Ulice NYC

- Oczywiście. Ma pani bezwzględną rację, pani Danvers. Czy może woli pani, żeby zwracać się per Miss Marvel? - T'Challa złożył ręce przed sobą. Znowu dopiero teraz zdał sobie z czegoś sprawę. Wszystko robił o krok za późno, a wszystko to przez zmęczenie. Powinien wcześniej ją rozpoznać, przecież miał nawet jej teczkę w swoim gabinecie. Wiedział o niej sporo dzięki pracy agentów jego wywiadu którzy penetrowali S.H.I.E.L.D i CIA, kiedy pierwszy raz przeglądał jej dossier miał dwa wrażenia. Pierwsze, że ze zdjęcia patrzy na niego silna kobieta która mogłaby bez problemu złamać kark każdemu kto spróbowałby podnieść na nią rękę, czy chociaż jej zagrozić. Nic dziwnego. Jej moce zdecydowanie przewyższały potęgę jej męskiego odpowiednika - Kapitana Ameryki, nie mówiąc już o ich stopniach wojskowych. Nagle poczuł się, że zachowuje się nie fair wobec niej znając jej tożsamość, a tym samym ukrywając swoją. W Afryce wszyscy rozpoznaliby jego kostium, ale tu w Ameryce był po prostu jednym z wielu. To nie Czarna Pantera wyróżniał się w USA, ale T'Challa król Wakandy. Jego przybycie do Nowego Jorku i odczyt w siedzibie ONZ był pokazywany w wiadomościach, więc raczej powinno się go kojarzyć. Zdjął więc maskę i wyciągnął rękę w jej stronę.
- T'Challa Okonkwo. Miło mi panią poznać major Danvers. - Spojrzał jej głęboko w oczy. Drugim wrażeniem było to, że Carol Danvers jest raczej przyjaźnie nastawioną osobą. I dobrze, im więcej takowych tym lepiej. Już wystarczy że wszędzie z cienia wychodzą najróżniejsze typy z pod ciemnej gwiazdy, okazywanie arogancji w zwykłych kontaktach międzyludzkich byłoby zdecydowaną przesadą. Zostawmy czynienie fermentu wszelkiej maści złoczyńcom.

T'Challa puścił dłoń Carol i wepchnął sobie maskę za pasek. Murzyn wysłuchał jej pytania i minął ją jednocześnie odpowiadając:
- Zdecydowanie. I mówiąc szczerze właśnie tego się spodziewałem. Drugiego oblicza. - Mężczyzna podszedł do skraju budynku i usiadł na krawędzi, spuszczając nogi w dół. Noc spowijała wszystko dookoła, rozświetlająca ją łuna miasta poruszała się w dole wraz z kolejnymi samochodami toczącymi się ulicami miasta. A było ich tak wiele, że gdyby nie czerń nieba i księżyc można byłoby stwierdzić, że jest dzień. Czasami T'Challa zastanawiał się, czy aby na pewno taki rozwój cywilizacyjny jest możliwy do pogodzenia z naturą. Wszystko wokół, cały Nowy Jork, Ameryka i świat temu przeczył. Ale Wakanda, jego państwo jako jedyne dawało przykład jak należy pogodzić postęp z matką naturą. Nad Wakandą niebo nocą zawsze było rozgwieżdżone. Pantera spojrzał w górę. Tutaj niebo było ciemne i martwe. Nowemu Jorkowi brakowało równowagi i to nie tylko w ekologicznym aspekcie. Tu wszystkiego było za dużo. Ludzi, bezrobocia, bogactwa, przestępczości i superbohaterów. Nigdzie na świecie nie było ich tylu co tutaj. Ich obecność przyciągała tylko wzrok najgorszych złoczyńców i zbrodniarzy. Miasto na tym cierpiało.
- Miss Marvel, powiedz mi proszę, czy taka ilość nadzwyczajnych ludzi na ulicach i dziwnych zjawisk nie wpłynęła znacząco na psychikę przeciętnych mieszkańców tego miasta? - T'Challa spojrzał na nią pytająco.
- Tam skąd pochodzę nie ma tego problemu, Nowy Jork to miejsce jedyne w swoim rodzaju. - dodał nie odrywając od niej wzroku.

- Stolica problemów. - T'Challa spojrzał na leżące w dole wyludnione ulice. W nocy miasto nie wyglądało na ogólnoświatowe centrum chaosu. Za to za dnia pokazywało swoje drugie oblicze i Pantera doskonale wiedział, że większość niebezpiecznych incydentów, w których brali udział "nadzwyczajni" ludzie działo się właśnie w świetle słońca. Księżyc zaś wyciągał z nor pospolitych przestępców. I tak kręciło się koło zdarzeń w Nowym Jorku. Znowu na nią spojrzał, tylko po to aby zauważyć że jej wzrok z powrotem skierował się na miasto i teraz to on na nią patrzył.
- Sądzę, że teraz twoja kolej aby zadać mi pytanie. - usta murzyna rozszerzyły się w uśmiechu pokazując białe zęby. W kulturze Wakandczyków za wszystko należało się odpłacić. Czy to za tak błahe sprawy jak pomoc w nauce, pracy w polu lub biurze, czy to w pomocy materialnej i finansowej. Za zadane pytanie należało odwdzięczyć się odpowiedzią na  pytanie rozmówcy, taki był obyczaj. Możliwe, że Carol nie wiedziała o tym, ale T'Challa chciał żeby kobieta trochę bardziej go poznała, a może nawet mu zaufała. Na dodatek wydawała się mężczyźnie ciekawą towarzyszką rozmowy, więc warto było podtrzymywać konwersację. Mężczyzna zastanawiał się nad tym ile wyrzeczeń musiała ponieść, aby zostać tym kim jest teraz. I czy jest szczęśliwa ze wszystkimi nowymi możliwościami i co gorsza odpowiedzialnością?

