Pokój dzienny

W umyśle Carol bez ostrzeżenia pojawił się znajomy głos.
"Najwyraźniej wiecie już o problemie, ale pozwolę sobie przyspieszyć sprawę. Te roboty to Sentinele. Z uzyskanych przeze mnie informacji wynika, że miały być tak zwanymi obrońcami ludzkości, zdolnymi do walki z mutantami. Kto by pomyślał, że coś pójdzie nie tak."
Szczególnie to ostatnie zdanie zostało może nie tyle wypowiedziane, co raczej nacechowane obojętnym tonem, podkreślającym czającą się w nim ironię.

Po raz kolejny w tak krótkim czasie Susan znalazła się w tym samym pomieszczeniu w Avengers Tower - a jednak różnica pomiędzy tym i poprzednim pobytem była dla niej diametralna. Jeszcze chwilę temu rozmawiały sobie z Carol o czymś mimo wszystko pozytywnym, nawet jeżeli wynikającym z problematycznej sytuacji - bo o konieczności zwerbowania nowych członków Avengers oraz o potencjalnych kandydatach... A teraz wracali w trakcie kontynuowanego ataku morderczych robotów, by jedynie krótko odpocząć i zaraz wylecieć zapobiegać kolejnym zgonom. Sue nie chciała jeszcze nawet myśleć o tym, ile istnień zostanie tego dnia utraconych, ile już zostało... A jej myśli i tak uparcie ku temu powracały. Czas na żałobę przyjdzie później, teraz zaś powinni jak najszybciej ustalić plan działania.
Blondynka usunęła swoje pole siłowe zaraz po tym, jak tylko jej brat wyłączył płomienie. Odetchnęła przy tym cicho z ulgą, bo w końcu mogła zupełnie przestać korzystać ze swoich zdolności, nawet jeżeli jedynie na moment. Tyle musiało jej wystarczyć do względnego naładowania baterii - i Johnny najwyraźniej również zdawał sobie z tego sprawę, a kobieta zamruczała potakująco na jego słowa, gdyż odzywanie się wydawało jej się jeszcze być zbyt dużym wysiłkiem... Szczególnie teraz, kiedy mogła go uniknąć.
Już po chwili natomiast Susan znalazła się w pozycji leżącej na długiej kanapie, na której stopniowo i ostrożnie przemieściła się w taki sposób, aby ostatecznie usiąść lekko pochylona, z przedramionami luźno opartymi na udach. Takie opuszczanie głowy trochę jej pomagało, zamykanie oczu również, dlatego jedno i drugie jak najszybciej wprowadziła w życie... W międzyczasie słuchając nie tylko wypowiedzi brata, ale również odgłosów związanych z jego poruszaniem się. Pomimo całej tej okropnej sytuacji była jakoś w stanie uśmiechnąć się na jego uwagi.
-Jeszcze nie jest za późno zostać dekoratorem wnętrz. Może wtedy Tony by cię tutaj wynajął- wspomniała, kątem oka zerkając na - teraz już siedzącego - Johnny'ego. Powoli zaczynała czuć się trochę lepiej. Nie dobrze, ale lepiej, a każda poprawa była przez nią w tej chwili mile widziana, nawet taka najmniejsza. Głowa wciąż bolała, ale pulsowanie wydawało jej się słabsze. Dla pewności kobieta przetarła jeszcze skórę pod nosem, zbierając z niej resztki krwi, niestety na rękawiczkę. Dobrze, że ich stroje łatwo się czyściło.
Invisible Woman spodziewała się pytania brata. Szczerze mówiąc trochę ją zdziwiło, że aż tak długo wstrzymywał się z jego zadaniem - ale odpowiedź tak czy siak miała przygotowaną. Prawdziwą, to nie pozostawiało nawet cienia wątpliwości. Powinna wyjaśnić Johnny'emu swoje powody, choć domyślała się, że w pełni go one nie uspokoją, a już na pewno nie od razu.
