Jezioro Breakstone

Jeszcze podczas wychodzenia z biblioteki Billy - już po raz drugi w bardzo krótkim czasie, choć oczywiście przez inną osobę - zapytany został o swoją znajomość z Kitty. Nie dziwiło go to, na miejscu dziewcząt pewnie sam byłby czegoś takiego ciekaw, nie przeszkadzało mu również ponowne odpowiadanie na to samo... Mimo to jednak zdecydował się podać mocno skróconą wersję wydarzeń, aby nie odciągać niczyjej uwagi od samej wycieczki. Dla Cessily pewnie nie stanowiłoby to żadnego problemu, ale dla nowej uczennicy i dla niego osobiście już by mogło.
- Poznaliśmy się dzisiaj, zresztą z Icemanem też. Potrzebowali się ewakuować z niebezpiecznego terenu, a ja akurat jestem teleporterem, więc... Więc ich tutaj odstawiłem - wyjaśnił, spoglądając przy tym na Cessily, obok której teraz kroczył, w dalszym ciągu podążając za Hisako. Ufał decyzjom przewodniczki, więc sam niczego jeszcze nie sugerował i póki co zachowywał dla siebie pytania, które cisnęły mu się na usta. Liczył na to, że na końcu oprowadzania znajdzie się chwila, aby mógł je wszystkie zadać.
Tyle że... Nagle atmosfera panująca pomiędzy dziewczętami uległa bardzo gwałtownej zmianie, stała się na tyle ciężka i gęsta, że jeszcze tylko trochę i pewnie można by ją było ciąć nożem. Napięcie łatwo dało się wyczuć, a ze swoją, z braku lepszego słowa, paranoją Kaplan i tak był na nie szczególnie wyczulony. Nie rozumiał do końca co się właśnie stało, ale domyślał się, że wynikało to z przezwiska, którego użyła przed chwilą Azjatka... Czyli było czymś złym? To znaczy, oczywiście Billy wiedział co się wiązało z pojęciem golema, w końcu wywodziło się z jego religii, no i obecnie zarówno w języku jidysz, jak i w hebrajskim faktycznie miało negatywne znaczenie... Ale jakoś nie sądził, aby Hisako była tego świadoma. Jej słowa i ton głosu nie wskazywały tak naprawdę na nic obraźliwego... Choć nastolatek nie znał sytuacji i mógł się mylić. To właśnie dlatego zdecydował się nie wtrącać i po prostu liczyć na to, że problem sam zniknie.
Oczywiście nie mogło być tak pięknie. Po komentarzu rudzielca druga dziewczyna wciąż wydawała się być rozdrażniona, przez co o wiele mniej entuzjastycznie opowiadała o szkole... I w ogóle przestała mówić aż tyle, co jeszcze przed chwilą... Szczerze powiedziawszy Kaplana trochę to zaniepokoiło, lecz z drugiej strony przynajmniej Azjatka nie zareagowała agresją, nie doszło do żadnej kłótni, przy której tym bardziej nie wiedziałby jak się zachować, a to już coś. W związku z tym chłopak ograniczył się do ostrożnego zerknięcia na ostatnią z dziewcząt, tę, która również nie brała udziału w, być może, konflikcie. Trochę ciekawiło go co ona o tym myśli i zastanawiał się czy na jej obliczu znajdzie jakąś odpowiedź.
Pomimo pogorszonego nastroju, tak swojego, jak i reszty grupy, a także znajomego uścisku w klatce piersiowej, który zawsze pojawiał się wtedy, gdy Billy odczuwał stres, nastolatek tak czy siak starał się wynieść jak najwięcej z tego spaceru po szkole. Z zaciekawieniem oglądał miejsca, do których po kolei trafiali i słuchał tego, co miała do powiedzenia Hisako, nawet teraz, gdy jej relacje tak bardzo się skróciły i zubożały. W końcu zaś ruszyli nad jezioro, choć prawdę mówiąc Kaplan nie był do końca pewien czemu... Ale i tak nie zamierzał narzekać. Pogoda była przecież ładna, temperatura przyjemna, więc czemu by miał?
Powinien się był spodziewać, że coś pójdzie nie tak. To naturalna kolej rzeczy, szczególnie w jego przypadku. Azjatka wreszcie wybuchła, zresztą mocno go tym zaskakując i sprawiając, że aż się wzdrygnął, nim spojrzał na nią z jawnym zdezorientowaniem. Zaraz potem jego wzrok przesunął się już ku Cessily, w tym czasie zaś Hisako wciąż jeszcze mówiła, wylewała swoje żale, w niczym nie przypominając radosnej dziewczyny z początku ich krótkiej znajomości...
