Salon Xaviera

Emma w dalszym ciągu nie mogła się nadziwić temu, z jaką łatwością większość X-men zaakceptowała jej obecność w Instytucie. Jeszcze nie tak dawno temu byli wrogami, potem zawarli rozejm i przeszli do trudnych, lecz neutralnych stosunków... A teraz trwali wręcz w sojuszu - będącym owocem niczego więcej, jak tylko czystej konieczności... I praktyczności. Tak, Biała Królowa uważała samą siebie za bardzo praktyczną osobę.
Mimo to na miejscu członków drużyny miałaby siebie na oku i nie pozwalała sobie tak po prostu kręcić się po całej szkole bez żadnego nadzoru. Doprawdy, przecież nikt nie zatrzymał jej nawet wówczas, gdy bez pytania udała się do Cerebro i skorzystała z jego możliwości! Oczywiście i tak nie dopuściłaby do tego, aby ktoś jej w tym przeszkodził, ale brak chociażby próby ingerencji tak czy siak ją zastanawiał. X-men nie powinni być aż tak bardzo ufni. Przecież mogłaby teraz zrobić... Cóż, dosłownie wszystko. Szczególnie mając do swojej dyspozycji Cerebro.
Tyle że w tym momencie maszyną operował ktoś inny, a mianowicie: panna Braddock, czyli - jak mniemała Emma - zapasowa telepatka Instytutu. Zapewne wkraczała do akcji wtedy, gdy inni byli akurat niedysponowani... Tak jak teraz. Mimo to blondynka musiała przyznać, że w zaistniałych okolicznościach Psylocke rzeczywiście była lepszym wyborem od niej samej, bo choć nie dorównywała jej zdolnościami i - co najważniejsze - doświadczeniem, to przynajmniej miała mniejsze szanse na dalsze zdenerwowanie Grey... A przecież o to chodziło, prawda? O uspokojenie jej i sprowadzenie do domu.
Nie oznaczało to oczywiście, iż White Queen nie planowała pozostawać bezczynna. Wolała zająć się czymś pożytecznym i właśnie dlatego po raz kolejny wybrała się do tej części budowli, w której rezydował Xavier... Wciąż nieprzytomny - czego nie musiała nawet sprawdzać. Podczas ostatniej wizyty w jego sypialni Emma zdążyła się zorientować, że Profesor X nie wykazuje żadnych funkcji mózgowych, które mogłaby wychwycić jej telepatia, a to wróżyło bardzo źle dla wszystkich X-men. Nie dość, że blondynka nie była w stanie wybudzić go z tej śpiączki, to jeszcze podejrzewała, że on - sam z siebie - również tego nie zrobi. Mimo to panna Frost z natury była osobą niesamowicie upartą - i na pewno nie zamierzała odpuścić bez podjęcia próby.
Właśnie dlatego w chwili obecnej telepatka zasiadała w wygodnym fotelu przy łóżku mentora X-men, z nogą założoną na nogę i rękami opartymi swobodnie na podłokietnikach. Nie zwracała większej uwagi na swoje otoczenie, gdyż skupiała się tylko i wyłącznie na badaniu Xaviera.

Zajęta próbami dobrania się do umysłu Xaviera, w pierwszej chwili Emma nawet nie zwróciła uwagi na to, iż ktoś zbliżył się do pomieszczenia, w którym się znajdowała. Dopiero odgłos otwieranych drzwi przywrócił ją do ogólnie pojętego tu i teraz, a także sprawił, iż obróciła lekko głowę, aby spojrzeć w kierunku wejścia. Wyraz jej twarzy nie zmienił się przy tym ani na jotę, w dalszym ciągu wyrażając lekkie znudzenie, które zresztą najczęściej gościło na jej obliczu.
White Queen lubiła śledzić myśli osób, które przebywały w jej pobliżu. Oczywiście filtrowała je i wyciszała, aby wyłapywać tylko te co istotniejsze fragmenty, w dodatku zaś zazwyczaj odpuszczała sobie słuchanie tych bardziej... Prywatnych rozważań... Nie mniej jednak na terytorium niedawnego wroga wolała być gotowa na wszystko, na co tylko mogła. Innymi słowy - słuchała.
