Times Square

First topic message reminder :



Plac na Manhattanie w Nowym Jorku znajdujący się na skrzyżowaniu Broadwayu i alei Siódmej, rozciągający się od ulicy 42 do ulicy 47. W Stanach Zjednoczonych jest tym, czym Plac Czerwony w Moskwie, Pola Elizejskie w Paryżu czy plac Trafalgar w Londynie. Jest to jedna z ikon Nowego Jorku oraz centrum światowego handlu oraz mody, słynie z dużej ilości oświetlenia.
Nazywający się wcześniej Longacre Square, plac ten otrzymał swoją obecną nazwę po tym, gdy The New York Times przeniósł swoją siedzibę do nowo wybudowanego New York Times Building (obecnie nazywanego One Times Square). Powiększony obszar placu Times, zwany Theatre District, składa się z budynków pomiędzy aleją 6 i 8 oraz ulicą 40 i 53, uzupełniając zachodnią część handlową centrum Manhattanu.

Nie musiała czekać długo na reakcję Petera.
Szczerze nie wierzyła w to, że posunie się do tak odważnego czynu. Co prawda z początku zamiary Black Cat wyglądały jak najzwyklejsza chęć zdemaskowania mężczyzny - na szczęście ten zauważył w jej oczach coś innego, niż tylko duszę kryminalistki. Felicia od dawna miała Spider-Mana na swoim oku, co nie powinno nikogo dziwić. Był pierwszym facetem, który potrafił nieźle nią zakręcić, a ta nie miałaby nic przeciwko. Cóż... trudno było stwierdzić, czy bohater czuł to samo; w końcu to panna Hardy się w nim podkochiwała, a nie na odwrót. Nie zmieniało to faktu, że swymi następnymi ruchami zwiększył jej motywację.
Nie zdążyła nawet zauważyć, gdy jej usta złączyły się z ustami Parkera. Był to niejaki szok dla złodziejki, która nie spodziewała się po nim takiej odwagi. Co prawda słyszała o jego wyczynach, nieustraszonej duszy, a jednak... Kocica myślała, że uda się jej tę odwagę zagiąć. Jak widać - myliła się. Przymknęła delikatnie oczy i odwzajemniła jego pocałunek, a świat jakby się dla niej zatrzymał. Objęła go mocno za szyję i gdy już chciał się od niej oderwać, przedłużyła pocałunek o kilka sekund.
Takie zachowanie ze strony Kotki było przewidywalne, choć sama nadal była zdziwiona i podekscytowana zaistniałą sytuacją. Dopiero po dobrej minucie zdążyła dojść do siebie, zerkając na Spider-Mana, który zdążył w tym czasie przenieść się na kolejny dach. Na jej twarz wbiegł uroczy uśmiech. Patrol zabrzmiał dosyć śmiesznie dla kogoś, który kojarzył to słowo tylko z parami nieudolnych policjantów. Poprawiła mlecznobiałe włosy i potarła dłonią o udo, słysząc kolejny żarcik.
- Myślisz, że cię nie dogon... - chciała spytać, niemniej jednak coś innego przykuło jej uwagę. Sprytne oko panny Hardy dostrzegło coś jasnego i nienaturalnego, jak zdążyła stwierdzić po ruchach tej... smugi. Co jak co, ale psychopatką nie była i nie mogła sobie tego uroić. Spojrzała na bohatera, chcąc się upewnić, czy widział to samo co ona.
Prędko skoczyła na następny dach, dosłownie na sekundę lądując od Petera, aby następnie zgrabnymi podążać do swojego celu - czyli miejsca, gdzie zniknęła podejrzana, jasna smuga.

Spider Sense ponownie się odezwał. Tym razem było to prawie jak zauważenie czegoś kątem oka. Czuł coś, ale całkiem niewyraźnie. Ciężko mu było nawet stwierdził jak duże było niebezpieczeństwo. Przesunął wzrok z kobiety na przestrzeń między budynkami. Zauważył jakiś szary obiekt, który poruszał się na tyle szybko by nie mógł zauważyć detali. Wodził za nim wzrokiem na tyle dobrze jak mógł. Nagle trafiła go pewna myśl. Skoro ten ludzko-wyglądający obiekt leci tak nisko, może trafić w któryś z budynków. Zgodnie z rachunkiem prawdopodobieństwa, jeden był przed nim. Czy to jakaś nowa broń? Pocisk? Nieważne, musi coś zrobić. Nawet jeżeli tego nie zatrzyma, będzie pierwszym by pomóc. Co prawda nie musiało to być nic złego, może Iron Man testuje nową zbroję czy coś, ale Peter niespecjalnie miał czas na rozważanie wszystkich opcji. Nie odwzajemniając spojrzenia kobiety, zaczął biec wzdłuż budynku. Skoczył następnie ku sąsiedniej kamiennicy, wystrzeliwując już pajęczynę ku kominowi trzeciej z kolei budowli. Miał też wtedy chwilę na spojrzenie w stronę tego dziwnego obiektu. Zbliżał się do budynku, nie zwalniając ani trochę, więc zaraz walnie. Gdy ta myśl przeszła mu przez głowę, zamknął na chwilę oczy. Zdziwił się gdy nie usłyszał oczekiwanego dźwięku tłuczonego szkła, niszczonych mebli oraz wyburzanych ścian, które zwykle towarzyszyły obiektom uderzającym o budynki z wielką szybkością. Aż otworzył powieki, spoglądając znowu na wieżowiec, który był w całkowicie nietkniętym stanie. Przecież dzieliły go centymetry od zderzenia ze "smugą". Coś tu śmierdziało, i nie były to ubrania Parkera po całym dniu pracy.
Odbijając się od kolejnego dachu, pociągnął za sieć którą wcześniej przyczepił do komina by rozwinąć nawet większą szybkość. Parę kolejnych pajęczych nici, oraz skoków i już znalazł się tuż przy budynku. Konkretniej przyczepił się do ściany w miejscu w którym to ciało powinno uderzyć o okno. Spidey musiał wyciągnąć rękę by sprawdzić czy to co widzi nie jest jakąś iluzją czy czymś. Po dotknięciu wydawało się całkiem realne. Obszedł drapacz chmur naokoło i spojrzał na miejsce w którym obiekt musiałby wylecieć. Ponownie, nic dziwnego. Odwrócił się tyłem do ściany, trzymając się jej dłońmi i stopami. Spojrzał na tereny przed budynkiem, by może odnaleźć ten dziwny obiekt.
-Nie tylko ja to widziałem, racja?- rzucił do Black Cat, która z tego co widział także zainteresowała się tym...czymś.