Billy zaś miał poważny dylemat. Wiedział, że nie powinien się w to mieszać, cały jego instynkt samozachowawczy nakazywał mu siedzieć cicho i nie obierać żadnej ze stron, bo... Bo to nie była jego sprawa i brakowało mu informacji, równie dobrze ten cały Santo mógł nie mieć nic przeciwko takiemu przezwisku albo przeciwnie, nie cierpieć go. Tyle że... Chyba jednak musiał się wtrącić. Mimo wszystko czuł taki obowiązek.
- Jeżeli myślimy o tym samym chłopaku, to wydaje mi się, że on mówił. Golemy nie mówią, to ich podstawowa cecha. W uproszczeniu są takimi prawie ludźmi, stworzonymi przy użyciu magii z błota i gliny, a potem najczęściej kontrolowanymi przez tego, kto ma nad nimi władzę. I... Domyślam się, że nie zdawałaś sobie z tego sprawy, ale to słowo jest obraźliwe. Oznacza kogoś... Niezbyt inteligentnego, za to niezdarnego i powolnego. Nieobytego. Może temu Santo to nie przeszkadza, może tego nawet nie wie, ale... Tak tylko informuję na przyszłość, bo niektóre osoby to wyłapią i może pomyślą sobie różne rzeczy - wyjaśnił, stawiając na spokojny, kojący, delikatny ton, a do tego umyślnie obniżając trochę swój głos. Chciał w ten sposób podkreślić, że nie zamierzał dołączać do kłótni, dolewać oliwy do ognia, tylko po prostu wytłumaczyć jeden z wielu możliwych punktów widzenia.
W trakcie swojej wypowiedzi Billy odruchowo objął się rękami w pasie i opuścił lekko ramiona, jak gdyby instynktownie starał się wydawać mniejszy - a i tak był przecież niski - i pokazać, że nie stanowił zagrożenia. Nie czynił tego świadomie, więc sam nie potrafiłby tego wytłumaczyć, ale z drugiej strony póki co nie zwrócił też na to uwagi.

Z każdą upływającą sekundą Billy czuł się tutaj coraz bardziej niekomfortowo i tak naprawdę żałował, że w ogóle się odezwał. Przecież z góry doskonale wiedział, że nie wyjdzie mu to na dobre, a jednak nie potrafił trzymać buzi na kłódkę, tak jak pewnie powinien był zrobić... To nie jego sprawa, mógł milczeć, nie wtrącać się, ale nie, oczywiście musiał przedstawić swój obiektywny punkt widzenia. Jak gdyby kiedykolwiek taka obiektywność zażegnała jakiś konflikt...
Niby Cessily bardzo dojrzale - co wyjątkowo stwierdzał nieironicznie - zachowała spokój i jedynie wyjaśniła swój punkt widzenia, a potem jeszcze poparła słowa samego chłopaka, ale mimo wszystko i tak zdecydowała się ich opuścić... Co tylko bardziej pogorszyło już zepsuty nastrój. Kaplan tak czy siak uśmiechnął się do rówieśniczki na pożegnanie, nawet jeżeli musiało to wyglądać dość blado, bo nastolatek nigdy nie był najlepszy w udawaniu emocji... Ani w ogóle w ich wyrażaniu, choćby naprawdę je odczuwał. Od dawna miał z tym problemy.
Billy zerknął przelotnie na ostatnią z dziewcząt, do tej pory milczącą, jak gdyby chciał sprawdzić co ona o tym wszystkim myślała, lecz jednak długo się na niej nie skupiał. Nie bardzo mógł, gdyż w tym czasie Hisako otoczyła się zaprezentowaną już wcześniej zbroją, w ten sposób prędko przykuwając jego uwagę. Kaplan zmierzył ją ostrożnym spojrzeniem, nie odzywając się jeszcze, tylko dopatrując się intencji Azjatki. Nie spodziewał się z jej strony agresji, nic z tych rzeczy, tylko... Zastanawiał się po prostu skąd się u niej wzięła ta nagła manifestacja mocy. Wszystko wskazywało chyba na to, że nie była nawet umyślna, a o takich sytuacjach Billy co nieco wiedział. W końcu jego zdolności też czasem uruchamiały się samoistnie... Najczęściej pod wpływem silnych emocji. Innym razem po prostu go nie słuchały, czyniąc to, co akurat same uznawały za słuszne, ale na szczęście ostatnio coraz bardziej miał je pod kontrolą.
