Central Park

Poruszanie się z taką prędkością... Nie było może dla Lokiego do końca nowością, bo w końcu Asgard - i nie tylko - dysponował technologią, o której Midgard mógł póki co jedynie marzyć, lecz do tej pory tak szybkie podróże Trickster odbywał raczej z wnętrza różnego rodzaju pojazdów, nie zaś po prostu na czyichś plecach. Różnica była spora, nawet trochę niepokojąca, ale przede wszystkim ekscytująca. Dotarcie na miejsce zajęło im dosłownie moment, w trakcie którego mag nie był nawet w stanie za bardzo się rozejrzeć. Skupił się tylko na generowaniu iluzji, która na wszelki wypadek osłaniała ich przed wzrokiem postronnych; przy tej prędkości mogła wydawać się zbędna, ale ostrożności nigdy za wiele. Zdjął ją dopiero na sekundę przed przybyciem na miejsce.
Zatrzymali się w pobliżu jeziora, na które - tak jak i na resztę parku - Trickster miał okazję spoglądać dość często... Bo w zasadzie codziennie. Na niewielkim, odgrodzonym przez drzewa terenie zebrało się więcej osób, niż się spodziewał - osiem, o ile dobrze liczył i wszystkich widział. No, teraz już dziesięć. Atmosfera zdawała się napięta, jeden z delikwentów wisiał sobie w powietrzu, jakaś ciemnowłosa dziewoja leżała na trawie... I prawdę mówiąc wyglądała nawet jakby znajomo...
... Ale nie to było w tym wszystkim najważniejsze. Uwagę Lokiego zwróciła bowiem ilość magii w powietrzu, która po pierwsze: raczej nie pochodziła tylko od jednej osoby i po drugie: niemalże posłała wzdłuż jego pleców dreszcz. W skrócie - dużo jej było. Miłe uczucie; w tym świecie tak rzadko można było ją spotkać, a już szczególnie w takiej ilości.
Mimo to Loki nie czuł się zagrożony. Blokował swoją własną aurę, więc był praktycznie przekonany, że nikt nie wykryje jego własnych czarów - zaś swój wygląd maskował nie tylko nową, nastoletnią formą, ale i zaklęciem, które niezwykle utrudniało rozpoznanie go osobom mogącym go skojarzyć. To ostatnie nałożył zresztą jako pierwsze, zanim jeszcze zmienił postać; teraz wydawało się zbędne, bo i tak nie przekształcił się po prostu w młodego siebie, tylko odpowiednio zmodyfikował wygląd - ale w końcu zawsze lepiej było dmuchać na zimne.
-Bo oczywiście ty wcale nikogo ze sobą nie sprowadziłeś, tak?- skomentował słowa swojego ulubionego speedstera, nie schodząc jeszcze z jego pleców, ani nie cofając rąk, którymi przez całą drogę obejmował go wokół szyi. Rozluźnił tylko trochę ich uchwyt, aby móc oprzeć brodę o ramię białowłosego i z tego miejsca rzucać spokojne, lekko rozbawione i może odrobinę zaintrygowane spojrzenia zebranym.
Nie czuł jeszcze potrzeby, aby im się przedstawić, nie zamierzał też jakoś szczególnie się wtrącać, przynajmniej nie od razu. Wolał posłuchać ich dyskusji, zaobserwować ich zachowania... I może - przy odrobinie szczęścia - zdolności. Wiedza to potęga, jeżeli tylko potrafi się ją stosownie wykorzystać.

Billy zaczynał mieć już tego wszystkiego serdecznie dość - co pewnie sporo mówiło o jego anielskiej cierpliwości. Zamieszanie wywołane przez pojawienie się złodzieja był w stanie zrozumieć. Nie zależało od nich, ale przecież musieli chłopaka powstrzymać, to normalne - nie, może nie tyle normalne, co... Rozsądne w ich sytuacji. Tak, to brzmiało już lepiej.