Latający obiekt zniknął bez śladu... na szczęście budynek został bez śladu. Rozglądał się za nim o wiele dłużej niż powinien, ta sprawa bardzo mu się nie podobała. Powinien już wiedzieć, ze gdy stracił coś tak szybkiego z oczu na tak długo, nie ma szans tego znaleźć, chyba to jakiś przejaw jego naiwnej nadziei na ponowne pojawienie się tego "duszka". Kto to mógłby być? Mysterio? Wytłumaczyłoby to czemu wszystko wydawało się nierealne. Może Goblin... W końcu Z transu wyrwał go głos dochodzący z dołu. Rzecz jasna spojrzał ku niemu. Właśnie wtedy zauważył grupkę ludzi u stóp budynku na którym siedział. To zazwyczaj z tego powodu poruszał się wysoko nad ziemią, by uniknąć gapiów. To, że pojawili się teraz było szczególnie niefortunne. Już widzi te posty w internecie i artykuły w gazetach "Spider-Man nie zatrzymał Black Cat, wspólnicy?". Na jego szczęście na ten moment kobiecie w obcisłym ubranku udało się jakimś cudem nie rzucać w oczy.

Po otrząśnięciu się z szoku postanowił pomachać do fanów. Niech no już mają tą radość z paru fotek ze Spider-Manem. Nagle usłyszał huk, a budynek do którego się przyczepił zatrząsł się w posadach, gdyby nie jego moce pewnie by spadł. To musiała być jakaś potężna eksplozja. Nie miał czasu do zmarnowania, niewinni ludzie mogą być ranni, lub nawet w gorszym stanie. Liczył na rozsądek tych ludzi na dole, mając nadzieję, że nie pójdą tam tylko dlatego, że on tam idzie. Odbił się od ściany, wykonując kilka salt w powietrzu. Wystrzelił dwie pajęczyny, przyczepiły się do konstrukcji po obu stronach ulicy i ciągnąc za nie wystrzelił się w górę. Potem wpadł w tradycyjną rutynę używania pajęczyny raz po jednej stronie ulicy, raz po drugiej, z okazjonalnymi przerwami na przyczepienie się do budynku, aż dotarł do celu. Wskoczył na latarnię w okolicy epicentrum. Jedną rękę trzymał przed sobą gdyby musiał w coś szybko strzelić, albo się ewakuować, a drugą trzymał latarnię, by pomóc sobie z ewentualnym unikiem.

Cóż, to wszystko było bardzo podejrzane.
Po niedługim upływie czasu znalazła się przy budynku, w który - jak sądziła - uderzy ta podejrzana smuga. Nic się jednak nie stało. Felicia, podobnie jak jej towarzysz, była pewna, że zdarzy się tragedia. Ponownie - panna Hardy może i była złodziejką, ale nie stwierdzono u niej żadnej choroby psychicznej. Nie mogła sobie tego wyobrazić, a i nie była specjalnie zmęczona, by mieć takie... zwidy. Z tego co zdążyła stwierdzić, Spider-Man widział to co ona.
Może ktoś chciał zastawić pułapkę na bohatera? To było chyba jedno z najrozsądniejszych wyjaśnień tego incydentu. Black Cat była poszukiwana, owszem, ale nie na tyle, by wykorzystywano do tego jakąś magię - bo tak to wyglądało. Wzruszyła ramionami, stawając na krańcu budynku i obserwując poczynania Parkera, który zdecydował się na obejrzenie budynku z bliska. Białowłosa przyglądała się zdarzeniu z daleka, nie chcąc rzucać się specjalnie w oczy.
- Nie tylko ty... - odpowiedziała mu, mrużąc oczy. Nie minęła nawet chwila, gdy do uszu białowłosej dobiegły krzyki z dołu. No pięknie. Była doskonale świadoma tego, że Spider-Man był w pewnym sensie wizytówką Nowego Jorku - teraz miała okazję przekonać się o tym na własnej skórze. Miała o tyle szczęścia, że nikt nie zwracał na nią uwagi. Sam Spidey zapewne też był z tego powodu zadowolony; bohater i kryminalistka? Niedopuszczalne!
Pomimo niechęci do gapiów, uśmiechnęła się, widząc jak towarzysz im macha. Cóż, panna Hardy miała ten zaszczyt rozmawiania - ba - nawet siedzenia na kolanach gwiazdy. Co za osiągnięcie. Rozmyślania kobiety przerwał wybuch niedaleko.
Najwidoczniej to nie był jeszcze koniec dzisiejszej przygody. Pytanie brzmiało - czy to sprawka tej srebrnej smugi? Złodziejka zauważyła jeszcze dym, który tylko i wyłącznie zapowiadał kłopoty. Chciała zerknąć na Spideyego, który jednak w mgnieniu oka zniknął jej z oczu. Spojrzała niechętnie na tłum na dole. W końcu zeskoczyła z budynku, kierując się za Parkerem w stronę epicentrum wybuchu. Naprawdę miała nadzieję, że to tylko niewinne wysadzenie sejfu w banku...

-Huh, eksplozja w Horizon labs. Sprzęt wyprzedzający resztę swiata o parę dobrych lat. Zawsze chciałem zobaczyć ich wynalazki, ale Petera nie było stać, na szczęście Spider-Man do płonących budynków wchodzi za darmo- powiedział sobie w duchu. Sam był naukowcem, więc ciężko mu było myśleć o tym jak lata pracy płoną przez parę minut. Niestety nie mógł nic z tym zrobić, jeszcze go o złodziejstwo oskarżą, jeżeli spróbuje wyciągać chociaż niektóre eksperymenty. Powinien skupić się na ludziach, oni są najważniejsi. Wyciągnął aparat z torby i ustawił timer. Zeskoczył z lampy, po drodze podrzucając swoje narzędzie pracy, przykleił je do niej swoją siecią, obiektywem na akcję.

