Pokój dzienny

To, co ostatnimi tygodniami i miesiącami miało miejsce na świecie, potrafiło przejść ludzkie pojęcie o tym, co tak naprawdę istnieje, a co jeszcze nie zostało potwierdzone. Człowiek zaczął gubić się w rozeznaniu i tracił rezon w swojej świadomości, nie mogąc za bardzo do niczego się przyczynić.
Sama Jane Foster, która swego czasu była pielęgniarką, a jej hobby była astrofizyka, musiała otworzyć umysł i pozwolić sobie na to, że faktycznie coś jest, coś istnieje poza ludzkim i zwierzęcym gatunkiem. Badania nad zjawiskami astrofizycznymi potrafiły ją pochłonąć na całe dnie na tyle, że kobieta traciła poczucie czasu,głodu, a potrzeby fizjologiczne spadły na dalszy plan. Było to o tyle niewygodne, że jej reakcja, sam instynkt samozachowawczy pozostawiał wiele do życzenia, więc czasem musiała sobie wyznaczyć czas, który przeznaczała na badania, by później zachowywać się jak człowiek, a nie jak sterowany, zmechanizowany robot. To nie było kobiecie przydatne.
Ostatnio jej obserwacje coraz częściej dotyczyły zjawisk atmosferycznych w różnych zakątkach świata na Ziemi. Starała się niemalże za każdym razem wyciągnąć z SHIELD informacje, które były jej potrzebne i przydatne, by choć coś móc wyjaśnić.
Dokładnie jak przed godziną - powoli miała kończyć kolejne obliczenia, dojść do jakiegoś wniosku, przy czym jeszcze nic nie notowała już w którymś zeszycie, gdzie zazwyczaj była cała wiedza kobiety. Chwilowo zaniechała wcześniejsze badania, na które miała od groma czasu. Ciemnowłosa po prostu miała szanse zrobić coś innego. Szkoda tylko, że te kilkanaście minut temu, cały sprzęt zaczął szaleć, jakby przyłożyło się magnez - cyfry na ekranach latały, coś pracowało na znacznie większych obrotach, kiedy coś innego zaczęło się wyłączać, by ostatecznie stwierdzić, że nic nie można opanować.
Sama Foster przeklęła pod nosem kilkakrotnie, rezygnując na chociaż połowę dnia z tego, by zbliżyć się do swojej pracowni. Siedziała w pokoju dziennym, uzupełniając stare wpisy w zeszycie i co rusz zgarniając opadające na jej twarz kosmyki włosów, za ucho.

Owszem. Lata w wojsku, przy czym otoczenie wymagało siły zarówno psychicznej jak i fizycznej sprawiły, że człowiek na pewien sposób był nieco znieczulony na to, co się działo wokół niego. Niektórzy cenili takie zachowanie choćby ze względu na to, że osoba nie wpadała w histerię z byle jakiego powodu, a jej wrażliwość nie była dokuczliwa podczas jakiegoś zlecenia, które trzeba było wykonać i tyle. Dlatego Jane nie nadawałaby się na osobę, która ma wykonywać dane polecenia, bez jakiegokolwiek szemrania. W jej przypadku to właśnie ciekawość byłaby powodem niepowodzeń pewnych misji. Za bardzo chciała wiedzieć. A to, że czasem wiedziała za dużo, miało nieraz pewne konsekwencje, po których człowiek mógłby się zmienić. A gdzie tam! Jane Foster może i była ciekawska, może i by wypytała, a potem odczułaby skutki tej swojej "przypadłości", ale nadal by z niej nie zrezygnowała, będąc i tak wszystkim zafascynowanym. O dziwo, udawało jej się przeżyć, a nikt - choć tak zapowiadał - nie zabił jej po dzień dzisiejszy. Być może też dlatego, że kobieta ma świadomość, kiedy powinna siedzieć cicho, a kiedy może sobie na coś pozwolić.
Brązowowłosa była zbyt pochłonięta uzupełnianiem oraz przeglądaniem notatek na przestrzeni tych wszystkich lat, że nie usłyszała wchodzącego Aristowa. Dlatego nieco przestraszyła się, usłyszawszy jego powitanie, co można było zauważyć po tym, jak nagle podskoczyła. Ją to szybko można było przestraszyć.
Jane uraczyła mężczyznę spojrzeniem nieco karcącym, ale także zmieszanym z poirytowaniem. W duchu odliczyła do dziesięciu, a potem uśmiechnęła się lekko w odpowiedzi na jego przywitanie.
- Gdyby nie to, że najprawdopodobniej ostatnie obliczenia poszły w długą, to z pewnością dzień można zaliczyć do reszty. Bez jakichkolwiek udziwnień, brnący powoli i leniwie. - odpowiedziała, zamykając notes i kładąc go gdzieś na uboczu.
Foster wyprostowała się i zerknęła na pudło, które Sasha postawił na ziemi.
- Co to jest? - spytała, wskazując brodą na wyżej wspomniany przedmiot, po czym zerknęła na niego, unosząc brew w oczekiwaniu na odpowiedź.

