Siłownia

Siłownia pełni dwojaką funkcję. Na pierwszym miejscu stanowi oczywiście częsty element  zajęć z wychowania fizycznego, na drugim jest formą relaksu udostępnioną wszystkim po zajęciach. Każdy kto chce poćwiczyć, a nie ma ochoty grać w kosza, czy też pływać w basenie, znajdzie tu coś dla siebie. Pomieszczenie jest duże więc nie ma tu ścisku i kolejek do przyrządów, jest też bogato wyposażone, a trenującym umila ćwiczenia cicha muzyka lub dźwięk z podwieszonych na ścianach telewizorów.

Emma nie była przekonana co do tego, ile dokładnie udało jej się zdziałać podczas jej ostatniej rozmowy z Icemanem. Zdecydowanie zasiała w jego umyśle ziarno niepewności, w dodatku nawet praktycznie bez używania telepatii, a jedynie za pomocą przekonujących argumentów, ale jakie da to efekty w praktyce? Mogła jedynie zgadywać. Tak czy siak sumienie miała czyste: próbowała pomóc... A jeśli ta pomoc oznaczała, że X-men musieliby przekonać się do jej toku myślenia i spojrzenia na świat? Cóż, w tych okolicznościach chyba wyszłoby im to tylko na dobre.
Panna Frost była z natury osobą niezwykle krytyczną - zarówno względem samej siebie, jak i całego swojego otoczenia. Odkąd zaś postawiła pierwszy krok na terenie Instytutu, przyglądała się zachowaniom jego mieszkańców, analizowała je i wystawiała im oceny... W większości negatywne. Oczywiście najwięcej grzechów wyłapała u Summersa. Prawdę mówiąc w tej chwili nie chciała już nawet o nich myśleć, bo w ten sposób pewnie prędzej czy później zafundowałaby sobie migrenę. Grunt, że nikt inny aż tak bardzo nie irytował jej swoim bezsensownym i przesadnie uczuciowym postępowaniem.
Oczywiście zdarzały się też osoby, które przywracały jej wiarę w tę drużynę. Storm działała dość sensownie, przynajmniej pod tym względem, że skupiała się na opiece nad uczniami. Takie zachowanie Emma zawsze była skłonna poprzeć, gdyż sama zaczęłaby właśnie od upewnienia się, że nikt i nic nie zagrozi młodzieży. Drake pełen był złości, agresji i uprzedzeń - choć za te ostatnie go nie winiła, nawet jeśli opóźniały podjęcie niezbędnych kroków - ale przynajmniej potrafił dojrzeć sens jej rozumowania... Choć trudno było mu się przedstawić. Ot, zapewne przekładały się na to lata indoktrynacji pod okiem Xaviera... No i była jeszcze Rogue, która również postępowała sensownie i myślała nad tym, co robiła. W oczach White Queen to najprędzej ona lub Storm nadawałyby się na nowego leadera grupy.
Cerebro wciąż było okupowane przez Psylocke, to zaś bardzo ograniczało możliwości działania Emmy, szczególnie na terenie Instytutu. Mimo to kobieta starała się telepatycznie śledzić przynajmniej samo miejsce pobytu Grey, której umysł na tle innych świecił w tym momencie jak lampa w ciemną noc. Kiedy zaś zaczął prędko oddalać się z punktu, w którym doszło do spotkania z delegacją X-men... Wiedziała już, że coś poszło nie tak - co zresztą przewidywała. Braddock na pewno również to odebrała, ale znając życie będzie chciała zdać się na przywódcę drużyny - a White Queen z kolei nie miała zamiaru się tak ograniczać.
W związku z tym blondynka przeskanowała telepatycznie cały budynek, poszukując w nim tych członków X-men, z którymi potrafiła się jako tako dogadać - i w ten sposób poznała miejsce pobytu Rogue. Od razu skierowała się w stronę siłowni i już po paru minutach wkroczyła do środka. Przymknęła za sobą drzwi, jednocześnie wzrokiem odnajdując drugą kobietę.
