Ulice NYC

Magneto nie ingerował w działania trójki proaktywnych mutantów. Śmierć trzech ludzi uznał, za małą cenę, dzięki której mógł ocenić ich zdolności. Największy z nich dysponował zwiększoną siłą i odpornością. Idealny pierwszy szereg. Drugi z nich posiadał zaawansowaną zdolność pirokinezy. W produkowanym przez niego ogniu było coś urzekającego. Trzeci nie wykazywał na pierwszy rzut oka żadnych zdolności, ale Eric żył na tyle długo, by wiedzieć, że pierwsze wrażenia bywają mylne. Być może był telepatą, który podporządkował sobie dwóch potężniejszych fizycznie mutantów. Albo był technopatą i zdołał sobie i innym zdjąć obroże. Jakkolwiek by nie było, jego zaradność zyskała uwagę Mistrza Magnetyzmu. Ich zmysł taktyczny i współpraca również go zainteresowały. Ta trójka zdecydowanie była materiałem na członków Bractwa. Odzyskał nadzieję, ze uda mu się reaktywować Bractwo Złych Mutantów w formie potężniejszej niż kiedyś. Tych trzech było doskonałym materiałem na grupę uderzeniową. Ich zacietrzewienie ujęło go za serce, aczkolwiek nie za bardzo spodobał mu się ton z jakim się do niego zwracali. Powieka nawet mu nie mrugnęła na widok małego inferno pod stopami. postanowił im pokazać z kim mają do czynienia.
- Och, młodzież. Możecie próbować mnie "załatwić" - prychnął pogardliwie, -  ale wątpię, by wam się to udało. Jestem Magneto, Mistrz Magnetyzmu!
Wypowiadając te słowa uniósł dłoń z wyprostowanymi trzema palcami. Trzy blachy o ostrych krawędziach uniosły się i poszybowały w stronę mutantów. Postrzępione kawałki metalu zatrzymały się, opierając na ich krtaniach. Uśmiechnął się z wyższością, dając im znać, że to on kontroluje sytuację. W jego oczach pojawiła się na chwilę stal. Można w nich było zobaczyć kogoś, kto bez zawahania poderżnie ich gardła w dowolnym momencie.
-  Dzięki mnie wasza ucieczka jest w ogóle możliwa. Przybyłem tu, szukając  mutantów chętnych, by do mnie dołączyć w walce z nienawiścią ludzi. Widzę w was wielki potencjał. Razem możemy dokonać rzeczy wielkich i wiele zyskać! Pokazać wszystkim, że mutantami nie można bezkarnie pomiatać! Chciałbym widzieć was w szeregach Bractwa Złych Mutantów. To oni, homo sapiens, są naszymi wrogami!
Zauważył, że w jednej z cel żyli jeszcze strażnicy. kłębili się oni przy jakiejś mutantce. Widocznie trwała tam walka, dopóki nie przewrócił ciężarówki. Przy swoich mundurach mieli dość metalu, by dało się ich za niego wyciągnąć przed trio, które chciał przekonać. Cóż, cel uświęca środki, jak to mówią. Gdy wspomniał o wrogach, blachy lewitujące przy gardłach mutantów pofrunęły w stronę strażników. Mimo tego, że Eric nie uważał tego za właściwe posunięcie, bardzo chciał zdobyć sobie przychylność tej trójki. A jednak nie mógł patrzeć na swój czyn, więc skupił swój wzrok na mutantach, do których przemawiał. Zaraz obok, przy wtórze agonalnych wrzasków, kontrolowany przez niego metal szatkował ludzi na kawałki. Powinno to przekonać trzech więźniów. a być może i obijana przez strażników mutantka, będzie zadowolona i zechce się przyłączyć. Im więcej, tym lepiej. Dla pewności, delikatnym machnięciem dłoni rozerwał jej kajdany.
-  Nie walczmy przeciw sobie, bo tego właśnie chcą! Nie szukam sług, ani niewolników, szukam towarzyszy! Chcę byście poszli za mną z własnej woli. Byście chcieli być częścią budującej się armii mutantów. Rządowi są już w drodze tutaj, więc nie będę na was czekał. Możecie odejść sami, albo z nami - Magneto wskazał na więźniów stojących przy furgonetce, gdy jego moc zrobiła w ścianie więźniarki wyrwę, by trójka mogła spojrzeć na oswobodzonych. -  Wasz wybór!
Mistrz Magnetyzmu, pewny siebie, opadł przed grupę, która się już zadeklarowała. Miał nadzieję, ze jego pokaz i zdolności mówcze wystarczą, by pociągnąć za sobą wszystkich obecnych. Także tych z drugiej ciężarówki.
-  Za mną - krzyknął do zebranych. -  Zaprowadzę was w bezpieczne miejsce! Do nowego domu!
Po czym ruszył w stronę wejścia do kanałów. Nimi najbezpieczniej będzie dostać się do siedziby Bractwa, bez zwracania uwagi mieszkańców miasta. Kiedy oddalą się od miejsca kraksy, zapyta wszystkich o imiona. Wszak musi wiedzieć kim są jego bracia.

