Mieszkanie Osborna

Mieszkanie zajmuje całe górne piętro jednego z budynków na Manhattanie, a co za tym idzie posiada sporą powierzchnię. Jako całość wygląda równocześnie bardziej nowocześnie i przytulnie od oficjalnej, rodzinnej rezydencji Osbornów, w której obecnie Harry rzadko nocuje... I jest to zarówno świadomy zabieg, jak i po prostu efekt faktycznego spędzania w nim czasu. Wysokie okna wpuszczają dużo światła i czynią pomieszczenia jasnymi, choć w większości w ogóle się nie otwierają, bo za obieg powietrza tak czy siak odpowiada klimatyzacja. Sufity zawieszone są wysoko - wyżej niż na pozostałych piętrach. Na wyposażenie składa się sporo luster, które sprawiają wrażenie, jak gdyby dostępnego miejsca było jeszcze więcej.

Budynek posiada zarówno windę, jak i klatkę schodową, z obu zaś można dostać się na ostatni poziom, do sali służącej za hol. Na ogół w użytku jest tylko winda, zaś schody pozostają odcięte i korzysta się z nich jedynie w szczególnych przypadkach, jak na przykład podczas awarii... Choć dodatkowe własne zasilanie budowli chroni windę przed problemami związanymi z brakiem prądu. Dotarcie na to piętro wymaga podania kodu, zaś wejście nadzorowane jest przez zwrócone w tym kierunku kamery. Mieszkanie posiada najnowocześniejsze legalne zabezpieczenia... I parę dobrze ukrytych nieoficjalnych.

Z holu przejść można bezpośrednio do głównego pomieszczenia, czyli dużego, przestronnego salonu, pokoju dziennego, jak kto chciałby go nazwać. Znajduje się on w pewnym sensie na dwóch poziomach, lecz z różnicą zaledwie pół metra, jak gdyby na podłodze umieszczone zostały opatrzone schodami wysepki oddzielające i wyróżniające niektóre obszary. Podłoga z dość jasnego - lecz wciąż brązowego - drewna znajduje swoje odbicie również na sklepieniu, a kolorystycznie łączą się z nim odcienie beżu i kremu na innych powierzchniach czy meblach, w tym grubych zasłonach. Do tego dochodzą występujące tu i ówdzie plamy szarości czy wręcz czerni.
Jedna taka wysepka skupia zbiór wykonanych w podobnym stylu kanap i foteli z poduszkami, z tu czy tam dostawionymi stolikami i ławami oraz przystawionymi do ścian regałami i szafkami. Jedna z tych ostatnich kryje w sobie lodówkę przeznaczoną na napoje i smakołyki wymagające niskiej temperatury, lecz brak w niej czegokolwiek alkoholowego. Przy jednej ze ścian kanapa wpuszczona jest pod szerokie półki regału, co częściowo ją skrywa. Większość tych mebli tworzy w przybliżeniu okrąg, którego przeznaczenie zdaje się być jasne - to część do przyjmowania gości.
Inny zakątek, tym razem na niższym poziomie, z jednej strony ograniczony ścianką podwyższenia, również zawiera długą kanapę o kształcie kanciastej litery C oraz stolik w jej wgłębieniu, lecz tutaj króluje już ogromny, zawieszony na ścianie telewizor z rozchodzącym się dookoła nagłośnieniem. Znajdują się przy nim także konsole z gadżetami, ustawione na półkach pudełka i płyty z grami oraz filmami, a czasami nawet po prostu z muzyką... Pomiędzy nimi zaś z rzadka natknąć się można na drobne elementy związane z niektórymi tytułami, zapewne pochodzące z edycji kolekcjonerskich.
Choć okien otworzyć nie można, to już drzwi na taras tak. Nie jest on może bardzo szeroki, ale dość długi i posiada wystarczająco dużo miejsca, aby można było wystawić na nim parę siedzisk, niewielkich, okrągłych stolików czy nawet donic z kwiatami. Tego wejścia na wszelki wypadek również pilnują prywatne i dobrze ukryte kamery.

Utrzymana w podobnej kolorystyce jadalnia połączona jest częściowo z kuchnią i razem tworzą literę L. Ta pierwsza, podłużna, skupia się w gruncie rzeczy wokół długiego stołu z zestawem dziesięciu krzeseł, z wiszącymi nad nim lampami. W ścianach znajduje się kilka wgłębień o różnych przeznaczeniach. Część z nich to po prostu szafki i półki, w tym barek - choć tylko z nazwy, bo znów pozbawiony alkoholi... Ale jedna z wnęk stanowi w przybliżeniu kwadratowe okno do kuchni, zaczynające się mniej więcej na wysokości pół metra nad podłogą i kończące się w podobnym odstępie od sufitu. Jego podstawa traktowana jest jak stolik, więc - oprócz donicy z kwiatem - zastać tam można zwykle jakieś magazyny, książki, drobne urządzenia i inne przedmioty. Po przeciwnej stronie pokoju inna wnęka robi miejsce dla wpuszczonego w ścianę materaca z poduszkami i świetnym widokiem przez przylegające do niego okno.
Część kuchenna natomiast jest zaskakująco spora, z przeprowadzoną po środku wyspą i rzędem nowoczesnych urządzeń, w tym takich bardzo specyficznych i dla przeciętnego obywatela pewnie zbędnych. Tutaj kolorystyka nieco się zmienia, drewno ciemnieje, beż przechodzi praktycznie w biel, przybywa szarości - objawiającej się przede wszystkim w metalowych powierzchniach. Mimo to elegancka pozostaje zachowana.

Gabinet zajmuje właściwie dwa pomieszczenia, a właściwie jedno główne, które przechodzi w mniej oficjalną pracownię. To pierwsze przypomina pozostałe pokoje, obszerne, jasne, wypakowane regałami... Z ogromnym, zakręcającym biurkiem i wygodnym fotelem w centrum sali. Po części pełni również funkcję biblioteki, przynajmniej pod tym względem, że tutaj znajdują się te naprawdę istotne dla właściciela książki. Towarzyszy im zakątek z niewielką, ale przytulną kanapą, poduchami, kocem, lampą stojącą i małym, owalnym stolikiem. Tutejszy telewizor jest mniejszy od tego z salonu, choć wciąż całkiem spory i również zawieszony na ścianie. Całości dopełniają jeszcze sztalugi.
Pracownia z kolei nie jest ukryta, tylko po prostu zamknięta - i to nie na zwykły klucz. Tak czy siak nie ma w niej niczego naprawdę podejrzanego, takie rzeczy czekają w Oscorp, ale niektóre obiekty faktycznie można by uznać za groźne, dlatego wymagają dodatkowego zabezpieczenia. Wyciszone pomieszczenie znajduje się we wnętrzu mieszkania, nie ma dostępu do okien, ale i tak jest jasno oświetlone, w tym przesuwanymi lampami wspomagającymi pracę nad drobnymi elementami. W przeciwieństwie do ojca chemika, Harry lepiej czuje się z robotyką i to widać. Nowoczesny sprzęt miesza się z zupełnie prostymi narzędziami, większość części i gotowych produktów pozostaje schowana w odpowiednich szafkach, szufladach, sejfach i innych skrytkach... Środek pracowni natomiast zajmuje długi stół z licznymi przegrodami pod blatem. Stąd można także nadzorować kamery rozmieszczone po mieszkaniu.

Główna sypialnia skonstruowana została w sposób podobny do salonu, w związku z czym również znajduje się jakby na dwóch poziomach o niewielkiej różnicy wysokości. Jest ciemniejsza od pozostałych pomieszczeń, przynajmniej pod względem kolorystyki, a nie oświetlenia. Ciemne drewno, więcej czerni i odcieni szarości... Centrum pokoju zajmuje rzecz jasna ogromne łóżko z okrągłymi stolikami po obu stronach, które znajduje się na podwyższeniu obejmującym w przybliżeniu trzy czwarte sypialni. Kilka szafek i półek, biurko, wieża, znów telewizor... Nic szczególnego. Jedne drzwi prowadzą do garderoby, drugie zaś do łazienki - z wpuszczoną w podłogę wielką wanną z funkcją jacuzzi, ale i z mniej ekstrawaganckim wyposażeniem, wliczając w to prysznic.

Pokój gościnny znów jest jaśniejszy, nieco mniej obszerny i wystawny, lecz pod tym względem różnica jest tak naprawdę niewielka. Na podwyższeniu znajduje się jedynie łóżko i stojący obok niego stolik. Tutaj również umieszczono na ścianie telewizor, a zamiast normalnej szafy wchodzi się do wydzielonego w tym celu pokoju. Sypialnia ma własną łazienkę, także posiadającą osobno wannę i prysznic, lecz ta pierwsza, choć sporych rozmiarów, nie została już wbudowana w podłogę. Poza tym wszystkim w mieszkaniu znajduje się jeszcze trzecia ubikacja - dostępna już bezpośrednio, bez przechodzenia przez którąś z sypialni.