No, wystrój z pewnością nie był we większości odpowiadający temu w czym gustuje sama Jane. Z początku odnosiła takie samo wrażenie, a czasem czuła się obco, wręcz dziwnie. Nawet jeśli już trochę czasu spędziła w Avengers Tower to nadal miała dziwne przeczucie jakby tutaj nie przynależała. Jedynie w pracowni czuła się znacznie lepiej, jakby była w raju dla nauki, dla jej zainteresowań.
- Pomocne. - oznajmiła nieco ironicznie po dłuższym przyglądaniu się mężczyźnie, a następnie sięgnęła i otworzyła pudło, unosząc brew ku górze. Cóż, w bardzo ogólnym sensie, wręcz dla laika - najzwyklejsze skamieliny, o których pochodzeniu kobieta miała się dowiedzieć poprzez te badania. Mimowolnie na samą myśl skrzywiła się.
Brązowowłosa zatem zamknęła pudło i sięgnęła po jego podstawę, chcąc unieść. Skutek był - jak zawsze - taki sam. Coś, co przekraczało wagę dziesięciu kilo w połączeniu z cherlawymi ramionami drobnej kobiety, śmiało się z niej, że nie mogła tego unieść. Ba, Jane żartowała sobie nawet z tego powodu, że kiedyś pójdzie na siłownię, ale i tak była pewna, że jak tam się zjawi, to sobie jakąś krzywdę zrobi.
Ograniczyła więc swoje możliwości do wyprostowania się i męczącego, ale jedyne, co było skuteczne, przesuwania kartonu za pomocą nogi po całym salonie. Raczej wątpiła, by ktoś miał jakieś pretensje, że w razie czego podłoże może zostać zniszczone. Nie był to jej problem. Póki nie dadzą jej jakiegoś dźwigu, który kobiety nie zabije, to może wtedy będzie miała ułatwione. Albo ktoś zacznie jej to przynosić do pracowni.
Zdążyła jeszcze skinąć delikatnie głową do Aristowa w jakimś celu pożegnania.
Owe pudło dosunęła do niewielkiego korytarza, prowadzącego do oszklonych drzwi, za którymi była pracownia. Miejsce, w którym kobieta potrafiła odnaleźć się całkowicie, a pochłonięta badaniami - nie zwracała na nic uwagi. Te wszystkie czynności, jakie tam miały miejsce w jakiś sposób ją relaksowały i wtedy dopiero odczuwała, że na coś się przydaje. Było to jej ulubionym (tuż po salonie czy sypialni, bo tam chociaż nic nie musi robić, a w tym drugim odpoczywa i ma spokój od pałętających się ludzi), miejscem.
Dopiero gdy je zamknęła, miała dziwne przeczucie, że ktoś na nią spogląda. Uniosła po chwili zastanowienia spojrzenie, zauważając dosyć wysoką - z pewnością w porównaniu do Jane - kobietę.
- W czymś pomóc? - spytała, bo kobiety ani trochę nie kojarzyła, jak znacznej większości Agentów, aczkolwiek delikatny uśmiech w jej stronę posłała.