Nie docierało do niego natomiast to, dlaczego Eli miał tak wielki problem z Cassie. W tym momencie to naprawdę wyglądało już tak, jak gdyby tylko się na nią uwziął, równocześnie praktycznie ignorując wszystkich innych zebranych. Niby jaka różnica była pomiędzy nią i pozostałymi uczestnikami spotkania? Zgoda, kilkoro z nich zostało zwerbowanych jeszcze przez Tarczę, ale to chyba wszystko... A przecież wypowiedzi Cassie wyraźnie wskazywały na to, iż serce posiadała we właściwym miejscu, nie wspominając już nawet o tym, co potrafiła.
Nie pomagało również to, że - poza Skuld i nim samym, a także Victorem na początku - nikt inny zdawał się za bardzo nie interesować niedoszłym złodziejem. Kłótnia na linii Cassie - Eli musiała być dla reszty zbyt interesująca, wciągająca, aby ktokolwiek zasugerował jakieś rozwiązanie... A sam Kaplan naprawdę nie chciał decydować co zrobić z chłopakiem. Zgodnie z prawem, które nieznajomy złamał, powinni pewnie oddać go w ręce policji... Ale czy w ten sposób nie ściągną na siebie jakichś kłopotów? S.H.I.E.L.D. mogło mieć wtyki wszędzie, a Billy nie wiedział jak pozostali, ale on sam i Victor naprawdę musieli trzymać się teraz z daleka od tej organizacji. No i... To jednak był ich rówieśnik. Zwykły nastolatek, nawet jeśli z mocami, a nie żaden mistrz zła.
Współczucie, które Kaplan żywił względem złodziejaszka, a także niepewność względem tego, jak powinni go potraktować, ulotniły się jak ręką odjął w momencie, kiedy ten zdecydował się zaatakować... W dodatku celując właśnie ku Billy'emu i Victorowi, a przynajmniej tak początkowo pomyślał pierwszy z zainteresowanych. Skuld stała bliżej i częściowo na drodze wystrzelonych przez złodzieja pocisków, ale Kaplan i tak poczuł się zagrożony. Nie miał czasu do namysłu, ani tym bardziej na to, by zablokować już lecące w jego stronę kolce... Zdążył tylko drgnąć i wykonać krok w tył - co w retrospekcji uznał za bardzo głupie, instynktowne posunięcie, które w praktyce nic by mu przecież nie dało - a już w chwilę później szpikulce przeleciały obok niego i wbiły się w jedną z podstaw altanki. Nastolatek zacisnął mocniej szczęki, powstrzymując się przed uczynieniem tego samego z polem siłowym wokół złodzieja. Nie chciał mu zrobić krzywdy, naprawdę, ale podświadomie odczuwał potrzebę chronienia siebie i innych przed jego poczynaniami.
Nagły upadek Skuld na ziemię przynajmniej skutecznie odwrócił uwagę Billy'ego od tego rodzaju myśli i skłonności. Niepokój oraz troska o stan dziewczyny przeważyły na moment nad wszystkim innym, a choć można by się spodziewać, że w takich okolicznościach właśnie straci panowanie nad swoimi zdolnościami, to stało się wręcz odwrotnie - bo odzyskał kontrolę, która przed chwilą się zachwiała. Dziwiło go tylko to, że nie sądził, aby Skuld oberwała od złodzieja... Co takiego ją więc spotkało?
Kaplan obrócił lekko dłoń i poruszył palcami tak, aby przesunąć utrzymywanego w powietrzu chłopaka nieco wyżej i dalej. Nie chciał, aby zagrażał jego nieprzytomnej koleżance - wyrządził już wystarczająco dużo szkód - dlatego dodatkowo wzmocnił pole siłowe, w którym go przechowywał, licząc na to, że nie przebije się przez nie kolejnymi pociskami.
Choć skupiał się na złodzieju i Skuld, to jednak Billy był świadomy tego, że Eli oddalił się od grupki po wygłoszeniu kolejnej krzywdzącej opinii na temat Cassie. Tym razem Kaplan nawet jej uważnie nie słuchał, więc dotarł do niego tylko ogólny sens tej wypowiedzi... Wydawała się ostrzejsza od poprzednich. Bardziej bezpośrednia. Na nią również miał ochotę zareagować, ale sytuacja Skuld zdawała się poważniejsza...
