Ogródek

First topic message reminder :

W zasadzie to nie ogródek, a trzy stoliczki z krzesełkami przed cukiernią. Przy drzwiach są wystawione małe drzewka a z okien zwisają kwiaty. Muzyka ze środka jest słyszana i tutaj dzięki małym głośniczkom schowanym za doniczkami przy wejściu.
Przyjemnie jest tutaj usiąść z kawą i porcją ciasta, lub deserem lodowym w upalny, letni dzień.

Panika.
Tym jednym słowem, mógłbym streścić całość działań w umyśle Eugene'a. Gdy zorientował się, że osobnik który na niego wpadł, jest martwy, zamarł w bezruchu. Umrzeć? Od takich ran?
Maszyny zabijały inną technologią. Co to oznacza? Poza faktem, że przy Eugene'ie umiera dużo osób, to trzeba było się przygotować na własną śmierć. Przerzedziło się, co oznacza, że Eugene wkrótce zostanie celem.
No i doszły wstrząsy. Trzęsienie ziemi w takiej chwili? Tego było potrzeba naszej pięknej okolicy. No dobra, nie takiej pięknej...
Tak czy siak, Eugene zdecydował, że się skryje. Jakkolwiek spanikowany by nie był, kamuflowanie się to było pierwsze, co zawsze robił. Więc nawet spanikowany, jakoś udało mu się ponownie zmienić w szklanego ludzika. Przykucnął i nerwowo obserwował, co się dzieje. Jego dłonie drżały ze strachu i przerażenia. Czy to nie jest to samo? Nieważne

Jakim głupcem był, jak bardzo wielki głupcem był myśląc, że jego atak coś zmieni? Karcił się w myślach, widząc jak maszyny wzbijają się w powietrze. Użycie mocy nie było zbyt mądre, a wynikające z tego konsekwencje były wręcz przerażające. Teraz najpewniej by umarł, umarłby na pewno. Zaczynał lekko panikować. Ale przecież nie mógł umrzeć w tak głupi sposób. Musiał coś zrobić. Zawsze musiał coś zrobić i komuś pomóc. Jednak teraz.... O jasna cholera! Maszyna wyciągnęła swoją łapę wprost w jego stronę, a jej wnętrze zaświeciło się czerwonym blaskiem. Biegnij! Wewnętrzny pierwotny instynkt zadziałał i Artur nie zważając na nic w ułamku sekundy obrócił się i ruszył przed siebie. Instynkt przejął nad nim całkowitą władze. Na złamanie karku pędził ku wejściu do kawiarni przeskakując w międzyczasie nad leżącymi zwłokami. Nie widział ich, nie widział żadnego trupa, a jedynie przeszkody, które musiał ominąć i uciec, aby przeżyć. Biegnij chłopaku, biegnij! Głos w myślach nadal kazał mu uciekać. Nie panując nad sobą próbował wpaść na drzwi do środka i ukryć się w - jak mu się wydawało - bezpiecznym wnętrzu.

Laser chciał dopaść kolejne ofiary, a raczej jedną ofiarę. Eugene z przerażeniem patrzył na to, czuł, jak drżą mu ręce.
Jednakże, osobnik uciekający zdążył się skryć... Ale promień pędził dalej. Gdy dotknął ściany mutanta, ten zobaczył, jak promień się odbija...
Nie rozszczepia i przechodzi na drugą stronę. Odbija.
To było coś, co mógł wykorzystać...
I tyle by było przemyśleń Mercera, gdy musiał osłonić się przez deszczem odłamków. Nie poraniły go, odbijając się od jego szklanej powłoki. Chłopak jednak rozejrzał się nerwowo...
~Uspokój się. Masz te moce nie bez powodu~Pomyślała resztka racjonalnie myślącej części umysłu Eugene'a. Coś mu w głowie kołopotało o kącie padania i kącie odbicia... Są one równe.
Więc gdyby tak... Eugene drżącymi rękami zaczął tworzyć kolejne ściany ze szkła. Tym razem jednak, były one nastawione na odbijanie promieni, niż na ochronę. Były one grube i wydawały się mniej przeźroczyste. Miały one proste zadanie...
Wziął głęboki wdech. Teraz, najważniejsze. Musiałby zdjąć powłokę i zwrócić na siebie uwagę robota... I zacząć biec i odbijać. Ściana ze szkła, nawet gdyby ją wzmacniał cały czas, raczej by nie wytrzymała. Przykucnął jeszcze, chcąc zobaczyć rozwój sytuacji, nim podejmie ten krok.
Nie żeby się bał... Nie czuł się bohaterem. Na pewno nie w tej sytuacji.