W związku z powyższym nie umknęły jej także i myśli Icemana - a przynajmniej nie te odnoszące się do jej nieskromnej osoby. Rzecz jasna telepatka ani odrobinę się nimi nie przejęła, ani nie wzięła ich do siebie. Słyszała już na swój temat o wiele gorsze rzeczy, zarówno prawdziwe, jak i kompletnie fałszywe, lecz nawet pomijając to... Po prostu nie miała w zwyczaju martwić się opinią innych ludzi. W końcu to między innymi właśnie w ten sposób zaszła tak daleko.
-Jesteś pierwszą osobą, która mnie o to spytała. Zastanów się co to mówi o waszej czujności, a potem podziel się wnioskami z koleżankami i kolegami z drużyny. Mogą być zainteresowani wprowadzeniem drobnych zmian... Dla dobra uczniów- zasugerowała idealnie spokojnym tonem, w którym brakowało jakiegokolwiek ładunku emocjonalnego - pozytywnego czy negatywnego. Oczywiście można by zgadywać, że w ten sposób po prostu docinała drugiemu mutantowi i przy okazji wszystkim innym X-men... Ale czy na pewno? Ot, zagadka.
Blondynka zsunęła jedną nogę z drugiej, a następnie ponownie je skrzyżowała - tyle że tym razem odwrotnie. Zrezygnowała już z badania Profesora X, przynajmniej na tę chwilę, bo zakładała, że Iceman i tak nie da jej się porządnie skupić... A sytuacja była niestety trudna i wymagała jej pełnego zaangażowania.

Jedna z brwi White Queen uniosła się lekko na te słowa... A zaraz potem w jej ślad poszły również kąciki ust kobiety. Ten minimalny uśmiech w żadnym stopniu nie objął jej oczu, które niezmiennie pozostawały chłodne i pełne uwagi, jak gdyby Emma tylko czekała na - no właśnie, na co? Jakąś okazję albo potknięcie się rozmówcy?
Szybko stało się jasne, że panna Frost nie miała najmniejszego zamiaru dostosować się do... Życzenia mężczyzny. Jeżeli nie liczyć tych subtelnych zmian, które wymalowały się na jej twarzy, praktycznie nie drgnęła. Nie planowała ruszać się z miejsca, a przynajmniej jeszcze nie teraz - kiedy nie zakończyła zadania, które sama sobie wyznaczyła.
-Gdybym za każdym razem czekała na wasze łaskawe pozwolenie i czarujące towarzystwo, to w tej chwili doktor Aviles oraz jej współpracownicy przygotowywaliby właśnie swoje przemówienia na zbliżającą się konferencję na temat ludzkich mutacji i genu X. Zamiast tego zaczęli wątpić w wyniki wykonanych przez siebie badań i przeglądają je ponownie. Chyba możemy się zgodzić, że wypadałoby dobrze wykorzystać ten czas i jakoś ich powstrzymać?- w trakcie mówienia Biała Królowa wędrowała wzrokiem za Icemanem, lecz gdy już zamilkła - powoli przeniosła spojrzenie na leżącą w łóżku postać. W innych okolicznościach nie czułaby się zobowiązana informować członków X-men o czymkolwiek, ale... Powiedzmy po prostu, że to był dziwny okres. No i ich interesy chwilowo się ze sobą pokrywały.
-Na waszym miejscu nie liczyłabym na Xaviera. Sprowadźcie i okiełznajcie Grey, żeby nie wyrządziła waszej sprawie dalszych szkód. Dogadajcie się z S.H.I.E.L.D. - bo nie wierzę, by agencji na rękę był masowy atak paniki... I agresji, bo do niego również dojdzie... Ale nie ufajcie im ani odrobinę, bo oni tak czy siak nie zaufają wam. A przede wszystkim nigdy więcej nie zostawiajcie swoich uczniów praktycznie samych- wyliczyła. Nie spodziewała się pozytywnej reakcji. Bardzo by się zdziwiła, gdyby otrzymała podziękowania albo chociaż coś mniej agresywnego od kolejnej próby pozbycia się jej z pomieszczenia... Ale zakładała, że nawet do X-men musiały czasem docierać jakieś argumenty. Jeśli przez ten ich ośli upór przebije się choć jedna rada - będzie dobrze.

Ten nagły wybuch Icemana o dziwo sprawił, że nieomal niezauważalny do tej pory uśmiech Emmy wyraźnie się poszerzył, a w jej chłodnych oczach pojawiły się niebezpieczne błyski... Choć póki co jeszcze takie zupełnie naturalne, a nie te, które świadczyły zazwyczaj o aktywowaniu przez nią co silniejszych zdolności telepatycznych z jej szerokiego repertuaru.