Jane wręcz była wdzięczna, kiedy Summer pomogła jej przenieść ten karton tuż pod drzwi pracowni. Podłoga nie ucierpiała, a tym bardziej krzyż Fosterówny. Może i jakoś udałoby jej się przenieść ten karton, bo do AŻ tak ciężkich on nie należał i kobieta, która nie chodzi na siłownię oraz nie ma jakiejś nadprzyrodzonej siły dałaby sobie spokojnie radę. W przypadku Jane było to możliwe, jednakowoż nie tak bardzo jak mogłoby się wydawać. Niemniej dobrze, że są jeszcze pomocni ludzie na tym świecie.
Na wieść, że kobieta przyszła odebrać jakieś wyniki badań, brązowowłosa najpierw zmarszczyła brwi starając sobie przypomnieć, co to mogłoby być. Po chwili jednak z jej gardła wydobył się nieco ironiczny śmiech, który na samym początku tylko ona potrafiła zrozumieć i wiedzieć, co jest jego powodem. Niestety, może i technologia pięła się do przodu i z każdym rokiem człowiek mógł coraz więcej powiązać z komputerami, ale pewne grunty zostały nienaruszone - w tym niezniszczalność. Wszystko można było popsuć. Zawsze był jakiś sposób i trzeba było albo się z tym uporać, albo pogodzić i dać sobie spokój. To drugie było o tyle lepsze, że nie naruszało tak bardzo nerwów i nie wymęczało człowieka.
- Jane Foster - astrofizyczka przedstawiła się, odwzajemniając uścisk dłoni i posyłając Elizabeth delikatny, ale zarazem ciepły uśmiech. Przez dłuższy moment spoglądała na nowo poznaną towarzyszkę, by zreflektować się i puścić jej rękę.
Nerwowo nawet przesunęła smukłymi palcami po swoich brązowych włosach, rozglądając się po salonie. Na uwagę o tym, że może jej przeszkadzać, zaśmiała się raz jeszcze cicho. Fakt. Jane nie lubiła jak ktoś ją obserwował, niezależnie od czynności. Po prostu szybko w ten sposób można było kobietę rozproszyć, a podczas badań nie było to zbyt dobrym posunięciem.
- Nie warto czekać na jakiekolwiek wyniki badań. - stwierdziła na początku, znowu nie dając pewnej odpowiedzi Freemanowej - Ot, przez ostatnie sytuacje nie tylko pogoda szaleje, ale też wszystkie maszyny, więc ostatnie obliczenia i wyniki po prostu... Zniknęły. - wyjaśniła, wzruszając ramionami i uniosła kąciki ust w przepraszającym uśmiechu.
- SHIELD powinno zaopatrzyć się w jakieś zabezpieczenia. Pewnie uda się odzyskać te wszystkie badania, jednak zawsze trzeba spodziewać się, że mogą one już nie być tak wiarygodne, jak przed awarią. - dodała, nie wiedząc właściwie, co może jej więcej powiedzieć. Była w tej kwestii bezradna, co ją niesamowicie irytowało.

Choć wiele osób mogłoby uważać, że ambicja to coś względnego - uciekały się do hipokryzji. Większość z nich nie zdawała się tego wszystkiego zauważać, że brnąc do przodu, różnymi ścieżkami, ciągle coś gonią. Próbują dopiąć swego, stanąć na kolejnym szczeblu drabiny odpowiadającej pewnej hierarchii. Pędzili tak bardzo do tego wszystkiego, że sami nie zauważali gdzie właściwie się znajdują. Niektórzy nie przyznawali się do tego, że pragną czegoś, dzięki czemu ich pozycja stawała się lepsza. A to przecież była ambicja - ciągłe dążenie, gonienie za czymś, co jest coraz ważniejsze i bardziej opłacalne.
- Mogę powtórzyć badania. - przytaknęła po dłuższej chwili zamyślenia, błądząc przez moment pustym wzrokiem po jednej ze ścian. - Tylko wolę teraz przeczekać, aż chociaż we względnym stopniu te maszyny przestaną świrować, żeby móc coś zrobić. - wyjaśniła, uśmiechając się do kobiety delikatnie. - Z tym akurat nie powinno być problemu, bo sama wątpię, żeby to wszystko ciągle było tak podatne. - dodała.
Foster skrzyżowała ręce i przez kilka sekund kiwała się: z pięt na palce, z palców na pięty. Aż w tym momencie pożałowała, że zamyka się na życie towarzyskie, wymawiając się wszystkim, z czym mogła być kojarzona.
- Nie wiem czy wiele zdziałasz. - odparła niemalże od razu, wskazując bezradnym gestem ręki na wejście do pracowni - Lepiej to przeczekać i najwyżej później ktoś odpowiedni się tym zajmie. - napomknęła jeszcze, przesuwając nogą karton bardziej do ściany, by w razie czego nie potknąć się (chociaż do malutkich to te pudło nie należało!), o niego.
Jane nie wiedziała jaki temat mogłaby jeszcze poruszyć, co było tylko udowodnieniem tego, że od ludzi nieraz stroni aż za bardzo. Jakby się obawiała, że coś mogą jej zrobić albo nie wydają się być ciekawymi rozmówcami. Ot, jej własne, nieco wyolbrzymione myślenie.
- Miałaś tylko przyjść po wyniki? - spytała, unosząc brew i przemknęła do salonu niespiesznie.

