Times Square

Plac na Manhattanie w Nowym Jorku znajdujący się na skrzyżowaniu Broadwayu i alei Siódmej, rozciągający się od ulicy 42 do ulicy 47. W Stanach Zjednoczonych jest tym, czym Plac Czerwony w Moskwie, Pola Elizejskie w Paryżu czy plac Trafalgar w Londynie. Jest to jedna z ikon Nowego Jorku oraz centrum światowego handlu oraz mody, słynie z dużej ilości oświetlenia.
Nazywający się wcześniej Longacre Square, plac ten otrzymał swoją obecną nazwę po tym, gdy The New York Times przeniósł swoją siedzibę do nowo wybudowanego New York Times Building (obecnie nazywanego One Times Square). Powiększony obszar placu Times, zwany Theatre District, składa się z budynków pomiędzy aleją 6 i 8 oraz ulicą 40 i 53, uzupełniając zachodnią część handlową centrum Manhattanu.

Pietro zaklął w myślach tak szpetnie, że nie jeden szewc by się zarumienił.
Na Times Square panowała niemal niczym nie zakłócana cisza; nieliczne samochody i przechodnie, nocni imprezowicze, zupełnie nie zwracali na niego uwagi. Niemniej jednak sama ich obecność drażniła go i przyprawiała o nieprzyjemne pulsowanie w skroniach.
Przydzielone mu zadanie nie stanowiło specjalnego wyzwania dla kogoś, kto potrafił poruszać się z jego prędkością, ale było upierdliwe i wymagało rozłąki z Wandą. Samo to wystarczyło, by Quicksilver zaczął przypominać tykającą bombę z zepsutym zegarem. Jeśli dodać do tego fakt, że właśnie kompletnie przez przypadek upaprał się w czerwonej farbie i nieludzko wczesną godzinę o jakiej musiał się tu zjawić by wykonać zadanie, można było otrzymać niesamowicie niebezpieczną mieszankę. Nie miał jednak czasu na wyklinanie; należało szybko wykonać misję i zwijać się do następnego punktu. W końcu obiecał Wandzie, że nie zdąży za nim zatęsknić.
Bieganie po pionowych ścianach i utrzymywanie się na krawędziach przytwierdzonych do budynku billboardów było dla niego fraszką, dziecięcą igraszką. Jednoczesne malowanie stanowiło już pewien problem, ale i z tym sobie poradził, czerpiąc satysfakcję z tego, co robił: miny Nowojorczyków na pewno warte będą całego tego zamieszania. Wyobrażał sobie też zamieszanie jakie zapanuje w prasie i telewizji, a to sprawiało, że spoglądał na całą sprawę nieco łaskawiej.
Pozyskanie farb wcale nie było trudne. Oczywiście nie zamierzał zawracać sobie głowy staniem w kolejkach i przebywaniem pośród zwykłych ludzi: im mniej miał z nimi kontaktu tym lepiej.
Po godzinach pracy zakradł się do jednego z magazynów budowlanych i krótkim dotknięciem rozsadził zamek w drzwiach dla personelu, by najzwyczajniej w świecie wejść do środka i zabrać potrzebne mu materiały. Jeśli chodziło o sumienie, Pietro był dość luźnym człowiekiem, oczywiście jeśli w pobliżu nie przebywała jego siostra. Teraz nie miało to jednak znaczenia, a Wanda nie musiała wiedzieć. Liczyły się efekty, a cel uświęca środki. Przeważnie.
Gdy na Times Square pojawiły się pierwsze promienie słońca, a razem z nimi spieszący się do pracy i szkół ludzie, Pietro siedział wygodnie na dachu jednego z pobliskich budynków i popijał colę z butelki, czekając aż zaspani mieszkańcy NYC uniosą głowy by spojrzeć na reklamy migające do nich z ekranów i dostrzegą wielki, krwistoczerwony znak wymalowany na samym środku budynku.

