Stary kościół

Felicia przesunęła palcami po skroniach, czując, że głowa jej zaraz pęknie. Nie mogła wybić sobie z niej głupoty, która przyszła jej na myśl. Ostatniej nocy wpadła na genialny pomysł, a mianowicie uznała, że fajnie by było mieć w domku złoty kielich kościelny. Ostatnia msza już się skończyła, więc była wręcz pewna, że kościół zostanie niedługo zamknięty. Tuż po mszy weszła niewidoczna do środka i ukryła się na piętrze, gdzie znajdowało się miejsce dla organisty. Tam zaczęła obserwować miejsce dzisiejszego rabunku. Była niemalże pewna, że wszyscy wyszli. Wystarczyło poczekać, aż księża zamkną wielkie dwuskrzydłowe drzwi do kościoła na klucz i będą święcie przekonani iż cały ich dobrobyt był bezpieczny. Bawił ją fakt, że ludzie tak ślepo wierzyli w zamki, które można było łatwo oszukać chociażby głupią wsuwką do włosów. Ona jednak była profesjonalistką i używała wytrychów. Westchnęła ciężko, czekając. Zaczęła się po chwili dość mocno nudzić, jednak była pewna, że drzwi dalej były otwarte. Poczekała jeszcze chwilę. Niestety należała do osób, które czekać bardzo nie lubiły, była niecierpliwa. Zeskoczyła z balkonu bardzo cicho, wciąż ukrywała się w cieniu, jednak powierzchnia budynku nie była duża. Dopiero teraz zauważyła starą kobietę siedzącą centralnie pod balkonem, Nic dziwnego, że jej nie zauważyła. Wymamrotała serię przekleństw pod nosem, mając wrażenie, że pomysł, na który wpadła... był jednym z najgłupszych pomysłów w jej życiu.

Felicia nigdy nie wierzyła w Boga ani jego posłańców, zwanymi aniołami. Twierdziła, że gdyby naprawdę się nimi interesował, albo istniał... to na świecie panowałby bezwzględny pokój... a ona byłaby pozbawiona pracy.
Z zaskoczeniem spojrzała na babcię i od razu uznała, że jest to kobieta pozbawiona piątej klepki, albo wszystkich klepek. Kto normalny, nawet wierzący, przemawiał ot tak do archanioła... mówiąc o bólu w krzyżach? Podrapała się po głowie, starając zrozumieć o co w tym wszystkim chodzi. Może z niej kpiła? Chciała się w taki sposób zabawić jej kosztem? Bardzo możliwe, biorąc pod uwagę fakt, że ją usłyszała... a miała wrażenie, że takie babcie mają słaby słuch - jak widać to była kwestia podlegająca dyskusji. Jednak gdyby stara kobieta naprawdę wierzyła w to, iż przemawia do anioła Raphaela... Felicia mogłaby to wykorzystać. Mogłaby posłużyć się tą staruszką aby pomogła jej ukraść złoty kielich, który na pewno pięknie by się prezentował w jej gablotce. Miała pewien plan, jednak nie była pewna czy wypali.
- Tak, to ja. Przybyłem na ziemię, aby dać ci zadanie do wykonania, które polecił sam Bóg Ojciec - powiedziała głosem wypranym z emocji, chociaż w głębi czuła, że jeszcze chwila, a wybuchnie śmiechem. Była jednak profesjonalistką. Wiedziała, że to się nie zdarzy/. Nie mogła do tego dopuścić. Wyszła z cienia, aby stara Lucy ją zobaczyła. - Pożyczyłem to ciało pięknej niewiasty, aby lepiej się z tobą skontaktować, moja droga - wyjaśniła, stojąc jednak w odpowiednim dla niej dystansie, dzielącym ją od babuleńki. W razie czego mogłaby uciec, a po kielich wróciłaby później, jak kościół będzie już pusty. Chociaż nie była tej pustości taka pewna, biorąc pod uwagę fakt, że wybijała już 21:30, a kobieta dalej tutaj siedziała, co pokrzyżowało jej plan idealny.