Skye zadała Simonowi bardzo trudne pytanie. Dlaczego Wonder Man, a nie Blue Hulk. Sam nie umiał na nie odpowiedzieć... Oczywiście nie zmieniał się w takiego potwora jak Banner, aczkolwiek sam Wonder Man też lubił niszczyć. W nie takim stopniu jak Hulk, ale zawsze coś.
Simonowi wpadł do głowy bardzo ciekawy pomysł. Nie wiedział jak Skye na niego zareaguje, jednak chciał jej zaimponować. Być może troszkę przestraszyć... Sam nie znał reakcji. Wonder Man natychmiast chciał uwolnić się spod ciała Simona. Williams panował nad nim już w niewielkim stopniu dlatego też kiedy razem ze Skye znaleźli się na zewnątrz złapał ją za rękę i pobiegł w kierunku jednej z ciemnych uliczek.
- Chcesz zobaczyć coś fajnego? Nie odpowiadaj, wiem, że chcesz.
Uśmiechnął się szeroko, po czym przemienił się w Wonder Mana. Jego całe ciało było niebieskie, została tylko czerwona litera W.
- A teraz pozwól...
Simon użył swojej siły, aby posadzić Skye na swoich ramionach, po czym rzucił krótkie:
- Mocno się trzymaj! Może trząść.
I wystartował. Pędził z superprędkością po ulicach NY. Nie wiedział co odczuwa teraz Skye, jednakże miał nadzieję, że jej się podoba.

Skye uwielbiała trudne pytania. Mogło to być upierdliwe, a i owszem. Była jednak przyzwyczajona do analizowania wszystkiego z każdej strony. Dzięki temu była jednym z lepszych hackerów, ponieważ zawsze potrafiła znaleźć jakąś furtkę, jakiegoś buga, który pozwalał na włam do danego komputera.
Gdy pociągnął ją w kierunku ciemnego zaułka, zachciało się jej śmiać, ponieważ ledwo nadążała za mężczyzną. Przebierając nóżkami naciągnęła pasek plecaka, który jej prawie spadał na prawe ramię.
Gdy zatrzymali się w ciemnej uliczce Skye zupełnie nie wiedziała czego po nim się spodziewać. Miała obawy, owszem, ale ciekawość była o wiele silniejsza. Gdy się przemienił Skye otworzyła usta ze zdziwienia. Wyglądał... NIESAMOWICIE. Dziewczyna nie chciała go dotknąć, ponieważ nie do końca wiedziała czy to niebieskie to płomień, czy może jakaś dziwna i kosmiczna substancja.
Gdy ją podnosił poczuła się leciutka jak piórko. Zarzuciła szybko plecak na oba ramiona, a potem wtuliła się mocniej w Simona. Jak leciał wolno to było spoko. Ba! Nawet się jej podobało. Jednak do super prędkości nie była za bardzo przyzwyczajona.
- AaaaaAa!! Zwolnij! - roześmiała się w głos, chociaż czuła, że zaraz zemdleje.

Simon wiedział, że nadmierna prędkość jest dla... no cóż ludzkich organizmów nieco niebezpieczna. Dlatego też kiedy, poczuł, że Skye zaczyna "odpływać" zwolnił. Przebiegł już znaczną część dzielnicy. Niestety w okolicy nie działo się nic na co mógłby zareagować. Z drugiej strony kiedy Wonder Man poczuł, że Skye wtula się w niego zrobiło mu się jakoś przyjemniej. Poczuł, że daje Skye adrenalinę jakiej pragnął każdy zwykły człowiek, a zarazem poczucie bezpieczeństwa. Dobrze wiedział gdzie zmierza ze Skye. To miała być niespodzianka, aczkolwiek chyba dziewczyna domyśliła się kiedy minął kilkakrotnie dookoła wraz z nią jej przyszły dom. Po tym zatrzymał się przed głównym wejściem do apartamentowca. Ściągnął Skye ze swoich barków i upewniając się wcześniej, że nikt oprócz Skye go nie widzi ponownie zmienił się w Simona Williamsa.
- Wiesz gdzie jesteśmy? To twój przyszły dom.
Uśmiechnął się do niej, po czym wskazał na najwyższe piętro.
- Będziesz mieszkać na samej górze. Doskonały widok na resztę miasta i ekhm... Doskonałe miejsce do szpiegowania.
Puścił jej oczko.
- W apartamencie miałem także swoje małe laboratorium. Jeśli chciałabyś z niego skorzystać droga wolna. To od teraz całkowicie twoje mieszkanie.
Rzucił jej miłe spojrzenie.
- To jak? Idziemy je obejrzeć? Ruszył w stronę domu pokazując Skye, że klucz do mieszkania znajduje się na jego małym palcu. - Musiałbym opatrzyć sobie rękę, a nic nie pomoże mi tak jak moje laboratorium.