Choćby nawet nastolatek chciał coś teraz powiedzieć - a po ostatnim fiasku w dalszym ciągu nie był w pełni przekonany czy powinien to zrobić - to tak czy siak nie miałby pojęcia co dokładnie mógłby rzec. Szczerze mówiąc nie był najlepszy w pocieszaniu ludzi. W ogóle nie radził sobie za dobrze w kontaktach z innymi osobami, przynajmniej na żywo. Prawdziwie dziwiło go, że jak do tej pory całkiem nieźle dogadywał się z większością Young Avengers, no i z Victorem również... A nawet w rozmowach z dorosłymi bohaterami chyba jakoś sobie radził... Ale bardzo jasno zdawał sobie sprawę z własnych braków i ograniczeń.
W związku z tym Kaplan początkowo pozwolił Hisako się oddalić, dochodząc do wniosku, że chwila dla siebie najpewniej pomoże dziewczynie trochę ochłonąć. Jemu samotność zazwyczaj pomagała. W głębi ducha rozumiał, że nie było to z jego strony zbyt zdrowe podejście, ale skoro działało, to czemu miałby je zmieniać? No właśnie.
Sekundy wlokły się niemiłosiernie wolno, a chłopak milczał, obserwując dalsze poczynania swojej rówieśniczki. W dalszym ciągu odczuwał stres i dyskomfort, ale teraz zdążył już do nich przywyknąć, więc było mu trochę lepiej... No i przynajmniej zniknęła wizja kłótni, a to także miało dla niego spore znaczenie.
W pewnym momencie gdzieś z oddali dobiegł go czyjś głos, jednakże nie rozróżniał nawet padających słów, pomijając może kilka, które nic mu tak naprawdę nie powiedziały. Billy zdecydował się zignorować to zajście, bo przemawiająca osoba nie brzmiała na przejętą czy zdenerwowaną, lecz mimo to spojrzał w kierunku szkoły... I to właśnie dlatego tak bardzo zaskoczył go nagły huk spadającego niedaleko drzewa. Nastolatek prawie podskoczył i natychmiast przeniósł wzrok z powrotem ku Hisako, mrugając szybko. Czyli jednak pomylił się w kwestii agresji, nawet jeżeli nie została skierowana przeciwko niemu albo drugiej dziewczynie, tylko biednej roślinie... Kaplan aż jej tego współczuł.
To właśnie to zdarzenie sprawiło, że chłopak powolnym krokiem ruszył w stronę Azjatki i niewinnego drzewa, w dalszym ciągu obejmując się ramionami w pasie i starając się sprawiać wrażenie jak najbardziej nieszkodliwego. W szkole czasem to działało, nawet jeżeli nie na każdego, więc instynktownie przybierał taką postawę, aby uchronić się przed oberwaniem... I by nie zwracać na siebie uwagi silniejszych.
Billy był już blisko, gdy pancerz Hisako w końcu zniknął, a ona sam wreszcie odezwała się na tyle głośno, aby mógł ją usłyszeć. Na początek użyła jednego z nielicznych japońskich słów, które chłopak jako tako kojarzył, ale tak czy siak zaraz potem je przetłumaczyła i wyjaśniła coś więcej... Choć prawdę mówiąc Kaplan nawet tego od niej nie oczekiwał. Jemu nie musiała się tłumaczyć, nie była mu tego winna.
- W porządku - odparł więc prosto, bo te słowa wydawały się bezpieczne, a żadne inne nie przychodziły mu jeszcze w tej chwili do głowy. Mógłby zapewnić rówieśniczkę, że nic się nie stało, ale to nie byłaby do końca prawda. Mógłby jej też powiedzieć, że domyślał się, że nie obrażała nikogo świadomie, ale... To już właściwie zrobił i chyba nie przyjęła tego wtedy do wiadomości. Co mu w takim wypadku pozostawało? No tak, chyba tylko jedno...
- Chcę naprawić to drzewo, chcę naprawić to drzewo, chcę naprawićtodrzewochcę... - powtarzał, w myślach skupiając się na obrazie, który widział tutaj jeszcze niedawno, czyli na wizji wciąż rosnącej, zdrowej i silnej rośliny. Nie był pewien czy to w ogóle zadziała, ale jego zdolności wpływały już na tyle różnych rzeczy, że równie dobrze mógł spróbować.
