Ulice NYC

Tylko trzech na początek? Nie tak źle. Chyba że los postanawia akurat spłatać Pająkowi figla. Czy raczej - postanawia spłatać go, tak jak to robić ma w zwyczaju. Chyba już gdzieś wspominałem, że pech najwyraźniej musi być jedną z pajęczych mocy, prawda? Do pewnego czasu wszystko szło gładko: ludzie nie ginęli, między innymi dzięki pomocy innych super-bohaterów (czy, jak to w połowie poprawnie myślał Miguel - jednej super-bohaterki), Spider-Man przyszłości z łatwością dostał się do środka zaatakowanego budynku, a liczebność pierwszej gromady napotkanych przeciwników była wręcz śmiesznie niska. Ostatnie jednak jeszcze bardziej pogłębiło to irytujące uczucie, jakie zawsze towarzyszyło genetykowi, gdy coś zaczynało iść nie po jego myśli.

Shock! Latynos wrócił akurat na względnie bezpieczny sufit, po oszołomieniu pierwszego z niespodziewających się niczego - przez ostatnie kilka sekund - oponentów, gdy jego, dopiero czekający na łomot, towarzysz - wspomniany wcześniej pech chciał - postanowił zwrócić się z czymś akurat do niego. Akurat do, shock, niego! I tym samym trafił wzrokiem na nieprzytomne ciało - po prostu cudownie.

Nie wszystko jednak było stracone - w tym i dobry los zakładników. Przez cały ten czas, czy to wykonując rozpoznanie, skradając się czy atakując pierwszy raz, Miguel bacznie obserwował zebranych tu przestępców. Każdy ich najdrobniejszy ruch rejestrował wyostrzony wzrok genetyka - a ten może i nie pozwalał dostrzec wszystkiego wokół naraz, ale nie sprawiało problemu Spider-Manowi roku 2099, by co każdy ułamek sekundy, bez najmniejszego rozmazania obrazu czy innych tego typu przeciwności, skakać spojrzeniem z jednego terrorysty na drugiego. Miggy ujrzał więc od razu, jak ten pierwszy zauważa nieprzytomnego kolegę, a wtedy natychmiast domyślił się, co najpewniej przestępca zrobi - O'Hara musiałby być nie "world's greatest brain", a skończonym bitmózgiem, by było inaczej. Nie tak szybko. Nie dał przeciwnikom nawet najmniejszej szansy, by dopaść cywilów.

Przede wszystkim, gdy tylko ujrzał odwracającego się mężczyznę, Człowiek-Pająk wyrzucił przed siebie obie ręce i napiął odpowiednie, znajdujące się w nich mięśnie - białe nici wystrzeliły, po jednej na terrorystę. Kiedy biała przędza dotknęła swych celów (a tym była przestrzeń między kolanem a stopą oponentów - piszczelem lub łydką, zależnie od tego, czym dany przeciwnik był odwrócony do Człowieka-Pająka) Miguel natychmiast mocno za nią pociągnął - chcąc przewalić z nóg swoich przeciwników.

Gdy tylko wylądowali oni z impetem na ziemi, Miggy skoczył z sufitu w ich stronę, jednocześnie obracając się z pajęczą gracją o 180 stopni. Leżącego na plecach (bo pociągnięty za piszczel z pewnością właśnie w takiej pozycji powinien skończyć) jeszcze w locie potraktował kolejną, większą dawką pajęczyny, zalepiając jego usta, oczy/wizjer noktowizora, ewentualną latarkę, a także wylot w lufie broni, jeśli jakimś cudem terrorysta nie upuścił karabinu podczas gwałtownego upadania. Natomiast  drugiego z nich, O'Hara od razu zaatakował brutalnie. Na początek albo wylądował od razu stopami na obu jego dłoniach, albo nadepnął na tę dominującą tuż po znalezieniu się na podłodze - zależnie od możliwości. Celowo nie schował przy tym szponów, jakie znajdowały się przecież również na opuszkach palców jego nóg - spróbuj strzelać z podziurawioną dłonią, bitmózgu. Za chwilę jednak latynos ulżył terroryście w bólu, odpowiednio silnym uderzeniem w tył głowy albo kilkoma w twarz - znów, zależnie od pozycji rannego mężczyzny na ziemi. Byle szybko stracił on przytomność. Wtedy, zwinnym skokiem, Spider-Man przeniósł się na drugiego z oponentów - i powtórzył na nim swoje działania pięściami sprzed chwili, posyłając go w ślady kolegi.

Oczywiście, również na przybycie czwartego strażnika Miguel zareagował z niebywałą szybkością. Człowiek-Pająk doskoczył do niego w kilku błyskawicznych susach, a jeśli nic nie stało na przeszkodzie - uprzedził ten ruch zalepieniem za pomocą pajęczej sieci twarzy terrorysty. Przede wszystkim ust - w końcu niezrozumiałym, przytłumionym bełkotem nikogo on o niczym nie ostrzeże, prawda? Następnie, S-Man zanurkował pod niego, by ostatecznie wyprostować się gwałtownie i silnym podbródkowym znokautować przestępcę.

Gamora skradała się między boksami. Każdy krok był wyważony. Może z dwa, czy trzy razy rzuciła zaciekawione spojrzenia na (według niej) dziwne urządzenia będące wyposażeniem biura. Nawet zaczęła się zastanawiać czy te będą w jakiś sposób pomocne podczas walki.
Zajęła się oczyszczaniem piętra. Niewidzialność przypadła do gamorowych gustów. Póki co nie miała żadnych problemów z ogłuszaniem terrorystów. Sama nawet skorzystała z pustych boksów by móc tam poupychać bezwiedne ciała delikwentów, a potem je skrępować. Czym? A chwyciła pierwszy lepszy kabel wczepiony do stojących pod biurkami komputerów. Zapewne od internetu. Cóż, pracownik zajmujący to stanowisko nie pogra sobie już w agar, będzie miał do wyboru najwyżej pasjansa. Jeżeli budynek przetrwa, rzecz jasna.
Spięła się słysząc strzał i skierowała spojrzenie w kierunku miejsca z którego dochodził ten złowrogi odgłos.
- Żyjesz? - Upewniła się, a potem ruszyła w kierunku kolejnej grupy zakładników oraz ich oprawców. Z nimi również rozprawiła się w dość szybki sposób. Zresztą czy można było się dziwić? W końcu mieli do czynienia z najniebezpieczniejszą kobietą w całej galaktyce. Kunszt walki opanowała już od najmłodszych lat, a nie trzeba chyba wspominać, że lata Gamory nie są równe z tymi obowiązującymi na Ziemi. Te panujące w kosmosie były o wiele dłuższe. Wytrzymałość oraz siła zielonej kosmitki również różniła się od tej, którą reprezentowali zwykli ziemscy przeciwnicy.
Starała się w ramach swoich możliwości, uspokoić zakładników mówiąc, żeby się nie bali oraz kierując ich w stronę Susan, tak by ta mogła ich sprowadzić na bezpieczny poziom, a potem wyprowadzić z budynku tak jak resztę osób.
Słysząc słowa Sue, akurat krępowała ostatniego złoczyńce.
- U mnie czysto. Będę szła... - Urwała słysząc krzyki, a potem ciężkie kroki. Przemknęła w kierunku drzwi prowadzących na klatkę schodową.
- Co do 'czystości' to już nieaktualne. Jestem przy wejściu na klatkę schodową i widzę sporą grupę ziemskich terrorystów.  Idę za nimi. - Szepnęła. Jak powiedziała, tak zrobiła, dlatego jak już minął ją korowód złoczyńców, ruszyła za nimi krok w krok. Nawet nie musiała się skradać, w końcu uderzenia ciężkich buciorów zagłuszały jej kroki.