Gdyby nie to, że Elizabeth już miała świadomość o wadliwym - na ten moment - sprzęcie, na którym Jane pracowała, to pewnie astrofizyczka na poczekaniu spróbowałaby ściemniać, że ma jeszcze tyle do roboty. Właściwie to zawsze mogła coś napomknąć o papierkowej robocie, ale że nigdzie nie było papierzysk oraz walających się ksiąg naukowych, to jej cały plan pozostania w tym budynku spalił się na panewce przeokropnie. Z drugiej zaś strony - czemu by nie skorzystać z wyjścia i porozmawiania z jedną z agentek SHIELD-u? W końcu zacieśnianie więzów społecznych prędzej czy później mogło jej się przydać, prawda? Sama przecież nieraz zarzucała sobie, że powinna w jakiś sposób poznawać ludzi, rozmawiać z nimi. Zawsze jednak kończyło się to odizolowaniem od wszystkich osób, siedząc w pracowni.
Foster niewiele mogła powiedzieć w tej kwestii. Może nie tyle, co nie mogła, a po prostu nie chciała. Zapewne podświadomie jakoś pragnęła wyjścia z Avengers Tower i przemknąć po ulicach Nowego Jorku. Trzeba było odsapnąć od pracy, od czterech duszących ścian z panoramą na jedno z najpopularniejszych miast na świecie.
- W to nie wątpię. - powiedziała do kobiety znacznie wyraźniej i w jakimś stopniu... uradowana takim obrotem spraw. Przecież lepiej było spędzać czas z kimś, niż samemu - całkowicie bez celu - chodzić po nowojorskich ulicach. Chociaż ostatnio dużo na nich się działo i to niekoniecznie było czymś dobrym.
Nim kobiety wyszły z pomieszczenia, brązowowłosej udało się jeszcze złapać w pośpiechu jakąś kurtkę, a nawet i płaszcz! Może i nowo poznana towarzyszka nie była nachalna, ale też zdawała się być stanowcza i niezbyt chętnie przyjęłaby odmowę ze strony Jane.

/ zt, gdzieś z Summer na zewnątrz, o!

Hawkeye natomiast czuł lekki niedosyt. Tak przynajmniej mogłoby się wydawać. Wszak, od znacznie dłuższego czasu przygotowany był na to, że jedna misja za drugą będzie miała miejsce. Być może obawiał się, że lada moment wyjdzie z wprawy? Oczywiście, było to niemożliwe. Pod różnymi tłumaczeniami i pretekstami dla samego siebie, potrafił pójść na trening. Musiał o to wszystko zadbać.
Czasem jednak bywało tak, że po prostu chciało się być leniem i nie robić nic, co wymagałoby siły, myślenia (w ogromnych ilościach).
Zapewne mógł mieć podobne odczucia, co Natasha, jeśliby spojrzeć tylko na to wszystko, co się dzieje. Ostatnia misja, na której był, cóż - niepokoiła. Najtrafniej można było to opisać w tenże sposób. Mężczyzna jednak z tymi wszystkimi myślami bił się w samotności, choć nie raz i nie dwa zastanawiał się czy czasem nie byłoby warto tego poruszyć i spekulować. Znając jednak Fury'ego, pewnie sam wszystko obmyśla i tworzy własne teorie, a oni jedynie muszą je potwierdzać na kolejnych zleceniach.
W przeciwieństwie do Romanoff - Barton już był na nogach od bladego świtu. Niewykluczonym jest więc to, że sen dlań był zbyteczny, wręcz nikły. Za dużo myśli i emocji czy też planów. Nie było to zamierzone, ale czasem bywało tak, że łucznik nie zasypiał po misjach, gdyż buzująca w organizmie adrenalina sprzeciwiała się temu wszystkiemu. Nie był jednak obecny w Avengers Tower, mając silną potrzebę spędzenia czasu poza tym budynkiem. Przejść się, odsapnąć, cokolwiek.
Drzwi windy rozsunęły się, tym samym dając sygnał, że pojawia się kolejna osoba w pokoju dziennym, kiedy to Wdowa już wygodnie siedziała na kanapie. Skrzywił się lekko słysząc we tle "niszowy" serial, ale nic nie skomentował. Kawa była pierwszą myślą, więc rzucił do Jarvisa, żeby już zaczął przygotowywać.
- Spodziewałem się, że reszta już tutaj będzie się panoszyć. - skwitował. Pewnie nie zaskoczył Wdowy swoją obecnością i niskim głosem. Byłby wtedy zdziwiony, że Rosjanka nie zarejestrowała jego przybycia.
Wziął kubek z kawą i walnął się nieco nieostrożnie na kanapę, obok rudowłosej. Uprzednio zadbał o to, by ściągnąć kurtkę i rzucić ją gdzieś na bok.