Terenu pilnuje natomiast robot - modliszka stróżująca. Ma około metra wzrostu, nie licząc czułek, jest lekka, zwinna i szybka, a do tego świetnie radzi sobie ze wspinaczkami i chowaniem się, gdzie to ostatnie umożliwia jej nie tylko budowa, ale i ograniczona zdolność wtapiania się w otoczenie... Przynajmniej jak długo spoczywa w bezruchu lub przemieszcza się powoli. Ostrza na przednich kończynach i końcówki pozostałych potrafi pokryć warstwą ochronną, aby niczego nimi nie uszkodzić. Może przełączać się na noktowizję i termowizję. Na co dzień zachowuje się jak każde inne zwierzątko domowe, a w przypadku pojawienia się intruza zastępuje psa.

Wiadomość odnośnie tego że jednak nie dane jej będzie zobaczyć sławetnej rezydencji Osbornów, Gwen przyjęła z delikatnym rozczarowaniem, szczególnie że tłumaczenia Harry’ego odnośnie powodów dla których nie miała dostąpić tego zaszczytu wydawały się nastolatce dość mgliste. Bo niby co miało znaczyć że wybierają się nie do rezydencji tylko do mieszkania H2O? Czy różni się pierwsze od drugiego? I dlaczego ktoś posiadający jedną posiadłość kupuje sobie kolejną?  Do tej pory Gwen wiedziała jedynie tyle, że Harry jest bogaty, natomiast niewiele mogła powiedzieć na temat tego czym objawia się posiadany przez niego majątek. W zasadzie owa różnica w statusie społecznym od zawsze stanowiła problem jak chodzi o znajomość pomiędzy nią, Peterem i Mary a właścicielem Oscorp. Nie chcąc by stała się ona języczkiem uwagi, najłatwiej było ignorować ów temat, a co za tym idzie unikać wizyt takich jak ta, lub przynajmniej próbować udawać że majątek Harry’ego nie robi na nikim wrażenia.
Tyle ze Stacy nie byłą za dobra w udawaniu. Zwłaszcza gdy ktoś najpierw wspomina jej o „mieszkaniu”, a chwilę później pokazuje coś, co w żaden sposób „mieszkaniem” nazwać nie można. Według kryteriów uznawanych przez nastolatkę, w powyższą definicję wpisywał się jeden pokój, kuchnia, łazienka i ewentualnie mały taras, tymczasem dla Harry’ego „dom” oznaczał wynajęcie całej kamiennicy i kliku sąsiednich przecznic, tak na wszelki wypadek, gdyby chciało się w spokoju wypić kawę do porannej gazety, oczywiście robiąc to wszystko w prywatnej restauracji.
Gadatliwa do tej pory dziewczyna teraz stała niczym zamurowana nie będąc w stanie wydusić z siebie choćby słowa. Onieśmielona, czułą się strasznie głupio wpatrując się w piątą w kolejności łazienkę, w czasie gdy cały jej dobytek mieścił się w niewielkim plecaku, z którego zresztą głośno wołał i pilną przepierkę w jakimkolwiek zlewie. A jakby tego było mało, do świadomości nastolatki właśnie przebiła się myśl iż oto dała się zaciągnąć do domu faceta, którego poznała zaledwie kilka godzin wcześniej.
- Brawo Gwendolyne. Radzisz sobie świetnie. – W myślach nastolatka ironicznie podsumowała swoje osiągnięcia.  
Czując jak bardzo jest sparaliżowana, Stacy nie mogła jednocześnie nie myśleć o tym iż jej szanse na rozmowie stażowej u pana Starka właśnie drastycznie spadły. No chyba że zrobi na nim wrażenie swoja niemocą i posągowym, milczącym wizerunkiem.  
- Ja… trochę tego dla mnie za dużo. Pozwolisz że przejdę się przewietrzyć. – W końcu wydukała z siebie spider – girl, uznając iż zastrzyk świeżej porcji tlenu pozwoli rozjaśnić jej umysł.  Nie czekając przy tym na zgodę z strony swojego gospodarza, Gwen od razu postanowiła wprowadzić ów pomysł w życie. Ostatecznie będzie miała dużo czasu na „podziwianie” posiadłości która na chwilę obecną za bardzo ją przytłaczała.
Zmierzając na dół, nastolatka rzecz jasna wybrała schody. Już wcześniej chciała zasugerować że winda jest dla weteranów wojennych i dostawców pizzy, jednak Harry uparł się by do owej listy dopisać również bogaczy. Gwen nie wiedziała co robić. Zastanawiała się czy nie skorzystać z telefonu by zadzwonić po Mary lub Petera. W większym towarzystwie byłoby jej raźniej. Z drugiej strony ich obecność mogłaby kolidować w przygotowaniach jakie Harry chciał poczynić odnośnie misji odesłania jej do swojej rzeczywistości.
Obracając w dłoniach telefon, dziewczyna wahała się odnośnie czekającej ją decyzji, gdy nagle jej czujne oko dostrzegło błysk światła dochodzący z sąsiedniego wieżowca. Błysk który po chwili się powtórzył. Kilkukrotnie. Niby od niechcenia, Gwen ustawiła się w taki sposób, by móc obserwować interesujące ją zjawisko. Szybko zorientowała się iż ktoś z budynku naprzeciwko robi jej zdjęcia. Sądząc po odległości fotograf musiał dysponować dość zaawansowanym sprzętem. Stacy nie rozumiała jedynie dlaczego ów ktoś za swój cel wybrał właśnie ją? Prywatne życie Harry’ego mogłoby być dla wielu reporterów  łakomym kąskiem, a sprowadzani przez moego goście zapewne stanowili wisienkę na owym torcie. Jednak dla Gwen zasadnicze pytanie brzmiało, czy z tego powodu powinna raz jeszcze uciec spod nosa przyjaciela i wyjaśnić pewne pajęcze sprawy? Choć pewnie tym razem oznaczałoby to nie tyle „spod samego nosa”, co z całego zastawu kamer. Byłoby to nie lada wyzwanie, jednak w głowie Stacy już rodził się plan jak całą sytuacje wykorzystać w celu odsunięcia od siebie jakichkolwiek podejrzeń.