-Wchłonąłbyś tę energię, która by w ciebie uderzyła, ale reszta rozeszłaby się przecież w inne strony. Nas może by i nie zabiła, ale gdyby trafiła w okoliczne budynki... W których dopiero co skryli się ludzie...- Avengers Tower pewnie by to wytrzymało, w końcu posiadało wzmocnioną strukturę, ale inne budowle nie miały tak dobrze. Dlatego właśnie absorpcję energii Sue uważała za ostateczność i wolała jak najdłużej generować barierę, nawet kosztem własnego samopoczucia czy zdrowia.
Jeszcze w trakcie mówienia kobieta nachyliła się lekko w stronę brata, by oprzeć się o jego ramię swoim własnym, a następnie ułożyła na jego dłoni swoją. Ten drugi gest wykonała trochę wolniej i ostrożniej, ale nie na tyle, aby dało się to łatwo zauważyć. Wolała się jednak upewnić, że kontakt zostanie przyjęty pozytywnie. W chwilach zdenerwowania nie zawsze tak przecież było.

Szczerze mówiąc Sue spodziewała się ze strony brata takiego właśnie argumentu, głównie dlatego, że na jego miejscu sama by go pewnie użyła. Johnny się zresztą nie mylił. Potrafiła praktycznie dowolnie manipulować kształtem swoich pól siłowych, tworząc nawet bardzo skomplikowane struktury... Więc w normalnych okolicznościach bez problemu by coś takiego uczyniła. Z tym scenariuszem był tylko jeden drobny problem.
-Gdybym spróbowała to zrobić w trakcie wybuchu, ryzykowałabym, że jego siła mnie zdekoncentruje, bo na przykład napór energii inaczej się rozłoży w chwilowo osłabionych miejscach. Albo mogłabym przypadkowo źle wyliczyć odległość i eksplozja uciekłaby przez zbyt duży otwór... Albo bariera całkiem by z tej strony pękła. Proste, jednolite kształty łatwiej jest upilnować, szczególnie wtedy, gdy muszę się skupiać przede wszystkim na ich wytrzymałości- wytłumaczyła spokojnie bratu, w międzyczasie zauważając, lecz w dalszym ciągu jeszcze ignorując jego podwyższoną temperaturę. Miała nadzieję, że niedługo sama wróci do normy, gdy tylko Johnny trochę się uspokoi.
Nim mieli okazję kontynuować rozmowę, do pomieszczenia wleciała Carol i Sue odruchowo uniosła lekko głowę, aby zerknąć w jej kierunku. Na jej skinienie odpowiedziała delikatnym uśmiechem, ale nie odezwała się jako pierwsza. Najwyraźniej uczyniła słusznie, gdyż kobieta na początek udała się gdzieś dalej i Susan rzuciła za nią okiem, lecz szybko zrezygnowała z jej obserwowania. Znów na moment opuściła powieki, korzystając z tej chwili spokoju, bo przecież doskonale wiedziała, że miała ona potrwać bardzo krótko.
Prawdę powiedziawszy czas trochę jej uciekł, bo oczy otworzyła w momencie, gdy kroki Carol ponownie zbliżyły się do kanapy. Susan po raz kolejny skupiła na drugiej kobiecie swoje spojrzenie, a następnie zsunęła je na oferowane przez nią szklankę i baton, które przyjęła z cichym podziękowaniem. Ostrożnie kiwnęła głową na wyjaśnienia odnośnie tabletek, nie chcąc tym ruchem znowu wzmóc bólu - i na szczęście udało jej się tego uniknąć. Małymi kroczkami...
-Tak. Niedługo będę mogła wrócić do akcji- odparła na pytanie Ms. Marvel, najpierw zabierając się za wypicie płynu, baton zaś układając póki co na udach, żeby mieć wolną rękę - którą zaraz potem Johnny ponownie ujął. W zaczepki brata względem Carol z kolei się nie wtrącała. Wiedziała, że jeżeli przyjaciółka nie będzie z nich zadowolona, to go zgasi, jeśli zaś będzie... To im wszystkim przyda się teraz każdy promyk słońca, więc tym bardziej nie zamierzała im odbierać takiej drobnej przyjemności. Do tego naprawdę była już przyzwyczajona.
