Ulice NYC

Mieliście kiedyś tak, że w głowie utknęła wam jakaś piosenka i ciągłe słyszeliście jej tekst, albo melodie? Żeby to raz. Po głowie mutanta chodziły już różnego rodzaju utwory, które usłyszeć można w odwiedzanych przez niego lokalach. Czy był to jego ulubiony rodzaj muzyki? Niekoniecznie, jednakże po kilku drinkach można się bawić do wszystkiego. Cenił sobie naturalnie klasykę, hity nieskupione jedynie na narkotykach, pieniądzach i kobietach przedstawianych w złym świetle. W zasadzie, utkwił mu w umyślę pewien bardzo przyjemny kawałek, często świetnie podsumowujący hucznie kończone wieczory i który mógłby z pewnością adekwatnie podsumować dzisiejszy dzień.
Na ulicach było spokojnie, zasługa wczesnej pory dnia. Słynna nowojorska cisza przed atakiem kosmitów? Nie. W tym przypadku rzeczywistość była nudna i szara - po prostu było rano. Na pewno nie wszyscy mieszkańcy są tak gorliwymi i uczciwymi pracownikami, mimo to nawet złodzieje samochodów, dilerzy i alfonsi muszą spać. Smutne życie śmiertelnika. Coś musiało przerwać rutynowy przemarsz w rytm największego hitu brytyjskiej grupy Bee Gees. Jak to już było mówione, nawet jeśli akurat nic się nie dzieje, to wkrótce się wydarzy, albo już się dzieje. Zaczęło się niewinnie, pękające lampy. Murphy już szykowałby solniczkę gdyby akurat nie zapomniał jej wziąć z mieszkania. Celowo, bo zwykle nie zabiera ze sobą solniczki w teren. Co więc zapowiadało to tajemnicze zjawisko? Czyżby po przeciwnej stronie ulicy przechadzał się Electro? Nic z tego. Może Shocker? Też nie. Ograniczony do zwyczajnych zmysłów mutant przystał na chwile oczekując nagłego zwrotu akcji. Jeden z ciemnych zaułków znacznie rozświetliła wielka, czerwona kula, z której tryskało energią. Wyraźniejszy konkret mógł zwiastować znacznie więcej możliwości, niekoniecznie miłych dla samego obserwującego. Pierwszym założeniem byli oczywiście kosmici, drugim nagi cyborg pokryty ludzką tkanką pochodzący z przyszłości. Pełna trójka w końcu wydaliła coś na ten świat, dało się zauważyć na pierwszy rzut oka, że nie jest to nic sympatycznego. Niepewny co wydarzy się dalej, Frank, stał w bez lęku, rozejrzawszy się uprzednio czy aby ktoś jeszcze nie zainteresował się ową anomalią. Był pewny siebie, gotów do przemiany jeśli zajdzie taka konieczność i do walki z tajemniczym nieznajomym. Czuł to w sobie, adrenalina przepływała przez żyły, jak Magellan przez Ocean Atlantycki. Już miał stawić czoła nieznanemu i... zaliczył glebę powalony przez implozje piłki. Tłum klaskał, a w oddali było słychać śmiech z puszki. Pierwsza reakcja, będąca niemal wyuczonym na przestrzeni lat odruchem? Sprawdzić czy szybka w telefonie się nie rozbiła. Te nowe, dotykowe draństwa wprost uwielbiają pękać od małego podmuchu wiatru, co dopiero od wybuchów. Czymkolwiek jest kulkowy podróżnik ma bardzo dużo szczęścia, bowiem komórka nie miała żadnej rysy, co było nie do uwierzenia.
Zbierając się bohatersko z ziemi, ujrzawszy co za bestia jest winna całemu zajściu, z trudem powstrzymywał mięśnie twarzy przed formowaniem zdumionej miny. Widział już dużych gości, widział siebie po przemianie w lustrze, ale to? Drobna przesada. Stał przed nim prawie trzymetrowy jaszczur na sterydach. Prawidłową reakcją byłoby wyjęcie jeszcze raz z kieszeni telefonu i zadzwonienie na policje, oczywiście zaraz po przebiegnięciu tak z trzech kilometrów by znaleźć się w bezpiecznej odległości od stwora. Co natomiast robił mutant? A stał sobie zuchwale, badając wzrokiem przybysza. Niewiele brakowało by wyzwał go na pojedynek na spojrzenia, wiedział jednak, że w chwili obecnej grymas i wyłupione oczy raczej nie dodają mu punktów do groźności. Nie przeceniał swych zdolności, nie zamierzał jednak podejmować ucieczki, w spokoju oczekując rozwoju wydarzeń. Urwanie głowy chyba tak nie boli. Jedno już wiedział. Legendarne, nowojorskie aligatory nie biorą się z kanałów, a z portali. W Daily Bugle zrobiłby furorę z tą nowinką. Potwór wyglądał na rozkojarzonego, rozglądał się wokół nerwowo, kwestią czasu było kiedy dojrzy stojącego jak słup mężczyznę. Dziwne, że zamiast rzucić się nań bestialsko kulturalnie, przystępnie i w rozumianym przezeń języku zadał krótkie, acz treściwe pytanie.
- Dwa tysiące czternasty. Nowy Jork, Stany Zjednoczone Ameryki Północnej, Ziemia - odpowiedział najlepiej jak mógł, zachowując pewność siebie. Póki co jednak darował sobie głupie przytyki w stronę giganta, chcąc bliżej poznać jego zamiary. Ciekawiło go, że pierwszym ruchem jaszczura było rozeznanie się w terenie. Być może sztucznej inteligencji z przyszłości się pomyliło i przysłała nie tego kulturystę co trzeba.
- Potrzebujesz... taksówki? - nowojorczycy znani ze swojej kultury nie mogą przejść obojętnie obok zagubionego w ich rodzinnym, olbrzymim mieście, gościa - Albo ciężarówki?
Zaiste wspaniały to początek urlopu, nie ma jeszcze południa, a tu już życie pozwoliło sobie wyciąć taki numer Frankowi.

