Tompkins Square Park

Park położony na Manhattanie, a dokładniej w znanej jako Alphabet City części East Village. Powstał na planie kwadratu i cieszy się powierzchnią nieco ponad czterech hektarów. Posiada wyłożony piaskiem obszar dla psów - z między innymi trzema basenami w ramach atrakcji - oraz trzy place zabaw: jeden główny i dwa mniejsze... A to tylko fragment jego oferty.

Jeżeli jest się osobą taką, jak David, to ma się zbyt dużo czasu - czas aż wylewa się z kieszeni i nigdy do nich nie wraca. Tak było i teraz - spółka funkcjonowała w najlepsze, przestępcy robili swoje, a miasto żyło swoim życiem. Bywało jednak tak, że czasem zdarzyło się coś, co zakłócało jego uporządkowane życie (tak, poker z przestępcami był już rutyną) - ktoś zniszczył park, do którego The Lucky One przychodził dość często. Nie miał tu jakiegoś specjalnego interesu, jedynie przyjść, zapalić papierosa i wypić kawę. Lubił to miejsce.
Przykucnął przy zniszczonej kolumnie i ze smutkiem przyglądał się, jak zniszczono całkiem ładną rzecz. Rozumiał, że otoczenie ulega zniszczeniu podczas walk przestępców, czy innych potworów z lokalnymi bohaterami i policją, jednak ten park zawsze był bezpieczne. Dziwne to było.
Przyglądał się śladom zniszczeń i zastanawiał się, kto mógłby dokonać takiej dewastacji - do tego bez powodu, gdyż nie słyszał na mieście nic o starciach przestępców w tym rejonie. Może była to grupa samowolnych wandali korzystająca z jakiejś nieznanej broni, albo jakiś mutant. Jednak żeby niszczyć bez potrzeby? Nie rozumiał tego.

Zanim opuściła mury Szkoły dla utalentowanej młodzieży pośpiesznie przejrzała informacje dotyczące wydarzeń z Nowego Jorku. Potrzebowała pretekstu żeby się na trochę urwać, uciec i pozbierać myśli. Potrzebowała zadania, najlepiej takiego, które pochłonie i odsunie to dziwne uczucie... A właściwie jego brak... Brak poczucia przynależności.
Cały czas czuła oddech przeszłości na swoim karku, a dopóki nie będzie pewna, że nikt poza nią nie ma wpływu na to co robi... że będzie mogła sobie w pełni zaufać, że pewnego dnia w progach szkoły nie zjawi się Kimura i nie przymusi jej do podjęcia najgorszych z możliwych decyzji...
Najgorsze w tym wszystkim było to, że żadne działanie, ani na krok nie przybliżało ją do rozwiązania tej sprawy. Zawsze, gdy znalazła już nitkę po której próbowała trafić do kłębka trop się urywał. Niestety ostatnimi czasy zbyt wiele się działo, by móc sobie pozwolić na zniknięcie ze szkoły. Niby wszyscy przywykli, córka Logana, znika tak jak i on i zjawia się w najbardziej lub mniej odpowiednim momencie, ale zaangażowanie jej w sprawy nowej grupy przysporzyło wielu dodatkowych obowiązków. Dlatego też z ulgą, choć zdjęcia zniszczonego parku nie należały do tych, które ową mogły przynieść, przyjęła coś co mogło zasugerować walkę mutantów, czyli coś czym powinni się zająć X-meni.
Przekazała telepatycznie informację o swoich planach Emmie i ruszyła do garażu.
Podkradła ojcu zdezelowany już pięścią czasu samochód i pojechała do miasta. Z nieco zblazowaną miną raz po raz zerkała na pluszowe kostki do gry dyndające rozkosznie z przedniego lusterka i nie potrafiła pozbyć się wrażenia, że nadają się już tylko do kosza. Na pluszu osiadł zatęchły zapach tanich cygar w których tak lubował się Logan. Niestety nadal nie miała odwagi mu tego zasugerować, ani zdjąć na czas jej podróżowania. Może faktycznie był to dla niego, a może i teraz dla niej talizman szczęścia?
Zatrzymała się na parkingu nieopodal nie odwiedzanego przez nią nigdy wcześniej Tompikns Square Park. Wyszła z auta i trzasnęła drzwiami, które wydały z siebie zbolały zgrzyt i ruszyła przed siebie. Jej bystry wzrok od razu dojrzał policyjną taśmę. Myśląc, że nie rzuca się zbytnio w oczy, w końcu przechadzało się tu wiele kobiet w skórzanych kurtkach, czarnych, podartych na kolanach jeansach i topornych, jak jej mina butach podeszła do policyjnych taśm, przy których w rezultacie przykucnęła, by poszukać jakichś charakterystycznych śladów czy zapachów, dzięki którym mogłaby otworzyć wydarzenia jakie miały tu miejsce.