Billy obserwował to, jak jego energia odpowiedziała na wezwanie i obudziła się do życia, gromadząc się pod postacią błękitnego blasku - jak zawsze - przy jego oczach i dłoniach, a następnie od nich wystrzeliła dalej, otaczając pniak oraz leżący pień i gałęzie. Praktycznie całkowicie przesłoniła przy nich widok, przez co nie dało się stwierdzić co dokładnie tam robiła... Lecz zaraz potem zaczęła się wznosić, zajmować coraz większy obszar, a kiedy w końcu ustąpiła, drzewo powróciło już do swojego wcześniejszego stanu, jak gdyby nigdy nie zostało obalone.
Usatysfakcjonowany tym efektem, Kaplan zamrugał szybko i lekko poruszył palcami, pozbywając się resztek niebieskiej aury. Jej błyski utrzymywały się jeszcze przez kilka sekund, ale chłopak nie zwracał już na nie uwagi. Starał się skoncentrować na myśli, że pomógł żywej istocie, równocześnie ignorując ukłucie niepokoju wynikające przede wszystkim z niepewności względem własnych mocy.

Słowa Hisako sprawiły, że Billy wreszcie oderwał swe spojrzenie od świeżo odtworzonego drzewa, aby zamiast tego skierować wzrok właśnie ku niej. Już ton jej głosu wywołał w chłopaku lekkie zakłopotanie, ale uczucie to dodatkowo pogłębiło się przez wyraz twarzy Azjatki, zapewne odbijając się również w jakimś stopniu na poważnym obliczu nastolatka, objawiając się pod postacią niepewności w jego oczach... Kaplan wciąż jeszcze nie przywykł do bycia chwalonym, nie przyzwyczaił się też do przyjmowania takich zachwytów czy komplementów. Nie przewidywał, aby miało to nastąpić w najbliższym czasie... Dlatego nie wiedział do końca jak powinien zareagować.
W pierwszym momencie przede wszystkim kusiło go sprostować, że to niekoniecznie były w ogóle czary, choć to właśnie takiego określenia Hisako użyła wobec jego zdolności. Jasne, jego moce mogły wynikać z jakiejś formy magii, ale w gruncie rzeczy ta opcja wydawała mu się mniej prawdopodobna od innych... Bo przecież nigdy nie uczył się żadnych zaklęć. Choć może powinien zacząć? To wcale nie byłby taki głupi pomysł. Gdyby mu wychodziły, to przynajmniej ta jedna kwestia w końcu by się wyjaśniła. Po powrocie do domu będzie musiał zrobić rozeznanie w temacie. Internet jak zawsze na ratunek.
Tyle że... Billy chyba miał już trochę dość wyjaśniania kolejnym osobom tego problemu i usprawiedliwiania przed nimi własnej niewiedzy, a Hisako tak naprawdę nawet nie spytała o pochodzenie jego zdolności, tylko o to, co potrafił nimi osiągnąć, więc... Więc równie dobrze mógł skupić się na tym, co chciała usłyszeć. Nawet jeżeli pod tym względem wcale nie posiadał dużo więcej informacji.
Nastolatek odczekał więc krótką chwilę, aby jego rówieśniczka mogła w spokoju się wygadać i z każdej strony dobrze przyjrzeć drzewu, sam zaś przez ten czas tylko obserwował jej poczynania i w milczeniu słuchał jej słów. Ramiona w dalszym ciągu miał skrzyżowane na klatce piersiowej, a głowę trzymał teraz pochyloną lekko do przodu i na bok. Nie niecierpliwił się, nie pospieszał Azjatki, nic w jego postawie czy zachowaniu nie wskazywało na to, aby był znużony.
W trakcie całych tych oględzin Kaplan usilnie starał się za bardzo nie zastanawiać nad tym, co dokładnie zrobił przed chwilą tej biednej roślinie. Cofnął dla niej czas? Uzdrowił ją? W jakiś sposób złączył ze sobą wszystkie warstwy, aby drzewo mogło w dalszym ciągu normalnie funkcjonować? Możliwych wyjaśnień znalazłoby się pewnie o wiele więcej, te po prostu przychodziły mu do głowy na poczekaniu... I z tego względu Billy aż uśmiechnął się na ostatnie z pytań dziewczyny, dotyczące jego stopnia panowania nad zdolnościami. Jak gdyby miał nad nimi jakąś szczególną władzę... Zabawne. To znaczy, tak naprawdę niepokojące, ale ukochany sarkazm nie pozwalał mu tego ująć inaczej.