Pół tysiąca lat przed coooo... - próba zrozumienia przerośniętej, czerwonej jaszczurki, która chwile temu wyskoczyła z energetycznego ping-ponga mogła być nieco wymagającym zadaniem, nawet dla takiego asa jakim był Frank. Mimo to starał się, ze wszystkich sił próbował pojąć przekaz przybysza. Obaj byli równie tym wszystkim zmieszani. Mężczyzna miał tę przewagę, że przynajmniej był u siebie, wiedział gdzie jest najbliższy posterunek policji i by w razie sytuacji zagrażającej życiu krzyczeć "POŻAR" bo na "POMOCY" niestety nikt w dzisiejszych czasach nie reaguje. Chyba, że miałby faktycznie aż tyle szczęścia by w pobliżu przelatywał akurat Iron-Man, najlepiej w zbroi do zwalczania Hulka. Skąd więc wzięło się to gadzisko? Z przyszłości, przeszłości, alternatywnej linii czasowej gdzie zamiast Parku Jurajskiego jest Park Miejski? Wtedy byłby bardziej przerażony widząc człowieka. Coś tam mruknął do siebie o pięciuset latach, ale Murphy był w kiepskiej pozycji do rozkminiania sensu tychże słów. Wtem bestia ruszyła w jego kierunku. Jeśli mutant przeżyje to spotkanie to najpewniej pozwie scenarzystów filmów o dinozaurach. Nie drgnął ani trochę tak jak radzili bohaterowie tychże, a łuskowaty poczynił akcje miast dalej wypatrywać potencjalnego śniadania. O dziwo jednak potwór nie ruszył odgryzać niczyjej głowy, przykleił się do ściany co wyglądało... na pewno nietypowo. Trzymetrowy jaszczur odprawiający Bourne'a nie może wyglądać poważnie. Może w świecie z którego pochodzi jest szpiegiem miesiąca, tu jednak mamy inne wzorce jeśli chodzi o ten konkretny zawód.
W końcu jednak zbliżył się do nowojorczyka, zachowując na tyle przyzwoitości by nie naruszać jego sfery prywatnej.
- Hah, no nie wiem Prada, ludzie są żylaści - oj, te słowa mogą go dużo kosztować. Nie wiedział wszak czy tamten się tylko droczy, czy przypadkiem faktycznie nie ślini się na myśl o małej przekąsce. Trzeba jednak zachować twarz, póki jeszcze jest tam gdzie jej miejsce.
Nieco zdębiał słysząc jak Ancalagon zwraca się do niego po imieniu, a nawet używa przezwiska, które często było w jego kierunku posyłane.
- Fr... - zgłupiał. Poważnie, chodzący na dwóch łapach, gadający po angielsku krokodyl? Da się zrozumieć. Krokodyl z wiedzą wykraczającą poza wiedze przeciętnych, zamieszkujących Nowy Jork, krokodyli? Nie do przyjęcia - FRANK. - Jaszczur, nie jaszczur, mistyczny, niemistyczny, zasady musi znać. A zasada numer jeden brzmi: żadnych zdrobnień w pobliżu Murphiego. Już nie mówiąc o zdrabnianiu jego imienia kiedy się nawet o nie nie zapytało. SZCZYT - Na zlocie fanów komiksów, w domu strachu. - chociaż tam akurat by się bali - Musisz coś zrozumieć. Jestem specem od miejsc gdzie zwykle jest pełno ludzi. CHWILA, też mam pytania. - Olśniło go i choć cień gada był większy od niego samego nie powstrzymało to ziemiańskiego zuchwalca przed zachowaniem zimnej krwi. Był w końcu nowojorczykiem z wspomnianej krwi i w dodatku kości! Z tych drugich był czasem bardziej mutantem niż nowojorczykiem, ale to już szczegóły. Stał więc tak, wyprostowany, z podniesionym czołem i rozluźnionymi ramionami.
- Poznaliśmy się wcześniej? Zaliczyłem kilka cięższych nocy, niektóre nie do końca pamiętam, ale i tu rodzą się pewne granice.
Nie wystarczą pokłady adrenaliny serwowane do krwiobiegu przez sam fakt bycia w pobliżu monstrualnego jegomościa, trzeba jeszcze napastować mrowisko kijem. Cóż, nie można go winić w stu procentach. Względnie zachowałby większą powagę gdyby nie podobne podejście przybysza.