Gwen była na siebie zła. Kontrolowanie własnych emocji czasem przychodziło jej niezwykle ciężko. Przytłoczył ją nie tyle sam majątek Harry’ego, bo przecież jak każda nastolatka interesowała się życiem celebrytów, niejednokrotnie widząc siebie w roli opływającej w luksusy gwiazdy, co świadomość własnej straty i poczucie iż sama nie ma nic. Nagle dopadła ją tęsknotę za swoim domem, warsztatem czy nawet szkołą, a dokładniej rzecz ujmując potrzeba posiadania jakiejkolwiek przestrzeni, z którą mogłaby się utożsamiać i o której dałoby się powiedzieć, że jest jej własną. Dla nastolatki stało się jasne, iż w zasadzie nie ma znaczenia czy będzie to miejsce w nowym czy starym świecie.  Liczył się fakt znalezienia własnego kąta, takiego gdzie zbudowała by swój azyl, przez które mogłaby wyrażać własną osobowość, które urządziłaby po swojemu, od wstawienia weń olbrzymiej perkusji począwszy, a które to w ostatecznym rozrachunku dawało by jej energię i inspiracje do działania.
Tymczasem jedynym miejscem do jakiego Gwen mogła w tej chwili wrócić było mieszkanie Esmeraldy. Miłe, przytulne, zadbane, ładnie urządzone i w ogóle pod wieloma względami niemalże idealne, jednak nawet mimo tych wszystkich atutów wciąż nie dające dziewczynie tego czego chce. Być może z racji faktu iż jej nowo poznana przyjaciółka, przybyła do Stanów całkiem niedawno, poniekąd znajdując się w takiej samej sytuacji co Stacy, to znaczy z wszystkim zaczynając od zera, obie szybko znalazły nić porozumienia, a nastolatka czułą się u swojej gospodyni wyjątkowo swobodnie, ale mimo to, bez względu na to jak bardzo by się nie starała, u Esme nie mogła pozbyć się wrażenia, iż jest tu tylko gościem.
Mogła za to znaleźć sobie jakaś pracę i czerpiąc wzór z działań latynoski, zacząć działać na własne konto. Być może Peter mógłby pomóc znaleźć jej coś na początek. Niestety w tym przypadku spadkobierca olbrzymiego imperium Osobornów  jawił się jako fatalny doradca. W zasadzie Gwen powątpiewała by Harry mógł ją w tych kwestiach zrozumieć. Choć z drugiej strony, być może okaże się zadowolony, jeśli ona przestanie wchodzić mu w paradę i pozwoli skupić się na znalezieniu rozwiązania sposobu na podróżowanie pomiędzy alternatywnymi rzeczywistościami. Stacy i tak nie miała pojęcia jak mogłaby mu w tym pomóc, a ponieważ nie chciała czekać bezczynnie, to przynajmniej mogłaby zadbać o samą siebie.
„Oczywiście zaraz po tym jak załatwię sprawę impertynenckiego dziennikarza, nie szanującego cudzej prywatności” - natychmiast podsumowała spider-girl, tym samym ucinając wcześniejsze rozterki na rzecz podjęcia konkretnych działań.
Sądząc po regularnie powtarzających się błyskach, których źródło zlokalizowane było na dachu sąsiedniego wieżowca, wścibski reporter nie zamierzał szybko odpuścić. Na szczęście tym razem Gwen nie musiała przynajmniej martwić się o znalezienie miejsca do przebrania, jako że kostium bohaterki niosła pod ubraniem. Wystarczył krótki, nie wzbudzający niczyich podejrzeń spacer do najbliższego odosobnionego miejsca, by spider-girl była gotowa do akcji. Tym razem różowy plecak wyruszył do akcji razem z swoją właścicielką. Podejrzewając że pisarzyna na dachu może czujnie obserwować klatkę schodową, Gwen postanowiła dostać się tam wbiegając na górę po zewnętrznej elewacji budynku. Wyjątkowo nie martwiła się iż mógłby zobaczyć ją przypadkowy przechodzień. No chyba że tym kimś miałby być Harry. W przeciwnym przypadku uznała że nie stanie się nic złego jeśli miejscowi  popatrzą jak działa prawdziwy zawodowiec.
Stacy była przekonana że ma po swojej stronie element zaskoczenia, jednak to  co ujrzała na górze mocno zweryfikowało te poglądy. Owszem, tak jak się spodziewała, znalazła tam „dziennikarkę” w osobie młodej kobiety o mocno kręconych włosach i grubych okularach, jednak zamiast pojedynczego aparatu, wokół podejrzanej, znajdowało się małe laboratorium obserwacyjne. Luneta, stolik z laptopem, mnóstwo ciągnących się po ziemi kabli, coś co przypominało stacjonarną antenę satelitarną, krzesło, a nawet materac czy przenośna lodówka. Gdyby nie fakt iż większość obserwacyjnych przyrządów skierowane było na mieszkanie Harry’ego, Gwen założyłaby że ma przed sobą pasjonatkę astronomią, ornitologia lub nawiedzoną łowczynię tornad.
- Kłos tu za bardzo dał się porwać obsesji… - Powiedziała nastolatka, sprawiając że zaskoczona kobieta spojrzała w jej stronę i … odruchowo pstryknęła jej zdjęcie.
Dopiero później zaczęła ociekać, a jakby tego było mało w tym samym czasie nadeszła wiadomość od Harry’ego. „No weź, nie teraz” - pomyślała spider-girl, jednocześnie przy pomocy kilku wiązek z pajęczych sieci udaremniając zamiary swojej ofiary.
- Proszę! Puść mnie! Nie zrobiłam nic złego! To on jest potworem! - Krzyczała nieznajoma podglądaczka, próbując uwolnić się z kokonu.
- Akurat, na moje jesteś stukniętą, zboczoną wariatką, podglądająca innych w łazience. - Zdecydowała Stacy.
- To nieprawda!
- Będziesz mogła wszystko wyjaśnić jeśli obserwowana przez panią gwiazdor zechce pofatygować się tu osobiście. - Uznała Gwen dostrzegając jednocześnie telefon pozostawiony na stoliku. - Pozwolisz że sobie go pożyczę. Muszę do kogoś zadzwonić, ale nie mogę tego zrobić teraz więc, no … na pewno oddam.
- Nieee! Błagam. Nie mów nikomu. - Skomlała kobieta, w czasie gdy ruszona sumieniem spider -girl postanowiła zaciągnąć jej ciało na materac. Tak czy siak, bez względu na to czy przyjdzie jej czekać na przybycie tu Harry’go, czy na moment w którym sama zerwie sieć i ucieknie, trochę to potrwa, więc niech lepiej będzie jej wygodnie.
Chwile później Gwen biegła z powrotem, w pośpiechu odpisując na wiadomość Harry’ego. „Musiałam się przejść. Już jestem”. Drugi z telefonów zabrała z sobą, planując wysłać kolejną wiadomość w momencie gdy ona sama znajdzie się już poza podejrzeniami.

Tak zwane „mieszkanie” w którym zakwaterował się Harry, Gwen kojarzyło się bardziej z fortecą, z systemami bezpieczeństwa wspomaganymi przez najnowsze technologie. Kamery, skanery, lasery, zaawansowany system dostępu, labirynt przejść, korytarzy, kodów i innych przeszkód, mających dopilnować by biedniejsza część społeczeństwa pozostała po właściwej stronie barykady. Jedynie samych ochroniarzy nigdzie nie było widać, zapewne po to by ci swoją obecnością nie zakłócali spokoju rezydentów, tym samym dając właścicielowi złudne poczucie iż wszystko wygląda normalnie. W każdym bądź razie potrzeba wygrodzenia własnej przestrzeni i poszukiwanie odosobnienia musiały być dla Harry’ego dużo ważniejsze niż obawa o szkody wywołane działalnością ewentualnych włamywaczy. Bo niby co można było tu ukraść? Jeśli nawet zniknie parę złotych klamek to przecież nie zachwieje to finansami właściciela Oscorp.
Czekając na Harry’ego, Stacy zastanawiała się czy przypadkiem owo odcinanie się od świata nie stanowiło jednego z powodów dla którego związek Mary i H2O nie przetrwał próby czasu?  MJ mogła się taka sytuacja nie podobać. Gdyby to Gwen miała wybierać, zdecydowanie wolałaby aby Harry wynajął jej jakieś niewielkie lokum gdzie ona mogłaby panoszyć się po swojemu. Z drugiej strony, jeśli wszystko pójdzie zgodnie z planem, jutro powinna spotkać się z panem Starkiem, a krótko potem wrócić do siebie, więc te kilka godzin jakoś wytrwa. Zakładając tak optymistyczny obrót sprawy, nastolatka tym bardziej utwierdziła się w przekonaniu iż powinna skontaktować się z Mary i spróbować dowiedzieć się., co wpłynęło na decyzję jej przyjaciółki. Dzięki temu być może będzie mogła uprzedzić „swojego” Herry’ego by ten nie popełniał podobnych błędów, co Osborn z alternatywnego świata.
Pozostawała też kwestia wytłumaczenia przyjacielowi swojego zachowania. Albo przynajmniej podjęcia takiej próby. „Przepraszam, muszę na chwile zniknąć” ciężko uznać za wyjątkowo wiarygodnie i dobrze uargumentowane, z kolei powiedzenie, że w tym domu nie czuję się dobrze, po zaledwie kilku minutach przebywania wewnątrz posiadłości, mogłoby urazić Harry’ego jako gospodarza, nie wspominając o fakcie dodana do wszystkiego stwierdzenia, że „chyba lepiej byłoby mi u Petera”, co biorąc pod uwagę to jak potoczyły się sprawy z Mary, brzmiało niczym kopanie lezącego.
Ostatecznie, nie znajdując nic na swoja obronę, na widok wychodzącego po nią Harry’ego Gwen jedynie uśmiechnęła się łobuzersko, próbując swobodną miną zamaskować podenerwowanie.
- Sorki za kłopot. Nagle naszła mnie taka myl że to trochę niestosowne. No bo … znamy się od ilu? Dwóch godzin. – Z braku innych pomysłów, Stacy postanowiła brnąć w argumentację opartą na własnej przyzwoitości. Nie żeby o tym nie myślała. Może nie był to obecnie główny powód jej zmartwień, plasujący się daleko w tyle za ograniczeniem swobody działania dla spider - girl, ale powyższa refleksja również zajmowała jej głowę, a co za tym idzie nikt nie mógł zarzucić jej kłamstwa. A poza tym takie tłumaczenie Harry powinien zrozumieć dużo łatwiej niż wszystkie rozterki nastolatki związane z siłą jaka działał na nią Osobornowy apartament. – Ale okej, obejrzę swój pokój. I podstawię krzesło pod klamkę. – Zażartowała nastolatka cierpliwie wysłuchując wszelkich uwag jakimi chciał obdarować ją Harry.  
Dziewczyna z niecierpliwością czekała na moment gdy będzie już sama. Dopiero wówczas sięgnęła po telefon zatrzymanej dziennikarki i wybierając na nim numer Harrego, wysłała przyjacielowi anonimową wiadomość.

„ W budynku naprzeciwko,. Na dachu zostawiałem ci niespodziankę. Nie ma za co. Spider-man”.

Kończąc wysyłanie sms-a., Gwen wyłączyła zdobyty aparat. Chciała aby Harry zdał sobie sprawę z tego, że jest obserwowany przez natrętnych paparazzi. Co z tym zrobi to już jego decyzja. Natomiast podszycie się pod pajączka miało odsunąć podejrzenia od niej samej. Przynajmniej ten jeden raz zamiast totalnej improwizacji, spider – girl mogła powiedzieć że miała plan.