Kobieta pochyliła głowę lekko do przodu, na skutek czego kosmyki jej jasnych włosów nieznacznie się przemieściły. Ani na chwilę nie odwracała spojrzenia od swojego rozmówcy, niemalże w taki sposób, jak gdyby wyzywała go do działania - jakby mówiła: tylko spróbuj mnie teraz zaatakować, sprawdź dokąd cię to zaprowadzi.
Do starcia jednak nie doszło i choć niewielka część White Queen prawie tego żałowała - bo dawnych nawyków ciężko się pozbyć, w związku z czym chętnie pokazałaby któremuś z X-men jego właściwe miejsce - to jednak ogólnie rzecz biorąc blondynka musiała przyznać, że lepiej było uszanować zawieszenie broni. Co prawda wina nie leżałaby po jej stronie, to nie ona zainicjowałaby tę walkę - ale spójrzmy prawdzie w oczy: pozostali mieszkańcy Instytutu i tak uważaliby ją za w pełni odpowiedzialną.
Kiedy Iceman wrócił do ludzkiej postaci i wyraźnie przygasł, Biała Królowa zmieniła minimalnie ułożenie swojego ciała, ponownie unosząc dumnie głowę i nawet potrząsając nią lekko, aby odrzucić włosy do tyłu. Zaraz potem jej wzrok powędrował w stronę pobliskiego okna, za którym co prawda nie działo się nic interesującego - ale chodziło o sam gest i jego znaczenie.
-Ale ktoś musi zacząć o tym w końcu decydować. Xavier nie może - z oczywistych powodów. Summers stracił zaufanie drużyny. Grey odrzuca próby nawiazania kontaktu. Popraw mnie, jeżeli się mylę, ale jesteś jednym z członków oryginalnego składu X-men, czyż nie?- oczywiście Emma wiedziała, że ma rację, ale tak czy siak chciała usłyszeć potwierdzenie. Było jej potrzebne do przedstawienia jej punktu widzenia... Który zresztą zamierzała w ten czy inny sposób przeforsować.

W dalszym ciągu wpatrując się w okno - a raczej w roztaczający się za jego szybą widok - Emma pozwoliła, aby obie jej brwi przesunęły się lekko w górę, a usta opuścił utrzymujący się na nich jeszcze do tej pory uśmiech. Zaraz potem splotła ze sobą palce swoich dłoni, które następnie oparła na udzie... Odkrytym, gdyż przebrała się już z pożyczonego kostiumu X-men we własny - całkowicie biały - strój: obcisłą, gorsetową górę i długą spódnicę z sięgającym bardzo wysoko rozcięciem po jednej stronie.
-Nie macie w tej chwili ani dyrektora, ani leadera, nawet jeżeli Cyclops stara się jak może, aby naprawić swoje błędy. Widziałam jak reagują na niego ci, którzy są ich świadomi. W końcu mu wybaczą - tacy już jesteście - ale to potrwa, a do tego czasu będziecie podzieleni... A przez to wystawieni na ataki- mówiła tonem trochę takim, jak gdyby wykładała właśnie lekcję... Co być może nie powinno być wcale takie dziwne - zważywszy na fakt, że Biała Królowa naprawdę była przecież nauczycielką.
-Doktor McCoy ma wspaniały umysł, ale nie jest ani materiałem na dyrektora, ani tym bardziej na leadera drużyny. To przede wszystkim naukowiec. Głód wiedzy stawia na pierwszym miejscu, nie zmieni tego. Co więcej, nawet nie chciałby objąć żadnej z tych funkcji- owszem, panna Frost zdążyła to już sprawdzić, gdy przeglądała potencjalnych kandydatów na przywódców.
-Jeżeli zaś chodzi o waszą czarodziejkę pogody... Mogłabym przedstawić różne argumenty za i przeciw, ale tak naprawdę wystarczy, że weźmiesz pod uwagę tylko jedną sprawę: kiedy zostaliście porwani i organizowane były dla was grupy ratunkowe - nie było jej w żadnej z nich. Została w Instytucie- w tym momencie blondynka wreszcie powróciła wzrokiem ku Icemanowi. Przez kilka sekund sprawiała wrażenie, jak gdyby go oceniała i nad czymś się zastanawiała - nim przemówiła ponownie:
-Ale być może masz rację. Może rzeczywiście się nie nadajesz i znajdą się o wiele lepsi kandydaci na te posady- wzruszyła nieznacznie ramionami w taki sposób, jakby był to już dla niej koniec tematu.

