Morgana le Fay

Imię i nazwisko:
Morgana le Fay, Morgaine Le Fae.

Pseudonim:
Sea Priestess, Vivian Morgan. Ogólnie uznawana jest za postać fikcyjną, dlatego też najwygodniej jej używać fałszywego nazwiska.

Rasa:
Pół krwi Faerie, w połowie zaś człowiek.

Miejsce pochodzenia:
Zamek Tintagil, Gorre - obecnie część Kornwalii w Anglii.

Wiek:
Przyszła na świat w szóstym wieku, więc młoda nie jest... A nie widać, czyż nie? To musi być ta nieśmiertelność. Albo po prostu podróże w czasie.

Frakcja:
Niezaprzeczalnie we własnych czasach należała do czarnych charakterów, lecz w obecnych nie zdążyła jeszcze wyrobić sobie takiego tytułu.

Wygląd:
Morgana mierzy sobie sto siedemdziesiąt cztery centymetry wzrostu i nie ma najmniejszych powodów do narzekania, jeśli chodzi o sylwetkę. Pełne piersi, mocne wcięcie w talii, płaski brzuch, krągłe biodra - już to wszystko samo w sobie prezentuje się zachwycająco, a trzeba tu zauważyć, że czarodziejka potrafi odpowiednio wykorzystywać swoje atuty. Zalotne i kuszące ruchy ciała przychodzą do niej naturalnie i w pełni swobodnie. Uwodzenie ma we krwi - dosłownie. Jej skóra jest nieskazitelnie blada, oczy zaś - otoczone kurtyną gęstych, czarnych rzęs - jasno szare, graniczące z fiołkowym. Włosy ma proste i niesamowicie długie, gdyż opadają jej za kolana. Ich barwa jest nieco trudna do zdefiniowania - w ludzkich standardach mogłyby jawić się jako czarne, lecz w gruncie rzeczy zahaczają o odcienie ciemnego fioletu i być może szarości. Posiada ten typ urody, który zazwyczaj określany jest mianem niebezpiecznego - nęcący, pociągający, ale chłodny i zabójczy. Jednocześnie przyzywający, lecz i wprawiający w ostrożność. Ci o słabym charakterze padną ofiarą powierzchowności Faerie niczym dotknięci zarazą - inni wyczują zagrożenie i pojmą jego sekret. Jeśli już, to jest to piękno płonącego lasu; można je podziwiać, lecz tylko na odległość i mając się stale na baczności. Morgana lubi nosić kreacje, które podkreślają jej sylwetkę - a czasami praktycznie zupełnie ją odsłaniają. Nie wstydzi się nagości, dlatego i skąpe stroje jej nie krępują, a wręcz przeciwnie - w niektórych przypadkach dają jej pewną przewagę nad przeciwnikiem, rozpraszając jego skupienie. Mimo to jest przecież wysoko urodzoną damą, dlatego potrafi dostosować swój strój do okoliczności. Liczna biżuteria - zwykle ukształtowana w dość niepokojący sposób - także jej przypasowała.

Charakter:
Morgana to kobieta, która bardzo dobrze wie czego chce, a do celu potrafi dążyć choćby i po trupach, jeśli tylko uzna, że rzeczywiście jest on tego wart. Wyznaje zasadę, iż pewne poświęcenia są niezbędne, a niektóre kroki po prostu muszą zostać podjęte i nie ma innej opcji - dla wyższego dobra oczywiście. Można by wręcz rzec, że bliska jest jej postawa makiawelistyczna w jej politycznym sensie. Miała już zresztą okazję zapoznać się z "Księciem" Machiavellego i uznała jego idee za ogólnie słuszne, choć miała do nich kilka uwag. Jest odważna, skłonna do podejmowania wyliczonego ryzyka, lecz jedynie w ostateczności. Zazwyczaj stara się natomiast tak pokierować biegiem spraw, aby nie musieć narażać siebie lub tego, na czym jej zależy - o ile jedynie może tego uniknąć. Cechuje ją zdrowy rozsądek i mocny charakter. Potrafi sobie świetnie poradzić w życiu i nie pozwala na to, aby ktokolwiek ją wykorzystywał lub jej umniejszał - ten etap już od dawien dawna ma za sobą i w żadnym wypadku nie chce do niego powracać. Współcześni uznaliby ją zapewne za feministkę, choć ona sama nie miała jeszcze okazji zgłębić znaczenia tego słowa. Pomimo tego jest żywym dowodem na to, iż kobieta pod każdym względem może nie ustępować mężczyźnie, a wręcz go przewyższać. To osoba dumna i znająca własną wartość. Większości ludzi nie ceni zbyt wysoko - na przestrzeni lat zbyt często się na nich zawodziła, aby teraz darzyć kogokolwiek zaufaniem - lecz potrafi docenić niektóre osoby, wykazujące imponujące jej cechy. Nie można też powiedzieć, aby żywiła z wyżej wymienionego powodu jakąkolwiek urazę - w końcu sama również zdradzała i kłamała, kiedy tylko uznawała to za konieczne. Cierpi na wieczny głód wiedzy, przede wszystkim magicznej, lecz nie tylko takiej. Wykazuje wyczulenie na kilku punktach - należą do nich między innymi tematy jej matki i brata, a także te związane z krzywdzącymi ją posunięciami tego ostatniego. Morgana potrafi być bezlitosna, lecz nie bez powodu. Najpierw ktoś lub coś musi ją urazić lub stanąć jej na drodze - w innym wypadku pierwsza nie zaatakuje. Nie wyznaje bezsensownej przemocy, lecz przyjmuje do wiadomości tę niezbędną. Jest dobrym sprzymierzeńcem, o ile tylko jej zamysły rzeczywiście pokrywają się z intencjami wspólnika; w przeciwnym razie nie zawaha się go oszukać, aby zrealizować własne zamierzenia. W końcu cel uświęca środki.