Po tym gdy wysłała już wiadomość do Harry’ego, Gewn mogła jedynie czekać na rozwój wypadków. Schowała do plecaka telefon nieznajomej dziennikarki. Nastolatka podchodziła bardzo poważnie do kwestii nie przywłaszczania cudzych przedmiotów, a co za tym idzie obiecała sobie sumienie zwrócić urządzenie do właścicielki. Nawet jeśli w tym celu spider-girl raz jeszcze będzie zmuszona uciec spod nosa Osborna. „Ale to już ostatni raz” - w myślach postanowiła dziewczyna, jednocześnie odnosząc dziwne wrażenia jakby nie była to pierwsza tego typu deklaracja wypowiedziana dzisiaj. Dla pewności rozwinęła więc wcześniejszą myśl do „ostatni raz chyba że wystąpią inne okoliczności”.
Chwilowo nie mając nic więcej do zrobienia, Stacy oddała się rozważaniom na temat potencjalnej reakcji Harry’ego na wiadomość od rzekomego pajęczego bohatera, jednocześnie próbując odgadnąć jak w takiej sytuacji postąpiłby „jej Harry”. W ten sposób nastolatka zrobiła sobie swoisty test tego na ile może powiedzieć iż zna swojego gospodarza. Była przekonana że Osborn nie zignoruje sms-a. Choćby z racji tego, iż wyda mu się on podejrzany, a H2O nie miał w zwyczaju podchodzić bezrefleksyjnie wobec wydarzeń odbiegających od normy. W zasadzie był skłonny rozwodzić się nad tematami zupełnie zwyczajnymi, jeśli tylko sam uznał je za nie dość normalne. Na przykład fakt że bohaterowie wysyłają wiadomości telefoniczne do nieznanych sobie osób. Dla Gwen było to oczywiste. Ona sama co prawda nigdy nie dostała powiadomienia od pana Starka, ale przecież liczyła że kiedyś taka wiadomość może do niej trafić, a co za tym idzie sam fakt komunikowania się herosów z resztą społeczeństwa nie był dla niej niczym niezwykłym. Z kolei Harry był paranoikiem i tyle. Zdecydowanie w punkcie paranoi, nastolatka mogła postawić „check” dla obu znanych sobie Osbornów.
Pytanie co Harry zrobi z taką wiedzą? Wezwie policję? Tylko z powodu otrzymanej wiadomości? Raczej mało prawdopodobne. Prędzej kazałby sprawdzić co jest grane swoim ochroniarzom, problem w tym że Gwen nie zauważyła by ktokolwiek taki kręcił się tu w pobliżu. Poza tym wysługiwanie się innymi, w sprawach które mógł wyjaśnić sam, tez nie pasowało do stylu Harry’ego. Zakładając iż H2O rzeczywiście będzie chciał rozwiązać zagadkę tajemniczej wiadomości, można było w ciemno przyjąć to, że uda się w wskazane w niej miejsce osobiście. Tylko wtedy będzie miał pewność iż żaden szczegół mu nie umknie. Idąc dalej, dziewczyna zastanawiała się czy jej przyjaciel zrobi to sam w tajemnicy przed nią, czy  zdecyduje się zabrać ją z sobą. I czy pokaże jej sms-a?
Tych dwóch ostatnich kwestii Gwen nie potrafiła rozstrzygnąć, dlatego też z niecierpliwością wyczekiwała dalszego ciągu wywołanej przez nią intrygi. Dziewczyna mierzyła się też z innym, dużo bardziej prozaicznym dylematem, bezpośrednio związanym z swoimi bieżącymi potrzebami. Problem sprowadzał się do zagadnienia „czy Harry ma pralkę”? Na pewno było go na taką stać, ale czy ja potrzebował? Nastolatka nie znalazła poszukiwanego przez siebie urządzenia ani w łazience ani w kuchni, wobec czego zaczęła podejrzewać że milioner nie bawi się w tak przyziemne sprawy jak pranie. Może robi to za niego służba, zabierając rzeczy niczym w hotelu? Albo Harry po prostu wyrzuca brudne rzeczy zastępując je nowymi? Powyższy dylemat tak bardzo pochłonął Gwen iż w momencie pojawienia się Harrego i sformułowania przez niego pytania, jej odpowiedź dalece odbiegała od meritum sprawy.
- Masz tu pralkę? - Spytała nastolatka.
Dopiero po chwili do Gwen dotarło iż Harry poruszył dużo ważniejszy dla niej problem.
- Nietypowego? Jak bardzo nietypowego? Coś się dzieje? - Po raz kolejny odpowiadając pytaniem na pytanie, spider – girl usiłowała zebrać myśli, zastanawiając się ile powinna Herry’emu powiedzieć. Gdyby potwierdziła że widziała spidr-mana, tym bardziej uwiarygodniłaby swoją historyjkę, ale jednocześnie zdawała sobie sprawę, że jeśli faktycznie tak by było, to ona nie przeszłaby obok tego obojętnie. Być może ruszyłaby za nim w pościg, a już z całą pewnością podzieliłaby się swoim odkryciem z Harry’m już w pierwszym zdaniu. Opanowanie to nie była jej mocną stroną, o czym jej rozmówca doskonale wiedział. - Masz na myśli podejrzanego? To chyba nie jest szemrana dzielnica w której dzieją się złe rzeczy? Zakładam że nie wybrałbyś takiej dla siebie. Niestety byłam zbyt zajęta własnymi myślami.

Mimo wszystkich wcześniejszych rozważań, Harry naprawdę ją zaskoczył, otwarcie przyznając się do czekającej na niego „niespodzianki”. Przez moment Gwen poczuła się z tym naprawdę niezręcznie, konfrontując szczerość swojego gospodarza z faktem iż ona sama cały czas knuje coś za jego plecami. Nastolatka nie specjalnie umiała, a poza tym nie lubiła kłamać, dlatego też z ulgą postanowiła jak najszybciej zamknąć ten temat i przyznać się do wszystkiego. Wspólna wizyta na szczycie sąsiedniego budynku wydawała się dziewczynie idealnym miejscem do takich zwierzeń. Przynajmniej będzie mogła uczciwie powiedzieć, że w zamian za okazaną jej pomoc, próbowała się odwdzięczyć, usuwając z otoczenia Harry’ego kobietę, która najwyraźniej usiłowała zniszczyć mu życie.
Trochę obwiała się tego jak H2O zareaguje na informacje iż ona jest spider-girl. W jej odczuciu niczego to nie zmieniało, ale Harry mógł wpaść w panikę, uświadamiając sobie na przykład to, że w takim przypadku jej oddziaływanie na obcy sobie świat i wszystkie związane z tym konsekwencje, mogą być znacznie poważniejsze niż w przypadku zwykłej nastolatki.
- Niespodzianka? Jaka niespodzianka? Dla mnie? Uwielbiam takie tajemnicze zagrywki. Chodźmy tam! - Natychmiast zdecydowała Stacy, próbując pociągnąć za sobą Harry’ego zanim ten zdoła się namyśleć i zdecyduje o pozostawieniu jej w domu. Na przykład dlatego, iż po głębszej refleksji uzna powyższy wypad za niebezpieczny. - Często zdarza ci się robić oś takiego? - Dociekała Gwen.
Zmierzając po schodach, poza samym podekscytowaniem wywołanym oczekiwaniem na to, jak Harry zareaguje nią widok uwiezionej reporterki, zastanawiając się czy na przykład w ostatecznym rozrachunku pochwali ją za czujność i sprawność działania, spider – girl układała sobie w głowie wszystko to co zamierzała powiedzieć, gdy obije znajdą się już na miejscu. Cały czas rozmyślała też o wspomnianej wcześniej pralce. Przywykła do tego że Harry, również ten Harry, wszelkie swoje posunięcia planuje bardzo skrupulatnie, drobiazgowo i z dbałością o wszelkie szczegóły, co w efekcie dawało jeden oczywisty efekt – robi to zdecydowanie za długo, a co za tym idzie jej wyobrażenia odnośnie tego iż dzięki pomocy Osborna już jutro wróci do swojej rzeczywistości,  najwyraźniej były nieco na wyrost.
- Jak to do pralni? Myślałam że jutro idziemy do pana Starka? - Gwen głośno wyraziła gnębiące ją wątpliwości, próbując przy tym popchnąć sprawy w właściwym dla  niej kierunku. Tak jak niektórzy w ogóle nie potrafili czytać między wierszami, tak nastolatka miała tą przypadłość, iż czytała w ten sposób za dużo.
Na przykład to dlaczego Harry wciąż trzyma u siebie ubrania MJ. Było to dość dziwne, bo przecież praktyczny Harry na pewno dość sprawnie uporałby się z takim zaniedbaniem. Oczywiście można tez był założyć, że przewidujący Harry mógł dojść do wniosku że rzeczy powyższe mogą mu się jeszcze przydać, choć może niekoniecznie jako ratunek dla będącej w potrzebie koleżanki z alternatywnej rzeczywistości. Dla Gewn nawet tak naciągana teoria wydawała się być dużo bardziej prawdopodobną niż to że Osborn po prostu zapomniał co ma w szafach. Z drugiej strony pojęcie „sentymentalny Harry” w ogóle nie mieściło się w wyobraźni nastolatki, więc doszukiwanie się w tej sytuacji drugiego dna, raczej nie miało sensu.
Pochłonięta nowym problemem, Gwen dopiero po chwili zorientowała się że jak na niewtajemniczoną osobę, nazbyt pewnie zmierza do wspomnianego przez H20 budynku z naprzeciwka. Mając na uwadze rozległość posiadłości jaką obecnie zamieszkiwał Osborn, rolę sąsiedniego wieżowca mogło pełnić przynajmniej kilka budynków, a dziewczyna nie bardzo byłaby w stanie wytłumaczyć skąd wie dokąd iść.
- To ten, prawda? - Na wszelki wypadek spytała Gwen, jednocześnie zdając sobie sprawę iż w sfabrykowanym przez siebie sms-ie mogła lepiej określić lokalizację do której powinien skierować się Harry. - Pospiesz się!

