Poczekalnia

Poczekalnia znajduje się na parterze. Prowadzi od niej długi korytarz, a za - w większości zamkniętymi - drzwiami znajdują się zapewne stare gabinety lekarskie. Swego czasu pozostawiono tutaj wózek inwalidzki i łóżko na kołach, zaopatrzone w pasy. Podłogę pokrywają płytki, z czego niektóre popękały, ale ogólnie rzecz biorąc pomieszczenie i tak znajduje się w niezłym stanie. We wnęce [na obrazku - ta za łóżkiem] znajduje się rząd przymocowanych do ściany siedzisk.

Obrzydliwy i typowy, szpitalny pokój - w takim właśnie pomieszczeniu obudził się nasz przeszło 500-letni wampir. Po raz pierwszy od dawna był oszołomiony i nie wiedział, co się dzieję. Najdziwniejsze jednak było, że... Nie czuł głodu krwi. Zawsze z rana był spragniony tego czerwonego płynu i jedną z pierwszych rzeczy, jakie robił, to pójście do lodówki po woreczek z nią, lub "wyjście na śniadanie" na miasto. Nic więc dziwnego, że czuł się przez to trochę zagubiony. Kiedy chciał wstać poczuł, że ma skrępowane ręce, więc odruchowo spróbował je z całej siły wyrwać, jak to miał w zwyczaju robić zawsze, w takich sytuacjach, które, bądź co bądź, nie często mu się zdarzały. To raczej on był twórcą takich sytuacji, nie ich uczestnikiem. Będąc pewnym, że bez problemu mu się to uda, planował już kolejne działania. Drugą jednak sprawą było, że nie wiedział, gdzie jest. Po wystroju mógł tylko przypuszczać, że jest to jakiś stary i zapyziały budynek, który kiedyś mógł być szpitalem, co nie napawało go optymizmem...

Szarpnięci nie osiągnęło oczekiwanego rezultatu, chociaż trochę poluzowało wiązania i była szansa, że i kolejne przyniesie jakiś efekt. Czemu by jednak nie spróbować z nich wyślizgnąć? Mikael nie był przyzwyczajony do takich sytuacji, gdzie nie mógł czegoś załatwić siłą, jednak tym razem nie miał wielu możliwości. Najpierw jego celem była próba wyślizgnięcia się z pasów, nie dzięki sile, a sprytowi. Wiedział jednak, że może być to ciężkie, ale wolał spróbować. Najpierw chciał uwolnić nogi, próbując je przekręcić na bok i powoli podkulając nogi. Potem chciał uwolnić przedramiona, podsuwając je do góry. Nie wiedział, czy się uda, ponieważ pasy mimo to dalej były w niezłej kondycji, ale nie miał nic do stracenia, prócz czasu i odpadnięcia jednej możliwości. Jeśli i ta próba okaże się nieudana, to znów będzie chciał spróbować wariantu pierwszego - siłowego. Znów szarpnie się z całej siły, próbując uwolnić się z tych cholernych, starych pasów. Zapach z kolei mu nie przeszkadzał, przez setki lat przeżył wiele rzeczy, bywał w wielu miejscach i zapachy były różne...

Szarpnięcie dało swój efekt, choć nie w 100%, to jednak dużo. Nogi w dolnej partii, a także przedramiona były wolne, więc chciał to szybko wykorzystać. Nie specjalnie przejął się szeptami i odgłosami, ponieważ to pasy były jego największym problemem. Miał dwa pomysły, na uwolnienie, jednak nie wiedział, czy którykolwiek przyniesie efekt. Najpierw próbował odepchnąć się nogami od łóżka, by znaleźć się trochę wyżej łóżka, co mogłoby pozwolić mu na całkowite uwolnienie rąk, podciągając je do góry barkami, jednocześnie próbując się wyprostować i wyślizgnąć dzięki temu ręce. Oczywiście nogi mogą w tym wypadku zamienić się miejscami z rękoma i być znów uwięzionymi. Jeśli jednak udałoby się uwolnić ręce, to zaraz później i nogi. Jeśli jednak ten pomysł nie wypali, to będzie chciał znów porządnie szarpnąć się z dosłownie całej siły. Jego siła nie wynikała tylko z bycia wampirem, zawsze dbał o formę, a więc i o muskulaturę, dzięki czemu przewyższał większość wampirów, jeśli nie wszystkie, prócz Draculi. Te dwa sposoby były ostatnie, jakie uważał, że mogą wyjść. Czy się uda? No cóż, nie tylko od niego to zależy, więc po prostu daje z siebie wszystko. Gdyby miał swoje wampirze moce, to pasy nie stanowiłyby żadnej przeszkody. Teraz jednak, musiał sobie radzić, jako najzwyklejszy człowiek, którym kiedyś był, tylko wzbogacony o 500-letnie doświadczenie...

W końcu udało się Mikaelowi uwolnić ze wszystkich pasów, jednak wcześniej przewracając się razem z łóżkiem na podłogę. Najważniejsze jednak było, że w końcu się uwolnił, dalej tylko musiał dziłać ostrożnie, ponieważ zupełnie nie wiedział, gdzie jest ani kto go tu uwięził. Wolał być ostrożny i nie ryzykować. Po chwili wstał i zaczął rozglądać się po pokoju, w poszukiwaniu czegoś, co pomoże mu ustalić, co się tu dzieje i jak dalej działać. Miał też nadzieję, że może znajdzie tu kogoś jeszcze, kogoś, kto także jest w takiej sytuacji lub był i pomoże mu wszystko rozwikłać. W tym celu dokładnie przeszukiwał każdy kąt, jednocześnie będąc czujny, gdyż wiedział, że nie może sobie pozwolić na nawet chwilę słabość, bo może go kosztować życie. Miejsce w końcu nie wyglądało na przyjazne, a już na pewno nie znane. Nie lubił takich sytuacji i zdecydowanie miał ochotę pozabijać tych, którzy go tu zamknęli...