Czyli nie był tu sam, nie on jeden był uczulony na widok zniszczeń, jakie wyrządzają ludzie swemu własnemu miastu. Spostrzegł siedzącą po drugiej stronie dziewczynę, wyglądała na skupioną i oderwaną od rzeczywistości, odciętą od otaczającego ją świata. Ciekawiło go, co robiła tu i teraz i jakie miała plany na później. W sumie sam nie wiedział czemu, ale w tłumie osób to właśnie ona przykuła jego uwagę - miała w sobie to coś. Uroda? Szczerze, to 7/10, jednak to nie było to.
Wyprostował się i przemieścił w jej okolicę, po czym przykucnął obok i jeżeli nie reagowała to razem z nią wpatrywał się w odgrodzony taśmą kawałek parku.
- Obstawiasz, że był to Hippo, czy Shoker? - zadał pytanie w sposób, jakie zadaje się mało znaczące pytania znajomej osobie przy kawie. Ciekawiła go jej reakcja, jak miał doświadczenie powinna mimowolnie odpowiedzieć i dopiero później się zorientować, że ktoś siedzi obok niej. Socjologia i wykorzystywanie jej do wkręcania ludzi było całkiem ciekawe. Szczególnie, że miał zamiar wkręcać tę właśnie dziewczynę i zobaczyć co z tego wyjdzie.

Telepaci musieli sobie radzić z natłokiem myśli obcych ludzi by móc wyłuskać przydatną informację, a Laura od najmłodszych lat była przyuczana by znaleźć trop nawet w największym konglomeracie zapachów, dlaczego nawet w tak obleganym przez spieszących się ludzi parku wyczuła zapach prochu. Zaczęła się zastanawiać czy kojarzy ten zapach z jakiejś konkretnej, specyficznej broni, która mogłaby nasunąć również trop oraz to kogo powinna szukać. Może to tylko policja, ale kto wie, może nie tylko, w końcu kiedyś obracała się w towarzystwie osób, które nie wahały się jej używać, więc miała całkiem spory wachlarz znanych w tym zakresie zapachów.
Kolejną wonią, która przykuła jej uwagę był aromat kawy i zapewne nie zwróciłaby na to uwagi, gdyby nie fakt, że ten zapach prowadził na drugą stronę ulicy tak samo jak zapach prochu oraz tak dobrze jej znanej woni krwi. Instynkt podpowiadał, że to nie mógł być przypadek. Już miała wstać i ruszyć za tropem, gdy coś... a właściwie ktoś postanowił skraść jej uwagę.
Laura była tak bardzo skoncentrowana na poszukiwaniach tropu, że nie spostrzegła przyglądającego się jej mężczyznę. I to nie tak, że nie zarejestrowała jego obecności. Wręcz przeciwnie. Po prostu będąc w pracy nie zwracała uwagi na otoczenie, chyba, że ktoś ewidentnie chciał się jej pozbyć. A poza tym? Tylko rozpraszało. Dokładnie tak samo jak zrobił to nieznany mężczyzna. Jego głos nie raził, właściwie w normalnych warunkach wydałby się całkiem przyjemny, ale nie w momencie gdy koncentrujesz się na czymś cholernie istotnym, a ktoś śmie to przerywać.
Dziewczyna podniosła wzrok i spojrzała na niego ze zdziwieniem, że w ogóle znalazł w swojej głowie jakikolwiek powód by ją zaczepić. Te kilka sekund uwagi jaką postanowiła mu poświęcić mogła się dłużyć bez końca... jeżeli należał do tych niecierpliwych. Przez ten czas miał niecodzienną okazję by przyjrzeć się chociażby zielonym ślepią Laury, czy tej dość poważnej jak na jej wiek minie.
- Szczęście ci dziś nie sprzyja, radzę odpuścić zakłady sportowe - Wyprostowała się powoli patrząc na niego z góry, jeżeli sam postanowił jeszcze chwile zostać w pozycji przykucniętej.
Nie chciała wspominać wątpliwej jakości kasynach, bo zamiast zakładów sportowych pierwsze co do głowy jej przyszło to ruletka, czy poker, czyli gre związane docelowo z miejscami do których sądząc po zapachu lubił uczęszczać mężczyzna. Laura nie lubiła zwracać na siebie aż takiej uwagi, dlatego nie pokusiła się o celność komentarza. Nie było również powodu by zaciekawiać go sobą... z wielu skomplikowanych powodów i jednego prozaicznego - nie chciała go wciągać w kłopoty, więc najlepiej przybrać maskę mało przyjemnej i przede wszystkim dostępnej osoby.
Wcisnęła dłonie w kieszeni skórzanej kurtki i ruszyła za tropem mając nadzieje, że gość najzwyczajniej w świecie odpuści sobie nawiązywanie nowych znajomości z najmniej odpowiednią do tego osobą...