Jedną z niewątpliwych zalet zdolności telepatycznych było to, że oferowały one niezwykle szeroki zakres możliwości działania, z których wielu nie dałoby się tak do końca określić mianem po prostu "ataków"... Nie wspominając już nawet o tym, że w dodatku większość z nich pozostawała niezauważalna dla ludzkiego oka. Innymi słowy: pomimo zawieszenia broni Emma tak czy siak mogła sobie pozwolić na używanie sporej części swoich mocy - o ile tylko czyniła to odpowiednio dyskretnie... A akurat na tym świetnie się znała. Miała za sobą lata praktyki.
W związku z powyższym w tym momencie White Queen prędko sięgnęła po jedną ze swoich mniej ofensywnych, lecz zarazem niezwykle przydatnych umiejętności. Spoglądając Icemanowi prosto w oczy - co w żadnym razie nie było konieczne, aby sztuczka właściwie zadziałała i stanowiło jedynie osobistą preferencję blondynki - wysunęła ku niemu swoje wpływy. Nie starała się odczytywać jego myśli, bo i tak łatwo by jej było je odgadnąć. Nie zamierzała nawet zmuszać go, żeby zostawił ją w spokoju i opuścił pomieszczenie, zresztą głównie dlatego, że akurat to mogłoby już wzbudzić pewne podejrzenia - zarówno pozostałych mieszkańców Instytutu, jak i jego samego po fakcie.
Nie, Biała Królowa postawiła na o wiele subtelniejsze rozwiązanie, a mianowicie najzwyczajniej w świecie zabrała się za sprowadzanie na drugiego mutanta uczucia bezwzględnego spokoju i wręcz senności. Nie, nie chciała w ten sposób całkowicie go uśpić, dlatego też ostrożnie dawkowała swoje dary. Jej celem było jedynie kompletne odebranie mu ochoty do walki... Oraz kłócenia się. Najlepsze zaś było w tym wszystkim to, że jej ingerencja powinna być praktycznie niewykrywalna. Koniec końców drobne zmiany nastroju to naturalna sprawa, czyż nie?
-Skarbie, kiedy wrócę do domu zabiorę stąd ze sobą cały zdrowy rozsądek, jakiego aktualnie można uświadczyć na terenie waszej szkoły... Oraz zdecydowaną większość dobrego gustu, skoro już o tym mowa. Zastanów się czy na pewno chcecie zostać z tym wszystkim sami- zasugerowała, równocześnie unosząc lekko brodę.

Emma obserwowała zmiany zachodzące na twarzy i w postawie swojego rozmówcy, zadowolona z faktu, że jej zabieg zadziałał, a mężczyzna się uspokoił. Doskonale. Co prawda telepatka w żadnym stopniu nie wpłynęła na jego nastawienie - a przynajmniej nie przy użyciu swoich mocy - więc drugi mutant w dalszym ciągu podkreślał swoją wrogość... Ale do tego panna Frost i tak była przyzwyczajona. Prawdę mówiąc w ten sposób było nawet ciekawiej.
-Ja?- zapytała na to oskarżenie, a jej brwi przesunęły się nieco w górę w wyrazie lekkiego zaskoczenia, które jednak nie objęło jej oczu... Ani znów brzmiącego na znudzony tonu głosu. Biała Królowa uniosła jedną dłoń i przyłożyła opuszki jej lekko rozłożonych palców do swojej klatki piersiowej, umyślnie wyeksponowanej przez gorset, choć może nie aż tak bardzo, jak w jej charakterystycznym stroju z czasów Hellfire Club.
-Gdzież bym śmiała- dodała, po czym obie ręce przeniosła na podłokietniki swojego fotela, w tym samym momencie zsuwając jedną nogę z drugiej... I w następnej chwili już powoli podniosła się z miejsca - z gracją i wdziękiem typowymi dla arystokracji.
