Hall Wejściowy

Pomieszczenie na które napotykamy bezpośrednio po wejściu do budynku. Posiada piękne schody prowadzące na pierwsze piętro, oraz liczne odnogi korytarzy ciągnących się do pomieszczeń ulokowanych na parterze.

Rictor potrzebował kilku sekund, aby zastanowić się nad odpowiedzią na pytanie Laury. W tym czasie zmarszczył czoło, nieufnie przyglądając się wspomnieniom z momentu prędkiego przebiegania wzrokiem listy... Ale tak, był praktycznie pewien, że widział na niej nazwiska wszystkich tych trzech osób, w związku z czym wreszcie kiwnął głową - nie dodając już jednak nic więcej. Nie wchodził w te pliki, po części z powodu pospiechu, w jakim wówczas działał, ale i dlatego, że nie zamierzał otwierać i czytać potencjalnie prywatnych danych swoich własnych znajomych... Gdy nie było to tak naprawdę konieczne.
Kiedy Laura bez słowa zmieniła dotychczasowy kierunek podróży, Ric i Star zatrzymali się tuż po Rahne i obaj również zwrócili spojrzenia ku oddalającej się dziewczynie. Żaden z nich nie zabrał głosu; woleli pozwolić Wolfsbane zająć się tą kwestią, nie mniej jednak wysłuchali tej wymiany zdań, znów zerkając po sobie w chwili, gdy wspomniana została Frost... I wreszcie ponownie ruszyli z miejsca - natychmiast, gdy tylko Rahne była na to gotowa.
Po drodze Latynos zdecydował się rzucić okiem na swoją komórkę i nie zawiódł się: czekały na niego dwie nowe wiadomości, obie od Lorny. Ta chronologicznie pierwsza kontynuowała temat Cerebro, a także traktowała o monitoringu i jakimś cyborgu... Następna zaś informowała przede wszystkim o tym, że Polaris skierowała się już z powrotem do miasta. W porządku, koniec końców tutaj zagrożenie i tak już minęło, przynajmniej to bezpośrednie - w związku z czym mężczyzna odpisał krótko:
"My też niedługo wrócimy do XFI."
Wkrótce potem grupka dotarła już do hallu i zaczęła zbliżać się do głowy maszyny. Prezentowała się praktycznie identycznie do tej, z którą Ric i Star mieli już do czynienia w parku... Więc przynajmniej wyglądało na to, że wzór miały jeden i łatwo je będzie w przyszłości rozpoznać - jak długo nie pojawią się kolejne modele.
Shatterstar podszedł do robota i pochylił się nad nim, wysuwając ostrza z jednego z rękawów, by zaraz rozciąć, z zaskakującą delikatnością i precyzją, metal, a następnie otworzyć głowę. Przez krótką chwilę przyglądał się uważnie jej wnętrznościom, szukając czegoś, co by go mogło zaniepokoić. Na wszelki wypadek wyjął ze środka urządzenie pomagające namierzać gen X.
- Nie powinien stanowić już zagrożenia, przynajmniej tak długo, jak nikt nie postanowi złożyć go w całość lub podłączyć do czegoś, co może go zasilić - odparł spokojnie do Rahne, prostując się i chowając swoje ostrza. Pytanie o plan pozostawił jednak bez odpowiedzi, to była specjalność Rictora.
- Więc oby nikt mądry na to nie wpadł. Powinniśmy pewnie przylepić mu na czole jaskrawą karteczkę z ostrzeżeniem, ale coś czuję, że tym bardziej by kogoś skusiła... Tak czy siak, co robimy z tą bazą danych? Bo niespecjalnie mam ochotę zgrywać ją do tutejszego komputera. W tej chwili Instytut nie słynie z wysokiego poziomu bezpieczeństwa - prawda była taka, że Latynos w ogóle nie chciał dzielić się z nikim tymi plikami. Praktycznie każda strona mogła wykorzystać je w zły sposób, zdrajców nie brakowało, nie wspominając już nawet o możliwości wycieknięcia informacji...

// Tak, obaj pisaliśmy ten post. Nie rządzę się aż tak bardzo.