What the shock?! Wystrzał z upadającej broni szczerze zaskoczył Miguela. Jako człowiek z końca dwudziestego pierwszego wieku przyzwyczajony był on do technologii umożliwiającej pokonanie raka w kilka minut, i to za pomocą lekarstwa w sprayu - więc zabezpieczenia w broni palnej, powstrzymujące ją przed przypadkowym wystrzeleniem chociażby właśnie przy upadku, były dla niego powszechną normą. Spider-Man przyszłości nie miał jednak czasu na zastanawianie się, czy w obecnych czasach takowe jeszcze nie zostały wynalezione, czy nie były stuprocentowo niezawodne, w przeciwieństwie do zabezpieczeń z roku 2099 - podobnie zresztą nie miał możliwości napawać się długo ulgą, że pocisk nie wystrzelił w jego kierunku. Serce podeszło O'Harze do gardła, a objawiająca się na jego twarzy groza aż odkształciła niebieski materiał przysłaniającej ją maski, kiedy wyostrzony wzrok mężczyzny podążył za kulą - i padającym od niej ciałem.

- Zamknij się! - warknął Spider-Man, jednocześnie doprowadzając do nieprzytomności alarmującego swoich towarzyszy terrorystę - nie tak, jak pierwotnie planował, kilkoma ciosami, ale jednym, silnym, wzmocnionym agresją po stracie zakładnika. Jako że obaj przeciwnicy zostali unieszkodliwieni, Człowiek-Pająk czym prędzej doskoczył do postrzelonego cywila - po ledwie zerknięciu, gdzie pocisk trafił, sprawdzenie pulsu było już tylko formalnością. W tych czasach, na tym etapie rozwinięcia medycyny, rana była śmiertelną.
- Shock! Shock, shock, shock... - Wytrącony z równowagi tą dotkliwą porażką, O'Hara impulsywnie wyżył się na podłodze, z całej siły uderzając kilkakrotnie we fragment obok martwego ciała i klnąc przy tym pod nosem. Jeśli po płynnie przeprowadzonym ataku, zakładnik zginął od jednej, przypadkowo wystrzelonej kuli, to jakie szanse miała reszta, będąc w rękach kolejnych grup terrorystów, którzy teraz trwali już w stanie zaalarmowania?

Miguel szybko otrzymał odpowiedź na to pytanie - kiedy wieżowce otaczające ten, w którym Latynos obecnie się znajdował, zaczęły eksplodować.
- Co do... ? - Mężczyzna zwrócił głowę w stronę najbliższej, zewnętrznej ściany, po czym kilkoma szybkimi susami dopadł szyby, z której owa się składała. Przyległszy, spojrzał na całą sytuację -  na uciekających za pomocą plecaków odrzutowych terrorystów, na uszkodzone właśnie budynki, a w końcu i na zrzuconych w dół, ku śmierci, ludzi.
- Cudownie. Cholernie cudownie - burknął pod nosem, po czym spojrzał w stronę pozostałej przy życiu zakładniczki.
- Schowaj się gdzieś i siedź cicho. Wrócę po ciebie. Ja albo inni super-bohaterowie - odparł, jednocześnie przygotowując rozbieg - i za chwilę, niszcząc swoim ciałem szybę, wyskoczył z budynku.

Nurkując w dół, Spider-Man nie miał jeszcze żadnego planu, jak wyłapać wszystkich zakładników - przyjemnym zaskoczeniem było więc ujrzeć mleczną barierę, utworzoną przez Invisible Woman. Pierwsi cywile unosili się już na tej miękkiej powłoce, uratowani, więc O'Hara mógł odetchnąć z ulgą - i zmienić swój aktualny cel. Zmodyfikował ułożenie własnego ciała tak, aby zadziałał anty-grawitacyjny materiał na jego plecach - po czym, szybując, zwrócił się w kierunku, w którym zmierzała widziana wcześniej grupa terrorystów wyposażonych w plecaki odrzutowe. Spora jej część była już poza zasięgiem wzroku Miguela - nie tyle ze względu na odległość, która Latynosowi przecież straszna nie była, co przez fakt, iż inteligentne manewry większości przestępców pozwoliły im skryć się między, gęsto rozsianymi w Nowym Jorku, budynkami. Za wyjątkiem pewnej dwójki.

Z pomocą pajęczej sieci oraz wprawnego szybowania, nasz Pająk szybko zbliżył się do tych nie spodziewających się niczego ofiar. Ustawiwszy się nad głowami terrorystów zanurkował w dół - wskakując tym samym na plecy jednego z nich. Prawda, mądrzej byłoby ich śledzić, aż do samej kryjówki - jednak O'Hara wciąż miał przed oczami martwe ciało jednego z zakładników. Niewinnych ludzi, za których był odpowiedzialny od pierwszego momentu, gdy wskoczył do tamtego budynku. Od pierwszego razu, gdy założył maskę i sam siebie utytułował mianem Spider-Mana.
Upewniwszy się wpierw, że wieżowiec naprzeciwko nich jest opuszczony, co zapewne zawdzięczać można było późnej porze oraz działaniu służb porządkowych - w obliczu pobliskiego ataku terrorystycznego, obejmującego kilka(naście?) wieżowców, ewakuację najprawdopodobniej zapobiegawczo zarządzono w całej okolicy -  Latynos wystrzelił pajęczynę w kierunku drugiego z przestępców - znajdującego się parę metrów z przodu. Zatkał tym samym jeden z wylotów jego jetpacka, doprowadzając do tego, że przy nagłej utracie kontroli nad plecakiem, przeciwnik mocno uderzył w szklaną ścianę i przebiwszy ją, znalazł się w środku budynku. W tym czasie, terrorysta, na którym Miguel aktualnie podróżował, zdążył jedynie sięgnąć po krótki pistolet maszynowy - jego ręka natychmiast została potraktowana bolesnym, a przez to wytrącającym broń atakiem szponami, natomiast tył głowy pięścią.
Manewrując ciałem zamroczonego oponenta, Spider-Man skierował jego lot w stronę dziury w szkle, którą chwilę temu zrobił drugi z terrorystów. A znalazłszy się sam na sam z dwoma, częściowo unieszkodliwionymi przeciwnikami... Wtedy nasz Człowiek-Pająk postanowił nauczyć ich, czym kończy się doprowadzanie go do szału.