Nim Billy zdążył zdecydować czym powinien zająć się najpierw, na scenę w rekordowym tempie wkroczyły kolejne dwie osoby. Jedną z nich był Tommy, czyli jego wyblakła kopia, którą przynajmniej znał, co samo w sobie stanowiło już miłą odmianę - a drugą z kolei obcy pasażer wspomnianej kopii. Wyglądało na to, że naprawdę praktycznie wszyscy sprowadzili ze sobą na to spotkanie nowych rekrutów... Może to i dobrze? O ile tylko będą w stanie się ze sobą dogadać, a przynajmniej lepiej od Cassie i Eliego.
Kaplan zerknął krótko ku Kate, starając się tym spojrzeniem przekazać jej rozpaczliwą prośbę o to, aby spróbowała jakoś zapanować nad tym chaosem. Pod całym stresem ostatnich dni, niepokojem związanym z obecną sytuacją oraz zirytowaniem wynikającym z zachowania niektórych osób, których to imiona nie zostaną teraz przywołane - Billy odczuwał po prostu rosnące zrezygnowanie. Nie sądził, że będzie łatwo, oczywiście, że nie, ale to... Przekroczyło jego oczekiwania. Bardzo.
W związku z powyższym nastolatek nie był nawet zaskoczony, kiedy jego uszu dobiegł trzepot skrzydeł - wielkich skrzydeł - oraz ciężki oddech. Choć Teddy w trakcie lądowania minął go dość blisko, Billy nie próbował się odsunąć. Przeciwnie, pozostał w miejscu i uniósł tylko jedną z dłoni do swej twarzy, na moment przykładając palce do czoła. Przynajmniej teraz wszyscy dotarli już na miejsce. Może jednak uda im się coś jeszcze osiągnąć...
Ta myśl wystarczyła, aby Kaplan opuścił rękę i zerknął ku ostatniemu z przybyłych. Prędko zrozumiał, iż uczynił właśnie błąd taktyczny - z powodów związanych z Teddy'm, z Victorem oraz z organem, który ponoć był odpowiedzialny jedynie za pompowanie krwi, lecz w chwili obecnej robił to o wiele za szybko, aby miał to być zwykły przypadek. Tylko tego było mu jeszcze potrzeba... Wyrzutów sumienia, których - logicznie rzecz biorąc - nie powinien odczuwać, bo nie miał nawet dlaczego.
- Cassie, możesz sprawdzić co ze Skuld? Kelly, miej proszę oko na naszego agresora. I nie mam na myśli Eliego. Tym razem. Tak czy siak, nie powinien już nic zmajstrować, ale na wszelki wypadek nie zaszkodzi go pilnować. Przybyło nas więcej, niż się spodziewałem, więc dla ułatwienia zamierzam założyć, że każde z nas jest odpowiedzialne za osoby, które ze sobą przyprowadziło... - oderwanie wzroku od Teddy'ego nie było łatwe, ale konieczne i Billy uczynił to w trakcie kierowania prośby do Cassie, na którą następnie spojrzał. Po niej zerknął już ku Kelly i wreszcie przyjrzał się krótko pozostałym zebranym. Dopiero na sam koniec rzucił okiem ku Vicowi i lekko się do niego uśmiechnął... Przepraszająco. Nie tak miało wyglądać to spotkanie, inaczej je sobie wyobrażał, ale jednego był pewien: sam gotów był poświadczyć za swojego towarzysza.
- W ciągu ostatnich dni sporo się wydarzyło i uważam, że wszyscy powinniście się o tym dowiedzieć. Victor i ja mieliśmy do czynienia z Mścicielami i z Tarczą... I prawdę mówiąc przez to, co udało nam się ustalić, zupełnie straciłem ochotę na współpracowanie z agencją. Wszystko wam opowiemy, a potem będziemy mieli wiele do obgadania, ale najpierw... Czy możemy w końcu ustalić co zrobimy ze złodziejem? Jestem otwarty na propozycje? - wyliczył, równocześnie starając się sobie wmówić, że wcale nie czuje się niekomfortowo musząc zapanować nad tą grupą. Ani trochę. Co to dla niego. Dobry żart.