/ Nie wiem, nie wiem jak to jest możliwe, że nie zauważyłaś! Już myślałam, że porzuciłaś swoją miłość! Mam nadzieję, że wybaczysz mi długość i jakość posta.

Mimo że Clint już długi, długi czas współpracował z Wdową i w sumie to z nią najlepiej dogadywał się na misjach, to nie przekładało się na umiejętność odczytywania jej wyrazu twarzy. Był on na tyle obojętny, że nijak dało się wyczytać jakiekolwiek emocje. Rzadko kiedy do tego dopuszczała, co już dawno temu zdążył wywnioskować, ale przecież on sam potrafił się tak zachować. Ta sprawa więc często była przemilczana.
- Jak zazwyczaj. - odparł. Nie musiał odpowiadać, choć kultura (nawet minimalna) co nieco wymagała od człowieka. Romanoff pewnie znacznie szybciej znała jego odpowiedź na swoje pytanie, niż sam Hawkeye, który - mimo że najchętniej skomentowałby odbiór jego kawy - przemilczał tę chwilę, przyglądając się kobiecie.
- Nadal próbuję ogarnąć te nowiny z Syberii. - przyznał, przesuwając spojrzeniem po stole, któremu przydałoby się wyczyszczenie. Od razu widać, że Stark musiał majstrować lub zrobić sobie obfitą ucztę, że kilka plam jeszcze nie zeszło. - Fury coś w tej sprawie mówił? Bo co pamiętam, to przyjął informacje, przejął dane i się schował.
Nie, żeby to dziwiło Bartona, iż dyrektor SHIELD-u tak się zachowywał. Prędzej można było wyczuć w tym nutkę ciekawości, poniekąd niepokojącej. Miało to swoje usprawiedliwienie - tamtejsze wieści, kartoteki i informacje wzbudzały mieszane, niewygodne wręcz, uczucia. A Nick, jak to on, bywał egoistą, który - póki sam się nie zaznajomi - nie podzieli się tematem. Dobrze, że chociaż informował grupę, co czeka ich na następnej misji. To był chyba szczyt jego zwierzeń.
Upił nieco kawy, opierając denko kubka o kolano, nie obawiając się, że ciecz zaraz może wylądować na jego nodze czy też podłodze. Aż tak kiepskiej koordynacji nie miał. Może czasem, kiedy rudowłosa agentka przebywała w pobliżu i robiła to, co robiła właśnie w tym momencie. Mimo że zazwyczaj stronili od tak drobnych gestów, czasem nawet ich nie okazując we własnym towarzystwie, to lekki uśmiech przemknął przez twarz łucznika.
Może to właśnie mu było potrzebne? Chwilowe roztargnienie?

/ No ja nie wiem, ciebie pytam!