Ogólna sytuacja każdej z Mary była sinusoidą - raz było dobrze, a raz źle, później znów dobrze i znów źle. Obecnie było dobrze i postanowiła działać, aż los znów zrobi fikołka i stanie na głowie.
Gdy wstrząs ciężarówką zrzucił z niej strażników, postanowiła nie czekać. Niby temperament Tyfuska kazał jej walczyć, jednak inteligencja Bloody podpowiadała inne wyjście, konkretnie to w dachu. Nie czekając, aż strażnicy zdołają pozbierać się z podłogi, Mary napięła swoje ciało i próbując podskoczyć i złapać się krawędzi dachu. Po co miała z nimi walczyć? Niech zajmą się nimi inni więźniowie.
Gdy była już na zewnątrz, dostrzegła dziwnego typa ubranego w fioletowo-czerwony kombinezon z peleryna. Pajac. Poza nim było tam trzech innych - hipcio, mały pokrak i jakiś koleś z ogniami.
- Ej! - krzyknął Tyfusek i z uśmiechem na ustach pomachała w ich stronę, jeżeli udało się jej wydostać - Czy któryś z was będzie gentlemanem i wyjaśnię damie, co się właściwie odpierdala? - na jej ustach pokazał się psychopatyczny uśmieszek.
W sumie ciekawiło ją, kim jest ten odziany w paskudny strój typ.

Słysząc pytanie uwolnionej kobiety, Magneto zatrzymał się i rzucił jej spojrzenie zarezerwowane dla niesfornych dzieci.
- W gestii gentlemana jest zachowywać się przyzwoicie wobec dam, ale damy nie kalają swojego języka tak wulgarnymi słowami, moja droga - zauważył ozięble. - Odpowiadając zaś na twoje pytanie, uwalniam uwięzionych mutantów, by stworzyć wraz z nimi ugrupowanie, które przeciwstawi się terrorowi ludzi wobec nas.
W jego głosie kryła się drobna przygana, lecz nie wrogość. Zmierzył ją dokładnie wzrokiem. Miał już wystarczająco mutantów, by stworzyć fundamenty bractwa. Nie potrzebował na ten moment więcej rekrutów, a ta dziewczyna budziła w nim instynktowny sprzeciw. Nie rozumiał dlaczego, ale nie zamierzał zamykać drzwi przed nikim. Uniósł rękę i wskazał grupę opuszczającą obwodnicę.
- Czas na decyzję dziecko! Idziesz z nami, albo uciekasz sama w blasku fleszy - gestem drugiej ręki zwrócił jej uwagę na gapiów, którzy wciąż dokumentowali całe zajście. - Nie będę na ciebie czekał, jestem już odpowiedzialny za siódemkę, która chce coś zmienić.
Odwrócił się od dziewczyny i poprowadził tych, którzy zdecydowali się za nim podążyć do przygotowanej zawczasu studzienki kanalizacyjnej. Po drodze, machnął rękami i dwie barierki zostały wyrwane z asfaltu, by torować im drogę, zakładając, że sam ich widok nie przegna gapiów z ich trasy. Nie szli zresztą daleko, bo zaraz między blokami była studzienka, którą Magneto przygotował do ewakuacji. Uniósł metalową pokrywę kiwnięciem palca i ich oczom ukazał się czarny okrąg. Dziura wydała się pożerać światło i obiecywała nicość. Ani ten widok, ani szum wody, ani zapach dobywający się stamtąd nie zachęcały do udania się tą drogą. Starszy mężczyzna wskazał zejście i odezwał się do grupy nieznoszącym sprzeciwu tonem.
- Szybko, tędy!
Wejście było na tyle szerokie by nawet wielkolud mógł się przecisnąć, choć z wyraźnym trudem. Wszak planując akcję, Mistrz Magnetyzmu spodziewał się, że jakiś mutant może mieć nienaturalne rozmiary. Gdy ostatni mutant zszedł, on również opuścił się swoją mocą na dół. Zamknął wejście do kanałów za sobą, a pokrywę wygiął w taki sposób, by nie dało jej się otworzyć bez pomocy palnika, lub eksplozji. To im kupi wystarczająco dużo czasu by zniknąć w labiryncie kanałów pod Nowym Jorkiem. Opadł pomiędzy stłoczonych na dole. Jedynym źródłem światła był płomień kontrolowany przez ognistego młodzieńca. Eryk wyciągnął z załomu przygotowaną zawczasu torbę, w której znajdowały się trzy latarki i zestaw narzędzi potrzebny do usunięcia co bardziej skomplikowanych elektronicznie kajdan. Latarki rozdał trójce mutantów z drugiej więźniarki. Mistrz Magnetyzmu doskonale zdawał sobie sprawę ze znaczenia tego gestu i właśnie dlatego wybrał tą trójkę. Od tej pory będzie od nich oczekiwał więcej niż od pozostałych.