A więc istnieje przynajmniej pozorne podobieństwo między panem ziemianinem, a jaszczurką z kosmosu. Barwne uzębienie, pełne przepięknych siekaczy przeznaczonych, a jakżeby inaczej, do robienia niewyobrażalnej krzywdy tym, którzy zdecydują się stanąć im na drodze. Tyle tylko, że Frank musiał najpierw obudzić w sobie wewnętrzną bestie, a i nawet wtedy nie mógł sobie pozwolić na gryzienie wszystkiego co popadnie. Zwykły śmiertelnik może sobie być przestępcą, zabijać, okradać, napadać i spóźniać się do pracy, ale jeśli okaże się, że ma jakieś nadludzkie moce to najlepiej dla niego zamówić bilet w jedną stronę na Antarktydę i udawać pingwina do końca życia. Niby jesteśmy w kraju bezprawia, ale weź tu znajdź porządnego gangstera mutanta.
Wracając do teraźniejszości, jakie były odczucia Franka co do bieżącej sytuacji? Coś się działo, a to było przecież najważniejsze w życiu mężczyzny. W najgłębszych wyobrażeniach nie przewidziałby podobnego scenariusza na pierwszy dzień urlopu, wszelkie zapewnienia o niesamowitych planach na dzisiejszy wieczór legły w gruzach, rozsypując się beznadziejnie po całym Nowym Jorku. Trochę to przygnębiające, teraz ilekroć będzie dopijał pierwszą szklankę mleka dla dorosłych z pewnością przez jego głowę przejdzie myśl "Ale czy ten wieczór będzie lepszy od spotkania gadającej tapicerki podróżującej magiczną kulą do kręgli?". Chyba, że na samej pogawędce i wymianie poglądów się nie skończy, na co odrobinę liczył. Wątpliwym, by zabrał go do którejś ze swoich ulubionych spelunek, większość z nich nie toleruje nawet mutantów, tyle dobrze, że jeszcze nie mają żadnych detektorów obecności genu X we krwi, inaczej musiałby sobie poszukać innego hobby.
Na każdy, nawet najmniejszy, ruch gada reagował niepewnie, o ile rozmawiało się ciekawie, a sam łuskowaty sprawiał wrażenie dość wyluzowanego, to nie oznaczało to, że należy zawczasu opuszczać garde. Ile to razy ktoś się doń uśmiechnął by moment później rozbić butelkę o ladę baru i próbować go nią ugodzić. Ile to razy śmiał się z głupich docinków na temat jego fryzury czy stroju, by chwile potem posłać delikwenta na glebę jednym, celnym strzałem. Pomimo zmiany gracza zasady pozostają te same. Murphy na pewno nie pchał się na ring z gigantem, nie czułby jednak zdziwienia, gdyby ten uderzył w gong. Czyli w niego.
Czy rozmowę dwóch dżentelmenów dało się uczynić jeszcze dziwniejszą? A jakże! Jaszczur skrócił bardziej dystans, na tym się niestety nie poprzestał. Pochylił się przed człowiekiem, co wyglądało jakby jakiś licealny nicpoń pragnął upokorzyć młodszego, wobec tego znacznie niższego, kolegę. Niemniej, z pewnością poczynił to by ułatwić obojgu przeprowadzany dialog. Wszystko z dobroci serca.
Tak więc, jak wyjaśnił się krokodyl usłyszawszy pytanie dochodzące z ust nowojorskiego zawadiaki? Powiedział coś, czego w zasadzie nie miał prawa wiedzieć nikt poza samym Frankiem i może kilkoma typami niestroniącymi od alkoholu i podobnego, autodestrukcyjnego stylu życia. Prawdę mówiąc próbowałby się jeszcze kłócić z myślami. Przekonywać, że to, albo tamto, ale kiedy gadzina wymówiła imiona jego rodziców... Dobra, czym - sytuacja z pobudzającej i interesującej zamieniała się powoli w niepokojącą. Zanim w ogóle skończył myśl, tamten uzupełnił swą wypowiedź o kolejne, równie cenne, co jeszcze bardziej przytłaczające informacje. Widmo, egzekutor, strażniczy byt. To ostatnie najbardziej odbiło się echem w umyśle Franka. Do tej pory jedynymi znanymi mu strażnikami pokoju i porządku na świecie byli Mściciele, a jeśli mówili o jeszcze jakichś zrzeszeniach w telewizji to pewnie przespał to wydanie wiadomości. Ancalagon przedstawił się zatem tak zacnymi tytułami, dodając na koniec, że ktoś może chcieć go załatwić, a Amerykanina podepną pod przypadkowe straty. KTOŚ jest gotów połasić się na jaszczura obwieszczającego się strażniczym bytem.
Więc. - zebrał się na odpowiedź - Jaki jest następny ruch? - słowa wypowiadał cichym, spokojnym głosem, jakby wydawał wyrok na czyjeś życie, albo właśnie sam usłyszał wyrok na swoje. Co prawda nie odbierał tego aż tak pesymistycznie, był jednak wystawiony na niemałą porcje całkiem nowych i dość ciężkich do przyswojenia informacji. Fakt, że ktoś, bądź coś będzie chciało go dopaść tylko dlatego, że tu stoi i gada z gadem chyba jeszcze nie do końca do niego dotarł.