z/t -> https://theavengers.forumpolish.com/t1181-apartament-wonder-mana#10732 (zacznij tam pisać :) )

- To bardzo dobre pytanie, pani pułkownik. - T'Challa spojrzał na nią z uśmiechem. Wielokrotnie się nad tym zastanawiał, pomimo że odpowiedź przychodziła mu naturalnie i bez trudu.
- Właściwie to ostatnio jestem tutaj częściej niż u siebie w domu. - wyciągnął rękę i pokazał na zachód, na zatokę New Jersey i dalej poza nią.
- A mój dom jest tam. Za oceanem. - T'Challa nie uważał się za wielkiego szczęściarza, z racji na to kim się urodził. Bycie księciem, później królem i czempionem Bast było wielkim obowiązkiem i nawet on czasem chciał po prostu usiąść w fotelu, otworzyć "Wojnę i pokój" i napić się whisky. Niestety z racji obowiązków był częściej w drodze niż kiedykolwiek, a szczyt ONZ nie poprawiał tego stanu. Czasami jego funkcja w Wakandzie go męczyła, bo na pewno nie czuł się nią przytłoczony. Umysł wakandczyka był jednym z największych na tej planecie i nie bez powodu był członkiem Iluminatich i ukrywał w sobie tylko znanym miejscu jeden z Kamieni Nieskończoności, Kamień Przestrzeni.
T'Challa otaksował ją wzrokiem zastanawiając się jak potężna na prawdę jest Carol Danvers. Z raportów jego szpiegów znał jej umiejętności, ale chciałby zobaczyć co potrafi zrobić w sytuacji zagrożenia.

Silnik Harleya warknął raz jeszcze, zakaszlał i zgasł. Maszyna jeszcze kilka chwil drżała lekko, niespokojnie niczym niespokojne, czujne zwierze. Johnny Blaze powoli, ospale zgramolił się z siodełka ściągając z głowy wyświechtany, poprzecierany, kowbojski kapelusz. Niebo zasnuły ciężkie, ołowiane chmury. Zanosiło się na deszcz. Tłumy ludzi pędziły zatłoczonymi ulicami NYC w sobie tylko znanych sprawach. Nie widzieli się nawzajem, mijali jak gdyby nie istnieli. Rozbrajająca, przygnębiająca nieświadomość i obojętność i znieczulica. Nie mieli nawet chwili by zatrzymać się, przystanąć i pomyśleć nad sprawami ważnymi, które przeciekały im pomiędzy palcami. Nie mogli ich odzyskać. Trwonili czas w pogoni za pieniądzem, sławą karierą. Johny westchnął ciężko sięgając do kieszeni spodni, z których wydobył paczkę kolorowych, owocowych cukierków. Potrząsnął saszetką wysypując z jej wnętrza kilka dropsów na swoją dłoń. Spoglądał na nie z milczeniu. Jeden fioletowy, dwa cztery czerwone i dwa zielone. Najwięcej truskawkowych. Nie przepadał za tym smakiem. Najwyraźniej szczęście mu dziś nie dopisywało. Wreszcie, po przeprowadzeniu dokładnej analizy, zamaszystym gestem wrzucił zawartość garści do swoich ust i zaczął przeżuwać powoli z rozbrajającą obojętnością jednocześnie rozglądając się po ulicy. Dokąd tak właściwie miał się teraz udać? Właśnie to pytanie nurtowało go cały czas, bez przerwy, bez wytchnienia. Był jak okręt rzucony na pełne morze, bez portu, do którego mógłby zawinąć. Pędził na łeb, na złamanie karku z jednego miejsca do drugiego, z miasta do miasta, z wioski do wioski. Wszędzie było tak samo - smutek, ból, zepsucie. Cierpienie, któremu trzeba było ulżyć. Wtedy właśnie Rider budził się do życia, zabierał głos z całą swoją agresją siejąc zniszczenie, a potem... Potem ci, których chciał bronić spoglądali na niego ze strachem, z pogardą jak na potwora, którym z resztą był. I musiał ruszać dalej. Wędrówce tej nie było końca i nie mogło być końca. Potrzebował spokoju. Chciał tego, czego mieć nie mógł. Silniejszy podmuch chłodnego wiatru sprawił, że mężczyzna zadrżał lekko, a na jego osłoniętych karwaszami przedramionach pojawiła się gęsia skórka. Pierwsze krople deszczu uderzył w czubek głowy Blazea.