- Nie udało im się. Nie wyczuwam obecności Jean Grey na Ziemi - poinformowała bez żadnego powitania. Uznała po prostu, że taka wiadomość nie potrzebuje wstępu i zrobi większe wrażenie rzucona samotnie.

Emma pozwoliła sobie zignorować to pierwsze - pytające - spojrzenie Rogue. W tej sytuacji było ono co prawda jak najbardziej na miejscu, jednakże odnosić się mogło przynajmniej do paru kwestii, White Queen zaś wolałaby najpierw usłyszeć na co dokładnie miałaby odpowiadać - zamiast rozwodzić się ogółem na cały ten rozległy temat. Na szczęście nie musiała długo czekać, gdyż pytanie wkrótce padło... Choć nie do końca takie, jakiego się spodziewała. Rogue również zdawała się to rozumieć, bo prędko poprawiła się i pchnęła rozmowę w inną stronę... A raczej spróbowała to zrobić, lecz blondynka wolała od razu w miarę możliwości usunąć jej wątpliwości. Osobiście sądziła, że zadręczanie się nie miało najmniejszego sensu i tylko utrudniało skuteczne działanie. Jeśli zaś miały współpracować, to takie problemy musiały zostać wyeliminowane.
- Szczerze mówiąc wątpię, abyś miała się im tam na coś przydać. Spotkanie odbyło się przed domem rodzinnym waszej przyjaciółki. Do żadnej walki najwyraźniej nie doszło, czyli próbowali się z nią dogadać... A skoro ani jej rodzina, ani jakże czuły i wrażliwy Summers nie byli w stanie tego dokonać, to sprawa musiała być z góry przegrana - to powiedziawszy, panna Frost wzruszyła nieznacznie ramionami, jak gdyby chciała w ten sposób podkreślić, że nie posiadała żadnej pewności i była to tylko jej prywatna opinia - albo jakby dawała znać, iż teraz i tak nie miało to już większego znaczenia. Może jedno i drugie?
- Rozmawiałam już z Drake'iem na temat koniecznych działań. Nie był zachwycony, ale wydaje mi się, że dojrzał ich sens, więc powinien poprzeć zmiany, które ci zasugeruję. Po pierwsze: potrzebujecie nowych leadera grupy i dyrektora szkoły. Nie wydaje mi się, aby Xavier miał się obudzić, przynajmniej nie w najbliższej przyszłości, a ktoś musi zająć się uczniami... Wliczając w to informowanie ich o aktualnych wydarzeniach. Nie mam na myśli tylko wyczynów Grey, ale przede wszystkim sytuację na świecie. Trzeba z nimi porozmawiać, wyjaśnić im co to dla nas znaczy i zapewnić, że pracownicy szkoły zrobią co w ich mocy, aby zadbać o bezpieczeństwo swoich podopiecznych. Współpraca z S.H.I.E.L.D. może przynieść pewne korzyści, jak długo będzie się patrzyło agentom na ręce. W końcu zdradzą, muszą dbać o własne interesy, ale do tego czasu można by wyciągnąć z takiego układu jak najwięcej - Emma oparła dłonie na biodrach.

Panna Frost dosłyszała to zadane w myślach pytanie i dosłownie przez sekundę zastanawiała się czy powinna w ogóle na nie zareagować. Nie szpiegowała telepatycznie - nie tym razem, a przynajmniej nie w tej konkretnej chwili. Jeśli odebrała tę wiadomość, to musiała ona zostać wyemitowana specjalnie dla niej, bo wątpiła, aby Rogue w jej towarzystwie w taki sposób się zapomniała... Czyli wypadałoby na nią odpowiedzieć.
Tylko co? Większość jej impulsywnych działań prędzej czy później prowadziła do skrzywdzenia kogoś telepatycznie... W tym jej własnej rodziny i przyjaciół, gdy zwracali się przeciwko niej. Oczywiście były jeszcze te incydenty z jej najmłodszych lat, ale do nich wolała nie wracać myślami. Jakoś nie miała ochoty dzielić się z kimkolwiek historiami o swoich dawnych osobistych wojnach czy o odcięciu się od rodziny... Choć wyniesienie się z domu zdecydowanie należało do jej bardziej spontanicznych decyzji - i słusznych. Tak czy siak, to wszystko zbyt prywatne...