Blondynka odstawiła nie do końca pustą szklankę na stół i - dopomagając sobie lekkim szarpnięciem małego pola siłowego, aby poradzić sobie jedną ręką i przy okazji sprawdzić czy tworzenie bariery zaboli - otworzyła opakowanie batona. To właśnie wówczas usłyszała nowy odgłos, a właściwie całą ich cichą serię... I potoczyła wzrokiem po pokoju, aby wypatrzeć ich źródło: nadchodzącego labradora, wyraźnie bardzo zadowolonego z ich obecności, jeżeli sugerować się majtającym wesoło na boki ogonem. Na usta Sue automatycznie powrócił uśmiech i kobieta skorzystała z okazji, aby pogłaskać zwierzę po grzbiecie, podczas gdy Johnny zajmował się jego głową. Potem jednak wróciła już do smakołyka, chcąc jak najszybciej uzupełnić swoje zasoby energii.
Invisible Woman akurat zdążyła skończyć go przegryzać, gdy do pomieszczenia bezpośrednio z zewnątrz dotarła kolejna osoba... I tym razem Susan jednocześnie wyczuła już reakcję brata. Powinna była się tego spodziewać. W czasie, gdy Tony opuścił swoją zbroję i skierował się w stronę barku, blondynka zacisnęła mocniej palce na dłoni Johnny'ego, po części ostrzegawczo, ale i po to, aby podkreślić, że tutaj była i najważniejsze przecież, że nic jej się nie stało. Naprawdę nie musiał się za nic mścić.
-Zachowaj energię na Sentinele- powiedziała bratu nieco ciszej, lecz nie na tyle, aby Carol miała tego nie usłyszeć. Zaraz potem sięgnęła już po resztę swojej wody, aby dopić ją do końca, a akurat kiedy odstawiała puste naczynie z powrotem na stolik, Tony powrócił bliżej nich i od razu się do niej odezwał. Jednocześnie rozwinął też hologram, który przykuł uwagę kobiety.
-Lepiej. Tak szybko nie dojdę do pełni sił, ale wkrótce będę w stanie walczyć. I nie martw się, przywykłam do tego- co prawda zachowanie mężczyzny nie wskazywało na to, aby potrzebował takiego zapewnienia, lecz Sue wiedziała lepiej i nie chciała, żeby się przypadkiem obwiniał. Liczyło się to, że oczyścili teren wokół Avengers Tower i zadbali o bezpieczeństwo tylu osób w okolicy, ilu byli w stanie... Niedługo zaś wrócą do walki. Najpierw jednak...
-Posiadamy jakiś plan działania czy po prostu się rozdzielimy i pomożemy tam, gdzie będziemy mogli? Myślałam o zwróceniu się z prośbą o pomoc do sojuszników... Na przykład do Namora albo Inhumans. Przy odrobinie szczęścia moglibyśmy uzbierać małą armię- zasugerowała, przenosząc wzrok pomiędzy Carol i Tony'm, nim znów z niepokojem spojrzała na hologram.. A potem w dół, na towarzyszącego im labradora. Dokładniej na jego obrożę.
-I właściwie gdzie jest Clint?- spytała, choć domyślała się, że mężczyzna pewnie brał udział w jednym ze starć. Mimo to trochę ją zaskoczyło, że zostawił tutaj swojego psiaka. Aż zmarszczyła lekko czoło.

Kobieta zaczynała się już czuć odrobinę niezręcznie z tym, jak bardzo uwaga się na niej skupiała. Zainteresowanie było strasznie miłe, nie mogła i nawet nie chciała temu zaprzeczyć, ale robiło jej się nieswojo przez to, że na zewnątrz tyle osób wciąż znajdowało się w poważnym zagrożeniu, a to o nią martwili się pozostali. Susan z wdzięcznym uśmiechem kiwnęła więc ze zrozumieniem głową na informację odnośnie umiejscowienia leków przeciwbólowych, ale kiedy temat się zmienił, przyjęła to niemalże z ulgą.