Sam wylądował na karetce. Bez wytracania momentum, płynnie przeszedł w bieg. Ludzie na ziemi mogli usłyszeć jego stopy uderzające o blachę w krótkich odstępach od siebie. Owe odgłosy zakończyły się jednym, najmocniejszym stuknięciem dochodzącym z samego krańcu pojazdu, kiedy to superbohater wykonał spory sus w kierunku wejścia. Nim dotknął podłoża, wystrzelił dwie sieci po obu bokach drzwi, zapewne tuż przed brzuchami strażaków stojących w okolicy, pociągnął do siebie obie liny by nabrać sporej prędkości, obracając się w powietrzu by w wyprostowanej pozycji, stopami do przodu wpaść do budynku niczym pocisk. Efektowne i efektywne wejście, takie jakie najbardziej lubił. Zmiana temperatury uderzyła go jakby walnął o ścianę, chociaż było to jedynie rozgrzane powietrze z oparami W środku zatrzymał się na chwilę by omieść wzrokiem pomieszczenie do którego wpadł. Woah. Wyglądało lepiej, niż sobie wyobrażał, nawet pomimo płomieni pożerających część budynku. Może nawet czerwone oświetlenie dodawało temu pokojowi uroku.
-Że też nie wziąłem aparatu do środka... Skup się Peter! To zła pora na nerdgazm- pomyślał sobie.

Zaczął lepiej przysłuchiwać się swojemu pajęczemu zmysłowi, by lepiej rozpoznać się w sytuacji i dobrze wiedzieć kiedy ma odskoczyć przed jakimś spadającym przedmiotem. Spędzenie tego wieczora pod belką nie było do końca jego marzeniem nr 1 na ten moment. To wszystko przez to ile dymu i pyło musiało się unosić w powietrzu. Starał się trzymać niski profil, by nie wdychać aż tak dużej ilości gazów znajdujących się w powietrzu.
-Hej! Chcę pomóc! Gdzie jesteście!?- zaczął krzyczeć w różnych kombinacjach i na różne sposoby, licząc, że ludzie uwięzieni w tym budynku jakoś mu pomogą. Po kolei wystrzeliwał sieć na każde drzwi i otwierał je ciągnąc z całej siły, by nie marnować czasu na siłowanie się z każdą klamką w budynku. Cały czas się przy tym przemieszczał, zapuszczając się w coraz to kolejne korytarze.

_________
OOC: Wybacz jeżeli wyleciałem nieco przed to co chciałeś bym opisał w tym poście, ale nie do końca wiedziałem czego oczekujesz. No i może nieco wyszedłem poza opis MG. Ale hej, jesteś MG, utnij moje akcje gdzie chcesz.

O Horizon Labs słyszał praktycznie każdy - nie trzeba było interesować się nowoczesnym, a co ważniejsze, drogim, pożądanym sprzęcie. Felicia Hardy mogła się zaliczyć jako jedna z wielu osób lubiących "kolekcjonować" wartościowe przedmioty. Oczywiście, para nie udawała się tam w celu rabunku, ale Kotka mogła marzyć. Białowłosa obserwowała akcję przy budynku już przez kilka dobrych chwil. Nikt nie wiedział, co jest powodem wybuchu, a złodziejka nie urodziła się wczoraj, by twierdzić, że to tylko wypadek przy pracy. W środku rzecz jasna znajdowała się rzesza pracowników, których los nie do końca interesował kobietę. Ratowanie cywili postanowiła pozostawić bohaterom. Zwłaszcza, że zjechała się tutaj banda gliniarzy i ratowników. Cóż... na pojawienie się swego pajęczego kolegi nie musiała czekać zbyt długo, gdyż wskoczył do środka płonącego Horizon Labs pierwszy.

Black Cat znana była głównie z tego, że nie bała się ryzykować. Tak i było w tym przypadku - po części ciekawiła ją zawartość pomieszczeń w całym kompleksie, z drugiej chciała nieco zaimponować swemu towarzyszowi. Nie z celem zdobycia jego sympatii, a raczej udowodnienia, że nie jest wcale taka zła. Kto wie, może nawet uda się jej uratować uwięzionych w labolatoriach. Tak czy siak, teraz chciała skupić się na zabraniu kilku zabawek z środka (oczywiście, jeśli takie wpadną jej w łapki).
Spojrzała jeszcze raz na zbiorowisko niżej, zahaczając wzrokiem głównie o reporterów. Mimowolnie się uśmiechnęła, będąc niemal pewną, że z niejakiej współpracy Spider-Mana i najsławniejszej złodziejki stworzą jakąś niestworzoną historyjkę. Problem Kocicy? Skąd! Miała już wystarczająco zszarpaną reputację, natomiast Spider-Man... biedactwo. Najwyraźniej białowłosa będzie utrapieniem dla jego opinii publicznej, choć wiadomo; nie dbała o to.

W jednej sekundzie zeskoczyła z dachu, chwytając się obiemia dłoniami za lampę niedaleko - płynnymi ruchami wskoczyła na kolejną, znajdującą się tym razem bliżej okna, niźli głównego wejścia. Przy akcji rzecz jasna starała się wpaść w kadr aparatów dziennikarzy i może nawet puścić oczko do policjantów, którzy z chęcią zakuliby ją w kajdanki. Nie trzeba dopowiadać, że uciekłaby im w przeciągu kilku minut. Więzienie nie było miejscem, do którego Felicia zamierzała trafić - jaka szkoda, że funkcjonariusze jeszcze nie zdążyli tego zrozumiać.

