Stajnie i wybieg

Po wzięciu długiego, gorącego prysznica, a następnie odnalezieniu i założeniu ubrań, Josh zdecydował się przysiąść na trochę do laptopa. Miał w końcu jeszcze sporo czasu do momentu, gdy musiałby wyjść na zajęcia, które i tak zamierzał sobie tego dnia odpuścić... Więc równie dobrze mógł się czymś zająć. Zbycie Davida nie było zbyt trudne, przynajmniej nie dla kogoś, kto miał w tym już praktykę, a z kolei opakowanie suszonych kawałków jabłek zastąpiło uzdrowicielowi śniadanie. Naprawdę nie spieszyło mu się do opuszczania pokoju, skoro jeszcze nikt go w nim nie niepokoił.
W ten sposób chłopak spędził kilka godzin na internecie, przeskakując pomiędzy różnymi stronami o lekkiej tematyce i unikając wszystkich witryn z wiadomościami czy poważnymi informacjami. Nie chciał się dobijać kolejnymi problemami z kraju i ze świata. Na chwilę włączył sobie nawet grę, ale prawdę mówiąc po jakiejś godzinie miał jej dość, co było w jego przypadku bardzo rzadkie. Zazwyczaj dawał się wciągnąć i z trudem odrywał się od rozgrywki - często dopiero wówczas, gdy ktoś przypomniał mu o konieczności powrotu do rzeczywistości.
W końcu jednak siedzenie na miejscu przestało nastolatkowi wystarczać... Delikatnie mówiąc. Po części wiązało się to z przekonaniem, że im dłużej będzie pozostawał w sypialni, tym bardziej prawdopodobne stanie się przybycie kogoś z personelu, aby przeszkodzić mu w wagarach. Szczerze powiedziawszy blondyn czuł się wręcz lekko zdezorientowany tym, że jeszcze nikt nie został po niego przysłany, ale oczywiście nie zamierzał na to narzekać. Teraz musiał po prostu kontynuować tę dobrą passę do końca dnia.
Oczywistym wyborem wydawała się ucieczka na zewnątrz. Elixir zabrał ze sobą komórkę, żeby mieć co robić, a do drugiej kieszeni wsunął zwinięte opakowanie z resztkami suszonych jabłek. Zawsze to jakaś przekąska, by nie musiał wracać zbyt szybko. Po krótkiej chwili namysłu nastolatek zdecydował się również zgarnąć łuskę, bo w końcu już wcześniej postanowił, że będzie ją zawsze nosił przy sobie, tak na wszelki wypadek. Nic więcej nie powinno mu być potrzebne.
Uzdrowiciel wyliczył sobie czas w taki sposób, aby wyjść w trakcie trwania lekcji, żeby zminimalizować niebezpieczeństwo natknięcia się na kogoś niewłaściwego... Albo na kogokolwiek w ogóle. Jako że zmuszony był zostać w koszulce z długim rękawem, z rozmysłem wybrał się prosto do pobliskiego lasu, licząc na to, że oferowany przez korony drzew cień w połączeniu z biokinezą pomogą mu znieść letnią pogodę. Mimo to chłopak trzymał się dość blisko granicy, a po krótkim spacerze ulokował się po turecku na powalonym pniu, oparty o drzewo za sobą i - już po chwili - ponownie skupiony na przeglądaniu internetu, tym razem na komórce.
Tak minął Joshowi czas mniej więcej do piętnastej. Ze swojego miejsca chłopak miał widok na należącą do Instytutu stadninę, wliczając w to trawiasty teren, na którym pasło się kilka koni. Momentami zerkał w ich kierunku, rozważając nawet zbliżenie się, lecz nie chcąc wystawiać się na towarzystwo osób, które o tej godzinie mogłyby już wyjść ze szkoły. Szkoda, bo lubił duże zwierzęta i nawet jeżeli nie potrafił na nich jeździć, to chętnie pooglądałby z bliska te konkretne... Albo i je pogłaskał.
Wszystko zmieniło się w chwili, gdy Josh po raz kolejny uniósł wzrok ku wierzchowcom... I kawałek dalej ujrzał innego, nowego, a w dodatku prowadzonego przez Jay'a. Zapominając o telefonie, blondyn skupił się na koledze z drużyny, dość bezmyślnie obserwując jego poczynania. Dość szybko stało się jasne, że rudzielec zajmował się czyszczeniem sierści zwierzaka, co samo w sobie nie było zbyt interesujące, a jednak Elixir przez dłuższy czas nie odrywał od nich spojrzenia.
Wreszcie, pchnięty nagłym postanowieniem, nastolatek poderwał się ze swojego pnia, bez patrzenia na komórkę wygaszając jej ekran i chowając urządzenie do kieszeni. W końcu miał dzisiaj porozmawiać z Jay'em, prawda? Więc mógł się za to zabrać teraz. Już po krótkiej chwili Josh przeskakiwał nad ogrodzeniem, czyli w tym miejscu na szczęście niezbyt wysokim murkiem, kierując się w stronę skrzydlatego i towarzyszącego mu rumaka.
- Jeździłbym - skomentował, gdy tylko się do nich zbliżył, nie mogąc się powstrzymać przed użyciem podtekstu... Choć i tak podejrzewał, że na Jay'u taka sugestia okropnie się zmarnuje. Wątpił, aby aniołek miał załapać o co chodziło, ale trudno. Dwuznaczności i tak sprawiały mu drobną przyjemność.
Spojrzenie Josha przesunęło się pomiędzy rudzielcem i jego koniem, gdy zatrzymał się już obok nich i oparł dłonie na biodrach. Sprawiał wrażenie równie pewnego siebie co zawsze, miał to opanowane do perfekcji, nonszalancja przychodziła mu naturalnie... Liczył na to, że dzięki takiej postawie uniknie niewygodnych pytań, na przykład dotyczących jego długich rękawów.

Kiedy tylko Jay obrócił głowę, aby ku niemu spojrzeć, Josh natychmiast uśmiechnął się do niego czarująco. Urok osobisty od zawsze był jedną z najskuteczniejszych broni w całym jego arsenale. Pomagał mu dostawać to, czego chciał... A w tym wypadku zależało mu przede wszystkim na bezproblemowej współpracy oraz na pominięciu milczeniem niepasujących mu kwestii.
Zgodnie z jego przewidywaniami rudzielec albo w ogóle nie załapał podtekstu albo przynajmniej zdecydował się go zignorować, choć Elixir obstawiał to pierwsze. Koniec końców już od jakiegoś czasu byli przyjaciółmi, nawet jeżeli nie bardzo bliskimi, więc blondyn zdążył przywyknąć do tego, jak grzeczny i niewinny był ten aniołek. Jak to w niektórych przypadkach mutacja potrafiła doskonale dopasować się do charakteru danej osoby... Czasem aż ciężko było w coś takiego uwierzyć.
Mimo to jednak chłopak wcale nie poczuł się zrażony tym brakiem zrozumienia. Przeciwnie, tym bardziej miał ochotę pociągnąć żart dalej, a Jay sam mu to ułatwił swoim pytaniem... Na którego dźwięk uśmiech Josha jeszcze się trochę poszerzył, emanując jego zadowoleniem z siebie. Można by wręcz rzec, że Icarus wpadł prosto w zastawioną przez niego pułapkę, choć uzdrowiciel również dopiero teraz zdał sobie sprawę z jej istnienia.
- Nie - odpowiedział krótko i bez skrępowania, równocześnie pozwalając swojemu spojrzeniu powoli przesunąć się po sylwetce rudzielca, zaczynając od góry w dół, a następnie z powrotem. Wciąż był to na tyle subtelny gest, że Elixir wątpił, aby jego kolega z drużyny miał zorientować się o co w nim chodziło, ale i tak przyniósł mu pewną satysfakcję. Gdyby zaś Jay go zaskoczył i jednak pojął sens tej krótkiej wymiany zdań... Trudno, to tylko droczenie się, prawda? Łatwo byłoby zbyć je śmiechem.
