Lądowisko

Po jakimś czasie udało się bezproblemowo oczywiście, dolecieć do Helicarrier. Czas w jakim się to odbyło, obojętne miejsce, tym bardziej. Co będzie miała w tej wiedzy skoro i tak nie będzie mogła pozwiedzać. Na przykład Włoch. Dlatego wolała sobie nie mieszać w głowie takimi rzeczami, na początku co chwilę zadawała sobie pytanie nad czym znajduje się latająca baza. Gdy zadała to pytanie następnie żałowała, że to zrobiła. Po jakimś czasie się nauczyła i jest cudownie. Jakby, bo miała szansę do leniuchowania,a tu co? Fury postanowił sobie wezwać Asukę, czego on może w ogóle chcieć? Żadko kiedy potrzebuje jej pomocy. Specjalnie na tą okazję nawet się przebrała w mundur, czuła się w nim trochę dziwnie, ale zarazem wygodnie. Gdy Quinjet już wylądował brunetka wyskoczyła szybciutko i zaczęła ogarniać włosy, czyli związać je w najprostrzy kucyk. Potem pokombinuje z nim bardziej, długie włosy to nie taka prosta sprawa.
-Wietrznie jak zawsze - westchnęła i skierowała się na mostek, gdzie może się spodziewać jakże miłego powitania.

z/t

Barton szybko wypatrzył na niebie nadlatującego quinjeta – gdy maszyna zaczęła podchodzić do lądowania, osoby znajdujące się w najbliższym otoczeniu zaimprowizowanego lądowiska odsunęły się na bezpieczną odległość, obserwując zajście. Agent nie czekał, aż quinjet wyląduje. Mimo podmuchów wiatru wytwarzanych przez wirniki podszedł bliżej, wskakując do środka, gdy rampa na tyle się otworzyła. Podniósł rękę na przywitanie pilota, siadając w fotelu obok niego i zakładając słuchawki – nie było sensu pytać, czy wie coś na temat wezwania. Dyrektor Fury nie zwykł dzielić się swoimi myślami z każdym kto się napatoczył, tym bardziej gdy sprawa tyczyła się zadań dla innych agentów. Sokole Oko szanował mężczyznę z wielu powodów, ale jego doświadczenie i dyskrecja były jednymi z nich.
- Witaj dziecino – mruknął cicho, gdy spośród chmur wyłoniło się lądowisko Helicarriera. Biorąc pod uwagę ilość osób kłębiących się obok jednego z quinjetów wywnioskował, że maszyna musiała niedawno wylądować – czyżby Barton nie był jedynym wezwanym przez dyrektora agentem? Zapowiadało się zabawnie...
- Trzymaj się – pożegnał się z pilotem, wychodząc na płytę lądowiska, a potem kierując kroki prosto w stronę mostka.

[z/t]

Skiper wrócił z Avangers Tower mocno wpieniony, najpierw głupia maszyna zawracała mu głowę, a potem powiedziała że sobie poradziła sama. Prychnął i usiadł nieco wkurzony wśród maszyn latających by ich widokiem nieco się uspokoić, Przynajmniej one go nie zawodziły, słuchały poleceń, no i fajnie wyglądały. Cóż plusem tej wycieczki była tylko jedna rzecz, poznał Rhodesa który był całkiem miłym i konkretnym człowiekiem. I od to wszystko.

Mimo kilku lat spędzonych w Tarczy, Trayson nadal nie mógł przyzwyczaić się do przebywania na pokładzie Helicarriera. Nie chodziło tu bynajmniej o jakiś psychiczny dyskomfort, czy związaną z tym okrętem fobię, po prostu miejsce to, kojarzyło mu się głównie z przerwą między obowiązkami i zwyczajną, zawodową nudą. Widok roztaczający się przed oczami Majora był jednak na tyle piękny, że ten na chwilę zapomniał o dopadającej go rutynie. Piękne czyste niebo, tylko od czasu do czasu mącone było, przez lądujące i startujące maszyny, które zresztą też dodawały mu nieco uroku. Major przechadzał się po lądowisku powolnym krokiem, wpatrując się w wydychane przez siebie powietrze, widoczne z powodu niskiej temperatury. Tak naprawdę jednak jego wzrok szukał czegoś lub kogoś interesującego. Czegoś co mogłoby wyrwać ze szponów odpoczynku. Jak na razie jednak, nie dostrzegał nic szczególnego. Mimo to nie zaprzestał poszukiwań i kontynuował spacer w kierunku dzioba Helicarriera.