Nie lubiła ciepłych, letnich dni, obfitujących w upalne temperatury. Zdecydowanie wolała zimniejsze dni, kiedy na kark nie spadały jej krople potu. Teraz jednak, w wyjątkowo ponurym humorze zamknęła drzwi kawiarni i odpięła plakietkę z koszulki, związała włosy w luźny kok i rozejrzała się za potencjalnie szybszą drogą do domu, jednak dała sobie spokój ze skrótami i wkładając bluzę wyjętą z plecaka, nasunęła na głowę kaptur i wsunęła ręce do kieszeni. Była niska, nawet bardzo, zważywszy na to, że nawet nie włożyła butów na obcasie, a jedynie przebierała nogami w ścioranych białych adidasach. Jej wytarte w kilku miejscach jeansy sprawiały wrażenie, jakby miała ich maksymalnie dwie pary. Jedynie bluza była w miarę w normalnym stanie, czarna, z głębokimi kieszeniami. Cholera. Pada. Z syknięciem złości wpadła pod pobliski daszek, zupełnie nie zwracając uwagi na fakt, że nieopodal przed nią stał mężczyzna z motocyklem. Nigdy nie lubiła tych maszyn, były zbyt głośne, za bardzo zwracały na siebie uwagę. Ona preferowała... inne sposoby przemieszczania się. Ostatnio niestety nie miała okazji polatać. Nie miała czasu na nic, pochłonięta pracą. Chciała zmienić mieszkanie, cokolwiek, byle nie mieszkać w tej klitce. Jeden pokój zupełnie jej starczał, jednak maleńkość jej mieszkania nie pozwalała na gości, zwłaszcza, że ciężko było tam jakkolwiek posprzątać. A jak wiedzieli wszyscy, którzy ją znali, Ell nie trawiła nieporządku.

Kolejne krople deszczu spadały z nieba rozbijając się o zadartą ku ołowianym chmurom twarz Johnnego. Trwał on w bezruchu z lekki, błogim uśmiechem wymalowanym na ustach i zamkniętymi oczyma, zupełnie tak, jakby temperatura cieknącej po jego obliczu wody nie miała najmniejszego znaczenia. Czuł się dobrze, co nie zdarzało się często. Nie rozumiał tego zjawiska, ale lubił się oszukiwać, pogrążać w fantazjach. Oczami wyobraźni widział jak chłodny potok zmywa z jego ciała kurz, który osiadł podczas długiej drogi z Los Angeles, jak spłukuje grzechy i przewiny oraz poczucie wstydu i żalu. Tak, jakby cały ciężar, który dźwigał na swoich ramionach nagle uleciał. Tylko na chwilę, ledwie na ułamek sekundy - tak niewiele znaczący, ale i potrzebny.
Wreszcie otrząsnął się lekko rozglądając dookoła z miną charakterystyczną dla osoby, która dopiero wybudziła się z długiego snu. Ulica niemal kompletnie opustoszała. Ludzie osłaniając się parasolami, marynarkami lub gazetami zaczęli uciekać przed deszczem kryjąc się w tunelach metra oraz okolicznych kawiarniach. Nie rozumiał czemu tak się działo. Został sam. Poczuł się tak, jak gdyby Nowy York w jednej sekundzie stał się opuszczonym, wyludnionym miastem i jedynie przemykające jezdnią samochody świadczyły o tym, że było inaczej. Tak... Deszcz mu nie przeszkadzał, ale wiedział też, że nie może trwać cały dzień na środku ulicy. Musiał uzupełnić zapasy, znaleźć jakieś miejsce, w którym mógłby odpocząć, zebrać siły przed dalszą podróżą do... No właśnie... Dokąd dalej? Może Nowy Meksyk? Cóż... Miał czas na podjęcie decyzji. Postąpił kilka kroków w przód omiatając wzrokiem szyldy okolicznych sklepów i lokali, jednak to nie one przykuły jego uwagę. Zrobiła to dziewczyna kryjąca się pod niewielkim daszkiem. W chwili obecnej była chyba jedyną osobą na ulicy oprócz niego. No... Oczywiście nie licząc przebiegających w popłochu od czasu do czasu w biznesmenów. Blaze spoglądał na nieznajomą z... Zaciekawieniem. W tej chwili nie zdawał sobie sprawy z tego, że mogło być to poczytane za nietakt. Przecież nie było w niej nic niezwykłego. Nic co mogłoby sprawić by wywołała takie zainteresowanie, a jednak ona jako jedyna znalazła chwilę by przystanąć. Nie potrzebowała wiele - tylko ten skrawek wiaty. Nie goniła nigdzie. Nie pędziła za niczym.