Trzeba przyznać, że miała śliczne oczy i jej poważna mina dodawała jej tylko uroku. Chyba dobrze wybrał. Swoją drogą coś go zaciekawiło, dziewczyna wyglądała jak gdyby czegoś tu szukała. Tajne służby? Nie, była zbyt młoda. Więc czego tu szukała? Fakt, on nie widział tu żadnych śladów, a wiedział jedynie, kto nie zniszczył parku. Może jej to powiedzieć? Reakcja na tę wiadomość też go ciekawiła.
- Szczęście zawsze mi sprzyja - odparł i lekko się uśmiechnął - Ani jednego, ani drugiego nie ma w mieście. Tak samo nie walczyła tu żadna z grup mafijnych, czy żaden z bardziej znanych złoczyńców - spojrzał na nią i nie mógł oderwać wzroku od jej zielonych oczu - I wiem, co na ulicach piszczy - dodał, nim zdążyła cokolwiek powiedzieć, a jak próbowała to jej przewał.
- Przepraszam, gdzie moje maniery - zapomniał się przedstawić, a jako gentleman powinien dbać o takie rzeczy - Gordon, David Gordon. Prywatny detektyw - przemówił niczym postać z filmów i skłamał zawodowo. Pokerzysta powinien umieć kłamać, a on potrafił robić to świetnie. Swoją drogą zastanawiało go, czy szczęście znów będzie mu sprzyjać i zaciekawi sobą dziewczynę. Czuł też, że drogą do bliższego poznania jej, będzie dowiedzenie się, kto zniszczył park. Ale cóż, robił już nie takie rzeczy.

