Stajnie i wybieg

Chociaż Sam z góry zaznaczył, że wypraszał sobie miano gołębia pocztowego, to i tak wiedział, że brat mimo wszystko mógł do tego jakoś niewinnie nawiązać... I nie przeliczył się. Nic dziwnego, na jego miejscu pewnie zrobiłby coś podobnego. W tym wypadku blondyn ograniczył się jednak do posłania nastolatkowi długiego spojrzenia spod uniesionej brwi, które wyraźnie mówiło, że - choć był rozbawiony tym tekstem - wciąż nie akceptował tego porównania i nie zamierzał zniżać się do komentarza. Efekt pewnie byłoby trochę lepszy, gdyby Jay się właśnie nie przemieszczał i w ogóle to zauważył...
Odpychając się lekko od ściany, Cannonball powoli i leniwie znów podążył za chłopakiem i tym razem zatrzymał się tuż obok niego. Dłonie oparł na biodrach, ponownie zerknął na twarz brata... A następnie podążył spojrzeniem za jego linią wzroku, aby również na moment skupić się na niebie. W jego przypadku jednak zainteresowanie szybko przeminęło i już po chwili Sam zaczął po prostu obserwować okolicę... A choć wkrótce potem wyczuł na sobie oczy Jay'a, to nie od razu odwdzięczył mu się tym samym.
Na kolejny przytyk blondyn w pierwszej kolejności zareagował wzruszeniem ramion... Lecz zaraz później jego uśmiech trochę się poszerzył. Prawda była taka, że ta jego klatka na ogół mu odpowiadała - o ile w ogóle mógł powiedzieć, że w jakiejś się znajdował. Przecież to nie tak, że musiał się słuchać Bobby'ego... Po prostu wybierał ścisłą współpracę. W ich układzie też miał sporo do powiedzenia, tyle że nie do końca wiedział jak to dobrze wytłumaczyć komuś z zewnątrz - nawet komuś bliskiemu. Chyba rzeczywiście pasowało do nich słowo "symbioza".
Wreszcie jednak ostatnia porcja wyjaśnień przynajmniej częściowo rozjaśniła Samowi sytuację. Wyglądało na to, że faktycznie trochę przesadził w swoich domysłach... Na szczęście, nawet jeżeli teraz zrobiło mu się trochę niezręcznie. Nie to, żeby nie umiał się przyznać do błędu, przeciwnie... No i od początku starał się używać żartobliwego, drażniącego się tonu.
- Poczekaj trochę, to może jeszcze idea dobrowolnej klatki przypadnie ci do gustu. Na przykład ta Laurie wydawała się bardzo miła i dobrze wychowana... - zauważył wymownym głosem, w końcu ponownie zerkając na brata, a w tym celu odchylając głowę lekko w jego stronę. Świadomie pakował się na cienki lód, a przynajmniej tak mu się wydawało, ale przecież Jay był taki młody, nie powinien całkowicie odcinać się od życia uczuciowego... Prędzej czy później ktoś musiał zacząć go delikatnie szturchać w tym kierunku. Może już przyszła pora, aby spróbować?