Skiper chwilę jeszcze siedział, a potem wyciągnął swój zestaw narzędzi. Mocno zniszczony i zakurzony więc, zaczął go czyścić z powodu braku innego zajęcia. Trochę myślał o tym i zastanawiał się czy nie przejść kursu na mechanika samolotowego, przynajmniej miałby więcej pracy. Nadal jednak obserwował co się dzieje.  
Jego uwagę zwrócił kręcący się bez celu człowiek. Wyglądał on podejrzanie, chodził patrzył się w niebo patrzył na maszyny, wyraźnie coś kombinował. Ale jak zauważył po długim czasie że mężczyzna nic nie robi wstał, wziął narzędzia i odszedł w głąb statku.
( z/t )

/ z sali narad

Zmęczona już nieźle lataniem w te i nazad Wasp pojawiła się jak najprędzej jak mogła.
- Żeby tego kogoś...- aż zagryzła wargi, by nie sypnąć potokiem bluzg. Zatrzymała się tuż przed twarzą Hawkeya, nie wracając już do normalności. Przecież za chwilę znów będą gdzieś lecieć.-Jestem najszybciej jak mogłam.- poinformowała go, gdyby się nie zorientował.- Możesz mi powiedzieć o co chodzi?- dodała zważywszy na dość skąpe informacje, które otrzymała.

Przeanalizowała usłyszane dane. Nie wiele więcej się dowiedziała niż, od Hill mówiącej w pracowni Starka. Może tylko lepiej zrozumiała. Westchnęła tylko rozglądając się na boki.
- Czekamy na jeszcze kogoś?- zainteresowała się patrząc na niego znacząco. Z informacji Hill wywnioskowała, że mieli lecieć razem, o trzeciej osobie nic nie wspominano, ale możliwe, że się ktoś przypałęta. Zawsze ktoś się mógł załapać. Jak to mówią: W kupie raźniej... no i bezpieczniej.

W pewnym nowojorskim mieszkaniu jakich wiele w tym stanie Midgardu rozległ się łomot. I zarazem stos przekleństw. Sylvia zerwała się z byle jak pościelonego łóżka jak ostatnia i zarazem oparzona. Nie słyszeć budzika...doprawdy. Czas się ogarnąć! Po prawdzie, od dzieciństwa bywała narwana. Wiosna jej nie służyła, szczególnie. Wszędzie zdążała na ostatnią chwilkę. Tenże piękny i słoneczny nawet poranek dla panny Iristov zaczęty był dlań wyjątkowo źle. Zaspała. Później za to spędziła w korkach kolejną godzinę. Za to przynajmniej odczytała z komórki najnowsze informacje, oraz poprawiła paroma wprawnymi ruchami makijaż i włosy, które to zdążyły ewidentnie przypominać siano.  
 Dostanie się do tajnej bazy nawet własnej oczywiście nie było już takie proste, lecz tyle razy to robiła... Ale nadal nie przepadała za lataniem.
Śniada elegancka kobieta po wyjściu z kolejnego środka transportu wbiegła uważając aby kogoś nie potrącić, do tajnej bazy jak huragan. Jak zwykle, jak często w ostatnim czasie. Innych bynajmniej to nie zdziwiło, o nie. Szatynka miała w zwyczaju swoim niechlubnym zachowaniem odstawiać podobne akcje. Po spełnieniu swoich podstawowych obowiązków, w oczekiwaniu nad wyraz grzecznie na dalsze rozkazy uzmysłowiła sobie, że dobrze byłoby trochę się przejść. Mówiąc kolokwialnie, rozruszać kości. Starość nie radość... Oraz decyzje, decyzje, decyzje... Od dzieciństwa miewała z nimi sporo kłopotów. Jednakowoż na szczęście to uwielbiała działać. Po drodze była świadkiem pewnej ciekawej sytuacji. Niezwłocznie i śmiało, acz trzymając się odpowiedniego dystansu, podeszła do w jej mniemaniu zagubionej nieznanej jej na razie kobiety.
- Dzień dobry! A my się chyba znamy... Przepraszam bardzo, w czymś może pomóc? Czeka może Pani na kogoś? Przekazać coś komuś? - zagadała do Invisible Woman spokojnym, rzeczowym tonem. No może trochę nazbyt niepoprawnie optymistycznym. Zaś taka czasami bywała jej natura. Gdy się zreflektowała, iż jak zwykle zasypała osobę z którą rozmawia, urwała monolog. Zdawała sobie sprawę, iż jak zwykle odrobinę przytłacza ciekawością (a to pierwszy stopień do piekła!) rozmówcę... a szczególnie pewną tajemniczą jeszcze rozmówczynię.
Dyskretnym spojrzeniem niezwykle charakterystycznych zielonych oczu przyglądała się spod półprzymkniętych powiek słabo znanej jasnowłosej kobiecie. Skądś ją chyba kojarzyła... Po chwilowym zastanowieniu uśmiechnęła się nieznacznie. Nawet kilka razy rozmawiały jak bywała tu dawniej. Ale to był tylko zamazany ślad jakiegokolwiek przecież równie dobrze mogącego być błędnym, domysłu. Musiała sama przed sobą przyznać ze skruchą, iż niektóre jej pomysły wcale takie dobre nie były. Ale w tym nie widziała żadnych złych stron. Jednocześnie pomyślała, że nie mogła zrozumieć często, czemu jej koledzy często zapominają o zasadzie zwykłego ludzkiego dobrego wychowania.

