Ulice NYC

Rider po raz drugi tego dnia został wbity w ścianę, a jego czarną, skórzaną kurtkę pokryła warstwa szarego pyłu. To, że tak poniewierał nim jakiś lewitujący szmelc było nie do przyjęcia, nie do zaakceptowania. Żeby takie coś... Taki byle co... Jego frustracja narastała z każdą chwilą. Nie tracąc ani chwili zaczął się gramolić na nogi przygotowując do kolejnej rundy. Problemem było to, że zaczynało mu brakować pomysłów. Rzucał w to cholerstwo wszystkim co miał - dosłownie, a dziwaczna maszyna pozostawała niewzruszona. Jeździec beznamiętnie spojrzał na leżący nieopodal motocykl. Nie z obawy o jego stan bowiem zniszczyć się go nie dało. Dlaczego? Bo tylko Ghost Rider jest panem swojego motocykla i tylko on może o nim decydować. Duch Zemsty po prostu chciał zlokalizować swój pojazd i tylko tyle. W tym momencie nie było sensu wykorzystywać go w walce. Ostatnia próba wykazała, że nie tędy droga. Czaszka postąpił kilka kroków w przód wbijając swoje oczy, czy też może raczej płonące oczodoły w dryfujący w powietrzu.
-Wkurzasz mnie... - syknął gardłowo Rider zaciskając pięści, jednak nie dane było mu dodać nic więcej, ani też uczynić ni więcej bowiem po chwili ciemny, bliżej nieokreślony kształt spadł z nieba wbijając przeciwnika w asfalt i tworząc tym samym sporą dziurę w jezdni. Upiorny Jeździec tym samym, charakterystycznym, sztywnym krokiem zbliżył się od powstałej w ten sposób wyrwy i wbił w nią wzrok. Tak więc jednak dało się to ściągnąć na ziemię. To była idealna okazja. Nie marnując ani sekundy na zbędne marudzenie niczym nurek wskoczył do tunelu nie bacząc na jego głębokość. Być może teraz była jedyna okazja by stoczyć walkę z tym czymś na swoich własnych warunkach i potraktować to swoimi własnymi pięściami.

Dziewczyna zupełnie nie rozumiała co się działo. Robiła, co jej kazali - była chyba zbyt... otępiała, żeby zadawać jakiekolwiek pytania, z resztą, kto by jej na nie odpowieział w środku walki? Nie było na to czasu, ona natomiast przyglądała się jak wielki, czarny smok rzuca się na obiekt latający, robiąc wielką dziurę w ulicy. Prawdę mówiąc, zawsze chciała mieć silniejsze skrzydła. Oczywiście, pracowała nad tym, jednak szło mozolnie. Kiedyś ledwie radziła sobie ze zgaszeniem świeczki, jednak w miarę lat ćwiczeń nabierała wprawy. Teraz machnięciem tworzyła spory dystans, zwalając przeciwnika z nóg. Zanim zdążyła jakkolwiek zareagować, złoty smok wciągnął ją o porząnie zdewastowanego sklepu. Zdążyła tylko zobaczyć jak Duch Zemsty wskakuje do dziury i chwilę później mignęła jej sylwetka smoka, ktory już był na zewnątrz. No świetnie. Przecież nie może tak siedzeć, prawda? Rozejrzała się w poszukiwaniu czegoś przydatnego, jednocześnie szukając miejsca, gdzie mogła by wleźć i przeczekać aferę na zewnątrz. Może i mieszkała w NYC już jakiś czas, widziała DUŻO, przeżyła inwazję kosmitów, jednak to dalej były SMOKI. SMOKI I DEMON. Czuła się jakby znalazła się w jakiejś książce fantasy. Tak w ogóle, czy nikt nie słyszy hałasu? Przecież tłuką się niemiłosiernie, a Nowy Jork jest o tej porze wypełniony ludźmi.

Rider strzelił knykciami i to bardzo dosłownie wbijając swój płomienny wzrok w tajemnicy, tętniący energią obiekt. Teraz, kiedy został sprowadzony do parteru nie miał już dokąd uciec. Teraz został zmuszony do walki na warunkach Jeźdźca i trzeba przyznać, że bardzo mu to odpowiadało. Duch Zemsty postąpił powoli, wręcz ospale kilka kroków w kierunku maszyny, a każdy z nich odbił się głuchym echem od ścian tunelu.
- Jesteś mój. - Stwierdził iście grobowym głosem, tak bardzo pasującym do jego bladej, trupiej aparycji. Nareszcie mógł odreagować, wyrównać rachunki i odpłacić za miotanie nim jak szmacianą lalką. Nie miał zamiaru pozwolić by to się powtórzyło.
Powoli i beznamiętnie odpiął klamry spinające jego nabijane kolcami rękawice, ściągnął je odsłaniając kości dłoni. Zacisnął palce, rozprostował i zacisnął raz jeszcze tak jak zwykli robić to ludzie przed uliczną bójką. Nagle i nieoczekiwanie jego pięści stanęły w płomieniach tak samo jak czaszka. Teraz naprawdę był gotowy.
- Sprawdźmy czym tak właściwie jesteś i... Co masz w środku. - wycharczał zrywając się do biegu. Nie miał zamiaru dać mu czasu na reakcję. Gotowy do ataku jak i uniku. Plan był prosty i nieskomplikowany: Bić tak długo aż przestanie się ruszać, zmiażdżyć i raz na zawsze wyeliminować. Kilka silnych uderzeń, zaczynając od potężnego, młotkowego od góry, którego zadaniem miało być ponowne rozbicie obiektu o ziemię. Później... Można by spróbować usiąść na nim okrakiem i... No właśnie. Dalej bić. Bić rękoma okolonymi Piekielnymi Płomieniami z całą dostępną siłą i furią. Nie była to wyszukana strategia, ale nie musiała taka być. Ghost Rider nie był strategiem. Działał chaotycznie, impulsywnie... Taki był... Taka była jego natura.