Jeśli Billy uzna, że złodziej może to wszystko usłyszeć... Czyli inaczej: jeżeli znowu Billy sam podejmie decyzję w istotnej sprawie. Billy naprawdę nie chciał tego robić, ale wyglądało na to, że nie miał żadnego innego wyjścia - bo i tak został już do tego wyznaczony... Czy jemu się tylko tak zdawało, czy może to Kate jako pierwsza wyszła z inicjatywą spotkania w parku? Chłopak powoli zaczynał się czuć nieźle wrobiony, ale z drugiej strony za bardzo zależało mu na sukcesie zebrania, aby miał teraz zacząć narzekać... Przynajmniej na głos.
Spojrzenie nastolatka powędrowało na moment w dół, gdy na szybko zastanawiał się nad problemem złodziejaszka. Co złego mógłby zrobić z usłyszanymi od nich informacjami? Zabrać je do prasy, radia albo telewizji, opublikować w internecie? Tak, mógłby to uczynić, może nawet dostałby za to trochę pieniędzy, jeżeli ktoś by mu uwierzył i zdecydował się wykorzystać te dane... Ale tak naprawdę co z tego? Rozgłos im już chyba nie zaszkodzi - nie, jeśli rzeczywiście wszyscy zgodzą się na odejście od S.H.I.E.L.D. W takim przypadku rozgłoszenie prawdziwej wersji wydarzeń może być im nawet na rękę.
- W porządku. On... Potrafi stać się niewidzialny albo raczej przezroczysty i... Strzela jakimiś kolcami. Z dłoni, może nie tylko, więc trzeba na to uważać. Stąd ta bariera - wyjaśnił w skrócie, powracając wzrokiem ku Teddy'emu i lekko odwzajemniając jego uśmiech. Zaraz potem znów przemieścił złodzieja niżej, aby w razie czego blondyn mógł przejąć nad nim pieczę. Dopiero wówczas Kaplan skłonny był wycofać swoją energię.
Tutaj zaczynały się schody. Od czego powinien w ogóle zacząć swoje opowiadanie? Bo chyba już najwyższy czas, aby do niego przystąpił. Teddy najpierw się przedstawił, więc był to pewnie dobry wstęp - szczególnie, że wciąż jeszcze sporo osób nie znało przecież jego imienia... A potem - co? To, czego dowiedzieli się w Wieży? A może wypadałoby najpierw wyjaśnić to, jak się w ogóle w niej znaleźli? Tak, to chyba lepsza, choć o wiele dłuższa opcja.
- Więc... Dla tych, z którymi jeszcze nie zdążyłem wymienić się imionami: jestem Billy i jakiś czas temu jako jeden z pierwszych zostałem zwerbowany przez Tarczę, aby ćwiczyć panowanie nad moimi zdolnościami i... Ogólnie pojęte bohaterowanie. Ostrzegam, że wytłumaczenie wszystkiego trochę potrwa, ale postaram się to zrobić tak, żebyście przynajmniej nie musieli później dopytywać o szczegóły - w trakcie mówienia chłopak dzielił czas między zerkanie na twarze rówieśników, a spoglądanie w dół, na trawę lub ścieżkę. To ostatnie było zresztą dużo łatwiejsze i przyjemniejsze, gdy musiał się wypowiadać. Ciekawe, że zwykłe podłoże w określonych sytuacjach potrafiło się stać aż tak interesujące.
