Ogrody japońskie

Prawdę mówiąc Evan nie był pewien co powinien ze sobą zrobić. Wujek Cluster wypowiadał się na temat Instytutu bardzo pozytywnie, roztaczał przed nim miłe wizje spędzania czasu w towarzystwie innych młodych mutantów oraz nauki pod okiem doświadczonych nauczycieli - i chłopak naprawdę nie mógł się tego doczekać, lecz z drugiej strony... Z drugiej strony nie znał tutaj praktycznie nikogo i szczerze mówiąc nie miał pojęcia czego powinien się spodziewać. W głowie kłębiło mu się mnóstwo pytań, na które brakowało mu jednak odpowiedzi. Jak będzie mu się tutaj żyło? Czy rodzice już za nim tęsknili - i w ogóle kto będzie im teraz pomagał na farmie, skoro on wyjechał? Czy inni uczniowie go polubią? Poradzi sobie z nowymi zajęciami? Czułby się lepiej, gdyby wujek mógł zostać z nim trochę dłużej, ale nie chciał być dla niego problemem, więc nawet o to nie prosił. Będzie musiał jakoś sam sobie z tym wszystkim poradzić. Poza tym... Na pewno martwił się bez sensu i nie będzie aż tak źle. Chciał w to wierzyć, zamierzał w to wierzyć, właściwie już prawie w to wierzył.
Evan nie miał jeszcze za sobą żadnych zajęć, ale liczył na to, że zacznie je właśnie tego dnia, pewnie już za parę godzin. Może dla wielu jego rówieśników brzmiałoby to niezrozumiale, ale on naprawdę pragnął się uczyć, zdobywać wiedzę, odkrywać świat... A pobyt w Instytucie stanowił dla niego wielką szansę i niepowtarzalną okazję, aby zrealizować wszystkie te piękne sny. Oczywiście jego najdroższym i najważniejszym marzeniem było zostanie prawdziwym bohaterem, lecz przecież w tym również X-Men mogli mu pomóc - kiedyś. Z czasem. Nie mógł się już doczekać.
Chłopak nie był tak do końca pewien jak właściwie wujek to dla niego załatwił i co musiał zrobić, aby to osiągnąć - aby zapisać go do tej szkoły. Wiedział tylko tyle, że jego przybycie zostało uzgodnione z jedną z dyrektorek, panną Frost, ale czy musiał w tym celu spełnić jakieś wymagania, o czym nawet go nie poinformowano? Nie zdziwiłby się, gdyby wujek stanął na głowie, aby zapewnić mu taki start. Instytut mieścił się w eleganckim budynku i w pięknej okolicy, a w dodatku najprawdopodobniej był jedną z nielicznych, o ile nie jedyną placówką o takiej specjalizacji. Te cechy czyniły z niego zapewne prestiżową szkołę... Która chyba nie mogła sobie pozwolić na przyjmowanie byle kogo? Był to kolejny powód, dla którego musiał się starać - by nikogo nie zawieść, by to nie poszło na marne.
Siedząc w swoim nowym pokoju przy sporych rozmiarów oknie Evan spoglądał z góry na tereny przylegające do budowli. Nie wypatrywał niczego szczególnego, choć po części miał nadzieję, że uda mu się zaobserwować jednego z rezydentów Instytutu podczas używania jego mutacyjnych zdolności. Był niesamowicie ciekaw tego, co mogą potrafić inni mieszkańcy szkoły. Domyślał się, że już wkrótce się o tym przekona, więc nie powinien się niecierpliwić, a jednak... Tego również nie mógł się doczekać - niemalże na równi z ćwiczeniem własnych mocy.
Jego spojrzenie przykuło wreszcie pojawienie się wysokiego i dobrze zbudowanego mężczyzny, który zaczął krążyć po okolicy. Zdawał się być za stary na ucznia, lecz mutacje potrafiły czynić różne cuda z wyglądem - czego sam Evan był żywym dowodem - więc chłopak starał się niczego nie zakładać z góry. Mimo to więcej faktów przemawiało za opcją, że przyglądał się właśnie członkowi grona nauczycielskiego... Jednemu z X-Men. W takim wypadku chyba potrafił nawet wytypować kto to dokładnie był.