-Możesz traktować mnie jak racjonalny głos na tle krzyków twoich kompanów... A będą krzyczeć. Dużo i głośno. To tylko kwestia czasu, nim skoczą sobie do gardeł - mają do siebie wystarczająco dużo pretensji, aby nastąpiło to już niedługo. Potem zaś zmarnujemy trochę czasu na sprawienie, by posłuchali zdrowego rozsądku - to znowu ja - i zajęli się tym, do czego powstała ta instytucja, czyli opiekowaniem się młodzieżą. Czy ktokolwiek wpadł w ogóle na pomysł, żeby powiedzieć im co się dzieje?- w trakcie mówienia White Queen podeszła do okna, przez które przed chwilą wyglądała i ustawiła się bokiem do niego, wzrok kierując na zewnątrz. Ramiona skrzyżowała luźno na klatce piersiowej.
-Telepatia to wspaniały dar, panie Drake. Nawet blokując głosy z otoczenia, tak czy siak odbieram jego stan. Przerażenie, niepokój, niedowierzanie, panika, wyparcie... Te uczucia dominują teraz wśród waszych uczniów. A obok nich tli się jeszcze nadzieja, że w Instytucie będą może jednak bezpieczni - że X-men obronią ich przed światem- blondynka przechyliła głowę lekko na bok.

Kolejny krok do przodu - co prawda mały, bo mały, lecz Emma nie spodziewała się przecież w tej sytuacji niczego innego. Opanowała do perfekcji wszystkie te subtelne gierki i ostrożne manipulacje, w trakcie których trzeba było uważać na każde swoje słowo... Lata spędzone w Klubie Ognia Piekielnego, ba, już samo wychowanie, jakie odebrała jeszcze w domu rodzinnym - doskonale przygotowały ją do tej roli. Wiedziała jak przekonać kogoś do jej zdania... I potrafiła być przy tym bardzo cierpliwa.
Jeszcze przez chwilę jej spojrzenie pozostawało skierowane na zewnątrz. Za oknem przyuważyła grupkę młodych mutantów, którzy prawdę mówiąc zdawali się nie zajmować niczym szczególnym. Ot, nastolatkowie pogrążeni w rozmowie, zaskakująco swobodni - więc zapewne nieświadomi tego, co działo się wokół nich... I jakie decyzje były właśnie podejmowane.
W końcu jednak blondynka oderwała swój wzrok od młodzieży i obróciła się tyłem do okna, a przodem do Icemana, ramiona pozostawiając w dalszym ciągu luźno skrzyżowane na klatce piersiowej. Na moment wyraz jej twarzy stał się jakby zamyślony... Jak gdyby coś rozważała. Wreszcie White Queen przemówiła:
-Po pierwsze, wybierzcie nowego leadera dla X-men... I dyrektora szkoły, przynajmniej tymczasowego. Z tym ostatnim nie powinno być większych problemów, zaś jeśli chodzi o przywódcę... W tej chwili każda kandydatura powinna zostać przyjęta lepiej od Summersa. Po drugie, wyjaśnijcie uczniom co się stało i informujcie ich o dalszych planach. Nie o wszystkim, ale mają prawo wiedzieć, że zagrożenie wzrosło. Po trzecie, dogadajcie się z S.H.I.E.L.D., ale nie ufajcie nikomu z agencji i nie mówcie im za wiele. Zdradzą was, gdy będzie im to na rękę, dlatego musicie ich pilnować... Ale póki co będą przydatni. Być może współpracując z nimi uda się jeszcze załagodzić sytuację... Na tyle, na ile to możliwe- wyliczyła, skupiając się na sprawach, które w tym momencie zdawały jej się najważniejsze... Choć oczywiście nie były to wszystkie uwagi, które posiadała.
-Przemyśl to sobie i znajdź mnie, gdy wyciągniesz jakieś wnioski- dodała, a następnie rzuciła jeszcze ostatnie spojrzenie Xavierowi, które aktywności mózgowej w dalszym ciągu nie wyczuwała... Po czym opuściła ramiona z klatki piersiowej i ruszyła w stronę wyjścia.

[z/t, bo dwa tygodnie czekania to jednak za wiele]

Emmie również wyraźnie nie przeszkadzała nagość jej towarzyszki, przeciwnie, bez śladu zakłopotania podążyła wzrokiem za jej sylwetką, w żaden sposób nie pospieszając drugiej mutantki. Podejrzewała, że miały jeszcze do dyspozycji całkiem sporo czasu, a wniosek ten opierała na informacji, iż Cyclops najwyraźniej wybrał się do prywatnych kwater Xaviera. Owszem, śledziła go telepatycznie, choć powstrzymywała się przed zagłębianiem się w jego myśli. I tak nie sądziła, aby w tym momencie miała znaleźć wśród nich coś, co by ją zainteresowało, a standardowe użalanie się nad sobą i wątpliwości aktualnego leadera X-Men nie jawiły się jej jako wyjątkowo pociągające i pożądane. Na pewno nie tak, jak Rogue.