Elena nic nie rozumiała. Wiedziała tylko, że nie chce już tu być. Rozłożenie skrzydeł wystarczyło, by kobieta wzniosła się w powietrze i wylądowała między smokami. Może i było to idiotyczne, jednak rozłożyła lekko ręce.
- Nie wiem, skąd jesteście, jak tu trafiliście, ani po co przybyliście, Ale doradzam jak najszybsze zmycie się stąd. Zrobię za przykład.
Ponownie błysnęły błękitne pióra, którymi kobieta zamachała i wzbiła się w powietrze, skręcając za najbliższym budynkiem. Serce waliło jej jak oszalałe, i pomimo twardej miny i postawy, bała się jak cholera, bała się tam zostać. W końcu wylądowała na dachu domu, zeskoczyła na ziemię i odetchnęła z ulgą.
z/t

Biegła ile sił w nogach, pokonując zakręt za zakrętem nadzwyczajnie szybko i sprawnie. Znała Nowy Jork bardzo dobrze, nie mieszkała w nim w końcu od wczoraj a już ładnych parę lat, odkąd poszła na studia. Ach, łatwiejsze czasy, gdy największym problemem było mieć jak najlepszą średnią i dostać się na praktyki do szpitala. Zresztą, nawet gdyby była tu po raz pierwszy w życiu, zadanie było o tyle proste, że wystarczyło poruszać się w przeciwną stronę do uciekającego tłumu.

Kiedy w końcu dotarła na miejsce, zwolniła znacząco kroku nie mogąc uwierzyć w pobojowisko które zastała. Równie znacznych zniszczeń nie widziała już bardzo dawno, być może właśnie dlatego że odwykłą od podobnych widoków ten zrobił na niej tak mocne wrażenie. Była w pierwszej kolejności medykiem, w drugiej zaś agentką, dlatego zmierzając tutaj zaplanowała sobie że przeprowadzi ewakuację i pomoże ewentualnym rannym. Tylko że miejsce było kompletnie opuszczone, poza zdecydowanie nieludzkimi dwiema postaciami w pewnej odległości od niej.

Nie miała pojęcia jakie intencje mogły nimi kierować, czy istoty te były sprawcami tego chaosu czy zaledwie mu zapobiegły. Summer starała się poruszać cicho, by nie zostać zauważoną. Jeśli tylko mogła, próbowała się kryć za samochodami albo innymi elementami zdemolowanej okolicy. Najpierw postanowiła przyjrzeć się obcym z bliska, dopiero później zawiadomić SHIELD. Zresztą, i tak niewiele im mogła póki co powiedzieć poza tym, że zniszczono spory kawałek ulicy i zrobiono w niej krater. Przez całą swoją próbę podkradnięcia się Freeman trzyma w dłoniach pistolet, gotowa by się bronić w razie potrzeby.

O Duchu Zemsty z pewnością było można powiedzieć wiele, jednak zdecydowanie nie to, że był cierpliwy. Jego temperament przypominał rosomaka z bolącym zębem, a wszelkie niepowodzenia czy też próby stawiania jakiegokolwiek oporu jedynie jeszcze bardziej go rozwścieczały i tak też było tym razem. Dawno przekroczył próg furii i teraz działał w amoku. Nie myślał, nie analizował sytuacji ani swoich szans. Niewielka przestrzeń na jakiej został zamknięty razem z przedziwnym tworem dawała mu idealną wręcz sposobność do wyładowania swojej agresji. Pięści raz za razem zderzały się z twardą zbroją, którą pokryty był tajemniczy pojazd. Materiał (Czymkolwiek był) zdawał się nie ustępować. Jeździec nie dostrzegł ani jednego wgniecenia, jednak... Jak się po chwili okazało ataki wyprowadzane przez płonącą czaszkę nie były bezowocne. Świadczył o tym drobne pęknięcia.
- Więc nie jesteś niezniszczalny? To dobrze! Bardzo dobrze! Hahahahaha! - roześmiał się iście piekielnie, szaleńczo i groteskowo. Gdyby jego przeciwnik dysponował emocjonalnością przeciętnej istoty ludzkiej z pewnością mógłby przestraszyć się tego potępieńczego, charczącego rechotu.
W głowie Ridera zrodził się plan. Pomysł prosty i nieskomplikowany jak i sam Piekielny Jeździec.
Jego ofiara wykazywała się niebywałą, imponującą wręcz odpornością, albo raczej jej zewnętrzna powłoka. Czy jej wnętrze była tak samo wytrzymałe? Tego należało się jak najprędzej dowiedzieć. Powiernik Zarathosa miał zamiar tym razem poczęstować swojego wroga potężnym kopnięciem z półobrotu wyprowadzonym lewą nogą i tym samym sprawić by uderzył on o ścianę tunelu. Zaraz po tym ataku chciał raz jeszcze skrócić dystans, oprzeć swoje kościste dłonie na obudowie urządzenia i pozwolić rozkwitnąć okalającym je płomieniom tak, by wdarł się przez powstałe szczeliny do wnętrza machiny.

Z początku wszystko szło jak po maśle i Elizabeth zakradła się na tyle, by móc spokojnie przyjrzeć się przybyszom. W Nowym Jorku, mieście które nie tak dawno temu przeżyło 'inwazję UFO', które posiadało swoich obrońców z nadnaturalnymi zdolnościami, mało co mogło jeszcze zadziwić jego mieszkańców - zwłaszcza agentów S.H.I.E.L.D. Ale nawet jej trudno było uwierzyć, że ma okazję na własne oczy zobaczyć smoki, mityczne stworzenia pożerające w legendach dziewice i okazjonalnie baranki wypełnione siarką.