Nastolatek miał już dość czekania w pokoju na to, aż ktoś się nim zainteresuje - choć oczywiście nie dopraszał się uwagi, bo doskonale wiedział, że X-Men na pewno posiadali wiele na głowach. Nie mógłby się im tak narzucać, był im już wdzięczny po prostu za to, że przyjęli go do szkoły... Co nie oznaczało, że musiał siedzieć bezczynnie w sypialni. Mała przechadzka do ogrodu mu nie zaszkodzi. I może jakaś rozmowa?
Evan po raz ostatni rzucił okiem przez szybę, aby zapamiętać aktualną pozycję mężczyzny, po czym zsunął się z zajmowanego do tej pory parapetu i ruszył ku drzwiom. Na szczęście miał dobrą pamięć i po opuszczeniu pokoju bez problemu odtworzył w myślach drogę do wyjścia z budynku. Potem wystarczyło już tylko dotrzeć na odpowiednią stronę posesji - wschodnią - i skierować się ku członkowi X-Men, którego widział w oddali... W towarzystwie jakiegoś psiaka? Chłopak nie był pewien czy stworzenie było miejscowe czy też zwyczajnie się tutaj zabłąkało, ale liczył na to pierwsze. Lubił zwierzęta, do tej pory miał z nimi stały kontakt i byłoby miło zachować przynajmniej ten aspekt dawnego życia. Kiedy Evan się zbliżał, czworonóg oddalił się trochę ku pobliskiemu zbiornikowi wodnemu i zaczął z niego pić, więc chłopak póki co postanowił skupić się na mutancie, na dyskusję z którym od początku liczył.
- Dzień dobry...? - zaczął cicho, zatrzymując się około dwa metry za mężczyzną, lecz nie bezpośrednio za jego plecami, a nieco na lewo od niego. Nie chciał mu przeszkadzać, gotów był się wycofać, gdyby ten nie życzył sobie jego towarzystwa, ale warto było spróbować nawiązać w końcu jakiś kontakt z innymi mieszkańcami Instytutu... Bo jak do tej pory spotkał tak naprawdę tylko jedną osobę.

Zainteresowanie odbijające się na jego widok na twarzy mężczyzny nastawiło Evana raczej pozytywnie. Oznaczało przede wszystkim, że szanse na zostanie od razu odesłanym z powrotem do budynku były najprawdopodobniej stosunkowo małe, a to głównie tego się obawiał - że będzie tutaj przeszkadzał, że właśnie przerwał mutantowi coś ważnego... Choć prawdę mówiąc nie sądził, aby ten robił coś konkretnego, bo chyba po prostu spacerował, no i jeszcze zaczepiał tego psiaka. Tak czy siak, reakcja ta uspokoiła nastolatka i dodała mu co nieco pewności siebie. Podniosła go na duchu - i z całą pewnością wyraźnie odbiło się to na jego twarzy, gdyż odwzajemnił uśmiech mężczyzny, równocześnie wykonując jeszcze jeden krok w jego stronę.
Chłopak nie znał niestety rosyjskiego. Nigdy się go nie uczył, bo po prostu nie miał ku temu żadnej okazji. Już prędzej kojarzył niektóre słowa oraz zwroty z języka francuskiego, zresztą w głównej mierze dzięki wujkowi Clusterowi... A mimo to łatwo dość było mu się domyślić tego, co miał na myśli jego rozmówca. Powitanie na samym początku wydawało się oczywiste, nie pozostawiało pola na błąd, zaś kolejne obce wyrazy musiały wiązać się z przedstawianiem swojej osoby... Coś w stylu "mam na imię" lub "nazywają mnie"? Zapamiętał je na przyszłość, ale w tej chwili nie przywiązywał do nich wielkiej wagi.
Ważniejsze było przecież to, że słusznie domyślał się wcześniej tożsamości mężczyzny. Colossus - jeden z tych X-Men, którzy należeli do zespołu już od dawna i mieli szansę brać udział w tak wielu wspaniałych przygodach... Być może nawet członek grona nauczycielskiego, bo w końcu większość dorosłych w Instytucie czegoś uczyła, nie ograniczając się jedynie do należenia do drużyny.