Nie był to szczególnie dobry okres w życiu Michaela Morbiusa, choć będąc szczerym, nie różnił się zasadniczo wcale od reszty marnych dni jego żałosnej egzystencji. Mimo iż pracował dniami i nocami nad lekarstwem na swoją przypadłość, to jednak każdy, nawet najbardziej obiecujący trop, obracał się ostatecznie w porażkę.
Obecnie pracował nad obiecującym konceptem bombardowania zarażonych komórek fotonami. W mikroskalli zjawisko zapowiadało sukcesy. Tendencja nietolerancji do światła jego wampirzych kuzynów, przechodziła również na poziom komórkowy. Wystawione na bezpośrednie działanie wiązki fotonów zarażone komórki doznawały regresji, ustępując miejsca na mnożenie się i regenerację tych niewielu ludzkich komórek, które w nim zostały. Morbius nie popadał jednak w Euforię. Nawet jeśli dokładniejsze testy w mikroskali wypadną pomyślnie, to metoda ta będzie i tak ekstremalnie skomplikowana do przeprowadzenia na całym organizmie. Wymagana będzie bardzo specjalistyczna aparatura, oraz długi czas hibernacji. Przynajmniej kilkuletni. Na ten moment zwyczajnie nie mógł sobie na to pozwolić.
Oczywiście, jak zwykle w takich przypadkach, nie dane było mu podążać za tym wątłym światełkiem w tunelu z jego koszmarów zbyt długo. Od pewnego czasu męczyły go nasilające się bóle głowy. Z początku zbiegły się one z pierwszą próbą eksperymentalnej terapii na sobie samym i Morbius wziął je jako efekt uboczny naświetlania swojego organizmu. Jednak mimo iż zaprzestał prób na sobie samym, migreny nie ustały, wręcz przeciwnie, nasilały się. Dochodziło wręcz do skrajnych sytuacji gdzie nawet trzeźwe myślenie nie wchodziło w grę, a co dopiero kontynuowanie prac. Konwencjonalna medycyna oczywiście nie pomagała. Morbius zastanawiał się czemu właściwie jej spróbował. Było to wyjątkowo pobożne życzenie.
Wszystko stało się jasne, gdy przypadkiem natrafił w mediach na wiadomości z ostatnich wydarzeń z Brooklynu. Na zdjęciach wyraźnie rozpoznał swoich gorszych kuzynów. To samo zjawisko, które powodowało wtedy nimi musiało wpływać też na niego. Mimo iż jego pozbawione wad ciało zwalczało zjawisko w większym stopniu, to bóle głowy, będące najwyraźniej skutkiem ubocznym, musiały ustąpić. Zbyt wiele się działo by Morbius mógł sobie pozwolić na przerwę w pracy.
Należało jednak zdobyć więcej informacji. Nie mógł rzucić się w wir wydarzeń nie wiedząc nic o całym tym zjawisku. Musiał dorwać jednego z tych plugastw i wydusić z niego co właściwie kombinują. Przed tym wszystkim musiał poczynić stosowne przygotowania. Utrzymywany przez niego niewielki zapas krwi medycznej mógł nie wystarczyć, jeśli w najbliższym czasie planował być albo zajęty, albo niedysponowany. Tymczasem los nie szczędził mu niespodzianek. Okazało się że zwyczajowy kontakt zaopatrzający go pod radarem w hurtowe zapasy krwi nie miał dla niego dobrych wieści. Ktoś włamał się do banku rezerw medycznych i ukradł cały zapas. Dodatkowo sposób w jaki to uczynił zainteresował nawet federalnych i teraz biznes cichego podbierania zapasów musiał odczekać pewien czas aż przestanie być gorąco. Oznaczało to brak łatwego źródła krwi na najbliższe tygodnie.
Morbius był tak zły na to zuchwalstwo, że musiał na własne oczy zobaczyć co tam się stało. Na miejscu zastał korowody z policyjnej taśmy zabezpieczające przed niepożądanym wzrokiem jedną ze ścian budynku gdzie ukradziono zapasy. Okazało się też że „federalnymi” byli nie kto inny, tylko ludzie SHIELD. Morbius z łatwością dostał się na teren hipnotyzując agentów i podając się za inspektora, który szuka dodatkowych tropów. Przy okazji otrzymał pełen raport z obecnego śledztwa. Okazało się, że SHIELD złapało świeżego wampira i zachciało uleczyć go terapią gamma. Gdyby tylko jego cerze coś mogło jeszcze zaszkodzić, to pobladłby cały na wzmiankę o tym pomyśle. Okazało się, że nie dość że SHIELD wyprodukowało pierwszego w historii Vamp-hulka, to jeszcze zbagatelizowali sprawę i ten im uciekł, a teraz widocznie był głodny i zdesperowany. Michael czuł że ten pacjent gamma jest kluczem. Nawet jeśli nie był to klucz do rozwiązania jego chwilowego problemu, to możliwość do przeanalizowania efektów promieni gamma na wampirach bez ponoszenia dodatkowych kosztów własnych również go fascynowała.
Całe szczęście Michael wiele razy obcował już z wampirami. Więcej niż by tego chciał. Prawdopodobnie bardziej znał się na ich sposobie myślenia, niż sam cel, którego właśnie tropił. Szybko zorientował się że zbrodni na tle zaspokajania podstawowych wampirzych potrzeb było w okolicy znacznie więcej. Jego ofiara była głodna, a to oznaczało że nie brała udziału w wydarzeniach z Brooklinu. Sam Morbius po takiej uczcie miałby dość pokarmu na miesiąc. Być może promienie gamma uodporniły nieszczęśnika na sygnał? Jeśli tak, to może czaiło się w nim wybawienie i dla naukowca.
W każdym razie na podstawie miejsc i chronologii tych zdarzeń ustalił system poruszania się celu, nawet jeśli on sam nie zdawał sobie sprawy z jego istnienia. W oparciu o tę teorie przewidział przybliżony czas i miejsce następnego incydentu. O przypuszczalnej porze wybrał się na miejsce, wybrał dogodny punkt obserwacyjny i zaczął czuwać. Jego zmysły niemal w całości pokrywały interesujący go teren. Pozostawało czekać. Jeśli desperat uderzy tej nocy, Morbius go dopadnie.