Powykręcane we wszystkie strony kończyny; walające się na podłodze zęby, w małej liczbie tylko dlatego, by możliwe było szybkie przesłuchanie; oczy, spuchnięte od uderzeń na tyle mocno, że skazywały tych dwóch przestępców na długoterminowe poleganie na zmysłach innych niż wzrok... a także jeszcze kilka innych, boleśnie spowodowanych obrażeń, dzięki którym Miguel nie musiał nawet zaprzątać sobie głowy związywaniem ich pajęczyną - bo jak niby mieliby w takim stanie gdziekolwiek uciec?
O'Hara trwał, oparty wyprostowaną ręką o jedną ze szklanych, zewnętrznych ścian budynku, próbując uspokoić kołatające z emocji serce. Z jego dłoni kapała należąca do terrorystów krew, a wyostrzony wzrok próbował wypatrzeć przez szybę innych uciekinierów - niestety, bez powodzenia. Latynos westchnął ciężko i, odepchnąwszy się od ściany, ruszył ku przeciwnej. Ominąwszy leżące na podłodze, zmaltretowane ciała oraz kałużę wymiocin spowodowaną przez silny cios w brzuch, zadany kilka chwil temu jednemu z przeciwników, Miguel podszedł do dziury w szkle, którą się tutaj dostali - by następnie przez nią wyskoczyć.

Gdy jakiś czas później szybował z powrotem nad głównym miejscem całego zajścia, poświęcił chwilę na rozeznaniu się w aktualnej sytuacji. Poczuł ulgę, widząc, że z opanowaniem owej radzą sobie już w pełni same służby porządkowe - wspierane tylko gdzie nie gdzie przez widzialną już Susan Storm. No proszę, czyli jego podejrzenia co do jej obecności tutaj okazały się prawidłowe. Zanim jednak Pająk udał się w stronę członkini Fantastycznej Czwórki, musiał spełnić daną swego czasu obietnicę. Ułożył odpowiednio ciało i zwrócił tym samym kierunek swojego lotu ku piętru, na którym zostawił uratowaną wcześniej przed terrorystami zakładniczkę. Wyskoczywszy stamtąd parę minut później już razem z kobietą, odstawił ją w pobliżu medyków, a następnie podszedł do najbliższego policjanta - by poinformować o unieszkodliwionej dwójce terrorystów w budynku niedaleko.

Gamora przyczaiła się gdzieś za ścianą i obserwowała poczynania terrorystów. Odczekała swoje, a gdy ostatni członek drużyny złoczyńców chwycił się linki i zjechał w dół, ta ruszyła w krok za nimi. Podeszła do nienaturalnie otwartych drzwi i spojrzała w dół. Nie mieli ze sobą żadnych zakładników, dlatego wiedząc, że nikomu z niewinnych cywilów nic już nie zagraża złapała za grubą linę i bez zabezpieczenia ruszyła w dół za nimi.
Nie odzywała się już do Sue, kosmitka jak zwykle w ferworze walki po prostu o tym zapomniała.
Głuche tąpniecie rozległo się przy lądowaniu w tunelach gdzie ponownie wyciągnęła broń i ruszyła za grupką, tym razem szybciej. Dobiegła do dwóch ostatnich, których unieszkodliwiła kilkoma zręcznymi ruchami, pozbawiając ich przytomności. Reszta niestety zwiała, dlatego z mało zadowoloną miną 'podziwiała' tył furgonetki oraz tą część terrorystów, którzy korzystając z jetpacków uciekli drogą powietrzną. Przeklęła pod nosem korzystając z ulubionych odzywek Rocketa, które perfekcyjnie nadawały się do takiej sytuacji, a potem rozejrzała się dookoła. Zdezorientowane spojrzenie kosmitki padło na zgliszcza. Najwyraźniej gdy była pod powierzchnią ziemi uległo zniszczeniu kilka (kilkanaście?) innych budynków, znajdujących się dookoła w tym, w którym rozgrywała się ich wspólna jatka. Nie pocieszył ją fakt, że w tunelach czekało na nią dwóch nieprzytomnych niedobitków. Jedyny wątpliwy pozytyw w całej sytuacji, że zwiali i prawdopodobnie nie zabijają niewinnych ludzi, a wątpliwy, bo wolała się sama z nimi rozprawić, a nie pocałować przysłowiową klamkę.
Cofnęła się do tuneli i wyciągnęła bezwładne ciała terrorystów na powierzchnie... trzymając jednego za nogę drugiego za rękę. Przeciągnęła ich w stronę ulicy i wrzuciła na tyły radiowozu, który zajechał pod sam budynek w ramach policyjnego wsparcia. Akurat w tym momencie Gamora stała się widoczna, dlatego mina policjantów mających przyjemność podziwiania jak bez żadnej pomocy wrzuca nieprzytomnych złoczyńców do środka radiowozu była bezbłędna. Sama kosmitka zupełnie nie przejęta oniemiałą postawą stróżów prawa ruszyła na przód budynku, w poszukiwaniu Susan. Truchtem ruszyła przed budynek. Cały czas jednak, spodziewając się dalszych ataków, albo ewentualnych okazji na walkę z grupką terrorystów. Niestety jak się okazało póki co jej nie będzie dany ciąg dalszy.
Widząc w górze Sue, zamachała do niej i krzyknęła.
- Dwóch wpakowałam do pojazdu waszych stróżów prawa, reszta niestety uciekła. Jak u Ciebie? Wszystko okay? -

Policjanci, próbujący robić coś dobrego i nie strzelający do mnie na powitanie - miła odmiana. Po przekazaniu odpowiednich informacji funkcjonariuszowi, Miguel odszukał wzrokiem Susan Storm i udał się w jej stronę. Nieznacznie zaskoczyła go obecność jeszcze jednej osoby z ich, szerokiego w tych czasach, superbohaterskiego grona, ale dobrze było wiedzieć, że terroryści mieli do czynienia nie z dwoma, a z trzema oponentami - i tym samym, prawdopodobnie więcej z nich zostało unieszkodliwionych, a więc i powstrzymanych przed skrzywdzeniem niewinnych zakładników.

O'Hara spojrzał na Gamorę, bez poruszania głową mierząc ją od góry do dołu. Super-bohaterka o zielonej skórze oraz sylwetce dającej dość wyraźną informację o gibkości i sile. Latynos uniósł na moment lewy kącik ust - gest niezauważalny dla kobiet przed nim, ze względu na maskę - po tym, jak wyszukał w głowie odpowiednie wspomnienia z lekcji historii, tych na temat Heroic Age. Jak zawsze z pewnością siebie, spojrzał na Strażniczkę Galaktyki i, skinąwszy lekko głową, rzekł:
- She-Hulk. Zapewne zdążyłaś się już dowiedzieć, że ja to Spider-Man z przyszłości? - Biorąc pod uwagę, że zarówno ona, jak i Invisible Woman wcześniej na niego spoglądały. Człowiek-Pająk od razu przeniósł wzrok na tą drugą.
- Sue. Nie spodziewałem się, że zobaczę cię znów tak szybko. Nie przez przypadek i nie poza Baxter Building. - Ciężko było wywnioskować z tonu głosu mężczyzny, czy to ostatnie miało być aluzją do braku obecności Susan w kwaterze Fantastic Four - gdzie sprzęt do wykrywania niedawnych skoków w czasie czekał na przygotowanie - czy nie. Z jednej strony, technologia jaką dysponowała Fantastyczna Czwórka z pewnością umożliwiała zautomatyzowane przygotowanie takowego, a atak terrorystyczny miał na tyle wysoki priorytet, szczególnie w Stanach, że w jego obliczu uzasadnionym było wstrzymanie pracy nad zapobiegnięciem bardziej oddalonych w czasie zagrożeń. Jednak z drugiej - dla Miga to los  j e g o  świata był priorytetem. Najwyższym.