Gwen miała nadzieje że narzucone przez nią szybkie tempo marszu, sprawi iż Harry nie będzie zadawał jej kłopotliwych pytań, jednak ten nie byłby sobą, gdyby nie zauważył i nie zaczął drążyć wszelkich niedoskonałości w intrydze dziewczyny. Paradoksalnie nastolatka odnosiła wrażenie że w przypadku Osborna, krytyczne nastawienie do jej postępowania, wynika nie z faktu że ona coś przed nim ukrywa lecz z racji tego iż robi to tak niedoskonale. Czując na sobie podejrzliwe spojrzenie przyjaciela, Gwen zmagała się z silną potrzebą by wykrzyczeć usprawiedliwienia, że przecież ma dopiero osiemnaście lat, w związku z czym jej spiski nie muszą być doskonałe. Próbowała grać na zwłokę. Była przekonana że gdy znajdą się już na dachu wieżowca, uwaga Osborna skupi się na związanej tam dziennikarce i niecnych zamiarach tamtej, natomiast drobiazgi w stylu kilkukrotnego nie mówienia prawdy o działalności spider- gril, pójdą w niepamięć. Właśnie dlatego z przyznaniem się nastolatka wolała poczekać jeszcze te kilka pięter.
- Kobieca intuicja. - Odpowiedziała Gwen, tym samym rewanżując się przyjacielowi za wcześniejsze ogólnikowe wyjaśnienie, tego jak często Harry popada w tarapaty, choć w tym przypadku chodziło jej nie tyle o potyczki słowne, co fakt iż nie znalazła żadnej sensownej wymówki. Poza tym dla osoby w jej wieku, wyrażającej się dość swobodnym sposobem ubierania, podkreślenie iż jest się kobietą, zawsze wydawało się być na miejscu. - Później wyjaśnię.
Poruszoną przez siebie kwestią podejrzanej pewności z jaką Gwen kieruje się do miejsca o którym teoretycznie nic nie wie, Harry osiągnął przynajmniej tyle, że tym razem nastolatka postanowiła przepuścić go przed sobą. Dziewczyna uznała że są już tak daleko iż H2O po prostu musi trafić do celu, odsuwając od niej podejrzenia, a przy okazji mogąc się zrealizować jako ten który ochrania słabsza od siebie koleżankę.
Sama Gwen chwilowo skupiła się przede wszystkim na rozważaniach na temat kim mogła być zatrzymana przez nią kobieta. Do jej pory nastolatka w myślach nazywała ją dziennikarką, polującą na wywołujące sensacje zdjęcie znanego milionera, jednak wyobraźnia Gwen nie wykluczała również możliwości zgodnie z którą szpieg na dachu pracowała dla obcej korporacji, poszukującej haków na rywala, była tajną agentką rządową albo idąc w jeszcze większą grozę, płatną zabójczynią czyhającą na Harry’ego. Sprzęt miała dość profesjonalny, z kolei jeśli chodzi o umiejętności takie jak zachwianie czujności, nieznajoma wydawała się zwykłą niezgułą. Gwen obwiała się trochę że mając tyle czasu i możliwości technicznych wokół siebie, „dziennikarka” bez problemu się uwolni, a  z całej niespodzianki na dachu nie zostanie nic poza fragmentami rozciętej pajęczej sieci. Na szczęście dla Stacy na miejscu okazało się ze kobieta jak chodzi o sprawność fizyczną również zalicza się do ciamajdowatych.
Gdy Harry i Gwen pokonali ostatnia drabinkę dzieląca ich od wejścia na dach, uwieziona przez spider – girl nieznajoma, znajdowała się kilka metrów od materaca na którym zostawiła ją bohaterka. Wciąż pozostawała opleciona pajęczą siecią. Zgubiła okulary, włosy pokrywała warstwa kurzu, za to na jej twarzy pojawiło się kilak świeżych zadrapań, najwyraźniej spowodowanych nieudolną próbą dotarcia do czegoś ostrego. Kobieta dyszała ciężko, w skutek wysiłku włożonego w pokonanie stosunkowo niedużego dystansu. Za to sama mina uwięzionej zamiast determinacji i woli walki, wyrażała raczej rezygnacje i poddanie się. A przede wszystkim strach. Strach spotęgowany na widok pojawienia się w zasięgu jej wzroku Harry’ego.
- Mhhmhyhm … - Przez zasłonięte usta usiłowała powiedzieć nieznajoma.
Gwen nie skomentowała zastanego widoku, w napięciu czekając na reakcje Harry’ego. Tą od której uzależniała wszystko co miało się tu wydarzyć.

Mając możliwość przyjrzenia się całej sytuacji na spokojnie, Gwen jeszcze bardziej utwierdziła się w przekonaniu co do słuszności swojego działania. Cała ta tajemnicza inwigilacja rezydencji Herry’ego wyglądała podejrzanie, a co za tymi idzie dziewczyna mogła założyć iż właśnie udaremniła jakieś niecne spiski. Choć póki co nastolatka nie wiedziała na czym miałyby one polegać. Kobieta z lunetą na dachu musiała mieć względem Osborna jakieś złe zamiary albo była szurniętą podglądaczką, co również kwalifikowało ją do jak najszybszego odesłania za kratki. Ewentualnie, i chyba to budziło w Gwen odrobinę niepokoju, spętana przez nią nieznajoma stanowiła element wymyślnej ochrony Harry’ego, obserwując nie tyle jego samego, co osoby kręcące się w pobliżu domu. Choć zdaniem Stacy ta tutaj jak na agentkę wywiadu, była zbyt ciapowata, a poza tym pierwsza reakcja H2O również nie sugerowała między nimi jakiegokolwiek stopnia znajomości. Jednak dla pewności nastolatka postanowiła upewnić się czy przypadkiem sama nie zrobiła właśnie gigantycznej gafy.
- To ma być ta niespodzianka? Jak rozumiem ona nie jest członkinią twojej doskonale zakamuflowanej ochrony? - Wprost spytała spider – girl, jednocześnie starając się trzymać z boku Harry’ego, tak aby kobieta nie mogła jej rozpoznać. Szansa była na to dość niewielka. Nieznajoma mogłaby to uczynić co najwyżej po głosie lub butach dziewczyny, jednak chwilowo jej uwaga skupiała się głównie na właścicielu Oscorp, więc Gwen mogła czuć się spokojnie.
Uwieziona skinieniem głowy potwierdziła domysły Harry’ego, prawdopodobnie tym samym wyrażając również gotowość do współpracy jak chodzi o udzielanie odpowiedzi na pytania. Te które jak do tej pory nie padły. W każdym bądź razie wiadomo było że słyszy i rozumie co się do niej mówi, a poza tym z grubsza orientuje się też co do powagi sytuacji w jakiej obecnie się znalazła. Kobieta czekała w napieciu na to co miało się wydarzyć dalej.
Tymczasem Gwen która nie chciała się wtrącać w mające mieć miejsce przesłuchanie, dużo większa uwagę poświęciła sprzętowi jaki na dachu wieżowca rozstawiła „dziennikarka”, na czele z sporych rozmiarów lunetą wycelowana w posiadłość Osborna. Jak większość nastolatków, Gwen uwielbiała wszelkiego rodzaju gadżety i nowinki techniczne. Właśnie dlatego starała się aplikować na staż u pana Starka, ponieważ chciała mieć styczność z najnowszymi odkryciami świata technologi. Nie bez znaczenia był również fakt, iż dziewczyna chciała się upewnić czy aparat, teleskop, luneta czy cokolwiek to było uchwycił jakieś zdjęcia spider – girl. Problem w tym iż sam sprzęt rzeczywiście okazał się dość skomplikowany, przez co Stacy nie byłą w stanie rozgryźć go tak „od reki”. Jak na złość nawet cholerne menu urządzenia okazało się być w nieznanym dziewczynie języku. Po chwili merytorycznej analizy, nastolatka zaczęła szarpać się z sprzętem w sposób zdecydowanie mało profesjonalny, co u spętanej siecią kobiety wywołało  kolejna serię mhmyhania, tym razem mającego wyrazić lek przed zniszczeniem drogiej aparatury.
- Naprawdę są u was maniacy którzy starają się badać takie rzeczy? - Nie dowierzała Gwen wskazując na pajęczą sieć. Do tej pory byłą przekonana ze jej właściwości, wytrzymałość, sprężystość i trwałość, nie interesują nikogo poza nią samą. Pająk z tego świata musiał mieć albo tylu zagorzałych fanów albo wrogów starających się rozpracować i zminimalizować atuty przeciwka. Osobnym pytaniem było natomiast to, skąd Harry wiedział takie rzeczy? Przecież jak mówił działalność bohatera niewiele go obchodziła. Choć z drugiej strony prowadzenie podobnych testów wydawało się idealnie wpisywać w profil działalności Oscorp. Gwen nie bardzo dawała wiarę odnośnie stwierdzeniu, że jacyś nieznani maniacy pilnie studiują pajęcze moce i co jakiś czas publikują do publicznej wiadomości swoje odkrycia. A już zupełnie nie potrafią wytłumaczyć tego iż Harry czytał takie nowinki. Skądś jednak jej przyjaciel zdobył informacje którymi właśnie podzielił się z nieznajomą. Chyba że po prostu blefował by jeszcze bardziej nastraszyć podejrzaną. - Po co?
Na chwile obecną Harry rozwiał przynajmniej jedyna wątpliwość. Najwyraźniej zdecydował iż nie będzie żadnego wzywania policji dopóki on sam nie dowie się co tu jest grane.  Taki rozwiązanie Gwen bardzo pasowało, bo przecież ona również chciała poznać motywy „dziennikarki”, chciała się dowiedzieć co H2O o tym wszystkim myśli, przyjąć ewentualne podziękowania, no i wyjaśnić z przyjacielem pewne ukrywane dotąd nieporozumienia.