Angel zajechał swoim samochodem na pobliski parking. Nie była to bestia, ale kabriolet który pamiętał lepsze czasy. Mimo to mężczyzna lubił swój samochód. Kabrio zawsze w modzie. Dlaczego jednak o tak wczesnej porze zjawił się na Timesquer? Otóż miał na 12 seans w kinie ze znajomymi z uniwersytetu, a dobrze wiedział że przyjazd tutaj około godziny 10 już mija się z celem. Dlatego właśnie za w czasu przyjechał parkując samochód na jeszcze wolnym parkingu. Teraz jednak pozostało mu trochę wolnego czasu z którym nie miał co zrobić. Ubrany w skórzaną kurtkę i jeansy blondyn przechadzał się po chodnikach szukając wolnej ławki na której będzie mógł usiąść i odetchnąć. Życie studenta nie jest łatwe, nie dawno musiał pisać pracę na temat jakichś prawniczych bzdur. Mimo tego bardzo podobał mu się jego kierunek, szczególnie że wiązał swą przyszłość z zawodem prawnika. To jednak odległa przyszłość. Na razie rozsiadł się wygodnie przymykając oczy i ignorując rosnący pogłos wśród coraz to większej ilości przechodniów. Nigdzie się w końcu nie spieszył.

/cały czas nie wiem co mam tu odpisać xD/
Angel wciąż siedział z przymkniętymi oczyma na ławce. Nie bardzo wiedział która jest godzina, ale przewidział to. Jego komórka zwróci na siebie uwagę wibracjami gdy będzie czas już isć. Do tego czasu mógł się rozkoszować ciszą i spokojem. Tylko, że to całe zbiorowisko ludzi marudzących och i ach... To było przynajmniej wzburzające. Ale czego można było się spodziewać po jednym z najbardziej zaludnionych miejsc na świecie. W końcu większość ludzi to... No właściwie nic dobrego nie przychodziło na myśl chłopakowi więc uciął szybko własne rozważania. Otworzył oczy rozglądając się po ludziach którzy palcem pokazywali jeden z Bilbordów. Również odwrócił w jego stronę spojrzenie. Nic nadzwyczajnego jacyś wandale, nic co by przekonało go do dłuższego wpatrywania się w to miejsce.

Przekaz chłopaka był dużo wymowniejszy niźli jakiś napis którego w ogóle nie rozumiał. Zresztą opatulona postać wznosząca się w powietrzu i siłą woli rozrzucająca samochody? To było coś niesamowitego. Zupełnie bajeczna sprawa, podobna do jednej z tych fantastycznych historii o których można przeczytać w książkach. Nie zbyt dużą uwagę zwrócił na słowa wypowiedziane przez wznoszącego się mężczyznę. Może kogo to interesowało, ale jak dla Angela najbardziej fascynującą rzeczą wciąż pozostawała przedziwna manifestacja mocy. Angel wlepiał spojrzenie w postać przepychając się przez tłum, co nie było najłatwiejszą sprawą. Ciągle popychany, rękami rozpychał ludzi. Czuł dziwne podekscytowanie całą tą sytuacją. Zupełnie zapomniał o całym kinowym seansie, który do tej pory był taki ważny. Teraz jakaś nieznana ekscytacja zmusiła go do przyspieszenia, na tyle na ile umożliwił to tłum gapiów. Gdy zobaczył, że tajemniczy jegomość odlatuje, przez moment ścięła go panika. Jednakże wciąż utrzymywał spojrzenie swych zielonych oczu na poruszającej się postaci. Widział jak ląduje, jak ściąga płaszcz i jak dokładnie wygląda. Teraz już niemal biegiem się do niego zbliżał. Jednak nim jeszcze zdążył go złapać, jakieś 5 metrów od niego stanął jak wryty. Właściwie co chciał zrobić? Złapać go i oddać wymiarowi sprawiedliwości? Dowiedzieć się skąd ma te bajeczne moce? Zawahał się, tocząc wewnętrzny spór.