- Unieszkodliwiłem łącznie sześciu terrorystów, będzie więc od kogo wyciągać informacje. Większej liczby nie miałem okazji spotkać. Gdyż zaalarmowałem przeciwników, a więc i cały budynek. Brawo, Miggy. - Nie przeszkadzało to jednak wymówić mu swych słów z charakterystyczną dla niego arogancją.
- To co teraz, wracamy do naszych pierwotnych planów, Sue? - Czyli próby znalezienia innego niż O'Hara podróżnika w czasie - bo wcześniejsza burza mózgów właśnie do takich podejrzeń doprowadziła Susan oraz Latynosa, że to inny skoczek mógł zmodyfikować wydarzenia w przeszłości, tym samym wpływając na przyszłość, z której pochodził genetyk, najbardziej negatywnie jak to możliwe.

Im bliżej do miejsca wspólnego spotkania z Sue, tym bardziej zaczęła rozglądać się po zgliszczach. Panika ludzi została odrobinę opanowana przez służby porządkowe oraz ratownicze. Kroki zielonej kosmitki momentalnie zwolniły, a trucht zmienił się w spokojny spacer. Wodząc wzrokiem po zniszczonych budynkach zastanawiała się czy to co zapewne zdobyli terroryści było warte tyle cierpienia i śmierci tych niewinnych osób? Rozzłoszczona zacisnęła pięści, wyrzucając sobie, że mogła się nieco bardziej okrutnie rozprawić z tą dwójka, którą wrzuciła do radiowozu, może tym samym znalazła by upust dla swoich negatywnych emocji. Ba. Mogła poważniej rozprawić się ze wszystkimi, który spotkała, jednak to pewnie nie miałoby żadnego sensu, ponieważ wybuchy wyglądały na perfekcyjnie zaplanowaną robotę. Momentalnie zmieniła zdanie na temat terrian. Na pierwszy rzut oka wydawali się być krusi i nie widziała w nich żadnego zagrożenia. Drugie spojrzenie natomiast, dało szerszy ogląd na okrutną naturę człowieka. Cel dla nich najwyraźniej uświęcał środki.
Zadarła głowę by spojrzeć na budynek z którego kanałów właśnie wyszła, tak jakby miała nadzieje znaleźć tam odpowiedź dlaczego musiało dojść do tak tragicznych wydarzeń. Niestety, jedyne co spostrzegła to znikająca barierę, którą Susan postanowiła opuścić ku ziemi, by 'odstawić' przymusowych skoczków. Gamora uniosła dłoń i opuszkami palców dotknęła miękkiej, mlecznej zapory, zanim zdążyła zniknąć, robiąc to z czystej ciekawości. Cóż, nigdy, choć żyła o wiele dłużej niż przeciętny ziemianin, nie miała do czynienia z czymś podobnym, stąd ta nieposkromiona fascynacja. Wtedy właśnie spostrzegła w górze Sue, a skoro rękę miała już wyciągniętą, to postanowiła do niej zamachać.
Ruszyła w kierunku kobiety, a gdy dystans dzielący bohaterki był na tyle mały, by mogły swobodnie porozmawiać, zaraportowała (bardzo) pokrótce co się u niej wydarzyło. Wysłuchała również relacji Susan. Uniosła brwi dając upust swojemu zaskoczeniu, gdy wspomniała o Spider-Manie, wszak jego nie miała okazji dostrzec w trakcie akcji.
- A on skąd się wziął? - Zapytała zdumiona zanim Miguel zdążył podejść. Przystała na kolejne słowa Sue, w końcu nic tu po nich, i już chciała się zapytać kiedy pójdą do Starka, gdy dostrzegła jej zmęczenie. Tworzenie tych tajemniczych barier najwyraźniej wymagało o wiele więcej wysiłku niż myślała, dlatego też postanowiła jeszcze poczekać... w końcu kolejny dzień w tą czy w tamtą i tak jej nie zbawi.
Podążyła wzrokiem za ruchem głowy panny Storm i zwróciła się w kierunku nadchodzącego z na przeciwka Miguela. Kosmitka zmierzyła go z góry na dół, wcale nie skrywając swojego tymczasowego zainteresowania mężczyzną. Oszacowała swojej zielonej główce ewentualną siłę nieznajomego bohatera. Nie zdziwiła się aż nadto widząc ten nietypowy strój, będąc jedynie zaintrygowana materiałem z jakiego został zrobiony oraz czy ewentualnie i jej może się przydać. Jedyny dysonans jaki odczuwała patrząc na O'Harę to to, że nie widziała jego twarzy. Kiwnęła głową odwzajemniając powitanie, a potem wybałuszyła oczy ze zdziwienia słysząc jak ją nazwał. Zanim zdążyła otworzyć usta, Miguel zaczął zdawać relacje ze swoich poczynań. Gam zmrużyła wrogo powieki, wpatrując się w nowo poznanego bohatera. Odczekała, aż skończy, a gdy padło ostatnie pytanie, zwróciła twarz, ze swoją mało zadowoloną miną w kierunku blondynki.
- Czy on mnie obraził? - Zapytała, może mało grzecznie w stosunku do stojącego obok Miguela, jednak nie potrafiła powstrzymać swojego poddenerwowania. Pytanie zwróciła do kobiety, ponieważ zaufała na tyle by mieć względną pewność, że jej nie oszuka i powie szczerze, co O'Hara miał na myśli.

Jak już wcześniej wspomniano, po powitaniu z "She-Hulk" Miguel natychmiastowo zwrócił się do Susan - dlatego też w pierwszej chwili nawet nie zauważył on niewerbalnej reakcji zielonoskórej na to, jak ją nazwał. Był zbyt skoncentrowany na tym, aby jak najprędzej wrócić do kwestii ratowania przyszłości, a z tego co wiedział, z obydwu kobiet jedynie Invisible Woman mogła mu w tym obecnie pomóc. Dopiero niespodziewane pytanie, jakie w towarzystwie zbulwersowanego tonu padło ku wspomnianej bohaterce, przyciągnęło uwagę O'Hary z powrotem na drugą z nich - i jej bijący niezadowoleniem grymas. Pod maską Latynosa pojawiło się zaskoczenie, a on sam zaraz poszedł w ślady zdenerwowanej i wrócił spojrzeniem do Sue. Również spodziewał się po tej ostatniej, że wyjaśni ona zaistniałą sytuacją. Tak też się stało. Gamora... ?

- Wybacz - przeprosił krótko kosmitkę, i zaraz kontynuował słuchanie Storm, jako że ta zaczęła odpowiadać na jego wcześniejsze, ukryte pytanie o stan przygotowania sprzętu w Baxter Building oraz na to drugie, wypowiedziane przez genetyka już wprost. Z tego też powodu, mężczyzna zrezygnował na razie z wertowania swej wiedzy o przeszłości w poszukiwaniu jakichkolwiek informacji na temat Gamory, a ponieważ nie miał on z jej imieniem żadnych pierwszych skojarzeń - kosmitka najwidoczniej nie zapisze się w historii tak bardzo, jak Fantastic Four czy Avengers - na obecną chwilę musiała ona pozostać dla Miguela taką samą nieznajomą, jaką byłaby dla przeciętnego człowieka z tych czasów.