- Evan Sabahnur, Genesis, jestem tu od wczoraj - przytaknął więc chętnie nastolatek, podchodząc jeszcze bliżej i ujmując wyciągniętą przez Piotra rękę. W porównaniu z dłonią mężczyzny jego własna wydawała się wręcz niesamowicie mała, przynajmniej w tej formie, ale chłopak ani trochę się tym nie przejmował. Jego uśmiech nawet trochę się poszerzył, gdy to zauważył - choć prawdę mówiąc głównie dlatego, że cieszył się ze spotkania prawdziwego bohatera, który w dodatku zachowywał się względem niego tak... Przyjaźnie.
Następne słowa Colossusa sprawiły jednak, że Evan zmarszczył lekko czoło, równocześnie cofając już rękę. Głos w głowie? To znaczy... Jak przy telepatii? Nastolatek niewiele miał z nią wcześniej do czynienia, choć wcale by się nie zdziwił, gdyby okazało się, że poprzedniego dnia dyrektorka Instytutu dyskretnie go nią potraktowała. Inne rozwiązania nawet nie przychodziły mu na myśl - co pewnie sporo o nim mówiło, bo normalna osoba na wieść o takich głosach zaczęłaby się zapewne choć trochę niepokoić... Głównie o zdrowie psychiczne rozmówcy. Genesis z kolei tylko pokręcił przecząco głową - ale nie zdążył zrobić niczego więcej, gdyż tym razem także i on coś już usłyszał.
Głos ten nie dochodził z żadnego konkretnego kierunku i zdawał się być dostarczany bezpośrednio do jego umysłu, z pominięciem udziału uszu. Evan wzdrygnął się lekko na jego dźwięk, lecz poza tym starał się nie okazywać po sobie zaskoczenia, bo przecież w tym miejscu pewnie takie sytuacje były na porządku dziennym... Więc nie powinien pokazywać, że odstaje od towarzystwa - nawet jeśli dopiero co dołączył do szkoły i miał do tego prawo...
Ta najprawdopodobniej telepatyczna wiadomość sprawiła, że chłopak rozejrzał się uważnie, szukając jej źródła... Aż wreszcie jego spojrzenie padło na psa, który skończył już popijać wodę z jeziorka, obrócił się w ich stronę i właśnie się do nich zbliżał. Spoglądał na nich w taki sposób, że... Że Evan skłonny był uwierzyć, że to ten zwierzak do nich przemawiał. Tylko... Właściwie o czym?
Nie rozumiał przynajmniej połowy jego wypowiedzi. Bariera językowa robiła swoje i chłopak nieświadomie przechylił głowę na bok, starając się odgadnąć znaczenie tych fragmentów, które padły w języku rosyjskim... Bo tak, potrafił go rozpoznać, nawet jeśli na tym kończyła się jego wiedza. Coś było nie tak z ich aurą, ale Evan nie był pewien jak uzupełnić to zdanie, więc przeszedł do następnego... I nagle zaczął się domyślać o co chodzi. Może pies zarzucał im, że nie byli ludźmi? Tak mu to właśnie brzmiało, choć w wykonaniu czworonoga podchodziło chyba pod "przyganiał kocioł garnkowi".
Genesis rzucił okiem na Colossusa, szukając na jego twarzy jakiejkolwiek podpowiedzi i zarazem licząc na to, że mężczyzna zareaguje jako pierwszy. Nastolatek miał nadzieję, że będzie mógł choć trochę zasugerować się jego słowami... Ale przynajmniej wiedział już, że pies rzeczywiście nie był tutejszy.
Odgłosy kroków na trawie przyciągnęły na moment uwagę chłopaka, który natychmiast obrócił się w taki sposób, aby stać teraz przodem do Colossusa, a bokiem zarówno do psa, jak i do... Dwóch dziewcząt, najpewniej starszych od niego samego, ale chyba tylko o kilka lat. Jedna z nich zdawała się być trochę zdenerwowana, a przynajmniej tak wnioskował po języku jej ciała - a mimo to przywitała się z nimi jako pierwsza. Być może ona również była tutaj nowa, a ta druga oprowadzała ją po terenie szkoły? Ta myśl wystarczyła, aby Evan uśmiechnął się do niej przyjaźnie i uspokajająco.
- Cześć. Jestem Evan, jak ci na imię? - zapytał, momentalnie przekładając poprawienie komfortu psychicznego dziewczyny ponad gadającego psa, którym przecież i tak mógł się zająć Piotr... Wręcz powinien, bo sam Genesis raczej nie miał ku temu odpowiednich kwalifikacji. Przecież był tutaj tylko uczniem, to nauczyciele zajmowali się... Wszelkimi ważnymi sprawami. Prawda? Więc lepiej się nie wtrącać.