Morbius nie niecierpliwił się czekając kolejne godziny w upatrzonym miejscu. Być może częścią jego przemiany była też cierpliwość drapieżnika, który godzinami może czekać na swoją ofiarę. Oczywiście nie stał w miejscu cały ten czas, ponieważ każdy niepokojący odgłos należało sprawdzić.
Dzielnica nie należała do najspokojniejszych, ale ostatnio cały Nowy Jork był placem wojny. Michael zastanawiał się czemu ktokolwiek jeszcze mieszka w tym mieście. Skoro jednak sam był jednym z grona uparcie przebywających tu szaleńców, nie mógł nikogo oceniać.
Gdy w końcu usłyszał pojedyncze uderzenie, a zaraz potem pisk, wiedział już co nastąpiło. Poważne Wampiry uważały spijanie gryzoni za coś poniżej ich godności. Jak gdyby bawić się zawartością własnego nocnika. Morbius jednak nie żywił takich uprzedzeń. Prawdą było jednak że krew zwierząt nie była aż tak odżywcza i należało pić jej więcej. Do tego w małym szczurze krwi tej jest wyjątkowo mało. Zwykły wampir musiałby spijać jakieś dwa szczury dziennie, a co dopiero ten napromieniowany mutant. Sądząc po jego dotychczasowych nawykach żywieniowych nie będzie najedzony w momencie spotkania. Należało mieć się na baczności. Nie wiadomo było na co stać tego delikwenta, ale należało zakładać że konfrontacja nie zakończy się najlepiej dla żywego wampira.
Instynktownie bezszelestnie zakradł się do ofiary, lecz zaraz skarcił się za to podejście. Nie chciał wystraszyć swojego celu. Wylądował więc w tej samej alejce kawałek dalej i spokojnym krokiem zmniejszył dzielącą ich odległość. Jeśli człowiek jeszcze go nie zauważył, odchrząknął, by zwrócić na siebie zawczasu jego uwagę.
-Spokojnie. – uczynił uspokajający gest dłońmi. Obnażył też demonstracyjnie kły i pazury.  – Jestem taki jak ty. Widzisz? Mogę ci pomóc. Muszę najpierw jednak dokładnie wiedzieć co ci się przytrafiło.
Spróbował teraz zmniejszyć odległość na taką z której wygodnie można było prowadzić rozmowę. Gdyby jego rozmówca stanowił jeszcze jakieś opory, Michael znowu sięgnąłby po hipnozę, żeby skłonić go do mówienia. Szkoda że nie zabrał ze sobą zapasowej ampułki z krwią. To by zdecydowanie przełamało lody, ale nadwątliło jego skromny zapas.