Eugene miał... Wahanie. I to potężne, bo nie wiedział co zrobić.
Chociaż ująć należałoby to inaczej. Wiedział co zrobić- nie miał odwagi, by to zrobić. Paraliżowało go na myśl o tym.
Ale musiał coś zrobić. Musiał ściągnąć je na siebie. Nieważne jak, musiał to zrobić... A była tylko jedna opcja, by mu się udało.
Dłoń mu zamarła. Ale w końcu... W końcu mógł pomóc ludziom, prawda? Miał z pewnością większe szanse by przetrwać, niż reszta...
Ale wciąż się bał. Bał się śmierci. Nie chciał umierać, a to proszenie się o śmierć by było... Ale jednak, należałoby to zrobić. Pomimo, że cały drżał że kolana się pod nim uginały...
Szkło zawirowało do jego dłoni, by stworzyć po chwili jakiś rodzaj matowej tarczy. Eugene niechętnie, całemu drżąc, zdjął z siebie szklaną powłokę.
-H-h-hej!-Zawołał. W połowie mu się załamał głos, a kolana drżały. Zęby też uderzały o siebie wściekle. Jego dłoń cała drżąc, uniosła się i wystrzeliła szklany szpikulec w jednego z robotów.
A potem zaczął biec. Nie czekał aż w niego wycelują, biegł między powłokami, obserwując swoich przeciwników. Starał się nie myśleć, że może zginąć.
~Lewa, prawa. Lewa, prawa~Powtarzał jak mantrę. Biegając wokół ogródka, chciał zwrócić na siebie uwagę robotów, cały czas tworząc nowe lustra do odbicia ich laserów, gdyby któreś uległy destrukcji.
I bał się jak sam nie wiedział co. Ale nie myślał o tym. Odsuwał te myśli, skupiając się na czymś tak prozaicznym jak bieg i tworzenie lusterek.

Plan był dobry, nieprawdaż? Niestety, wykonanie już gorsze.
~I ty chcesz być bohaterem... Nawet innych nie umiesz ochronić~Pomyślał Eugene. Konkretniej, ta część, która namawiała go do ucieczki. By znowu uciekł. By znowu się bał.
Ale sam Eugene... Funkcjonował inaczej. Gdzieś zanikł strach, gdzieś znikła obawa. Nie było sensu uciekać, skoro ściągnął tylko kłopoty pewnej grupce... Nie ochronił ich.
A jednak, ktoś przeżył. Laser nie zabił wszystkich, a przyjaciele się rozpierzchli.
Jak zawsze. W chwilach zagrożenia, najlepiej liczyć na siebie... Ale co, gdy zbyt polegasz na kimś?
Mercer dostał swoją szansę... Zdecydował się zatem ją wykorzystać. Nie dał rady ocalić całej trójki, postara się więc ocalić ostatnią z nich.
Wyciągnął dłonie przed siebie, zatrzymując się. Przed dziewczyną zaczęło się formować szkło, kreując się na ścianę. Wycelowana w przeciwnika, miał nadzieję ją odbić w robota.
Kąt padania równa się kątowi odbicia. Zatem jeśli ściana będzie idealnie prostopadła... Laser powinien się odbić w robota. I na to liczył Eugene, tworząc ścianę. Szkło nie wytrzymałoby takiej temperatury zbyt długo, musiał zatem wyeliminować źródło. Czyli robota. A jedyną bronią zdolną go zranić, był jego laser.
A szkło jak najbardziej zbliżone do lustra, jest w stanie go odbić do właściciela.
-Niech to zadziała. Proszę-Powiedział cicho, patrząc na stworzoną ścianę. Laser lada chwila wypali...