- Trochę nad tym panuję - odparł więc w pierwszej kolejności, nieumyślnie zaczynając od końca, za to z pełną premedytacją używając lekko odmienionych słów Hisako. Uznał, że nie będzie wchodził w szczegóły, ale zdążył się już zorientować, że na efekty działania jego mocy składało się mnóstwo różnych czynników... Jego intencje, wyobraźnia, to, czego chciał tak naprawdę, w głębi ducha, a nie to, o czym mówił i czego życzył sobie powierzchownie. Do tego zaś dochodził jeszcze element chaosu, gdy jego zdolności same o sobie decydowały. Świetna mieszanka, nie ma co.
- A jeżeli chodzi o to, co potrafię zrobić... To nie jestem do końca pewien. Teleportuję się, unoszę przedmioty siłą woli i tak dalej. Jeszcze pracuję nad ustaleniem detali, ale wszystko chyba sprowadza się do różnych zastosowań tej samej energii... Przypomina elektryczną. Zwykle. Ale nie za każdym razem - wyjaśnił w skrócie, wzruszając przy tym lekko ramionami i równocześnie uciekając spojrzeniem na bok, prosto w stronę tafli jeziora. Skoro zaś już o nim mowa, to pewnie powinien tutaj bardziej uważać, żeby przypadkowo nie puścić wiązek przez wodę... To nie byłoby przyjemne dla ryb, jeżeli jakieś tu w ogóle występowały.
Szczerze mówiąc nastolatek podejrzewał, że X-Men najprawdopodobniej mogliby mu pomóc z określeniem natury jego zdolności, ale mimo wszystko nie chciał ich o to prosić. W końcu i tak starał się już zawrzeć z nimi jedną umowę, dla dobra drużyny, więc jego osobiste sprawy i problemy mogły poczekać, a poza tym... Wolał się im nie narzucać. Na własną rękę chyba nie szło mu zresztą aż tak źle.

Zamyślony i ze wzrokiem w dalszym ciągu skierowanym w stronę rozległego jeziora, Billy aż drgnął lekko w wyrazie zaskoczenia, gdy tylko głos zabrała do tej pory milcząca dziewczyna. Nie spodziewał się jej nagłego wtrącenia do rozmowy, zdążył już przywyknąć do tego, że tylko trzymała się blisko nich, ale z jakiegoś powodu nie wyrażała swoich opinii... Teraz jednak najwyraźniej miało się to zmienić, przynajmniej na jakiś czas.
Mimo wszystko nastolatek nie spojrzał jednak ku swojej rówieśniczce od razu... Właściwie to wprost przeciwnie, bo powoli oderwał wzrok od tafli wody i przesunął go ku kontynuującej temat koleżance, teraz wspominającej o swoim dziadku i dla odmiany się uśmiechającej. Nie byłoby w tym jeszcze niczego dziwnego... Tyle że kilka sekund później dziewczyna niespodziewanie się zaśmiała. Kaplan odruchowo zamrugał szybko, starając się zrozumieć do czego się odnosiła, ale chyba nie potrafił tego jednoznacznie określić. Przyszło jej do głowy coś związanego z dziadkiem? Ta opcja zdawała się być najbardziej prawdopodobna.
Billy obserwował więc dalej działania dziewczęcia, teraz odczuwając już lekkie zaciekawienie. Co kombinowała? Czego tak szukała? Czy miało to coś wspólnego z jej wcześniejszymi słowami i nagłym przypływem dobrego humoru? Odpowiedź okazała się bardzo przyziemna, lecz nie mniej jednak miła, kiedy z torebki wyłoniły się słodycze. Na ich widok Kaplan uśmiechnął się lekko, w duchu błogosławiąc decyzję koleżanki, aby akurat jemu batonika podać, a nie rzucić. Nie ufał swoim umiejętnościom i koordynacji ruchowej. Najpewniej by go nie złapał, a gdyby nawet jakimś cudem mu się udało, to raczej nie poszłoby to gładko.
- Dziękuję, wzajemnie - rzucił cicho, przyjmując smakołyk i równocześnie kiwając potakująco głową... Po części w odpowiedzi na pytanie rówieśniczki, ale głównie w odniesieniu do jej przedstawienia się. Nie sądził, aby kiedykolwiek w życiu spotkał osobę z takim imieniem. Skrót Mel był już popularniejszy, mógł się wywodzić na przykład od Melanie albo Melody, ale pełne Melyonem? Nietypowe. Billy nie miał nic przeciwko oryginalności.