W łóżku. Tam bywam impulsywna.
Wysyłając tę myśl, Emma słuchała już wypowiadanych na głos słów swojej rozmówczyni - z niezmienionym wyrazem twarzy, jak gdyby wcale nie nawiązała właśnie do seksu. Kiwnęła głową w momencie, gdy Rogue wspominała o Storm. White Queen i Czarownica Pogody nieszczególnie za sobą przepadały i miały już na koncie trochę - a właściwie całkiem sporo - starć, ale w tych okolicznościach Frost musiała przyznać, że druga kobieta nadawała się na dyrektorkę... Raczej. Pewnie będzie potrzebowała pomocy, lecz przynajmniej z powodu tej posady zostanie uwiązana w Instytucie - i w razie czego stanie do jego obrony, choćby i pozostałych X-men nie było akurat na miejscu.
- Nie jestem do końca przekonana, że S.H.I.E.L.D. uważa nasze dotychczasowe interakcje za nawiązanie współpracy. Wysłali tutaj jednego z wielu swoich agentów z instrukcją co ma zrobić i przyparli nas do muru na naszym - a raczej: na waszym - terenie. Powinniśmy ustalić warunki sojuszu z samą górą, zamiast załatwiać sprawy przez pośredników - zasugerowała.

Emma w żaden widoczny sposób nie zareagowała na pierwsze wypowiedzi Rogue, czyli na te dotyczące możliwej strategii postępowania względem S.H.I.E.L.D. oraz posady Storm jako dyrektora - a przynajmniej tymczasowego dyrektora - Instytutu. Uznała wtrącanie się w obie te kwestie za zbędne, a nie lubiła w taki sposób marnować czasu. Zdążyła już przecież wyrazić co myśli na oba te tematy...
Za to nie wypowiadała się jeszcze odnośnie wyboru niańki dla Xaviera. Osobiście uważała, że podopieczni powinni w pierwszej kolejności zapewnić mu profesjonalną pielęgniarkę, bo w końcu jego ciało zdecydowanie będzie potrzebowało takiej opieki, nawet jeśli umysł - o ile w ogóle jeszcze funkcjonował - zapewne był daleko stąd.
- Wierzę, że Drake będzie w stanie zapewnić waszemu mentorowi bezpieczeństwo - przytaknęła krótko, w myślach dodając jeszcze - lecz jedynie we własnej głowie, nie zaś w formie telepatycznego przekazu - "o ile nie będzie miał do czynienia z atakiem psionicznym albo dobrym manipulatorem". Jakby na to nie patrzeć, Iceman próbował wyrzucić ją z sypialni Xaviera od pierwszej chwili, gdy tylko położył na niej oczy... A nie dość, że mu się to nie udało i po skończonej rozmowie wyszła sama, z własnej inicjatywy, to jeszcze najprawdopodobniej przekonała go do swoich racji.
Na kolejne słowa Rogue - znów dotyczące Munroe - White Queen wydała z siebie tylko dość ciche i raczej potakujące "mmm", a jej spojrzenie powędrowało już po zgromadzonych w pomieszczeniu licznych sprzętach do ćwiczeń. Sama była nie tylko nauczycielką, ale i odnoszącą sukcesy business woman, w związku z czym wiedziała, że z całą pewnością będzie miała sporo rad dotyczących prowadzenia szkoły.
Dopiero nietypowy - wybiegający poza schemat - ruch ze strony jej rozmówczyni sprawił, że panna Frost ponownie zerknęła ku drugiej mutantce, która akurat w tym momencie zarzucała sobie ręcznik na kark. Ach, czyli najwyraźniej koniec ćwiczeń. To dobrze. Przedstawiony w skrócie plan działań również prezentował się... Akceptowalnie.
- Agent wciąż znajduje się na terenie Instytutu i wydaje się, że trzyma się miejsc dostępnych dla gości - zapewniła jedynie, choć bez dokładniejszego sprawdzenia zawartości umysłu mężczyzny nie mogła stwierdzić z niezbitą pewnością, że nie próbował nigdzie szperać. Dla jego własnego dobra - lepiej, aby miała pod tym względem rację.