- Niedługo? - powtórzył po Susan, zamieniając u siebie ten mały fragment jej wypowiedzi w krótkie, retoryczne pytanie. Dość względna jednostka czasu. Ostatecznie jednak Latynos skinął głową na znak zrozumienia. Jakby nie patrzeć, miał ogromne szczęście, że tak szybko po podróży do przeszłości trafił - na dodatek przypadkowo - akurat na Susan Storm, dzięki której już teraz opracowany miał dość obiecujący plan, od czego zacząć. Niespotykanie ogromne, jak na jego ostatnie standardy.

Lecz czar minimalnie prysł, po ostatniej sugestii ze strony blondynki.
- Starka? W jakim celu? - O'Hara szczerze wątpił, by powodem udania się do wspomnianego playboya-milionera była chęć zasięgnięcia u niego pomocy w rozwiązaniu problemu Spider-Mana z przyszłości. A jaki nie byłby inny cel wizyty u Iron Mana - precyzował on wcześniejsze "niedługo" na niekorzyść Latynosa. Mężczyzna nie był z tego powodu zadowolony, co w pewnym stopniu usłyszeć można było w tonie jego ostatniej wypowiedzi.

Nie naciskała Susan na odpowiedź, ponieważ i ona najwyraźniej nie wiedziała skąd przybył Miguel, dlatego przeniosła swój wzrok na zamaskowanego mężczyznę, mierząc go z góry na dół, by w rezultacie zatrzymać się na jego masce. Przez chwilę nawet zaczęła się zastanawiać kim musi być ten tajemniczy mężczyzna, skoro ukrywa twarz za granatwo-czerwonym materiałem. Susan również walczyła po tej dobrej stronie, a mimo to nie skrywała swojej tożsamości, ani za maską, ani za 'płaszczem' niewidzialności. Prawdopodobnie dlatego do Miguela podeszła bardziej nieufnie, niż na początku do Susan. ...A potem ta nieszczęśliwa pomyłka, która również zachwiała jej równowagę... na szczęście tylko minimalnie, dlatego postanowiła wysłuchać wyjaśnień Storm. Na początku zerkała na nią marszcząc delikatnie brwi, emanując śmiertelną powagą i skupieniem, które po chwili zmieniło się w zaskoczenie... Czyli na Ziemi jest ktoś, kto wygląda całkiem podobnie? Właściwie to... dobrze wiedzieć, a nuż taka informacja może się jej przydać... w przyszłości, w końcu każda metoda na oszukanie wroga jest dobra, co... oczywiście nie musi być mottem innych.
Gamora postanowiła podpytać Susan o She-Hulk, ale ...może później, ponieważ teraz nadstawiła ucho mając nadzieje na poznanie tych 'pierwotnych planów' Miguela i Susan. Czyżby bohaterka jednak nie będzie miała dla niej czasu? Na samą myśl od razu się zaniepokoiła.

Po przedstawieniu wtrąciła również, że należy do grupy Strażników Galaktyki, broniących jak to nazwa wskazuję, kosmiczny terenów.
Kiwnęła głową tym razem z uznaniem, akceptując wytłumaczenie Susan oraz przyjmując również przeprosiny Miguela. W głębi duszy ucieszona, że kobieta nie wykazywała się taką ostrożnością wobec niej i mówiła bardziej rozbudowanymi zdaniami, dzięki czemu mogła mniej, więcej... (no może mniej, niż więcej) zapoznać się z zamiarami. Oczywiście wcale się nie dziwiła O'Harze, w końcu w ogóle się nie znali. Zresztą, Gam po prostu chciała wiedzieć na czym stoi. Nie zamierzała wściubiać nos w nie swoje sprawy... póki nie krzyżowały się z jej, rzecz jasna. Wtedy przechodziła w stan pełnej gotowości... jednak do tego czasu wysłuchała w spokoju krótkich odpowiedzi i pytań Miguela oraz cierpliwych wyjaśnień Sue.

Kiwnęła głową całkiem ochoczo słysząc propozycję blondynki o udaniu się do Starka. W przeciwieństwie do O'Hary, kosmitka była gotowa udać się do Tony'ego teraz, zaraz, natychmiast. Ba, jak będzie na miejscu to nada komunikat do reszty Strażników z informacją dotyczącą lokalizacji, w której się zapewne znajdzie dzięki Susan... a przynajmniej taką miała nadzieje. Póki co, zwróciła swoje zaskoczone spojrzenie z powrotem na Miguela, ponieważ ten nie wydawał się być w pełni zadowolony na samą myśl o pobycie u Starka... i zastanawiała się dlaczego? Miała nadzieje, że wymiana zdań pomiędzy nimi nie potrwa długo, ponieważ sama zaczęła się troszkę niecierpliwić. Już była tak blisko u celu... zresztą, miała nadzieje, że to ona pierwsza znajdzie kogoś kto będzie wstanie im pomóc... albo chociaż podzieli się odpowiednią ilością blach, generatorów i innych szpargałów o których zrobił im wykład Rocket. Nie byłaby sobą, gdyby nie potraktowała całej akcji jako coś w czym musiała współzawodniczyć z resztą drużyny... to ją napędzało.

Tommy nie był zbyt zadowolony z tak szybkiego powrotu do NY. Zimowe wakacje ledwo co się zaczęły, a już się skończyły. Uh, super. Agenci też właściwie niewiele im wytłumaczyli jeśli chodzi o przyczynę ich powrotu. Coś tam tylko mętne rzucili, że zmiany techniczne, że nowi członkowie, że coś tam, że srośtam. Całość powleczona formalnymi, zbyt poważnymi zwrotami, które pewnie miały usprawiedliwić tę nagłą zmianę planów. Niby faktycznie w ośrodku mignął mu gdzieś nowy chłopak i podobno miała pojawić się jeszcze dziewczyna, ale jejku, żeby od razu ich tak nagle ściągać? Niepokojący był też nieco brak Billy'ego, jego dziwnego klona i chyba kilku innych osób. Może dotrą później, ale... coś mu tu nie pasowało.
Speed wciąż jakoś nie przepadał za Tarczą. Oczywiście, cieszył się z bycia w grupie, jakby nie było, to jakieś tam wyróżnienie no i darmowy dach nad głową. Nawet nie byle jaki dach. Potrafił to docenić szczególnie teraz, kiedy jeszcze było zimno i spędzanie czasu na zewnątrz do najprzyjemniejszych nie należało... ale cóż.
A jednak, mimo wszystko, zamiast siedzieć w ich ośrodku razem z Kate czy innymi Tommy zdecydował się wyjść na mały... spacerek. Nie informował o tym nikogo, ale hej. To agenci. Chłopak mógłby się założyć, że mają jakiś irytujący sposób na to by go znaleźć. Niech mają trochę rozrywki.
Plus... Thomas lubił tłoczne ulice miasta. Z jednej strony były dla niego dość ograniczające, w końcu nie mógł zbytnio się afiszować ze swoją mocą żeby nie narobić sobie dodatkowych kłopotów. Z drugiej jednak ludzie potrafili być zaskakująco wręcz ślepi na to co się dookoła nich działo. Niby tacy zabiegani, a zajęci sobą nie są w stanie zauważyć drobnych rzeczy, zbyt szybkich dla ich wzroku czy myśli. To było dobre.
Chociażby teraz. Spacerując po dosyć szerokim chodniku, mijając ludzi, zerkając na wystawy sklepowe i takie tam, chłopak bawił się żetonem do gry w pokera. Taki zwyczajna, czarna setka, przyjemnie ciężka i ładnie wyważona. Pożyczył sobie żetonik z ich ośrodka, bo wyjątkowo przyjemnie bawiło się nim obracając między palcami, podrzucając i łapiącna różne sposoby. I to co raz szybciej, oczywiście. Ha, gdyby stanął koło wyjścia z metra i położył puszkę już spokojnie mógłby zarobić parę groszy udając ulicznego magika! A tak teraz, idąc sobie, nikomu nie wadząc, właściwie nikt nawet nie zauważał nietypowego zachowania kasynowej waluty i było to na swój sposób satysfakcjonujące.
Chociaż pojawienie się w magika kusiło. Dawno nie zwinął nikomu portfela. Nie żeby to było trudne.
Tommy był już prawie koło Central Parku. Nigdzie mu się jednak nie spieszyło, a wręcz przeciwnie. Zatrzymał się nawet na chwilę przed witryną sklepu sportowego. Złapał żeron w dwa palce i przechylił lekko głowę. Ciekawe, czy gdyby rzucił sztuczną monetą wystarczająco szybko mógłby przebić się przez taką szybę jak pocisk z broni, huh?
- Trzeba będzie kiedyś spróbować - mruknął do siebie rozbawiony. Tym bardziej, że dla postronnych obserwatorów pewnie wyglądał jak zwykły nastolatek zainteresowanym deskami czy innym sprzętem. Jak on lubił swoje moce.