Nastolatek poświęcił krótką chwilę na rozpakowanie batonika, w którego zaraz potem się wgryzł, ciesząc się smakiem czekolady. Może nie był ogromnym fanem słodyczy, ale od czasu do czasu lubił przekąsić coś dobrego, a poza tym... Od spożywania obiadu z rodziną minęło już przecież trochę czasu. Chłopak nie odczuwał jeszcze prawdziwego głodu, ale ten moment akurat nadawał się na niewielką przekąskę.
Równocześnie Kaplan słuchał dalszej wymiany zdań pomiędzy dziewczynami, póki co się w nią nie wtrącając, tylko zajmując się swoim posiłkiem. Mimo to nie można by było powiedzieć, że nie poświęcał rówieśniczkom swojej uwagi. Przeciwnie, przesuwał pomiędzy nimi spojrzeniem, a wyraz jego twarzy bardzo jasno świadczył o jego zainteresowaniu... Nawet jeżeli nie miał się nawet jak wtrącić.
Najpierw propozycja Hisako odnośnie sprowadzenia drużyny do Instytutu, potem opinia Mel względem niedawnego zajścia... W tym wypadku Billy akurat szczerze nie chciał zabierać głosu, więc cieszyło go, że najwyraźniej nikt tego od niego nie wymagał. Chłopak zdążył się jeszcze dowiedzieć, że Azjatka niedawno straciła część rodziny - niezręczne, bardzo niezręczne, znów nie wiedział co powiedzieć i jak zareagować, bo samo przykro mi zdawało się takie tanie, mało znaczące, po prostu irytujące - nim znów wydarzyło się coś dziwnego... A mianowicie Mel odezwała się chyba do samej siebie? Albo przynajmniej do kogoś, kogo widziała tylko ona. Kaplan ostrożnie zerknął w kierunku, w którym spoglądała dziewczyna, a kiedy nie dojrzał tam niczego podejrzanego, przeniósł wzrok na Hisako i uniósł pytająco brew, jak gdyby oczekiwał jej opinii... Ta jednak nie nadeszła, a Azjatka, choć również wyglądała na lekko wytrąconą z równowagi, podjęła inny temat. Billy zmarszczył czoło, lecz bez protestu słuchał dalej, kończąc już batonika i wreszcie chowając papierek po nim do kieszeni. Później przy okazji zamierzał go gdzieś wyrzucić.
Tak czy siak, Hisako wróciła do wyjaśniania swojej sytuacji, najwyraźniej wciąż czując potrzebę, by się wytłumaczyć... Choć Billy w dalszym ciągu uważał, że nie musiała tego robić, bo nie była im tego winna. Jeżeli ktoś by go pytał o zdanie, to stwierdziłby, że dziewczyna powinna omówić sobie wszystko z Cessily, nie z nimi... Bo w końcu stanowili tutaj tylko osoby trzecie. Widownię.
Zaraz jednak Azjatka przysiadła na brzegu - sprawiając, że Kaplan wykonał jeszcze krok czy dwa w jej stronę, aby w dalszym ciągu dobrze ją słyszeć - po czym przeszła do opowiadania o szkole. Ta część o wiele bardziej chłopaka interesowała, bo w pewnym sensie dotyczyła go osobiście - to znaczy, rzecz jasna nie planował tutaj zostawać na stałe, pasowało mu należenie do Young Avengers i bycie bohaterem, ale... Ale chciał współpracy z X-Men i z Instytutem. Może nawet dość ścisłej. W końcu rozmawiał już z Shadowcat i Icemanem o możliwości przeprowadzania wspólnych treningów, więc być może mogliby po prostu wpadać tutaj na weekendy, ćwiczyć razem z uczniami...?
Tak naprawdę najbardziej przydałaby im się pomoc z nauką działania jako drużyna... I radzenia sobie w trakcie różnego rodzaju misji. Większość z nich dobrze panowała nad swoimi mocami, choć niektórzy pewnie mogliby skorzystać z asysty także pod tym względem. Koniec końców Cassie posiadała swoje zdolności dopiero od niedawna, Kaplan nie był też pewien jak szło ich nowym nabytkom... I starał się nie myśleć o tym, jak bardzo on sam zyskałby na wsparciu nauczyciela. To byłoby z jego strony egoistyczne. Niesamowicie. I tak zdawał sobie sprawę z faktu, że miał skłonność do skupiania się na sobie, a to nie było wcale dobre...