Dziewczyna właśnie posłała mordercze spojrzenie facetowi, który wyraźnie się na nią gapił. Niby Nowy Jork, normalne było, że ludzie się gapili, jednak przez głowę przeszła jej myśl, że zaczął by się gapić dopiero, gdyby pokazała mu coś innego. Czuła wewnątrz siebie, jak bardzo jej skrzydła pragną wyrwać się na wolność, jednak to nie była dobra pora. Nie chciała... nie chciała wzbudzać paniki. W końcu nie codzień widuje się kobietę, z której pleców wyrastają skrzydła. Słyszała natrętne uderzanie kropel o daszek, pod którym stała i wiedziała, że po pierwsze, w deszczu nie poleci, po drugie, jak się rozpada, to będzie tragedia. Na taksówkę pieniędzy nie miała, na piechotę nie zdąży. Holender! Dopiero po chwili jej rozważania przerwał huk i to potężny. Dziewczyna aż podskoczyła i spojrzała w niebo, z którego coś spadło i rypnęło z impetem w ziemię. Skuliła się w sobie. Nowy Jork był miastem, w którym wydarzyło się chyba już wszystko, mimo to widok, który właśnie ukazał sie jej oczom zadziwił ją doszczętnie.
Niedaleko niej stał smok. Znaczy, zdawało jej się, że był to smok, w każdym razie z tego, co wiedziała, musiał to być smok. Zajbardziej zainteresowały ją jego skrzydła, chyba z oczywistych powodów. Wciskając się w kąt między dwoma budynkami, przyglądała się, jak dziwne, niebieskie coś... atakuje. Dopiero wtedy automatycznie zacisnęła powieki i otuliła się skrzydłami w momencie, kiedy gad odsunął ją na bok.
Ogromne, błękitne, podobne do anielich skrzydła pojawiły się jakby znikąd, najzwyczajniej w świecie otulając dziewczynę, która aż się zatrzęsła, ledwie wyglądając znad bezpiecznej opoki. Właśnie się do niej odezwał. WIELKI, "NIEWIADOMOSKĄD" POCHODZĄCY GAD DO NIEJ PRZEMÓWIŁ. Odetchnęła głębiej i rozłożyła skrzydła, poruszyła nimi kilkukrotnie i zamachała mocno, po czym znów się nimi otuliła, tym razem szczelniej, czekając, aż to wszystko minie. Krople deszczu moczyły błękitne pióra, natomiast ona zaciskała powieki i modliła się, by nic nikomu się nie stało.

Johnny lekko zmieszał się kiedy dziewczyna posłała mu gromiące spojrzenie. Chrząknął lekko w pięść rozglądając się lekko na boki zupełnie jak uczniak w szkole, którego zganił nauczyciel. Dopiero teraz uświadomił sobie, że wpatrując się w nieznajomą mógł wyglądać przynajmniej dziwnie.
- Przepraszam... Eeee... Ja po prostu... Wyszło chyba niezręcznie co? Tak... - wydukał gestykulując dłońmi zupełnie tak, jakby miało pomóc mu się usprawiedliwić. Naprawdę wyszło wyjątkowo niekorzystnie, ale nie po raz pierwszy i zapewne nie ostatni. Po prostu jego samorodny brak wyczucia niejednokrotnie prowadził do takich, a niekiedy i o wiele gorszych, bolesnych sytuacji.
Zagrzmiało. Blaze powoli uniósł wzrok ku niebu. Burza musiała być naprawdę blisko, bowiem huk był nad wyraz potężny, jednak dopiero po chwili uświadomił sobie, że to wcale nie piorun tylko... Coś innego. Czoło trzydziestolatka zmarszczyło się wyraźnie dokładnie w tej samej chwili, w której klaksony i dźwięk hamujących samochodów rozdarły ciszę. Tuman kurzu i pyłu wzbił się w powietrze.
- Co się do jasnej cholery... - zaczął, jednak nie skończył, bowiem nie było na to czasu. Z wyżej wspomnianego obłoku zaczęła wyłaniać się przedziwna istota - wysoka na ponad dwa metry, mocno zbudowana o dość nieludzkiej posturze. Stworzenie postąpiło kilka kroków do przodu chwiejnym krokiem. Teraz Jeździec mógł dostrzec je w całej okazałości. Był to smok... W spodniach. Blaze jedynie uniósł brwi. Zdawał sobie sprawę, że to co właśnie miał przed oczyma było na tyle niezwykłe, że wypadałoby zareagować w sposób bardziej entuzjastyczny czy może raczej spontaniczny, jednak jedyne na co mógł się zdobyć to ten prosty gest. Nie zmieniało to faktu, że potwór mógł stanowić poważne zagrożenie. Już teraz zdążył zdewastować solidny kawał ulicy narażając na niebezpieczeństwo w równej mierze kierowców jak i przechodniów. Dłoń Johnnego machinalnie powędrowała do przewieszonego przez jego klatkę piersiową łańcucha, jednak nawet nie zdążył go chwycić. Kroczący ulicami Nowego Yorku smok nie był jedynym fenomenem, z którym motocyklista miał mieć tego dnia styczność. Na niebie pojawił się dziwny obiekt, którego naturę ciężko było określić. Czy było to urządzenie mechaniczne, czy też biologiczne? Zawisło w powietrzu schodząc nieco niżej. Elektronika na wystawach sklepowych, neony i telebimy zaczęły migotać, trzeszczeć, szwankować odmawiając posłuszeństwa. Więc wcześniej słyszalna eksplozja była efektem walki toczącej się pomiędzy smokiem a tym czymś? Tylko... O co był toczony ten bój? Nie było czasu się nad tym zastanawiać bowiem dryfująca w przestworzach maszyna najwyraźniej w tej właśnie chwili zdecydowała się pozbyć świadków całego incydentu za swój cel obierając tą samą dziewczynę, która ledwie parę chwil temu najchętniej by mnie zamordowała. Energetyczny promień z prędkością błyskawicy wystrzelił w kierunku nieznajomej, która... Osłoniła się pierzastymi, białymi skrzydłami?
- Anioł..? - szepnął Blaze tym razem z jeszcze większym zaskoczeniem malującym się na jego ogorzałym obliczu. Istota boska czy też nie - w tej chwili nie miało to wielkiego znaczenia bowiem wydarzyło się coś, czego Johnny zupełnie się nie spodziewał. Smok skoczył jak wystrzelony z procy osłaniając nieznajomą własnym ciałem. Strumień energii rozbił się o łapy gada, który dzielnie mu się opierał nie chcąc dopuścić by dosięgnął on anielicy.
- Uratował ją... - Johnny szepnął pod nosem bardziej do siebie niż kogokolwiek innego. Cóż, teraz chyba nie było ciężko stwierdzić po czyjej stronie powinien się opowiedzieć.
- Skoro Anioły chodzą wśród nas... Wpuśćmy na scenę i opozycję. Napaliłem się. - Jak zawsze starał się rozładować napięcie żartem i jak zwykle był to żart kiepski. Blaze skulił się w sobie przygotowując się nadejście fali bólu, która jak zawsze w tej sytuacji ogarniała jego organizm zadając mu niewyobrażalne, piekielne katusze. Wszystkie mięśnie jego ciała naprężyły się jak postronki.
- Aaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaa!- ryknął na całe gardło, a z każdym kolejnym dźwiękiem jego głos zmieniał się, stawał bardziej szorstki, chropowaty i zdarty, zupełnie tak, jakby rozwarstwiał się. Skóra na jego twarzy zaczęła pękać a z powstały w ten sposób ran wydobyły się smugi siwego, pachnącego siarką dymu. Obrażenia postępowały w szybki tempie i zaledwie po sekundzie oblicze motocyklisty trawiły tańczące płomienie pochłaniając zachłannie mięśnie, wypalając je aż do gołej kości. Biała, okopcona miejscami czaszka okolona koroną ognia poruszyła żuchwą i kłapnęła zębami. Rider był gotowy do działania.
Jego ręką zacisnęła się na rękojeści przewieszonego przez plecy Shotguna. Miał zamiar go przemienić, potraktować piekielnym ogniem i dać mu tą siłę, którą on sam dysponował. Planował dobyć strzelbę i w charakterystyczny dla siebie sposób - czyli z zimną obojętnością - oddać strzał w kierunku biomechanicznego statku. Bardzo interesowało go jaki efekt wywrze na tym czymś kula demonicznych płomieni, którym mało co było w stanie i oprzeć.