Wspomnienie Xaviera - szczególnie w taki sposób - sprawiło, że Rictor drgnął wyraźnie i odruchowo pochylił trochę głowę, jednocześnie opuszczając także wzrok. Jasne, profesor zawsze twierdził, że działał dla dobra wszystkich mutantów, budował pokojową przyszłość dla nich i zwykłych ludzi, czym odróżniał się od swojego największego wroga... A w tym samym czasie, na przykład, szkolił do walki młodzież. Latynos potrafił to zrozumieć, pewnie. Nie miał nic przeciwko temu, że został odpowiednio wytresowany już za młodu - przynajmniej teraz potrafił sobie radzić... Ale po prostu nie mógł nie zauważać w tym pewnej hipokryzji.
Nie pomagało też, że jego własne, osobiste doświadczenia z niektórymi decyzjami Xaviera również nie należały do najmilszych. Do tej pory doskonale pamiętał siedzenie w zamknięciu - nawet nie w celi, tylko dosłownie w małej klatce - gdy ówczesny dyrektor szkoły uznał, że tak będzie najlepiej dla niego i reszty X-Force... Najbezpieczniej. Tyle dobrego, że Sam powiedział mu wtedy do słuchu, ale i tak stanowiło to marne pocieszenie. Być może Rictor wyniósłby z tego większą satysfakcję, gdyby jego kolega z drużyny jednak spoliczkował wtedy Xaviera... Należało mu się na otrzeźwienie, gdyby ktoś pytał Rica o zdanie.
- Nie zawsze - skwitował więc słowa Wolfsbane, mimo wszystko nie wchodząc w szczegóły, choć nie był w stanie uniknąć dość gorzkiego tonu. Najwyraźniej mieli różne zdania na ten temat, a Latynos wolał się teraz nie nakręcać... Bo w końcu czekały na nich ważne sprawy. Wbrew pozorom czasami potrafił zapanować nad temperamentem.
Póki co mężczyźnie nie pozostawało nic innego, jak tylko skrzyżować ramiona na klatce piersiowej i wysłuchać dalszych relacji Rahne. Jej uwagi brzmiały logicznie, co nie zmieniało faktu, że ani trochę mu się nie podobały. Czekanie tak naprawdę w ogóle nie wchodziło w grę. X-Men potrafili znikać na zbyt długo i nie zawsze dało się złapać z nimi przez ten czas kontakt... Nie, ta opcja odpadała. Z drugiej strony zdawanie się na opinię niedawnego przeciwnika też średnio się Rictorowi uśmiechało.
- Z deszczu pod rynnę - mruknął pod nosem, ale w głębi ducha odrobinę pocieszało go to, że przynajmniej pod tym względem najwidoczniej się z Wolfsbane zgadzali... Sądząc po jej wyrazie twarzy. W końcu jednak Ric westchnął cicho, z wyraźnym zrezygnowaniem, po czym oparł się lekko o ramię Stara swym własnym.
- Przynajmniej jedna agencja i tak ma dostęp do tych plików. Na to wiele nie poradzimy. Zostaje kwestia tego rodzaju: czy my zamierzamy z nich korzystać? Jasne, dowiemy się co o nas wiedzą, to już coś, ale czy z tego powodu warto ryzykować kradzież danych? Szczególnie teraz, gdy nie mamy pewności, że możemy ufać każdemu w szkole? Jeżeli nie... To zostaje też usunięcie bazy - Latynos osobiście był temu przeciwny. W jego kieszeni nośnik miał się dobrze, a X-Factor i tak potrafiliby go obronić, gdyby nawet ktoś się o nim dowiedział... Ale skoro miał zaprezentować dostępne opcje, to właśnie to zrobił.

Ric kiwnął krótko głową na opinię Rahne, lecz prawdę mówiąc uczynił to dość sztywno, a wręcz mechanicznie. Osobiście starał się nie myśleć zbyt wiele - i za często - o takich obrazach. Zdawał sobie sprawę z tego, że tylko wyprowadziłoby go to z równowagi, znał własne problemy i słabe strony, a w tej chwili nie mógł sobie pozwolić na kierowanie się złością. W takim wypadku jeszcze naszłaby go ochota, aby powrócić do dawnych metod postępowania, do tego, co zrobiłoby w tej sytuacji X-Force... I być może Shatterstar byłby szczerze zachwycony taką zmianą, ale Rictor rozumiał, że na dłuższą metę wszyscy tylko by na niej ucierpieli. Nie zmieniało to faktu, że na przykład wysadzenie bazy twórców Sentineli przyniosłoby mu dziką satysfakcję - jakoś tak na mniej więcej jedną minutę, nim skupiłby się na nieprzyjemnych konsekwencjach i zaczął żałować swoich działań.