Podczas gdy Angel próbował złapać latającego chłopaka kablami wysokieo napięcia swą podróż na Times Square odbywał Electro. Właściwie nie miał jakiś większych planów. Chciał się nieco pobawić w zabawę zwaną zniszcz. Długo nie występował na większych arenach, a ostatnio nie ma dla niego roboty, więc dlaczego się nie rozerwać? Zeskoczył zaraz przy sporej reklamie multimedialnej. Widownia jak się okazało była już na miejscu, więc przedstawienie czas zacząć. Na początek złapał za skrzynkę z bezpiecznikami przy słupie wysokiego napięcia i złapał za nie wyszrpując je z miejsca co powinno spowodować dostarczanie energii elektrycznej do jego ciała tym samym gasząc wszystkie urządzenia elektryczne w tej dzielnicy. Kiedy wystarczająco się naładował wystrzelił piorun prosto w jeden z billboardów powodując jego zapłon. Strzelał piorunami jeszcze przez jakiś czas niszcząc i zapalając wszystko co znajdowało się dookoła niego. Napatoszył mu się nawet śmigłowiec CNN, którego również potraktował swoją ukochaną mocą. A przy tym się śmiał jakby miał niemały ubaw. Ciekawe czy i kto zareaguje na jego straszliwe poczynania? | Pozwolenie Lokiego na malutką ingerencję, żeby wam się nie nudziło.

Jeśli ktokolwiek kiedykolwiek w Nowym Yorku miałby kiedyś problem ze znalezieniem jakiegoś baru z ciekawym jedzeniem, konkretnego sklepu, czy zwykłego McDonalda, jedną z najprostszych rzeczy jakie można zrobić, jest udanie się w okolice Times Square. Te okolice Manhattan są miejscem, w którym przy odrobinie cierpliwości znajdziesz wszystko. Jest nieco tłocznie, szczególnie w godzinach szczytu i w weekendy, ale całkiem żywo.
I właśnie to miejsce Johnny wybrał na znalezienie czegoś co nadawałoby się na jego śniadanie.
Gdy obudził się rano, w miarę wracania świadomości i wspomnień z dnia poprzedniego, Johnny łapał coraz większego kaca moralnego. Po powrocie z Reed'em do "bazy" dosyć szybko rozeszli się do swoich pokoi. A przynajmniej młody Storm prawie od razu poszedł do siebie, żeby wymazać jak najszybciej wspomnienia niezbyt ciekawego końca dnia z głowy, a potem odespać całą resztę. Plan w większości wypalił. Nie był już tak obolały i zmęczony, jednak kilka co ciekawszych obrazów z małej egzekucji utkwiło w głowie, a resztka tego stresopodobnego czegoś, nerwów, czy jak to jeszcze nazwać, wciąż przycupnęła sobie wygodnie z tyłu jego świadomości i nie chciała się wynieść.
Dlatego też, Johnny nabazgrał krótkie "Zjem na mieście" dla Sue i Reeda, złapał kluczyki, a potem zrobił to, co na rozluźnienie jest najlepsze (znaczy, zaraz po pewnej innej równie rozluźniającej czynności, do której jednak potrzeba więcej niż jednej osoby). Złapał motor i nie przejmując się tym co pokazywał licznik wybrał jedną ze swoich bardziej lubianych tras.
Po drodze pościgał się trochę z jednym radiowozem, wystraszył aktywną działaczkę koła różańcowego na pasach oraz zdobył trzy numery telefonu od miłych dziewczyn z kabrioletu stojącego akurat na czerwonym świetle.
I w ten oto sposób, Jonathan Storm, znany również jako Human Torch, znalazł się na jednej z uliczek w okolicach Times Square z resztką kebaba w dłoni, nieco zmierzwionymi od wiatru włosami i w zdecydowanie lepszym nastroju.