- Kiedy zatrzymywaliśmy w Alpach, to znaczy, oczywiście tylko część z nas... W górach spadł samolot. Byłem wtedy na zewnątrz i widziałem, że się rozbija, więc... Pomyślałem, że spróbuję pomóc, jeżeli ktoś przeżył. Wiem, że to było mało prawdopodobne, ale - tak, ważne, że się tam teleportowałem i natknąłem się na kogoś, w kogo mi pewnie nie uwierzycie, ale Victor może potwierdzić, Mściciele też by mogli... W każdym razie, to był Bucky Barnes, tak, ten z czasów wojny, ranny, choć doprowadziłem go do znośnego stanu. Potrzebował spotkać się z Kapitanem Ameryką, więc ostatecznie skończyło się tak, że zabrałem go... Chciałem zabrać go do Nowego Jorku, ale teleportacja na dalekie dystanse nie jest chyba zbyt dokładna, kto by pomyślał? Więc wylądowaliśmy po przeciwnej stronie kontynentu. W Los Angeles. Tam spotkaliśmy Victora, który był świeżo po uaktywnieniu się jego zdolności, więc doszło do małego zamieszania, nim teleportowaliśmy się ponownie, przypadkowo we trzech... Do Avengers Tower. Uściślę: do laboratorium w Avengers Tower. Z czego Mściciele nie byli zachwyceni, dokładniej Scarlet Witch i Iron Man, a potem pojawili się jeszcze agenci i sam Kapitan... Więc sprawy się skomplikowały, ale to usłyszeliśmy coś istotnego - w tym momencie Kaplan przerwał na moment, aby móc nabrać głębszego oddechu. Zdawał sobie sprawę z tego, że pewnie opowiada to wszystko dość chaotycznie, ale jakoś wcześniej nie pomyślał o tym, aby ułożyć sobie tę wypowiedź w głowie. Zresztą... Pewnie i tak nie zapamiętałby przygotowanej wcześniej formułki.
- Mściciele o nas nie wiedzieli. Tarcza szkoliła nas w tajemnicy. Iron Man dobrał się do danych na nasz temat i powiedział, że według nich powstaliśmy po to, aby w przyszłości zająć miejsce Avengers lub ich unieszkodliwić, jeżeli się zbuntują albo będą kontrolowani umysłowo albo... Sami rozumiecie. Jeśli po prostu coś pójdzie z nimi nie tak, jak chciałoby tego S.H.I.E.L.D. Może szpiegowanie Tarczy przez Iron Mana też nie świadczy o wielkim zaufaniu, ale to przynajmniej nie jest zbrojenie się na wypadek konfliktu. Nie do końca. Mnie osobiście tyle by wystarczyło, żeby zadecydować, że wolę trzymać z Avengers, ale to nawet nie jest wszystko. Agenci zabrali mnie i Victora z Wieży, odstawili nas w inne miejsca, mnie po prostu do naszego obozu, ale on wylądował w... Nie jestem pewien, myślę, że w jakiejś bazie Tarczy. Za nic, tylko za to, że posiada moce i miał pecha, bo zgarnąłem go przy okazji teleportacji. Więc wygląda na to, że teraz agenci mogą zatrzymać dowolnego mutanta, dowolną osobę ze zdolnościami, za niewinność. Ale to też nie koniec - w miarę mówienia o tym ostatnim Billy jakby przyspieszył, a jego głos stał się pewniejszy. Wiązało się to z tym, że nastolatek wciąż czuł się oburzony i przede wszystkim zawiedziony całą tą sytuacją, więc relacjonowanie jej ponownie go denerwowało... I zarazem sprawiało, że mniej przejmował się tym "wystąpieniem publicznym".
- Zabrałem go stamtąd, a kiedy odpoczęliśmy, to udało nam się spotkać ze Scarlet Witch i Spider Woman... Choć rozmawialiśmy głównie z tą drugą. Była skłonna usprawiedliwiać Tarczę oraz takie łapanie, przetrzymywanie i badanie niewinnych, bo uznała, że każdy może kiedyś stać się groźny, czyli od razu zły. Nie, to nie są synonimy. Tak czy siak, ostatecznie udało mi się wymienić z nią numerami, obiecała... Obie obiecały, że porozmawiają o nas z resztą Mścicieli. Jak mówiłem wcześniej, ja nie mam ochoty pracować pod S.H.I.E.L.D., kiedy odstawiają takie numery. Nie wiem jak wy - przy tych ostatnich słowach Billy wzruszył ramionami. Nie zapytał rówieśników wprost o ich opinie, ale chyba rozumiało się to samo przez się, że ich oczekiwał... I to z niepokojem.