Mając teraz jedną wolną rękę, Sue wróciła do głaskania psiaka to po głowie, to po grzbiecie, lecz wyraźnie słuchała tego, co mówili jej towarzysze i co chwilę pomiędzy nimi spoglądała. Niestety dokarmić czworonoga nie mogła i to nie tylko dlatego, że już sobie z batonem poradziła, ale i po prostu przez to, że to raczej nie byłoby dla zwierzaka najzdrowsze pożywienie. Chociaż... Z drugiej strony u boku Clinta mógł na co dzień jadać nie takie rzeczy. Może wzorem swojego pana wykształcił naturalną odporność?
Blondynka nie wtrącała się, podczas gdy inni przemawiali, ale w myślach na bieżąco rozważała ich słowa. Wiedziała na pewno, że Carol miała rację odnośnie walki w powietrzu, zarówno pod względem jej zalet, jak i minusów. Roboty były od nich wolniejsze i mniej zgrabne, zarówno na ziemi, jak i w locie... Ale rzeczywiście spadające z nieba części mogłyby wyrządzić spore szkody. Zawsze to mniejsze zło, lecz jeżeli udałoby im się tego całkowicie uniknąć, to tym lepiej. Gdyby zaś już teraz zwrócili się do Namora z prośbą o pomoc, może jego reakcja byłaby trochę... Łagodniejsza. Tak czy siak wyglądało na to, że Herbie będzie musiał złapać dla nich kontakt z nim i z rodziną królewską na Księżycu.
-Większość takich osób pewnie już z własnej inicjatywy stanęła do walki. Można by spróbować powiadomić tych, którzy ze względu na swoje zajęcia czy położenie mogli jeszcze nie usłyszeć o problemach- zauważyła tylko, kiedy Johnny spytał o rezerwowych członków drużyny. Nie wiedziała na pewno czy dobrze trafiła, ale nie zdziwiłaby się, gdyby niektórzy rezerwowi, na przykład, prowadzili jakieś badania czy po prostu odbywali misje w odległych zakątkach świata... Tego albo dowolnego innego.
Wspomnienie Asgardu z kolei lekko Invisible Woman zaskoczyło, przez co jej brwi na moment się uniosły, lecz w tej chwili nie chciała jeszcze wypytywać o szczegóły. Mieli ważniejsze sprawy na głowie, a skoro nikt nie rozwodził się na ten temat, to najwyraźniej mógł on poczekać. Właściwie dawno nie słyszała też niczego o Thorze... Więc może obie te kwestie się ze sobą wiązały? Blondynka zerknęła na labradora, który wybrał ten moment, by wskoczyć na kanapę. Pozwoliła mu się ułożyć, po czym wznowiła głaskanie.
-Jestem pewna, że po powrocie Clinta będziesz mieć niejedną okazję zaprosić go na randkę- odparła na początek bratu, zresztą trochę ciszej, by dostosować się do użytego przez niego tonu. Poza tym, mimo wszystko nie chciała go... "Zawstydzić", a raczej wpędzić go w stan, który w jego przypadku zawstydzeniu odpowiadał. Być może bliższe temu było określenie "frustracja".
-Zbieg okoliczności czy nie, my się tym teraz zająć nie możemy... Możemy za to przekazać tę informację S.H.I.E.L.D. Niech przeprowadzą śledztwo, porozmawiają z nim, może coś ustalą - a może na wyspie znajdzie się coś, co na niego wskaże lub go wykluczy- zasugerowała. Póki co priorytet stanowiła dla niej ochrona ludności... A gdyby nawet agencja z jakiegoś powodu próbowała coś mataczyć, Tony najpewniej byłby w stanie znaleźć to w jej bazach danych i wywlec prawdę na światło dzienne. Sue podejrzewała nawet, że sprawiłoby mu to przyjemność.
-Czyli... Dzielimy się i atakujemy roboty w różnych miejscach? Jesteśmy gdzieś szczególnie potrzebni? W jakimś większym skupisku Sentineli?- spytała, a choć zwracała się do wszystkich, to wzrok skierowała właśnie ku Tony'emu... A dokładniej ku jego hologramom, bo w końcu dzięki nim miał dostęp do informacji, o które zagadnęła. Co prawda nie czuła się jeszcze dobrze, ale wystarczająco, by wrócić do walki. Po prostu będzie musiała uważać.