Kotka uniosła brew, zaskoczona tym, że stara kobieta jej uwierzyła. Nie wiedziała, że tak dobrze potrafiła grać rolę anioła, w którego nawet nie wierzyła. Starała się powstrzymać drgnięcie kącika ust, jednak to było dość trudne w sytuacji takiej, jak ta. Gdzie ona sie wpakowała...?! Musiała natychmiast się wynosić.
Co, jeśli starucha wezwała policję i już jadą...?
Felicia myślała gorączkowo nad jakimś planem, ale wszystko, co wymyśliła było albo do kitu, albo niewykonalne w tej sytuacji. Spojrzała w kierunku ołtarza, za którym, w schowku stał jej upragniony kielich. Rozchyliuła lekko wargi, aby coś powiedzieć, gdy nagle zaczął dzwonić jej telefon, powiadamiając ją o otrzymanej wiadomości. Przeklęła w duchu. Czyżby zaczęła sprowadzać pecha na samą siebie? Powoli wyjęła telefon z kieszeni i odczytała smsa.
- Właśnie dostałem wiadomość od naszego Pana Ojca - powiedziała głosem, który nie zdradzał żadnych emocji. - Mówi, że dobra z ciebie kobieta i ma dla ciebie misję. Czy zechciałabyś jej wysłuchać? - spytała, podnosząc głowę lekko do góry, aby spojrzeć na Lucy nieco groźnie, tajemniczo.
W myślach już uciekała w obłoku nocy przez dachy, ściany wieżowców, aby dostać się w końcu do swojego domu, z którego nie powinna dzisiaj w ogóle wychodzić.
To najgłupszy pomysł, na jaki wpadłaś Felicio. A tobie, Stark... dziękuję za wiadomość w takim momencie.

Kotka o mało się nie przewróciła z zaskoczenia, gdy babcia na jej oczach przemieniła się w wilkołaka z krwi i kości. Zrobiła niesforny unik, ratując przy tym swoją twarz, o którą tak bardzo dbała. Zrobiła mały piruet w powietrzu i stanęła na jednej z ławek. Nie na długo. Babcia była potwornie szybka, a kotka nie wiedziała jak się obchodzić z rozwścieczonymi, owłosionymi babciami. Nie, żeby się z taką spotkała kiedykolwiek w swoim bujnym życiu.
No ładnie...
Wiedziała, że teraz największym priorytetem będzie ucieczka i trzymanie się z dala od tego szalonego miejsca. Kielich znajdzie sobie w innym kościele. No, niech to wszystko weźmie szlag. Musiała sobie wybrać akurat to miejsce na łowy.
- Babciu! Spokojnie! Może porozmawiamy? - krzyknęła, chcąc w jakikolwiek sposób załagodzić sytuację. Rozmowa z rozwścieczonym wilkołakiem na pewno była rozwiązaniem roku! Kotka w pośpiechu dobiła do ołtarza i chwyciła za pierwszy lepszy mosiężny świecznik i machnęła nim, próbując uderzyć staruszkę w ten owłosiony łeb.
A teraz Felicio, przypomnij sobie wszystko, co zapamiętałaś z serialu o Wilkołakach...
Problem w tym, że w pobliżu nie było żadnego pistoletu nabitego srebrnymi kulami.
Od kiedy to przynosiła pecha na samą siebie?!

Felicia z trudem unikała kolejnych ciosów, które wymierzała w jej kierunku staruszka. Kto by pomyślał, że w takim ciele drzemie potwór, który mierzył z około dwóch metrów, a jeśli przesadzała, to miała ku temu powód. W końcu nie każdy ma "przyjemność" stanąć oko w oko z wielkim, monstrualnym wilkołakiem!
Kotka, gdy myślała, że już po niej... Wilkołak zatrzymał się, jakby czegoś nasłuchując. Ciekawe! Całkowicie o niej zapomniał, jakby usłyszał, jakieś nawoływanie. Jej wyostrzony zmysł słuchu dawał jej wiele możliwości i dzięki temu mogła usłyszeć co też takiego zatrzymało babcię Lucy. Wycie. Przeraźliwie głośne wycie, które mogło należeć tylko i wyłącznie do pobratymcy kobiety. No nie, kolejny wilkołak? Panna Hardy korzystając z chwili nieuwagi ze strony swojego przeciwnika, ukryła się za ołtarzem, mając głupią nadzieję, że staruszka nie zainteresuje się nią więcej. Niestety, kotka należała do tych osób, które były zbyt ciekawskie i postanowiła, że jeżeli wilkołak pobiegnie w stronę nawoływania... Felicia pójdzie za nią. Nic nie powinno jej się stać, w końcu miała umiejętność sprowadzania na każdego pecha, kto przebywał w jej obecności. Szczególnie jeśli chodziło o wrogów. Może nie zawsze, ale w większości przypadków, za co czasami była wdzięczna losowi, który ją tak obdarował. Złoty kielich musiał poczekać, ale przyrzekła sobie, że wróci po niego. Do tego miejsca. Tak, dziwne miejsce - kielich musiał być naprawdę bardzo wartościowy.