Pogrążony w myślach oraz w snuciu możliwych planów - czego nagle oczekiwało od niego zbyt wiele osób na raz, co zaczynało go już trochę przytłaczać - Latynos jak przez mgłę usłyszał pytanie Wolfsbane o agencję detektywistyczną. Nim zdążył się powstrzymać, odpowiedział na nie krótko, odruchowo, ale za to przynajmniej natychmiast:
- X-Factor - mężczyzna potrząsnął głową, starając się oczyścić ją ze zbędnego w tej chwili bagażu, aby zamiast tego móc w spokoju skupić się na tu i teraz. W praktyce nic mu to oczywiście nie dało, ale nawyk był zwyczajnie silniejszy od niego. Z tego wszystkiego coraz ciężej było mu też ignorować narastający ból w okolicach skroni, dodatkowo wpływający negatywnie na jego nastrój, ale robił co mógł, aby się mu nie poddawać. Miał w tym sporą praktykę.
- X-Factor Investigations, tak dokładnie. Madrox już tutaj był w tej sprawie, dogadywał się z kimś, oferował pracę absolwentom i tak dalej. Tak przeszła do nas Lorna i póki co nie narzeka. My działamy jawnie, nasi klienci wiedzą, że mają do czynienia z mutantami, wszyscy o tym wiedzą, więc robimy trochę za dobry piar. O dziwo póki co nie mieliśmy jeszcze nawet żadnych poważnych kłopotów - miał tu oczywiście na myśli problemy z ludźmi, którzy nie przepadali za mutantami i nie bali się im tego okazać. Dziwne, że nikt się na nich nie skarżył, szczególnie po tych ostatnich drobnych trzęsieniach ziemi, nad którymi Latynos odrobinę zbyt późno zapanował...
Ric nie mówił jeszcze nic na temat planów i pomysłów, o które również zapytała Rahne. Powiedzmy, że wolał na początek wyjaśnić kwestię agencji, żeby chociaż ta jedna sprawa była jasna. Tak czy siak nie mogli raczej sami zadecydować o dalszych losach bazy... A może mogli? W końcu mieli ją ze sobą.

Pewnie nie powinni zbyt długo skupiać się na temacie agencji - i Rictor był tego w pełni świadomy, gdyż irytujący głos rozsądku oraz poczucie obowiązku ani na chwilę nie dawały mu o tym zapomnieć, stale go ponaglając i szepcząc mu do ucha. Mieli ważne sprawy na głowie. Od ich decyzji teoretycznie mogło wiele zależeć. Nie mogli tak po prostu tracić czasu... A jednak przeniesienie części uwagi na coś mniej pilnego dawało im chwilę wytchnienia, której chyba potrzebowali... A przynajmniej Ric - tak.
- Tak naprawdę różnie z tym bywa. Czasami mamy względny spokój, a innym razem Madrox musi się rozmnożyć, żebyśmy jakoś wyrobili. Teraz też zajmuje się zleceniem, my staramy się ogarnąć sprawę bazy, a Lorna miała pilnować biura... Które pewnie na trochę zamknęła, skoro przyleciała tu pomóc. Ale Madrox wydaje się być zadowolony, więc z tego wszystkiego chyba spełniamy przynajmniej jego marzenie - Latynos wzruszył ramionami i postarał się wymusić na sobie nieznaczne uniesienie kącików ust, głównie ze względu na uśmiech Rahne, którego nie chciał zawieść... Lecz mimo to dosłownie czuł, że część napięcia póki co ulatniała się z jego ciała. Być może nawet odbiło się to lekko na jego postawie, teraz odrobinę luźniejszej, choć wciąż w żadnym razie nie zrelaksowanej?