Już pierwsze pytanie zadane przez Harry’ego sprawiło że Gwen zareagowała głośnym, myślowym „o do licha”, uświadamiając sobie jak wielki błąd popełniła, nie upewniając się czy przypadkiem kobieta na dachu nie ma wspólnika. Zdecydowane zaprzeczenie z strony uwięzionej niewiele w tym przypadku pomogło, ponieważ brak konsekwencji w żaden sposób nie usprawiedliwiał jej lekkomyślności. Nastolatka usiłowała znaleźć odpowiedz na pytanie, dlaczego najlepsza analiza sytuacji zawsze trafia się komuś innemu? Z drugiej strony Harry’emu chodziło chyba raczej o posiadanie przez nieznajomą ewentualnego zleceniodawcy niż bezpośredniego wspólnika zbrodni, bo gdyby ten drugi istniał, raczej nie zostawiłby jej tak związanej. Nie wspominając o sprzęcie stanowiącym dowód przestępstwa.
Póki co wszystko wskazywało na to iż „dziennikarka” nie zamierzała stawiać oporu, dobrowolnie poddając się przesłuchaniu, w zasadzie na większość pytań od razu odpowiadając odpowiednim ruchem głowy. Tak, jestem tu sama. Tak, działam na własną rękę. Nie, nikt inny nie wie o mojej obecność w tym miejscu. Jedynie „dlaczego” pozostało bez wyraźnej reakcji, będąc skwitowane wymowną ciszą. Za to kolejne potakiwania przyniosły dużo więcej konkretnych odpowiedzi. Nieznajoma potwierdziła że zbiera informację, co akurat było dość oczywiste, interesują ją raczej prywatne sprawy Harry’ego niż działalność firmy, no i – tu akurat po wyjątkowo długiej przerwie – przyznała się że chce wykorzystać je przeciwko H2O, choć jednocześnie stanowczo zaprzeczyła by planowała wyrządzić mu jakąkolwiek bezpośrednią krzywdę.
Tymczasem Gwen nie ustawała w wysiłkach by rozgryźć lub zepsuć potężny teleskop. Niestety kolejne próby nie dawały pozytywnych rezultatów, a same menu urządzenia zostało przez dziewczynę sklasyfikowane jako wyjątkowo nieintuicyjne. Kilka razy Stacy udało się dotrzeć w nim do czegoś co przypominało bazę danych zgromadzonych przez aparat, jednak kolejne kliknięcia, zamiast powiększyć obrazy, odnosiły się na powrót do opcji i komentarzy w nieznanym jej języku. Chyba był to hiszpański albo portugalski.
Mimo wszystkich tych generalnych porażek dziewczynie udało się też odnieść jeden sukces w postaci znalezienia odpowiedzi na pytanie dlaczego sama luneta jest dla kobiety tak ważna. W tym przypadku nie chodziło ani o cenę urządzenia ani o zgromadzone w nim dane, tylko o miejsce gdzie  aparat został wyprodukowany.
- Czy w logo twojej firmy znajduje się takie niedomknięte „O” - Retorycznie spytała nastolatka, jako że nazwa „Oscorp industries”, przebijała się niemal na każdym poziomie przeglądanego przez nią urządzenia. - Wygląda na to że ta maszynka należy do ciebie.
Niestety była to jedna z tych podpowiedzi, która zamiast cokolwiek wyjaśniać, tylko generowała kolejne wątpliwości. Na przykład takie czy kobieta go ukradła czy też dostała legalnie. No i skąd dziennikarka miałaby umieć obsługiwać jakiś zaawansowany technologicznie prototyp? Nastolatka nie miała pojęcia w jaki sposób zarządzana jest firma Harry’ego. Raczej była zbyt duża by jej przyjaciel o wszystkim decydował tam osobiście. Jeśli zatem miała jakiś zarząd czy innych udziałowców, to pozostawało pytanie czy ci są na tyle podejrzliwi by szpiegować samych siebie i głównego  właściciela?
Sprawy biznesowe były Gwen zupełnie obce, za to jako „przyszła pracownica pana Starka”, dziewczyna doskonale orientowała się w tym, że większość tego typu urządzeń posiada kilka poziomów dostępu, osobnych dla zwykłego użytkownika, serwisu czy dla potrzeb konfiguracji, a co za tym idzie, wystarczyło tylko cofnąć się do głównego ekranu (akurat tą umiejętność Stacy zdołała już opanować), by sprawdzić aktualne dane logowania.
- Spytaj ją też o to kim jest Megan Ramirez. - Podpowiedziała spider – gril odczytując personalia wyświetlone na ekranie.

Przekonana iż właśnie rozwiązała zagadkę nad którą głowił się Harry, Gwen przez moment urosła z dumy, zachwycając się własną błyskotliwością, zmysłem obserwacji i talentem do wykrywania zbrodni, jednak już kilka chwil późnej, gdy uświadomiła sobie że pojęcie „zbrodnia” może być nieco na wyrost, a cała sprawa prawdopodobnie dotyczy byłej pracownicy Oscorp, rozgoryczonej faktem zwolnienia, mina nastolatki wyglądała jakby uszło z niej powietrze. To nie mogło być tak proste. Jeśli wszystko sprowadziłoby się do tak trywialnego rozwiązania, jednocześnie oznaczałoby to, że zasługi spider – girl są niewiele warte, a zamiast spodziewanego uznania z strony Harry’ego, Gwen powinna szykować się raczej na oskarżenia o marnowanie jego czasu.
Cień nadziei dawał dziewczynie ewentualny powód dla którego Megan została wyrzucona z pracy. Być może przesłuchiwana przez nich kobieta odkryła jakaś niezwykle ważna intrygę, finansowe oszustwo lub inną ludzką niegodziwość, za sprawą której firma postanowiła się jej pozbyć? Problem w tym iż Stacy raczej nie spodziewała się w działalności Harry’ego jakiś zakazanych tricków, a poza tym gdyby, panna Ramirez miała już jakiegoś haka na swoich pracodawców, to raczej nie tkwiłaby na tym dachu.
- Nie rozumiem. Czyli ze ona pracuje dla ciebie a ty jej nawet nie znasz? - Zdziwiła się Gwen, do tej pory pozatajać w przekonaniu, że jako pracodawca, Harry powinien znać całą swoja załogę. Chociaż w przypadku korporacji jak Oscorp rzeczywiście musiał być to ogrom ludzi. Co więcej prawdopodobnie sam prezes nawet nie zwalniał ich osobiście, przez co pretensje Megan mogłyby raz ze nieuzasadnione a dwa wynikać z zwykłego nieporozumienia. Tym samym zasługi spidrer – girl, na swojej skali, spadły jeszcze niżej.
Tymczasem jakby na potwierdzenie sugestii H2O, zapytana milczała, ograniczając się jedynie do spuszczenia głowy i odwrócenia zawstydzonego wzroku. Było to o tyle dziwne ze wcześniej odpowiadała praktycznie bez zbędnej zwłoki.  Z drugiej strony natychmiastowe zaprzeczenie lub potwierdzenie własnej tożsamości, wyglądałoby chyba dużo bardziej podejrzanie niż ta niezbyt wyraźna reakcja.
Na szczęście akurat w tym przypadku Gwen doskonale zdawała sobie sprawę z tego co powinna zrobić. Przecież żeby porozmawiać z Megan nie musieli uwalniać jej całej z pajęczego kokonu, co jak wcześniej zauważył Harry, na chwilę obecną byłoby dość kłopotliwe. Wystarczyło jedynie zająć się tą częścią nici spider – girl, która zasłaniała młodej kobiecie usta. Na przykład odchylając ją za brodę.
- Dziwne że cała ta wspomniana przez ciebie zgraja nerdów nie doszła jeszcze do wniosku że taka sieć powinna być elastyczna. - Zauważyła Stacy, podchodząc do uwięzionej i ignorując protesty Megan, stanowczym ruchem uwalniając ją z części więzów zasłaniających twarz. Zdaniem dziewczyny taka operacja nie mogła boleć bardziej niż zerwanie plastra, choć sadzać po okrzyku bólu, pracownica Oscorp musiała być innego zdania.
- Przestań! To boli. - Błagała Megan.
- Pani wybaczy, ale mamy tu do wyjaśnienia bezczelne przestępstwo i nie specjalnie możemy czekać. - Wyjaśniła Gwen.
- Nie zrobiłam nic złego. Proszę wypuście mnie.
- A to? - Nastolatka wskazała na sprzęt rozstawiony na dachu.
Tym razem odpowiedziała jej cisza. W tym przypadku ciężko było czemukolwiek zaprzeczyć. Zdradzenie motywów działania kobiety, choć interesujące, raczej nie mogło stanowić usprawiedliwienia dla jej działań, wobec czego Megan wcale się nie spieszyła z udzielaniem jakichkolwiek wyjaśnień. Zamiast tego zaskoczyła Gwen zupełnie niespodziewanym stwierdzeniem.
- Wiem kim jesteś.
- Że co? - Spider – girl na moment pobladła, przekonana iż w jakiś sposób została przez kobietę rozpoznana.
- To urządzenie nie tylko robi doskonałe zdjęcia, ale posiada tez funkcję identyfikacji twarzy i powiązywania takiej z informacjami dostępnymi w sieci. Ciebie na przykład przypisała do pewnego wypadku, z czego rozumiem że Oscorp sfingowało twoją śmierć. Tylko nie wiem po co.
- No tak… - Gwen odetchnęła z ulgą. Megan nawet nie była bliska prawdy, chociaż jej teoria mogła być kłopotliwa dla nich wszystkich. Dziewczyna postanowiła oddać prym w przesłuchaniu Harry’emu. Nie chciała narażać się na kolejne podejrzenia, a poza tym to do niego należała decyzja co zrobią z kobietą. - Teraz to chyba będziemy musieli zrzucić cie z dachu. – Zasugerowała nastolatka zastanawiając się czy pomoże Harry’emu biorąc na siebie role „złego gliny”?