- O rany! A bo już się zastanawiałam, czy to tylko moja wybujała nieco wyobraźnia... Która czasami trochę mnie ponosi. Rzecz jasna, myślę, iż odpowiedź na oba pytania brzmi: tak. A, przepraszam, czasami zapominam o zasadach dobrego wychowania...Sylvia Iristov, miło mi. - szatynka popadając w lekkie jąkanie się, co jak na jej ogólne rozgadanie, było dość niespotykane, odwzajemniła pewnie uścisk dłoni. - Ależ nie ma oczywiście problemu, to dla mnie zaszczyt. Wiele słyszałam o Pani, naturalnie. Co do dyrektora, to nigdy nie mamy pewności o jego aktualnej pozycji, bo bywa dosyć... skryty, ale panią Hill jeszcze rano widziałam. Zaprowadzić Panią może...?
Sylvia jak przystało na raczej grzeczną oraz przynajmniej na razie raczej słuchającą się rozkazów agentkę, choć oczywiście czasami lubiła chodzić własnymi ścieżkami, lecz zawsze w granicach ponad przeciętnego rozsądku rzecz jasna z samego rana wpadła zobaczyć czy nie ma dla niej rozkazów. Póty co, z tego co się zorientowała, na razie potrzebowano wsparcia w samej bazie. Nie miała nic przeciwko, jakichś bardzo ryzykownych akcji na razie zupełnie nie potrzebowała, ale jak by jej to góra poleciła. To rzecz jasna od razu by się zgodziła. Wiedziała na co się pisze, bycie agentem to wbrew czasami tym co każdy myśli, nie jest takie proste i nie zawsze jest tylko przygodą. Czasami giną ludzie. Och, słyszała o ostatnich misjach i sama nie wiedziała co o tym sądzić. Na jej szczęście nie znała bardziej dołujących szczegółów, bynajmniej sama nie chciała by ich znać dla własnego dobra. Prawda czasami rani. Przyglądała się dyskretnie zmartwionej twarzy blondynki. W rozpoznawaniu stanów emocjonalnych rozmówcy była niezła, co się czasami przydawało.
- Proszę wybaczyć, ale w jakim stopniu... jak bardzo źle wygląda sytuacja? - szatynka dodała lekko zaniepokojonym szeptem uśmiechając się jednak kącikami ust. Jeśli zapewne i tak podsłuchują całą ich rozmowę... no to przynajmniej niech się trochę potrudzą. Kobiety zaczęły iść powoli ku pożądanej lokalizacji. Nie oglądając się za siebie.

//NY

Misja w oczach Skye może nie przebiegła perfekcyjnie, ale na pewno nie tak źle ja widział to Miguel. Ok wyskok Macka przyciągnął uwagę pobliskich przechodniów, ale czy sam strój Spidermana nie przyciągał i tak dość sporą ilość gapiów? Zresztą cel był jeden, dostarczyć Miguela do siedziby SHIELD i tak też się stało. Mission completed. A to że Mackowi puściły nerwy to już inna sprawa. Cały czas nie mogła zrozumieć dlaczego ten spokojny człowiek tak szybko dał się wyprowadzić z równowagi przez aroganckiego Spidermana. Nie żeby sama za nim przepadała, jednak po części go rozumiała. Jeżeli mówił prawdę, rzecz jasna. Przybył tutaj z przyszłości, by przekazać jakieś najwyraźniej niecierpiące zwłoki informację, a napotyka na wymierzoną w czaszkę lewitującą latarnie. Co prawda gdyby był bardziej sympatyczny prawdopodobnie wcale by nie doszło do takiej sytuacji, no ale co się stało, to się nie odstanie.
Skye przez całą drogę starała się nie rzucać Miguelowi zaciekawionych spojrzeń, dlatego wlepiła wzrok w szybę helikoptera. Pech chciał, że maska mężczyzny po części również odbijała się w oknie co uniemożliwiało jej odcięcie się myślami od tajemniczego Pająka. Była cholernie ciekawa co jeszcze potrafi i przede wszystkim, co ich czeka w przyszłości, choć nad tym ostatnim troszeczkę się zawahała. Może jednak lepiej nie wiedzieć?
Chwilę refleksji przerwało tąpniecie helikoptera na lądowisku. Skye zamrugała powiekami, a gdy już się ocknęła i uświadomiła sobie, że wylądowali, odpięła pasy bezpieczeństwa. Opuściła helikopter wraz z Miguelem, a gdy stali już na lądowisku przywitała się z agentem kiwnięciem głowy. Czekając na dalsze wytyczne wpatrywała się w twarz znanego jej mężczyzny. Nie wiedziała czy ma udać się z nimi, czy może Coulson wymyślił dla Skye jakieś inne zadanie. Słysząc propozycję Begleya zerknęła na Miguela.