Mimo wszystko jednak w końcu druga kobieta się ubrała, a w tym momencie White Queen nie pozostało już nic innego, jak tylko w końcu podnieść się z jej miejsca na kanapie i powolnym krokiem skierować się ku wyjściu z pomieszczenia. Mijając Rogue rzuciła jej krótkie spojrzenie oraz lekki uśmiech - dość niejednoznaczny... A potem poprowadziła ją już korytarzem i schodami w dół, aby dostać się na parter.
Pokoje Xaviera wyglądały dokładnie tak, jak ostatnim razem, gdy panna Frost w nich przebywała. Brakowało w nich jedynie Icemana, lecz to akurat nie stanowiło dla niej większego zaskoczenia i to nie tylko ze względu na jej telepatię, ale i po prostu znajomość ludzkich charakterów. Na jego miejscu tak czy siak czekał zresztą Summers, a to właśnie z nim chciały się teraz spotkać.
Tuż po wkroczeniu do sypialni Profesora X Emma podeszła do jednego z dostępnych foteli i bez skrępowania w nim zasiadła, od razu zakładając nogę na nogę, dłonie z kolei opierając na podłokietnikach. Sprawiała wrażenie, jak gdyby czuła się w tym miejscu zupełnie jak u siebie w domu, choć świetnie zdawała sobie sprawę z tego, że większość mieszkańców Instytutu najchętniej prędko by się jej pozbyła. Blondynka szykowała dla nich nawet małą niespodziankę... Którą zamierzała po raz pierwszy przedstawić dokładnie tu i teraz, a więc w towarzystwie Cyclopsa oraz Rogue.
-Zgaduję, że po tej próbie pościgu za Jean Grey jesteś już skłonny omówić z nami pilne kwestie dotyczące drużyny oraz Instytutu samego w sobie- nie pytała o to, w żadnym razie. Jej ton jasno wskazywał, iż po prostu stwierdziła fakt, ot, dla rozpoczęcia dyskusji. W związku z powyższym nie dała nawet mężczyźnie czasu na odpowiedź i od razu kontynuowała.
-Przygotowałyśmy już kilka pomysłów, które wymagają zrealizowania w najbliższej przyszłości, ale przede wszystkim: zadecydowałam, że zostanę w szkole. Posiadam wszelkie kwalifikacje, aby podjąć nauczanie, a wy potrzebujecie telepaty. Silniejszego od panny Braddock, bez urazy dla niej- wyłożyła.

Emma odchyliła głowę na bok, z niezmienionym - czyli idealnie spokojnym, pewnym siebie i może odrobinę znudzonym - wyrazem twarzy wysłuchując reakcji Cyclopsa. Nie spodziewała się tego, że mężczyzna tak łatwo i dobrze przyjmie jej decyzję dotyczącą dołączenia do grupy. Obstawiała raczej, że będzie chciał utrzymać pozory dowodzenia i po prostu dla zasady zechce stanąć jej na drodze... W związku z tym poczuła się lekko zaskoczona - ani to pozytywnie, ani negatywnie... Choć może jednak również odrobinę zawiedziona? W każdym razie nie zamierzała wracać do tej kwestii. Uznała ją za przesądzoną i załatwioną.
White Queen bardziej dziwiło zresztą to, że - opisując porażkę związaną z odejściem Grey - Summers użył takich sformułowań, jak na przykład: "małe niedogodności" oraz "jest dobrze". Przynajmniej mężczyzna sam rozumiał, że prędzej czy później będą musieli dokonać z nią kolejnej konfrontacji, tym razem mniej przyjaznej... A to już jakiś postęp. W dodatku sam do niego doszedł, brawo, tak trzymać. Być może nawet jeszcze coś z niego będzie.
-Jak wielkim problemem nie byłaby nasza droga uciekinierka - nie jest w tym momencie naszym jedynym kłopotem. Konferencja dotycząca istnienia mutantów w końcu się odbędzie, a nawet jeśli nie, to media i tak wywołały już wokół tego tematu wystarczający szum, aby nie dało się tego odwrócić. Priorytetem powinno być zapewnienie uczniom bezpieczeństwa, czyli również utrzymywanie działalności szkoły w tajemnicy. Do tego potrzebny jest dyrektor, który może podejmować decyzje, a nie sądzę, aby Xavier miał się w najbliższym czasie obudzić- z tymi słowami panna Frost przeniosła wzrok na nieprzytomne ciało wspomnianego właśnie mężczyzny.