Mężczyzna pozostawał czujny, po części z przyzwyczajenia, ale i po prostu z powodu przeświadczenia, że obecnie faktycznie nie byli bezpieczni. W tej chwili nie chodziło już nawet o jego typową - z braku lepszego słowa - paranoję. Przynajmniej S.H.I.E.L.D. - jeżeli nie inne agencje - znało położenie szkoły. Kto wie ile osób poznało jej lokację przez ten kosmiczny atak. Urządzenia namierzające mutantów musiały widzieć Instytut jak świecący punkt na mapie świata. Od teraz jego mieszkańcy już praktycznie zawsze będą się znajdowali w stałym zagrożeniu. A skoro o tym mowa...
- Te bransolety. Blokujące rozpoznawanie genu X. Powinniśmy je sobie zaraz znaleźć - przypomniał, a choć mówił w głównej mierze do Rahne, to jednak zaraz rzucił też krótko okiem ku Starowi. Nie był pewien czy jego przyjaciel będzie w ogóle potrzebował takiego zabezpieczenia, choć najprawdopodobniej nie... Ale za to Lorna czy Madrox już na pewno z nich skorzystają. Raczej nikt się na nich nie obrazi, jeżeli zabiorą ze sobą mały zapasik na potrzeby X-Factor.
- Wiadomo gdzie ich szukać? - dodał jeszcze, teraz już zdecydowany, aby przygarnąć parę egzemplarzy. Być może mogliby nawet zaryzykować rozebranie jednego z nich? A nuż Star nauczyłby się je replikować i mogliby wspomagać też innych mutantów... Do czasu, aż ktoś by się o tym zorientował... Z jednej strony coś takiego mogło pogorszyć ich sytuację, z drugiej zaś - ciężko byłoby zostawić tyle osób na pastwę losu. Nie podobał mu się ten wybór.

Pierwsza świadoma myśl Billy'ego po pojawieniu się w nowym miejscu brzmiała: to wcale nie wygląda na salę konferencyjną. Początkowo błękitna energia chłopaka mocno ograniczała mu widoczność, lecz na szczęście prędko się cofała, pozwalając mu wyłapywać coraz więcej szczegółów otoczenia... I podczas gdy ostrożnie odstawiał swoich towarzyszy oraz siebie samego na podłogę przed schodami, mógł już mniej więcej zorientować się w sytuacji.
Szybkie potoczenie wzrokiem po okolicy dowiodło przede wszystkim tego, że chyba niczego nie zniszczył, bo szczerze mówiąc nawet nie miałby za bardzo czego. Kawałek dalej stały co prawda jakieś posągi, ale najwyraźniej nie znalazły się w strefie bezpośredniego zagrożenia... Czyli najwyraźniej chłopak nie musiał się martwić o początki swojej znajomości z X-Men. Zdemolowanie ich domu mogłoby w końcu uczynić je trochę napiętymi i nieprzyjemnymi.
Dopiero po kilku sekundach do chłopaka dotarło, że wcale nie byli w pomieszczeniu sami. Jego uwagę przyciągnęła wreszcie jakaś dziewczyna... Azjatka, tyle mógł poznać po rysach twarzy, choć nie potrafiłby określić tego dokładniej i nawet nie próbował. Podejrzewał, że nieznajoma - tutejsza uczennica? - mogła być mniej więcej w jego wieku, ale z drugiej strony kojarzył też coś o tym, że Azjaci na ogół bardzo długo wyglądali młodo, więc... Pewnie równie dobrze mogła być od niego trochę starsza. Nie wyglądała na zbyt szczęśliwą, właściwie to wręcz przeciwnie, ale Wiccan chyba nie miał w tej chwili siły, aby się nad tym zastanawiać.
Kaplan nie wiedział czy powinien się teraz jakoś odezwać, a jeżeli tak, to co należałoby w tej sytuacji powiedzieć. Pewnie wypadałoby się przywitać, to zawsze zdawało się być bezpiecznym założeniem, ale mimo wszystko przecież był tutaj tylko gościem i nie miał pewności odnośnie tego, czego oczekiwali od niego pozostali... W związku z czym ostatecznie chłopak po prostu skierował pytające spojrzenie na Shadowcat i Icemana. Na ich obliczach szukał wskazówek odnośnie tego, jak powinien się zachować.