- Co do...? - mruknęła pod nosem widząc jak złotołuski przywrócił zasilanie całej okolicy, jakby to była drobnostka. Obcy najeźdźcy? Okej. Bogowie? No dobra. Skrzydlate bestie obite w pancerze z łusek, noszące śladowe ilości odzienia i posługujące się elektronicznymi gadżetami to jednak trochę zbyt wiele i tak, Freeman doskonale zdawała sobie sprawę jaka to głupota i hipokryzja. Słyszała również ich rozmowę, a przynajmniej część. Dało jej to mgliste wyobrażenie jeszcze dwóch, z braku lepszego określenia, osób walczących pod ziemią co wyjaśniałoby dlaczego grunt pod nogami zdawał się drżeć. Najważniejszym rodzącym się w głowie zielonookiej agentki pytaniem było czy 'właściwa' osoba w rozumieniu gadów była również właściwą dla jej pracodawców. Zmarszczyła brwi i postanowiła podejść jeszcze kilka kroków, ponieważ deszcz który do tej pory kapał sobie leniwie i niegroźnie wezbrał na sile, zalewając ulice, budynki i samą Elizabeth, nie tylko momentalnie przemaczając ją do suchej nitki (nie ma gorszego ubrania do poruszania się niż mokre dżinsowe spodnie, bluzka z krótkim rękawem i bardzo łatwo przemakalne adidasy) ale również ograniczając znacznie widoczność.

Popełniła ogromny błąd, mogła to stwierdzić gdy postaci zaniemówiły i znieruchomiały na moment. Mimo że deszcz zalewał jej twarz, wiedziała że została odkryta, że smoki patrzą teraz wprost na nią. Przez myśl przemknęło kobiecie, by się wycofać, ale zaraz skarciła siebie za równie niedorzeczny pomysł. Było o wiele za późno na podejmowanie takich kroków i mogła jedynie oczekiwać na dalszy rozwój wydarzeń. Większy z gadów, o czarnym umaszczeniu, poderwał się z niesamowitą prędkością z ziemi tylko po to by po chwili, z hukiem wylądować za jej plecami. Niepewnie obróciła się w jego kierunku, opuszczając broń. Bestia z pewnością nie poczułaby się zagrożona kawałkiem metalu wycelowanym w pierś przez wątłą, zmokłą kurę metr osiemdziesiąt w kapeluszu i na szpilkach. Nie oznaczało to jednak, że agentka Freeman okaże strach w bezpośredniej konfrontacji z pochylonym nad nią pyskiem, wręcz przeciwnie. Kobieta postanowiła hardo wpatrywać się w oczy smoka, dopóki ten nie odezwał się, a zaraz po nim jego mniejszy, złotołuski towarzysz.

- Miło wiedzieć że chociaż JEDNA STRONA wie z kim ma do czynienia - mruknęła pod nosem, wciąż nie spuszczając oczu z czarnołuskiego. Nie było sensu zastanawiać się czy czytał jej w myślach (chociaż jeśli tak było, to smok mógł usłyszeć skomponowany specjalnie dla niego wykład o naruszeniu przestrzeni osobistej), ale z pewnością Summer oczekiwała na jakieś wyjaśnienia. Beretta spoczęła w pokrowcu przyczepionym do paska brązowowłosej, przy czym chwilę potem dyskretnie dotknęła najbliższej kieszeni, w której trzymała telefon. Nie był to żaden najnowszy smartfon, nie posiadał nawet dotykowego ekranu! Chodziło o klawisze, dokładniej zaś zapamiętanie ich ułożenia. Agentka wcisnęła przez mokry materiał spodni jedynkę, trochę dłużej niż wystarczyło by wpisać cyfrę. W ten sposób wykonała szybkie połączenie do S.H.I.E.L.D. Odczekała chwilę, żeby mieć pewność iż po drugiej stronie odebrano połączenie.

- Kim jesteście i co tu robicie? - Odezwała się, kierując spojrzenie na mniejszego smoka, który wydawał się nie tylko bardziej rozmowny, ale i wpływowy w ich małej, dwuosobowej drużynie. Panna Freeman była pewna siebie, a przynajmniej na taką wyglądała, mówiła trochę głośniej niż powinna, ale być może chciała jedynie przekrzyczeć deszcz. Podeszła bliżej złotołuskiego, zaledwie kilka kroków żeby jego 'ochroniarz' nie pomyślał że chce mu zrobić jakąś krzywdę. W tym czasie agencja powinna zdążyć już namierzyć jej położenie, miała również nadzieję, że pomimo deszczu przekaz będzie wyraźny. - Co to za dwa stworzenia, które walczą pod nami? Skoro wiecie kim jestem i chcecie 'chronić' to miasto wiecie również, że muszę zadać te pytania. I oczekuję na nie odpowiedzi.

Działania Jeźdźca przynosiły zamierzony efekt. Piekielne płomienie wdzierały się przez szczeliny w pancerzu maszyny atakując bezpośrednio jej trzewia. Co więcej dziwny mechanizm bardzo źle znosił zabiegi jakim poddawała go Płonąca Czaszka czego objawem był powiększające się pęknięcia i dziwne rozbłyski energii, którymi pulsował przeciwnik Ridera. Najwyraźniej nie potrafił przetrawić takiej dawki energii. Ponadto nie była to energia naturalna, pochodziła powiem z samego dnia piekła, a jej natura była zupełnie inna, niezwykła co też mogło mieć wpływ na rozwój wypadków. Mogło, ale nie musiało. Czas pokaże.
Duch zemsty w amoku nie przerywał ataku śmiejąc się szaleńczo a jego rechot odbijał się echem od ścian tunelu jedynie potęgując go i nadając jeszcze bardziej przerażającego wydźwięku. Zdawać by się mogło, że nakładają się na siebie głosy setek demonów, a przecież był tylko jeden... Przykuty do Johnnego Blaze'a. Zespolony z nim. W tej właśnie chwili, w tym miejscu oba te byty zmagały się z wrogiem. Była to jedna z tych nielicznych sytuacji, w których ich intencje i cele był zbieżne jednak na polu bitwy przebywała tylko jedna osoba - Ghost Rider.
Wiedział on co niebawem się wydarzy. Spodziewał się, że rozbłyski światła mogą oznaczać zbliżającą się eksplozję obiektu, jednak pogrążony w szale nie przerywał natarcia. Nie chciał i nie mógł tego zrobić. Gdyby teraz się cofnął oznaczałoby to przegraną, a wszystkie jego dotychczasowe starania poszłyby na marne. Musiał wytrzymać jeszcze chwilę.
- Hahahahahahahaha..! - zaśmiał się w obłąkańczej ekstazie a żuchwa zatrzęsła się koszmarnie. Jeszcze parę chwil... Potem... Wystarczyło zadziałać w sposób zaskakująco prosty. Wychodząc za założenia, że dotychczasowe manewry skutecznie uszkodziły mechanizmy statku i co za tym idzie utrudnią mu podjęcie obrony... Rider miał zamiar cofnąć się nieznacznie, ponownie dobyć swoją strzelbę i... Pozwolić by zarówno ona, jak i ściskająca ją ręka powróciły do zwykłej, ludzkiej formy. Jak udowodniła wcześniejsza próba zewnętrzna powłoka tajemniczego czegoś była niepodatna na ogniste pociski, ale Rider koniecznie chciał przekonać się jaki efekt wywrze klasyczna kula wystrzelona z tak zwanego "przyłożenia" prosto w "głowę".