Wyjaśnienia Harry’ego w skrócie rzecz ujmując sprowadzając się do stwierdzenia, że on jako prezes zna tych którzy są ważni, okazały się być nie tylko sposobem na uwolnienie części emocji jakie dusił w sobie szef Oscorp, ale mimochodem sprawiły również, iż wyraźnie zawiedziona nastolatka westchnęła ciężko, na jakiś czas praktycznie wyłączając się z dyskusji. Gwen niby zdawała sobie sprawę z tego, że w tym co mówi jej przyjaciel jest sens, a co więcej prawdopodobnie inne duże korporacje działają w podobny sposób, tworząc u siebie struktury przypominające piramidę,  jednak w swojej utopijnej wizji przyszłości była przekonana, że staż u pana Starka sprawi iż będzie widziała się i rozmawiała z swoim idolem praktycznie codziennie. W ten sposób Harry nie tylko uświadomił dziewczynie że ta nie nadaje się do roli szefa, ale przy okazji zdeptał także jedno z jej wyobrażeń na temat świetlistej kariery.  
- Ale przynajmniej możesz sprawdzić czy to co mówi jest prawdą. - Zauważyła Stacy, podejrzewając iż potwierdzenie tego czy niejaka Megan Ramirez funkcjonuje na liście prac Harry’ego, a przy okazji czym się zajmuje i jak wygląda, nie powinno stanowić dla H2O wyzwania.
Tymczasem cało to przesłuchanie podglądaczki ani trochę nie układało się po myśli nastolatki. Najpierw brutalnie konfrontując jej wyobrażenia z rzeczywistością, a chwilę później jeszcze bardziej dezorientując Gwen, gdy Osborn przytoczył swój wywód na temat spiskowych teorii i tego że w obecnej rzeczywistości spotkanie osoby teoretycznie uznanej za zmarłą, nie jest żadna sensacją.
Czyli wychodziło na to że całe wcześniejsze kamuflowanie się i celowe wybiegi mające zapewnić iż nikt przypadkiem jej nie rozpozna, okazały się dla spider- girl marnowaniem energii i stratą czasu. Równie dobrze mogła się podawać za „tutejszą” Stacy.  Gwen nie potrafiła zrozumieć jak to się dzieje, że takie sensacje przechodzą tu bez echa. Nie wspominając już o tym że dla samej dziewczyny powyższe informacje w oczywisty sposób kojarzyły się z podobnymi jej między-wymiarowymi podróżnikami, czyli osobami być może kluczowymi dla ich obecnego problemu. Z drugiej strony być może w tym przypadku jej wyobraźnia nazbyt się zagalopowała, co jednak nie przeszkodziło nastolatce puścić przyjacielowi wymownego spojrzenia mówiącego „dlaczego ja nic o tym nie wiem?”
Gwen wyjątkowo jak na siebie siedziała cicho, czekając po prostu na decyzję jaka ostatecznie podejmie Harry, z kolei Megan okazała się być albo wybitnie uzdolnioną aktorką, na zawołanie potrafiącą posłużyć się łzami albo po prostu nie dała rady dużej kontrolować własnych emocji, wyrzucać z siebie cały potok oskarżeń.
- Oscorp zabrało mi wszystko! Oszukaliście mnie! Dorobek mojego życia! Mój własny pomysł, dziesiątki zarwanych nocy, chwile zwątpienia i depresji, a także radość z każdego kolejnego kroku. Gdy wreszcie coś zaczęło działać, całe zasługi przypisali sobie, uznając iż nie jestem im już potrzebna. Najpierw odsunęli mnie od badań, a gdy zaczęłam protestować, nhazwyczajniej wyrzucili na bruk jak niepotrzebnego śmiecia. Frank zagarnął całe laury a ja byłam bezsilna. - Łkała kobieta. - Najgorsze w tym wszystkim jest to że gdy błagałam o chwilę rozmowy, ten tu nie znalazł dla mnie nawet cholernych dwóch minut!
Słuchając powyższych oskarżeń Gwen w ogóle nie reagowała. Raz ze sama nie była w najlepszym nastroju, a dwa, jej głowę zajmował w tej chwili bardziej osobisty problem. Wszystko przez tą akcje z siecią, która być może okazała się nie najlepszym pomysłem. Fakt, pracownica Oscorp zaczęła wreszcie mówić, co bez wątpienia uprościło sprawę, jednak Gwen zastanowiła się przede wszystkim nad tym czy jej spontaniczny gest jej nie zdradzał. Może faktycznie nie powinna zrywać sieci tak łatwo? Albo się do niej przykleić? Znaczy się udawać przyklejoną? Generalnie pajęcza nic lepiła się do wszystkiego poza tym który ją utkał. To znaczy Gwen nie miała pojęcia jak działa ona na inne pająki, dlatego też zdecydowała że właśnie to będzie pierwszą rzeczą jaką zrobi gdy wreszcie uda jej się spotkać spider – mena. Może nie zostanie to odebrane jaki najmilszy gest, ale z naukowego punktu widzenia na pewno ważny.