Od czasu, kiedy Teddy wrócił do domu po niespodziewanym spotkaniu z Visionem i jego propozycji, a także po przeczytaniu "listu", który w swoich instrukcjach zawierał zbliżający się wielkimi krokami termin rekrutacji, Teddy kręcił się po Nowym Jorku, jakby chciał poznać miasto jeszcze bardziej, niż zna teraz,jakby już nigdy miał go nie zobaczyć.

Dlatego jakże można winić chłopaczynę, że krążył z głową w chmurach (i pewnie zaciskałby w pięści list, ale oglądał dużo filmów i spalił go po przeczytaniu i zapamiętaniu) i nie za bardzo zwracał uwagę, gdzie idzie. Zazwyczaj ludzie omijali go, a czasami jakby włączał mu się echoradar i sam wymijał przechodniów, ale to rzadziej.

Szedł więc z uśmiechem na ustach, jak jakiś idiota i baran. I ten uśmiech mu zszedł dopiero, kiedy z całym impetem uderzył w czyjeś ciało. I oberwał z kebaba w oko, dlatego po czasie zauważył, w kogo wpadł.

- Cześć wielbię cię znaczy podziwiam i jesteś naprawdę przystojny znaczy świetny i fajny i seksowny znaczy zamilknę proszę o autograf na pośladku znaczy na kartce - wyrzucił na jednym dechu, zapominając o "przepraszam, że na ciebie wpadłem". Na dodatek ani kartki, ani długopisu nie podał, tylko zarumieniony po uszy wlepiał oczy w JOHNNY'EGO STORMA (czujecie to), bo to z nim miał przyjemność się zderzyć.

Johnny nie raz i nie dwa w swoim życiu trafiał na swoich fanów różnego rodzaju oraz pokroju. Przed tym zanim został "Human Torchem" było wesoło, ale potem to już zaczęła się zabawa. Fani są fajni. Od tego czasu Johnny podzielił ich sobie jednak na kilka własnych kategorii. Tych co go "znają", "lubią", "chcą autograf i zdjęcie", "numer telefonu", "fanatycy" i "kurde wiej póki masz jeszcze szansę".
Chwilę po zderzeniu z nieznajomym, ruchomym obiektem i po usłyszeniu tej jakże interesującej przemowy, Johnny zakwalifikował go do grupy "fanatycy". A przynajmniej takie było jego pierwsze wrażenie. Co prawda, określenia typu "przystojny" i "seksowny", młody Storm zwykle słyszał od przedstawicielek płci pięknej... Nie zawsze, fakt, zdarzały się wyjątki jak ten tu, często nawet całkiem miłe wyjątki. Tak więc w pewien sposób to nawet schlebiało mu to, że wzbudzał zainteresowanie u obu stron.
Tylko kebab trochę ucierpiał. Dobrze, że większość zdążył zjeść.
- Spoko, tylko wcześniej pozbądź się sosu kebabowego z policzka - odparł i nawet uśmiechnął się na swój własny sposób. Sięgnął też do twarzy nieznajomego i ściągnął z jego nosa kawałek sałatki.
- W sumie, to na różne sposoby już mnie zaczepiano, ale takiego jeszcze nie widziałem. Punkt dla ciebie. Tylko następnym razem oszczędź biednego kebaba, nie zrobił ci nic przecież...

Teddy tego nie wiedział, ale ulga, którą poczuł po słowach Johnny'ego uświadomiła mu, że w sumie obawiał się reakcji superbohatera. Tak jawnie swojej orientacji nie wyrzucił jeszcze nikomu w twarz, a na pewno nie planował tego zrobić przy celebrycie. I to jakim!