Czuła na sobie spojrzenie obu smoków i nie było to nic przyjemnego nawet jeśli, jak twierdzili, mieli dobre zamiary. Pomimo wielu szkoleń organizowanych w ramach pracy dla S.H.I.E.L.D. zmierzenie się twarzą w twarz z potencjalnym zagrożeniem było zupełnie czymś innym niż teoria. Zapewne stąd brał się nieprzyjemny ucisk w żołądku i ciarki na plecach, lecz nie było to nic czego nie dałoby się zrzucić na pogodę lub 'nie jadłam jeszcze kolacji'.

Ziemia drżała coraz mocniej, agentka Freeman tymczasem radziła sobie całkiem nieźle. Udało jej się podejść trochę do złotołuskiego i nie miała zamiaru odwracać wzroku gdy ten wpatrywał się w twarz zielonookiej, tak jak wcześniej robił to większy z gadów. Uśmiechnęła się lekko, dokładając wszelkich starań by wyglądać jakby miała wszystko pod kontrolą. Różnica wzrostu była najmniejszym ze zmartwień.

- Zabawne słyszeć 'przyjaciele' od dwóch istot wyjętych prosto z kart baśni i mitów. Na środku zniszczonej ulicy. W razie gdybyście nie wiedzieli, smoki w naszej kulturze okryte są złą sławą, wybaczcie mi więc sceptyczne podejście do waszej rzekomej misji ochrony Ziemi. - Miała nadzieję, że agencja dobrze słyszała każde słowo. Nie mogła na głos zacząć opisywać ze szczegółami co widzi, ciężko było przewidzieć jak zareagowałby czarnołuski strażnik. Jego mniejszym kolegą i najwyraźniej dowódcą przejmowała się mniej. Wydawał się preferować rozmowę nad bezmyślne szarpanie się ze znacznie słabszą ofiarą. Zamiar wyczyszczenia pamięci spowodował u Elizabeth jedynie szerszy uśmiech. Nie dopuszczała do siebie że połączenie mogło nie zostać nawiązane albo wygaszając ekran swojej małej zabawki złotołuski wyłączył również jej telefon. Był to najlepszy plan jaki mogła wymyśleć i trzymała się go, jeśli wszystko pójdzie jak należy może i wspomnienie o dwójce smoków w Nowym Jorku zostanie usunięte, ale dokumentacja pozostanie.

Bacznie obserwowała ruchy obu bestii w razie gdyby mimo wszystko zechciały się na nią rzucić ze szponami. Oczywiście, na tyle na ile pozwalał jej zalewający oczy deszcz. Nie sądziła by miała jakiekolwiek szanse ucieczki zważywszy na prędkość z jaką wcześniej czarny poderwał się z ziemi i wylądował za nią, plus mieli przewagę liczebną, ale cuda się zdarzały raz na jakiś czas. Osłonięcie skrzydłem przed lejącą się z nieba wodą było bezcelowe, skoro już zmokła, jednak podziękowała za nie skinieniem głowy, ręce splatając na wysokości klatki piersiowej. Nie było to tak odczuwalne w nieprzerwanym deszczu, teraz jednak delikatny, wiosenny wiatr, choć nie był chłodny, sprawiał że brązowowłosa czuła jak dłonie i czubek nosa stają się coraz chłodniejsze.

- Mówicie, że jesteście obrońcami ludzkości, jednak z waszych słów i czynów wynika, że na dole z WASZYM problemem walczy człowiek a wy stoicie sobie i czekacie na gotowe. - Najwyraźniej był on w stanie posługiwać się ogniem, ale nawet nie będąc nigdy na bieżąco z wszelkimi mutantami i innymi stworzeniami mogącymi posługiwać się tym najniebezpieczniejszym z żywiołów do głowy przychodziło jej kilka osób, niewielka była więc to pomoc w ustaleniu jego tożsamości. - Nie jestem od tego by oceniać wasze działania, miło by było jednak wiedzieć co takiego sprowadziliście i dlaczego należy z tym walczyć.

Przesłuchanie przerwał głośny nawet w deszczu dźwięk syreny. Freeman zerknęła w kierunku z którego dochodził, wydawała się rozbrzmiewać daleko ale ulewa pewnie znacznie wpływała na postrzeganie odległości, ta na dodatek stale się zmieniała.
- Zapewne nie byłoby korzystne gdyby całe miasto się o was dowiedziało w taki sposób..? - Odparła z nutą satysfakcji w głosie, jakby przyłapała młodszą siostrę na zbiciu ulubionego wazonu mamy. W rzeczywistości jednak liczyła na interwencje ze strony S.H.I.E.L.D., odwołanie straży, policji, karetek oraz zabezpieczenie terenu pod jakimś pretekstem w stylu wybuch gazu albo podłożono bombę. - Okolica jest pusta i nie widziałam żadnych przypadkowych ofiar waszego przybycia, ale jak długo ten stan rzeczy może potrwać?