Szczerze mówiąc nastolatek liczył na dłuższą zabawę i nie chciał od razu przechodzić do poważniejszych tematów, jednakże rudzielec prędko zmusił go do zmiany planów, bo sam wspomniał o Houston. Uśmiech Josha natychmiast przybladł, aż w końcu zniknął całkowicie, a że chłopak nie spodziewał się takiego nagłego ataku, to w pierwszej chwili lekko się spiął... Nim nad sobą zapanował i rozluźnił mięśnie. Jego utrata humoru tak czy siak była wystarczająco jasna, a choć wzruszenie ramionami miało pokazać, że wcale się tym nie przejmował, to Elixir odnosił nieprzyjemne wrażenie, iż mogło dać wręcz przeciwny efekt.
Nie zamierzając od razu odpowiadać, blondyn najpierw powoli wykonał jeszcze kilka drobnych kroków przed siebie, równocześnie uciekając wzrokiem od Jay'a ku towarzyszącemu mu zwierzęciu. Zbliżał się od strony łba, więc koń go widział - ograniczona wiedza Josha na temat tych stworzeń podpowiadała mu, że nie wolno było podchodzić do nich od tyłu, bo mogły kopnąć. Nastolatek ostrożnie uniósł dłoń i ułożył ją na szyi wierzchowca, przesuwając opuszkami palców po jego miękkiej sierści. Jay'a miał teraz po swojej prawej stronie, blisko, kątem oka obserwował jego działania, ale póki co nie obracał ku niemu głowy.
- W nocy rozmawiałem z Nori. Miała złe... Dziwne sny. Ja też nie najlepsze. Zastanawialiśmy się czy to nie wpływ tych łusek albo może czegoś innego, więc... Jak spałeś? - zapytał w końcu, do pierwszej ręki dokładając też drugą i powoli głaszcząc szyję konia, który poddawał się temu zaskakująco łaskawie i leniwie. Pewnie był po prostu przyzwyczajony do takiego traktowania, bo Josh nawet nie próbował na niego wpływać.
Chociaż nie dawał tego po sobie poznać, przez cały ten czas uzdrowiciel powtarzał sobie w myślach, że rudzielec nie mógł nic wiedzieć o jego... Problemach skórnych. Nie było takiej możliwości. Niby po czym miałby to stwierdzić, jak się zorientować? Elixir dbał o to, aby dokładnie zasłaniać czerń, a poza tym od wczoraj w ogóle się nie widzieli... Nie, na pewno chodziło mu po prostu o stan psychiczny po Houston albo o coś podobnego. Nie było żadnego powodu do niepokoju. No... Żadnego nowego.

Na początek Josh jedynie wzruszył lekko ramionami na sugestię, że to wcale nie łuski odpowiadały za ich złe sny, tylko to, czego doświadczyli na misji. Nie mógł wykluczyć tej opcji, oczywiście, że nie, nie mniej jednak to wszystko zdawało mu się być po prostu zbyt wielkim zbiegiem okoliczności. Obrazy widziane przez niego i Nori były w końcu bardzo konkretne, a nie wiązały się bezpośrednio z Houston. Sny zazwyczaj zawierały mniej szczegółów, prawda? Tak mu się wydawało. A te były... Na swój pokręcony sposób nawet sensowne.
Potem jednak rozmowa zaczęła się robić coraz dziwniejsza i - przynajmniej z punktu widzenia blondyna - trochę mało komfortowa. Choć jeszcze przez krótką chwilę chłopak powoli i delikatnie gładził palcami sierść konia, to w końcu jego dłonie zastygły w bezruchu, wciąż ułożone na szyi zwierzęcia. Teraz Elixir już nie tylko wpatrywał się w rudzielca kątem oka, lecz po prostu obrócił ku niemu głowę, z namysłem błądząc wzrokiem po jego twarzy.
Czuł się... Zdezorientowany. Być może i to słowo nie opisywało wystarczająco dokładnie stanu, w jakim się obecnie znajdował, ale było ku temu na dobrej drodze. Spodziewał się informacji o koszmarach, to go nie zaskoczyło, domyślał się również, że dla Jay'a złe sny nie były niczym nowym, jednakże... Sposób, w jaki aniołek wspominał o swojej śmierci wydawał mu się delikatnie mówiąc niepokojący. Nienaturalny. Jasne, Josh mniej więcej orientował się w jego problemach, nawet jeżeli umykały mu niektóre szczegóły, ale naprawdę - kto traktowałby ten temat aż tak spokojnie? Bo nie wątpił w to, że pierzasty nie udawał. To akurat potrafił wyczuć. Rudzielec nie denerwował się, nie wstydził, jak czasem zdarzało się ludziom podczas rozmawiania o prywatnych kwestiach, do których chyba można było zaliczyć sny... Nic z tych rzeczy.
Wszystko to sprawiało, że uzdrowiciel zaczynał się zastanawiać co by go w ogóle jakoś wzruszyło. Jeżeli nie własna krzywda, to może czyjaś? Teoretycznie mógł spróbować opowiedzieć mu o swoich własnych wizjach i zbadać jego reakcję, tyle że w ciągu ostatnich godzin wciąż nie zmienił zdania odnośnie dzielenia się treścią swoich snów. Wolał zachować je dla siebie, przynajmniej póki co, do czasu, aż zdradzenie szczegółów nie stanie się zbyt ważne, aby miał je zatrzymywać do siebie... O ile w ogóle do tego dojdzie. Ale może obeszłoby się teraz bez detali? Blondyn nie mógł się do końca zdecydować jak się z tym czuł.
Nim jeszcze się odezwał, Elixir obrócił lekko całe swoje ciało, może nie w pełni przodem do aniołka, lecz też nie stał już do niego całkiem bokiem. Dłonie pozostawił na szyi konia, lecz dla wygody trochę je przesunął, przez co jedna, prawa, znalazła się trochę niżej od drugiej. Głowę z kolei nastolatek odchylił odrobinę na lewo, w dalszym ciągu nie spuszczając Jay'a z oczu.
Na usta cisnęło mu się wiele słów. Przekorna część Josha miała ogromną ochotę rzucić czymś, co uzyskałoby mu bardziej emocjonalną reakcję, czymkolwiek, byle tylko zadziałało. Rozważał między innymi wytknięcie rudzielcowi tego spokoju, a nawet spytanie go wprost o to, czy chciał umrzeć, bo na to właśnie wyglądało... Ale równocześnie odczuwał dziwną fascynację taką postawą. Nie wydawała mu się zdrowa, ale i tak interesująca.
- Jak? - spytał w końcu po upływie kilku sekund, które jemu samemu sprawiały wrażenie co najmniej godzin. Skoro pierzasty przyznał, że ten sen był inny od jego typowych koszmarów, to być może jakoś pasował do tych, o których rozmawiali w nocy z Nori... A jeżeli nawet Jay nie uwierzyłby w ich znaczenie i twierdził, że są po prostu wynikiem stresu po misji, to być może przynajmniej byłby skłonny podać jakieś szczegóły. To już coś.
W pewnym momencie błądzące spojrzenie blondyna przejechało po jednym ze skrzydeł aniołka, gdzie wyłapało wystające piórko. Chłopak podejrzewał, że albo się trochę ułamało - w co wątpił i najpewniej by czuł - albo wypadło już całkiem i trzymało się dlatego, że przyciskały je pozostałe... Josh zaś odczuwał nieodpartą ochotę, aby coś z tym zrobić. Najchętniej by je wyjął, ale jeszcze jakoś się przed tym powstrzymywał. Wreszcie z trudem oderwał od niego wzrok, by zerknąć znów na twarz Jay'a, starając się na niej skupić.

Zanim jeszcze Jay udzielił mu odpowiedzi na jego pytanie, Josh miał krótką chwilę, aby dokładnie mu się przyjrzeć... Oczywiście już po tym, jak oderwał wzrok od skrzydła i drażniąco wystającego z niego piórka. Blondyn bez pospiechu, za to z głębokim namysłem przesunął spojrzeniem po obliczu rówieśnika, tak spokojnym i miłym dla oka, równocześnie wciąż zastanawiając się nad jego zachowaniem i nastawieniem. Były w końcu takie... Dziwne. Nienaturalne. Co więcej, sam rudzielec zdawał się nie zdawać sobie z tego sprawy albo przynajmniej ani trochę nie obchodziło go to, co inni sobie o nim myśleli... Lub przeciwnie, właśnie o uzyskanie takiego efektu mu chodziło. Ciekawe, nawet jeżeli uzdrowiciel szczerze wątpił, aby jego kolega z drużyny robił to z premedytacją.