Umiejętności:
Posiada niesamowity umysł, wielki spryt i świetną pamięć. Jest bardzo pojętna, szybko się uczy - zwłaszcza wszystkiego tego, co związane jest w jakimkolwiek stopniu z magią. Dysponuje sporą wiedzą historyczną - oczywiście głównie z czasów swojego właściwego życia oraz tych, które zdążyła już odwiedzić. Na przestrzeni lat sama również przyjmowała uczniów, co świadczy o tym, że posiada zdolności dydaktyczne. Jak do tej pory nie do końca zapoznała się jeszcze ze współczesnym światem, dlatego niektóre fakty czy zachowania może jeszcze przeinaczać, lecz ogólnie rzecz biorąc w teraźniejszości radzi sobie całkiem nieźle. Nawet wówczas, gdy czegoś nie wie lub nie rozumie, to raczej tego nie okazuje - przydatne są w tym pewne umiejętności aktorskie. Potrafi doskonale ukrywać swe szczere uczucia i myśli, o ile tylko rzeczywiście tego chce.

Moce:
Jest potężną czarodziejką, używającą zarówno magii opierającej się na naturze, jak i zaklęć pochodzących z księgi Darkholdu. Czary to coś, co ma we krwi - właściwość ta wynika z jej mieszanego pochodzenia. Uczyła się w Avalonie i posiada wielkie pokłady mocy; do tego stopnia, że uznawana jest za jednego z najpotężniejszych adeptów magii w historii Ziemi. Jej zdolności pochodzą z trzech głównych źródeł. Dzielą się na wewnętrzne moce Faerie (takie jak wpływanie do pewnego stopnia na ludzkie umysły - tak zwana sugestia, telepatia, projekcja astralna i tym podobne) oraz - również wynikającą z jej rasy - zdolność do manipulowania mistyczną energią, często przy pomocy antycznych uroków, których nauczyła się na przestrzeni wielu lat. Oprócz tego dysponuje talentami najwyższej kapłanki bogini Ziemii - Gaei, które to budzi inwokując jej celtyckie imię: Danu.
Jak do tej pory nie wszystkie jej zdolności zostały udokumentowane. Potrafi manipulować zarówno środowiskiem naturalnym, jak i astralnym. Może rzucać iluzje, podróżować w przestrzeni i czasie (choć na forum akurat nie da się tego wygodnie zorganizować, więc zdolność ta nie będzie właściwie używana - jest mi jedynie niezbędna do historii postaci), wytwarzać mistyczne promienie (działające na obiekty materialne nawet wówczas, gdy ona sama znajduje się w formie astralnej) i tarcze siłowe, a także przy pewnych założeniach kontrolować istoty bezcielesne - jest to jednak o tyle trudne, że przez cały czas musi podtrzymywać ów zaklęcie. Opanowała latanie. Ma dar przemiany - w ludzi, zwierzęta, a także stworzenia mityczne; korzystanie z tego rodzaju magii jest jednak bardzo męczące i po prostu trudne. Posiada pewne moce uzdrowicielskie - nie na tyle potężne, by uleczyć kogoś znajdującego się na łożu śmierci, lecz mimo to i tak przydatne.
Morgana z łatwością korzysta z zewnętrznych źródeł energii magicznej - potrafiłaby to uczynić nawet wówczas, gdyby jej własne czary zostały zablokowane. Trudno orzec jaki jest limit mocy, nad którą może panować, lecz zapewne istnieje jakieś ograniczenie. Do tego wszystkiego kobieta wydaje się być nieśmiertelna - jest w stanie przetrwać zniszczenie zarówno swego ciała, jak i odbudować się po unicestwieniu swej formy astralnej.
Ostatnia rzecz, którą warto tu dodać, nie jest mocą Morgany, lecz jej słabością - wynikającą z jej pochodzenia. Otóż Faerie wykazują nadzwyczajną delikatność w obliczu "zimnego żelaza" czy stali. Te materiały mogą jej wyrządzić krzywdę nawet w astralnej formie.

