Stołówka

Drzemka była mu jak najbardziej potrzebna. A nic tak nie poprawia humoru po odpoczynku, jak coś na ząb. Hank wszedł do stołówki i skierował kroki ku lodówce, otwierając ją stopą. Na moment przystanął - wydawało mu się, że słyszał dobiegające go od strony głównego wejścia głosy. Być może to nowi studenci lub starzy, którzy jak zwykle nie mają zajęcia...

Bestia westchnął i sięgnął po mleko. Zamknął lodówkę i wyjął z półki ciastka, po czym zasiadł do tak skromnego posiłku. Odkręcił zakrętkę kartonu i rzucił ją za siebie, po czym złapał stopą i podbił tak, by wpadła do kosza. Uśmiechnął się sam do siebie, jak gdyby chwaląc siebie za ten manewr, po czym przystąpił do konsumpcji zakąski. Maczając ciastko w kubku mleka, zasępił się na moment. Teraz, gdy Charles zniknął, Instytut wydawał się być taki... pusty, zagubiony. Wyczuwał to szczególnie po młodszych studentach, którym Hank udzielał lekcji i korepetycji, zastępując także w tych obowiązkach Xaviera, co niemal podwoiło jego czas zajęć z uczniami. Nie miał nic przeciwko, uwielbiał zajmować się podopiecznymi Profesora X, lecz wolałby, gdyby doszło do tego w mniej ponurych okolicznościach. Cele, więzienie... Hank wzdrygnął się na samo wspomnienie i myśl o tym, co działo się teraz z X - Menami. Coś wisiało w powietrzu...

Hank szybko pochłonął posiłek. Postanowił sprawdzić, co dzieje się przy wejściu.

[z/t]

Chwila dekoncentracji. Zapachy unoszące się w stołówce i ich nasilenie w kuchni, przypomniały Rogue, że od czasu misji niewiele jadła. A lubiła jeść, i to bardzo. Zadowolona, że express był pełen świeżo zaparzonej kawy, rozejrzała się za czymś, co mogłaby zjeść na szybko. Równocześnie zgrabnie powróciła do poświęcania wnikliwszej uwagi do kroczącego za nią agenta. Nie mogła oprzeć się wrażeniu, że zaszła jakaś zmiana, a dokładniej: w nim zaszła jakaś zmiana. Co prawda już wcześniej zauważyła, że uśmiechnął się na jej przytyk, co mogłoby zakrawać o samozadowolony uśmiech faceta. Jednak to teraz…? Nie, chodziło o coś innego. I nie wiedzieć czemu nachmurzyło to kobietę. Umiała grać w gierki, ale nie zawsze jej to wychodziło. Czasami po prostu lubiła, a nawet wolała, postawić sprawę jasno. Nie, nie kładła wszystkich kart na stół. Nie po tym, jak miała zbyt dużo do czynienia z pewnym zdradliwie uroczym chłopcem z bagien o niezwykłych oczach. Co zrobić? Wolała akcję od strategii.
Dlatego też słowa agenta przywołały zwykłą, codzienną Rogue, nie bawiącą się w uważne obserwowanie jak jakiś przyczajony myśliwy. Skoro raptem obrał zupełnie inną strategię, niż jeszcze kilka chwil temu w hallu, to musiał mieć ku temu powody. I nie chodziło raczej o to, że został z kimś sam na sam. Straciwszy apetyt upuściła na talerzyk i odsunęła od siebie chlebek bananowy. Oparła łokcie o blat wyspy kuchennej po środku pomieszczenia i popatrzyła na mężczyznę.
- Co jest, oo7? Czyżby raptem przeczesywanie wyspy odniosło jakieś inne skutki, czy też może doznałeś olśnienia?
Była nieco wkurzona za sposób w jaki się wypowiedział – tanio? to mało powiedziane – zwłaszcza za ostatnie pytanie. No, wiecie co? Normalnie, jakby nie gadała z jakimś przeszkolonym do szpiegowskich pozbawionych empatii interakcji, uznałaby to za wyzwanie do droczenia się.