Informacja o sposobie śmierci ze snu bardzo prędko wytrąciła jednak Elixira z tego rodzaju rozmyślań i sprawiła, że nastolatek od razu zmarszczył czoło. Tak, postrzelenie zdawało się być tutaj zupełnie nie na miejscu, niezbyt pasowało do tej historii, przynajmniej nie na pierwszy rzut oka... Ale z drugiej strony istniały przecież sposoby na zabicie osób z szybką regeneracją, w tym również za pomocą pocisków. Zakładając, że w grę naprawdę wchodziła wizja przyszłości... Winne mogło być zarówno tymczasowe lub trwałe wyłączenie mutacji, jak i specyficzny rodzaj metalu. Josh był prawie pewien, że słyszał o takim jednym, który dałby odpowiedni efekt.
Blondyn pokiwał powoli głową na wspomnienie kościoła i księdza, powstrzymując się przed skomentowaniem jednego czy drugiego. Nie był osobą religijną, a do kapłanów wykazywał raczej negatywny stosunek, więc na usta cisnął mu się jakiś sarkastyczny tekst, ale... Mimo wszystko zdawał sobie jednak sprawę z podejścia Jay'a, a dosłownie parę godzin wcześniej obiecywał sobie, że w miarę możliwości będzie przykładał większą wagę do uczuć innych osób. To oznaczało trzymanie buzi na kłódkę. Gryzienie się w język nie było dla niego czymś normalnym, ale będzie się starał... Jak długo o tym nie zapomni.
Przez sekundę czy dwie Josh miał za to ochotę uczepić się ostatnich słów aniołka, tych o zabójstwie i grzechu. Znów odezwała się w nim ta przekorna chęć wywołania w rudzielcu jakiejkolwiek reakcji, w dodatku tym razem na tyle silna, że aż rozważał wspomnienie, iż w swoich snach sam kogoś mordował... Zastanawiało go i ciekawiło co Jay by na to odpowiedział, ale przede wszystkim co zdradziłby jego organizm. Na szczęście paniczny strach przed wyjawieniem szczegółów koszmaru był silniejszy. No i chłopak wciąż chciał dowiedzieć się czegoś więcej na wypadek, gdyby musieli temu przeciwdziałać.
- Co jeszcze pamiętasz? Ten kościół... Wyglądał znajomo? Czy nigdy wcześniej w nim nie byłeś? Rzucało ci się w oczy, sam nie wiem, cokolwiek charakterystycznego? Albo może widziałeś okna i coś za nimi? Dało się rozpoznać porę roku? - wystrzelił z całą serią pytań, starając się jednak nie mówić zbyt szybko, aby nie zabrzmiało to podejrzanie... To znaczy, nie bardziej, niż i tak musiało. Uzdrowiciel wiedział, że dociekał nietypowych kwestii, ale jakoś trzeba było zgromadzić informacje, prawda?
Oczywiście mógłby też po prostu powiedzieć Jay'owi co podejrzewał, ale po jego wcześniejszej reakcji jeszcze się przed tym wahał. Może za chwilę, gdy wyciągnie już z niego jakieś szczegóły... Wtedy przynajmniej będzie mieć pewność, że rudzielec nie zatrzyma ich dla siebie. Co prawda nie sądził, aby aniołek miał go oceniać czy uznać go za wariata i przez to uciąć dyskusję, ale na wszelki wypadek wolał się pod tym względem zabezpieczyć.
Prawa ręka Josha oderwała się wreszcie od końskiej szyi, lewa zaś powoli zsunęła się po niej w dół, lądując bliżej karku zwierzęcia, podczas gdy nastolatek sam przemieścił się o krok bliżej swojego kolegi z drużyny. Przez cały ten czas wciąż nie odrywał uważnego wzroku od jego twarzy, spijając z niej wszelkie detale, wypatrując zmian. Z tej odległości widział wszystko dokładnie i dziwnie nagle odnotował na obliczu Jay'a obecność pasma piegów, na które jakoś nigdy wcześniej nie zwrócił uwagi. Być może wywołało je letnie słońce? Tak czy siak pasowały do jasnej cery i oczu oraz rudych włosów, a Elixir potrafił to docenić. Ładnie wyglądały. Całkiem... Uroczo.

Kiedy brwi Jay'a się zmarszczyły, Josh uniósł jedną z własnych, jak gdyby chciał w ten sposób pokazać, że nie miał bladego pojęcia o co chodziło jego rówieśnikowi... Choć oczywiście aż za dobrze rozumiał jego wątpliwości czy też podejrzenia. Albo przynajmniej tak mu się wydawało. Wiedział, że zadawał zbyt wiele szczegółowych pytań i zwracał tym uwagę aniołka, ale nic nie mógł na to poradzić. Był zbyt niecierpliwy, aby powoli i dyskretnie wyciągać z niego informacje... No i mimo wszystko nie chciał aż tak go oszukiwać. Czułby się z tym źle.
Najważniejsze było jednak to, że rudzielec mówił dalej. Odpowiadał na pytania. Jeżeli miało to im wszystkim pomóc, może nawet uratować części z nich życia, to Elixir był w stanie trochę pokombinować i zdusić w sobie wyrzuty sumienia... W tym ostatnim miał już niezłą praktykę. W końcu ćwiczył tę sztukę od dłuższego czasu i momentami nawet mu wychodziła.
Szkoda tylko, że aniołek zdawał się nie pamiętać niczego naprawdę przydatnego, jeżeli nie liczyć sugestii, że ten kościół z jego snu być może znajdował się na terenie Nowego Jorku. Miasto było spore, delikatnie mówiąc, a unikanie wypadów do niego raczej nie wchodziło w grę... Szczególnie teraz, gdy przynależność do New X-Men mogła ich posłać w tak wiele różnych miejsc.
Z tego wszystkiego blondyn aż westchnął cicho, lecz nie zdążył jeszcze dopytać o nic więcej, ani nawet dobrze przemyśleć całej tej sytuacji, gdyż Jay prędko odezwał się ponownie i zaraz potem ruszył w kierunku ogrodzenia. W pierwszej chwili Josh tylko powiódł za nim wzrokiem, odrywając jednak rękę od szyi konia, ale w gruncie rzeczy ta zwłoka nie miała ani żadnego znaczenia, ani tym bardziej logicznego wytłumaczenia. Chłopak bez słowa podążył więc w ślad za swym rówieśnikiem... I to właśnie w tym momencie zauważył spadające z jego skrzydła piórko.
Nie był pewien co dokładnie nim kierowało, ale szczerze powiedziawszy nawet się nad tym nie zastanawiał, przynajmniej jeszcze nie teraz. Uzdrowiciel prześledził spojrzeniem krótki lot pióra, a kiedy znalazło się już na trawie i on sam dotarł w jego pobliże, odruchowo przyklęknął na jedno kolano, aby je zabrać. Podnosząc się i znów ruszając z miejsca, nastolatek powoli zakręcił nim wokół własnej osi w palcach, a potem jeszcze raz, w drugą stronę i szybciej.
Później nie pozostawało mu już nic innego, jak tylko dołączyć do rudzielca na płotku... Choć Josh nie skopiował dokładnie pozycji aniołka, tylko po prostu oparł się tyłem o ogrodzenie, tym razem mając przyjaciela po swojej lewej. Głowę od razu lekko pochylił, utrzymując spojrzenie na piórku, które w dalszym ciągu obracał bezmyślnie w palcach. Mimo to uważnie słuchał wszystkiego, co miał mu do powiedzenia Jay, nie chcąc stracić niczego istotnego.
Jak nieprzyjemna nie byłaby rysowana przez słowa anioła wizja, miejscami posiadała więcej sensu, niż Elixir chciałby przyznać. Brak skrzydeł wiązał się ze zniknięciem czynnika regeneracyjnego, tego chłopak był pewien - ale właśnie, czy sam Jay zdawał sobie z tego sprawę? Josh nie mógł sobie przypomnieć. Tak czy siak, bez nich zwykły pocisk mógł już zabić rudzielca jak zwykłego człowieka... Jeżeli zaś chodziło o to wszystko odnośnie Sentineli, to informacje ze snu przyjaciela tylko utwierdzały Josha w przekonaniu, że naprawdę mieli do czynienia z czymś nienaturalnym, a nie z przypadkowymi scenami wyprodukowanymi przez mózg... Chyba że religijność Jay'a w tak dziwny sposób wykręciła obraz zagrożenia, ale nawet jeżeli, to i tak warto było zachować ostrożność.