Próbował - ha, dobrze powiedziane. Trudno byłoby zliczyć, ile razy próbował. Znacznie łatwiej byłoby wyliczyć ile razy udało mu się wejść w słowo rudowłosej. Co z tego, że w międzyczasie Natasha zazwyczaj zdołała otaksować go dość chłodnym spojrzeniem. Niby niewymownym, ale jednak osoba, która nie zna Romanoff, mogłaby poczuć się wyjątkowo źle w takim momencie. On nie czuł. Chyba nawet nie zwracał na to uwagi, czerpiąc małą satysfakcję z tego. Czasem potrafił być złośliwy.
Sam zawtórował po niej, marszcząc brwi nieznacznie; odwrócił w jej stronę głowę, jak zresztą i ciało obrócił lekko w stronę kobiety. Ot, być może wygodniej tak będzie utrzymywać kontakt wzrokowy lub prowadzić rozmowę, która nie musiała dotyczyć kolejnych misji czy niezbyt sympatycznych sytuacji? Możliwe. Tak czy siak - niekiedy tkwili w błędnym kole, bo trudno jest przemilczeć ilość spraw, które się piętrzą coraz częściej.
- Mógłbym powiedzieć, że to do niego niepodobne... - wzruszył ramieniem, przez moment mając utkwione spojrzenie w jakimś dalszym, nieokreślonym punkcie - Ale jeśli bardziej niż zazwyczaj, to faktycznie. Może coś się dzieje. - dorzucił, niezbyt będąc pewien swoich słów. Fury potrafił nieźle mącić we łbie, nawet tej dwójce. Choć może nie tyle im mącił, co oni sami się nie wtrącali? To też jest jakieś wyjaśnienie, a trzeba zwrócić uwagę na to, że chociażby Hawkeye - niespecjalnie pcha się do tego, ażeby wiedzieć wszystko o wszystkim i wszystkich. Zazwyczaj wystarczą mu informacje dotyczące misji czy też Wdowy i jej samopoczucia, postępów - choć tego nie przyzna przez długi, długi czas, może wcale. Dobra, jeszcze resztę grupy można zaliczyć do tych, o których nieraz spyta, ale jedna osoba przede wszystkim skupia na sobie znaczącą uwagę Bartona.
Poprawił się tak, ażeby Czarna Wdowa mogła wygodniej oprzeć głowę o jego ramię. Naprawdę, nie pamiętał, kiedy ostatnio taka sytuacja miała miejsce, że mogli pozwolić sobie na to, aby porozmawiać - bez jakiejkolwiek presji, ograniczonego czasu i we własnym towarzystwie. Na misjach przecież takiej swobody nie było, bo oboje zajmowali się planem i dokładnością wykonania zadania. Profesjonalizm w stu procentach.
Nie odezwał się, kiedy mówiła o Thorze - owszem, słyszał komunikat i nadal był zdziwiony obecnością Mściciela, który jakoś do nich nie zawitał! Hodowla Leviathanów i technologia nie zdziwiła go bardziej, jak ostatni informacja, którą kobieta podzieliła się z nim dopiero po chwili. Hawkeye spojrzał na Wdowę, jakby przez moment doszukując się tego, że żartowała. Zdążył się zreflektować. Wątpił, żeby Tasha żartowała z takimi sprawami, prawda?
- Żyje? Po takim czasie dopiero się pokazał? - zmrużył oczy - Ciekawe czy Fury wiedział wcześniej. - mruknął zamyślony. - A reszta już wie?

Zatem oboje mu ufali. Owszem, Hawkeye potrafił mieć obiekcje wobec tego, jak działa Fury, aczkolwiek ostatecznie nie robił nic w związku z tym, jak tylko gadał albo spędzał większość czasu na przemyśleniu tego wszystkiego. Nie miał potrzeby uzewnętrzniania się, gdzie pod tym względem był nieco podobny do Wdowy, choć w przeciwieństwie do niej - zdolny, by częściej ukazywać swoje emocje. Nie mógłby również powiedzieć, że to jest złe. Tasha była profesjonalistką, o czym Clint i reszta Avengersów doskonale wiedziała. Musieli się przyzwyczaić do tego, jaka jest Natasha, bo tak czy siak to był ich problem. Tego się trzymał łucznik.
- No tak. U nas wszystkich nie może być spokojnie, bo wtedy zaczyna to być podejrzane - stwierdził bez wyrazu, choć cała ironia sytuacji sprawiła, że jakiś mglisty uśmiech przemknął przez twarz mężczyzny. U nich to może było całkiem normalne, kiedy coś podejrzewali, chociaż można niekiedy było ich oskarżyć o to, że czasem podchodzą do tego wszystkiego niczym paranoicy - wymyślając jakiś problem lub tak go przynajmniej tłumacząc.
Barton lubił misje, lubił robić cokolwiek, ale nigdy nie ukrywał, że kilka dni zwykłego lenistwa i bezczynności też by mu się przydały. Nie marudził, gdy pojawiało się kolejne zadanie, choć czasem miał ochotę. Ba, nawet rozważał swego czasu czy czasem nie wyjechać gdzieś na urlop, choć znając jego - gdyby dowiedział się o jakimś problemie, z którym borykają się jego kompani, wróciłby szybciej niż można było się tego spodziewać.
- Po co miałby to ukrywać? - spytał, zerkając na Wdowę i omiatając jej skórę ciepłym oddechem. Już zastanawiał się nad tym czy Fury sam wtedy - gdy ich informował o śmierci Coulsona - wiedział o tym, że mężczyzna jednak żyje, czy również był jak oni przekonany, iż Coulson jest po prostu martwy.
- Kwestia czasu? Proszę cię, lada moment ktoś wparuje i wszyscy będą wiedzieć w tym samym momencie, o ile już nie wiedzą. Coulson raczej nie lubi bywać w ukryciu i nic nie robić - westchnął, pozwalając Wdowie ułożyć się jak najwygodniej. Nie zawsze mieli czas i warunki, by przebywać jedynie w swoim towarzystwie.