Felicia odbiła się nogami od latarni, przyklejając się do ściany budynku swymi pazurami i wchodząc przez rozbite - zapewne przez wybuch - okno. Wskakując do środka zadbała o to, by niczego nie dotykać i się nie oparzyć, lub co gorsza, nie zniszczyć stroju! Trudno wyjść z pożaru bez szwanku, więc pannie Hardy pozostawało uważać. Zaczęła uważnie rozglądać się po pomieszczeniu, ignorując gorąc panujący w powietrzu. Była przyzwyczajona do ekstremalniejszych sytuacji, więc pożar nie był dla niej aż taki straszny. Nie panikowała. Nasłuchiwała natomiast otoczenia, starając się dosłyszeć kogokolwiek, kto wołał o pomoc i... jakichś ciekawych przedmiotów, oczywiście.

Ah, płonące budynki. Przypomniały mu się te wszystkie razy kiedy ratował z nich cywili. Co prawda zazwyczaj były to płonące budynki mieszkalne, ale zasady są takie same. Wydostań tylu ludzi ilu się da i zostaw całą sprawę miłym panom strażakom.

Wielki był jego smutek, gdy widział spalony sprzęt w laboratoriach, do których zaglądał. Za maską żartownisia i chojraka mimo wszystko krył się naukowiec. Zniszczone urządzenia nie umywały się jednak do licznych żyć ludzkich które strawiły płomienie. Obiecał sobie, że gdy dowie się kto zdetonował tamten ładunek, tamta osoba zostanie ukarana. Z każdą kolejną myślą, wyrywał drzwi z coraz większą siłą. Nagle jednak poczuł niesamowite niebezpieczeństwo zbliżające się za wejściem do jednego z pokoi. Podczas ciągniecia za sieć przyczepioną do drewniane wrota, spider sense, do tej pory przypominający bardziej komara brzęczącego koło ucha, uderzył go przez czaszkę jak młot. Nawet bez myślenia, jego ciało rzuciło się do przodu, gdy płomienie zaczęły wydobywać się na zewnątrz. Okazuje się, że wylądował akurat na wcześniej wyrwanych drzwiach, które przez to zaczęły przesuwać się do przodu. W ten sposób przejechał obok pary kolejnych pokoi, naprzeciwko siebie. W każde z nich strzelił z sieci, za które później pociągnął. Spider Sense ponownie się odezwał i ponownie miał rację. Ogniste języki nagle wystrzeliły z nich, trochę jak macki Venoma za starych dobrych czasów. Brr.

W końcu jego "deska snowboardowa" wytraciła cały pęd. Wylądował przed kolejnymi drzwiami. Te już otworzył normalne, skoro są tak blisko.
-Niech no zgadnę- pomyślał wyciągając dłoń do nieco rozgrzanej klamki. Gdy jego ręka już na niej spoczęła, spider sense ponownie się odezwał.
- Ta, zgadłem- mruknął pod nosem, ciągnąc za nią tak, by móc bezpiecznie schować się przed płomieniami za drzwiami i ścianą. Z każdym kolejnym krokiem miał wrażenie, że podłoże po którym stąpa zaraz zapadnie mu się pod nogami. Mniej więcej w ten sposób minął mu czas w budynku. Na rutynie.
Drzwi -> Laboratorium -> następne drzwi -> Laboratorium -> eksplozja -> następne drzwi -> toaleta -> następne drzwi -> Laboratorium -> następne drzwi -> składzik -> następne drzwi -> laboratorium -> eksplozja -> następne drzwi -> laboratorium -> eksplozja -> następny Green Goblin -> CO!? GREEN GOBLIN?

Wstyd się do tego przyznawać, ale dał się podejść. Działał zbyt pośpiesznie. Może i pajęczy zmysł krzyczał, że zbliża się niebezpieczeństwo, ale zwyczajnie nie miał czasu odskoczyć. Gobby w końcu wygrał. Przynajmniej umrze jako bohater, starając się ratować ludzi.  Przez chwilę całe życie przeleciało mu przed oczyma. Wujek byłby dumny... Nagle stało się jednak coś dziwnego. Nie wykorzystał swojej szansy. Z tą prędkością mógł to zakończyć od razu, ale tego nie zrobił. Zdążył jedynie odwrócić głowę i zobaczyć jak jego fioletowa czapka znika w szybie windy. Powinien go gonić. Skoro nie wykorzystał okazji by go zabić, musiał mieć jakiś powód...Bardzo ważny powód, znając jego chęć zgniecenia człowieka pająka.

Powstrzymała go jednak przed tym pewna kobieta, która złapała go za rękę. Powiedziała, że potrzebuje pomocy. Była w płonącym budynku, to na pewno nie były żarty. Musiała być odważna by stąd nie uciec. Ale Goblin tu jest, na pewno nie planuje niczego dobrego. Obdarzył szyb windy krótkim spojrzeniem... Nie. Bycie bohaterem nie polega na biciu tych złych, ale pomaganiu tym, którzy tego potrzebują. Spojrzał na kobietę, kiwnął głową i rzekł krótko:
-Prowadź

Całą drogę przemieszczał się tuż za nią, by móc ją uratować gdybyś coś złego miało jej się stać.

