Hangar

Nellie nie czuła się dobrze w tłumie. Przywykła do pracy w ciszy i odosobnieniu. Duże zgromadzenia i gwar rozmów, krępowały młodą technik. Zwłaszcza tak liczna akumulacja agentów na metrze kwadratowym, potrafiła sprawić iż dziewczyna zaczynała się zachowywać jakby połknęła kij od szczotki. Z drugiej strony Meredith była ciekawska, a skoro cała odprawa miała odbyć się tuż pod jej nosem, to nie mogła sobie darować by nie podsłuchać, cóż to za problem który postawił wszystkich na nogi. Jednocześnie Nellie przypomniała sobie ze od kilku godzin nic nie jadła. Przeszukawszy torbę nie znalazła w niej nic poza pojedynczym jabłkiem, które natychmiast powędrowało do jej ust.
Przygryzając owoc, technik podeszła do zgromadzonych wokół przemawiającej agentki. Z względu na swój oś niski wzrost, nawet stając na palcach nie była w stanie dojrzeć twarzy kobiety która najwyraźniej przejęła tu dowództwo. Meredith musiała przeciskać się przez gęsty tłum.
I wówczas dostrzegła Zacha. Na widok zadufanego w sobie mężczyzny oblicze Nellie natychmiast spochmurniało, a na jej czole pojawił się mars gniewu. Zach Garwin teoretycznie zajmował to samo stanowisko co dziewczyna. Niewiele potrafił, za to nieustannie podlizywał się przełożonym, rozpowiadał wokół kogo to nie zna i co tylko zrobi gdy tylko awansuje na agenta. Jak do tej pory całych tych opowieści o znajomościach, miłościach i wzajemnych przysługach technika, nikomu nie udało się potwierdzić.
Zach stał dumnie w pierwszym rzędzie, zachowując się jakby cała przemowa kobiety z rosyjskim akcentem dotyczyła właśnie jego, a pozostali byli tu tylko statystami. Ordynarnie gapił się w dekolt rozmówczyni, skupiając się bardziej na ruchu jej piersi niż na tym co wychodziło z jej ust.
Meredith w końcu udało się dotrzeć bezpośrednio obok agentki Vagner. Chciała się upewnić że Zach  zobaczy ją w tym miejscu. „A co tam, niech pomyśli że ja również mam nie wiadomo jakie znajomości.”
- A więc Lizie tak? Mogę tak do ciebie mówić? – Spytała dziewczyna. – Co się dzieje?

Phil wrócił po akcji która była w Nowym Yorku.
Było kilka problemu, ale całe szczęście że udało się załadować więźniów na pokład i odtransportować ich do Raft'u.
Miał nadzieję, że będzie miał czas na odpoczynek ale niestety usłyszał o zebraniu w hangarze dlatego udał się tam i w sumie wszedł jak zaczęła się przemowa.
Zaczął się przebijać przez tłum i zauważył, że ludzie zerkali na niego, pokazywali go palcem i szeptali, że to ten Coulson, który współpracował z Avengersami.
Nie skupiał się zbytnio na tym a raczej interesowały go te dziwne chmury, dlatego jak tylko dostał się na początek od razu przemówił do agentki.

- Agentko Lebiediewo, chciałem dołączyć do jednej z grup. Interesuje mnie co wywołało ta dziwną anomalię. - powiedział bez zawachania licząc na szybką odprawę.

Nellie miała na końcu języka cięty komentarz dotyczący walki z burzą, priorytetów i marnowania środków, jednak zanim zdążyła podzielić się nim z większą publicznością, na scenie pojawił się agent Coulson, a luźna do tej pory atmosfera zebrania, nagle nabrała cmentarnego charakteru. Na widok zwierzchnika, momentalnie ucichły wszelkie szepty i swoboda w zachowaniu słuchaczy. Agenci i technicy w jednej chwili stanęli wyprostowani i w pełni skoncentrowani na przedmiocie rozmów.
Meredith poszła w ślady ogółu. Tak naprawdę pierwszy raz miała okazję ujrzeć Coulsona na żywo. Wiedziała tylko tyle, że jest on „grubą szychą”, a jednocześnie to że może być  jej przepustką do spotkania z Avengers. Oczywiście wszystko to pod warunkiem że będzie miała mnóstwo szczęścia. Póki co nawet nie miała pojęcia czy sama zostanie wytypowana do misji, nie wspominając już o znalezieniu się z bossem w jednej maszynie.
Technik włożyła rękę do torby, zaciskając palce na swoim szczęśliwym wkrętaku i w napięciu przysłuchując się jak Lebiediewa przydziela poszczególne zadania.  Nieoczekiwanie wszystko układało się po myśli Nellie. I jak tu nie wierzyć w magiczne moce cudownych przedmiotów. Technik nie tylko trafiła do właściwej drużyny, ale dodatkowo miała też satysfakcję z tego iż Zach wylądował w drugiej ekipie. Podążając za tuż za agentką w bieli, Meredith nie mogła sobie odmówić spojrzenia na pełną niezadowolenia twarz Garwina i pokazania mu języka.
Będąc już w środku Nellie niby od niechcenia zaczęła rozglądać się po maszynie, udając że szuka dla siebie miejsca, a w rzeczywistości polując na to przy którym zamierzał usiąść Coulson. Była już zbyt blisko by wypuścić z rąk taką szansę. Oczywiście podświadomie czuła iż nadmierna śmiałość może sprawić iż straci pracę, jednak jeśli nic nie zrobi do końca życia będzie żałowała swojej bezczynności. Meredith uznała że lepiej szukać nowej roboty niż całymi wieczorami tłuc głową w olbrzymi portret Starka zawieszony w jej sypialni.  
Jak się okazało był to dopiero początek całego szeregu pomyślnych zbiegów okoliczności jaki przytrafiał się młodej technik. Miejsce obok Coulsona było wolne. Być może nikt z pozostałych zebranych nie miał odwagi by je zając. Nellie rozsiadła się wygodnie, zakładając nogę na nogę. Ziewnęła tak jakby pierwsza w jej życiu misja, była jednym z wielu rutynowych zadań. „Luz. Udawaj wyluzowaną, a wszystko pójdzie dobrze”. – Powtarzała sobie w myślach.
- Hejka. Mógłbyś mi dać numer do Tonego? – Zbierając się na maksimum odwagi, Nellie zwróciła się z prośbą do głównodowodzącego.