Morbius dostatecznie dobrze panował nad swoimi emocjami by nie zdradzić po sobie żadnego zaskoczenia czy choćby obrzydzenia wyglądem potwora. Mimo wszystko odczuwał minimalną nić współczucia dla tego człowieka. Los Morbiusa był tragiczny, ale przynajmniej wszystko co się wydarzyło było jego dziełem. Za swój stan mógł winić tylko siebie, gdy tymczasem ten nieszczęśnik zamienił się w potwora zupełnie bez swego udziału. Na świecie nie było sprawiedliwości.
-Ci którzy próbowali. Oni pewnie nie byli tacy jak my. Jak mogli ci pomóc nie rozumiejąc czym jesteśmy?
Zasiał ziarno zwątpienia w swoim rozmówcy i liczył na to że zbierze plony nadziei.
-Nie mogę ci nic obiecać. Każdy przypadek jest inny, ale żeby dać sobie pomóc musisz mi opowiedzieć co się z tobą działo przez ostatnie kilka dni. Od czasu gdy ostatnio byłeś w pełni człowiekiem. Może będę w stanie ci pomóc.
Naukowiec nie zbliżał się bardziej niż było to komfortowe dla mutanta. Nie kłamał nikogo. Jego przemiana jeszcze się nie zakończyła i była szansa na to że uleczenie tego nieszczęśnika leżało w mocy Morbiusa. W tej chwili układał sobie w głowie kilka teorii i możliwych kuracji, które miałyby szansę powodzenia. O czym ten Pym myślał napromieniowując tego nieszczęśnika? Owszem, jego cząsteczki są przełomem w dziedzinie fizyki.  Jego dziedzina jednak była bardzo wąska i o ile powiększanie swoich zasług dla świata nauki szło mu znakomicie, to pomniejszanie problemów i spychanie ich pod dywan nie działało w realnym świecie poza laboratorium.
Osobnym problemem było jednak to czy Morbius tak czy siak pomoże temu człowiekowi. Kiedy już dostanie to co chce, czyli informacje i być może kilka próbek jego krwi, nie będzie miał już z niego jakiegokolwiek pożytku. Po co marnować cenne zasoby na chwilową filantropię?