- Wiesz o tym, że twoja regeneracja bierze się ze skrzydeł, prawda? - spytał wreszcie po krótkim przetrawieniu tych nowości, choć jedna z wcześniejszych wypowiedzi aniołka sugerowała, iż wcale nie był tego świadomy. Wolna dłoń Elixira przeniosła się nagle na to bliższe mu skrzydło, dość nisko, blisko pleców Jay'a. Nie musiał nawiązywać kontaktu fizycznego, aby po prostu czuć pracę jego organizmu, ale podczas dotyku odbierał wszystko o wiele wyraźniej, co ułatwiało mu zadanie. W tym wypadku zależało mu na wyłapaniu znajdujących się w skrzydłach źródeł enzymu, który rozchodził się po całym ciele rudzielca, zapewniając mu czynnik regenerujący, naprawiając wszelkie szkody, odżywiając jego komórki.
- To w nich wytwarzana jest substancja, która za nią odpowiada. Wyczuwam ją teraz. To... Raczej nietypowe, jak na zdolności lecznicze, dlatego zawsze łatwo mi cię namierzyć - dodał na wszelki wypadek w ramach wyjaśnienia. Choć może nie powinien był wspominać o tym ostatnim... Ale już trudno. Jay najprawdopodobniej tego źle nie odbierze.
Podczas gdy Josh mówił, jego dłoń bez pospiechu zsunęła się jeszcze trochę niżej po skrzydle rudzielca, a więc i bliżej jego pleców, aż w końcu praktycznie się z nimi zetknęła. Dotyk był ledwo wyczuwalny, delikatny, ale właśnie przez to mógł nawet lekko łaskotać.

Josh tylko uśmiechnął się do Jay'a pięknie na to krótkie pytanie o pióro, jednakże nie odpowiedział mu słownie, postanawiając zachować szczegóły swojej opinii dla siebie. Sam nie był pewien dlaczego w ogóle porwał to piórko, obstawiał jakiś dziwny odruch... Bo jasne, że mu się podobało, zresztą nie tylko to konkretne, takie zwykłe ptasie również lubił... Tyle że zazwyczaj ich nie zbierał. To miało rzadki kolor, wyjątkowy, a do tego wcześniej drażniło go wystając - więc może właśnie to zaważyło?
Mimo wszystko jednak Elixir nie zamierzał zbyt długo się nad tym zastanawiać, bo i po co. Często zdarzało mu się robić rzeczy tylko i wyłącznie dlatego, że akurat miał na nie ochotę, bez żadnego głębszego powodu. Życie było za krótkie, żeby sobie czegoś odmawiać... Jak długo nie chodziło o poważnie nielegalne cosie. Albo takie w głupi sposób niebezpieczne. W tych dwóch przypadkach chłopak potrafił nad sobą zapanować.
Rozmowa toczyła się dalej i choć zeszła na skrzydła rudzielca, to przynajmniej Josh nie musiał już myśleć o tym jednym, konkretnym piórku, którym dopiero co przestał obracać w palcach. Teraz opierał je już tylko o swoje udo, ostrożnie i delikatnie, bo w którymś momencie - sam nie wiedział kiedy dokładnie - postanowił, że po tym spotkaniu zabierze je ze sobą do pokoju. Jeszcze nie wymyślił co właściwie zrobi z nim później... Ale był pewien, że coś przyjdzie mu w końcu do głowy. W najgorszym wypadku będzie zalegało na biurku albo na szafce.
Zgodnie ze spóźnionymi przewidywaniami blondyna, uwaga o namierzaniu na podstawie mutacji wywołała pewną reakcję aniołka, lecz - znów właśnie tak, jak uzdrowiciel podejrzewał - łagodną i niegroźną. Czyli nie miał się czym przejmować... Ale nic dziwnego. Jay od zawsze wydawał mu się tak niesamowicie grzeczny i niewinny, że Josh nigdy nie pomyślałby, że jego kolega z drużyny mógłby posiadać jakieś skojarzenia... Albo wyłapywać podteksty. Czasem sprawiało to, że chciał się z nim podroczyć, podrażnić, spróbować go zgorszyć. Zdecydowanie częściej martwił się o to, żeby go czymś takim nie zepsuć.
O wiele bardziej interesujące od uśmiechu - czarującego, nawet jeżeli tak subtelnego - oraz uniesienia brwi było jednak dalsze zachowanie rudzielca... Które natychmiast na nowo rozpaliło ciekawość Elixira, kierując ją jednak w zupełnie inną stronę. Nie chodziło tylko o to wzdrygnięcie się i odchylenie do przodu, które już same w sobie na pewno zwróciłyby jego uwagę. Nie, prawdziwy powód jego nagłego zaintrygowania leżał o wiele głębiej... Dosłownie. Organizm Jay'a nie kłamał.
Serce aniołka zabiło szybciej, na moment zaburzył się również rytm jego oddechu, a do tego w jego ciele zaszły drobne zmiany w ilości niektórych substancji chemicznych... Minimalne, naprawdę, w innych okolicznościach Josh pewnie nawet nie zwróciłby uwagi na to, że pobudzona została ich produkcja, jednakże rudzielca zdradziło coś innego. Pod wpływem tego krótkiego kontaktu przez jego ciało przemknęła energia - niesiona przez połączenia nerwowe... Których zakończeń przy podstawie skrzydeł było zaskakująco wiele. Taka gęstość wskazywała na szczególną czułość... A teraz, gdy Elixir już to wszystko śledził, mógł też stwierdzić dokąd dokładnie wędrowały impulsy - do ośrodka przyjemności oraz do tych części mózgu, które wiązały się z odczuwaniem podniecenia seksualnego poprzez odpowiednią kontrolę neuroprzekaźników. Właśnie tego się spodziewał.
Zgoda, nie spodziewał się tego ani trochę, w innym wypadku pewnie bardziej by uważał, ale w tej chwili nie mógł się już powstrzymać. Choć pod wpływem ruchu Jay'a dłoń blondyna ponownie przesunęła się wyżej po skrzydle, uzdrowiciel umyślnie powtórzył swój wcześniejszy manewr, z fascynacją przyglądając się aniołkowi i przede wszystkim skupiając się na badaniu jego reakcji.
- Wszystko dobrze? - spytał cicho, ciekaw odpowiedzi rówieśnika, nawet jeżeli równocześnie starał się pogładzić opuszkami palców jego plecy tuż przy podstawie skrzydła... A może wręcz delikatnie podrażnić je paznokciami, o ile rudzielec znowu mu nie ucieknie? Och, to by było interesujące. Jak Jay by na to zareagował? Poddałby się temu czy przestraszyłby się i wycofał? Zwykle wydawał się być taki potulny.

Na ustach Josha znów zagościł lekki uśmiech, gdy tylko aniołek z takim przekonaniem zapewnił go, że wszystko było z nim w porządku. Właściwie nie skłamał, nie tak naprawdę, bo przecież nie działa mu się żadna krzywda, tylko wręcz przeciwnie, coś miłego i przyjemnego... A jednak Elixir był pewien, że Jay doskonale rozumiał o co mu chodziło. Pewnie obaj zdawali sobie sprawę z tego, że ten drugi wiedział - uzdrowiciel bardzo by się zdziwił, gdyby jednak okazało się, że było inaczej.
Rzecz jasna świadomość ta oznaczała, że skrzydlaty mógł się przygotować na dalszy dotyk i przy tym podejściu nie odsunął się od niego od razu - co blondynowi bardzo pasowało, skoro już o tym mowa - ale jego organizm i tak wciąż go zdradzał. Josh skupiał się na nim bardzo dokładnie, wyczuwał każdy jeden impuls, stale trwający, choć powolny wzrost poziomu niektórych substancji chemicznych... Podobało mu się, że powodował to wszystko bez używania swoich zdolności. Och, a co by było, gdyby je zaangażował?