Kotce niespecjalnie podobało się wnętrze budynku. Prawda, może i znajdowały się tutaj przedmioty warte dziesiątki tysięcy, jeśli nie setki bądź miliony – ale czy to miało teraz znaczenie? Wszystko płonęło. A gorąc, który ogarniał Felicię teraz z każdej strony wcale nie pomagał. Odgarnęła białe włosy z twarzy, wzdychając. Poza pożarem nie było tutaj nic, co przykułoby jej uwagę. W sumie miało to sens, nikt nie chowa wartościowych rzeczy na najwyższych piętrach kompleksu. Logika, Felicio, logika.
Pytanie brzmiało… kto miałby jakiekolwiek korzyści z rozwalania tego budynku? Okradzenia, owszem, bo sama widziała w tym profity. Ale taka dewastacja? Cóż, najwidoczniej ktoś musiał zaleźć komuś za skórę. Panna Hardy nie miała zwyczaju współczuć obcym osobom – przeszkadzałoby to i w „pracy” i w życiu. Już miała wziąć się za działanie, gdy usłyszała świst w powietrzu i dźwięk wybicia szyby. Odruchowo odskoczyła w bok, lądując na czterech kończynach, przy okazji od razu zauważając wypuszczoną przez tajemniczą postać niewielką dynię.
Dynię…? Niektórzy chyba zaczęli zbyt szybko żyć Halloween. Tak czy siak, nie zapowiadało to nic ciekawego i Kocica była o tym doskonale przekonana. Po tym bardzo krótkim przemyśleniu skoczyła w stronę holu, biegiem i kilkoma sprawnymi, atletycznymi ruchami ruszyła w pogoń za – jak zdążyła stwierdzić – Green Goblinem. Wpakowała się w niezłe bagno, ale głupio byłoby się teraz wycofać.
Miała jedynie nadzieję, że jej kompanowi nie stało się nic złego.
Skąd, to nie była żadna dobroć czy opiekuńczość! Po prostu chciała oszczędzić sobie czasu na zebranie jakichś ciekawych zabawek z środka, niż marnować go na ratowanie bohatera. Poradzi sobie, no nie? To w końcu Spider-Man. Black Cat nasłuchiwała otoczenie, będąc przygotowaną na ewentualne niebezpieczeństwo czy krzyki o pomoc. O wiele bardziej zainteresowana była tym drugim – ratunek jakiejś osoby z laboratorium mogłoby poprawić jej reputację. No i przy okazji Spidey spojrzałby na nią inaczej, niż jak na zwykłą kryminalistkę.
Póki co jednak starała się nie zgubić Goblina, który w kilka chwil zdążył zepsuć kobiecie niemal idealną randkę. Jak widać, nawet złodzieje nie mogą sobie pozwolić na chwilę relaksu i odstresowania. Oczywiście, że nie. Lepiej wskakiwać w środek płonącego budynku, by zaimponować Człowieku Pająkowi. Felicia czasami zastanawiała się, czy w niektórych sytuacjach kierują nią tylko i wyłącznie impulsy – cóż, na ten moment tak to wyglądało.
Zdążyła się już przyzwyczaić do swego pochopnego myślenia. Jedynym plusem w tej sytuacji było to, że wydostała się z niesamowicie gorącego pomieszczenia; teraz było lepiej. Nie obchodziło ją zbytnio, po co przyleciał tutaj Goblin, choć domyślała się. Czego innego pragnął Zielony, jeśli nie śmierci Spider-Mana?
Białowłosa nie zdążyła nawet porządnie z nim porozmawiać, a niektórzy chcą mu już budować nagrobek? Nie ma mowy.

Peter mknął za kobietą, odpowiednio dostosowując swą prędkość. Lepiej, żeby ludzie którym ma pomóc byli liczni, bo na ten jogging zmarnował już sporo czasu. Przez skupienie na drodze kobiety, nie miał zbyt wielu okazji by przyjrzeć się otoczeniu, choć to co widział kątem oka przypominało mu nieco to co widział kątem oka pięć sekund temu, co przypominało to co widział kątem oka 10 sekund temu... Szybko uznał to za własną ignorancję subtelnych detali, w końcu w szpitalach korytarze też bywają podobne do siebie. Nawet w takiej sytuacji nie mógł sobie odmówić przerwania ciszy między naukowcem, a nim.
-Woah, nie byliśmy jeszcze na żadnych schodach, to miejsce musi być ogromne skoro to wciąż to samo piętro- rzucił doganiając naukowca, po czym kontynuował- Pomyśleliście nad zaprojektowaniem lepszego projektanta wnętrz? Wszystko wygląda identycznie, łatwo się zgubić... masz niesamowitą orientację w terenie, wiesz?

Gorąco robiło się coraz trudniejsze do wytrzymania. Kolejne krople potu spływały pod jego maską, no dobra, pod całym uniformem. Najchętniej zdjąłby górną część i pobiegał w spodniach, ale nie miał na to czasu, no wiecie, ratowanie ludzi itd. Do tej pory rzeczy wydawały się odrobinę dziwne, ale Człowiek Pająk był póki co niezły w ignorowaniu ich. Zmieniło się to gdy kobieta powtórzyła swój dialog i ponownie złapała go za rękę. Coś tu nie grało. Już miał zapytać czy wszystko w porządku, ale chyba żadna ilość stresu nie sprawia, że człowiek powtarza to co mówił parę minut temu. Do tego te korytarze, przecież były identyczne, nie było między nimi żadnych różnic. Teraz to. Kolejne części układanki w głowie Spider-Mana zaczęły układać się w jakieś wyjaśnienie. To może być jedna z tych słynnych iluzji, których sam już wiele przeżył (dzięki, Mysterio!). Niedopracowane detale i powtarzające się zdarzenia to typowe symptomy iluzji. Jej dotyk wydawał się jednak taki realistyczny... Więc trans sprawia, że jego system nerwowy rejestruje bodźce, które nie istnieją. Dziwne połączenie nowicjusza i profesjonalisty w hipnozie. Teraz pozostaje jedynie odgadnąć od którego momentu się w niej znajduje. Wygląda na to, że to wszystko zaczyna się od naukowca proszącego o pomoc. Więc to zdarzenie musiało być pierwszą rzeczą jaką zobaczył w iluzji. Co się stało przed tym? Green Goblin przeleciał tuż obok jego nosa. Było to jeszcze nim kobieta złapała go za rękę. Może to jakiś gaz który ulatniał się glidera? Norman zna się nieco na halucynacjach, więc niewykluczone, że to jego sprawka. Najgorsze, że wygrał już jedną bitwę. Wiedział jak bardzo jest niedopracowana i że się połapie. Mógł zrobić tyle rzeczy przez czas w jaki Parker odlatywał, zabić go, czy gdzieś uwięzić, ale nie zrobił żadnej z tych rzeczy. Chciał tylko zmarnować jego czas, by nie mógł mu przeszkodzić. Przynajmniej tak prezentowała się hipoteza prof. Parkera.

Teraz tylko pozostaje rozgryźć to jak ma się wydostać z tej pętli. Podążanie za nią w nieskończoność nie skończy się dobrze, w końcu ten budynek ciągle płonie. Nie był do końca pewien czy ta iluzja to jedna z tych w których biega jak lunatyk, czy z tych w których siedzi na tyłku i przeżywa fantazje w swojej głowie.