Zgodnie z przewidywaniami, oczekiwaniami oraz przede wszystkim nadziejami Evana, Colossus rzeczywiście zdecydował się sam zająć problemem mówiącego - nawet jeśli nie w ten najbardziej konwencjonalny sposób - psa. Czy nowo przybyłe na miejsce dziewczyny mogły go w ogóle dosłyszeć? Tego niestety nie był pewien. Znał tylko ogólne założenia telepatii, ale domyślał się, iż jej użytkownicy pewnie powinni być w stanie zarówno skierować swoje myśli do konkretnych osób, jak i rozesłać je po prostu dookoła siebie... Ale jeżeli nawet to prawda, to i tak nie mógł teraz stwierdzić z którą opcją miał właśnie do czynienia - dlatego uznał, że lepiej się tym nie przejmować, bo wszystko najprawdopodobniej samo się zaraz wyjaśni.
Z tą myślą Evan zdecydował się więc w dalszym ciągu trzymać swojego wcześniejszego postanowienia, czyli skupić się na obu nastolatkach... Szczególnie na tej zdenerwowanej, która najwyraźniej najbardziej potrzebowała uwagi. W tym chłopak był akurat dobry. Wielkie pokłady empatii, do której rozwijania i okazywania od zawsze zachęcali go rodzice, a także szczera chęć niesienia pomocy innym ludziom i nieludziom sprawiały, że Genesis odruchowo starał się dbać o samopoczucie osób w swoim otoczeniu.
Imię i nazwisko dziewczyny wiele mu nie powiedziało, choć szczerze mówiąc odnosił dziwne, niejasne wrażenie, że słyszał już gdzieś to ostatnie. Kiedy to mogło być... I w jakim kontekście? W tym momencie nie był w stanie sobie tego przypomnieć, ale zdecydował się zapamiętać to miano, aby w razie czego później kogoś o nie zapytać, o ile tylko nadarzy się ku temu jakaś okazja. Imię Rosalie natomiast zachował w pamięci z zupełnie innego powodu. Była w końcu jedną z nielicznych - prawie - rówieśniczek, z którymi miał do tej pory do czynienia... A skoro najwidoczniej również się tutaj uczyła, to chciał nawiązać z nią znajomość. Gdyby jej imię jakimś cudem wyleciało mu z głowy, to... Cóż, to miałby w związku z tym spore wyrzuty sumienia, a w dodatku na pewno nie zamierzał wyrządzić jej żadnej przykrości, jak drobna nie byłaby ta konkretna.
Evan zerknął jeszcze ciekawsko na drugą z dziewcząt, lecz ta zdawała się nie przepadać za dyskusjami i chyba nie planowała w najbliższym czasie się przedstawić... Jak wnioskował po jej dotychczasowym milczeniu. Pomimo swojego zainteresowania, Genesis mimo wszystko nie chciał na nią naciskać, więc prędko odwrócił od niej wzrok z powrotem ku Rosalie. Nawet najbardziej niewinne ze spojrzeń mogło przecież zostać odebrane jako wywieranie presji, a wcale nie leżało to w jego intencjach.
Rozmowa tocząca się między gadającym psem i Piotrem szybko skierowała się na nieprzyjemne tory, a wyczuwalnie chłodniejszy ton przyciągnął uwagę nastolatka, który zmarszczył lekko czoło i obrócił głowę twarzą ku dyskutującym. Kątem oka wciąż widział reakcje Rosalie oraz tej drugiej dziewczyny, która jednak zdawała się dużo lepiej panować nad swoim ciałem oraz mimiką... Dzięki czemu nie zdradzała swoich myśli i odczuć.
Colossus bronił Instytutu, a Evan doskonale to rozumiał. W końcu mężczyzna posiadał pod swoją opieką dzieci i młodzież, nie tylko tutaj - ich trójkę - ale i w samym budynku. Nic dziwnego, że chciał i wręcz musiał dowiedzieć się z kim miał do czynienia oraz dlaczego. Mimo to... Sam chłopak nie widział powodu, aby od razu zakładać najgorsze. Przecież pies ich nie zaatakował, prawda? Do tej pory zachowywał się spokojnie, a choć wtargnął na teren szkoły, to równie dobrze mógł nie zdawać sobie sprawy z tego, że robi coś złego. Naiwne podejście? Być może, lecz dla Evana jak najbardziej logiczne i prawidłowe. Zawsze wstępnie zakładał, że spotykane przez niego osoby posiadały dobre zamiary... Chyba że miał dowody świadczące o czymś przeciwnym.