Jeżeli wszystkie jego główne przypuszczenia były słuszne, to dla tej dziewczyny nadludzkie moce najprawdopodobniej nie stanowiły niczego dziwnego albo nietypowego... Pewnie sama je nawet posiadała. W porządku, bo to by oznaczało, że nie zrobił niczego złego teleportując się w jej obecności, a w razie zajścia takiej potrzeby mógłby też używać innych swoich zdolności. Czy uczniowie - o ile to rzeczywiście do nich należała nieznajoma - w ogóle wiedzieli o tym, że ich szkoła była równocześnie bazą X-Men? Bardzo możliwe, ale jeszcze nic na to tak naprawdę jednoznacznie nie wskazywało... Więc nastolatek mógł się tego tylko domyślać.
Billy ucieszyłby się, gdyby ktoś po prostu podał mu teraz kolejny zestaw jasnych instrukcji co dalej. Miał tutaj w ogóle zostać? Czy robił tylko za transport po tym, jak raz porwał Shadowcat i Icemana ze środka ich misji? Przy tych wydarzeniach z Houston X-Men byli pewnie zbyt zajęci, aby się nim w tym momencie zajmować, a on oczywiście potrafił to zrozumieć... I szczerze powiedziawszy nigdzie aż tak mu się nie spieszyło. To znaczy, oczywiście powinien znowu zajrzeć do domu, no i ciągnęło go do schronu - i Victora - a Kate powinna dostać od niego raport, ale... Ale znalazł się w bazie X-Men. Nie obraziłby się, gdyby miał tu chwilę zaczekać na ich zainteresowanie. Niezależnie od okoliczności, spełniało się właśnie jedno z jego fanboy'owskich marzeń.
- Co teraz...? - spytał więc cicho dorosłych, przesuwając pomiędzy nimi spojrzeniem, aby nie skierować swoich słów do konkretnej osoby, tylko do obojga jednocześnie. Nieco niepewnie posłał też blady uśmiech tamtej dziewczynie, uznając, że to chyba wystarczająco dobry zamiennik powitania... Przynajmniej na tę chwilę.
Do tej pory energia Kaplana zanikła już całkowicie, nie kręciła się nawet przy jego dłoniach czy oczach, ale - jak niemalże zawsze - pozostawiła po sobie charakterystyczny zapach, zazwyczaj kojarzony z burzami. Nastolatek luźno skrzyżował ramiona na klatce piersiowej, czekając na dalszy rozwój wydarzeń oraz na informacje odnośnie tego, co powinien dalej ze sobą zrobić.

Billy naprawdę nie miał teraz nic przeciwko przyjęciu dla siebie roli drugoplanowej. Przeciwnie, w pełni odpowiadało mu słuchanie pozostałych osób zebranych w pomieszczeniu i dostosowywanie się do tego, co one zadecydują. W związku z tym chłopak jedynie wodził wzrokiem pomiędzy mówiącymi, czyli początkowo głównie między Kitty i dziewczyną, która przedstawiła się jako Hisako... I kiwał głową w momentach, gdy wydawało mu się, że powinien. Poza tym rzucił tylko ciche dzięki na tekst o efektach specjalnych i nie wtrącał się bardziej w rozmowę, pozwalając Shadowcat w spokoju wyjaśnić sytuację. Tak czy siak czuł się trochę przytłoczony, więc potrzebował czasu, aby poukładać sobie wszystko w głowie i odzyskać pewność siebie... Przynajmniej na takim poziomie, na jakim posiadał ją zazwyczaj.
Nastolatek nie był pewien o co dokładnie chodziło ze skrótem DR, ale podejrzewał, że musiało to być miejsce, do którego z jakiegoś powodu nie powinni mieć wstępu. Odnotował to sobie w pamięci na przyszłość, lecz teraz nie zamierzał jeszcze o nic pytać... Może zrobi to później, gdy sytuacja już się uspokoi. Tak czy siak, potem nastąpiło już krótkie przedstawienie, a po nim przypomnienie o konieczności zachowania dyskrecji - to właśnie w tej chwili ze strony chłopaka padło najważniejsze kiwnięcie głową - i w końcu... Krótka opowieść o Houston. W tym momencie Kaplan odruchowo wbił wzrok w podłogę, czując gwałtowny przypływ wyrzutów sumienia. Trochę to mało sprawiedliwe, że spotykało go teraz coś dobrego, a on chciałby się z tego cieszyć, podczas gdy tam... Tam działo się coś takiego.