Brak śladu w powietrzu niestandardowej broni troszkę uspokoił nerwy Laury. Nie żeby wzbraniała się przed namieszaniem w planach jakiejś potężnej, może handlującej bardziej skomplikowaną bronią organizacji, ale przynajmniej na ten moment miała pewność, że nie ma z taką do czynienia, że tym razem, o dziwo, nie ziściły się jej najgorsze myśli. Może to jej sprzyjało szczęście? Z przyzwyczajenia odrzuciła tę myśl i jeszcze mocniej wciągnęła w nozdrza powietrze by móc podążyć za tropem i dopiero z tym kolejnym już razem wychwyciła coś, co mijało się z logiką. Zwykle to wystrzał zwiastuje woń krwi, ale śmiało mogła stwierdzić, że tym razem było inaczej. Ktoś już będąc rannym zjawił się tutaj, kto wie może wraz z grupą wandali? Sądząc po zapachu krew nie lała się strumieniami,  więc rana nie należała do tych głębokich, ale niestety na ten moment nie potrafiła stwierdzić czy była również postrzałowa, w końcu ktoś mógł tylko drasnąć, miała jednak pewność, że wyraźnie mieszała się z aromatem kawy, dlatego za tym tropem postanowiła ruszyć. Pech chciał, że ten urwał się na ulicy, dlatego zrobiła kilka kroków i znów zatrzymała się w miejscu, przez co David mógł pomyśleć, że jednak jest zainteresowana rozmową. Najważniejsze było to, że wychwyciła już zapach mężczyzny, więc śmiało mogła się cofnąć do biegu wydarzeń i udać się w miejsce, gdzie faktycznie mogło dojść do zranienia, dzięki czemu może będzie miała okazję dowiedzieć się co to za grupa, która postanowiła zdemolować fragment parku oraz dlaczego to zrobiono.
Laura rzadko komu przerywała, często zbywała milczeniem przez co ciężko było powiedzieć co dokładnie myślała, dlatego David mógł swobodnie dokończyć swoje dywagacje na temat szczęścia, które z niewiadomych względów jakoś ją zaintrygowały. Może ta pewność siebie w jego głosie sprawiła, że wzrok X zamiast od razu za tropem pomknął na oczy mężczyzny? A może to kolejne słowa? Gordon najwyraźniej był obcykany w sprawach złolił z Nowego Jorku i...mafii, a skoro tak szybko załapał klimat to po tym, że przemilczała swoje imię zapewne zdawał sobie sprawę, że nie jest łatwo uzyskać od niej jakiekolwiek prywatne informacje. Wpatrywała się w niego przenikliwym spojrzeniem od którego mogło zrobić się nieswojo, ale coś czuła, że w ten sposób nie podziała na delikwenta. Był zbyt pewny siebie i zbyt beztroski by jej spojrzenie mogło zrobić na nim wrażenie i choć wiedziała, że z tym prywatnym detektywem skłamał, w końcu granie miną to nie wszystko, serce zawsze prawdę powie, to bardziej ją zainteresował dlaczego to zrobił i po co.
- Skoro jesteś prywatnym detektywem zatem to... twoja sprawa? - Wskazała wzrokiem na przeorany trawnik i zniszczony postument. Kto wie, może był zamieszany w całą akcję, a teraz tylko grał głupa? Już ona go prześwietli. Póki co delikatnie i podstępem. Aż dziw brał, że tak potrafi.

- Tak - odparł jej. Mógł popisać się znajomością deteltywistyki, którą nabył od znajomych detektywów i policjantów - Zobacz - wskazał na zniszczoną budowlę - Brak śladów przypalenia, więc nie użyto do żadnej broni, ani mocy mogące dokonać takiej szkody. Więc pozostaje kilka opcji. Moim zdaniem najbardziej prawdopodobna, to osoba z mocą, lub sprzętem dającym nadludzką siłę - tłumaczył dziewczynie wszystko jak najbardziej obrazowo, żeby zrozumiała jak pracuje detektyw. Aż sam zaśmiał się w duchu, że prowadzi wykład o czymś, o czym nie ma pojęcia, jednak mówi jak zawodowiec.
- Mógłbym rozejrzejrzeć się po mieście za osobami sprzedającym taki sprzęt - bo znał kilku z nich osobiście - Ale to zajmie kilka dni - albo godzinę gdyby chciał
- Jedyne, co wiem, to fakt, że sandał nie walczył tu z żadnym Irlandzkim gangsterem, ani że oni za to nie odpowiadają. - spojrzał jej w oczy i się uśmiechnął. Nie czuł wyrzutów lekko ją oszukując.
- Chyba, że Ty zauważyłaś tu inne ślady? - a co, da się wykazać nieznajomej, niech poczuje, że na coś mu się przydaje i może faktycznie zauważyła coś innego niż on