- Kitty obiecała spróbować coś dla nas załatwić, jednakże będziemy wdzięczni za każdą pomoc. Myśleliśmy o wspólnych misjach i treningach, bo potrzebujemy przede wszystkim doświadczenia, ale porozmawiam jeszcze z naszą przywódczynią na temat szczegółów. Poza tym... - w tym momencie chłopak krótko się zawahał, znów uciekając spojrzeniem ku powierzchni wody. W ten sposób łatwiej mu było zebrać myśli... I wysławiać się bez dodatkowego stresu.
- Niektórzy w drużynie są... Pewni siebie. Chcą już walczyć, a nie dalej ćwiczyć. Robię co mogę, żeby ich przekonać, że szkolenie się i rozwijanie też jest ważne, ale efekty bywają różne - Kaplan chciał dodać coś więcej. Miał ochotę podkreślić własny punkt widzenia, a przynajmniej dokładniej, niż już to uczynił... Przez chwilę przez głowę przeszła mu nawet myśl, że mógłby podzielić się z dziewczynami swoimi wątpliwościami odnośnie własnych mocy. Tyle że to by tak naprawdę niczego nie zmieniło - i nie byłoby teraz istotne. Grupa stała na pierwszym miejscu. Skoro zaś już o niej mowa...
- Tak czy siak, mam jeszcze parę rzeczy do zrobienia, ale pewnie niedługo znowu was odwiedzę, więc... Dzięki za wycieczkę po szkole. I do zobaczenia? - dorzucił, znów wiodąc wzrokiem od jednej swojej rozmówczyni do drugiej, a potem z powrotem. Teoretycznie chłopak mógł teleportować się już z tego miejsca, ale zdawało mu się zbyt odkryte, nawet jeżeli cały ten teren najwyraźniej należał do Instytutu. W związku z tym Billy wolał najpierw wrócić do szkoły i przenieść się z jej wnętrza, dlatego teraz skierował swoje kroki w stronę zabudowań... W towarzystwie dziewcząt lub nie, zależnie od ich decyzji.

Z/t.

Oddalając się od przestrzeni przeznaczonej dla koni i uparcie nie spoglądając za siebie, aby sprawdzić jakie wrażenie wywarł swoimi ostatnimi działaniami na braciach Guthrie, Josh zdecydował się przejść wzdłuż linii drzew, aby jak najdłużej korzystać z oferowanego przez nie cienia. Oznaczało to, że kroczył po północnej części posiadłości, kierując się na zachód, w pobliżu jeziora... Z zamiarem skręcenia ku szkole, gdy będzie to już konieczne. Jakoś musiał ratować się przed temperaturą i słońcem, skoro przez te głupie, ciemne plamy nie mógł nawet zrezygnować z długich rękawów. Oba swoje piórka schował do głębokiej kieszeni, aby się mu nie zgubiły.
Chłopak nie uszedł jeszcze daleko, nim w końcu zainteresował się trzymaną w dłoni komórką. Nie chciał odczytywać wiadomości w towarzystwie, żeby nie zepsuć sobie efektu, ale teraz już nic nie stało na przeszkodzie, aby odblokował ekran... I nagle się zatrzymał, gdy przed jego oczami znalazła się treść smsa od Nori. W porządku, może jednak nie powinien był z tym zwlekać...
"Valhalla. Dziecko-mutant. Trzeba jej pomóc. Dasz radę przybyć? P.S. Zerwane kable wysokiego napięcia, wszędzie woda. Trzeba uważać."
To zdecydowanie nie brzmiało na coś, czym powinni zajmować się we dwoje i bez nadzoru dorosłych. Na ogół za sprowadzanie do Instytutu nowych mutantów odpowiedzialność brali na siebie X-Men... Bo w końcu byli bardziej doświadczeni, potrafili przekonać osoby w różnym wieku, no i przede wszystkim mogli działać bardziej oficjalnie od uczniów, bo należeli do pracowników szkoły. Mimo to zdarzały się odstępy od tej reguły... A Elixir rozumiał, że skoro Noriko napisała bezpośrednio do niego, to oczekiwała, że nie zaangażuje w to X-Men. Raz już popełnił ten błąd, że zaufał komuś z dorosłych i skończyło się na tym, że nagle o wypadzie dowiedział się cały personel.