Niby potrenował w ośrodku, ale czuł jednak niedosyt. Nie chodziło tutaj oczywiście o jego budowę ciała, gdyż ta była czymś względnym. W końcu zmiennokształtność pozwalała mu na tak wiele, ale tak czy siak nie ćwiczył dla mięśni, a dla zwiększenia swoich możliwości. Oczywiście chucherkiem nie był w odróżnieniu od niektórych członków jego drużyny, którzy chyba bardziej przywiązywali uwagę do swoich mocy niż możliwości samego ciała. Powinni zastanowić się co się stanie gdy ktoś im je odbierze, a przede wszystkim pomyśleć o profitach jakie można zyskać posiadając niezłe ciało!
Teddy przekonał się o tym na własnej skórze, gdyż właśnie dzisiaj odbierał zdjęcia z sesji, którą zorganizowała mu korporacja będąca właścicielem znanej marki sportowej, a cóż o tych fotografiach można powiedzieć? No na pewno to, że ubrany tam jakoś szczególnie nie jest i chociaż miał reklamować ich ciuchy to tez ich tam za wiele na nim nie ma.
Zastanawiał się przez cały dzień czy w końcu powiedzieć całej reszcie o tych zdjęciach, ale uznał, że może lepiej nie. Decyzja ta może nie była szczególnie genialna, a to dlatego, że na pewno się o tym dowiedzą. W końcu w witrynie każdego sklepu tej marki będą widniały jego zdjęcia co jest odrobinę zawstydzające, ale zrobił to dla siebie bo uznał, że coś takiego może zbudować jego pewność siebie i zahartować charakter.
Trzymając w dłoni sporą kopertę, w której znajdował się plik fotografii Altman wyszedł z jednego ze sklepów. Tym razem był ubrany bo i pogoda nie była za bardzo odpowiednia do praktykowania stroju Kree-Srcullowego stroju Adama, ale na pewno będzie miał jeszcze ku temu okazje.
Niebiesko czarna koszula w kartę i jak to miał w zwyczaju koszulka przedstawiająca okładkę najnowszej gry Dragon Age musiała mu wystarczyć, ale też nie zapomniał o spodniach czy butach, a tym bardziej kurtce, rękawiczkach i czapce. Ten chłopak naprawdę był przygotowany na epokę lodowcową, a przynajmniej niezłą zamieć.
Nie myślał teraz szczególnie o konsekwencjach tegoż stroju, w końcu przypadki chodzą po ludziach, a gdy będzie zmuszony zmienić kształt na odrobinę większy to skończy na golasa i to już zupełnie wybuchnie skandal.
Jego aktualnym celem było wypicie herbaty i zjedzenie czegoś, ale nie pogardziłby zwrotem akcji i atakiem potężnego przeciwnika. Miał nadzieje, że w końcu zostanie przydzielone jakieś zadanie Young Avengers i będzie mógł wykazać się na polu walki.

Tommy odwrócił się od wystawy sklepowej z zamiarem pójścia do parku i zakręcił żetonem między palcami. Zatrzymał się jednak w pół kroku i zmarszczył brwi.
W pewnym momencie wydało mu się, że w oddali dostrzegł znajomą sylwetkę jednego z członków jego grupy. Och, serio? Nie po to wychodził z ośrodka, żeby kogoś tu spotykać. A może on ma jakieś większe powiązania z agentami niż wcześniej mu się wydawało? Jak on miał... Benny? A nie, to chyba coś z miśkiem było. Teddy? Lepiej, tak, chyba coś w ten deseń.
Tommy grzecznie zaczynał już rozważać który kierunek najlepiej obrać aby czasem nie wpaść na tego blond delikwenta, nawet zrobił pierwszy krok rozpoczynając manewr nazywany pięknie taktycznym odwrotem... i właśnie wtedy jakiś ciężki idiota postanowił potknąć się obok i wpaść na niego. Dosyć boleśnie z resztą, jeśli ktoś by go pytał o zdanie. Zarył kolanami o zimny i fuj, mokry, śnieg oraz w ostatniej chwili złapał w powietrzu żeton, który wypadł mu z dłoni.
- Jeez, człowieku patrz jak chodzi...shit - dopiero w trakcie mówienia zauważył KTO na niego wpadł. Cholera, życie go uwielbia, co? Mógłby chociaż nauczyć się szybciej myśleć niż gadać. Albo sprawdzać do kogo mówi. Super. Łysol, w dodatku umięśniony, nie przepadającym za przytulaniem chodnikowego śniegu, z kumplami i, tak na deserek, chyba żaden z tych czarujących młodych ludzi nie należał do łaskawych i miłosiernych. O czym z resztą Tommy szybko się przekonał czując mocne szarpnięcie za przód kurtki, a potem uderzenie w szybę witryny sklepowej. Nie jakoś strasznie mocne, bo wcześniej wychamował nieco dzięki swojemu refleksowi, ale i tak mu się to nie podobało. Ani trochę.
Zaraz też znowu poczuł silny uchwyt karka ciągnący go za przód kurtki. Ludzie, co mu to biedne ubranie zrobiło, huh.
- Ty. Masz jakiś problem?
Ha. Ha ha. Kąciki ust Tommy'ego nawet przez sekundę zadrgały jakby w rozbawionym uśmiechu, ale potem do chłopaka dotarło, że to pytanie było na poważnie. Really? Ale naprawdę? A to może jednak jakiś głupi żart, bo faktycznie, komedia przednia.
- Spokojnie, kolego. Nic się nie stało przecież. Puść kurtkę, otrzepiemy się ze śniegu, uściśniemy sobie ręce na zgodę... - krótki, analizujący zerk na twarz karka - ... Albo tylko mnie puścisz. I każdy pójdzie w swoją stronę. Piękny plan, sprawdźmy czy działa - W trakcie mówienia spróbował palec po palcu rozluźnić czuły uchwyt swojego nowego kolegi,ale ten chyba jakoś dziwnie przywiązał się do jego ciemnozielonej kurtki. W końcu jednak uścisk nieco się rozluźnił, kark skonstrnowany przemocą jasnowłosego chłopaka chyba postanowił dać sobie z tym spokój... Ale wtedy postanowił go wesprzeć jeden z jego czarujących towarzyszy podróży.
- A za*ebał ci kiedy kto, siwy? - odezwał się wojowniczo, na co podbudowany miłośnik zielonej kurtki znów poczuł przemożną potrzebę przyciśnięcia Tommy'ego do sklepowej szyby. Bajkowo po prostu.
Speedster zamknął oczy i policzył do trzech. A potem jeszcze raz, do dwudziestu, bo "trzy" za szybko mu minęło i chęć sprawdzenia, czy czasem żeton z jego dłoni nie mógłby przebić się przez pustą czaszkę dogadującego gościa. Planował to sprawdzać ze sklepową szybą, ale chyba głowa też by się nadała. Efekt mógłby być nawet bardziej malowniczy.
Ostatecznie Tommy zrezygnował z tego dość drastycznego rozwiązania - miał wrażenie, że Shield nie uznałoby tego za obronę własną - i westchnął, już nieco zirytowany.
- Panowie, jakże to tak, słabszego od siebie? - uśmiechnął się pięknie... A w następnej sekundzie czarny żeton trafił w nos trzymającego go neandertalczyka w dresie. Być może go łamiąc, przy odrobinie szczęścia. Ten z głośnym okrzykiem zaskoczenia i bólu złapał się za bolącą część ciała, a reszta jego towarzyszy skupiła na nim swoją uwagę, Tommy szybko, zdecydowanie szybciej niż normalny człowiek był w stanie, odsunął się z najbliższego pola rażenia.