Laura całą sobą próbowała się skoncentrować na wychwyceniu śladu woni odpowiedniego faceta, który krwawił, a którego odnalezienie mogło wyjaśnić co tak naprawdę tu zaszło. Wszystko wydawało się być mętne, dlatego zbyt wiele teorii zajścia w tym parku pojawiło się w głowie Laury. Zbyt wiele, by mieć najmniejszą pewność, że choć jedno z nich zaczęło być prawdziwe, dlatego też postanowiła udać się za śladami, które pozostawili wandale oraz za wonią mocno drażniącego jej nos dezodorantu. Od razu zaczęła się zastanawiać kto w ogóle używa takiego nieprzyjemnego i ostrego zapachu.
- Mówisz o tym tak spokojnie, a to co mi wiadomo, ludzie z mocą powinni budzić przerażenie - Gdzieś tam jej wpadł w oko jakiś artykuł na ten temat i o zgrozo, patrząc na jej osobę, stwierdziła, że ten nad wyrost strach w jej kierunku jest jak najbardziej słuszny. Była niebezpieczna... i zapominała o tym, że nieraz poświęcała się dla dobra bliskich, ale i zupełnie obcych osób, robiąc z siebie żywą tarczę.
- Kilka dni? Nie mam na to czasu. Słabych masz tych informatorów - Mówiła spokojnie i choć mogła w to włożyć o wiele więcej emocji to nie zrobiła nic. Cały czas wpatrywała  się w niego z beznamiętną miną, tak jak to zwykle ludzie wpatrują się w powietrze. Nawet gdyby chciał domyśleć się co urodziło się w głowie pięknej dziewczyny to musiałby się mocno nagimnastykować, żeby odgadnąć jaki obraz pojawił się w tej czarnowłosej główce. Ciężar nawet dla osoby, która żyła za pan brat z kwintesencją szczęścia. Choć z tym szczęściem to tak nie do końca skoro spotkał osobę, która bez problemu wychwyciła każdą ściemę jaka tu padła, ale póki co nie zmierzała się z tym wychylać.
- Tak, zauważyłam inne ślady - Odpowiedziała zdawkowo nie chcąc się przyznawać, że to woń dezodorantu, w końcu to by nasunęło już pewne wnioski z kim David ma do czynienia, a póki co nie zdobył jej zaufania.

Niby oglądał zniszczony obiekt, jednak słuchał tego, co mówi i zaczynał się zastanawiać w co właściwie wdepną. Nie panikował, jednak słowa, że "nie ma czasu" czekać na jego informatorów podsuwał mu pewne rzeczy na myśl. Do tego to gadanie o mutantach. Nie wyglądało to najlepiej. David spojrzał w jej stronę równie obojętnym wzrokiem
- Mutanci to rzeczywiście niebezpieczne osoby - spoko, jeżeli na niego polowała, to poradzi sobie z nią - Nigdy nie wiadomo na kogo się trafi - tu puścił jej oczko
Rozejrzał się po okolicy i coś wpadło mu do głowy. Musiał znaleźć miejscowych bezdomnych, lub żulików. Tacy za 20 dolarów powiedzą, to co było im potrzebne, a może nawet będzie to przydatne.
- Chodź, musimy kogoś znaleźć - powiedział i spojrzał na nią - Jak dobrze pójdzie, to oczy i uszy powiedzą nam, to co chcemy słyszeć
Po tym, co mówiła nie myślał już o popisaniu się i podrywie, a bardziej na tym, aby ją wybadać. Polowała na sprawców tego ataku, czy może na niego? Tak, czy inaczej wolał mieć ją blisko i zobaczyć co z tego wyniknie. Najgorzej, że mógł ją naprowadzić na sprawców i sprawić, że przez nią będzie miał krew na rękach. Cholera, nawet nie wiedział na kogo trafił. Na kogoś kto szuka, tak na pewno, ale co więcej? Była mutantem? Nie wiedział
- Idziemy? - odchylił jej taśmę zabezpieczającą teren. Wolał mieć ją przed, niż za sobą. Kusiło go też zapytać ją wprost "dla kogo procujesz i kogo szukasz", ale to mogłoby ją spłoszyć. Niech nadal uważa, że David tkwi w roli pozera, którą sam sobie narzucił.