Michael westchnął. Spodziewał się tego argumentu. Był raczej oczywisty, jednak liczyl na to że nadzieja na ocalenie będzie silniejsza od podejrzliwości. Niemniej na wspomnienie swojej największej porażki nie wytrzymał i przymrużyl oczy.
- Są różne przypadki... - powtórzył w miarę spokojnie - Mi nie trafił się nikt do pomocy na czas gdy tego potrzebowałem. Widzę jednak że nie jestem tu potrzebny...
Morbius nie odwrócił się od razu, dając grzecznościowo czas swemu rozmówcy. Kończyła mu się jednak cierpliwość. Jeśli pacjent nadal nie był chętny do współpracy morbius wykorzystał by przedłużający się kontakt wzrokowy i zahipnotyzował delikwenta, tak by ten nie wątpił w zamiary wampira.

[Pisane z telefonu. Przepraszam za jakość]

Morbius teatralnie, niby to w ostatniej chwili, rozmyślił się od opuszczenia nieszczęśnika. Zdusił w sobie chęć tryumfalnego uśmiechu. Tak jak przypuszczał desperacja stwora działała mu na rękę.
- upraszczając cała sprawę można powiedzieć, że jestem lekarzem, choć moich środków nie znajdziesz w zwykłej aptece. Miewałem już pacjentów w podobnym stanie. Niektórym udało się pomóc. Nawet jeśli schorzenia nie udało się cofnąć całkowicie, czasem udawało się nad nim zapanować. Mogli wrócić do namiastki normalności.
Bycie oszczędnym w prawdę miało te przewagę nad kłamstwem, że nawet przed samym sobą brzmiało się wiarygodnej, a co dopiero postronne osoby. Do tego nie mydlił mu oczu że wszystko na pewno będzie cudownie. Dodanie do historii kilku może i jeśli dodawało jej wiarygodności. Oczywiście wolał się nie powoływać na tożsamości swoich pacjentów, ale nie sądził by było to konieczne.
- muszę jednak jak najdokładniej wiedzieć co się z tobą ostatnio działo. Potrzebuje też próbek twojej krwi. - morbius wyjął z torby wzięte z laboratorium strzykawki do próbek  - potrzebujesz pomocy, czy wolisz zrobić to sam?
Jeśli wampir nie będzie na tyle ufny by dać sobie pobrać jest, morbius rzuci mu strzykawki. Gdyby jednak miał jakieś opery, będzie musiał posunąć się do hipnozy. Stracił tu już dość dużo czasu, a powoli kończyła mu się cierpliwość.

Naukowiec westchnął na wieść o tym że człowiek niewiele pamięta. Był to oczywiście wyraz rozczarowania i poczucia zmarnowanej nocy, ale równie dobrze mógł być odebrany jako gest politowania nad wynaturzeniem. Być może nieszczęśnik wiedział jednak więcej niż mu się wydawało.
-Skup się. Wszystko może pomóc. Jaka jest ostatnia rzecz... albo ze dwie ostatnie, które pamiętasz przed i po... tym. - stwierdził z braku lepszego określenia na jego obecny stan. W międzyczasie bardzo ostrożnie i spokojnie podszedł do pacjenta żeby pobrać próbkę krwi. Nie był pewien czy da radę przeprowadzić iniekcję. Znając możliwe spektrum swoich obiektów testowych, miał też w zanadrzu igły weterynaryjne, stosowane do pobierania próbek od słoni i nosorożców, jednak jeśli pacjent odziedziczył choć odrobinę sławietnej mocy Hulka, to te też na niewiele się zdadzą.
Z zawodową fascynacją obserwował tiki stwora. Drgania palców oraz spontaniczne spięcia organizmu. Walka świadomości z instynktami była w jego przypadku bardzo dynamiczna. Istniała szansa że jest to po prostu skutek oswajania się z nowym ciałem. Ludzie nie byli drapieżnikami, mimo że często lubili tak o sobie myśleć. Ciało prawdziwego drapieżnika posiada cały szereg instynktów pozwalających mu działać nie tracąc czasu na tak trywialne rzeczy jak myślenie. To właśnie miało tu miejsce i Morbius był tego doskonale świadomy. Instynkt podpowiadał działanie, a był na tyle silny, że aż powodował ruch pazurów mutanta.
To był główny problem odrzucania tego typu mutacji. Ludzie nie byli przyzwyczajeni do automatycznego działania organizmu. Odziedziczyli po przodkach głównie prehistoryczny instynkt stawania sparaliżowanymi w miejscu na widok zagrożenia. Coś co może i działało na prymitywniejsze dinozaury na pewno nie jest obecnie przydatnym mechanizmem ewolucyjnym. Obecnie ludzie to niestety urodzone ofiary. Dzień w którym Morbius nauczył się żyć w zgodzie ze swoim ciałem był przełomem w jego terapii kontroli nad nowym ciałem. Dla zwykłego zjadacza chleba myśl o tym że coś w jego ciele może dziać się bez jego woli była nie do pomyślenia. Teraz należało zaakceptować to, że zabicie kogoś może przychodzić dosłownie tak naturalnie jak oddychanie. Nie myślisz o nim żeby działało, ale jak chcesz, możesz wstrzymać oddech.
Nawet jeśli człowiek niewiele pamiętał, to jego ciało pamiętało już na pewno. Istniała jednak szansa że będzie jeszcze mniej skore do rozmowy niż sam właściciel. Pomimo całego doświadczenia, jakie Morbius miał na polu biochemii i mutacji, była to wciąż niestety spora loteria.
-Masz jakiś kontakt? Albo stałą kryjówkę? Jak będę mógł cię znaleźć jeśli uda mi się coś zdziałać? – zapytał kończąc powoli pobierać krew. Pytanie było głównie kurtuazyjne i miało na celu podnieść zaufanie pacjenta. Czemu inaczej pytałby o możliwość ponownego spotkania się. Tak naprawdę zdobył już wszystko co mógł tej nocy i chciał powoli wracać do swojej siedziby przyjrzeć się pobranym próbkom.
Jeśli nic nie stało na przeszkodzie, pożegnał się, życzył dobrej nocy i odszedł w cień.