Niestety o tym ostatnim nastolatek nie zdążył się przekonać... A przynajmniej jeszcze nie teraz, bo nie wykluczał podjęcia w przyszłości kolejnej takiej próby. Póki co jednak jego głęboka fascynacja zadziałała na jego niekorzyść. Kiedy, bądź co bądź delikatnie i bez pospiechu, przejechał paznokciami po wrażliwej skórze aniołka, tak bardzo skoncentrował się na drżeniu jego ciała i odruchowym wygięciu skrzydła, że zupełnie nie spodziewał się kontaktu z tym ostatnim. Powinien był to przewidzieć, oczywiście, że tak, bo w końcu wszystko na to wskazywało... Ale jego uwagę pochłaniało przecież coś innego. I dostał za swoje, nawet jeżeli delikatnie.
Można by było powiedzieć, że dotyk długich piór na twarzy, głównie na lewym policzku, stanowił dla Josha coś w rodzaju nagłego przebudzenia. Nie przestał całkowicie badać reakcji organizmu aniołka, bo tak czy siak ciągle je czuł, więc ciężko byłoby mu się od nich oderwać, ale z pewnością zaczął bardziej interesować się światem poza nimi. Zamrugał też szybko, przenosząc spojrzenie na oblicze rudzielca i starając się rozszyfrować jego wyraz. Fizjologię o wiele łatwiej było mu zrozumieć.
Jay zdecydował się od niego odsunąć, a Elixir co prawda bardzo łatwo mógłby podążyć za nim, bo przede wszystkim nie musiałby w tym celu podskakiwać na płotku, tylko po prostu wykonać krok w jego stronę... Ale jednak zdecydował się tego nie robić. W związku z tym musiał też w końcu cofnąć rękę, którą dla odmiany oparł właśnie na ogrodzeniu. Pozostał obrócony w kierunku aniołka, może nie do końca przodem, ale przynajmniej po skosie... I w dalszym ciągu nie odrywał od niego wzroku, zaintrygowany, ale teraz i odrobinę zaniepokojony. Na podstawie swoich obserwacji zdążył odbyć skomplikowany tok myślowy.
Wiedział, że rudzielcowi się to podobało. Czuł przyjemność i podniecenie. Takie były fakty, właśnie to mówiła Joshowi jego biokineza, a ufał jej ponad wszystko inne. Mimo to... Nie chciał kontynuować kontaktu. Teraz aż powiedział to na głos, co w jego przypadku zdawało się blondynowi trochę nietypowe. Dlaczego więc świadomie odmawiał sobie czegoś, co było przecież dla niego miłe? Być może odbierane przez uzdrowiciela reakcje Jay'a nie wynikały tylko z pobudzenia, ale i z czegoś negatywnego, ze stresu, niepewności, strachu? Interesująca opcja. Co mogłoby powodować te emocje? Icarus był religijny, a ograniczona wiedza Josha na temat wiary podpowiadała mu, że jej wyznawcy na ogół potępiali...
Och. No tak. Prawdę mówiąc do tej pory Elixir sam nawet nie zwrócił uwagi na to, że z własnej inicjatywy oraz chęci fundował fizyczną przyjemność drugiemu chłopakowi. Świadomość ta sprawiła, że nagle jakaś część blondyna jak na zawołanie zaczęła panikować, jednakże zdecydowana większość podchodziła do sprawy rozsądnie i logicznie. To było ciało jak każde inne - a nawet więcej, bo zdrowe, silne i konwencjonalnie, obiektywnie atrakcyjne, a do tego znajome i odbierane przez niego samego jako bezpieczne. Nic dziwnego, że intrygowały go reakcje aniołka.
Z tego wszystkiego nie dość, że nastolatek nie zareagował na prośbę rówieśnika, to jeszcze nieomal przegapił jego następne słowa. Dopiero po sekundzie czy dwóch dotarł do niego ich sens, przez co znów zatrzepotał szybko powiekami, wybijając się z własnych myśli. Głosy w jego głowie nie zdążyły ustalić wspólnego frontu, więc w dalszym ciągu odczuwał dziwne rozdarcie, ale nawet jego samego zaskakiwało to, jak spokojnie podchodził do sprawy. Być może jeszcze w pełni do niego nie dotarła. Może naprawdę nie miało to znaczenia, bo i tak gorszej reputacji już nie mógł mieć w tej szkole... A może nawet w pewnym sensie taki stan rzeczy mu odpowiadał, bo skoro i tak nie mógł się nigdzie wpasować i został wyklęty przez rodzinę, to równie dobrze mógł pogłębiać tę przepaść między sobą i powszechnie rozumianą normalnością. Kto wie?
- Nie sądziłem, że tego nie wiedziałeś. Byłem przekonany, że ktoś to sprawdził i wyjaśnił ci co i jak. Skrzydła produkują enzymy, a one rozchodzą się po całym ciele. Nie potrafię dokładniej nazwać tej substancji, bo nie wydaje mi się, aby posiadała oficjalne określenie. Podejrzewam, że jest mocno specyficzna i w takiej formie może występować tylko u ciebie... Przynajmniej wśród znanych nam istot. Obstawiam, że transfuzja twojej krwi wraz z tymi enzymami mogłaby działać leczniczo... O ile by się przyjmowała i tak dalej - na koniec swojej wypowiedzi Josh wzruszył ramionami, po czym w końcu skierował swój wzrok na bok, na prawo, w stronę pasących się i spacerujących koni. Znów emanował nonszalancją, jak gdyby cała ta akcja z pobudzaniem Jay'a nie miała wcale miejsca. Mimo to odnosił wrażenie, że wciąż jeszcze czuł na twarzy dotyk jego piórek, choć wiedział, że nie było to możliwe.

Odpowiedź Jay'a sprawiła, że Josh jedynie wzruszył nieznacznie ramionami, lecz zdecydował się już jej nie komentować, a przynajmniej nie na głos. Tak naprawdę nie miałby nic przeciwko kontynuowaniu tematu pod kątem czysto biologicznym, bo na pewno znalazłby coś więcej do dodania, a rudzielec chyba powinien jak najlepiej wiedzieć co działo się w jego organizmie... Ale ponowne przywołanie śmierci ze snu jakoś zdusiło w nim tę ochotę. I tym bardziej pogorszyło jego nastrój.
Potrzebował czasu, aby ułożyć sobie to wszystko w głowie - nie tylko zajście sprzed chwili, choć o tym również myślał, ale na pewno te informacje z koszmarów. Może powinien spisać to, czego już się o nich dowiedział? Albo mógłby zrobić sobie taką tablicę z notatkami, które mógłby odpowiednio przepinać i ze sobą łączyć - jak na filmach... Albo normalnie, po ludzku, zebrałby dane w folderze na laptopie. Choć to byłoby trochę mniej klimatyczne, nawet jeżeli wygodniejsze i łatwiejsze do zorganizowania.
W związku z powyższym nagła zmiana tematu została przez blondyna przyjęta z zadowoleniem, a na jego usta powrócił pełen rozbawienia, a nawet figlarny uśmiech. Nie mógł się przed nim powstrzymać, gdyż natychmiast przypomniał sobie o swoich wcześniejszych skojarzeniach... A więc Jay chciał go teraz nauczyć jeździć, tak? Miła oferta, nawet bardzo. Ciekawe czy mogliby zacząć od prezentacji w wykonaniu aniołka, żeby Elixir lepiej zrozumiał co i jak. W takim wypadku chętnie posłużyłby za wierzchowca...
Nastolatek naprawdę bardzo chciał rzucić teraz jakimś podtekstem, nawet jeżeli delikatnym, byle tylko zasugerować rudzielcowi coś więcej. Co prawda podejrzewał, że i tym razem jego - bez wątpienia błyskotliwa - dwuznaczność pewnie by się zmarnowała, ale trudno, w końcu zrobiłby to w głównej mierze dla siebie... A jednak wcześniejsze wydarzenia zamknęły mu usta. Być może w przypadku kogoś innego wcale by się nie powstrzymywał, ale Jay był... Na swój sposób wyjątkowy. Sprawiał wrażenie delikatniejszego. A przed chwilą Josh naprawdę odniósł wrażenie, że go trochę przestraszył - czego przecież nie chciał.