Susan nie miała żadnych problemów z graniem drugich - czy też raczej trzecich - skrzypiec w tej rozmowie. Co prawda najchętniej usunęłaby to pojawiające się od czasu do czasu napięcie, ale zdawała sobie sprawę z tego, że tak naprawdę nic nie mogła na nie poradzić, pomijając może uspokajanie brata... Bo niestety na Carol i Tony'ego wpływu nie posiadała. Najważniejsze było jednak to, że przynajmniej coś razem ustalali.
Kobietę lekko zaskoczyła nagła zmiana tematu w wykonaniu Ms. Marvel, ale szybko zorientowała się, że przemawiała ona przez komunikator do kogoś innego - do Visiona, jak się w pewnym momencie okazało. Sue uniosła lekko brwi w niemym zapytaniu, lecz zdecydowała się jednak nie poruszać tej kwestii. Skoro ta dwójka z jakiegoś powodu chciała dyskutować między sobą, to nie zamierzała im się w to wtrącać. Zresztą... Wspomnienie nazwiska Williams podpowiedziało jej o co mogło chodzić i dlatego niczemu się nie dziwiła.
Blondynka skupiła się więc na tu i teraz. Kiwnęła głową na pytanie odnośnie kontaktowania się z Namorem, nie rozwijając jednak tematu na głos, bo raczej nie musiała tego robić. Wiedziała - i wszyscy obecni pewnie również - że osobiście praktycznie na pewno byłaby w stanie przekonać go do współpracy... Nawet jeżeli naprawdę nie czuła się z tym dobrze, bo daleko jej było do chęci wykorzystywania czyichkolwiek uczuć, dla wyższego dobra czy nie. Użycie Herbie'ego wydawało jej się mniej bolesną i niekomfortową, za to bardziej szczerą opcją, tyle że z kolei narażoną na niepowodzenie... Choć Johnny zdawał się już podjąć decyzję, a Sue nie miała siły się z nim kłócić.
Uwaga Invisible Woman na dłużej oderwała się od hologramów - i rozmyślania o tym, w jaki sposób mogliby działać w którym wymienionym czy zaprezentowanym mieście - kiedy Tony zadecydował się ich opuścić, uprzednio zwracając się bezpośrednio do Carol i zapraszając ją do swojego warsztatu. Na pożegnanie Susan posłała mu lekki uśmiech, lecz nie odezwała się, aby go nie wstrzymywać, ani nie przeciągać sprawy - nawet na chwilę. W końcu mieli jeszcze sporo do zrobienia... I powinni wreszcie się za to wziąć.
-Możesz za nim iść. My znajdziemy sobie zajęcie, pomożemy gdzie się uda, ale cały czas będziemy dostępni przez komunikatory. Gdy tylko coś zostanie ustalone i przygotowane, będziemy mogli od razu przyłączyć się do realizacji planu- zapewniła Carol, po czym ostatni raz pogłaskała leżącego obok psiaka i ostrożnie podniosła się z kanapy, zadowolona z braku zawrotów głowy czy innych negatywnych efektów. Wówczas z kolei zerknęła na brata.
-Herbie odezwie się do Namora i rodziny królewskiej, a potem da nam znać co osiągnął. Wracamy do akcji?- spytała go, choć odpowiedź wydawała się być oczywista, w związku z czym słowa kobiety stanowiły głównie sygnał, że nadszedł już czas, aby się zbierać. Ona sama była gotowa. Odpoczęła tak długo, jak mogła sobie na to pozwolić, a wszystkie inne sprawy dało się załatwić na odległość, przez komunikatory, więc nie widziała powodu, aby zwlekać.