Pies potwierdził przypuszczenia chłopaka - w pewnym sensie. Przedstawił się, wyjaśnił, że kogoś szuka... Że potrzebuje wsparcia. Genesis chętnie by mu je zaoferował, właściwie nawet się nad tym nie zastanawiając, lecz zaskoczyły go następne słowa, a raczej myśli czworonoga. Szukał pomocy, ale tylko od "godnych"? To... Wprawiło już nastolatka w zastanowienie. Dziwne uczucie, trwające dosłownie ułamek sekundy ukłucie bólu, które pojawiło się zaraz potem, również nie pomogło odbudować jego zaufania, tak nagle nadszarpniętego tym jednym zdaniem.
Evan chętnie wtrąciłby się teraz w rozmowę, lecz jego zainteresowanie po raz kolejny powędrowało ku Rosalie... Która zdążyła wycofać się za swoją koleżankę i to właśnie tym ruchem zwróciła jego uwagę. Dlaczego to zrobiła? Co konkretnie tak ją zdenerwowało? Chłopak nieświadomie rozchylił lekko usta, szukając właściwych słów... Lecz ostatecznie pozostał przy prostym pytaniu:
- Co się dzieje...? - w jego oczach dało się dojrzeć zarówno chęć zrozumienia sytuacji, jak i zaniepokojenie stanem dziewczyny - jej dobrem. Właściwie to ostatnie nawet przeważało nad pierwszym... Mimo to Genesis nie starał się zbliżyć do Rosalie, a jedynie obrócił się ponownie przodem do niej. Podchodzenie do kogoś przestraszonego mogło sprawić, że osoba ta poczułaby się osaczona, a to na pewno niczego by nie naprawiło.

Genesis uważnie słuchał słów starszego mutanta, z zadowoleniem oraz z wewnętrzną ulgą odnotowując, iż po wstępnych wyjaśnieniach psa Colossus przybrał nieco milszy ton, a nawet przeprosił zwierzaka za swoją wcześniejszą oschłość. Chłopak cieszył się, że wspomniana przez... Przez Cosmo kwestia bycia "godnym" nie doprowadziła do wywiązania się jakiejś poważniejszej sprzeczki albo nawet walki. Pewnie wynikało to z charakteru Piotra - bo gdyby na jego miejscu był teraz ktoś gwałtowniejszy, to kto wie jak by się to wszystko skończyło...
Najważniejsze było jednak to, że Colossus właściwie wypowiedział na głos myśli Evana, tym samym potwierdzając, że nastolatek słusznie zrozumiał jego intencje oraz działania. Ta świadomość od razu podniosła go na duchu i to w naprawdę znacznym stopniu. Oczywiście Genesis wiedział, że tutejsi nauczyciele stawiają dobro uczniów ponad wszystko inne, że ich chronią i opiekują się nimi w taki sposób, w jaki tylko mogą to uczynić... Wujek wiele mu na ten temat opowiedział. Mimo to... Dobrze było zobaczyć coś takiego na własne oczy, poczuć się - bezpiecznie i pewnie. No, a przynajmniej trochę pewniej, bo o to nastolatek jeszcze walczył.
Rosalie najwyraźniej również tego potrzebowała, szczególnie w tej chwili. Co prawda dziewczyna zapewniła go, że wszystko z nią w porządku, lecz jednak nawet Evan - jak naiwny by nie był - zdawał sobie sprawę z tego, że nie mówiła mu prawdy. Prezentowała się blado i niewyraźnie, chowała się za Laurą, a do tego wręcz wycofywała się jak najdalej od pozostałych... Nie, to stanowczo nie wyglądało mu na "wszystko dobrze". Tylko co mógł z tym zrobić?
Bardzo pomogłoby, gdyby w ogóle wiedział na czym polegał problem, ale niestety odnosił wrażenie, że dziewczyna by mu tego nie wyjaśniła, jeżeli by ją o to teraz zapytał. Ktoś mógłby powiedzieć, że mimo wszystko powinien spróbować, bo inaczej się o tym nie przekona, ale przecież nie chciał zaganiać jej w kozi róg. Naciskanie źle się kończyło. Musiał znaleźć inny sposób na uspokojenie nastolatki.