Sam obserwował twarz brata, z zainteresowaniem śledząc rysujące się na niej zmiany, lecz starając się nie gapić na nią zbyt intensywnie. Ten sam wyraz potrafił czasem oznaczać nieco różne rzeczy, dlatego oczywiście nie mógł mieć żadnej pewności, ale próbował odgadnąć jak najwięcej na temat jego uczuć i myśli. I... Jak do tej pory odnosił wrażenie, że Jay'owi jeszcze nigdy nie przyszło do głowy, aby zagadać do tej Laurie. Nie był tym nawet zaskoczony, właściwie tego się właśnie spodziewał, bo przecież wiedział, że chłopak będzie potrzebował poważnej zachęty... Ale nie czyniło to jego zadania ani trochę prostszym.
Mimo to Jay wypowiadał się o dziewczynie pozytywnie, a to było już coś, z czym mogli pracować. Prawdę mówiąc jednak blondyn nie posiadał na to jeszcze żadnego konkretnego planu. Nie znał się wybitnie na kwestiach sercowych, a raczej nie na podrywaniu czy tym bardziej swataniu, bo pod tymi względami nigdy nie musiał się wysilać... Co z perspektywy czasu wydawało mu się bardzo dziwne, bo lata temu nie był ani szczególnie przystojny, ani czarujący, a już wtedy przyciągał uwagę samych wyjątkowych dziewcząt.
Dla dobra brata Cannonball był jednak skłonny spróbować - ten zaś sam podsunął mu pewien pomysł. Skoro Jay nie był nastawiony negatywnie i czekał na czyjąś inicjatywę, to logika wskazywała, że pogadać trzeba było z tą drugą stroną. Co... Pewnie będzie dużo bardziej niezręczne. Przydałaby mu się jakaś porada od Bobby'ego. Może w mniej zajętej chwili rzeczywiście powinien zaciągnąć go na to przyjęcie i zaprząc do roboty? O ile uczennice byłyby w stanie skupić się na czymkolwiek poza samym Berto... Który akurat - w przeciwieństwie do Sama - znał się na czarowaniu.
- Nie naciskam - odparł póki co i mówił w pełni szczerze. Skoro Jay powiedział, że nie chciał wykonywać pierwszego kroku, to blondyn to szanował... I tak naprawdę rozumiał. Mimo to zdawał sobie również sprawę z tego, że chłopak sporo tracił. Jego rówieśnicy korzystali z życia, ba, chyba nawet Sam w jego wieku cieszył się bogatszym życiem towarzyskim - a to coś znaczyło, bo mniej więcej w tamtym okresie należał do X-Force i miał na głowie o wiele poważniejsze problemy.
- Tylko... Nie chcę, żeby coś cię ominęło. Poza tym musisz zebrać trochę doświadczenia, żeby potem pilnować młodych i przepytywać ich tak, jak teraz ja ciebie. To praktycznie nasz obowiązek, żeby ich zawstydzać - dodał, mając oczywiście na myśli resztę ich rodzeństwa. Świadomie trochę przesadzał, a zarówno jego ton głosu, jak i uśmiech świadczył o tym, że żartował... Szczególnie w chwili, gdy zdecydował się dodać jeszcze jedno.
- No i mama będzie kiedyś oczekiwała po nas wszystkich ślubów, a potem wnuków. Po mnie i Paige wcale nie będziesz miał tak dużo czasu na zaczęcie rozbudowywania klanu... - w tym momencie mężczyzna znów przejechał spojrzeniem ku niebu, oczekując na reakcję Jay'a.

Właśnie tym Sam się martwił, kiedy wcześniej myślał o stąpaniu po cienkim lodzie. Nie wiedział jak zareagować na taką szczerość, na to oczywiste nawiązanie do dawnej - albo i wciąż obecnej? - miłości brata... Dlatego starał się utrzymywać rozmowę w lekkim tonie i co chwilę dorzucać jakieś żarty. Nie uchroniło go to przed tym tematem i prawdę mówiąc domyślał się, że tak będzie.
Wyraz twarzy blondyna na moment przesunął się ku zagubieniu, lecz nie zdążył do końca go osiągnąć, gdyż na szczęście Jay sam zepchnął rozmowę na inny tor, oszczędzając mężczyźnie głowienia się nad tym dylematem. Samuel od razu znów się rozluźnił, jego uśmiech ponownie stał się pewniejszy... Zaś na wspomnienie o ślubach aż się krótko zaśmiał.
- Czy ja wiem? Żadne się tym nie chwali, ale stan faktyczny ciężko by z nich było wyciągnąć. Pewnie wiedzą, że skończyłoby się docinkami, więc wolą się nie wystawiać... - odparł, kręcąc powoli głową, po czym nagle zerknął na brata i nieznacznie zmrużył oczy. Kąciki jego ust wciąż skierowane były w górę, więc nie wyglądało to zbyt poważnie.
- A poza tym, skąd ta pewność, że nie przyleciałem między innymi po to, żeby pochwalić się nowym związkiem, co? Musisz wiedzieć, że pracuję z wieloma przemiłymi paniami - dorzucił. Po części było to nawet prawdą, bo sporo minionków Bobby'ego okazało się być całkiem uroczymi osobami... Tyle że upierały się przy tych wielkich maskach. Zawsze. Nawet w trakcie przyjęć. W połączeniu z sukniami wieczorowymi wyglądało to co najmniej ciekawie.
- Hej, co powiesz na to, żebyśmy skryli się przed słońcem w środku? - zasugerował następnie, w tym samym czasie ruchem głowy wskazując w stronę głównego budynku szkoły. Szczerze powiedziawszy nie miał na myśli żadnego konkretnego miejsca, równie dobrze mógłby się wybrać do pokoju brata, jak i na przykład do kuchni, żeby coś przekąsić, ale tę kwestię pozostawiał już do decyzji Jay'a.
Po cichu Sam liczył też na to, że może uda mu się spotkać kolejnych dawnych znajomych. Nawet jeżeli podejrzewał, że w najbliższym czasie najprawdopodobniej częściej będzie bywał w Instytucie, to tak czy siak od ostatniej wizyty zdążył się porządnie stęsknić. Nie miał pojęcia kto przebywał teraz w szkole, nie wiedział nawet kto należał oficjalnie do X-Men, a kto zajmował się czymś innym... Ale przecież teraz mógł to wszystko nadrobić.