Zgodnie z przewidywaniami Sue, Carol przytaknęła na jej sugestię rozdzielenia się i kobieta już była gotowa zbierać się do dalszej podróży, gdy do ich grupki dołączyła Jessica. Blondynka od razu przeniosła na nią spojrzenie, słuchając uważnie jej słów i lekko marszcząc przy tym czoło. Oczywiście zdawała sobie sprawę z tego, że coś się działo na Brooklynie... Ale ostatnio coś się działo praktycznie wszędzie. Zresztą, dopiero co rozmawiały z Carol o zapotrzebowaniu na nowych członków Avengers, a to mówiło samo przez się. Brakowało im ludzi. Albo chociaż sposobu na lepsze koordynowanie działań z innymi, niezrzeszonymi do tej pory bohaterami.
Na szczęście Carol była już w trybie decyzyjnym, więc - na podstawie także tych nowych informacji - szybko postanowiła co dalej i odprawiła wszystkich do ich zadań. Susan ograniczyła się do tego, aby kiwnąć jej głową, po czym ponownie spojrzała na Jessicę w celu upewnienia się, że ta również nie miała nic przeciwko udaniu się do Avengers Tower. Z takim potwierdzeniem pożegnała się krótko z pozostałymi i wreszcie wyruszyła ku budynkowi. Tempo narzuciła spore, nie chcąc tracić więcej czasu.
Po dotarciu na miejsce Invisible Woman z zewnątrz skierowała się ku oknom do pomieszczenia, w którym niedawno debatowali nad inwazją. Ponowne otworzenie jednego z nich było szybsze od schodzenia przez lądowisko na dachu albo od wznoszenia się od samego parteru... O ile w ogóle przebiłyby się przez tych wszystkich ludzi na dole. Być może salon stanowił mało strategiczną lokalizację, ale z drugiej strony Jessica wyglądała tak, jak gdyby sporo przeszła, więc instynkty Sue nakazywały jej umożliwienie drugiej kobiecie wypoczynku. Rozmawiać mogły i na fotelach czy kanapie, nie potrzebowały do tego żadnej sali konferencyjnej czy laboratorium.
Zostawiając za sobą uchylone okno - aby w razie czego Carol mogła skorzystać po nich z tej samej drogi - Susan wylądowała na podłodze i odwołała pole siłowe, które do tej pory wokół siebie utrzymywała. Jej również dobrze zrobi moment bez korzystania ze zdolności, nawet jeżeli teraz wciąż czuła się zdecydowanie dużo lepiej, niż jeszcze chwilę temu, wtedy po eksplozji przed Avengers Tower. Z drugiej strony kobieta wiedziała, że przerwa najpewniej będzie krótka - przynajmniej dla niej - więc powinny ją wykorzystać jak najlepiej. Z tą myślą blondynka westchnęła cicho, jednocześnie unosząc dłoń, aby potrzeć nią skroń. Zaraz zresztą przeciągnęła ten gest w odgarnięcie do tyłu części włosów.
-Chyba nie ma sensu zaczynać bez Carol, bo będziemy się tylko powtarzać, a na pewno zaraz do nas dołączy- zauważyła, podchodząc do długiej kanapy i zasiadając blisko jednego z jej końców. Liczyła na to, że Jessica pójdzie w jej ślady i również zajmie miejsce na którymś z mebli. Co prawda to nie była jej własna siedziba, jej dom, więc - mimo częściowej przynależności do Avengers - nie chciała za bardzo się tutaj rządzić... Ale starała się argumentować przed sobą samą, że nikt nie będzie miał do niej pretensji w takich okolicznościach.
-Pewnie masz ochotę się czegoś napić, zjeść coś...?- zaproponowała, myślami krążąc już wokół pobliskiego barku, z którego wcześniej Carol i Tony wyciągnęli różne płyny i pokarmy. Susan mu się wcześniej nie przyglądała, ale na tej podstawie domyślała się, że musiał być dobrze zaopatrzony... I nic dziwnego, skoro należał do Avengers. Pewnie jego zawartość musiała trafiać w bardzo różne gusta. W związku z tym kobieta była gotowa jednak podnieść się z miejsca i zorganizować to, czego Jessica by sobie ewentualnie zażyczyła.