Potarł kark dłonią i poprawił kolczyki w lewym uchu, ale zamarł na chwilę i musiał ugryźć się w język, aby nie wydać z siebie naprawdę zawstydzającego dźwięku, kiedy Johnny ściągał kawałek kebaba z jego nosa. No, sałatki. Od razu przetarł sobie sam rękawem całą twarz, mamrocząc coś co brzmiało jak "przepraszam, więcej nie będę", jakby takie spotkania miały wejść im w nawyk...

Zaraz jednak zamrugał i uśmiechnął się lekko, nieco niezręcznie, jakby nie wiedział, co powinien zrobić. Jednocześnie szperał po kieszeniach, bo jakaś kartka i długopis naprawdę by się teraz przydały.

Znalazł paragon i ołówek długości dwóch centymetrów. Lepszy rydz niż nic.

- Przepraszam, że na ciebie wpadłem - wymamrotał w końcu, wyciągając te dwa przedmioty w stronę Johnny'ego. - Ile muszę mieć punktów, żeby cokolwiek wygrać? - wypalił, bo czemu nie, już i tak się upokorzył, bardziej nie da rady.

Johnny przyglądał się poszukiwaniom chłopaka przed sobą z odrobiną zainteresowania. I tak teraz nie miał nic ciekawszego do roboty, a kimże by był, gdyby unieszczęśliwił jednego ze swoich wiernych fanów i odmówił mu autografu? Nie godzi się przecież.
Dlatego też, czekając aż ten znajdzie odpowiednie przybory ugryzł jeszcze kawałek kebaba z tej resztki która została, a końcówkę wyrzucił do kosza, znajdującego się jakieś dwa metry od nich.
Kiedy "fan" ponownie przemówił, najwyraźniej pierwsze zaćmienie, albo szok pourazowy powstały na skutek spotkania pierwszego stopnia z Johnnym i jego kebabem, powoli zaczęło mijać. Słowotok zmienił się w bardziej logiczne zdania i to tylko na jego korzyść.
-Przeżyliśmy zderzenie, więc nie widzę problemu - rzucił wesoło Storm, przejmując prowizoryczne przyrządy do pisania. - I zależy w jakiej kategorii loterii chcesz brać udział. Ale za pytanie i zabójczą długość ołówka masz jeszcze dodatkowe dwa.
Pochodnia machnął wyćwiczony do perfekcji podpis na karteczce i zwrócił ją razem z ołóweczkiem właścicielowi z uśmiechem. - Zdobądź jakoś jeszcze cztery, to zdobędziesz przejażdżkę na motorze - dodał z szerokim uśmiechem w chwili natchnienie ciekawy, co ten powie na to.

Teddy już latał na chmurce myślami, bo nigdy się nie spodziewał, że tak długo będzie rozmawiać z takim osobnikiem, jak Johnny Storm - ba! - nie spodziewał się, że w ogóle go spotka. I może całe to spotkanie zaczęło się w najbardziej żenujący sposób, jaki mogło się zacząć (no. Teddy mógłby być nagi. Na szczęście nie był), ale jeszcze trwało. I Teddy miał zamiar dzielnie je podtrzymywać i wykorzystać wszystko, co w swojej mocy, żeby tak szybko się nie skończyło.

Bo może i zrobił z siebie durnia, może i Johnny Storm bardziej hetero już być nie może, ale kto by nie skorzystał na miejscu Teddy'ego?

- Z takim tempem zbierania punktów jestem niemal pewny, że uda mi się zarobić na przejażdżkę i coś więcej - wypalił, chowając paragon z czcią do portfela. Zaraz jednak uderzył się tym portfelem w czoło. - Przepraszam! Nie chodziło mi o... um, uch. Pogrążam się, prawda?

Teddy naprawdę, naprawdę nie wiedział, co w niego wstąpiło. Czy jego podświadomość zdecydowała, że będzie wywalać wszystkie myśli na głos, czy co? Normalnie nigdy by tego nie powiedział. Przeczesał włosy palcami.