Ulice Nowego Yorku, przepełnione ludźmi którzy nie zdają sobie sprawy z powagi sytuacji.
Jedni idą do pracy, a drudzy do innych swoich zajęć.
Ross jadąc wojskowym samochodem zastanawiał się ile ludzi wie o tym, że każdy dookoła nich może posiadać specjalne umiejętności i każdy z nich mógłby zabić ich jednym ruchem ręki.

Samochód wreszcie stanął, a Thaddeus wyciągnął akta w których znajdowały się różne doniesienia o jakimś kosmicie który może znajdować się gdzieś na ulicach NY.
Generał by w ogóle się tym nie zajmował, ale przekonała go rozmowa z jednym ze swoich naukowców, który stwierdził że łapiąc taki okaz moglibyśmy zmodyfikować naszą technologię o technologię obcych, a w tej sytuacji może się okazać to bardzo przydatne.

Po przejrzeniu ostatniej strony, stwierdził że uda się sam na polowanie i wysiadając z samochodu udał się w uliczkę, gdzie miał ostatnie donosy o pobycie tego stwora.

- No dobra, gdzie ty jesteś? - powiedział pod nosem.

Dla Ortcho ten dzień był niezbyt ekscytujący, postanowił go przespać i właśnie zbudzał się robiąc sobie "przerwę" od spania. Ziewnął parę razy i oblizał pysk swoim czarnym jęzorem. Znajdował się na dachu jakiegoś budynku przy dość zaludnionej ulicy. Podszedł do krawędzi (dodajmy że oczywiście był niewidzialny) i spojrzał w dół zsypując troszkę pyłu z płaskiego dachu który niczym śnieg powoli spadł na dół. Nawet polubił ludzi i nie lubił kiedy silniejszy człowiek krzywdził tego słabszego. Ostatnio jednak nie był aktywny jako cichy "bohater" i głównie to się obijal. A tutaj coś zjadł a tutaj pobawil się ponad atmosferą czy w chmurach. Ścigał się z samolotami ale nie wygrywał bo nie był zbyt szybki, ogólnie rok w mieście i ogółem na Ziemi minął w miarę spokojnie nie licząc paru razy kiedy np. do niego strzelano ale zapomniał o tym. Przyglądał się tak z góry ludziom aż jego wzrok od tak zatrzymał się na siwowłosym mężczyźnie z wąsami. Zaśmiał się po swojemu, wąsy zawsze go smieszyły. Zamachal lekko swoim ogonem i uderzył nim o komin przez co lekko go naruszył ale cichy hałas był. Natychmiast się wycofał z krawędzi aby nikt go nie widział czy czegoś nie podejrzewał. Ułożył się wogodnie obok drugiego komina i patrzył na boki. Nie był zbyt ostrożny, ludzie niemal zawsze myśleli że na dachu jest kot. A sam Ortcho za cholerę nie wiedział że ktoś na niego poluje! To było nie do pomyślenia dla niego.