Pomimo niezbyt przyjemnych okoliczności, Susan tak czy siak nie mogła opanować uśmiechu, który zagościł na jej ustach przez tak natychmiastową odpowiedź. Chociaż sama tak naprawdę rzadko kiedy spożywała alkohol - głównie przy większych okazjach, jeżeli już, a i wtedy w niewielkich ilościach - to jednak potrafiła zrozumieć tę potrzebę. Była pewna, że Tony również, aż za dobrze, więc wyjątkowo nie martwiła się jego reakcją na otworzenie jednej z - jak zakładała - jego butelek. Gdyby tu z nimi przybył, najprawdopodobniej sam chętnie napiłby się z Jessicą, więc w najgorszym wypadku będzie trochę zazdrosny, że ona miała okazję, a on nie.
-Już się robi- zapowiedziała więc, na moment opierając dłonie na udach tuż nad kolanami i podnosząc się z miejsca. Zaraz potem skierowała się prosto ku podwyższeniu z barem, jeszcze po drodze przesuwając wzrokiem po jego zaopatrzeniu. Szybko namierzyła to, czego szukała: butelkę whiskey, którą zgarnęła jako pierwszą, czując, że zabranie jej ze sobą będzie lepszym rozwiązaniem od nalania tylko jednej porcji do szklanki... Którą zresztą wyjęła jako drugą. W ten sposób obie ręce kobiety zostały już zajęte, a że chciała jeszcze wziąć coś dla siebie, to bez namysłu odstawiła oba przedmioty "w powietrze", gdzie spoczęły obok siebie na niewidocznej podstawce, którą blondynka wytwarzała. Do pierwszej szklanki zaraz dołączyła druga i na koniec Sue dobrała jeszcze puszkę mrożonej herbaty. Z takim zaopatrzeniem - unoszącym się obok niej - wróciła na swoje poprzednie miejsce, niewidzialną tackę sprowadzając pomiędzy siebie i Jessicę, parę centymetrów ponad poziomem siedzeń.
-Nie tym razem. To trochę bardziej skomplikowane, ale najwyraźniej odpowiada za nie Trask Industries... Niedługo powinniśmy poznać więcej szczegółów, bo w tej chwili nie wiemy nawet do końca czy te maszyny same się zbuntowały, czy może im ktoś z tym pomógł. Steve poprowadził małą drużynę do ich fabryki, więc jeżeli wszystko dobrze pójdzie, to może uda im się je unieszkodliwić u źródła- wyjaśniła, wzdychając przy tym cicho i sięgając już po swoją puszkę. Otworzyła ją ostrożnie i przelała jej zawartość do szklanki, by tak było jej wygodniej pić, po czym odstawiła ją na platformę.
Wbrew pozorom nie czuła się urażona w imieniu Tony'ego tym pytaniem. Koniec końców sama mieszkała z kimś, kogo eksperymenty od czasu do czasu sprawiały problemy... Czasami poważne. Rozumiała, że takie rzeczy się zdarzały i że trzeba było na nie uważać - a jeszcze lepiej zdawała sobie sprawę z faktu, iż nie każdemu się to podobało. Ludzie mieli dość zagrożeń z każdej strony. Nie winiła ich za irytację czy niechęć. W przypadku niektórych wynalazków nawet osobiście uważała, że były igraniem z ogniem... Ale w większości znajdowały zastosowanie. Pomijając te, które Reed tworzył chyba tylko dla sportu. A Fantastic Four i tak cieszyła się pod tym względem większą taryfą ulgową od Avengers.
-Oby jak najszybciej, bo nawet po zwróceniu się z prośbą o pomoc do wszystkich dostępnych sojuszników i tak ledwo wyrabiamy. Widziałaś wsparcie od Namora- dodała, po czym w końcu upiła trochę płynu ze swojej szklanki. Wciąż niepokoiło ją to, jak szybko Kraken odpowiedział na ich wezwanie. Po tym wszystkim zamierzała chyba spotkać się z władcą Atlantydy i wypytać go o ten stan rzeczy... Johnny nie będzie tym pomysłem zachwycony.