Broń:
Tylko magia.

Ekwipunek:
Wszelkiej maści magiczne akcesoria, których akurat potrzebuje. Stałego kompletu nie posiada - przedmioty te wymieniają się zależnie od panujących okoliczności.

Historia:
Morgana le Fay narodziła się w zamku Tintagil jako córka diuka Kornwalii i lady Igraine. Nawet jako dziecko otoczona była esencją magii. Jej pochodząca z Avalonu matka była tak piękna, że król znany jako Uther Pendragon wywołał wojnę z diukiem Kornwalii tylko po to, ażeby ją zdobyć dla siebie. Ojciec Morgany podjął walkę, lecz został zabity - dokładnie tak, jak życzył sobie tego Pendragon. Wówczas zwycięski król nakazał Merlinowi zmienić swój wygląd na ten, który posiadał zmarły diuk - i w tym przebraniu udał się do Tintagil, gdzie spędził noc u boku Lady Igraine.
Igraine zaszła z nim w ciążę i wydała na świat syna, któremu nadała imię Arthur. Morgana czuła, że matka kocha Arthura bardziej od niej i stała się o niego niezwykle zazdrosna. Wraz z upływem lat rosła w niej nienawiść do przyrodniego brata. Nawet wtedy, gdy chłopak pozostawał u boku Merlina pobierając u niego nauki, jej matka zawsze mówiła tylko o nim i nie poświęcała wcale uwagi Morganie. Gdy dziewczyna miała mniej więcej dziewięć lat inny król zasiadł na tronie, a ona sama wraz z siostrą Morgause zmuszona była udać się w ukrycie, gdyż nowy władca pragnął ich śmierci.
Jakiś czas później dziewczyna udała się do Avalonu, gdzie pobierała nauki magii. Okazała się być bardzo pojętna i w ciągu pięciu lat opanowała czary w niesamowitym stopniu, stając się potężniejsza od istot, które spędziły w Avalonie całe swe życia. W tym czasie Lady Igraine popadła w głęboką depresję spowodowaną nieobecnością Arthura - do tego stopnia, że zapomniała kim jest Morgana. To właśnie z tego powodu dziewczyna ostatecznie poprzysięgła sobie, że unicestwi brata.
Początkowo udawała jego przyjaciółkę, aby zdobyć jego zaufanie. Walczyła u jego boku, czasem w swej prawdziwej formie lub jako smok czy lew, pokonując setki wrogów Arthura. Czas mijał, a brat wciąż nie nagradzał jej w żaden sposób za jej zasługi - podczas gdy dowolny mężczyzna na jej miejscu otrzymałby już do tej pory ziemię lub inny równie wspaniały dar. Dodatkowo Arthur rozpoczął promowanie chrześcijaństwa w miejsce starej religii celtyckiej bogini, której kapłanką była sama czarodziejka. Była to właściwie kropla przepełniająca czarę goryczy.
Morgana w złości porzuciła swój plan zaskarbienia sobie zaufania brata, osiadła na własnym zamku i rozpoczęła knowania. Na przestrzeni lat próbowała wprowadzić w życie wiele schematów, lecz żaden z nich się nie powiódł - Merlin i Arthur zawsze ją powstrzymywali. Wreszcie jednak któregoś dnia udało jej się doprowadzić do sytuacji, gdy jej siostra Morgause i Arthur nie rozpoznali się wzajemnie oraz sprawić, że spędzili ze sobą noc. Owocem tego były narodziny Mordreda - który z czasem stał się powodem upadku Camelotu i króla Arthura.
Z tamtych czasów wymienić należy jeszcze jedną kwestię - Darkhold. Książkę tę Morgana utworzyła łącząc ze sobą zwoje Starego Boga Chthona. Zgromadziła wokół siebie coś na kształt zakonu - Darkholders - i nauczała jego członków magii. W którymś momencie spróbowała nawet przyzwać Chthona, lecz okazał się on być zbyt silny, aby mogła go kontrolować, dlatego ostatecznie ponownie go uwięziła. Darkhold przepadł, ukryty przed ludzkim okiem i chroniony silnymi zaklęciami.
Wszystkie te wydarzenia - lata niepowodzeń i cierpienia - sprawiły, że Morgana postanowiła porzucić swoje czasy i szukać szczęścia w innych, przyszłych. Przy pomocy magii przeniosła się wiele wieków w przyszłość, aby w niej znaleźć sobie miejsce jako Vivian Morgan. Jej serca nie opuściły jednak nienawiść i zgorzknienie - niszczycielskie siły.

Akcept.