Łamiesz regulamin. Nie wyszłaś z poprzedniego tematu i zaczynasz grę w następnym - w związku z czym ten post powinnaś skasować, dokończyć poprzednią akcję i dopiero odezwać się tutaj u Rossa.
~ Loki

//już wyszłam z poprzedniego

Chodząc po alejce Thaddeus dostrzegł parę śmieci i taki tam podobnych typu jakieś puszki, papierki a nawet zdawało mu się że zobaczył jakieś stare gacie, ale przecież nie po to przyszedł.

Pragnął spotkać tego kosmitę czy cokolwiek to było.

W pewnym momencie miał się już wycofać i szukać w innym miejscu, gdy koło niego spadło jakby trochę gruzu z dachu.

Momentalnie spojrzał w górę i uśmiechnął się lekko pod nosem.
Od razu Ross znalazł jakąś drabinę, których pełno na ulicach Nowego Yorku i wszedł na dach najzwyklejszej kamienicy i odparł.

- Słuchaj, nie wiem jak masz na imię ani skąd jesteś i czym jesteś ale wiem, że tu jesteś i nie musisz się ukrywać możemy zawsze się dogadać. Ja pomogę tobie a ty mnie. Co ty na to? - powiedział w stronę paru kominów i anten telewizyjnych.

Gdyby ktoś go teraz zobaczył pomyślałby, że to jakiś wariat.

No to chyba czas wrócić do spania co nie? Ortcho ziewnął sobie porządnie i położył głowę na dachu. Zamknął oczy (chociaż nie było tego widać bo jego oczy wyglądały jak owadzie) i zaczął cicho mruczeć. Zaraz jednak podniosł głowę i się obudził kiedy na dachu pojawił się ten wąsacz! Na dodatek zwracał się jakby do niego...nie...na pewno zwraca się do niego. Ale to wzbudziło w Ortchocei lekkie podejrzenie. Skąd on wie że tutaj jest? Skąd wie że nie jest kotem? To było dość podejrzane. Nie ruszał się, nawet nie drgnął poza tym jednym uniesienem głowy. To poza tym. Nie mógł jednak zostawić go bez odpowiedzi tak więc w głowie Rossa nagle robrzmiał głos- ni to męski ani żeński, aksamitny i delikatny jak powiew letniego wiatru ~ein manz ęic. Mik yt śetsej ?
Ciekawe czy Ross zorientuje się w jakim języku mówi Ortcho. Na pewno nie jest to język kosmitów.

He he pisane od tyłu

--------------------------------


Ross, w pewnym momencie pomyślał, że to rzeczywiście jakiś kot bo się nie odzywał i już wziął kamień żeby tam rzucić, a tu nagle usłyszał w głowie jakiś dziwny głos.
Nie wiedział co to, ale domyślił się że to jego poszukiwany "przyjaciel".

- Posłuchaj nie wiem o co ci chodzi i nie mówię w twoim języku. Pokaż się a nie się ukrywasz, a dogadamy się, jeśli oczywiście potrafisz mówić w moim języku. Nie martw się nie jestem jak ci inni ludzie, których widzisz tam na dole. Chodzą, a jak tylko zobaczą coś nie naturalnego od razu panikują. - powiedział Rulk w powietrze, bo w końcu nie widział swojego rozmówcy, który jakoś wlazł mu do głowy.