[z/t z Riverside Park, NY]

Wcześniejsze groźby, małe kłamstewka na temat własnych mocy oraz dosłowne "pokazanie pazurków" musiały widać podziałać, bo gdy Miguel wsiadał do śmigłowca SHIELD, nikt nie próbował na czas podróży zakładać mu worka na głowę czy pozbawiać go przytomności - ani Skye, ani załoga wspomnianego pojazdu powietrznego. Dobrze dla O'Hary, jeszcze lepiej dla agentów.
Natychmiast po wejściu do maszyny, mężczyzna usiadł w losowo wybranym miejscu, by następnie wzrokiem towarzyszyć w tej czynności brunetce. Jeszcze przez pewien czas po podniesieniu się helikoptera z lądowiska, zerkał momentami na agentkę, zastanawiając się nad otwarciem ust. Myślał o tym, gdzie oraz czym konkretnie jest siedziba TARCZY, rozważał też zaczęcie jakiejś luźniejszej tematycznie rozmowy, ale ostatecznie dał sobie spokój. Po pierwsze, gdzie by go SHIELD nie zabrało, najważniejsze jest to, aby znalazł tam upragnioną pomoc w kwestii zbliżającej się powoli zagłady. Po drugie - odwrócenie twarzy w drugą stronę przez Skye wydawało się wymownym znakiem, iż ta raczej nie chce spędzić podróży na rozmowie. W takim razie, O'Hara również wlepił spojrzenie w szybę, by nadludzko dalekosiężnym wzrokiem odprowadzić park Riverside.

Znużenie podróżą, zmęczenie dotychczasowymi wydarzeniami oraz nostalgia za domem spowodowały, że Spider-Man mimowolnie popadł w zamyślenie. Wyrwało go z niego dopiero wylądowanie śmigłowca na przeznaczonym do tego lądowisku, na Helicarrierze. Miggy drgnął przez to lekko, by zaraz podnieść podbródek z robiącej za podpórkę pięści i spojrzeć na odpinającą pasy agentkę Skye. Chwilę później, poszedł w jej ślady.
Wyszedł z latającego pojazdu tuż po brunetce, by zaraz postawić swe - uzbrojone w schowane teraz szpony - stopy na kolejnej takiej maszynie. Tylko znacznie, znacznie większej i pokaźniejszej. O'Hara przebiegł swoim wyostrzonym wzrokiem po ogólnym zarysie Helicarriera, przyznając w duchu, że choć daleko temu było do zbudowanej przez Alchemax Valhalli, to - szczególnie jak na dzieło technologii sprzed, z perspektywy Miguela, prawie stu lat - powietrzny statek budził podziw. Może nie wszyscy agenci SHIELD to profesjonaliści w swoim fachu, ale organizacja wie, jak powinny wyglądać widowiskowe zabawki.

Człowiek-Pająk z przyszłości nie miał jednak za dużo czasu na spokojne podziwianie czegoś, o czym nawet nie miał pojęcia, że w czasach Heroic Age istniało - bo może i informacje na temat latających nad Nowym Jorkiem statków powietrznych istniały, to nie zachowała się w archiwach nawet wzmianka na temat tego, jak konkretnie one wyglądały. Ledwo Miguel wyszedł ze śmigłowca, a do niego oraz Skye zbliżył się agent.
- Spider-Man z roku 2099. Prowadź. - Superbohater gotów był od razu ruszyć za Begleyem. Miguel czuł, jak  wraz ze zbliżaniem się do swojego aktualnego celu - dostania się do kogoś, kto będzie mógł poradzić coś w związku z nadchodzącym końcem ludzkości - jeszcze bardziej, jak na ironię, rosła jego niecierpliwość.