Rider z chłodną obojętnością, kiwając się lekko na boki jak drzewo na wietrze obserwował efekty swoich działań. Ognista kula wystrzelona z jego broni grzmotnęła potężnie w tajemniczy obiekt i odrzuciła go w tył co wywołało ewidentną, sadystyczną radość u Piekielnego Jeźdźca.
- Hahahahahahahaha! - zarechotał paskudnym, skrzeczącym tonem, który brzmiał tak, jakby głosy kilku osób nakładały się na siebie. Był to odgłos naprawdę przerażający, mogący bez problemu odwzorować wszystkie te okropności, które miało do zaoferowania piekło. Niestety radość powiernika mocy Zarathosa nie trwała długo, bowiem jego lewitujący przeciwnik zaskakująco szybko otrząsnął się po tym ciosie. Co więcej wszystko wskazywało na to, że piekielne płomienie nie wywarły na nim wielkiego wrażenia i teraz skupił swoją uwagę właśnie na płonącej czaszce.
- No chodź! - syknął tym razem z wyczuwalną wściekłością rozkładając ramiona na boki. Cóż... Być może faktycznie dostałby to czego chciał, gdyby nie interwencja smoka, który tym razem wykorzystując dziwną sztukę posłał swoją własną kulę złotych płomienie prosto w niezidentyfikowany mechanizm. Lśniące języki rozbiły się o pulsującą energię powłokę statku i to tyle. Ta próba okazała się równie nieskuteczna jak poprzednia.
Rider spojrzał na swojego nowego sojusznika swoimi jarzącymi się czerwienią oczyma przekrzywiając głowę na bok. Złotołuski nie powiedział Jeźdcowi nic czego ten by nie wiedział.
Duch Zemsty nie lubił kiedy coś szło nie po jego myśli. Wszelkie porażki i niepowodzenia jedynie wzmagały jego wściekłość i agresję. Już teraz przelewała się a otaczająca go aura rozrosła się generując jeszcze więcej gorąca. Krople deszczu nawet nie docierały do jego "ciała" parując kilka chwil przed uderzeniem w nie.
Miał zamiar atakować aż do skutku, tak długo jak to będzie koniecznie bronią niewinnych, jednak nie mógł tego robić. Dlaczego? Bowiem Smok zachował się w sposób, którego Czaszka nie mógł zaakceptować. Zignorował zagrożenie zbliżając się do Anielicy i nawiązując z nią krótki dialog. Z tej  odległości nie mógł usłyszeć co było tematem rozmowy, jednak nie interesowało go to w najmniejszym stopniu. Swoją uwagę poświęcał w całości swojemu celowi. Obecnie musiał zadbać o to, by przedziwny twór nie zaatakował odwróconego do niego plecami gada. To akurat nie powinno być szczególnie trudne.
Rider dość sztywnym, ale zaskakująco szybkim krokiem zbliżył się do jednego ze stojących na jezdni samochodów osobowych (Oczywiście porzuconego - bez pasażerów). Przykucnął przy nim kładąc swoje kościste dłonie na jego podwoziu.
-Ghraaaaaa..! - ni to stęknął, ni warknął usiłując podnieść pojazd by następnie spróbować cisnąć nim w znienawidzony obiekt. Zaraz po próbie, niezależnie od jej efektu miał zamiar sięgnąć po swój łańcuch, naprężyć go i sprawić by stanął w ogniu.
Smok wreszcie zakomunikował, że razem muszą spróbować zając "szybowiec". Te słowa były jak miód na serce Jeźdźca. Posłała on jednoznaczne spojrzenie Smokowi.
Zapewne gdyby nie brak mięśni, właśnie w tym momencie uśmiechnąłby się wyjątkowo paskudnie i wreszcie wznosząc łańcuch nad głowę i zaczął nim wywijać kółka zupełnie tak jak lassem. Kręcił połączonymi ogniwami energicznie. Planował następnie zarzucić koniec swojej pętli tak, by oplątać nią latający obiekt i potem potężnym, energicznym szarpnięciem roztrzaskać go o beton.