No i to w sumie wystarczyło stworkowi bo w sumie naiwny też trochę był. Tak czy inaczej wstał i wskoczył na komin oddalony od Rossa jakieś 5 metrów, przyjrzał mu się przez chwilę po czym uznał że może mu się pokazać. Tak więc pomyślał o czymś śmiesznym jak chociażby te wąsy nieznajomego, zaśmiał się i przestał być niewidzialny. Po chwili Ross już widział swojego rozmówcę. Ortcho zamachał swoim ogonem na boki jak pies który cieszy się na widok swojego pana. Przechylił w bok głowę przypatrując się uważnie człowiekowi i oblizując się czarnym jęzorem
- ein setsej? Kaj ot?
Usłyszał ponownie mężczyzna w swojej głowie

Ross wreszcie doczekał się pojawienia tego czegoś co gadało w jego głowie i prawdę mówiąc spodziewał się czegoś innego, ale zobaczył małych rozmiarów stworzenie i na dodatek chyba jakieś głupie, bo nie zrozumiał że jego języka nie rozumie.

- Wybacz, kimkolwiek jesteś ale mówiłem ci że nie znam twojego języka i nie wiem o co ci chodzi. - powiedział do "robaka" ale nie spodziewał się jakiegoś zwrotu akcji.

Może ci kosmici nie byli tacy inteligentni jak wszyscy mówili i może to był zły pomysł złapać go w celach eksperymentalnych.

Ortcho po prostu przewrócił oczyma co było widać również po ruchu jego głowy. Zeskoczył z komina i bardzo powoli zbliżył się do nieznajomego. Zachowywał się trochę jak kot który próbuje zaprzyjaźnić się z człowiekiem ale z tą różnicą, że Karrablast raczej nie zamierza ocierać się o jego nogi i mruczeć. Kiedy zbliżył się już na niecały metr wzbił się w powietrze aby jego wzrok znalazł się na wysokości oczu Rossa. Wyciągnął w jego stronę kończynę na której był srebrny napis "Ortchocea"
Może chociaż to zajarzy?

Ross nie wiedział, czy zmienić się w swoją bardziej boją wersje gdy zobaczył podchodzącego kosmitę, a szczególnie że nie wiedział jakie ma zamiary.
W pewnym momencie ujrzał jakąś kartkę, która wisiała z jakimś dziwnym napisem "Ortchocea".

Hmm.... może to jest jego imię.

- Rozumiem, że tak masz na imię? Posłuchaj, bo to trochę trudne do wypowiedzenia na naszej planecie, więc może zgodzisz się na to żebym nazywał cię Ort. Będzie to łatwiejsze dla mnie. Co ty na to? - zapytał choć chciał już przejść do głównego tematu tej rozmowy.
Ross nie był zbytnio chętny na jakąś bójkę szczególnie, że wywołało by to za dużo zamieszania wśród ludzi, Thunderbolts jak i samego Ross'a.

Oczekiwanie na odpowiedź kosmity przerwał jeden z żołnierzy Ross'a, gdy skontaktował się przez komunikator i oświadczył, że pani Rize przesłała zaproszenie na jakąś konferencję.

- Rozumiem, a gdzie ma się odbyć ta konferencja i skontaktuj się z Moonstone i również jej to przekazać. - powiedział i od razu zwrócił się do swojego wcześniejszego rozmówcy.

- Kolego przejdę do rzeczy, bo nie mam zbytnio czasu. Propozycja moja jest taka, że idziesz ze mną do mojej kwatery i spróbujemy się jakoś dogadać co do naszej współpracy. To jak pasuje? - zapytał z pośpiechem w głosie

Ross zwrócił się od razu do kosmity.

- Posłuchaj wybacz, że ci zawracałem głowę ale niestety jestem teraz dosyć bardzo zajęty więc muszę wrócić do swoich obowiązków. Może jeszcze tu wrócę i się spotkamy na razie żegnaj. - powiedział Rulk i udał się drabiną w dół w celu skierowania się do samochodu.

W między czasie odpowiedział ostatni raz przez komunikator.

- Żołnierzu, przekaż Moonstone żeby od razu po powrocie stawiła się w moim gabinecie. I druga sprawa dowiedz się jak tam z rekrutacją nowego. Jeśli udało jej się to niech przyjdzie razem z nim. - odpowiedział wchodząc do samochodu i oddalając się w stronę kwatery Thunderbolts.