Genesis zmarszczył lekko czoło, usilnie zastanawiając się nad tym, co konkretnie mogło wywołać w jego rówieśniczce tego rodzaju reakcję. W którym dokładnie momencie Rosalie aż tak bardzo się przestraszyła? Raczej nie chodziło o samą obecność psa, bo przecież ten był już obok, gdy obie mutantki do nich podeszły... Musiały go więc widzieć po drodze, a mimo to nie zrezygnowały ze zbliżania się. Czyżby problem stanowiła telepatia Cosmo? Z jednej strony Evana wcale by to nie zdziwiło, bo sam był nią mocno zaskoczony, a nie wiedział jakie dziewczyna miała do tej pory doświadczenia z psionikami... Tyle że naprawdę niezła pamięć podpowiadała mu, iż po usłyszeniu zwierzaka Rosalie nie wpadła jeszcze w panikę - to nastąpiło dopiero trochę później, gdy czworonóg opowiadał już o sobie, o byciu szefem służb porządkowych na jakimś Knowhere, cokolwiek - i gdziekolwiek - by to nie było... Oraz o poszukiwaniu jakichś bliżej nieokreślonych zbiegów. Może w tym rzecz? Ale jeśli nawet, to Genesis wciąż nie rozumiał czemu.
Coś jednak musiał z tym wszystkim zrobić, a nikt inny jakoś nie spieszył się, aby uspokoić dziewczynę. Colossusa pod tym względem rozumiał, bo w końcu mutant miał teraz na głowie Cosmo i to właśnie na nim powinien się pewnie skupić, lecz ta druga nastolatka mogłaby już wkroczyć do akcji, zamiast tylko milczeć i spokojnie obserwować rozwój wydarzeń. Evan nie rozumiał takiego stoicyzmu w obliczu czyichś problemów... Czyjegoś strachu.
Koniec końców chłopak ograniczył się do posłania nieznajomej mutantce długiego spojrzenia, po części badawczego, ale i jakby zawiedzionego, nim ponownie przeniósł wzrok na Rosalie. Był świadomy tego, że w tle wciąż toczy się dyskusja pomiędzy Piotrem oraz ich czworonożnym gościem, słuchał jej, ale w jego głowie nie posiadała priorytetu.
- Chcesz odejść kawałek na bok? Pan Rasputin skończy w spokoju rozmowę, a potem może do nas dołączy - zaoferował, a gdy tylko słowa te opuściły jego usta, od razu wykonał mentalny krok do tyłu. Pan czy profesor? Pewnie grzeczniej i poprawniej byłoby tutaj wykorzystywać ten ostatni tytuł... Trudno, od tej pory będzie tego pilnował.
Evan obrócił głowę lekko w prawo, szukając wzrokiem odpowiedniego miejsca - trochę oddalonego, ale nie na tyle, aby nie mogli obserwować co się dzieje. Kilka metrów dalej, po drugiej stronie jeziorka, z którego wcześniej Cosmo pił wodę, znajdowała się ławka, która wyglądała na całkiem wygodną, ładnie wyprofilowaną... Powinna się nadać.

Dotarła do mnie informacja, że Cosmo zachorował, więc tym razem go pominąłem, ale i tak potrzebujemy jego odpowiedzi na pytanie Colossusa... Chyba że na ten moment skupimy się na Rosalie albo jakoś uruchomimy Laurę?

Wyglądało na to, że Cosmo wpadł właśnie na ten sam pomysł, co i Evan, albo może nawet wprost zasugerował się jego słowami skierowanymi ku Rosalie. Choćby i w grę wchodziło to ostatnie, to chłopak i tak nie miał nic przeciwko. Żałował tylko trochę tego, że nie usłyszy niczego więcej na temat motywów psa, jednakże jego wrodzona i zupełnie niewinna ciekawość schodziła na dalszy plan, gdy miał na głowie coś o wiele od niej ważniejszego. Poza tym... Doskonale zdawał sobie sprawę z tego, że lepiej pozwolić Colossusowi samemu zająć się kwestią Cosmo - z daleka od nich, a w szczególności od Rosalie. Tak może łatwiej będzie ją uspokoić, skoro to słowa, a raczej myśli czworonoga w pierwszej kolejności wyprowadziły ją z równowagi.