Podniósł brew i ponownie spojrzał się na panią naukowiec. Zamiast odpowiedzieć cokolwiek, złapał ją za nadgarstek i siłą (jeżeli musiał) zaciągnął ją w stronę najbliższego okna. Otworzył je, wybił, cokolwiek by mieć wgląd na sytuację na zewnątrz. Przyczepił do kobiety sieć i zaczął powoli spuszczać ją na sieci w ręce strażaków. To, albo właśnie podaje im pustą pajęczynę i zaczynają się zastanawiać czy nie oszalał. Kiedy Gobby przeleciał obok niego, wleciał do szybu windy, może jeżeli pójdzie za nim coś się stanie. Na pewno nie mógł iść drogą którą wcześniej szedł. Zajrzał wgłąb szybu, by upewnić się, że jest bezpieczny, po czym zaczął schodzić po nim w dół na swojej sieci.

Stety bądź niestety Kocica wkrótce straciła Green Goblina z oczu. Sama jego obecność nie zapowiadała niczego dobrego, a znanie jedynie kierunku w którym zmierza... cóż, Felicji nie wystarczało. Pytanie tylko, czy Goblin inny cel przybycia do laboratoriów, niż konfrontacja z Pająkiem? Wiele pytań miotało się w tej chwili w głowie złodziejki, niemniej jednak nie mogła poświęcić dla nich wiele czasu. Zerknęła na płonący sprzęt laboratoryjny - jej natura wręcz rozkazała podążyć w tamtą stronę w pogoni za wartościowymi przedmiotami, natomiast rozsądek... rozsądek i troska kazał jej dalej ruszyć za Goblinem. Warknęła pod nosem, widząc, że ogień pożera powoli wszystko, co mogła wziąć. Ale nie zapominała, że była świetną złodziejką i po akcji w Horizon Labs pocieszy się jakimś naszyjnikiem, czy pierścionkiem z diamentem.
Trudno powiedzieć, co tak bardzo ciągnęło białowłosą do bohatera. Teraz nie kierowała się jedynie chęcią zaimponowania mu, a bała się o to, co może go czekać przy konfrontacji z zielonoskórym - wszakże nie od dziś wiadomo, że operuje on niezbyt bezpiecznymi zabawkami. Panna Hardy nie miała - ba, nie chciała - przekonywać się o nich na własnej skórze. Miała jedynie nadzieję, że Spidey jest przygotowany na nadchodzące na niebezpieczeństwo, choć dla upewnienia chciała go znaleźć i ostrzec.
Odbiła się w końcu od ziemi po bardzo krótkich rozmyślaniach i żalu za wartościowymi, teraz płonącymi rzeczami i płynnie zaczęła przemieszczać się poprzez powyrywane - zapewne przez jej partnera - drzwi, aby w końcu do niego dostrzec. Co jeśli już leży pod gruzami? Co jeśli Goblin załatwił go jakimś swoim narzędziem? Dosyć. To był w końcu Spider-Man, co nie? Ikona (maskotka) Nowego Jorku. Nie mógł ot tak po prostu przegrać... co nie zmieniało faktu, że Kotka chciała się upewnić o tym, że tak na pewno nie będzie.
Kobieta nadal karciła się w myślach za to, że tu wskoczyła. Nie było teraz jednak odwrotu, a sama Black Cat nie była tchórzem, by się wycofywać.
Głównym jej celem było teraz udowodnienie Spider-Manowi, że jest kimś więcej, niż tylko panienką z umiłowaniem do kolekcjonowania... "pewnych rzeczy". Podczas biegu i odbijania się o ściany uważała też, by nie natrafić na żadne składowisko gruzu, czy też zapadającą się podłogę - kto wie, jak bardzo rozprzestrzenił się ten ogień? Z tego co widziała, nie wyglądało to ciekawie. Na dole, gdzie udał się Spidey, zapewne było podobnie, a może nawet i gorzej. Sama nie chciała ryzykować spłonięciem czy spadnięciem kilka piętr w dół. Wyglądałaby... nieprzyzwoicie! A nie od dziś wiadomo, że Kotka jak nikt lubi dbać o swój wygląd i nie może pozwolić sobie na taki stan rzeczy.

W jednym momencie stała w swoim pokoju z plecakiem zarzuconym na ramiona, a w następnym poczuła te wszystkie nieprzyjemne zapachy Nowego Yorku. Ziemia w niektórych miejscach nie pachniała najładniej. No, ale powinna się do tego przyzwyczaić jeśli chce odwiedzać tatusia.
- Jesteś pewien, że tata jest gdzieś tutaj? - zapytała patrząc na swojego psiaka. A raczej półtorametrowe psisko. Lockjaw był jej przyjacielem i ochroniarzem. Nigdzie się bez niego nie ruszała. No i tylko on mógł ją teleportować na Ziemie, do taty. Poklepała towarzysza po karku - Wiem, że te wszystkie zapachy cię rozpraszają. Nie martw się, tata ciągle gdzieś biega. Na pewno na niego wpadniemy. - uśmiechnęła się, wychodząc z zaułku.
Specjalnie na dzisiaj ubrała się najładniej jak tylko mogła. Miała na sobie niebieską sukienkę, na którą narzuciła biały sweterek na guziki. Jak nie przepadała za sukienkami, bo źle się w nich biegało, tak dzisiaj wyjątkowo z własnej woli ją ubrała. Ciągle jej mówiono, że księżniczka musi ładnie wyglądać, więc dzisiaj wyglądała bardzo ładnie. Nawet oczu nie musiała chować za okularami przeciwsłonecznymi. Nauczyła się panować nad mocą. Na pewno pochwali się tym tacie.
Tera tylko musiała znaleźć kogoś kto by znał jej tatę lub chociaż słyszał o nim.