Co tu dużo mówić, Loki aż poklepał się mentalnie po ramieniu i pogratulował sobie tego, iż zdecydował się tego wieczoru zaczepić przypadkowo spotkanego - najprawdopodobniej - mutanta. Nie spodziewał się, że zostanie przez niego doprowadzony do większej grupy młodocianych pseudo-bohaterów, a tu proszę, taka niespodzianka, tyle potencjalnych korzyści, gdyby tylko dobrze to rozegrać... Na początek jednak Trickster uznał, że warto będzie nie zwracać na siebie większej uwagi.
Słuchał więc opowieści o tych niedobrych Avengers i jeszcze gorszym S.H.I.E.L.D., świadomie utrzymując na twarzy wyraz należycie oburzonego zainteresowania - i nie okazując przy tym żadnych wątpliwości. On? A gdzież by tam. On pierwszy nauczałby przeciwko agencji, więc bardzo na rękę było mu to, że młodzi najwyraźniej sami mieli z nią problemy. Wspólny wróg jednoczył, a silne nastroje niezwykle ułatwiały wszelkiej maści manipulacje. Obojętność była zła... Miłość czy nienawiść - och, to co innego. Z nimi dało się już pracować.
Sortując uzyskiwane informacje do odpowiednich szufladek w swojej głowie, mag zeskoczył w końcu z pleców swojego wierzchowca i stanął na własnych nogach, od razu opierając też dłonie na biodrach. W głębi ducha odetchnął z ulgą, mogąc powrócić do wytrzymalszej formy, co i tak pozostawało niewidoczne dla ludzkiego - i nie tylko - oka. Trickster uniósł jedną brew, a jego spojrzenie przesunęło się ku dziewczęciu w rozmiarze XXL, tyle że w górę, a nie na szerokość, jak to zwykło bywać w tym przedziwnym kraju. No proszę, nawet wzywała imienia jego brata...
-Domyślam się, że nie chcemy zwracać na siebie niczyjej uwagi?- zagadnął, choć tak naprawdę było to pytanie czysto retoryczne. Oczywiście, że nie potrzebowali zainteresowania z zewnątrz; samemu Lokiemu przede wszystkim zależało na względnej dyskrecji. Nie chciałby zbyt szybko spotkać się ze stale rosnącą populacją okolicznych bohaterów, nawet jeżeli był praktycznie pewien, że nie zostałby przez nich rozpoznany.
Wyglądało więc na to, że będzie musiał dopomóc trochę szczęściu oraz tym młodym i niedoświadczonym duszyczkom. Prosta iluzja powinna wystarczyć - ot, byle przechodzące w pobliżu albo i znajdujące się dalej osoby nie były w stanie dostrzec w tym zakątku niczego podejrzanego. Żadnego spotkania, zero przerośniętych nastolatek i wyładowań energetycznych... Niech znają jego dobre serce. Albo i nie, bo w końcu sami zainteresowani nie mogli stwierdzić żadnej zmiany...

Sytuacja z każdą chwilą coraz bardziej się komplikowała - i to niestety akurat w momencie, gdy Billy naprawdę chciałby, żeby wszyscy skupili się na głównym problemie, który im właśnie zaprezentował. Z jego szczęściem powinien się był spodziewać, że nie będzie tak pięknie - i że czeka go zajmowanie się czymś jeszcze... W dodatku czymś gorszym od konfliktu na linii Cassie - Eli, bo najwyraźniej niekontrolowanym rośnięciem tej pierwszej. W porządku. Jakoś sobie z tym poradzi. Coś wymyśli.
Póki co priorytety prezentowały się następująco: pomóc blondynce, uspokoić resztę, zażegnać wszelkie kłótnie na wystarczająco długo, aby grupa zechciała zwrócić uwagę na to, co działo się z S.H.I.E.L.D., a na koniec zadecydować co powinni zrobić ze złodziejem. W teorii część punktów programu nie brzmiała nawet tak trudno, ale Kaplan posiadał już pewne podejrzenia co do poziomu ich wykonywania. Czuł, że nie będzie lekko.