W związku z powyższym Genesis ograniczył się do posłania Piotrowi szczerego uśmiechu oraz do kiwnięcia potakująco głową na jego słowa. W głębi ducha cieszył się, że najwyraźniej jednak nie popełnił poważnego błędu nie tytułując go profesorem, choć z drugiej strony "pan" również się mężczyźnie nie spodobało... Będzie musiał przywyknąć do zwracania się do niego po imieniu, choć wizja ta nawet się nastolatkowi podobała. W pewnym sensie sprawiała, że czuł się... Istotniejszy? To chyba dobre słowo. Ciekawe czego zażyczą sobie pozostali nauczyciele.
Po tym wszystkim Evanowi nie pozostawało już nic innego, jak tylko zabrać Rosalie w pobliże ławki, którą wcześniej wyhaczył wzrokiem. Po drodze uśmiech nie opuścił kompletnie jego oblicza, choć odrobinę przygasł, nie będąc na siłę podtrzymywanym... A mimo to wyraz twarzy chłopaka w dalszym ciągu pozostawał przyjazny i otwarty, w dodatku wyraźnie w niewymuszony, prawdziwy sposób.
Kiedy nastolatka się odezwała - podziękowała mu - Genesis skierował na nią spojrzenie, a kąciki jego ust znów uniosły się nieco wyżej, lecz nie zdążył jej nawet odpowiedzieć, bo dziewczyna przemówiła ponownie, tym razem kierując ku niemu zapytanie. Jej słowa nieco zbiły go z tropu, a to zdezorientowanie z pewnością odbiło się na moment w jego oczach.
Prawda była taka, że Evan - pomimo swoich niezwykłych zdolności oraz bardzo niecodziennej prezencji - nigdy nie myślał o sobie jako o dziwaku. Dlaczego by miał? Jego rodzice ani razu nie dali mu odczuć, że coś jest z nim nie tak, to samo tyczyło się wujka Clustera... I choć miał świadomość tego, że ludzie pozbawieni mocy mogą bać się mutantów, a ich strach bardzo łatwo przerodzić się może w coś gorszego, to jednak na własnej skórze tego nie doświadczył. Właściwie to w ogóle nie miał zbyt wiele do czynienia z innymi osobami... Co nie zmieniało faktu, że czuł się normalny.
- Dużo. Przynajmniej kilkuset uczniów i nie jestem pewien ilu opiekunów... Kilkudziesięciu, tak sądzę. Nie spotkałem jeszcze wszystkich, ale wiem o nich co nieco - przyznał więc powoli i ostrożnie, jak gdyby dopiero badał teren. Nie wiedział co takiego myślała sobie Rosalie, ani tym bardziej przez co przeszła... Co sprawiło, że mówiła o mutantach - czyli także o sobie samej - jako o dziwakach. Pewien był tylko jednego: że nie wydawało mu się to właściwe. Czuł, iż nikt nie powinien sobie w ten sposób umniejszać.
Następne pytanie dziewczyny poruszało już o wiele bardziej oczywisty temat. Czegoś takiego Evan się spodziewał, a na jego usta od razu powrócił uspokajający uśmiech. Przez ten czas zdążyli dojść do upatrzonej wcześniej ławki, ale chłopak nie zajął na niej jeszcze miejsca, choć wskazał ją Rosalie ruchem ręki.
- Wierz mi, gdyby nie było bezpiecznie, to moi rodzice i wujek nigdy - za żadne skarby świata - nie zgodziliby się, żebym tutaj zamieszkał. Prawdę mówiąc wydaje mi się, że Instytut to obecnie najbezpieczniejsze miejsce dla osób, które potrafią więcej od ogółu. Wiem, że na zewnątrz bywa... Różnie, ale tutaj każdy bezinteresownie objęty zostaje opieką, ma zapewnioną edukację, dach nad głową i ochronę... Wujek naprawdę dużo opowiadał mi o tym miejscu. Mówił, że niektórzy trafili do szkoły po prostu ze swoich rodzin, gdy ujawniły się ich zdolności, inni z kolei przeżyli dużo mniej przyjemne sytuacje i często nie mają nawet dokąd wrócić... Ale tutejsi nauczyciele za nic nie pozwoliliby skrzywdzić któregokolwiek z uczniów - wyjaśnił.