Anthony był w szczególnie dobrym nastroju. Udało mu się zwinąć bardzo porządną bluzkę prosto z dostawy, a na dodatek dostał za darmo falafela, tylko dlatego, że jedzenie nieco się przypaliło. Komu to w ogóle przeszkadza? Najedzony i ubrany bardzo elegancko - wojskowe spodnie były brudne tylko na jednej nogawce, czuł się jak definicja szczęścia. Brakowało tylko kogoś, z kim mógłby porozmawiać. Zaczepił już ulicznego magika, gościa od gry w trzy kubki, ale oboje go spławili. Chłopak udał się więc na Times Square, licząc na jakąś bardziej przyjazną duszę w tej okolicy. No i właśnie wtedy zobaczył maksymalnie dziewięcioletnią dziewczynkę w sukience i białym sweterku. Nie rzucałaby się w oczy, gdyby nie jej pupilek, większy od właścicielki. Nie zdziwił się chyba tylko dlatego, że ludzi mieszkających w Nowym Jorku ciężko zdziwić czymkolwiek, jednak postanowił podejść. Uśmiechnął się do dziewczynki, zmuszony do patrzenia w dół z powodu różnicy wzrostu.
- Cześć młoda! - zawołał, by usłyszała go we wszechobecnym szumie - Co tutaj robisz? I skąd wytrzasnęłaś takie bydle? - Ruchem głowy wskazał na jej zwierzę.

Luna nie szukała za bardzo towarzystwa. Nie takiego co gdzieś pędziło. A ludzie w Nowym Yorku ciągle gdzieś się spieszyli. Wolała zagadać do kogoś kto miałby chwilkę dla niej, kto by nie pędził i nie zbył jej słowem. W końcu kto lubi kiedy obce dziecko zawraca mu głowę? No, może jakaś kobieta, która by się zmartwiła, że tak małe dziecko samo chodzi po mieście.
Miała jednak szczęście. Ktoś sam na nią zwrócił uwagę. Zatrzymała się, kładąc dłoń na barku Lockjawa i patrząc do góry na chłopaka. Używając swoich mocy widziała, że nieznajomy nie ma żadnych złych intencji i zagadał do niej tylko dlatego, że nudził się i nie mógł znaleźć sobie towarzystwa.
- To jest Lockjaw, mój ochroniarz. Nie wiem skąd mamy go, jest od zawsze - odparł chłopakowi, uśmiechając się lekko - Lockjaw, przywitaj się - zwróciła się do swojego pupilka, na co ten wydał z siebie niskie szczeknięcie i przechylił łeb, węsząc zapachy, otaczające chłopaka. Poklepała psinę uspokajająco.
- Szukam taty. Może go znasz? Mówią na niego Quicksilver. Taka ksywka. - nie wspominała nic o byciu mutantem ani nadzwyczajnych mocach, bo nie wiedziała z kim ma do czynienia. Bacznie też śledziła emocje rozmówcy.

Chłopak skrzywił się w duchu, słysząc pytanie dziewczynki. Czemu to nigdy nie mogło być coś prostego, tylko zawsze jakieś pytanie, na które nie znał odpowiedzi?
- Wydaje mi się, że nie będę mógł Ci pomóc... Przykro mi. - mruknął, uciekając wzrokiem w bok. Nie wspomniał, że gdzieś już słyszał takie pseudo, zwyczajnie uznał, że nie jest w stanie udzielić odpowiedzi. Dłonią przeczesał swoją blond czuprynę, która zresztą była w stanie totalnego nieładu.
- Mam rozumieć, że się zgubiłaś, młoda? - spytał, starając się z powrotem uśmiechnąć i, co akurat w jego wypadku nie było problemem, nadać głosowi łagodne brzmienie. Przykucnął, starając się nawiązać z dzieciakiem kontakt wzrokowy.
- Nie wiesz, gdzie masz rodziców..?

Przechyliła lekko głowę. Zauważyła zmianę w nastroju chłopaka. W końcu cały czas śledziła jego emocje. Nic jednak nie powiedziała na ten temat. Tata mówił, że ludzie nie mogą się dowiedzieć o jej mocach, bo się będą bać, więc nie mogła pokazać, że wie o jego zmianie nastroju. Później go dopyta jeszcze raz.
- Nie, nie zgubiłam się - potrząsnęła lekko głową na jego pytanie, patrząc teraz prosto skoro chłopak kucnął - Mama jest w domu. Szukam taty. Bo oni nie mieszkają razem. - wytłumaczyła całą sytuację dokładnie, co by nie musiała przeciągać tego tematu dłużej. Lockjaw ruszył się z miejsca, węsząc, więc i Luna ruszyła powoli obok niego. Nie wiedziała czy chłopak był na tyle znudzony lub zaintrygowany, by ruszyć za nią.
- A w telewizji nic o nim ostatnio nie mówili? Mój tata jest znany. - przecież jej tata był bohaterem. Jak kogoś ratował to na pewno zaraz było o tym wiadomo. Chyba, że ostatnio nikt nie potrzebował ratunku i tata odpoczywał. To też było możliwe. - Ja jestem Luna, a ty?

Chłopak uniósł brew, patrząc na to, że prowadzi ich pies. No ale cóż, chcąc nie chcąc, wyprostował się i ruszył za dziewczynką. W pewien sposób głupio byłoby mu zostawić taką małą osóbkę w centrum NY.
- Cóż... - Tony westchnął, uznając, że nie ma co kłamać 6-latce. Ani to ładnie, ani się opłaca. - Faktycznie, kojarzę pseudonim. Niestety nie mam pojęcia czy kogoś ratuje, czy w ogóle cokolwiek robi... Niezbyt często mam dostęp do newsów tego typu.
Nie wiedzieć czemu, zrobiło mu się trochę głupio, kiedy został zmuszony do tego wyznania. Może dlatego, że nie stać go było na jakieś urządzenie z dostępem do internetu. Jedynymi metodami dowiadywania się czegoś o świecie poza miastem były dla niego okropnie powolne komputery w bibliotekach, gazety, które okazyjnie starał się podbierać, oraz sklepy z elektroniką, gdzie czasem włączyli jakiś telewizor na CNN i tym podobne. Nic dziwnego więc, że Tony nie miał wielkiego pojęcia o superbohaterach czy złoczyńcach. Uznał, że zmieni temat.
- Gdzie w takim razie mieszka twoja mama? I czemu chcesz znaleźć tatę? - spytał, czując nieprzyjemny ucisk w gardle. Będąc sierotą nie przyzwyczaił się do rozmów o rodzinie.