Słowa o prysznicu wywołały zaledwie subtelne kiwnięcie głową i Emma zaczynała właśnie rozważać swój następny krok, gdy Rogue się zatrzymała i ponownie na nią spojrzała. Już to samo w sobie wystarczyło, aby jedna z brwi White Queen podjechała lekko w górę, zaś przekaz myślowy poprowadził ją stopniowo jeszcze wyżej, choć reszta twarzy pozostała względnie bez zmian. No proszę...
Telepatka powoli przeniosła ciężar swojego ciała na drugą nogę, jednocześnie przechylając głowę nieznacznie na bok. Z jednej strony sytuacja była napięta, a wiele spraw wymagało uwagi i omówienia - ale przecież i tak miała się wstrzymać z rozmową ze Storm, a Drake'a mogła sobie w ogóle darować. Cerebro wciąż było zajęte, więc przy nim również nie była w tym momencie potrzebna. Wyglądało na to, że czas na chwilę przerwy.
Prowadź więc.

Z/t za obie?

W trakcie teleportacji Billy starał się skupić na hallu wejściowym rezydencji, żeby to właśnie tam się pojawić, ale po ostatnich wydarzeniach jego myśli błądziły i ciężko mu się było skoncentrować. Trochę martwiło go przenoszenie się w takim stanie, ale coś zrobić przecież musiał, a innego pomysłu na obejście się z tamtą dziewczyną nie posiadali... A przynajmniej nie takiego, na który zgodziłyby się Nico i Fro. Podsumowując, nastolatek musiał wziąć się w garść i zrobić swoje. Pocieszał się tylko tym, że po załatwieniu tej jednej sprawy będzie już mógł wrócić do domu i w końcu trochę odpocząć.
Chłopak pojawił się jak zawsze w nagłej eksplozji światła i energii. Biel oraz odcienie błękitu przeplatały się ze sobą wzajemnie, a wśród bliżej niezidentyfikowanych błysków i refleksów, na tle niebieskiej aury, przemykały również nitki błyskawic. Cała ta nieregularna kula efektów specjalnych objawiła się nad podłogą i bez kontaktu z nią, lecz zanim jeszcze porządnie się rozwiała i zanikła, zaczęła już powoli opadać.
Na ogół Kaplan coraz lepiej kontrolował swoją teleportację oraz lewitowanie, lecz w tym wypadku nie miał już ani siły, ani ochoty, ani nawet cierpliwości, aby się tym przejmować, w związku z czym pozwolił sobie po prostu osunąć się na ziemię... A raczej na wykładzinę, tak mu się wydawało. Wszystko jedno. Jego stopy weszły z nią w kontakt i chłopak całkiem łatwo złapał równowagę, podczas gdy jego energia zaczęła stopniowo się rozpływać. Dopiero w tym momencie Billy zwrócił uwagę na to, że część z wytwarzanej przez niego - jak podejrzewał - elektryczności oddalała się od jego ciała... Ku dziewczynie, której chyba nie kojarzył. Nie, był prawie pewien, że jeszcze jej tu nie spotkał. Mimo to nastolatek nie czuł się nawet zaskoczony, bo w końcu wiedział, że w budynku powinien oczekiwać mnóstwa mutantów o bardzo różnych zestawach zdolności.
Kaplan zadbał o to, aby cała jego aura w końcu się cofnęła, zanikając nawet przy oczach i dłoniach, a cały ten proces potrwał tak naprawdę tylko kilka krótkich sekund od momentu jego przybycia. Jako że miał do czynienia z kimś obcym, kto mógł zareagować w nieprzewidywalny sposób, Billy uniósł nieco obie ręce, mniej więcej na wysokość swoich ramion, prezentując je w uniwersalnym geście mówiącym nie atakuj. Wolałby na dzień dobry nie oberwać. Choć może raczej na dobry wieczór? Nawet nie wiedział która tutaj była godzina. Ostatnio tyle skakał pomiędzy strefami czasowymi...