- Jasne. Chętnie. Choć... Nie wiem czy akurat teraz to najlepszy pomysł. Trzeba by się wrócić po siodło i wszystko, prawda? - spytał, odnosząc się do swojej bardzo ograniczonej wiedzy z zakresu koni i jeżdżenia na nich. Mimo to jednak jego spojrzenie znów spoczęło na Jay'u, a w jego oczach odbiło się zainteresowanie, wręcz zaintrygowanie tym pomysłem... I może nawet nadzieja na to, że nie miał racji i będą mogli już teraz zorganizować lekcję.
Pomijając już erotyczne podteksty i całą resztę, uzdrowiciel szczerze lubił te zwierzęta i tak naprawdę z przyjemnością spróbowałby swoich sił na jednym z nich. Nie bał się ani trochę, bo z doświadczenia wiedział, że praktycznie wszystkie tutejsze konie były dość spokojne i przyjaźnie nastawione do ludzi. Jeszcze nigdy nie słyszał o żadnych kłopotach z ich udziałem. W dodatku mógł przecież wpłynąć na zachowanie swojego wierzchowca. Może nie znał się na koniach aż tak dobrze, jak na przykład na ludziach, ale uspokojenie czy przekonanie do siebie zwierzęcia nie powinno mu sprawić poważnych problemów.
- Przy okazji... Z Nori zadecydowaliśmy, że będziemy zawsze nosić przy sobie nasze łuski. Zmusić cię nie mogę, ale myślę, że powinieneś zrobić to samo - dodał nagle, odsuwając się już na krok od płotu, gotów w razie czego ruszyć w stronę tych kilku pasących się rumaków. Zakładał, że - jeżeli Jay mówił poważnie - skorzystają z któregoś z nich, aby nie wyprowadzać kolejnego ze stajni.
Chcąc zwolnić zajętą rękę, Josh bez namysłu uniósł dłoń i zatknął sobie piórko Jay'a za prawe ucho. Nie bardzo wiedział co innego mógłby z nim teraz zrobić, a nie chciał go tutaj tak po prostu zostawić. Kieszenie odpadały, żadna inna opcja nie przychodziła mu do głowy... Więc zostawała tylko ta. Co prawda Elixir nie przyznałby się do tego na głos, ale odrobinę ciekawiła go reakcja aniołka, dlatego teraz znów ku niemu zerknął.

Josh nie odpowiedział od razu na pytanie o swoje dalsze plany na ten dzień. Tak naprawdę nie posiadał żadnych konkretnych, po prostu sobie prokrastynował... Co nie zmieniało faktu, że niestety miał jednak parę rzeczy do zrobienia. Tylko mu się do nich jakoś strasznie nie spieszyło. Na przykład do rozmowy z Laurą o koszmarach i wydarzeniach z Houston. Och, już teraz wiedział, że to będzie taka zabawna dyskusja. Nie mógł się jej doczekać. A miał przecież okazję skierować do niej Nori... Jego błąd, że nie chciał jej tym obarczać.
Mimo to nastolatkowi wyraźnie odpowiadała reakcja aniołka. Właśnie takiej oczekiwał - potwierdzenia, że rzeczywiście będą mogli zacząć naukę już teraz. W końcu coś takiego było chyba całkiem niezłym usprawiedliwieniem dla odkładania w czasie innych zajęć, prawda? Jazda konna mogła mu się kiedyś przydać. Mało to razy bohaterowie, na przykład, przenosili się do przeszłości albo do innych światów? Lepiej być przygotowanym na wszystko.
Temat noszenia przy sobie łuski również poszedł gładko, co jeszcze bardziej rozluźniło chłopaka. Jak chyba każdy - a przynajmniej każdy normalny - lubił, gdy sprawy toczyły się po jego myśli. Mimo to blondyn nie chciał wchodzić teraz w żadne szczegóły, przede wszystkim dlatego, że w gruncie rzeczy nie uzgodnili z Noriko niczego istotnego... Ani nawet pewnego. W związku z tym Elixir lekko wzruszył ramionami i ograniczył się do krótkiej odpowiedzi.
- Może. Lepiej będzie je przy sobie mieć, niż ich nie mieć - i tymi słowami uciął póki co temat, zajmując się już swoim piórkiem. Uzdrowiciel prędko był w stanie ocenić, że bardzo słusznie postanowił obserwować reakcję blondyna, gdyż to posunięcie zafundowało mu kolejny śliczny uśmiech, którego Josh nie byłby w stanie nie odwzajemnić. Nawet nie próbował się przed tym powstrzymać, bo czuł, że miałby do czynienia z walką z góry przegraną...
- Myślisz? W takim razie chyba muszę ich wypatrywać. Albo może zorganizuję sobie szczotkę i wyczeszę ci skrzydła, a potem porwę wszystkie zdobyczne piórka - zadecydował, bo prawdę mówiąc nawet spodobał mu się ten pomysł... Przynajmniej jako temat dyskusji. Żartowania. Dani pewnie nie byłaby zachwycona, gdyby rzeczywiście coś takiego zorganizował - to znaczy, nie zbieranie piór, tylko pióropusz i zabawę w Indianina. Z drugiej strony obecność koni aż do tego kusiła... Takie korzystne warunki! Ale nie, będzie silny, uniknie kolejnego wykładu. Chociażby tylko z tego powodu, że coraz bardziej nudziło go słuchanie praktycznie tego samego - jak to ją zawodził, a powinien wiedzieć lepiej... I tak dalej. Ostatnio zrobiła się przewidywalna.
Z kolei wizja szczotkowania skrzydeł aniołka prezentowała się... Całkiem nieźle. Zaskakująco przyjemnie, gdzie przyjemnie stanowiło w pewnym sensie słowo klucz... Bo w końcu niedawne zachowanie rudzielca, jego reakcja na dotyk na plecach, zapowiadały coś bardzo miłego. Tak, mogliby zacząć od czesania, a potem... Kto wie? Elixir był otwarty na propozycje.
- Ale dobrze wiedzieć, że podobam ci się w twoich piórach. Jeżeli chcesz, mógłbym mieć je na sobie częściej. To co, idziemy? - dodał jakby z namysłem, lekkim ruchem głowy wskazując na stajnię, po czym ruszył już w jej kierunku. Kilka pierwszych kroków postawił jeszcze powoli, żeby Jay mógł się z nim zrównać, lecz zaraz potem podniósł tempo do normalnego chodu. Faktycznie do budynku nie mieli aż tak daleko, ale jednak kawałek musieli się przespacerować, mijając po drodze kilka zwierząt, które nic sobie nie robiły z ich obecności i bliskości. Bardziej interesowała je trawa i blondyna wcale to nie dziwiło.
Josh nie był do końca pewien czego będą potrzebowali i gdzie te rzeczy się znajdowały, więc liczył na to, że Jay lepiej się w tym wszystkim orientował. Na pewno powinni znaleźć siodło... I uprząż. O ile to ostatnie liczyło się jako jedna część, bo tego nastolatek wcale nie był pewien. Zamierzali w ogóle jeździć obaj czy przygotują tylko jednego konia? Tego akurat nie ustalili i uzdrowiciel rzucił swojemu towarzyszowi ciekawskie spojrzenie, lecz zdecydował się jeszcze o to nie pytać - ani o nic innego. Wychodził z założenia, że aniołek wiedział co robił. W końcu wcześniej mieszkał na farmie, prawda?

Myśli Josha krążyły obecnie praktycznie wokół samych przyjemnych tematów, a Jay - świadomie albo i nie - bardzo im w tym pomagał, co chwilę dostarczając im nowego materiału do pracy. Choć... Nie, aniołek na pewno nie robił tego umyślnie. Gdyby tylko wiedział cóż takiego chodziło blondynowi po głowie, to zdecydowanie nie kroczyłby przy nim teraz tak spokojnie. Świadomość tego wystarczyła, aby uzdrowiciel nie odczuwał najmniejszej ochoty, aby wtajemniczać rudzielca w te wszystkie fantazje - nawet w formie żartu czy po prostu zbyt oczywistego podtekstu. Skoro już zupełnie niewinna przyjemność czerpana z dotyku tak bardzo Jay'a wystraszyła, to co dopiero takie pomysły.