[z/t]

Ortcho chwilę tak sobie patrzył na faceta... kiedy ten mu zaproponował... coś tam coś tam. Nie zajarzył dokładnie o co mu chodziło, jednak zaintrygował go i postanowił po cichu za nim iść. Kiedy nieznajomy zszedł z dachu on stał się niewidzialny i popatrzył do czego wsiada wojskowy, kiedy auto ruszyło on pognał za nim mając nadzieję że uda mu się iść teraz krok w krok za Rossem. Przecież nie pozwoli sobie na takie pożegnanie bez wyjaśnienia!

z/t

Spider Woman pomachała jeszcze chłopakom i spojrzała jeszcze raz na wyświetlacz komórki. Żołądek ścisnął się jej na myśl o tym wszystkim co je jeszcze czeka.
- Co myślisz o tym wszystkim Wando?- to chyba była najważniejsza sprawa. Schowała telefon rozglądając się w poszukiwaniu punktu zaczepienia dla swojej orientacji. Po chwili ruszyła do wyjścia z uliczki wiedząc, którędy należy zmierzać do domu.
Cała sytuacja była jednym wielkim bagnem, po którym należało stąpać jak najbardziej ostrożnie. Jeden głupi błąd i wpadną wszyscy po uszy. A z tego już się tak łatwo nie wyciągną.
- Myślisz, że ma to związek z przyszłą konferencją?- szczerze wątpiła, ale może? Kto ich tam wie.

Wyobraźcie sobie imprezę. Wielką imprezę. O, i jeszcze taką, na której rozdaje się darmowy alkohol. Mamy więc głośną muzykę mieszającą się z chrzęstem miażdżonych butami plastikowych kubków. Mamy pary alkoholu tak gęste, że aż odbierają dech w piersi, przyduszają, upijają umysł samym intensywnym zapachem. Mamy też kilku wymiotujących nastolatków, kogoś biegającego w samych bokserkach i jakąś parkę w szafie. Ale to nie najważniejsze.
Bo wcale nie chodzi o samą imprezę. Chodzi o to co dzieje się następnego dnia.
K a c.
Wyobraźcie sobie rozmiary kaca po czymś takim. Potraficie? Świetnie! Bo tak właśnie czuł się Scott Lang w chwili, w której odkrył, że znajduje się w ruchliwym centrum Nowego Jorku.  
Różnica polegała na tym, że kac nie był efektem imprezy tylko grupowego ratowania świata. Chyba. Scott nie miał pewności. Równie dobrze mogła to być impreza, co wyjaśniałoby ucisk w żołądku, któremu towarzyszyło mdlące uczucie, podchodzące żółcią aż do samego gardła. Ignorując je Scott przeszedł kilka niepewnych kroków. W uszach szumiała mu krew, w głowie kręciło się odrobinę. Oparł się o latarnię i odetchnął, ignorując spojrzenia, jakie rzucali mu przechodnie. Na pewno widzieli dziwniejsze rzeczy (Scott mimo czerwono-grafitowego kombinezonu uważał się za normalniejszą rzecz niż taki Hulk w fioletowych portkach czy cała armia Centaurów, czy jak im tam było). Po kolejnych paru metrach powolnego spaceru odkrył, że jest coraz lepiej. Towarzyszące mu początkowo wyładowania fioletowej energii, przebiegające po kombinezonie i rozbłyskujące się w powietrzu zaczęły zanikać. Zapach ozonu ustępował zwykłemu smrodowi wąskich, nagrzanych ulic wysokiego miasta. Nie chciało mu się już wymiotować, ale za to chętnie zjadłby batona. W skrócie nie było tak źle. Scott Lang żył, chociaż czuł się tak, jakby wysiadł właśnie z rollercoasteru i odkrył, że jednak dopada go na takich atrakcjach choroba lokomocyjna.
- Nigdy więcej wycieczek krajoznawczych, żadnych ognistych ptaków i żadnego grilla – jęknął.
Potarł dłonią wierzch hełmu i ruszył dalej. Nie uszedł wiele gdy nagle jego oczom ukazały się znajome postacie. Uczucie ulgi opadło na dno żołądka Scotta. Mężczyzna odetchnął i przeszedł jeszcze kilka kroków.
- Hej! Heeeej! – zawołał, machając w stronę Spider Woman i Wandy.
Miał szczerą nadzieję dowiedzieć się, o co do cholery w tym wszystkim chodzi.