Lisbeth była już skupiona na przemowie agentki najwyraźniej koordynującej całą akcję, gdy do jej uszu dobiegło pytanie Nellie.
- Ymm spoko. - odpowiedziała znów zwracając rozproszoną uwagę na agentkę-w-dziwnych-białych-ciuchach. Chmury? Najpierw ten robal a teraz to... Czyżby cała przyroda zwróciła się przeciw niej? Vagner stwierdziła, że zaczyna tęsknić za czasami, gdy wrogowie po prostu przecinali sobie przewody hamulcowe w autach. No cóż, najwyraźniej moda się zmieniła. Teraz trendy jest majstrowanie przy warunkach atmosferycznych. Nie no, spoko. Lisbeth poczekała na przydział po czym skierowała się w stronę maszyny wyznaczonej jej drużynie. Weszła na pokład i oparła się o ścianę obserwując rozwój wydarzeń.

W odpowiedzi na swoją prośbę, Nellie nie otrzymała od Coulsona nic więcej poza pogardliwym spojrzeniem. Szef najwyraźniej uznał iż szkoda mu czasu dla podrzędnych pracowników. Mimo wszystko techniczka nie zamierzała rezygnować z swojego ambitnego planu. Póki co była anonimowa ale jeśli w jakiś sposób zdołałaby wykazać się na tej misji, to być może okaże się być tą „godną uwagi”, a wówczas zwierzchnik poświęci jej pół minuty, przekazując kilka jakże pożądanych cyferek.
Problem Meredith polegał na tym iż ta nie miała najmniejszego pojęcia w jaki sposób mogłaby okazać się przydatna w czasie tej wycieczki. Samo wspomnienie o broni przyprawiało dziewczynę o dreszcze. Nellie wprawdzie brała udział w regularnych ćwiczeniach na strzelnicy, jednak sama myśli o konieczności posługiwania się pistoletami, była wstanie na kilka godzin skutecznie uziemić ją w łazience.  Powyższe zajęcia były dla niej torturą. Nic więc dziwnego iż na strzelnicy Mereditch z trudnością zaliczała niezbędne minimum wymagane w czasie testów dla agentów.
Pozostałą cześć wyposażenia o której wspomniała Lebiediewa, technik miała przy sobie. Nie lubiła dzielić się sprzętem, ani korzystać z cudzej własności. Poza tym wszelki ekwipunek taki jak na przykład okulary termowizyjne, Nellie miała na swój sposób ulepszone, co w praktyce oznaczało wprowadzanie do nich modyfikacji nie do końca zgodnych z oficjalnymi regulaminami.
- Czy tylko ja zauważam tu dziwną zbieżność pomiędzy brakiem elektryczności, a koniecznością posiadania broni? –Zadała pytanie Meredith, poruszając być może niezbyt adekwatną do sprawy kwestie ale za to mogącą w znacznym stopniu rozładować napięta atmosferę. – Czasem mam wrażenie że wraz z światłem, wyłączają się też bariery związane z etyką i poczuciem moralności.  
Nellie zastanawiała się w jaki sposób Tarcza chce walczyć z burzą. I w ogóle po co? Jednak tego ostatniego pytania nikt z zebranych nie odważył się zadać. Agenci byli tu po to by wykonywać rozkazy, a nie analizować sensowność ich wydawania. Zdaniem technik kilka efektownych błyskawic w wystarczającym stopniu powinno rozładować nagromadzone w powietrzu ładunki, ale być może SCHIELD  pozostawał na stanowisku, że jeśli świat koniecznie chciał ujrzeć niezwykłe fajerwerki, to będą to fajerwerki ich własne.

Phil dosłyszał pytanie dziewczyny, która była technikiem jak wywnioskował po stroju ale postanowił nie odpowiadać na jej pytanie, a raczej zająć się misją.

- Tak, ja mam pytanie. Czy są jakieś przypuszczenia co mogło wywołać tą anomalię? Oraz czy spodziewamy się jakiś przeszkód? - zapytał licząc, że dowie się czegoś więcej na temat tej misji.

Następnie przypomniał sobie co agentka powiedziała o tych pałkach i uśmiechnął się w myślach gdy wyobraził sobie Avengersów jak się ogłuszają.
Na pewno nie zrobiła tego Natasha, ale wizja ogłuszonego Bartona albo Bannera w swojej zielonej formie była dosyć ciekawa.

No, ale Coulson wiedział że nie czas teraz na takie przemyślenia i czekał na to co usłyszy jeszcze na temat tej misji.