Wśród ludu Nowego Jorku przewijało się mnóstwo bezpańskich psów. Jednym z tych "bezpańskich" psów był także Cosmo, który pozwolił sobie na wyjście w ramach obserwacji miasta. Na Knowhere pies robił to często, ale teraz było to nowe środowisko. Nowe otoczenie. A pies o takich zdolnościach musiał w pewnym momencie znaleźć sobie miejsce do spania, a także jedzenie, które zapewni mu przetrwanie na tej planecie. Nic dziwnego, że w pewnym momencie Cosmo trzymał w swoim pysku ciepłego hotdoga, który wypadł sprzedawcy z ręki. Siadając w cichym i skrytym miejscu, pies zaczął wcinać ciepłą parówkę polaną musztardą i keczupem. Bozhe moi, te ziemskie jedzenie sprawia, że Cosmo się cieszy, pomyślał.
W pewnym momencie swojej uczty, Cosmo wyczuł nowe zjawisko - nadczłowieka. Nadstawiając swoje uszy, pies zaczął szybciej dojadać swojego hotdoga z którego musztarda zlepiła sierść na pysku czworonogiego. Kończąc jedzenie oblizał się po pysku, zaczynając biec w kierunku nadczłowieka. Biegnąc coraz szybciej, pies w pewnym momencie zauważył i wyczuwał coraz mocniej, że kobieta o blond włosach jest właśnie tym zjawiskiem, które Cosmo "wywąchał".
Postanowił ją śledzić.

Karla dzisiaj miała wolne, gdyż jej gabinet był zamknięty, jak każdej niedzieli zresztą. Postanowiła ten dzień wykorzystać z jak największym pożytkiem, gdyż zmiana otoczenia (a taka była potrzebna, gdyż naukowo udowodnione jest, że osoby przebywające w jednym miejscu non stop powoli wariują) jak najbardziej się przyda pani doktor. Dzisiaj było w miarę ciepło, chociaż czy osoba z jej organizmem powinna się kłopotać wahaniami temperatur? Jednak lepiej zachować pozory, by nikt się nadmiernie nie zainteresował dlaczego kobiecie nie jest zimno. Ubrana była w błękitny płaszczyk, który był w tym momencie zapięty, białą koszulę, do tego spodnie jeansowe oraz czarne buty na niewielkim obcasie. Swoje długie blond włosy miała spięte w zgrabny kucyk, który całkiem dobrze pasował (biorąc pod uwagę statystykę z tych wszystkich kobiecych pism, w zestawieniu z jej wiekiem na punkcie którego psycholog nie miała kompleksów). Przez ramię maiła przewieszoną czarną torebkę, niewielką i nie taką z nieograniczoną pojemnością jak to w stereotypach utrzymuje się. Zwykła, czarna, praktyczna torebka, w której trzyma komórkę, tableta oraz klucze do mieszkania i portfel. Zastanawiała się jakie to dziś plany ma do zrealizowania. W pewnym momencie z rozmyślań wyrwał ją głos młodego mężczyzny, który najwyraźniej sądząc po jego ubiorze oraz wyglądzie był osobą szukającą na szybko jakiejś partnerki. Oczywiście Karla pozwoliła mu wyłuszczyć jego rację, zresztą sama sądziła, że do urodziwych należy i faktycznie często z uroku osobistego korzystała by osiągnąć swój cel. Akurat była głodna, a w pobliżu była budka z Hot Dogami. Zadziałał na nią trik psychologiczny, który dobrze znała czyli rozsiewanie zapachu by pobudzić chęć zakupu danego towaru. Zatem postanowiła wykorzystać młodzieńca, by ten zakupił jej jedzenie. Oczywiście miała pieniądze, ale zwyczajnie lubiła się wysługiwać innymi i manipulować nimi, a tutaj nadarzyła się okazja by to zrobić. Poprosiła kuszącym głosem, nieco obiecującym dającym osobie złudzenie, że jeśli wykona zadanie to będzie jeden krok bliżej ku podbojowi. Och jaki młodzieniec był naiwny… Karla tak czy siak otrzymała jedzenie, a następnie dała chłopaczkowi kartkę z jej starym numerem telefonu. Niech sobie dzwoni, zresztą dzieciak i tak nie będzie jej potrzebny do niczego, a tak Karla nie będzie się rozpraszać w pracy, gdyż tamten numer już jest nieaktywny.
W pewnym momencie poczuła się śledzona, jednak rozglądając się nie dostrzegła niczego poza ludźmi zajmującymi się swoimi sprawami, niczym szare trybiki w społeczeństwie, które nic oprócz prostych potrzeb nie widzą, bez aspiracji na nic więcej idą przez życie. Moonstone przystanęła sobie przy jednym z budynków, oparła się o murek i postanowiła robić ludziom smaka oraz zapewnić jakąś reklamę sprzedawcy hot dogów z naprzeciwka. Wiadomo, że ten trik działał, gdyż ile to razy ludzie kupują coś tylko dlatego, że widzą iż ktoś inny to ma? Konsumowała sobie spokojnie hot doga i obserwowała społeczeństwo w tym nudnym cyklu jaki ma miejsce na ulicach NY.

Ludzie byli bardzo dziwnymi istotami. Dla pięknej samicy potrafili zgłupieć. Kobieta jednak nie przeszkadzała sobie tym, że to robią. Ona wykorzystywała ten fakt operując różnymi strategiami. A to o zwierzętach mówią w filmach przyrodniczych, że mają jakieś swoje rytuały godowe. Tego nigdy nie rozumiał Cosmo. On po prostu podchodził do samicy, obwąchiwał ją po ogonem, a gdy ta robiła to samo, oznaczało to, że coś tam ze sobą nawiązali. A u ludzi? Ludzie musieli używać strategii, starać się, kupować jakieś kwiatki. To nienormalne.
W powietrzu unosił się kolejny zapach pysznego hotdoga, którego pies z chęcią bym zjadł. Dochodził właśnie od kobiety, którą Cosmo postanowił śledzić. Czworonóg oblizał swój pysk i z chęcią podszedł bliżej do kobiety. Siadając przy niej starał się wypaść jak najsłodziej umiał, chciał uwolnić swój "wewnętrzny urok". A to wszystko to gra, tylko po to, aby kobieta nabrała się i poczęstowała psa lub oddała mu tego wspaniałego hotdoga. Cosmo nawet uniósł dwie łapy "prosząc". Głupi Cosmo, pomyślał pies.