- Przybywam w pokoju i szukam... Pewnie najlepiej po prostu kogoś z X-Men? - zaczął, bo dziewczyna wyglądała na jego rówieśniczkę, a nie na kogoś, kto mógłby podejmować decyzje w imieniu całego Instytutu. Teraz mógł się jej przyjrzeć lepiej, bez zmieniającej wszystko błękitnej poświaty, więc był w stanie ocenić, że musiała być Azjatką... Z pofarbowanymi albo naturalnie odmienionymi przez mutację włosami, które jaskrawością bardzo przyciągały uwagę.
Dopiero w tym momencie do Kaplana dotarło coś jeszcze... I chłopak rozejrzał się szybko, starając się ocenić szkody, które mógł wyrządzić w pomieszczeniu zdecydowanie nie będącym hallem, do którego oryginalnie zmierzał. Widział, że parę lżejszych maszyn do ćwiczeń się przewróciło, kilka obiektów - w tym coś przypominającego metalowe rękawice - odturlało się po podłodze, a pobliskie ruchome elementy jeszcze się trochę kołysały po tym, jak niewątpliwie zostały wprawione w ruch uderzeniem energii... Ale chyba nic nie zostało zniszczone. Mały sukces.
- A przy okazji... Wybacz, mam trochę gwałtowny styl teleportacji, ale to dla mnie wciąż najlepsza metoda podróżowania - dodał na wszelki wypadek do swojej poprzedniej wypowiedzi, bo jeżeli nawet niczego tutaj nie uszkodził, to mógł przecież wystraszyć nastolatkę, a za to również wypadało ją przeprosić. Teraz Billy opuścił już ręce wzdłuż ciała, zakładając, że jego przekaz dotarł i najpewniej nie był uznawany za wroga czy innego agresora. Czułby się zresztą trochę głupio, gdyby miał utrzymywać tę pozycję przez dłuższy czas.

Wyglądało na to, że Billy'ego miała czekać powtórka z rozrywki... A prawdę mówiąc chłopak powoli zaczynał mieć dość tłumaczenia się po kolei prawie każdemu, z kim się ostatnio spotykał. Choć tym razem chyba musiał zapisać na plus fakt, że przynajmniej nikt na dzień dobry nie wymierzył do niego z żadnej broni, jak zdarzyło się w przypadku Runaways, a wcześniej Avengers... Choć odnośnie tych ostatnich jeszcze to rozumiał, skoro przypadkowo wylądował w ich bazie. Druga grupa nie posiadała dobrej wymówki, bo w końcu trafili na siebie w miejscu publicznym.
Tu i teraz jednak Kaplan po prostu westchnął ciężko, w tym samym momencie kierując wzrok ku sufitowi, nim znów spojrzał na nieznajomą. Miał ochotę wytknąć jej, że - o ile nie była telepatką, empatką albo kimś podobnym - tak czy siak nie potrafiłaby wykryć jego kłamstwa... Ale powstrzymał się z paru powodów. Po pierwsze, teoretycznie mogła mieć jedną z tych zdolności, a wtedy wyszłoby trochę głupio. Po drugie, on sam kiepsko oszukiwał, o czym przekonał się wielokrotnie w trakcie szesnastu lat spędzonych pod jednym dachem z mamą - psychologiem. No i... Po trzecie, pewnie nie powinien irytować kogoś, od kogo potrzebował pomocy. Ani sugerować, że zamierzał zmyślać, kiedy tak nie było, a właśnie został przed tym ostrzeżony. Powoli uczył się hamować sarkazm, ale przed nim jeszcze długa droga.
- Nie mam po co kłamać. Kiedy tu ostatnio wpadłem, zostałem oprowadzony i zaproszony ponownie, w imieniu mojej drużyny nawiązałem wtedy współpracę z X-Men. A teraz przydałaby mi się mała przysługa. Choć to też coś dobrego dla was... W pewnym sensie - wyjaśnił, pomijając parę mało znaczących szczegółów... Jak na przykład ten, że ta wspomniana przez niego współpraca została bardzo niejasno zdefiniowana, więc nie wiedział do końca na czym miała polegać. Mieszkańcy Instytutu zaoferowali Young Avengers swoją pomoc i tego chłopak zamierzał się trzymać, w jakiej formie by nie przyszła. Wspólne treningi przydałyby się im w takim samym stopniu co okazje do wykazania się na misjach.