- To naprawdę świetny motor - powiedział mimo wszystko Teddy, bo chociaż maszyna stała kawałek dalej, to widział ją już masę razy. Wersję komiksową i sfotografowaną.

Słysząc odpowiedź na temat punktów, Johnny wyszczerzył się rozbawiony. No, chłopak miał gadane. I faktycznie, Johnny był zdecydowanie bardziej hetero niż cokolwiek innego, ale zdarzały się też i te małe odskocznie, o których prasa zwykle się nie dowiadywała. Teoretycznie nie zrobiłoby to mu większej różnicy - kolejny mały artykulik na pierwszej stronie, absurdzik do kolekcji i takie tam. Najwyraźniej jednak wszyscy przyzwyczaili się do "Johhny'ego kobieciarza" na tyle, że nie nikt nie skupiał się na szukaniu czegoś więcej. Zazwyczaj.
- Trochę - odparł szczerze Pochodnia, ale nie wyglądał wcale na zrażonego. - Ale mów dalej, ciekawie mi się słucha - mrugnął do niego. No bo hej, jakby nie było, to takie komplementy, nie? Fakt, nie raz i nie dwa słyszał podobne od kobiet, ale co szkodzi jeden czy dwa więcej od kogoś innego? No właśnie.
- Wiem - rzucił jakże skromnie w odpowiedzi na zmianę tematu. - To co, panie który jeszcze się nie przedstawił? Faktycznie masz ochotę na przejażdżkę? I tak się nudzę i planowałem odstresować na drodze, a dodatkowe towarzystwo które zabawi rozmową jest całkiem ciekawą wizją.

Na szczęście rumieniec Teddy'emu już zszedł. Nie do końca, ale nie wyglądało przynajmniej, jakby miało mu tak zostać na stałe. Nawet i uśmiechnął się, chowając ręce do kieszeni, kiedy Johnny do niego mrugnął. Co za pech, że Teddy nie posiadał czegoś takiego jak gaydar! Przynajmniej miałby pewność, bo albo Johnny jest naprawdę baaardzo tolerancyjny, albo, hm...

- Zazwyczaj nie wyrzucam z siebie tylu losowych rzeczy - powiedział, bujając się w przód i w tył, wzruszając ramionami i patrząc na ramię Storma. - Więc nie wiem, ile to jeszcze mi przy tobie potrwa - przyznał, unosząc na niego wzrok. Zamrugał potem i szybko wyciągnął ręce z kieszeni, wypychając dłoń do przodu, bo tak się robi, prawda? - Teddy Altman - przedstawił się i zarumienił, chociaż już mniej. Tylko lekko. - I byłbym naprawdę... zaszczycony przejażdżką - przyznał, nieco ciszej, zerkając na motor Johnny'ego.

- Zobaczymy, chociaż mnie to jakoś szczególnie nie przeszkadza - stwierdził rozbawiony Johnny. W końcu towarzystwo nowych ludzi to fajna rzecz, zabawnych, jeszcze lepiej, a jak do tego dorzucić fana - to jest dopiero śmieszne połączenie! Czasem nawet dowiaduje się od takich osób ciekawych rzeczy na swój temat. Ty lepsze niż google. Ma się od razu przesiew informacji i zostają tylko najciekawsze.
Kiedy chłopak wyciągnął do niego rękę, członek Fantastycznej Czwórki przyjął ją bez wahania.
- Miło mi cię w takim razie poznać, Teddy. Żeby formalności stało się za dość-Johnny Storm - również się przedstawił. Ach ta kultura. Sue byłaby z niego dumna.
- To chodź. Ja cię zaszczycę przejażdżką, ty zaszczycisz mnie jakże zabawnym towarzystwem i każdy będzie zaszczycony. Znaczy, zadowolony - oznajmił Johnny wesoło, w trakcie mówienia wyliczając te "zaszczyty" na palcach. Potem podszedł do swojego cudeńka zaparkowanego raczej bliżej środka chodnika niż czegokolwiek innego. Times Square jeszcze było w odbudowie po jakiejś walce, o której Johnny akurat niewiele wiedział, ale ogólnie rzecz biorąc miejsca było zdecydowanie mniej niż zwykle. Nie chciało się więc naszemu superbohaterowi szukać parkingu, czy czegoś w ten deseń, skoro takowy mógł aktualnie nie istnieć. Sensowne, czyż nie?
Johnny sprawnie i już chyba całkowicie odruchowo wskoczył na motor przesuwając się tak, żeby Teddy miał z tyłu odpowiednio dużo miejsca.
- To co? Robimy wycieczkę krajoznawczą, czy gdzieś cię podwieźć?