Kapusta, skwarki, musztarda, parówka oraz ciepła bułka, a Karla zastanawiała się ile w tym jest kalorii, substancji chemicznych oraz jak ten kawałek mięsa może imitować mięso, skoro jest to tylko lana masa? Do czego to doszło, żeby biegła psycholog zastanawiała się nad tym czy zjeść hot doga czy nie, czy pójść za symbolem komercji czy jednak odpuścić? Kalorie jednak jej nie przeszkadzały, a sama była głodna. Jak to mówią „tonący brzytwy się chwyta”, dlatego też zaczęła jeść ostrożnie, by nie ubrudzić ciuchów. Co jak co, ale brud na ubraniach świadczył negatywnie o osobie, a pierwsze na co patrzy się poznając nową osobę to jej ubiór oraz wygląd ogólny. Moonstone wiedziała o tym, aż za dobrze dlatego dbała by wyglądać schludnie, jak na swój zawód przystało. W tym czasie też obserwowała ludzi, jednak po chwili znudziło jej się to. Sama uzyskiwała reakcję zwrotną jaką był dół patrząc na tą szarą rzeczywistość tych trybików w wielkiej machinie. Pionków bez perspektyw, które ruszają się tam gdzie wszyscy chcą. Przed jej nogami przeleciała gazeta z jakże chwytliwym tytułem artykułu „Narodziny nowej rasy?”. Moonstone odruchowo zatrzymała lecący papier obcasem i przejrzała ten artykuł pobieżnie. Traktował o mutantach i o tym fenomenalnym odkryciu doktora Aviles’a, który odseparował gen powodujący te mutacje. Karle nieco to zaciekawiło, dlatego potem sobie to wyszuka w internecie, a na chwilę obecną puściła gazetę, by znowu została porwana przez wiatr.
- Nowa, silniejsza rasa huh? – mruknęła pod nosem. Nie była mutantkom na pewno, gdyż moc zawdzięczała kamieniowi kree, który odebrała jednemu z pacjentów. Zresztą dobrze wiedziała, że poleganie jedynie na mocy jest zgubne. Ważny jest też intelekt, a gdyby nie on to przecież nie miałaby tego co ma teraz. Po kilku chwilach zorientowała się, że stoi przed nią pies. Nie znała się za bardzo na rasach psów, bo po co jej to było ale mogła zgadywać, że jest to jakaś mieszanka Labradora. Co dziwniejsze pies miał na sobie… kombinezon astronauty, albo astropsa w tym wypadku. Okoliczne dzieci chyba postanowiły nieco „przystroić” pieska dla czystej zabawy, jednak pani doktor już od dawna wiedziała jakie pomysły mogą mieć dzieciaki. Zresztą z obserwacji wynikało, że to mogą być jedne z najokrutniejszych istot. Moonstone nie była z tych co łapią się na czułe słówka, wewnętrzny urok, czy innego typu formy błagania. Znała te triki aż za dobrze i żebranie Cosmo nie za bardzo dawało efekt. Karla była już w połowie jedzenia i teraz przyglądała się oraz obliczała jak długo pies wytrzyma w tej pozycji. Kiedy dochodziła już do końca, wtedy rzuciła mu ¼ całości hot doga. Liczyła się z tym, że zwierz pewnie będzie teraz za nią łaził, ale dopóki nie chciał skakać na nią czy w jakiś inny sposób wybrudzić nie widziała w tym problemu. Zastanawiała się tylko czy nie wezwać hycla w razie czego jakby pies okazał się namolny. W końcu ma obrożę to pewnie ma i adres na niej jak to często się robiło w Stanach Zjednoczonych.

Cosmo także zauważył ten kawałek gazety. Mutanci na Ziemi? Cóż, widać, że nie tylko Cosmo próżnował. W ludziach zaczęły się objawiać ich naturalne "talenty", tak samo jak w psie. To całkiem ciekawe, zważając na to, że gdy Cosmo za swoich czasów był na planecie to rzadko były przypadki latających ludzi czy strzelających promienia z pistoletów. Wkraczając jednak w cudowny świat Knowhere oraz życia stacji, czworonóg zaczął rozumieć inne, takie same istoty. Nawiązywał z nimi znajomości, ba, znał kilka bardzo dobrych osobistości, które później pomagały mu w różnych sprawach. Cosmo od dawna nie był już na Ziemi, a co za tym idzie musiał poznawać więcej nowych urządzeń związanych z tym miejscem.
Cosmo dokończył podarowany przez kobietę kawałek hotdoga i oblizał ponownie pysk. Po wyrzuceniu gazety, przyniósł ją swoją telekinetyczną zdolnością i otworzył łapą ponownie na temacie o mutantach.
To bardzo ciekawe, jak ziemia zmieniła się po odejściu Cosmo. Czy powiesz więcej o tym temacie, tak odezwałoby się zwierzę, gdyby potrafiło mówić. Ale nie potrafił rozmawiać inaczej niż za pomocą telepatii, której kobieta właśnie doświadczyła słysząc twardy, rosyjski głos w głowie.