Miejmy nadzieję, że Clint nie miał się czego obawiać. Raczej nie chciałby doświadczyć porażki i bólu sprezentowanego przez Natashę. Zwłaszcza, że wiedział doskonale o tym, do czego kobieta była zdolna i już dawno uznał, że lepiej nie wchodzić jej w drogę w co poniektórych sytuacjach. Z drugiej zaś strony - czy Tasha byłaby skłonna (pewnie, że tak, ale sh) zrobić krzywdę swoim kompanom? Oczywiście, pomijając sytuacje - jak na przykład Clint z umysłem owładniętym przez Lokiego - w których zrobienie krzywdy jest konieczne, ale i pomocne.
- Ja bym znalazł pracę - żachnął się nasz łucznik, minimalnie jeszcze odwracając twarz w stronę Rosjanki. - Pracowałbym pewnie w kawiarni, jako barista - odparł całkiem poważnym tonem. Pominął fakt, że mógłby wrócić do bycia cyrkowcem czy coś w tym stylu. - Ostatecznie by mnie wylali, bo bym za dużo kawy sobie przygotowywał, ale... liczy się - zwieńczył to lekkim uśmiechem. Uśmiechem, który nie pojawiał się tak często, jak mogłoby się wydawać. Lub chciałoby się, żeby tak było. Oni, jako profesjonaliści, musieli w końcu trzymać fason, prawda?
Podobnie było ze strony Clinta. Och, może i nie potrafił przemówić i porządnie uargumentować (bo po co? Łuk też zazwyczaj się sprawdza jako argument... "docielesny"?), ale za to odczuwał też w miarę. No, prędzej po nim spodziewaliby się jakichkolwiek uczuć niż po Natasze. Tak czy siak - również Bartonowi zdarzało się zastanawiać nad tym czy czasem coś nie dzieje się z Romanoff i czy jego obecność nie byłaby potrzebna. Zapewne nie powiedziałby o tym kobiecie, by potem nie skończyć z wybitym barkiem, bo choć oboje doskonale wiedzieli o co chodzi, to przecież nie mówili o tym otwarcie, każdemu po kolei.
- Sądzisz, że system powiedziałby nam, co on jeszcze ukrywa? - spytał po krótkiej chwili olśnienia, aby następnie machnąć ręką. - Zapomnij. Pewnie wszystko kodowane, na siatkówki, linie papilarne - odparł nieco niechętnie.
Jeśli chodzi reakcję Hawkeye'a - nie trzeba było na nią długo czekać. Mężczyzna uśmiechnął się półgębkiem i drocząc się przez ułamek sekundy z Natashą, jeszcze trzymał prawie że pusty kubek z kawą. Niby mógłby sobie łyknąć, ale jednak Tasha w tym momencie nie wydawała się być specjalnie cierpliwa. Oderwał się od oparcia kanapy, by odstawić naczynie na stolik i z powrotem opaść na oparcie. Tak, by móc jeszcze dłonią sięgnąć do włosów Romanoff, które zaczął przeczesywać niespiesznie.