Lubiła pić. Chyba jak wróci do bazy to napije się czegoś mocnego. Dzisiejsze wydarzenia, to że Pietro znów ją opuścił i niesamowicie niespodziewane spotkanie z nastolatkami sprawiło, iż miała już wszystkiego dosyć. Może to dlatego nie myślała zbyt logicznie, a sympatia do chłopców zapoczątkowana odczuciem znajomej energii płynącej od Wiccana, wzrosła do tego poziomu, że jest skłonna im pomóc.
To co od nich usłyszała wstrząsnęło Wandą na tyle, iż musiała sobie dać czas na przemyślenie tego wszystkiego, ponieważ gdyby miała się teraz odezwać to... na korzyść chłopców. Nienawidziła jak ludzie potrafią krzywdzić istoty z powodu ich inności.
Jej myśli zamieniały się w czarne chmury, aż w końcu doprowadziło to do burzy. Może właśnie dlatego nic nie mówiła? A może nie chciała nic mówić.
Wymiana telefonami to dobry pomysł, później weźmie od Jess ich numer. Zazdrościła przyjaciółce tego, że potrafiła spojrzeć na tę sprawę obiektywnie, bo ona od początku i chyba do końca będzie po stronie chłopców. Jakoś nie chciało jej sie wierzyć, że to wszystko wymyślili, aby je oszukać i wyssali z palca historie o Tarczy. A przecież obie ze Spider Woman wiedziały, że ta organizacja nie jest oraz nie będzie święta, a takie zagrywki idealnie do niej pasują.
Poza tym Maximoff chętnie dowiedziałaby się co takiego jeszcze przed Mścicielami ukryli.
Milczała do końca ich konwersacji, pożegnała się z nastoletnimi bohaterami, a jak znalazły się na ulicach NY, Wanda postanowiła odpowiedzieć:
- Myślę, że należy jak najszybciej zabrać się za tę sprawę, zanim nabierze nieciekawych barw. Trzeba się dowiedzieć czy mówią prawdę, choć ja osobiście nie mam co do tego wątpliwości oraz skonfrontować to z innymi...
Niespodziewanie usłyszała swoje imię. Obróciła się. Pomachała w stronę nadchodzącego Scotta i znów zwróciła się do Jess, rzucając krótką i chyba najbardziej uniwersalną odpowiedź w dziejach całej ludzkości.
- Nie wiem.
Ciekawa była co Lang tu robił. Jakaś misja czy po prostu zwykły spacerek? Z nim nigdy nic nie wiadomo, prawda?

Sama Spider Woman, została już raz wykorzystana. Nie chciała powtórki, szczególnie od tak młodych osób. Niemniej, nie mogła stwierdzić, że przecież TARCZA jest złem tego świata. Pamiętała, że to właśnie jej zawdzięczała w ogóle przynależność do Mścicieli... i reszty świata. Wspomnienia HYDRY wróciły, mimo że były kompletnie nie chciane. Potrząsnęła głową.
- Ja nie wiem... już nie wiem w co mam wierzyć... nie znam tych dzieciaków...- a na instynkcie Wandy wolała się nie opierać. Zwyczajnie w świecie ufała tylko sobie, bo zwalanie winy na kogoś było skrajnie dziecinne-Niemniej, na pewno trzeba o tym powiedzieć reszcie Mścicieli. Może już coś wiedzą? Albo więcej jak my. To może pomóc nam w odzyskaniu jakiegoś punktu zaczepienia.- ewentualnie różne zdania pomieszają jej jeszcze bardziej w i tak trudnym wyborze. Niemniej, Jess była bardziej po stronie TARCZY.
- Chcesz ten numer?- spytała miło wyciągając telefon i podając jej, gdy tylko Wanda wyciągnęła swój. Tak, jedna sprawa załatwiona. Choć przez chwilę, przez myśl przeszło jej, że to było naprawdę głupie posunięcie. W końcu... Wanda mogła zacząć samowolkę, a wtedy mogłoby się zrobić nie fajnie.
Jako pierwsza zauważyła Ant-Mana, mniej skupiona na własnych myślach a otoczeniu. Ucieszyła się, choć jego stan nie wskazywał, by stało się coś dobrego. Zmarszczyła brwi i podeszła do niego.
- Scott? Co ci się stało?- spytała łapiąc go by zmienił ustawienie z nieruchomej latarni na bardziej ruchomą i pomocną Jess. Obejrzała go od stóp do głów.
-Wyglądasz jakbyś zaliczył pokaźną libację.... nie wiem czy mam czuć się zazdrosna, że mnie nie zaprosiłeś czy ci współczuć... I błagam, nie wymiotuj na mnie. Lubię tą koszulkę i to bardzo.-zastrzegła. I owszem, słyszała że kilkoro bohaterów poleciało z Nickiem na orbitę... ale nie spodziewała się, że będą tam pić.