Moon chciała już iść dalej, nie interesować się kto tak pokarał owe zwierzę (bo ją raczej to nie obchodziło, wszakże okrucieństwo wobec zwierząt tak naprawdę było sposobem na wyrażenie swoich własnych kompleksów i wyrzucenie całej frustracji nagromadzonej z różnych powodów), jednak gazeta zatrzymała się i w stronę przeciwną do ruchu wiatru zaczęła lecieć w stronę psa. Kobieta szybko skojarzyła sobie to z możliwościami telekinetycznymi, jednak nie sądziła że pies może tego używać. Czemu podejrzenie padło od razu na zwierzę? Dziwnie naturalnie gazeta podleciała, a potem nagle zwierz jak gdyby czytał poranną gazetę położył łapę by nie zamknęła się. Akurat na temacie, który przeglądała pani doktor.
Na moment ją zatkało, gdyż pies do niej… przemówił. Przez moment zastanawiała się czy być może nie ma omamów słuchowych. Na pewno nie ma kompleksów albo rzeczy, które chciałaby wyrzucić z siebie (ostatnio to robiła i osoba, która wysłuchała jej monologu skończyła na dnie rzeki). Na pewno też nie była pod wpływem żadnych środków halucynogennych, ani nie przypominała sobie by padła ofiarą hipnozy… chociaż… dobra hipnoza to taka, której pacjent się nie spodziewa.
- Jakbym sama coś o tym wiedziała, zresztą od kiedy psy mówią? – zapytała nie tracąc fasonu i zakładając maskę osoby, której to zjawisko nie ruszyło. Pies się wabił Cosmo i mówił o sobie w 3 osobie, co sugeruje, że albo czuje się ponad byt żywy albo brakuje mu struktur leksykalno-gramatycznych. Inna sprawa, że ten głos usłyszała w głowie, więc na pewno zwierzę albo ktoś inny korzystał z telepatii. Moonstone przygotowała się mentalnie, skupiła się by jak najmniej swoich myśli odsłonić. Sądząc po „tonie” głosu był to rosyjski akcent.
- Zresztą skoro używasz telepatii, to powinieneś być w stanie odczytać z mojej głowy, że jest to dla mnie nowa sytuacja – powiedziała, a tym ruchem chciała wybadać jak daleko sięga możliwość rozmówcy.

Po epizodzie w Houston, losy Kaine ponownie zaprowadziły go do miasta, z którego wcześniej uciekł. Z Nowym Jorkiem wiązało się wiele nieprzyjemnych i bolesnych wspomnień. Właśnie ze względu na te wspomnienia, jak i poczucie winy Kaine postanowił tutaj powrócić, by raz na zawsze się z nimi zmierzyć. W Houston chciał odkupić swoje grzechy będąc tamtejszym bohaterem, ale doszedł do wniosku, że swoim koszmarom powinien stawić czoła w miejscu, gdzie wszystko się zaczęło.
Gdy ponownie znalazł się na ulicach NYC do jego głowy masowo zaczęły napływać wspomnienia. Stojąc na chodniku, wtapiając się idealnie w tłum, Kaine złapał się za głowę. Wziął kilka głębokich oddechów, a następnie skręcił w pierwszą boczną alejkę. Mógł tutaj odetchnąć, co prawda nie świeżym powietrzem, ale miał tutaj względny spokój.
- Cholera... a myślałem, że to dobry pomysł, by tutaj wrócić. - zamknął oczy, dłońmi opierając się o brudną ścianę budynku. Przełknął ślinę i głośno westchnął, starając się zapanować nad sobą i wyrzucić, choćby na chwilę, wspomnienia które wróciły.
Zdjął z siebie plecak i odwróciwszy się tyłem do ściany, przykucnął. Powoli rozsunął torbę, uprzednio upewniając się, że nikt go nie obserwuje. Nawet gdyby coś się miało stać, nie będzie w stanie tego przewidzieć. Utracił swój Pajęczy Zmysł raz na zawsze.
Będąc pewnym, że jest tutaj sam, sięgnął ręką do torby, z której po chwili wyjął czerwono-czarny kostium. Scarlet Spider, którym był w Houston znów brał górę. Kaine oczywiście nie planował udawać bohatera, ale nie mógł przecież bujać się na pajęczynie bez przebrania.
- Znów się spotykamy... - wyszeptał, a następnie szybko się rozebrał, by równie szybko, jeśli nie szybciej, założyć na siebie czerwono-czarny kostium ze spandexu. Gdy był już gotowy, z gracją wyskoczył do góry, łapiąc się mocno ściany. Wszedł na budynek i usiadł na krawędzi, obserwując uważnie to, co dzieje się na ulicy.
- Hmm... ciężko będzie się znów przerzucić na Nowy Jork. A wuj z tym, dam radę! - pomyślał sobie Kaine, wyciągając rękę przed siebie i strzelając siecią, za chwilę bujając się na niej jak za starych, niekoniecznie dobrych czasów.

z/t

W kieszenie młodej pani doktor coś wibrowało... nic nieprzyzwoitego, jedynie telefon komórkowy na który dzwonili pacjenci, by umówić się na wizytę. Teraz jednak wibrował z innego powodu, raczej związanego z organizacją swojego czasu. Powiadomienie, które odczytała Karla zaraz po wyciągnięciu komórki z kieszeni wyglądało tak: "Wizyta Jason'a Brown'a, godzina 14:30, konsultacja w sprawie zmiany szkoły". Nie mogła tu już tracić czasu na rozmowę z psem, zresztą owa była jałowa plus Moonstone za bardzo się wyróżniała z tłumu, tym bardziej sam czworonóg. Karla wzruszyła ramionami i poszła dalej wzdłuż ulicy rozmyślając jak tą sytuację obrócić na swoją korzyść, jednak najpierw przed sobą miała wizytę 15 letniego dzieciaka z problemami adaptacji do nowego środowiska. W końcu ile razy można zmieniać szkołę?
z/t