Logicznie rzecz biorąc Billy wiedział, że nie mógł nic na to poradzić. Jeżeli nawet zabrałby tam wcześniej swoją grupę, to najprawdopodobniej skończyłoby się to dla nich wszystkich źle - bo tylko parę osób posiadało jakiekolwiek przeszkolenie, a po dołączeniu nowych członków nie potrafili jeszcze działać jako drużyna. Mimo to żałował, że nie mogli tego powstrzymać i nic nie mógł na to poradzić. W końcu uczucia nie musiały zważać na rozsądek... Szczególnie te negatywne.
Wyrzuty sumienia tylko się pogłębiły, gdy Kitty zasugerowała, aby Hisako oprowadziła go po budynku. Och, bardzo podobał mu się ten pomysł, jego wewnętrzny fanboy miał ochotę skakać z radości, ale przecież... Okazywanie tego teraz byłoby tak strasznie niewłaściwe. Chłopak oderwał w końcu spojrzenie od podłogi i zerknął pytająco na Azjatkę, oczekując na jej decyzję... Choć prawdę mówiąc podejrzewał, że skoro propozycja padła ze strony Shadowcat, to raczej zostanie uszanowana i wprowadzona w życie.
Nim jednak zdążyli to do końca ustalić i być może oddalić się z hallu, w pomieszczeniu pojawiła się kolejna... Osoba. Kamienna osoba. Zaciekawienie przynajmniej na moment odsunęło od Kaplana czarne myśli i chłopak odchylił głowę lekko na bok, przyglądając się przybyszowi. Zakładał, że był to po prostu kolejny mutant, z jakiegoś powodu - chyba - chcący się osłaniać krzesłem, które najpewniej zniszczyłoby się prędzej od jego ciała. Zachowanie nieznajomego świadczyło o przyjaznym nastawieniu, a mimo to Billy zamrugał szybko, gdy na moment stał się obiektem jego uwagi. Nie wiedząc jak zareagować, znów ograniczył się do odrobinę niepewnego uśmiechu, który zniknął natychmiast, gdy tylko ponownie wspomniane zostało Houston. No i wyrzuty sumienia powróciły.
Nastolatek nie chciał pogrążać się w rozmyślaniach o ofiarach i zniszczeniach. Wiedział do jakiego stanu by go to doprowadziło i naprawdę nie mógł sobie pozwolić na wycieczkę w te rejony. Potrzebował teraz czegoś, co by go zajęło, podniosło go na duchu, żeby mógł działać dalej... I przydawać się swojej drużynie oraz innym osobom. Na szczęście jedno przesunięcie wzrokiem po zebranych - które przy okazji uświadomiło mu, że do hallu dotarły kolejne osoby - przypomniało mu o niedawnej propozycji Kitty.
- To... Wybierzemy się na ten spacer po budynku? Żeby mogli w spokoju porozmawiać - zasugerował, spoglądając na Hisako. Rozumiał, że był tutaj kimś obcym, kto pewnie nie powinien słuchać wszystkich dyskusji X-Men i ich podopiecznych. Nie miał tego nikomu za złe, a zobaczenie Instytutu od środka i tak stanowiło dla niego świetną nagrodę za posłużenie Shadowcat i Icemanowi za transport. Był gotów ruszyć za Azjatką, gdyby ta zdecydowała się ich już wyprowadzić, a w takim wypadku zamierzał jeszcze tylko pomachać do X-Men na - chwilowe - pożegnanie.

W razie czego z/t za siebie, uzależnione od tego, co zrobisz, Hisako. Jeżeli wyjdziemy, to byłoby pewnie dobrze, gdybyś zaczęła też w nowym temacie, bo w końcu to Ty oprowadzasz mnie, więc decydujesz dokąd pójdziemy.