Rogue najnormalniej w świecie wmurowało. Z każdym kolejnym słowem mężczyzny czuła coraz więcej sprzecznych uczuć i jakby dosłownie „nie mogła zdecydować się” na co zareagować: czy na wieści o Jean, czy na sposób bycia agenta S.H.I.E.L.D. Ostatecznie więc jej umysł wybrał ucieczkę w stagnację, by nie działać pochopnie.
Rogue odnalazła się dopiero, gdy zapadła krótka cisza. Wpatrzona w rozmówcę, w głębi ducha była zaskoczona, że nie roztrzaskała kuchennej wyspy, za blat której trzymała się dłońmi. Nawet nie wiedzieć kiedy wyprostowała ramiona i zmieniła pozycję.
No, dooobra. Teraz oddech.
Do obrazu nowego gościa X-Mansion, jaki tworzyła w głowie, musiała dodać wielkim grubym pędzlem: arogancki.
Zabębniła o blat palcami, jeszcze raz analizując usłyszane rewelacje.
Każde zdanie, każde pojedyncze słowo, wydawało się dla Rogue wymierzanym ciosem jak i swobodnym lekceważeniem. Nie miała w tej chwili ani czasu, ani słów by wnikliwiej odnieść się do swoich spostrzeżeń, uznając póki co, że obcowanie z agentami S.H.I.E.L.D. było stosunkowo ciekawym doświadczeniem. I pouczającym.
Nic jednak nie mogła poradzić na to, że osobnik przed nią miał już dla niej wytatuowane na czole cholerne życzenie śmierci.
- Złapać? – upewniła się, lekko przekrzywiając głowę, jakby w zainteresowaniu.
Wszyscy bogowie, mutanci, hybrydy, ludzie itd. jej świadkami, ileż kosztowało to jej opanowania, by nie przyczepić cię swoim temperamentem o każde pojedyncze słowo, jakie wypluł… Taa, chciałaby. Raczej: wymówił z wyważoną arogancką precyzją. Chyba właśnie przekonywała się, dlaczego ten oo7 był S.H.I.E.L.D. To, czego nie mogła zrozumieć, to jakim cudem jeszcze stąpał po tej ziemi. Żywy.
- Wyjaśnij – dodała krótko, nie zamierzając zdawać się na domysły, które jej podrzucał.
Jednocześnie sięgnęła umysłem ponownie po Emmę, nieświadoma poprzedniego „ogłuszenia” telepatki swoimi intensywnymi myślami.
White Queen…? pomyślała lekko na rozpoczęcie, chcąc wprowadzić ją w temat.
Jeśli ktokolwiek miał pomóc w dotarciu do Jean, której „ktoś nadepnął na odcisk” – a nie mógł to być Cyclops, który przez zwoje emocje najpewniej położyłby wszelkie poczynania – musiał to być, zdaniem Rogue, inny telepata. Ktoś, kto szybko dotrze do umysłu Jean, bez względu na wszystko i porozumie się na płaszczyźnie tylko dla niej dostępnej.
Równocześnie też naiwnie liczyła na jak najbardziej prostą odpowiedź agenta, podpowiadającą jak najwięcej wskazówek, bowiem miała już dość domysłów. Gdzieś tam członek jej rodziny był w zagrożeniu – nawet nie chciała myśleć, jak musiał się czuć – jedyne czego pragnęła, to jej pomóc.

Początkowo była nieco zaskoczona. Potem skupiona. A na koniec nieco zmieszana.
Nie przywykła chyba do tak częstego porozumiewania się telepatycznie. Tym razem jednak nie odczuła, że było „jednostronne”. Bogata odpowiedź White Queen na poprzedni wątek, a tym samym jej prośbę, trochę ją zaskoczyła. Ale nie uroniła ani odrobiny informacji, jakie otrzymała…
Nie podobało się jej, że Scott nie dotarł do Jean. Oczywiście, nie było to jakimś czynnikiem przesądzającym o wszystkim, aczkolwiek… Po prostu założyła, że musiał ją widzieć zanim wszystko popieprzyło się jeszcze bardziej.
Okej odpowiedziała w głowie. Ale nie dlatego Cię wzywam. Agent wyjawił, że Jean żyje, próbowali ją przechwycić, ale obróciła się przeciwko nim i teraz najwyraźniej potrzebują kogoś, kto ich wyręczy… Co o tym sądzisz?
Pozostawiając swój umysł otwarty i starając się, by był nie niechętny do przeszukiwań – choć i tak sądziła, że telepatka wyciągnęłaby z niego to, co chciała – Rogue zwróciła swą pełną uwagę na mężczyznę przed sobą.
- Czyli zaatakowanie agenta z naszywką S.H.I.E.L.D. to jakiś wyjątkowy proceder? – spytała, upewniając się z przesadnym zainteresowaniem. – Bo widzisz… i tak miałam o to zapytać po tym jak poczułam, że muszę poprzestawiać komuś kości.
Upiła łyk wcześniej nalanej kawy jakby nigdy nic i od razu poczuła się lepiej. Nie czekając na odpowiedź, kontynuowała:
- Nie rozumiem tego toku rozumowania – przyznała otwarcie, zupełnie nieprzejęta, patrząc gdzieś spod leniwie uniesionych rzęs. – Skoro Jean, bo to o niej jak sądzę rozmawiamy, wyrwała się spod waszych rąk, to czemu niby informujesz mnie, że należy ją złapać? Podkreślę: złapać – sparodiowała wypowiedź agenta ani na chwilę nie wpadając w żartobliwy ton. - Jak dla mnie to wszystko gra. Uwolniła się i zapewne wróci tu, nie oglądając się za siebie.

