Pustkowie Limbo

Walka obu Widm nie trwała długo. Onuris miał wyraźną przewagę i po chwili ja wykorzystał odsyłając swojego przeciwnika do innego świata, na inna planetę, czy gdziekolwiek indziej. Znów zostali tu tylko we dwójkę, jak w momencie, gdy przed paroma chwilami tu przybyli. Nie reagował na jego słowa, przyglądał się za to jak dwie siły na ciele Widma toczą walkę o kontrolę. Dopiero, gdy gad wysnuł swe żądanie, Vision prychnął pogardliwie i lekko się uśmiechnął.
- Nie jesteś dla mnie żadnym wyzwaniem.– rzekł dziwnie spokojny. Chciał przekazać mu wiadomość, przesłać ostrzeżenie. Choć silne, Widmo nie stanowiło dla niego zagrożenia i nawet przez moment nie czuł, by musiał sięgać po ostateczne kroki. A tym właśnie byłoby zniszczenie rywala. Być może przemawiały jeszcze przez niego te cząstki umysłu, które nie poddały się działaniu mocy kostki, ale i te nie będą w stanie dłużej powstrzymywać zapędów syntezoida. Vision zerknął na trzymany w dłoni artefakt, a następnie znów przeniósł wzrok na Onurisa. Uśmiechnął się.
- Poznaj mą łaskę. – zwrócił się do Widma. - I nie wtrącaj się w moje sprawy. – dodał o wiele bardziej dosadnym i groźniejszym tonem. – Nie myśl, że ktoś taki jak ty dostanie ode mnie jeszcze jedną szansę. – umocnił chwyt na Cosmic Cube i przesunął dłoń nieco bardziej przed siebie.
- Pozbaw go jego brzemienia, klątwy, która na nim ciąży. A następnie zabierz nas stąd, na Ziemię. – tym do czego skierowane były te słowa był właśnie sześcian, a nie Onuris lub ktoś inny jak mógłby pomyśleć ktoś stojący obok całego zajścia. Vision znał potęgę kostki i wiedział, że spełnia ona życzenia i najskrytsze pragnienia tego kto ją dzierży. Dlaczego Mściciel zdecydował się właśnie na to? To właśnie Widmo sprawiło, że Vision znalazł się w tym miejscu i nieświadomie doprowadziło do tego, że ta moc znalazła się właśnie w rękach androida. To co dostrzegł u jaszczura sprawiło, że Vision mu współczuł i pozbawiając go klątwy chciał okazać mu litość. Jednocześnie zdawał sobie sprawę, że poczucie winy, którym będzie obarczał się Onuris jest większą karą niż szybka i bezbolesna śmierć. Gdy, i o ile, spełni się pierwsza część życzenia wróci na Ziemię i z pomocą mocy sześcianu stworzy świat, o który zawsze walczył.

To co się działo było dla Mściciela ogromnym zaskoczeniem. Onuris znów ujawniał moce, o które wcześniej nawet by go nie posądzał i to go trochę niepokoiło, choć nie zamierzał tego okazywać. Gdy Widmo go puściło, Vision mógł dojść do głosu. Zadziwiała go postawa jaszczura, który wyglądał jakby przekonany był, że syntezoid mu ulegnie i po prostu odda kostkę. Ten mimo, iż sytuacja na nowo przybierała niekorzystny dla niego obrót nie zamierzał się poddawać.
- I co dzięki niej do tej pory osiągnąłeś? Nic, kompletnie nic. Chcę zrobić to, czego ty przez cały ten czas nie zdołałeś. – nie mógł skorzystać z mocy sześcianu, w tej chwili prawdopodobnie nie byłby w stanie przeciwstawić się Onurisowi. Musiał więc zmienić swoje podejście. – Możesz mi pomóc, razem moglibyśmy osiągnąć tak wiele. Jeśli zaś nie staniesz po mojej stronie... – mimo swoistej blokady nałożonej przez jaszczura Mściciel nadal patrzył na niego z wyższością, tak samo również się wypowiadał, jakby dając rozmówcy do zrozumienia, że wcale się go nie obawia. – Za jej pomocą, dzięki zaledwie kilku słowom, mógłbym stworzyć świat, o który wspólnie z innymi walczę. Prędzej czy później uda mi się zmusić ją do posłuszeństwa, a wtedy nic nie stanie mi na przeszkodzie. – wierzył w każde wypowiedziane przez siebie słowo. Sześcian wciąż miał wpływ na charakter syntezoida, nawet jeśli nie był w stanie nasycić go swoją mocą. Przyjaciele widząc to kim się powoli staje pod wpływem Cosmic Cube za wszelką cenę staraliby się odebrać mu kostkę i powstrzymać pojawiające się w jego głowie zapędy. Na szczęście ich tu nie było. Jedynym co stało mu w tej chwili na drodze był opętany przez ciemną energię Onuris, z którym jeszcze przed momentem ramię w ramię walczył przeciw Asgardzkiej czarownicy, Enchantress. Teraz stali po przeciwnych stronach barykady, każdy z nich był przekonany o tym, że to on odniesie sukces.
- Weź ją sobie. – rzekł wyciągając dłoń, w której znajdował się sześcian. Nie przekazał go Onurisowi, chciał by ten sam po niego sięgnął. Miał nadzieję, że sześcian ostatecznie zdecyduje, że Vision jest dla niego odpowiednim partnerem i pomoże mu w kolejnych działaniach, zabierze ich z tego miejsca, gdziekolwiek się teraz znajdują. Mściciel będzie musiał uważać na działania przeciwnika, kilkukrotnie zdołał go dziś zaskoczyć, nie mógł pozwolić by tak znów się stało. Gdy gad wykona ruch w celu odebrania kostki syntezoid przejdzie do ostatecznego ataku. Żadnego dodatkowego ostrzeżenia. Albo mu się uda, albo… W ten czy inny sposób będzie po wszystkim. W normalny sposób nie pokona Onurisa. Musi go czymś zaskoczyć i tym czymś ma być wyładowanie większości zgromadzonej energii bezpośrednio poprzez umieszony na jego głowie klejnot. Wytworzona takim działaniem fala ma o wiele bardziej destrukcyjne działanie niż tradycyjny wystrzelony promień, lecz niemal do minimum uszczupla zasoby posiadanej energii, pozostawiając Visiona właściwie bezbronnym. Jeśli to zawiedzie, nic więcej nie zdoła z siebie wykrzesać i będzie zmuszony uznać wyższość przeciwnika, lecz nie widzi teraz innej możliwości. Teraz albo nigdy.