Luna spojrzała do góry na chłopaka kiedy ten ponownie się odezwał. Uśmiechnęła się do niego szeroko kiedy wreszcie powiedział tyle ile wiedział. Niewiele, ale przynajmniej był szczery z nią. Nie rozumiała dlaczego chciał ukrywać tak mało informacji. Gdyby nienawidził jej taty to od razu by to zobaczyła. Wtedy by zrozumiała dlaczego nic nie mówi.
- Cieszę się, że postanowiłeś być ze mną szczery - powiedziała do niego wesołym tonem. Niewiele wiedziała na temat ludzkiej technologii. Jak wyglądała sytuacja z dostępem do internetu, telewizji, gazet. Wiedziała tylko, że te rzeczy istnieją. Więc to, że chłopak nie miał dostępu do informacji wcale nie dało jej do pomyślenia, że może go nie stać na nie.
- Mama mieszka tam - wskazała palcem do góry i na moment zerknęła też na niebo. Niestety o tej porze dnia nie było widać Księżyca, więc nie mogła dokładniej pokazać. - A tatę chcę znaleźć, bo przyszłam go odwiedzić. Nie widziałam się z nim od kilku miesięcy. - wytłumaczyła jeszcze. Przez sporą część czasu rozglądała się dookoła. Tak rzadko bywała na Ziemie, że wszystko za każdym razem wydawało jej się kompletnie nowe. Najchętniej zajrzałaby do każdego sklepu, na każde stoisko. I godzinami wszystko oglądała.
- A Ty dlaczego nigdzie się nie spieszysz jak ci wszyscy ludzie? - rozejrzała się dookoła na ludzi - Nie rozumiem dlaczego tak się spieszą. U mnie tak nie ma - chyba nigdy nie zrozumiem ludzkiej natury. Albo po prostu ziemskiego trybu życia.

- W końcu szczery? - powtórzył chłopak, unosząc brew i bezwiednie zerkajac w kierunku nieba, kiedy je pokazała. - Skąd ty to wiesz, mała..? - spytał, nieco zdezorientowany.
Właśnie wtedy, kiedy chciał z powrotem spojrzeć na dziewczynkę, zatrzymał się gwałtownie. Nie dosłyszał jej pytania, bo wpatrywał się w budynek z wielkim "A". Uśmiech pojawił się na jego twarzy, kiedy zdał sobie sprawę z tego, o czym zapomniał.
- Chyba wiem, gdzie możemy szukać twojego taty, Luna... Ah, i przepraszam, jestem Tony - przedstawił się, kiedy zauważył, że o tym też zapomniał.
- To nawet nie będzie daleko... - mruknął pod nosem i zerknął na towarzyszkę. Jakkolwiek nie był do końca przekonany co do jej pochodzenia, nietrudno było zrozumieć po jej zachowaniu, że jest zupełnie nieobyta z Nowym Jorkiem. Chłopak wsunął dłoń do kieszeni, wyczuwając pod palcami banknot dziesięciodolarowy. Westchnął w duchu.
- Hey... Może masz ochotę na hotdoga, lody, czy coś takiego? - spytał, siląc się na wesoły uśmiech. Poświęcenie pieniędzy na obce dzieci nie było w jego stylu, ale w pewien sposób czuł, że powinien to zaproponować. No i sam mógłby już coś zjeść, może w końcu by przytył.

- Tajemnica - powiedziała melodyjnym głosem, uśmiechając się przy tym słodko i niewinnie. Jak na uroczą 6-letnią księżniczkę przystało. Chwilkę jej zajęło zorientowanie się, że chłopak się zatrzymał, więc zaraz cofnęła się kilka kroków i próbowała zauważyć na co tak chłopak patrzy. Spojrzała zaraz z powrotem na niego.
- Wiesz? Miło mi, Tony. No to chodźmy tam, do taty - uniosła ręce do góry, szczerząc się przy tym szeroko. Nareszcie jakiś plan na znalezienie taty i szanse, że być może tam właśnie jest. A jak będzie to super, pewnie będzie zaskoczony odwiedzinami. Nie uprzedzała go, że pojawi się dzisiaj.
- Lody - oczka jej zabłyszczały. Uwielbiała lody, a u siebie nie miała ich. Trzeba wykorzystać okazję. A później powiedzieć tacie, że Tony jej kupił lody i trzeba się odwdzięczyć jakoś. - I z lodami pójdziemy do taty. Żeby nie czekać dłużej - pokiwała głową, bardzo jej się podał ten pomysł.

Tony uśmiechnął się, widząc entuzjazm dziewczynki. W sumie te kilka dolców... Najwyżej ukradnie jeszcze raz.
- W porządku, mała. Lubisz cytrynowe?
W czasie kiedy pytał, jednocześnie myślał o jej "tajemnicy". Cóż, dziecko nie do końca było ostrożne. Co prawda nie mógł się na podstawie jej słów domyślić, o co dokładnie chodzi, ale miał bystry umysł, pomyślał, że jeśli jej ojcem naprawdę jest Quicksilver, a matką ktoś spoza Ziemi, to prawdopodobnie chodzi o jakąś... Niezwykłą rzecz. Możliwe, że jego towarzyszka jest znacznie mniej niewinna niż wygląda... Jak przystało na kogoś, kto walczył o przeżycie na ulicach Nowego Jorku, Tony zastanowił się, co ta informacja zmienia i szybko doszedł do wniosku, że w zasadzie nic. Tak czy siak odstawi ją do Avengers Tower, a tam, nawet jeśli nie ma tego jednego superbohatera, którego szukają, to na pewno jest inny, który zajmie się dzieckiem. Może nawet on sam pozna jednego z nich? To byłoby coś.
Pocieszony własnymi myślami i radością dziewczynki, uśmiechnął się jeszcze szerzej. Wskazał ręką na najbliższą cukiernie, sprzedającą lody włoskie i zwykłe, na gałki.
- Możemy kupić jakieś tutaj. Wybierz sobie te, które lubisz - zachęcił towarzyszke, samemu również zerkając na możliwe smaki. - chcesz taki kręcony, czy gałki?