Poza tym... Teraz nawet nie wiedział do kogo mógłby się zwrócić. Za sobą pozostawił Jay'a i pewnie powinien się do niego wrócić, ale w takim wypadku musiałby też poinformować o wszystkim jego brata, a nie wiedział jak zapatrywałaby się na to Nori. Czy Cannonball liczył się jako dorosły? Był raczej dość młody i nie należał już do X-Men, jednak czy zachowałby dyskrecję? No i... Mimo wszystko Josh chyba wolał pozwolić, aby obaj Guthrie spędzili ze sobą czas na spokojnie. Miał wrażenie, że to nie było coś częstego.
Gdzie mogła być teraz Laura? Z New X-Men zostawała mu tylko ona - bo Juliana nawet nie zamierzał rozważać - ale nie czuł jej w pobliżu, a nie mógł tracić czasu na jej poszukiwanie. Więc... Może jednak dawni New Mutants? Problem w tym, że z Laurie wciąż był w trochę napiętych stosunkach, a Sofia z nią solidaryzowała, czyli w grę wchodziłby jedynie David... Który chyba go cicho potępiał, ale przynajmniej zachowywał się normalnie... Ale o tej godzinie odbywał zajęcia dodatkowe. Cudownie.
Rozważając to wszystko i szukając najlepszego rozwiązania, uzdrowiciel wysłał już Nori krótką odpowiedź. Jego wiadomość zawierała tak naprawdę tylko jedno słowo - "tak" - bo w końcu wiedział, że w ten czy inny sposób do niej dołączy... Po prostu w najgorszym wypadku sam. Tylko jak? I gdzie w ogóle była ta cała Valhalla, nie licząc mitologii nordyckiej, czyli pewnie innego wymiaru? Skoro przyjaciółka wezwała go w taki sposób, to najwyraźniej zakładała, że będzie w stanie do niej dotrzeć.
Szybko sprawdzając tę ostatnią kwestię w internecie, Josh znów ruszył z miejsca, tym razem o wiele szybszym krokiem, lecz wciąż wzdłuż drzew. W jego głowie formował się już plan. Skoczy do garażu i podprowadzi czyjś samochód, bo teoretycznie - i niestety tylko teoretycznie - wiedział jak odpalić auto bez kluczyków... A potem jakoś wyjaśni, że to była pilna sytuacja i musiał się spieszyć. Jak do tej pory praktycznie wszystko uchodziło mu na sucho, więc czemu teraz miałoby się to zmienić? Tylko pewnie Dani trochę się pozłości i w końcu jej przejdzie.
Zamiary Elixira prędko uległy jednak zmianie, gdyż niedaleko siebie wyłapał obecność kogoś o bardzo przydatnej dla niego w tej chwili mutacji. Jak do tej pory nie miał zbyt wiele do czynienia z Transonic, więc prawdę mówiąc mało o niej wiedział - głównie to, co wieść gminna niosła po szkole - ale potrafił ją rozpoznać dzięki specyficznej budowie jej ciała... I znał jej moce. Gdyby przekonał ją do pomocy, przetransportowałaby go na miejsce szybciej od samochodu.
Z tym nowym postanowieniem i wyszukaną już na telefonie mapką, Josh prędko skierował się w stronę jeziora, już z dość daleka zauważając siedzące pod drzewem dziewczyny... Choć w gruncie rzeczy trochę oszukiwał, bo przecież biokineza podpowiadała mu gdzie powinien spoglądać. Laurie towarzyszyła Cess, którą uzdrowiciel rozpoznał z łatwością... I choć nie zwolnił kroku, ani nie zmienił wyrazu twarzy, to nie do końca wiedział czego się po niej spodziewać. Przyjaźnili się przez pewien czas po tym, jak przybył do Instytutu, ale kiedy Julian się od niego odwrócił, to prawie cała jego świta zrobiła to samo - z wyłączeniem Vica. Na czym stali teraz? Po rozwiązaniu składów treningowych odpadł przynajmniej czynnik rywalizacji pomiędzy New Mutants i Hellions, ale chłopak jakoś wątpił, aby to miało magicznie wszystko naprawić.
- Hej, chcecie pomóc mi kogoś uratować? - odezwał się podniesionym tonem jeszcze zanim znalazł się całkiem blisko dziewcząt, aby nie tracić czasu. Wychodził z założenia, że najważniejsze było zdobycie ich zainteresowania, a nad wszystkim innym będzie mógł popracować później.