Onuris przez cały czas sprawiał wrażenie jakoby był tą istotą, którą poznał na Ziemi, ale czy było to możliwe? Prawdopodobnym scenariuszem był ten, że to tylko zagrywka, by przekonać go do dobrowolnego oddania sześcianu. Gad nie wiedział, że Vision przygotował dla niego niespodziankę. Coś co albo da mu zwycięstwo, albo pozostawi niezdolnego do dalszej walki syntezoida na pastwę losu. Wszystko co wydarzyło się dalej coraz bardziej zadziwiało i denerwowało owładniętego potęgą i mocą kostki, Mściciela. Nie trafił, spudłował, stracił być może swoją najlepszą szansę. Ale czy z pewnością była to tylko i wyłącznie jego wina? W postawie przeciwnika nastąpiła lekka zmiana, na którą normalnie pewnie nie zwróciłby uwagi. Widmo zdołało uniknąć atak syntezoida, a następnie samo przystąpiło do ataku. Czaszka, która nieoczekiwanie pojawiła się tuż obok, wystrzeliła promieniem energii prosto w Mściciela. Chciał wykonać unik. Po chwili znajdował się z dala od przeciwnika. Gdy doszedł do siebie poczuł się jak zupełnie inna osoba, coś go opuściło i uwolniło umysł.
Pokryty kurzem i ziemią podniósł się. Miał w sobie jeszcze mnóstwo siły, co było dla niego ogromnym zaskoczeniem. W swoim niemal desperackim manewrze skupił przecież ogromną ilość energii i w tej chwili powinien więc otrzymywać komunikaty o kończących się zasobach. Tak jednak nie było. Nie był pewien, czy zniszczeniu uległy odpowiednie sensory i czujniki, czy stało się coś innego. To jednak nie było najważniejsze. Szybko przyjrzał się swojemu ciału, sprawdzając jakie skutki przyniósł atak wykonany przez czaszkę. Krótka analiza wykazała, że był na tyle silny, by uszkodzić fragment klatki piersiowej i ramię lewej ręki Visiona, co sprawiało, że nie miał pełnej kontroli nad tą kończyną, do momentu aż nie zostaną dokonane odpowiednie naprawy. Gdyby nie próba uniku, mogło się skończyć o wiele gorzej.
Powoli zaczęło do niego dochodzić wszystko zdarzyło się od momentu, w którym odebrał sześcian poprzedniemu właścicielowi. Co on zrobił? Czy naprawdę chciał dopuścić czynów, o których wspominał? Przez cały czas myślał, że nic nie będzie w stanie w taki sposób na niego wpłynąć, a jednak okazało się, że bardzo się mylił. Był tym wszystkim zdruzgotany, zwątpił w siebie i w to co chciał uczynić. Choć w rzeczywistości nie minęło nawet mgnienie oka, przez jego głowę przewinęła się lawina myśli. Czy ostatecznie, w głębi duszy, nie różnił się tak bardzo od wszystkich istot, z którymi sam lub wspólnie z Avengers walczył? Czy tak było z nimi wszystkimi? Uważał, że stoi po stronie życia, że broni tych którzy nie są w stanie sami tego zrobić, leczy to była prawda? Rozumiał, że sześcian był przesiąknięty złem, ale czy będąc w posiadaniu syntezoida nie ujawnił jego najbardziej skrytych pragnień, pozostałości po Ultronie? Czy zasługiwał na kolejną szansę? Nie był tego pewien. Choć był w stanie kontynuować walkę, nie zamierzał tego uczynić.
- Zawiodłem, samego siebie. – czy rozmawiał z Onurisem którego poznał, czy była to wersja która go tu sprowadziła? Nie miało to dla niego znaczenia. Czuł się źle ze wszystkim co powiedział od chwili, gdy cosmic cube znalazło się w jego rękach. – Chciałem porzucić to w co wierzyłem i o co tak zaciekle walczyłem wspólnie z przyjaciółmi. – kontynuował słabnącym, wściekłym i pełnym zawodu głosem. W jego postawie widać było zrezygnowanie. Ze spuszczoną głową i rozłożonymi rękoma padł na kolana.  – Nie podejmę dalszej walki. Mój los jest w twoich rękach. – nie miał pojęcia co się teraz wydarzy. Czy przeżyje? Czy gad daruje mu życie, w końcu zwrócił się przeciw niemu? A jeśli tak, to co dalej? Odpowiedź na te pytania powinien poznać już za chwilę. Był gotów na wszystko co miało się wydarzyć.