Szary, jesienny wieczór już od jakiegoś czasu płoził się między budynkami, gdy dziewczyna opuszczała swoją ulubioną pasmanterię, skrytą między uliczkami, ale dobrze uposażoną i zatrudniającą najmilsze ekspedientki. Niepotrzebna aktualnie do żadnego projektu krawieckiego urocza, ręcznie robiona koronka, której Kath zakupiła około trzech metrów, zaszeleściła swoim foliowym opakowaniem będąc chowaną do torby. Dziwne uczucie, nerwy, zakwitło na dnie żołądka - ulica była praktycznie pusta.
Mogła nie przyglądać się tym wszystkim aplikacjom - zleciała na tym dodatkowa godzina, w przeciągu której zdążyło się ściemnić na tyle, by Katharine przycisnęła torbę z laptopem bliżej boku za pomocą łokcia i przyspieszyła kroku postukując cicho niewysokimi klockami obcasów przytłoczonych pod piętami ciemnobrązowych botek zdobnych po bokach klamerkami. Owinęła się ciaśniej płaszczem.
Przechodząc pod latarniami rzucała cienie, wędrujące wokół niej półkolami, by zaraz przerodzić się w kolejną czarną figurę o nienaturalnie zmieniających się proporcjach sunącą brakiem światła po nierównych płytach zakurzonego zanieczyszczeniem miasta chodnika.
Odgarnęła nieco grzywkę, unosząc wyżej głowę, odważnie - niepotrzebnie przed pasmanterią jeszcze zasiedziała się w bibliotece, przeglądając kolejne tytuły na temat literatury oraz krawiectwa zamiast jedynie oddać wypożyczone pozycje i wyjść.
Usłyszała wtem hałas, gdy mijała wąską uliczkę między blokami, a serce podskoczyło jej do gardła, gdzie pędziło pełnym cwałem niczym koń wyścigowy pod skulonym na jego grzbiecie dżokejem. Odskoczyła, przerażona, jednakże zamiast seryjnego mordercy czy gwałciciela, którego się spodziewała, z uliczki wybiegł kot niosąc coś w pyszczku. Odetchnęła dla uspokojenia.
Pewnie kot, polując, przewrócił śmietnik... Nie zauważyła nawet, że machnąwszy ręką w przerażeniu wytworzyła kilka idealnie gładkich i ostrych, wysokich sopli przejrzystego lodu skierowanych w głąb ciemnej alejki.
Gwizdnięcie. Długie, złowróżbne. Obróciła się napięcie, dociskając ciasno laptop do boku. Przełknęła ślinę. Dwóch łysych mężczyzn, na oko w jej wieku bądź niewiele starszych, zbliżało się powoli, przecinając ulicę w nieoznaczonym miejscu, rzucając powielone cienie.
-Ty patrz- splunął niższy, bardziej krępy. -Odmieniec je.any.
-No. Pałęta się sama- zarechotał drugi strzelając kostkami palców.
Katharine cofnęła się odruchowo, natrafiła stopą na jeden z wcześniej wytworzonych sopli. Trójka innych przechodniów gdzieś rozpłynęła się, nie chcąc ani być jednym ze stręczycieli, ani świadkiem, ani tym bardziej - obrońcą. Dziewczyna poślizgnęła się, niemal przewróciła, w ostatniej chwili łapiąc równowagę. Niepewnie wyciągnęła przed siebie drżące ręce. Z twarzy napastników zniknęły uśmiechy. Któryś z nich charknął, Kath usłyszała splunięcie gdzieś zza mgły hałasującego spanikowanego serca tłukącego się w jej piersi.
-Trza dać temu nauczkę...
-Odejdźcie!- powiedziała tak głośno i tak pewnie Kath, jak tylko w danej sytuacji potrafiła. Krótki ruch nadgarstka wytworzył gęsty jęzor śniegu mknący ku jednemu z napastników z dużą prędkością. Uskoczył, jednocześnie przerażony objawem mutacji, jak i rozjuszony tym jeszcze bardziej. Rugnął się, oboje na raz ruszyli ku niej - nie wiedząc co robi dziewczyna znów poruszyła nadgarstkiem: poprzednio utworzona śnieżna zwała, która zaległa za mężczyznami, poderwała się, i uderzyła ciężką pacą w plecy obojga. Nie spodziewając się ataku z tyłu padli, zbici z nóg.
Dwójka niedoświadczonych ludzi w walce z mutantami versus niedoświadczona w walce w ogóle mutantka niepewna, czy da radę ruszyć się z miejsca, tak miękkie były jej kolana.
Trzeba uciekać!
A zamiast tego cofnęła się nieznacznie, wsparła dłonią o najbliższą ścianę błagając, by tamci zbyt szybko nie wygrzebali się spod śniegu, którego tak najmniej wcale nie było...

Katharine z całą pewnością została obrotem spraw zaskoczona - czy napastnicy byli nie miała okazji się przekonać, gdyż jej twarz przeniknęła już na drugą stronę ściany.
Nie wiedziała nawet, czy przypadkiem nie zrobiła im krzywdy na przykład zbyt gwałtownym zbiciem z nóg: byli parą idiotów nie rozumiejących odmienności, być może nawet po prostu odmienności się bojący, nie zasługiwali na... Dużą krzywdę. Nawet na przypadkową.
Jednakże znalazła się wewnątrz niemal idealnie ciemnego wnętrza drogerii przyciskając do siebie laptopa w obronnym odruchu - jeszcze nie przegrała dzisiaj napisanych tekstów na zewnętrzną pamięć! Była więc gotowa bronić dysku swojego notebooka do, powiedzmy, utraty obu rąk - jak nie będzie mogła pisać to co jej po nieskończonych tekstach?
Dziewczyna sapnęła przez ściśnięte gardło głucho, zachłystując się powietrzem, jakby dostała pięścią w brzuch, a gdy tylko nieznajoma ją puściła przegięła się nieznacznie wprzód. Była zdezorientowana i przestraszona. Jedną dłoń wciskała w materiał płaszcza na wysokości przepony, drugą zamachała w bliżej nieokreślonym celu wskazując na ścianę i patrząc na nieznajomą. Oniemiała, co zdarzało jej się często, gdy osłupiła ją głupota ludzka, a nie... Niedowierzanie? Kwiecista chustka odwinęła się z szyi, by ledwo, smętnie, zwisać z ramienia.
-Tak, ale... Co to.. Co to było?!- dziewczyna w fioletowej kurtce wyglądała na całkiem normalną i niegroźną, a mimo tego Kath cofnęła się o krok, przyjmując coś w rodzaju stabilnej pozycji na nogach, w lekkim rozkroku.
Przyciskała do piersi komputer w obronnym geście i nie wiedziała, jak ma uciec i co się do groma dzieje.