Choć Kaplan dopiero co zwalczył impuls nakłaniający go do skomentowania kwestii kłamstw i ich wykrywania, teraz obudził się w nim już kolejny, tym razem nakazujący mu powiedzieć co nieco na temat sposobu, w jaki witano tutaj gości... Albo raczej zapytać o to, czy zawsze proces ten przebiegał tak miło i przyjaźnie. Nastolatek aż przygryzł na moment dolną wargę, aby się przed tym powstrzymać. Musiał trzymać język za zębami, bo jeszcze trochę i naprawdę zacznie zrażać do siebie ludzi tak skutecznie jak Tommy... A to by było okropne. Nawet nie chciał o tym myśleć.
Obejmując się luźno ramionami w pasie, chłopak na szybko przewertował w głowie swoje opcje. Powinien wymienić z kim się tutaj ostatnim razem widział, żeby rówieśniczka mogła to potwierdzić? Nie miałby nic przeciwko, lecz ostatecznie uznał, że nie będzie sam tego proponował i po prostu odpowie, jeżeli nastolatka go o to zapyta. Może... Może należałoby dokładniej wytłumaczyć sytuację, żeby dziewczyna zrozumiała, że chodziło o coś pilnego? Tak, to brzmiało już lepiej.
- Uwaga, będzie przydługo. Ja i moja znajoma zostaliśmy przed chwilą zaatakowani przez... Chyba mutantkę albo przynajmniej przez kogoś z mocami. I z morderczym nastawieniem, dosłownie. Z oczywistych powodów nie możemy jej wypuścić, a ta moja koleżanka nie zgodziła się na oddanie jej policji, zresztą przy nie do końca określonych zdolnościach to rzeczywiście mógłby być problem, więc... Doszliśmy do wniosku, że podrzucimy ją wam do sprawdzenia. Wiesz, telepatycznie i tak dalej. Może uda się jej jakoś pomóc, a może osadzicie ją w ośrodku zamkniętym, jak uznacie za stosowne. Teraz jest nieprzytomna, ale to się może szybko zmienić, więc trochę nam się spieszy - wytłumaczył, choć już teraz podejrzewał, że pewnie będzie to jeszcze musiał powtórzyć komuś wyżej postawionemu... I prawdopodobnie z większymi szczegółami. Trudno, w tym momencie chciał już po prostu załatwić sprawę i mieć napastniczkę z głowy. A potem wrócić do domu i porządnie się wyspać. Zachciało mu się brać na siebie tyle obowiązków... A tu jeszcze powinien skoczyć do Kate i streścić jej co się z nim ostatnio działo! Na pewno nie dzisiaj.

Na pytanie o drużynę Billy rzucił tylko jej pełną nazwę i nie wchodził w żadne szczegóły. W tej chwili było to akurat najmniej istotne, a ci u władzy Instytutu i tak wiedzieli do jakiej grupy należał. Nie był pewien czy w pełni znali jej sytuację, ale wcale by go to nie zdziwiło... Nie dość, że posiadali w swoich szeregach telepatów, to jeszcze mogli przecież po prostu zapytać o detale kogoś, z kim sami współpracowali. Oby tylko nie Tarczę, bo z nią Kaplan naprawdę nie chciał mieć już nic więcej wspólnego i ani trochę nie ufał jej ocenie sytuacji... Już wolał Mścicieli, nawet jeżeli część z nich okazała się być wielkim zawodem. Z tego wszystkiego przynajmniej jego idolka nie pokazała się od złej strony... Zawsze coś.