Biorąc pod uwagę fakt, że Teddy swoje informacje zbiera w większości z komiksów i trochę z wiadomości (bo Johnny'ego nawet i często widać), to w sumie jego informacje są naprawdę tymi najważniejszymi.

Powstrzymał wyrwanie się z "Wiem", kiedy Johnny mu się przedstawił, bo patrząc na to, jak dzisiaj się już wygłupił, to pewnie i teraz zacząłby na nowo, z mówieniem co jeszcze wie o Johnnym. A że przeczytał ten jeden artykuł, gdzie były wywiady z paroma anonimowymi kobietami, z którymi Storm poszedł do łóżka...

A tak, motor! Teddy szedł niemal w podskokach za Johnnym, chociaż nie tak blisko. Jak już może, to chociaż trochę wykorzysta sytuację i z bliska zobaczy, jak dobrze bohater wygląda z tyłu; bardzo dobrze. Szansa jedna na milion, więc Teddy chce ją wykorzystać jak najbardziej. Skoro jeszcze nie odstraszył Johnny'ego, może nie jest z nim aż tak źle!

Wkrótce zaraz pojawił się kolejny problem. Jego mózg dopiero połączył przejażdżkę z bezpośrednim siedzeniem za Johnnym przez jakiś czas, z wibrującym motorem między nogami. To jak w tych fikach, które Teddy może albo i nie czyta. Ale carpe diem, jak to się mówi, drugiej takiej szansy nie będzie, a Teddy jest nastolatkiem, ale to nie znaczy, że się nie opanuje, jak zajdzie potrzeba.

Bo z tym panowaniem ma taką dobrą historię...

Teddy potrząsnął głową i odetchnął, kiwając głową. Potem się zorientował, że to wcale nie jest odpowiedź, więc powiedział:

- Nigdzie mi się nie spieszy, więc masz ochotę na wycieczkę... - Wsiadł na motor za Johnny'ego i natrafił na problem, gdzie położyć ręce. Zdecydował się na uchwycie za swoim siodełkiem. Może wytrzyma tak. O kask nawet nie pytał.

A więc wycieczka krajoznawcza. Johnny od razu zaczął przeglądać w głowie ulubione trasy i natrafił na drobny problem. A mianowicie, zwykle katalogował owe drogi na "dla pań" oraz "dla siebie". Folder "Dla pań" zawierał trasy z jakże malowniczymi widokami, drogami pod górkę, co by można się było przytulić dla bezpieczeństwa do kierowcy i takie tam. "Dla siebie" to głównie trasy gdzie można się było wyszaleć, pościgać, porobić trochę slalomów...
I dopiero teraz Pochodnia uzmysłowił sobie, że za nim wyjątkowo nie siedziała kobieta, co pozostawiło go z pewnego rodzaju dylematem. Zerknął do tyłu... i uniósł brwi.
Spojrzał dosyć sceptycznie za ręce Teddy'ego, albo raczej na sposób w jaki się trzymał.
- Wiesz, jakby co, to złapanie się mnie w trakcie jazdy jeszcze nie kwalifikuję jako molestowanie - rzucił rozbawiony, bo wątpił, żeby blondynowi udało się długo tak wytrzymać i nie spaść z motoru. - Znaczy, w jakiś tam granicach, bo nie chcemy przecież, żebym wjechał na słup lub drzewo - dodał jeszcze, uśmiechając się olśniewająco. Czyli jak zwykle, oczywiście.