Powiedzmy, że nic by się nie stało. Hipotetycznie. Siedziałaby teraz w domu, popijając kakao, głaszcząc kota i oglądając filmy akcji (nie trawiła łzawych komedii romantycznych) lub słuchając muzyki, zaczytałaby się w powieściach Jane Austen. ALE PO CO, SKORO MOGŁA STAĆ W CHOLERNYM DESZCZU, ZUPEŁNIE NIE OGARNIAJĄC CO SIĘ DZIEJE!Skrywając się za skrzydłami mimowolnie dostrzegła, że jaszczurza łapa rozchyla jej "tarczę", więc nieco rozchyliła skrzydła. Stwór ponownie do niej przemówił. Cholera no! Czy ona nie mogła być normalna? Mieszkać w normalnym mieście? Pomimo wątpliwości niezbyt miała czas by o cokolwiek zapytać, z resztą... nie było teraz czasu. Jedynie skinęła głową, dając smokowi znak, że rozumie i rozprostowała gwałtownie skrzydła.
Lekko już zmoczone od deszczu, błękitne pióra nabrały ciemniejszej barwy, posklejały się delikatnie, jednak wciąż przywodziły na myśl skrzydła anioła, choć przecież aniołem nie była. Daleko jej było do świętych stworzeń, chociaż wizja aureolki nad jej głową była kusząca. Dobra, nie była. Zdążyła na krótko przyjrzeć się temu, w co zmienił się mężczyzna, który jeszcze przed chwilą był człowiekiem. W tym mieście roiło się od... odmieńców? Jak ich nazwać? Ich i ją samą, w końcu normalni ludzie nie przywołują wielkich, błękitnych skrzydeł o rozpiętości dwóch do trzech metrów. Po chwili zamachała kilkukrotnie skrzydłami, minęła pobliski budynek i wzniosła się wyżej, lądując na dachu jakiegoś wieżowca. Spojrzała na urządzenie, które dał jej smok po czym siadła na krawędzi budynku, wpatrując się w scenę rozgrywającą się na dole, co jakiś czas sprwdzając, czy nic się nie dzieje z urządzeniem lub otoczeniem. Podobno miała kogoś sprowadzić. Pomoc? Cokolwiek... Złożyła skrzydła, pozwalając im delikadnie przeschnąć od wewnętrznej strony.