Niestety nastolatek bardzo szybko przekonał się, że ta dziewczyna najwyraźniej podzielała opinię Nico względem dorosłych... I tym razem ledwo udało mu się powstrzymać zniecierpliwione przewrócenie oczami. Odkąd objawiły się jego moce jeszcze ani razu nie miał z ich powodu żadnych nieprzyjemności. Jasne, wiedział, że to się zdarzało, że nawet niektórzy Mściciele mieli na tym polu dziwne poglądy, ale nie wierzył, że było to aż tak powszechne. Po prostu każdy człowiek myślał sobie coś innego i jedni nie lubili mutantów, inni czarnoskórych, a jeszcze inni homoseksualistów... To nie oznaczało od razu, że każdy policjant czy sędzia albo przysięgły potraktowałby takie mniejszości źle i to bez powodu. Istniało jeszcze coś takiego jak prawo, którego przestrzegania pilnowało więcej organów, nie wspominając nawet o wścibskich mediach. Poza tym... Zgodnie z tym tokiem rozumowania nie można było karać sporej części super-przestępców, bo nie zostaliby potraktowani sprawiedliwie... Mimo swoich zbrodni. A ich napastniczka wcale nie kryła bycia świadomą morderczynią, więc na jakiś wyrok na pewno zasługiwała.
Póki co jednak Azjatka wyciągnęła do niego rękę, więc Billy zmuszony był na moment zastopować tę istną lawinę myśli, aby uścisnąć jej dłoń i przynajmniej na chwilę skupić się na tu i teraz. Nie powinien tak odpływać, nawet wówczas, gdy właśnie się czymś oburzał... Kiedyś to się mogło naprawdę źle dla niego skończyć.
- Billy albo Wiccan. Na to drugie dopiero uczę się reagować. A co do tamtej... Może by i nie spytali co zrobiła, w co nie do końca wierzę, ale szczerze mówiąc niesprawiedliwie mogliby ją chyba tylko osądzić na plus. Tę moją koleżankę na powitanie dźgnęła nożem w brzuch i gadała coś o tym, że musi zabijać, bo inaczej... Nie pamiętam dokładnie co inaczej, ale miała jakieś głupie wyobrażenia. Jak po praniu mózgu albo przy chorobie psychicznej. Że jeżeli chce nas okraść, to musi też zabić i w ogóle. Jakoś trzeba będzie ją odseparować od potencjalnych ofiar - to powiedziawszy, chłopak przygryzł na moment dolną wargę, maltretując ją i wyraźnie się nad czymś zastanawiając, lecz ta pauza potrwała bardzo krótko, góra trzy sekundy. Widać po nim było, że jeszcze nie skończył i rzeczywiście, bo zaraz potem ponownie zabrał głos.
- Nie jestem pewien co potrafi, lecz to może być jakoś związane z kontrolowaniem płynów. Ciężko mi to wyjaśnić, ale... Wydaje mi się, że chciała po cichu przepchać do mnie i mojej znajomej jakąś ciecz, tylko nie wzięła pod uwagę, że moja elektryczność trafi w mokry ślad na drodze i w ten sposób ją porazi. Mogę się mylić. Ach, no i jeszcze jedno. Zdecydowanie wiedziała co robiła, nie stresowała się wizją odebrania życia, chyba zdarzało się to jej już wcześniej - w trakcie tych wyjaśnień nastolatek nie do końca świadomie ponownie objął się ramionami w pasie. Ostatnio zaczynał traktować tę pozycję jako wyjściową, czyli taką, do której wracał w spoczynku. Pewnie mówiło to coś o nim i jego pewności siebie, ale starał się tym nie przejmować.
Chłopak czuł, że opowiedział już chyba wszystko to, co było naprawdę istotne dla zrozumienia problemu. Inne szczegóły tyczyłyby się już po prostu miejsca, czasu, uczestników wydarzeń... Czyli spraw ważnych, ale takich, których nieznajomość nie wpływała na to, jak należało obchodzić się z napastniczką. Zdawał sobie sprawę z tego, że jego rówieśniczka zapewne nie była upoważniona, by o czymkolwiek decydować, ale i tak wolał jej to streścić. Gdyby potem zapomniał o czymś wspomnieć albo gonił go czas i przez to nie zdążył podać X-Men jakiejś informacji, to zawsze ona będzie to mogła zrobić w jego imieniu.