Najnowszy

Uciekła, zdołała dać nogi i znalazła się właściwie gdzie? Sama nie wiedziała. Ważne, że mogła czuć się spokojnie i bezpiecznie. Przynajmniej tak sądziła. Musiała jeszcze zdobyć coś do jedzenia. Więc gdy tylko znalazła się w tłumie ludzi wyciągnęła z koszyka przechodnia bochenek chleba. Nie przejmowała się czy ktoś to widział czy nie. Przecież wzięła bo była głodna, nie zabrała pieniędzy a chleb prawda? Krocząc szarymi pustymi uliczkami skryła się w cieniu z dala od wścibskich oczu. Zaraz potem wyciągnęła pieczywo i wgryzła się w niego czując ulgę. Zastanawiała się co ma zrobić dalej, gdzie się skryć potem. Przecież nie mogła siedzieć tutaj tak nie wiadomo jak długo. Musiała coś zrobić. Wzięła wdech z rezygnacją i skulona siedziała cicho jak mysz pod miotłą z nadzieją, że nikt jej nie zauważy, że wszyscy przejdą jak zwykle obojętnie zostawiając ją samą sobie.

Siedząc jednej z niemieckiej restauracji gdzie serwowali najbardziej krwiste i tłuste mięso w NYC, zastanawiał się co dalej może zrobić, wszak aktualnie co się dzieje to koniunkcja sfer. Przez którą jest te załamanie pogodowe jak i najróżniejsze trudności, ale nasz kochany gatunek wszystko przetrwa, zamawiając sobie danie wyssał krew, zanim skonsumował. By później zamówić piwo i w raz z swoimi kochankami z obfitym biustem rozmawiać po staro Rumuńsku dalszych planów, wszak nie mogą tu spędzić wieczności chciał jeszcze stworzyć firmę w Europie dzięki której będzie mógł w stanie odkryć te trudności, jakie dała mu klątwa stąd zaczął próbować nauczyć się władania na telefonie i szukania najróżniejszych informacji jak to widzą ludzie, odnośnie tych badań w jakim najlepiej kraju zacząć swoją ekspansję. Bo teraz wojny, nie są prowadzone przez żołnierzy. A przez dezinformacje, a kraj Niemiecki jest najlepszy w tym bo próbuje zapomnieć lata nazizmu potem około 40 lat komunizmu, więc w tym kraju chyba najlepiej się odnaleźć i dogadać się z firmą Remusa.