Rider nie zdążył zorientować się co poszło nie tak. Duch Zemsty przeciął powietrze nie puszczając ściskanego w kościstych dłoniach łańcucha. Coś gruchnęło, mur o który uderzył plecami ustąpił, a w powietrze wzbił się obłok kurzu i pyłu pochodzącego oczywiście ze skruszonych, połamanych cegieł. Płomienie, które do tej pory okalały czaszkę Jeźdźca zgasły, tak samo jak te, które wcześniej żarzyły się w jego oczodołach. Upiorny szkielet odziany w czarną, nabijana ćwiekami skórę znieruchomiał jak marionetka, której ktoś jednym, sprawnym cięciem przeciął sznurki. Zdawać by się mogło, że to koniec, że wola Zarathosa uleciała ze śmiertelnego ciała, jednak tak nie było. Coś drgnęło... Jakby wszystkimi połączonymi ze sobą kośćmi wstrząsnął ni to dreszcz, ni to skurcz, a może raczej spazm. Palce powoli poruczyły się zbierając drobinki gruzu. Ogień znowu eksplodował z jeszcze większą furią.
Ghost Rider nie był mistrzem strategi. Nie specjalizował się w obmyślaniu wyszukanych planów, adekwatnych do danego przeciwnika. Jego metoda działania była prosta i nieskomplikowania: Tłuc tak długo, aż przestanie się ruszać. W tym wypadku miał zamiar zachować się w dokładnie taki sam sposób. Był tylko jeden, jedyny problem, a mianowicie znienawidzony obiekt pozostawał poza jego zasięgiem. Czaszka zdecydowanie wolał starcia, na krótkim dystansie zwłaszcza kiedy jego strzelba nie spełniała swojego zadania co nie zdarzało się często. Wreszcie Upiorny Jeździec dźwignął się na nogi i raz jeszcze ruszył w kierunku placu boju, na którym Złotołuski zmagał się z tajemniczym obiektem. Najwyraźniej gad nie radził sobie zbyt dobrze. Czym było latające dziwadło i jak można było to uszkodzić? Opierało się Piekielnym Płomieniom, trafienia nawet czymś tak wielkim jak samochód wywierały niewielki efekt i było w stanie oprzeć się potężnej sile Jeźdźca. To nie miało najmniejszego sensu i zadawał sobie z tego sprawę. Jeśli chciał cokolwiek wskórać musiał dorwać to we własne ręce i rozerwać na strzępy. Tylko, że... Nie potrafił latać. Latać nie, ale wspinać się już tak i to całkiem dobrze. Duch Zemsty tym samym, sztywnym, nienaturalnym ruchem uniósł dłoń do ust i składając odpowiednio dwa palce gwizdnął. Reflektor jego motoru zalśnił, silnik warknął i już po chwili maszyna ruszyła w jego kierunku niczym wierny rumak. Wreszcie zatrzymała się koło Jeźdźca, a ten dosiadł ją. Dokładnie w chwili, w której jego ręce spoczęły na kierownicy koła stanęły w ogniu. Guma zaczęła się topić.
Krótka stagnacja... Ledwie sekunda i wreszcie ruszył... Przed siebie, z zawrotną prędkością orząc płyty chodnika i asfalt jak lodołamacz krę na morzu.
Doskonale wiedział co zrobić - zaszarżować. Obrał kurs na jeden z zaparkowanych samochodów. Kiedy zbliżył się do niego na dostatecznie niewielką odległość szarpnął kierownicę tak, by oderwać przednie koło od podłoża. Miał zamiar wykorzystać wóz jako rampę, z której mógłby się wybić na swoim motocyklu i w locie zbliżyć się do szybującego obiektu, z którym zmagał się Złotołuski. W przelocie chciał chwycić dziwne ustrojstwo, chwycić się go i uczepić. Co później? To się zobaczy.

Patrzyła na scenę rozgrywającą się na dole z mieszaniną strachu, szoku i niedowierzania. Mimo wszystko ulżyło jej. Mogła obserwować wszystko z góry, na dole jedynie by zawadzała. Czasami zdarzało jej się użyć skrzydeł w walce - kilkoma machnięciami była w stanie zdmuchnąć dorosłego mężczyznę z powierzchni ziemi, nigdy jednak nikogo nie skrzywdziła bardziej dotkliwie. Była raczej typem defensywnym. Podczas, gdy czekała na Bóg wie co, skrzydła zniknęły. Może je przecież przywołać kiedy będzie chciała, prawda? Westchnęła ciężko i przyłożyła dłoń do czoła w geście zrezygnowania. Czemu jej się zawsze przytrafiały jakieś dziwne rzeczy? Czy sam fakt, że miała skrzydła nie wystarczał? Ciekawe, że człowiek, który jej się przyglądał zmieniał się w... to coś. Nie "to coś" w złym sensie, ale jak to nazwać? Truposzczak? Idiotyczne. W końcu coś huknęło. Zaskoczyło ją to całkowicie, podskoczyła, niemal spadając z budynku. Po chwili poczuła, że coś przysłania słońce. Coś, a raczej ktoś stał za nią. Uniosła głowę i przymknęła oczy - ciepłe powietrze wydychane przez... skrzydlatego jaszczura uderzyło ją w twarz. Zamrugała kilkukrotnie, by odzyskać rezon i cóż. Nieco ją zamurowało. Smok (bo była niemal pewna, że to smok) z pewnością miał więcej niż dwa i pół metra wysokości, skrzydła opadały po bokach na beton. Dziewczyna poczuła, że opada jej szczęka i wiedziała, że musi wyglądać conajmniej głupio, jednak po chwili wskazała ruchem głowy na dół.
- Tam są.
Zeskoczyła z budynku, wcześniej szepcząc coś pod nosem i po chwili rozłożyła błękitne skrzydła, czując jak napierają na powietrze. Kilka machnięć później pikowała w stronę złotołuskiego i Blaze'a. Unikając w miarę możliwości zasięgu niebieskiego obiektu, postarała się w miarę normalnie wylądować i obejrzała się, czy czarnołuski stwór leci za nią. Rozejrzała się szybko, szukając ewentualnej kryjówki.