Cała sytuacja wymykała się poza zdrowe pojmowanie Artura, chłopak jedynie siedział z rozwaloną nogą i nie myślał. Serio, jego głowa nie pracowała, był jak w transie. Jedynie siedział i patrzył się tępo w przód, a wszystkie zewnętrzne bodźce nie docierały do niego. W pewnej chwili jednak coś zatrybiło, a chłopak "wrócił do żywych". Ogromny ból w nodze sprawił, że chciał krzyczeć, a do jego oczy zaczęły napływać łzy. Czuł, że znów coś zepsuł, a przez jego niefrasobliwość zaczęli umierać ludzie. Musiał coś z tym zrobić, musiał zadziałać i ich chrobić. Bez wzgędu na konsekwencje musiał działać - to był jedyne, o czym myślał. Oczywiście nie widział zmagań drugiego mutanta z robotem.
Wychylił głowę ze swojego ukrycia wewnątrz pomieszczenia i na wpół przytomnym wzrokiem starał się ogarnąć sytuację na zewnątrz. Widział, że robot się zachwiał i to była jego szansa! Skupił na nim cał swoją uwagę i sprawił, że podłoże w jego otoczeniu zaczynało się trzęść. Jednak czy mu się uda? Czy osłabiona percepcja chłopaka da radę?

Drobne sukcesy są okupione ogromnymi porażkami, nieprawdaż? Więc choć ocalił dziewczynę, poranił ją. Ale przynajmniej ocalił- z ran po szkle jeszcze się wykaraska.
Jednakże najwyraźniej nastolatka była mocno zszokowana. Nie korzystała z okazji, by uciec... A może po prostu nie mogła? Kto wie, Eugene nie był medykiem. Jednak by otrząsła się z szoku musiał zadziałać ktoś z zewnątrz. Albo coś.
Mercer podbiegł do dziewczyny, tworząc kolejną ścianę. Tym razem jednak, postanowił zagrać podwójnie. Skoro laser przebił się przez tylko jedną ścianę, Mercer zdecydował stworzyć dwie. Jedną, by odbiła ewentualny atak, drugą, by osłoniła go przed odłamkami.
-Hej? Słyszysz mnie?-Powiedział, doskakując do dziewczyny. Cholera, tu były ciała... Żołądek Eugene'a podjechał do gardła.
~Skup się. Trzeba ją wyciągnąć~Polecił mu ten mały, opanowany fragmencik umysłu.
-Dasz radę sama wyjść?-Spytał, zdejmując z niej ciała. Zauważył, że jego dłonie drżą. Dotykał martwych osób... Osób które żyły jeszcze przed chwilą...
~SKUP SIĘ~Krzyknął na siebie.
-Zabiorę cię do środka kawiarni. Tam powinnaś być bezpieczna na ten moment-Powiedział. Jeśli dziewczyna mogła iść, pobiegł z nią, jeśli zaś nie- postarał się ją zaciągnąć, gdyż nie miał wystarczająco sił, by ją unieść. Cały czas równocześnie, tworzył ściany, mające odbić i ochronić ich obu przed odłamkami.
Gdy dziewczyna znalazła się w środku, zaczął słyszeć inny głos.
-To oznaka szaleństwa... Ale może ma rację-Wyszeptał do siebie, po czym zaczął tworzyć sporych rozmiarów szpikulec w dłoniach. Wystrzelił nim w stronę robota, celując w jego krąg na piersi.
Ponoć głosy w głowie oznaczają szaleństwo... Ale co w obecnej chwili nie było szaleństwem?