Mimo to Elixirowi podobała się myśl, że jego przyjaciel najwyraźniej nie miał nic przeciwko zabawie z jego piórkami... Przynajmniej z tymi utraconymi. Nad tymi, które wciąż trzymały się swoich miejsc, pewnie będą jeszcze musieli trochę popracować, ale tak naprawdę dotyk na samych skrzydłach Jay przyjmował wcześniej bardzo otwarcie... Więc - przy odrobinie szczęścia - prędko powinien przywyknąć do zajmującego się nimi Josha. Oczywiście wtedy blondyna będzie kusiło oswojenie go sobie bardziej... Znał siebie zbyt dobrze, aby tego nie wiedzieć. No, trudno. Potem będzie się martwił takimi szczegółami, bo teraz powinien się przecież skupić na aktualnym flirtowaniu.
Zgodnie z tym postanowieniem nastolatek posłał rudzielcowi wyraźnie urażone spojrzenie, lekko przerysowane, równocześnie przyjmując pokrzywdzony wyraz twarzy. Oczywiście się zgrywał, bo doskonale rozumiał o co Jay'owi chodziło, ale to nie oznaczało, że zamierzał mu tak po prostu odpuścić. Poza tym... Choć świetnie zdawał sobie sprawę z własnej atrakcyjności, podkreślanej przez zachowanie oraz słowa wielu osób, to jednak wciąż jeszcze zdarzało mu się czuć odrobinę niepewnie ze względu na złoty kolor skóry. Nie okazywał tego. Nigdy. Takich rzeczy nie zdradzało się byle komu, może tylko raz wspomniał o tym Laurie, ale na ogół zachowywał się dokładnie tak, jak wszyscy tego oczekiwali... Czyli z arogancją i pewnością siebie oraz własnej urody.
- Czyli ci się nie podobam. W porządku. Jakoś nauczę się z tym żyć, rzecz jasna wtedy, kiedy już pozbieram resztki ego i skleję je z powrotem w całość. Nie przejmuj się mną, zrozumiałem aluzję - skomentował dramatycznym tonem, przez cały ten czas ani na moment nie spuszczając rudzielca z oczu. Pomimo skupiania na nim całej swojej uwagi Josh i tak szedł prosto, bez potykania się... Błogosławiona niech będzie wystarczająco ubita ścieżka.
Sugestia, że powinien już teraz wybrać dla siebie jednego z wierzchowców, szybko i łatwo sprawiła, że Elixir - przynajmniej na pozór - stracił zainteresowanie poprzednim tematem i wreszcie oderwał wzrok od aniołka... Choć w pierwszej chwili krótko, lecz wymownie zerknął w dół po jego ciele. Już w następnej sekundzie jednak jego spojrzenie przesuwało się niewinnie pomiędzy mijanymi zwierzętami i prawdę mówiąc chłopak bardzo prędko zlokalizował tego konia, na którym chciał się uczyć. Później już tylko upewniał się w słuszności swojego wyboru.
Na miejscu blondyn pozostał blisko wejścia, a właściwie to zatrzymał się praktycznie w nieistniejącym progu stajni. Jay był od niego fizycznie silniejszy, więc równie dobrze mógł pozwolić mu zająć się dźwiganiem siodła, które wyglądało na raczej ciężkie. Co prawda uzdrowiciel nigdy nie miał żadnego na rękach, ale zdawało się bardzo... Solidne. A uprząż trochę niepokojąca. W związku z tym Josh poczekał chwilę na to, aby jego aniołek sam wszystko zgarnął, po czym wycofał się z budynku i znów ruszył w kierunku koni... A właściwie to prosto ku jednej konkretnej klaczy. Była smukła, z długą grzywą i ogonem, a choć Elixir nie znał się na rasach tych zwierząt, to rozpoznawał przynajmniej nazwę jej umaszczenia. Tobiano, kasztanowo-biała, przypominała mu postać z bajki o koniach, którą kiedyś lubił.
- Ta - poinformował krótko Jay'a, równocześnie podchodząc już do niej z lewej strony, lecz bardziej od przodu. Klacz trzymała głowę nisko i spokojnie skubała sobie trawę, lecz jego bliskość sprawiła, że poruszyła łbem, aby na niego spojrzeć. Nie wyglądało na to, aby jej przeszkadzał, nie wyczuwał też tego w reakcjach jej ciała, przynajmniej na tyle, na ile orientował się w fizjologii koni... A mimo to po krótkiej chwili wyprostowała szyję i zabrała się za sprawdzanie jego rąk, może odrobinę natrętnie. Chłopak domyślał się, że szukała smakołyków, a choć ich przy sobie nie posiadał, to i tak sprezentował jej obie swoje dłonie, aby mogła je powąchać. Palce miał na wszelki wypadek wyprostowane, żeby czasem nie przyszło jej do głowy, że jeden z nich może być przekąską.
- Nauczaj, ptaszyno. Ja jeszcze ją trochę pogłaskam, a ty załóż jej cały ten sprzęt. Popatrzę i zapamiętam jak, obiecuję - zwrócił się ponownie do rudzielca, równocześnie rzucając na niego okiem, lecz zaraz potem skoncentrował się już na zwierzęciu przed sobą. Klacz najwyraźniej pogodziła się z brakiem jedzenia i teraz mógł już po prostu głaskać ją po szyi i łbie, na co łaskawie mu pozwalała.

Unosząc jedną brew i nie zaprzestając głaskania szyi oraz łba klaczy, Josh rzucił Jay'owi długie i bardzo, ale to bardzo intensywne spojrzenie, w dodatku przez chwilę praktycznie nieruchome dla pogłębienia efektu. Ale go dziś rudzielec komplementował, nie ma co... W pierwszym odruchu uzdrowiciel nawet zamierzał zwrócić mu na to uwagę, może skomentować, że nic dziwnego, że Jay nie poderwał tutaj żadnej dziewczyny, jeżeli do nich również zwracał się w taki sposób... Ale na szczęście zachował jeszcze wystarczającą trzeźwość umysłu, aby na czas ugryźć się w język, oczywiście jedynie w przenośni. Gdyby palnął coś takiego, pewnie zrobiłoby się między nimi trochę... Niezręcznie. Być może. Choć tak naprawdę nie wiedział jak aniołek by zareagował, a jedynie się tego domyślał, sugerując się tą jego niecodzienną delikatnością.
Nie zmieniało to faktu, że te komplementy w gruncie rzeczy szczerze Elixira bawiły. Zgadywał, że Jay nie miał na myśli niczego złego, a to pomagało mu doceniać ich efekt, nazwijmy to, komediowy, zapewne również niezamierzony. Oczywiście miłe było także to, że ze swojej strony mógł udawać oburzenie, żeby wprawić kolegę z drużyny w zakłopotanie - ale z tym starał się trochę hamować, żeby nie przedobrzyć. W końcu nie chciał go do siebie zrazić. Z drugiej strony porównanie do biżuterii akurat naprawdę odrobinę go zabodło... Do czego i tak by się nie przyznał na głos.
- Bo na ogół jesteś na to zbyt miły... Ale za to na ptaszynę mi pasujesz. I zaufaj mi, nie jestem aż takim masochistą, żeby pchać się prosto pod koński kopniak - odparł w kwestii przezwiska dla rudzielca i od razu swojego obeznania z zachowaniem wierzchowców. Nie był w tej dziedzinie żadnym ekspertem, nie próbował być, ale parę faktów pamiętał, nawet jeżeli głównie z filmów. Podchodzić z lewej. Nie dać sobie odgryźć palców. Pozwolić zwierzęciu się ze sobą oswoić. Zachowywać spokój. Wszystko to mógł zrobić.
Szczerze mówiąc bardziej ciekawiło go zresztą to, czy Jay wyłapie dwuznaczność z jego wypowiedzi... Oraz to, że wcale nie przeczył w niej swojemu masochizmowi jako takiemu, tylko po prostu wyznaczał mu pewne ramy. Na wszelki wypadek nastolatek nie ograniczał się jedynie do obserwowania poczynań aniołka przy zakładaniu całej tej uprzęży, ale i przyglądał się wyrazowi jego twarzy - równocześnie szpiegując reakcje jego organizmu - aby się o tym przekonać. Wbrew pozorom naprawdę się jednak uczył i starał się jak najdokładniej zapamiętywać to, co rudzielec po kolei czynił. Był całkiem pojętny, gdy coś go interesowało... Albo kiedy to coś było dla niego wystarczająco ważne.