Tommy, w brew pozorom, jakoś nie był zwolennikiem uciekania w przypadku pojawienia się każdej trudniejszej sytuacji. Nie miał nic przeciwko temu, w końcu nie był też samobójcą i skoro już obdarzono do takimi a nie innymi mocami to chętnie je wykorzystywał, ale... Ale czasem trzeba było po prostu stanąć twarzą w twarz wyzwaniu, a nie uciekać z podkulonym ogonem, tak? No, przynajmniej coś w tym stylu.
Lecz faktycznie, Speed nie miał nic zamiaru uciekać przed osiłkami. Przynajmniej nie tak od razu. Nie był jakimś tam nerdem, żeby pozwalać obcym półmózgom na miotanie sobą po chodniku - i to jeszcze bez konsekwencji! Krwawiący nos jednego z nich był już całkiem satysfakcjonujący, to fakt, ale jednak kusiło zrobić coś jeszcze. Bo, och nie wątpił w to, nie wygrał jeszcze całej bitwy. Nie miał zamiaru ich bić, nie tak w prost, ale gdyby jeden z tych czarujących kolegów trafił z rozbiegu w kosz na śmieci albo w ścianę, bo jakimś dziwnym trafem on usunąłby mu się z drogi zbyt szybko... Och tak, to by było dobre.
I Tommy już się szykował do kolejnego posunięcia, już nawet chciał rzucić komentarzem, który zapewne byłby bardziej prowokujący niż powinna być wypowiedź kogokolwiek w jego sytuacji... Ale wtedy dotarło do niego, że coś było nie tak. A mianowicie - do tej pory niezbyt inteligentne spojrzenia, należące do członków tej grupki, nagle stały się jeszcze bardziej głupie. Nawet jeśli do tej pory wydawało się to być prawie niemożliwe. Tommy obserwował, jak delikwenci rozglądając się dookoła ze złością, ale i dezorientacją. Temu pierwszemu się nie dziwił, ale drugie..?
A co najdziwniejsze w tym wszystkim - zamiast rzucić się na niego, czy choćby zacząć kolejną pyskówkę, neandertalczycy zrobili pierwsze kilka kroków... I wyminęli go, jakby chłopak nagle przestał istnieć, gnając gdzieś dalej przed siebie.
Speed obserwował znikającą w oddali grupkę zdezorientowany. Zmarszczył brwi i wcisnął ręce do kieszeni kurtki. Co jest z nimi nie tak? Już nawet takim typom odbiło do reszty? Niby dla niego lepiej, bo problem z głowy, ale mimo wszystko pozostawał pewien niedosyt i całkowity brak zrozumienia co tak właściwie tu się stało. Huh.
Gdyby chłopak stojący obok niego się nie odezwał, Tommy właściwie nawet nie zauważyłby jego obecności, zbyt rozproszony nietypowym zachowaniem jego uroczych, byłych już kolegów. Drgnął i odwrócił głowę w jego stronę. Następna zagubiona dusza chce go zapytać o problemy?
Na szczęście zamiast na kolejnym osiłku, wzrok speedstera zatrzymał się na wysokim, ciemnowłosym nastolatku. To natomiast sprawiło, że Tommy tylko prychnął cicho pod nosem.
- Bawi cię przyglądanie się grupie neandertalczyków napadających na niewinnych przechodniów? - uniósł brew i wykrzywił wargi w niezbyt uprzejmym uśmiechu. - Nie masz ciekawszych rozrywek? - białowłosy pochylił się i podniósł ze śniegu czarny żeton. Otrzepał sztuczną monetę i zakręcił nią między palcami. Przydatna rzecz, bardziej niż się spodziewał! Może powinien to jakoś opatentować na stałe? Albo Shield mu coś podobnego zorganizuje? Trzeba będzie o tym pomyśleć jakoś w wolnej chwili.
Speedster zerknął jeszcze na nieznajomego obok.
- Lepiej też stąd spadaj zanim tu wrócę i potkną się też o ciebie, księżniczko. Szkoda by było, żebyś ubrudził sobie płaszczyk - rzucił jakże cenną radą (prawdziwy z niego bohater, troszczy się o cywili niczym Kapitan Ameryka!) i odwrócił się z zamiarem odejścia.