Od razu chciała rzucić komentarz typu "Serio? Nie żartuj", bo w rzeczy samej. Właśnie rozmawiał z jednym z niebezpiecznych mutantów i to wcale nie przechwałka. To smutny fakt o którym nie lubiła rozmawiać, dlatego jak zwykle ugryzła się w język. Nie lubiła mącić. Zwykle grała rolę obserwatora, dlatego była mistrzem w wyciąganiu trafnych wniosków bez zamienienia ani jednego słowa z rozmówcą. Zresztą czasami jej mina na pozór wyzbyta emocji służyła za najlepszy komentarz. Oczywiście zwykle dla tych, którzy zdążyli poznać ponury charakter Laury i dla tych nieco bardziej wnikliwych, umiejących odczytać blef.
Dość nieufnie podeszła do mrugnięcia okiem Davida. Czyżby jednak wiedział z kim ma do czynienia? Bicie serca nie zmieniło rytmu, więc na pewno nagle sobie tego nie uświadomił. Zmrużyła odrobinę powieki.
- Mówisz tak jakbyś miał z nimi same złe doświadczenia - On badał ją, a ona jego. Cóż za zabawny zbieg okoliczności.
- Lepiej usłyszeć prawdę niż to co chcemy usłyszeć - Odpowiedziała tak jakby na kimś się zawiodła, a tak naprawdę będąc żywym wykrywaczem kłamstw dziwiła się nieraz jak wiele przed sobą ukrywali nawet ci sobie najbliżsi. Nie wszystko rozumiała, ponieważ bliższe relacje były jej najzwyczajniej w świecie obce, więc nie miała potrzeby wnikać dlaczego tak się dzieje.
- Jasne, ale może po drodze powiesz mi kogo dokładnie masz na myśli? - Odpowiedziała po krótkim zastanowieniu się. Też mu nie ufała i też chciała go wybadać. Co robił przy 'miejscu zbrodni'? Dlaczego angażował się w tę sprawę? Co miał do mutantów? Był nim? Czy na nich polował? I...czemu puszczał ją przodem? Czyżby strach? A może ciężko było z tym, że ktoś próbował potraktować ją jak damę? Sądząc po jego eleganckim stroju, mogło tak być. Sądząc po jej stroju - nie bardzo.
...Ale ruszyła. Każdy fałszywy ruch i tak zostanie wykryty w porę.

Dziewczyna miała swój charakter, trochę wredna, ale i szczera. Wbijała mu lekko szpilki niwecząc zapał, kurcze to mu się podobało. Nie była jedną z tych "bogatych i znudzonych" dziewczyn, które leciały na jego drogi garnitur - akurat na ten wydał coś koło pięciu i pół tysiąca, a reszta jego dzisiejszej garderoby zamykała się w mniej więcej trzydziestu tysiącach (połowę tego stanowił zegarek). Chyba była bardziej dojrzała do niego, albo była wredna podświadomie. Tak, czy inaczej była bardzo interesującą osobą. Puszczenie jej przodem - poza oczywistością, aby dziewczyna wyglądająca na nieco niebezpieczną była z przodu - miał bardziej prozaiczny powód, chciał zerknąć na jej tyłek. Do perfekcji opanował dyskretne spoglądanie na kobiety, że żadna nigdy się nie zorientowała. Dosłownie, a znał ich sporo.
W końcu jednak zrównał krok z nią i odpalił papierosa
- Musimy znaleźć bezdomnych - wypuścił dym z ust - Oni mają lepszą wiedzę, niż niejedna agencja wywiadowcza - ten agent CIA, z którym czasem spotykał się w kasynie w Bronxie... ta - A przynajmniej tak mówią - szybko się zreflektował