-Skoro zaś już o tym mowa, to sugeruję podpięcie go do stosownej aparatury... A przynajmniej do kroplówki. Zgaduję, że chcecie czekać na jego przebudzenie się, więc należy zadbać o jego organizm- dorzuciła, a następnie jej spojrzenie powróciło ku Cyclopsowi. Przez cały ten czas blondynka niemalże nie zmieniła swojej pozycji na fotelu, jeżeli nie liczyć tego wcześniejszego ruchu głowy.
-Jeżeli natomiast chodzi o posadę dyrektora, to Ororo Munroe nadaje się do jej objęcia. Jestem skłonna służyć jej tak pomocą, jak i radą- akurat na tym polu Emma nie spodziewała się żadnych protestów, dlatego w myślach rozważała już pozostałe kwestie, które czekały na podjęcie, te bardziej... Kontrowersyjne.

Sprawy rozwinęły się bardzo szybko. W jednej chwili dyskusja wydawała się jeszcze w miarę spokojna i kulturalna, a w następnej uwolniła się już gwałtowna fala agresji, pretensji, a nawet wulgaryzmów - jak gdyby nagle zerwała się jakaś niewidzialna tama, która do tej pory je blokowała. Prawdę mówiąc w pierwszym momencie Emmę aż zabolała od tego wszystkiego głowa. Telepaci nie mieli lekko, szczególnie wtedy, gdy ktoś dosłownie wykrzykiwał swoje myśli. Mimo to jednak kobieta nie chciała zamykać się na nie całkowicie. W końcu zawsze dobrze było trzymać rękę na pulsie, prawda?
Sama White Queen postanowiła nie wtrącać się do kłótni. W żaden sposób nie zmieniła swojej pozycji, nie wyglądała też na spiętą czy zakłopotaną rozmową, której była świadkiem - ale to dlatego, że nigdy nie okazywała po sobie takich słabości. Były poniżej jej poziomu. Gdyby miała teraz jakiś napój, to właśnie unosiłaby filiżankę do ust i spokojnie go sobie sączyła, ale niestety nikt nie zaoferował jej kawy czy herbaty... A wolałaby zresztą to ostatnie.
-Cieszę się, że rozumiemy się także i pod tym względem. Jako że wygląda na to, że dobrowolnie zrzekasz się władzy... Wkrótce wybierzemy nowego przywódcę drużyny, kogoś, kogo zaakceptuje większość grupy - a potem zajmiemy się sprawami bieżącymi, w tym kwestią Grey, ale nie jedynie nią- poinformowała Summersa w chwili, gdy tylko ten zamilkł i przekazał jej pałeczkę. Sama mówiła dość szybko, lecz bez przesady. Chodziło jej głównie o to, aby nikt nie dał rady wejść jej w zdanie, ale jednocześnie nie chciała sprawiać wrażenia, jak gdyby zabiegała o to świadomie. Ot, złoty środek.
-Nawiążemy kontakt z S.H.I.E.L.D. - tym razem dla odmiany na naszych zasadach - i zobaczymy czy wspólnie uda nam się coś poradzić odnośnie konferencji. Nie zatrzymamy już istnienia mutantów w tajemnicy, ale wciąż jeszcze możemy spróbować choć częściowo wpłynąć na to, w jaki sposób zostaniemy przedstawieni światu. Głos powinien zabrać ktoś, kogo nie da się skojarzyć z Instytutem, obdarzony stosunkowo niegroźną mocą i zarazem bardzo pokojowo nastawiony... Albo potrafiący to dobrze odegrać- wyliczyła, w myślach starając się ustalić idealnego kandydata... Co wcale nie było takie proste, jak mogło się w pierwszej chwili wydawać. Dla dodatkowej motywacji Emma zdecydowała się dorzucić jeszcze jedno.
-Chyba że wolicie, żebym sprawdziła, czy przy pomocy Cerebro uda mi się zmodyfikować wspomnienia wszystkich ludzi, do których zdążyła dotrzeć informacja o istnieniu mutantów- uniosła lekką brew, niby w zapytaniu, choć świetnie domyślała się odpowiedzi swoich rozmówców.