Młody speedster prawdopodobnie nawet nie zauważyłby rozbawienia drugiego chłopaka, gdyby ten się do niego znów nie odezwał. Właściwie, gdy tylko odwrócił się do niego tyłem, myślami biegnąc już gdzieś do przodu, w kierunku parku, tego na czym ten świat stoi, że nawet na chodniku jest niebezpiecznie i zastanawiając się czy może nie powinien na stałe wyposażyć się w jakiś zestaw podobnych żetonów, rzutek, czy czegoś w tym rodzaju. Całkiem zapomniałby już o księżniczce w zielonym płaszczyku obszytym futerkiem... Ale zwolnił kroku, bo zwrot, którego użył nieznajomy, zaskarbił sobie jego uwagę.
Tommy zatrzymał się i zerknął przez ramię, w głowie analizując szybko, i to szybko z jego punktu widzenia, słowa ciemnowłosego oraz różne możliwości.
Powiedział tak przypadkowo? Może to był wyłącznie zwykły komplement dotyczący jego sprawności? W końcu nie każdy potrafi rozkwasić żetonem nos jakiemuś dryblasowi. Nie każdy jest tak sprawny i czarujący jak on, to wiadomo. Ale... Ale nie, to chyba raczej nie to, nie do końca to. Ten delikatny uśmieszek, nawet jeśli zaraz przykryty nonszalancką postawą, w dziwny sposób wydawał się Tommy'emu zbyt inteligentny - jakkolwiek by to nie brzmiało. I kojarzył się białowłosemu z jakiś dobrze bawiącym się sytuacją chochlikiem.
Tommy uniósł brew i przyjrzał się chochlikowi nieco dokładniej.
No dobra. Zakładając więc, że zwrot został użyty celowo i nieznajomy zauważył coś więcej niż tylko zwykłą zręczność... No właśnie, to co? Poza gratulowaniem spostrzegawczości chyba raczej nic więcej zrobić nie mógł, bo i co? Jego moce, jego sprawa, nikomu nic nie zrobił, nikogo nie wybuchł, agenci jeszcze nie wyskoczyli zza krzaków żeby powalić go na ziemię, wszystko było w najlepszym porządku! Chłopak nic mu nie udowodni, nic mu nie zrob...
Zapadka w głowie speedstera kliknęła. Spojrzał w kierunku zakrętu za którym jeszcze chwilę temu zniknęła banda neandertalczyków - a potem znów wrócił spojrzeniem do swojego rozmówcy. Oceniającym, uważniejszym niż wcześniej spojrzeniem.
A jeśli, czysto hipotecznie, ta dziwna ucieczka grupy nie była spowodowana niskim poziomem inteligencji tych koleszków? Czy raczej - nie tylko tym? Może Tommy właśnie niechcący trafił na "swojego"? Jakkolwiek zabawnie by to nie brzmiało, opcja prawdopodobna. Mutanci, kosmici i inni w jakiś sposób obdarzeni niezwykłymi zdolnościami, ostatnimi czasy stawali się pewnego rodzaju codziennością w tym świecie. Szczególnie tutaj, w NY.
Tylko co dalej? Pójdą teraz na piwo pogadać o swoich przeżyciach (zakładając wciąż, że jego teoria jest prawdziwa), czy tylko przybiją sobie piątkę?
Thomas wcisnął ręce w kieszenie kurtki i odwrócił się przodem do chłopaka zgrabnie.
I wtedy, o właśnie wtedy, z ust jego rozmówcy wyszła propozycja. I to jaka ciekawa propozycja! Opcja z wyjściem na piwo nagle przestała wydawać mu się tak śmiesznie nieprawdopodobna.
Usta speedstera wręcz odruchowo wygięły się w uśmiechu, może nawet lekko psotnym, ale na pewno zadowolonym! Podobały mu się takie gierki słowne, oj tak. I do tego jego przypuszczenia zostały częściowo potwierdzone, co dodatkowo pogłębiło jego samozadowolenie.
Chyba, że chochlik serio tylko go komplementował i właśnie w dość nietypowy sposób zaprasza do na "randkę", a reszta to wyłącznie nadinterpretacja i przewrażliwienie.
Tommy przesunął spojrzeniem po ciele bruneta.
Doszedł do wniosku, że w obu przypadkach, co by się nie okazało, nawet nie miał nic przeciwko.
Tommy podszedł do chochlika (spodobało mu się to określenie, chyba nawet pasuje lepiej niż księżniczka) i przechylił głowę nie kryjąc ciekawości.
- Hmmm, to propozycja jakiejś wymiany doświadczenia? - przejął pałeczkę zgrabnie. -  Nie boisz się, że Cię czymś zaskoczę, wystraszę albo...  - zakręcił żetonem między palcami na granicy normalnej szybkości z taką nienaturalną nawet jak na kogoś ze sprawnymi paluszkami -..., że dostaniesz po nosie? - zapytał zaczepnie, zerkając w zielony oczy chochlika, ot rzucając mu małe wyzwanie! Rękawica pod nogi i tak dalej.
- Ale jeśli nie, to czemu nie, możemy się przejść w jakieś wygodniejsze miejsce. Brzmi jak zabawa - dodał beztrosko.

Piękny, niesamowity, po prostu wspaniały dzień by zacząć urlop. Którą to mamy godzinę? Franka na pewno nie interesują takie błahostki, bowiem to dzisiaj, dzisiaj właśnie zaczyna się pierwszy z trzydziestu dni rozpusty, degustacji tanich i tych mniej tanich alkoholi, obijania i bycia obijanym przez przesympatycznych bywalców wszelkiej maści pubów, barów, słowem każdej dziury, która serwuje napoje z procentami. Jednakże nie ma co nazbyt wariować, środki na koncie i zaskórniki pochowane w skarpetach Murphiego starczą na więcej niż miesiąc, ale tylko wtedy jeśli będzie szalał z głową. I choć wkradł się tu mały oksymoron, to nie ma co zapominać, że jutro tez jest dzień. I pojutrze, i popojutrze. Czy mutant wiedział już gdzie się udać z samego rana? Żarty. W jego głowie ułożył się tak zgrabny plan kiedy, gdzie, z kim i ile, że pozazdrościć mogliby mu najwięksi bogacze Stanów Zjednoczonych. Chyba. On sam w każdym bądź razie tak myślał. Oczywiście tak wczesnym rankiem świata nie zwojuje. Pirat z niego żaden, tak więc musi sobie odpuścić picie przynajmniej do południa. Mógłby natomiast przejść się ulicami Bronxu chcąc poczuć odrobinę adrenaliny, ewentualnie chodzić od banku do banku w nadziei, że na któryś napadną samozwańczy samobójcy. A może na Times Square Spider-Man walczy z jakimś dziwolągiem w stroju nosorożca, czy kolesiem z mechanicznymi mackami. Nowy Jork. Tu zawsze coś się dzieje, a nawet jak się nie dzieje to się dzieje. Cisza zapowiada spektakularne burze. Siedzisz sobie na przykład w takiej kawiarni, pijąc jakieś Latte macchiato, czy inne Jacobs Krönung, a tu z dziury w niebie wyłaniają się kosmici. Po którymś razie po prostu wzdychasz, mrucząc pod nosem "Poważnie? Znowu?". No, może to lekkie wyolbrzymienie, ale każdy wie o co chodzi.
Gdzie to więc był nasz mutant? Ah, tak. Opuścił swoje piękne mieszkanie. Piękne jeśli zapytać o jego zdanie. Gospodarować pieniędzmi umiał całkiem dobrze, mimo to jakoś nigdy nie wydawał więcej niż to potrzebne na swój mały kącik. Dzięki temu faktycznie czuł się jak u siebie, a nie tworzył iluzorycznego obrazu wspaniałego apartamentowca jakby miał tam zapraszać Bóg wie kogo. Głównymi gośćmi Franka byli dostawcy pizzy, chińszczyzny i okazjonalnie stary dobry dozorca bloku. Dom ma być domem, prywatną strefą do której nikt nie ma prawa wstępu. Do kontaktów międzyludzkich służą parki, knajpy i inne tego typu publiczne instytucje. Taką właśnie zasadę wyznawał.
Mijając wszystkie piętra w celu wydostania się z siwego molocha nie ujrzał żywej duszy.
-HA, frajerzy - rzucił na odchodne opuszczając budynek.
Pełny entuzjazmu kroczył nie śpiesząc się zbytnio, miał wszak tyle czasu, że aż na samą myśl wariował. Żeby dostać się do tej właściwej, wiecznie żywej, części miasta musiał przejść kilka przecznic wypełnionych mrożącymi krew w żyłach ciemnymi zaułkami. Mógł oczywiście zadzwonić po taksówkę, dzisiaj jednak postanowił się przejść. A co.