Przygotowanie konia potrwało nawet trochę krócej, niż Josh się spodziewał i już po chwili wszystko było praktycznie gotowe, a sama klacz w dalszym ciągu przyjmowała to spokojnie i tylko z przeciętnym zainteresowaniem. Nie wróciła jednak do skubania trawy, więc najwyraźniej rozumiała do czego zmierzała cała ta uwaga ze strony chłopaków. Uzdrowiciel pogłaskał ją po raz ostatni po szyi, po czym znów zerknął z namysłem na swojego rówieśnika.
- Co prawda wspinanie się po tobie brzmi bardzo kusząco, ale może innym razem... Skoro mam być samodzielny - odparł na jego instrukcję, po czym przesunął się już bliżej boku wierzchowca, ustawiając się do niego po skosie. Zanim zrobił cokolwiek innego, prześledził jeszcze wzrokiem wodze, aby upewnić się, że nigdzie się nie skrzyżowały, ani nie zaczepiły i spoczywały luźno na karku zwierzęcia. Zebrał je w lewą rękę, przy okazji zaciskając też palce nisko na grzywie, aby częściowo się jej przytrzymać, drugą dłoń oparł zaś na przedniej części - łęku - siodła. Kierował się przy tym za dodatkowymi sugestiami rudzielca, nie wnikając dlaczego powinno być właśnie tak, a nie akurat inaczej.
Wreszcie nie pozostawało mu już nic innego, jak tylko wsunąć lewą stopę w strzemię - uważając przy tym, aby przypadkiem nie kopnąć klaczy - i odbić się od ziemi. Starał się nie zrobić tego zbyt gwałtownie, aby nie zdenerwować wierzchowca, ale w końcu powoli zasiadł na siedzisku... Koń zaś wykorzystał tę okazję, aby wykonać kilka kroków do przodu, nim z własnej inicjatywy się zatrzymał. A może Josh odruchowo na niego wpłynął? Sam nie był teraz pewien, bo prawdę mówiąc odrobinę spanikował. Starając się to zamaskować, nastolatek wsunął także i drugą stopę w strzemię, a następnie skorygował ustawienie obu - znów zgodnie z instrukcją Jay'a. Na koniec przeplótł wodze pomiędzy palcami obu rąk, a dokładniej pod trzema środkowymi, nim zacisnął pięści... I kiedy w końcu wszystkie te kwestie techniczne zostały pokonane, mógł wreszcie zacząć cieszyć się tym, że hej, właśnie siedział na koniu, dużym, ciepłym i silnym, czuł poruszające się pod sobą mięśnie, patrzył na świat z góry. Dziwnie satysfakcjonująca pozycja.
- Gotowy. Z góry dodam, że wiem, że steruje się tą częścią przez skracanie z odpowiedniej strony - poinformował i zabrzmiał przy tym tylko trochę na dumnego z siebie, jak gdyby było to jakieś osiągnięcie. Podczas mówienia o tej części poruszył wymownie wodzami, na tyle delikatnie, aby klacz nie zwróciła na to uwagi.

Prawdę mówiąc Jay zapytał Josha dokładnie o to, o czym blondyn i tak właśnie rozmyślał. Otóż widok z góry bardzo mu się podobał, a chłopak powoli odkrywał, że chyba lubił znajdować się wysoko. Jego spojrzenie powoli przesunęło się po okolicy, na trochę dłużej zatrzymując się na pasących się w pobliżu koniach, nim w końcu jego wzrok spoczął na rudzielcu. To również mu odpowiadało... Spoglądanie na niego przy takiej różnicy wysokości. Poddawało mu pewne pomysły, do których zamierzał wrócić później, gdy będzie już w swoim pokoju, możliwie bez Davida.
- Mógłbym się przyzwyczaić do tej perspektywy - przyznał najzupełniej szczerze, nawet jeżeli miał na myśli coś więcej, niż aniołek zapewne podejrzewał. Z drugiej strony chyba zaczynał łapać podteksty, a przynajmniej wyczuwać, że jakieś padały, choć niekoniecznie je rozumiał... Przynajmniej jeżeli sądzić po tym komentarzu odnośnie jego wyobraźni, który wcześniej Elixir zbył czarującym uśmiechem. Drażnienie rówieśnika było zbyt przyjemne, aby miał je sobie zepsuć szczerymi wyjaśnieniami.
Spojrzenie uzdrowiciela dość bezmyślnie zjechało po ramieniu Jay'a aż na jego dłoń, tę opartą teraz na boku klaczy, lecz zaraz potem rudzielec wystartował już z dalszymi instrukcjami i Josh mimo wszystko spróbował się na nich skupić. Może nie brzmiały na nic skomplikowanego, ale i tak nie chciałby czegoś przegapić. Co prawda na pomysł z biokinezą wpadł już wcześniej, lecz postanowił o tym nie wspominać, szczególnie że wcale nie czuł się bardzo pewnie ze swoją wiedzą z zakresu fizjologii koni. Niektóre jej aspekty przypominały te ludzkie, inne się od nich różniły... Więc chłopak wolał nie ryzykować ingerencji, jeżeli nie zostanie do tego zmuszony. Nie chciałby przypadkowo zrobić zwierzęciu krzywdy. Chyba by sobie tego nie wybaczył.
W końcu jednak Elixir pokiwał głową na znak swojego zrozumienia i bez słowa przystąpił do wprowadzania tłumaczeń aniołka w życie. Starał się być ostrożny, bardzo, jak najbardziej, co zaowocowało tym, że przy pierwszej próbie klacz w ogóle nie ruszyła z miejsca... Ale druga okazała się już bardziej udana i koń rozpoczął powolny spacer stępem, zresztą takim swobodnym, gdyż Josh w żaden sposób go nie kontrolował. Wodze trzymał luźno, dzięki czemu łeb wierzchowca mógł być pochylony, nie próbował też jeszcze narzucać mu żadnego kierunku, bo i tak mieli dla siebie sporo miejsca, w tym przed sobą.
Dopiero teraz, z daleka od cienia rzucanego przez drzewa, blondyn zaczynał naprawdę odczuwać efekty przygrzewającego słońca... Szczególnie na ramionach, plecach, udach i włosach. Wyglądało na to, że nawet jasny strój oraz własna kolorystyka nie ratowały go przed wysoką temperaturą otoczenia. Biokineza pomagała, ale niestety w tym wypadku nie reagowała automatycznie, bo w końcu takie ciepło nie stanowiło żadnego zagrożenia - a prawdę mówiąc Josh jakoś nigdy nie ustalił najlepszego sposobu na radzenie sobie z upałami albo mrozami. W efekcie znosił je lepiej od przeciętnego człowieka, ale wciąż musiał znaleźć najbardziej owocne rozwiązanie i je przećwiczyć.
Starając się tego po sobie nie okazywać, Elixir skupił się na delikatnym głaskaniu klaczy po szyi, odruchowo dostosowując swoje ciało do jej ruchów, aby kołysać się na jej grzbiecie zgodnie z nimi. Jego wzrok bardzo szybko znów padł na Jay'a, umysł zaś leniwie poszukiwał nowego tematu rozmowy... W przerwie pomiędzy kolejnymi poleceniami.
- Ptaszyna z ciebie i to nie tylko z powodu skrzydeł. Ptaszyna brzmi uroczo, lepiej od zwykłego ptaka... I śpiewanie też pasuje. Widzisz? Wszystko się układa - zauważył nagle, odwołując się do wcześniejszego wątku ich dyskusji. Szczerze mówiąc jego usta zaczęły się wypowiadać bez oficjalnego pozwolenia od mózgu... Ale chyba nawet tego nie żałował, dlatego od razu dorzucił coś więcej, nie dając jeszcze rudzielcowi się wtrącić.
- Chciałbym, żebyś kiedyś dla mnie zaśpiewał - zgoda, wszystkie te niewinne dwuznaczności naprawdę sprawiały mu sporo przyjemności, szczególnie teraz, gdy już wiedział, że Jay i tak ich nie łapał. Pewnie nie powinien bawić się jego kosztem, ale przecież nie robił tego złośliwie, wręcz przeciwnie... A w dodatku ten konkretny tekst można było zinterpretować zupełnie normalnie. Czuł się prawie usprawiedliwiony.