Gdy tylko Artur zauważył, że robot znów do niego celuje, do razu schował się za osłonę - oczywiście zrobił to na tyle szybko, na ile pozwalał jego stan zdrowia. Nie chciał umierać, ale nie chciał też dłużej tu być. Miał poczucie, że to przez niego ginęli tu ludzie. Starał się, robi co mógł, ale na nic się to nie zdawało. Wręcz przeciwnie, ginęło coraz więcej ludzi, a w nim jedynie zbierało poczucie bezsilności i bezużyteczności. Chciał tylko, aby wszystkie roboty zapadły się pod ziemię, aby znikły i dały już spokój. Wiedział, że jest gównem - tak, gównem, bezsilnym, bezużytecznym i zbędnym. Nie potrafił uratować nikogo, a jego całkowicie nieprzydatna moc nie nadawała się do walki. Nic nie potrafił, nawet umrzeć. Bał się śmierci jak cholera i stawiał swoje życie, ponad życie innych ludzi. Co było z nim nie tak? Był uczony, aby chronić ludzi, a nie potrafił wywiązać się z tego zadania. Jaki z niego uczeń szkoły dla mutantów? Jaki z niego wojownik, za którego zawsze się uważał? Był zerem z nieprzydatną mocą i rozwaloną nogą. Chciał tylko, żeby ziemia pochłonęła roboty, ale co to da? Przecież nic nie zdziała. Raczej i tak mu się nie uda.

Cała sytuacja coraz mocniej go przytłaczała, a do tego adrenalina zaczynała schodzić. Na całe swoje marne dzisiejszego dnia szczęście zdołał skryć się za zasłoną i już nie miał zamiaru z niej wyłazić. Ból, jaki poczuł chłopak zaczynał być coraz bardzie nie do zniesienia, a właściwie zaczynał go wykańczać. Sam Artur zaczął zwijać się z bólu nie panując nad sobą, nawet nie próbował wstać, a jedynie czołgał się bardziej za zasłonę jednocześnie krzycząc. Czuł, jak zły napełniają mu oczy - nawet taki twardziej jak on czuł się teraz bezsilny i nie było to te samo uczucie co wcześniej. Wcześniej czuł się jedynie bezsilnie słaby i bezużyteczny, a teraz? Teraz czuł się bezsilnie słaby i bał się śmierci. Dosłownie - bał się, że za chwilę to wszystko się zawali, a on zginie tam. I co miał zrobić? Nic! Dosłownie nic, jedynie leżał na podłodze próbując ukryć się jeszcze bardziej i myśleć, że "jakoś to będzie".
W chwili, gdy usłyszał wybuch, coś w nim pękło - może ktoś przybył mu z odsieczą? Może ktoś w końcu go stąd zabierze? Oby tak było.
- Pomocy! - zawołał zachrypniętym głosem - Niech mi ktoś pomoże!
Oby ktoś go usłyszał i wyciągnął z tej pułapki.

Może faktycznie ucieczka nie była najgoszym pomysłem? Bo w końcu co mógł tu zdziała? Nic. Nie nadawał się do niczego i tak, nie był w stanie nikogo obronić, ani nawet skutecznie przeciwstawić się maszynom. Był jedynie typem z bezużyteczną mocą. Do tego miał rozwaloną nogę. Nic nie mógł i do niczego się nie nadawał. Tu do cholery jasnej ginęli ludzie, a on jedynie na to patrzył.
Teraz jednynie czuł niewyobrażalnie piekący ból w rannej nodze. No nic, trzeba było ratować się ucieczką i liczyć, że ktoś przydatny - czyli nie on - oganie sprwę z robotami.
- Dobra, pomóżcie mi - powiedział do ludzi, którzy wyszli z kątów po przemowie bohaterki.
Po chwili ktoś pomógł mu i przy użyciu apteczki zrobił mu opatrunek. Dzięki temu był w stanie w miarę normalnie chodzić. Zabrał więc z podłogi swoją gitarę i ruszył do Instytutu.

// zt i idę do Instytutu.