Susan zamruczała ciche, potakujące "mhm" - wyrażające jej poparcie dla wątpliwości jej rozmówczyni. Sama również zastanawiała się nad tym, jak coś tak ogromnego wpłynęło do rzeki i ukryło się w niej bez zwracania na siebie czyjejkolwiek uwagi, ale... Prawdę mówiąc wszystkie jej teorie wydawały jej się dziurawe, więc nie chciała ich jeszcze w tej chwili prezentować. Oczywiście zdawała sobie sprawę z tego, że ośmiornice potrafiły się doskonale maskować, między innymi przez zmianę koloru i struktury skóry, a tamten potwór zdawał się mieć z nimi coś wspólnego - przynajmniej kończyny - więc może korzystał z podobnego mechanizmu... Ale nawet wtedy jego rozmiary powinny stanowić dla niego spore utrudnienie. Być może wybrał sobie głębsze miejsce i tam czekał na dalsze polecenia? Może w jakiś sposób rozpłaszczał się przy dnie i w ten sposób podróżował... To w końcu nie tak, że rzeki były regularnie i dokładnie skanowane, więc mógł im w ten sposób umknąć. Niby. Kobieta jak przez mgłę pamiętała również coś o tym, że rok czy dwa lata temu bestia tego pokroju sprawiała w mieście problemy - ale wtedy została chyba przegnana przez Thora? Więc to niekoniecznie było to samo stworzenie. Najwyraźniej musiała wstrzymać się ze wszystkimi tymi pytaniami do spotkania z Namorem... Choć nie zaszkodzi zerknąć do baz danych pod kątem tamtego zajścia.
-Mnie też nie. Przychodzi mi za to do głowy parę wyjaśnień dla tego, w jaki sposób udało mu się zakamuflować w rzece, ale... Najpierw spróbuję po prostu wyjaśnić tę sytuację z jego panem. Namor już od dłuższego czasu nie sprawia nam żadnych problemów i, jak by na to nie patrzeć, teraz szybko odpowiedział na prośbę o pomoc... Więc może przesadzamy. Przecież musiał sobie zdawać sprawę z tego, że się zorientujemy. Gdyby coś planował, to by się wstrzymał. Albo raczej pomógłby w inny sposób, bez wzbudzania podejrzeń i zdradzania pozycji tego potwora- przynajmniej w to ostatnie Sue szczerze wierzyła i to nie tylko ze względu na własną historię z władcą Atlantydy. Obiektywnie był on mężczyzną inteligentnym. Jeżeli zamierzałby zaatakować miasto albo chociaż trzymał to monstrum w pogotowiu - na wypadek, gdyby w przyszłości naszła go taka zachcianka - to przecież tak łatwo by go nie wydał. Nie zwróciłby ich uwagi na swoje zamiary. To właśnie dlatego - choć była praktycznie pewna, że bestia z jakiegoś powodu czekała w okolicy - dawała Namorowi kredyt zaufania.
Już pod koniec swojej wypowiedzi Susan dostrzegła nadciągającą Carol, na którą prawdę mówiąc zwróciła uwagę dopiero w momencie, gdy usłyszała jej lądowanie w pomieszczeniu. Wcześniej była do niej obrócona w taki sposób, że po prostu nie mogła jej dojrzeć, ale ten dźwięk od razu zyskał jej zainteresowanie i skierowała twarz ku jego źródłu, aby odszukać kobietę wzrokiem. Brak torby w jej rękach uznała za znak, że Ms. Marvel odnalazła doktora Pyma i mu ją oddała, czyli chyba przynajmniej to przebiegło zgodnie z planem. O ile mogli w ogóle mówić o jakiegoś posiadaniu.
Sue uśmiechnęła się lekko do Carol, jednocześnie na powitanie, ale i starając się tym gestem poprawić trochę atmosferę, choć nie liczyła na wiele. Mimo to nie odezwała się jeszcze do kobiety, pozwalając jej najpierw w spokoju podejść i zająć miejsce na kanapie. Jej zachowanie było nieco niepokojące, ale zrozumiałe, więc Susan nie zamierzała na nią w żaden sposób naciskać - za to po odczekaniu paru sekund ostrożnie ułożyła dłoń na jej ramieniu, aby zwrócić na siebie jej uwagę.
-Przyniosę ci coś do picia i zaczynamy?- zasugerowała.