Cóż kwestie cen za garnitur zupełnie jej nie interesowały, tak samo jak to, kto ile zarabiał i ile dolarów w kieszeni miał właśnie David, aczkolwiek wiedziała, że odziany jest w drogie materiały, tak samo jak drogie były jego perfumy. Nie lubiła wracać do tych czasów w których poznała takie zapachy. Przez ten moment zastanowiła się również czy myślami lubiła wracać do jakichkolwiek czasów i o dziwo - tak znalazło się kilka beztroski momentów, te które spędziła z siostrą matki i ze swoją kuzynką. Niestety sielanka szybko się skończyła. Znaleźli ją... Zawsze ją znajdą. Groźby Kimury odbiły się echem w jej umyśle i przez to na chwilę straciła czujność, ale zaraz poczuła, że coś nie gra i że wzrok Davida pada nie na tyle nisko by mogła wywnioskować, że patrzy pod nogi.
Odwróciła gwałtownie głowę z miażdżącym spojrzeniem i nagle uświadomiła sobie swój błąd. Facet patrzył w głąb swojej marynarki i wyciągał paczkę papierosów. Skonsternował ją i zaskoczył, w końcu Laura nigdy się nie myliła... Jej zmysły nigdy się nie myliły.
Gdy zrównał z nią kroku dalej wpatrywała się w niego nieufnie, aczkolwiek bardziej zaciekawiona niż wcześniej.
- Jasne, kilku jest na ławce od strony zachodniej parku. Chętnie posłucham jak ich przesłuchujesz - Oddała mu pałeczkę. Niech się wykaże. Zresztą, sama zwykle kiepsko negocjowała, chyba, że chodziło o pokazanie siły, bądź zastraszanie. ...Kto wie czy nie będą musieli po to sięgnąć.

Cóż, David nie miał pewien plan, kojarzył pewnego księdza, który zajmował się pomocą bezdomnym, a któremu to David kiedyś dał pewne datki. Liczył, że powołanie się na niego da coś. Liczył, że jeżeli uda się mu dobrze to rozegrać, to zapulsuje u dziewczyny.
- Witam panów - podszedł bliżej i ukłonił się głową - Mam do panów pewną sprawę, na której można dobrze zarobić - nie chciał przechodzić bezpośrednio do mówienia, że "zapłaci im za informacje". Wiedział, że ci ludzie często przekładali dumę nad pieniądze. Tak, czy inaczej działał subtelnie, lecz dosadnie. Prosty interes.
- Poza zarobkiem możecie też zyskać bezpieczeństwo, bo chyba wszyscy chcemy aby nie było wandali w parku - tu już grał na uczuciach, miał nadzieję, że dobrze.
Zerknął kątem oka na dziewczynę - cholera, nawet nie wiedział, jak się nazywa. Hmm, ma pewno była całkiem urocza. Emmm, musiał wrócić do tematu i na razie działać zgodnie z planem.

Laura ruszyła za nowo poznanym mężczyzną nie zdradzając po sobie zupełnie żadnych emocji. Ten spokój mógł wzbudzać niepokój albo co najmniej nieprzyjemny dreszcz błądzący gdzieś wzdłuż kręgosłupa, David natomiast zdawał się być uodporniony. Dziewczyna zaczęła się zastanawiać z jakimi ludźmi wcześniej musiał się zadawać skoro jej towarzystwo bardziej go przyciągało niż odpychało. Pomimo wewnętrznych rozmyślań zmysły Laury bardzo uważnie badały otoczenie. Jej beznamiętne spojrzenie padło na dwóch bezdomnych siedzących na ławce do której zaczęli powoli podchodzić.David zajął się stroną konwersacji, a Laura prześwietliła obu panów na swój wyjątkowy sposób. Nie pachnęli zbyt ładnie, ale nie tego oczekiwała po bezdomnych. Doszukiwała się w nich jakiegoś tropu, lecz czasami bez słów nie dało się podjąć odpowiednich działań, a co dopiero wyciągnąć pewne wnioski.- Powinieneś się zobaczyć z lekarzem - Odparła ze spokojem przykuwając swój wzrok do twarzy tego, który wyglądał... niewyraźnie.
- Od dawna masz te objawy? - Zapytała niby niewinnie, ale zaryzykowała. A nuż ten strzał będzie celny.

Również spojrzał pytającym na nieznajomą, jednak tylko na ułamek sekundy i był zaciekawiony, coraz bardziej. Ale to nie na teraz sprawa, wciągnął się w to imponowanie dla niej próbując rozwiązać szczerze nie obchodzący go problem. Skoro powiedział "a", trzeba było powiedzieć i "b". Miał poczucie, że dziewczyna zaskoczy go czymś jeszcze. Tak, czy inaczej wrócił do mężczyzn.
- O nic nielegalnego nam nie chodzi - mówił spokojnym opanowanym tonem - Mamy jedynie pytanie, czy wiecie kto, lub co zniszczyło tamtą altanę - domyślał się, że widzą o co chodzi - W zamian za informację mogę załatwić lekarza i może jeszcze jakieś zakwaterowanie
David nawet nie udawał, że ma interes do ubicia. Wolał postawić sprawę jasno, przed takimi ludźmi nie nie bawić się w kurtuazję, tę wolał zachować na salony. Co do obietnic, to znał ludzi, działaczy społecznych, którzy mogliby pomóc. Nie po to miał całą sieć koneksji w różnych instytucjach i u różnych ludzi, aby nie korzystać. Ciekawiło go też, skąd dziewczyna wiedziała, może była mutantem? Coś mu z nią nie grało, ale tym mógłby zająć się później.