Rogue mimowolnie uśmiechnęła się krzywo na telepatyczną odpowiedź White Queen. Nazwijcie ją szaloną, ale właśnie doszła do wniosku, iż nie może zrozumieć, dlaczego do tej pory jakoś się nie „skumplowały”. Owszem, dzieliła je kolosalna różnica: chociażby wziąć pod uwagę zimny i wyniosły sposób bycia Emmy oraz jej – temperamentny, swojski, w stylu  najpierw działam, potem myślę styl bycia.
Tak, dzieliło je chyba wszystko. Ale jednocześnie nie widziała przeciwskazań, a przynajmniej przestała je dostrzegać. Może to była tylko jednostronna reakcja ze strony Rogue? W końcu dopiero co straciła kogoś, kogo uważała za członka rodziny, kogoś ważnego, kto powinien mieć na tyle autorytetu, by podołać zadaniu. Aczkolwiek zawiódł i Rogue podświadomie musiała czuć się zdradzona. Nic więc dziwnego, że szukała nowych, silnych wzorców.
Do rzeczywistości, a dokładniej do kuchni, sprowadził ją głos agenta S.H.I.E.L.D.
Niechętnie oddała mu uwagę, aczkolwiek im dłużej mówił, tym swoim autokratycznym tonem,  tym bardziej czuła się  zmieszana.
A trzeba przyznać, że mówił naprawdę wiele.
Była pod wrażeniem jego nagłej wylewności.
I chyba musiała porządnie wziąć się w garść, bowiem napaliła się przez to jawne usadzanie.
Poruszyła się sztywno, zaciskając dłonie na krawędziach blatu.
- Jean nie jest morderczynią – przemówiła automatycznie. – Nasza moc niesie ze sobą ogromne brzemię…
Zamilkała, poczuwszy, że tłumaczy się za całą rasę.
- Po prostu… Nie jest… - upierała się, zbita z tropu. Rozmowa o mocach zawsze była jej piętą achillesową.
Czuła też wściekła za sposób, w jaki agent wyłożył argumenty, używając do tego dzieci. Odetchnęła głęboko i pozbierała, zrozumiawszy dlaczego usłyszała to wszystko.
W międzyczasie ponownie usłyszała też w głowie Emmę.
Więc sprawdź padła krótka – może zbyt surowa – odpowiedź, ale Rogue była pewna, że Emma zdoła odczytać ją po mentalnym tonie.
Zastanawiała się, co odpowiedź mężczyźnie na temat Jean. Czy w ogóle cokolwiek odpowiadać. Nie mogła decydować sama, nie na tym polegało bycie X-Men. I wtedy jak znak z nieba pojawiło się wezwanie Ororo do sali narad.
- Zaczekasz tu chwilę, śliczny chłopcze? – zapytała, tylko przez setną sekundy rozważając opcję zabrania go z sobą. – Niebawem wrócę.
Nie było mowy, aby wzięła go na przeszpiegi. Poza tym musiała ochłonąć po tym, co na nią zrzucił, a przede wszystkim przekazać reszcie.

[zt]  sala narad

Zaraz po akcji w parku sam postanowił pójść do instytutu. Kiedy był na miejscu wyciągnął się leniwie.
-Dom, huh? - mruknął sam do siebie pod nosem. Wsunął ręce do kieszeni, na korytarzu mijał jakiś nowicjuszy, albo młodziaków. Jednemu rozczochrał włosy z uśmiechem na ustach. Następnie skierował swoje nogi prosto do stołówki, zgłodniał strasznie. Na mieście jadł tylko jakieś ciastko i pił kawę. Marnie, ale zawsze coś. Nie było specjalnie tłumów, więc na spokojnie mógł sobie wybrać co chciał. A, że wybór był duży to mógł wybrzydzać dosłownie w wszystkim. Kiedy w końcu zdecydował się na mięcho, ziemniaki i sos plus deser wziął ze sobą tackę i usiadł przy wolnym stoliku. Zaczął jeść dość szybko i łapczywie. Jednocześnie zdążył się zakrztusić prze co ktoś poklepał go po plecach kilka krotnie. Kiedy połknął o co mu utknęło podziękował. Jadł dalej jednak wolniej. Zaś kiedy obiad zniknął z talerza zabrał się za deser. Nim jednak zamierzał się delektować. Oparł łokieć o stół,a następnie oparł rękę o policzek i w takiej pozycji jadł sobie lody czekoladowo-śmietankowo-truskawkowe z polewą. Rozglądał się na boki szukając kogoś do kogo mógłby zagadać. Jakoś cicho tutaj było i nudno jak cholera. Po chwili kiedy zjadł odniósł tacke na miejsce i wyszedł z stołówki w poszukiwaniu kogoś lub coś fajnego do roboty.

z.t