Spojrzenie chłopaka - które dopiero co przyciągnęła Cassie - powędrowało teraz po twarzach pozostałych osób, które stawiły się na spotkaniu. Część z nich udzielała się bardziej od innych, ale z drugiej strony milczenie nie oznaczało braku zainteresowania... Za to na pewno przekładało się na mniejsze zamieszanie, w związku z czym Billy nie miał go im za złe, tylko wręcz przeciwnie. Nie zmieniało to faktu, że prędzej czy później będą się musieli wypowiedzieć, aby mogli wspólnie podjąć decyzję... Ale tym będą się martwić później. Najpierw priorytety.
Priorytety, które najwidoczniej wymagały drobnego przearanżowania, a nawet dodania do nich kolejnego podpunktu, jak uzmysłowiło mu pytanie... A raczej wypowiedź na temat niechęci do zwracania czyjejkolwiek uwagi. Oczywiście, że jej nie potrzebowali, tyle że uniknięcie jej w centrum miasta, gdy Cassie zrównała się wzrostem z okolicznymi drzewami mogło być co najmniej trudne.
Przez głowę nastolatka przemknęła myśl, że być może byłby w stanie zmusić dziewczynę do powrotu do mniejszej formy - do naturalnego, ludzkiego rozmiaru... Ale szybko się jej pozbył, wręcz lekko zaniepokojony tym, że takie rozwiązanie nasunęło mu się w pierwszej kolejności. Jeżeli w ogóle by zadziałało, to równie dobrze Cassie mogłaby po prostu urosnąć ponownie, poza tym nie chciał ingerować w jej... Organizm, jakkolwiek by to nie brzmiało. Sama powinna nad tym zapanować, a oni musieli z tym pomóc.
Tyle że... Ile czasu to zajmie? Tylko chwilę czy może wprost przeciwnie? Chyba nie mogli sobie pozwolić na stosowanie metody prób i błędów w tym miejscu. Niby nie robili niczego złego, ale Billy zdążył się już boleśnie przekonać o tym, że bohaterowie niekoniecznie byli skłonni uwierzyć nastolatkom z dobrymi intencjami, ale bez namacalnych dowodów. Ta smutna prawda w dalszym ciągu mu ciążyła.
- Tommy, zbierz wszystkie wasze komunikatory i podrzuć je przypadkowym osobom. Do plecaków, torebek, do samochodów, wszystko jedno, byle były w ruchu - Kaplan dobrze wiedział, co powinien zrobić w takim wypadku - i zarazem rozumiał, że musiał się pospieszyć, choć niestety oznaczało to, iż nie miał czasu na pytanie o zdanie reszty drużyny. Podczas gdy jego sobowtór zajmował się wykonywaniem swojego zadania, Billy wbił już wzrok w trawę, aby niepotrzebnie się nie rozpraszać, odetchnął głęboko... I spróbował skupić się na tym, czego w tej chwili najbardziej potrzebowali. Bezpieczne miejsce, choć do głowy nie przychodziło mu akurat żadne konkretne, puste, a najlepiej nawet opuszczone, bezludne, w którym nikt nie będzie mógł ich znaleźć - żeby mogli porozmawiać na spokojnie i przede wszystkim bez świadków pomóc Cassie... W końcu jak do tej pory przeskoki w ciemno wychodziły mu na dobre.
- Chcę zabrać nas w bezpieczne miejsce, chcę zabrać nas w bezpieczne miejsce, chcę zabraćnaswbezpiecznemiejscechcę... - oczy i dłonie nastolatka ponownie rozbłysły błękitną energią, która prędko rozprzestrzeniła się dalej, obejmując swym zasięgiem całą grupę. Wystarczyło kilka sekund, aby wszyscy oderwali się od podłoża i zaraz potem zniknęli, pozostawiając po sobie zapach ozonu.

Zabieram nas wszystkich - poza Tommy'm, którego po prostu stąd wyprowadzam - tutaj, więc w tym temacie już nie odpisujcie. Daję z/t za każdą osobę biorącą udział w naszym spotkaniu. Zacznę nad jeziorem.