Choć sama nie wiedziała praktycznie nic o tym jak wyglądała praca w wielkich korporacjach, Gwen  potrafiła przełożyć zawodowe problemy Megan na realia szkolne, zgodnie z którymi w związku z oczywistym spiskiem starych belfrów, dyskryminowany uczeń nie miał szans odwołać się gdziekolwiek, w przypadku gdy nauczyciel postawił na nim krzyżyk. Powyższe może nie usprawiedliwiało działań podwładnej Harry’ego, ale przynajmniej pozwalało spojrzeć na nie w innym świetle. Gwen po cichu liczyła na to ze dystansując się do sprawy, H2O sam wyjdzie z propozycją ugody, zgodnie z która on nie wezwie policji, a Megan obieca więcej go nie nękać i cała sprawa rozejdzie się po kościach,  jednak wiele wskazywało na to że szef Osborn wcale nie ignorował spraw pracowniczych albo po prostu miał zwyczaj wgryzać się w każdy temat który zycie postawiło na jego drodze.
- Ja na twoim miejscu wzięłabym kamień i rzuciła w jego szybę. – Zaproponowała nastolatka wskazując na Harry’ego. Może nie było to rozwiązanie doskonałe ale przynajmniej dawało możliwość rozładowania nadmiaru negatywnych emocji, a przy okazji spełniało również wymagania dotyczące wymierzenia elementarnej  sprawiedliwości.
Ufnie zakładając że pracownica Oscorp ich nie oszukuje, a patrząc przez pryzmat logiki, w sytuacji gdy jest się zdaną na jego łaskę i ma się świadomość, że były szef bez problemu zweryfikuje otrzymane informacje, okłamywanie Harry’ego nie miało sensu, Gwen w pewnym stopniu solidaryzowała się z poszkodowaną, nawet jeśli w dalszym ciągu miała ją za ciamajdę i zboczeńca w jednym. Dziewczyna potrafiła wyobrazić sobie siebie w podobnej sytuacji.  Gdy już wreszcie będzie na upragnionym stażu i odkryje na nim coś naprawdę ważnego, na przykład metody przemieszczania się pomiędzy alternatywnymi rzeczywistościami, to oczywiście że chciałaby sama pochwalić się takim osiągnieciem przed panem Starkiem, zamiast pozwolić by jego uznanie, komplementy i pochwały przypadły komuś innemu. Stacy nie rozważała tej kwestii pod kątem ewentualnego awansu czy gratyfikacji finansowych, ponieważ dla niej już samo  przychylne spojrzenie pana Starka była wystarczającą nagrodą i jeśli ktoś miałby ją jej odebrać, byłaby naprawdę wściekła. To znaczy spider – girl byłaby wściekła, a co za tym idzie, zapewne nie skończyłoby się na pojedynczym kamieniu.
Rozmyślając w ten sposób, Gwen nagle dostała olśnienia. Uznała że przecież z Megan może być podobnie, a nawet może być w tym coś więcej, z racji tego iż sama naukowiec była niewiele starsza od niej, czyli była plus minus w wieku Harry’ego, a co za tym idzie jej fascynacja geniuszem przełożonego, mogła dotyczyć nie tylko zauroczenia wybitnym umysłem, ale również sprawami dużo bardziej fizycznymi.
- O ja cię… chcesz powiedzieć że ty i on… - Gwen uznała że nie musi kończyć, zasłaniając dłonią wyszczerzone w uśmiechu zęby. Nastolatkę czasem ponosiła wyobraźnia, przez którą dochodziła do najbardziej zaskakujących wniosków.  
Tymczasem Megan zdecydowała się w żaden sposób nie komentować przypuszczeń Harry’ego. Wiedziała że postąpiła niewłaściwie, przez co nie chciała przyznawać się  do błędów, a ponieważ cały czas była na Osborna wściekła, tym bardziej postanowiła go nie przepraszać za swoje postępowanie. W tym momencie jedyną reakcją przychodzącą kobiecie do głowy było wzruszenie ramionami, czego z racji krępującej ją sieci, nie była w stanie uczynić.
- Proszę, to jest naprawdę niewygodne i meczące, mogłabym przynajmniej usiąść? – Spytała przesłuchiwana, mając  świadomość że wygląda po trochu jak wielka larwa, która zmuszona jest cały czas unosić głowę, w próbie nawiązanie kontaktu wzrokowego z swoimi rozmówcami.
Ta z pozoru banalna prośba sprawiła spider – girl trochę kłopotu, jako że dziewczyna cały czas nie mogła się zdecydować jak powinna zachowywać się względem własnej pajęczej sieci. Uznała jednak że skoro Megan nie przykleiła się do podłoża, to znaczy że można nią bezpiecznie turlać.
- Ja to zrobię, - zaoferowała się Gwen, rozbawiona całą sytuacja – ciebie nie lubi i pewnie jeśli się zbliżysz, spróbuje odgryźć ci nochala.
- Napisałam prośbę o spotkanie. Najpierw wpisano mnie na listę oczekujących na przydzielenie terminu, a potem z niej skreślono, uznając że mogę z swoim pytaniem zwrócić się do prezesa w ramach corocznych spotkań z załogą… przy wszystkich. - Wytłumaczyła Megan, w czasie gdy Gwen, pomagała jej usiąść.
- Tyle akurat rozumiem. Ja na spotkanie z panem Starkiem czekam już… ej co ty wyprawiasz!? – Nastolatka nagle zorientowała się że zamiast z nią współpracować, naukowiec zachowuje się jakby próbowała ją obwąchiwać, tym samym potwierdzając teorie iż ma cos poprzestawiane pod czupryną.
- Przepraszam, jestem biochemikiem. Pracowałam nad metodami identyfikacji osób poprzez zapach. No wiesz feromony i takie rzeczy
- O cholera!

Mając w głowie uwagę Megan, odnośnie możliwości identyfikacji osób jedynie na podstawie samego zapachu, Gwen znacznie przyspieszyła swoje działania, po to by czym prędzej odsunąć się od byłej pracownicy Oscorp. Zgodnie z wcześniejszą deklaracją, dziewczyna  pomogła skrepowanej usiąść, jednak aby nie tracić czasu, spider – girl darowała sobie zbędną delikatność, po prostu z całych sił szarpiąc za pajęczą sieć, po to by podciągnąć tułów Megan ku górze, a następnie upewniwszy się że tamta złapała na tyle równowagi, iż nie groził jej kolejny upadek z twarzą wkomponowaną w betonowe podłoże, nastolatka czym prędzej wycofała się w kierunku lunety przez którą naukowiec obserwowała mieszkanie Osborna.
Mimo wszystko Gwen nie mogła oprzeć się wrażeniu iż została zdemaskowana. Przeklinała samą siebie za popełnione błędy. Za bardzo się rozczulała. Powinna była zostawić Megan tam gdzie ją związała, zamiast z dobroci serca ciągnąć swoją ofiarę na materac. Stacy nie miała pojęcia jaki zasięg może mieć wydzielany przez człowieka zapach? Chciała wierzyć, iż jako spider – girl nie znalazła się na tyle blisko Megan, by ta mogła ją zidentyfikować. Albo że w ogóle całe to gadanie o feromonach jest zwykła bujdą mająca wyprowadzić ją z równowagi. Dość skutecznie zresztą. Wszystko to pasowało by do obrazu naukowiec jak iw swoich wyobrażeniach wykreowała Gwen, jednak dużo bardziej prawdopodobnym był fakt, iż kobieta faktycznie posiadała wspomniane przez siebie umiejętności, a tożsamości nastolatki nie zdradziła tylko dlatego, iż uważała ze Harry już to wie, wykorzystując Stacy w charakterze swojego ochroniarza.
Na szczęście dla dziewczyny, szef Oscorp zadbał o to by umysł przesłuchiwanej skupił się na własnych problemach, odkładając na plan dalszy dyskusje odnośnie zatrudniania u siebie osób o pajęczych zdolnościach. Megan z wyrazem niedowierzania wpatrywała się w Harry’ego, usiłując wyczytać z twarzy H2O na ile ten mówi poważnie. Zdaniem Gwen zaproponowane przez przyjaciela rozwiązanie miało sens, choć biorąc pod uwagę, że na ewentualnym nagraniu z przyznaniem się do winy, Megan wystąpi skrępowana pajęczą nicią, takie oświadczenie dość łatwo dałoby się podważyć brakiem dobrowolności. Najwyraźniej jednak dla prawników Oscorp powyższy szczegół nie stanowił problemu. Podobnie zresztą jak fakt, iż cała wypowiedź naukowiec prawdopodobnie będzie musiała odczytać z kartki, tak by finalnie brzmiała ona dokładnie w formie jakiej oczekiwałby tego Harry.
- Chcesz powiedzieć że jeśli się przyznam, pozwolicie mi odejść bez powiadamiania policji? – Spytała zaskoczona Megan, która to najwyraźniej pozostawała w przekonaniu iż z całego zdarzenia nie wywinie się tak łatwo. A już z całą pewnością nie spodziewała się że  podglądany przez nią były pracodawca wykaże się chęciami by spróbować jej pomóc. Nic też dziwnego iz od razu się zgodziła potakując głową. – W torbie mam identyfikator firmowy, z nazwiskiem, zdjęciem i zajmowanym stanowiskiem. Nie jest już aktywny, bo odcięto mi dostęp do Oscorp, ale na jego podstawie można sprawdzić wszystko, łącznie z projektem nad jakim pracowałam. Na pierwszych odręcznych wynikach badań widnieje moje nazwisko, ale w oficjalnych dokumentach już je usunęli. – Wyjaśniła Megan, pozostając w przekonaniu że szef korporacji bez trudu będzie w stanie potwierdzić te informacje.
Tymczasem sama spider – girl zajęta była powierzonym jej zadaniem, związanym z pokasowaniem zdjęć, które zrobiła podglądaczka, co biorąc pod uwagę iż obsługa zaawansowanego technologicznie aparatu wciąż nastręczała jej masę trudności, wcale nie było sprawą prostą. Dziewczyna nie chciała zawieść Harry’ego. Poza tym, jako przyszłą stażystka u pana Starka, nie chciała też przyznać że czegoś nie potrafi. An szczęście dla siebie, Gwen znalazła idealne rozwiązanie jak poradzić sobie z istnieniem kłopotliwych danych. Wieżowiec na którym rozmawiali z Megan miał piętnaście pięter, a pod sobą śmietnik zwieńczony twardym brukiem. Nastolatka przez moment zerknęła poza krawędź budynku by upewnić się że nie ma tam przypadkowych spacerowiczów, po czym bez chwili zwłoki, wyrwała lunetę z stojaka i wyrzuciła aparat za taras.
- Nieeee! Co ty wyprawiasz! – Krzyknęła wystraszona Megan, obserwująca jak cenny sprzęt znika jej z pola widzenia, szybując ku ziemi.
- Dane skasowane.   – Z satysfakcją stwierdziła Gwen. Dziewczyna była przekonana że Oscorp stać na zakup lub samodzielne wyprodukowanie drugiego takiego urzadzenia, a co za tym idzie ona nie zrobiła nic złego. Poza tym to przecież Harry jej kazał więc cała wina i tak spada na H2O. Ona natomiast, na spoglądając na miejsce gdzie roztrzaskała się aparatura, pomogła Oscorp udowodnić ,że chociaż sprzęt należał do najnowszych osiągnięć techniki, to raczej nie uchodził za odporny na uderzenia, rozsypując się na setki drobnych odłamków.
- Jak mam teraz dostarczyć cokolwiek co potwierdzi iż jestem ofiarą, skoro właśnie zniszczyliście całą moją dokumentację? – Biadoliła Megan wyglądająca jakby wraz z lunetą roztrzaskały się również jej nadzieje. - Całą poza tą papierową. Tą którą zdążyłam schować w Oscorp zanim Frank przejął ją w swoje łapska i autoryzował własną zakłamana gębą.
- Teraz to mówisz? – Zirytowała się Stacy. – Jak chcecie to przyniosę tamte oryginały.