Niby przywykła do reakcji ludzi na jej jakże mało zachęcającą do konwersacji minę, ale i tak miała ochotę przewrócić wzrokiem, widząc z jaką o wiele lepszą i chętną do współpracy reakcją spotkał się David. Poczuła się dokładnie tak, jakby podpisali umowę na rywalizację... Kto wyciągnie więcej informacji? Kto pierwszy dojdzie do trafniejszych wniosków? Zdziwiona zaczęła się zastanawiać dlaczego chciała mu cokolwiek udowadniać... Może dlatego, że to on zgrywał tu nie wiadomo kogo? Może dopatrywała się w nim czegoś fałszywego? Złudnego? ...Bo ciężko było uwierzyć, że ktoś najzwyczajniej w świecie chciał pomóc? Cóż zbyt wiele złego ją spotkało by przejść od porządku dziennego i uwierzyć w tak cudowne przypadki. Zresztą nikt nie pałał do niej sympatią już na pierwszy rzut oka... Kolejne rzuty również raczej udowadniały jak bardzo skomplikowaną,a zarazem mało przystępną osobą jest Laura, więc skąd te tajemnicze chęci mężczyzny?
Zapewne wspomniana wcześniej rywalizacja pchnęła i Laurę do bycia ciut otwartą, dlatego postanowiła zaciągnąć języka u drugiego, mniej rozmownego mężczyzny, co o dziwo jak się później okazało bardzo dyplomatycznie podciągnął David, proponując w zamian za pogawędkę i lokum i lekarza. Podniosła wzrok na niego zdziwiona tym, w jak naturalny sposób układa się im współpraca. Cóż, facet najwyraźniej i miał doświadczenie w takich kwestiach i był w miarę inteligentny... i taki... był zupełnym przeciwieństwem Laury. Jej przesłuchania wyglądały zgoła inaczej... Bardziej brutalnie... Ot chciała przestraszyć, by niczym jak z rozdartego worka wysypały się z niego informacje, ale tym razem postanowiła skosztować sposobu Davida. Oczywiście to nie tak, że spoczęła na laurach. Cały czas badała reakcje panów i wyczuwała delikatny stresik i kłopoty w głosie tego rozgadanego, ale nie trzeba nadwyraz rozwiniętych zmysłów by to zauważyć. Miała wrażenie, że sprzedawał się całym sobą.

Z poważnego wyrazu twarzy Davida nie dało się odczytać rozdarcia między badaniem co konkretnie robo dziewczyna, a wydobywaniem informacji od bezdomnych. Wyglądało na to, że ona była dość specyficzne, nie udawała obojętności i rzeczywiście chciała aby emanowało od niej bycie "mroczną". Tylko na Davida działało to odwrotnie.
- Naturalnie - mężczyzna lekko się uśmiechnął, wiedział jak rozmawiać w takich sytuacjach i miał fundusze na takie rozmowy.
Sięgnął do kieszeni marynarki, aby wyciągnąć plik banknotów. Było to dość gruby plik studolarówek spiętych ze sobą złotą klamrą, David bez większych emocji ściągnął ją i odliczył trzy banknoty i podał je mężczyźnie. Starała się też nie patrzeć na nieznajomą, jednak zbyt go ciekawiła, aby nie zerkać na nią ukradkiem.
- Więc jak wyglądała ta grupa? - zapytał z większym zaciekawieniem.
Jeżeli znajdzie tych wandali, to odciąży bohaterów, policję i innych "sprawiedliwych" w tym mieście. Miał też dziwną chęć zaimponowania nieznajomej.