Gdy przez jakiś czas nie ruszali, Teddy chciał coś powiedzieć, ale nie zdążył, bo Johnny odwrócił się z pytaniem na ustach, ale zaraz jego mina się zmieniła. Wysłuchawszy, co Storm ma do powiedzenia, Teddy uśmiechnął się przepraszająco i wzruszył ramionami, tak odruchowo.

- Ugh - wyrzucił, czując gorąco na policzkach. - Nie chciałem... bo czasami inni... sobie nie życzą - powiedział w końcu, kładąc dłonie pod żebrami Johnny'ego. - I obiecuję, że nie będzie żadnego niechcianego molestowania z mojej strony - powiedział, układając się wygodniej.

[obaj z/t]

Achilles rozpoczął poszukiwania właśnie w miejscu, w którym po raz ostatni widziano chłopaka. Nie wiedział, jak wygląda. W chwili kręcenia materiałów miał twarz przysłoniętą kapturem. Ale miał, coś co powinno pomóc go mu namierzyć.
Wyostrzone zmysły. W tym węch.
Przyjrzał się wyraźnie Times Square. Nad wszystkim górował olbrzymi, krwistoczerwony znak na jednym z billboardów. Oprócz tego były tu jeszcze niewielkie zniszczenia. Tym jednak się specjalnie nie przejął. W Afryce jako najemnik widział większe...
Kręcił się chwilę, szukając swoim wzrokiem jakiegoś śladu. Jego niezwykle wyczulone, czerwone oczy nie znalazły niczego.
Wtem ślad nadszedł od zupełnie innej strony.
Z węchu.
Stojąc pod jakimś budynkiem poczuł niezwykle intensywny zapach. Wyróżniał się on spośród zapachów zwykłych ludzi.
- Chyba mam dziada - rzekł do siebie cicho Likaros - idę za nim.
I poszedł.
Lekko się denerwował. Dla bezpieczeństwa sprawdził swoją kieszeń. Był tam Desert Eagle, izraelski pistolet o dość sporym kalibrze. Poza tym zawsze mógł liczyć na pięści i kuloodporną skórę.
Spokojnym, niewzbudzającym podejrzeń krokiem ruszył w kierunku z którego dochodził zapach. Poszedł za nim.
Zaraz dowie się, kto za tym wszystkim stał.

[z/t].

Times Square... Miejsce które widziało chyba wszystko. Od Iron Mana ścigającego się z Chitauri, po Hulka grającego w kręgle wyżej wymienionymi. Nie wspominając o tym, że mieści się tu najważniejsza giełda w cywilizowanym świecie... Czemu by jej nie obrócić w perzynę?

Carnage podróżował między budynkami na swej pajęczynie, by ostatecznie wylądować na dachu wyżej wymienionej giełdy. Walka w parku była zabawna, lecz wejście podróbki Dr Octopusa zepsuło zabawę i jemu, i jego Maleństwu. Przybrał zatem postać Kasady'ego, stojąc na dachu giełdy, patrząc jak serce amerykańskiej ekonomii nic sobie nie robi ze zniszczeń jakie ostatnio otrzymuje Nowy Jork...
Nie może być... Pieprzone krawaty nic nie robią tylko liczą kasę. A gdzie moje 300 dolców na waciki?
Powiedział do siebie, patrząc beznamiętnie w dół, jednocześnie kucając... Chętnie spotkałby rodzinę. Ale którą...Tą którą już zabił czy tą, która jeszcze dycha? A może wybierze się po wyżej wspomniane 300 dolców i zjadłby steka? Jak na miasto możliwości przystało, miał ich mnóstwo. I nie chciało mu się wybrać żadnej.