Times Square

Billy ani trochę nie czerpał satysfakcji - nawet ponurej - z tego, że udało mu się prawidłowo przewidzieć postępowanie robotów, szczególnie że w praktyce tak naprawdę wiele to nie zmieniało. Nastolatek starał się osłaniać polem siłowym kogo mógł i nieustannie powtarzał sobie w duchu, że jego pomysł wcale nie oznaczał większej liczby ofiar. Rozsądek podpowiadał mu, że tak czy siak nie byliby w stanie ochronić tutaj każdego, że - niezależnie od obranej przez nich strategii - przeciwnicy dopadliby mnóstwo osób, a czy robili to na środku ulicy czy przy wejściach do budynków... To już mała różnica... Ale problem polegał na tym, że - pomimo logiczności takiego rozumowania - chłopak nie potrafił w nie do końca uwierzyć. To znaczy, owszem, wiedział, że tak właśnie było, lecz nie umiał znieczulić się na tyle, aby polegać tylko i wyłącznie na trzeźwym myśleniu, a odciąć się od emocji. Serce biło mu szybko, stres wywoływał wręcz fizyczny ból w klatce piersiowej, a Kaplan próbował skupić się na swoim zadaniu, wykorzystując wszystkie sztuczki, jakie tylko znał, wliczając w to między innymi kontrolę oddechu.
Nastolatek dawał więc z siebie wszystko, a do tego starał się dopasować do poczynań robotów. Prawie od samego początku wiedział, że przerwanie nieudanego ataku zajmowało im krótką chwilę, po której upływie zmieniały cel. Tak właśnie stało się już w przypadku jego pierwszego pola siłowego i jak do tej pory nie zauważył pod tym względem wyraźnych zmian. Dzięki znajomości tego procesu Billy mógł zaś przynajmniej utrzymywać jedną barierę przez kilka sekund, aby uderzające w nią promienie ustały, zamiast martwić się o dematerializowanie i stawianie nowych pól w losowych momentach.
Poza tym chłopak dbał o to, aby blokować te obszary, w które celowało najwięcej maszyn. Nie za każdym razem było to możliwe, bo niestety nie miał oczu dookoła głowy i nie potrafił dzielić uwagi pomiędzy tyle różnych opcji, ale jeżeli tylko widział takie miejsce, to tam właśnie tworzył energetyczny konstrukt, zależnie od okoliczności zaokrąglony lub prosty - pasujący do otoczenia oraz do kątu padania ataków. Kiedy roboty traciły nim zainteresowanie, natychmiast kreował barierę w kolejnym mocno zagrożonym punkcie.
Zajęty cywilami, Kaplan nie mógł poświęcać należytej uwagi swoim koleżankom, ani nawet stale obserwować ich poczynań. Od czasu do czasu rzuciło mu się coś w oczy, więc wiedział, że plan przebiegał zgodnie z jego ogólnymi wytycznymi... Lód błyszczał w słońcu, z czego wynikało, że Sammy działała, a druga z dziewcząt robiła zamieszanie - i głównie tyle do Billy'ego docierało. Resztę pozostawiał w ich rękach, by w tym czasie pełnić rolę wspomagającą.
Z oczu całkowicie zniknęła mu z kolei Azjatka, którą przed chwilą zaciągnął do przejęcia okolicznego nagłośnienia. Nie przejmował się tym, a przynajmniej nie bardzo. Skoro większa liczba osób decydowała się teraz schować w budynkach, a komunikaty płynęły z głośników, to dobitnie oznaczało, że najwyraźniej rówieśniczka zrobiła swoje i również gdzieś się ukryła... Albo wciąż się tym zajmowała, dlatego nie zauważał jej na tle tłumu. On sam ze swoimi krzykliwymi zdolnościami nigdy by się tak dobrze nie zlał z otoczeniem, więc nawet tego nie próbował. Zdążył już się pogodzić z tym, jak niedyskretne były jego moce.
Teraz zresztą to ostatnie zdawało się nie mieć znaczenia. Choć Kaplan wciąż na wszelki wypadek utrzymywał wokół siebie barierę, to znajdował się na tyle wysoko, że chyba nawet nie był na linii wzroku pobliskich maszyn... I nic widocznego gołym okiem nie łączyło go z barierami powstającymi wokół cywili. Brak wymierzonych ku niemu ataków ośmielił chłopaka do tego stopnia, że osłabił własne pole siłowe, aby móc wkładać więcej energii w chronienie ludności. Rozpościerał błękitne konstrukcje tak szeroko, jak tylko był w stanie, żeby za każdym razem zasłaniały maksymalną liczbę osób.

W całym tym chaosie Billy ledwo nadążał z przenoszeniem pola siłowego tam, gdzie wydawało mu się być w danym momencie najbardziej potrzebne. Choć z góry miał świetny widok na plac, to nawet ze swojej pozycji nie mógł nadzorować wszystkiego, bo po prostu nie posiadał aż tak podzielnej uwagi. Stłoczeni razem ludzie trochę mu się ze sobą zlewali, ale akurat to na swój sposób mu pomagało - bo łatwiej mu było trzeźwo myśleć i logicznie planować, gdy nie widział dobrze wyrazów ich twarzy. Skupiając się na ich indywidualności tylko by sobie zaszkodził, bo jeszcze bardziej by się martwił i w siebie wątpił. Wiedział, że nie świadczyło to o nim najlepiej, a po wszystkim na pewno będzie miał z tego względu okropne wyrzuty sumienia, ale w tej chwili musiał jakoś sobie radzić z wymykającymi się spod kontroli emocjami. Wciąż żałował, że nie było przy nim teraz nikogo, kto by go uspokoił albo chociaż nim pokierował... Starał się o tym nie myśleć, bo rozumiał, że nic nie mógł na to poradzić, ale wątpliwości uparcie powracały i wypychały się na sam przód jego umysłu.
Przynajmniej na placu nie było już teraz tak tłoczno. Jego pomysł dawał jakieś efekty, skoro ludzie znikali w budynkach albo oddalali się w inne miejsca... A to oznaczało, że niedługo będą pewnie mogli przejść do następnego punktu programu. Szkoda tylko, że Kaplan nie zaplanował go wcześniej zbyt dokładnie, ale o tym jego koleżanki jeszcze nie wiedziały, więc chyba miał moment, aby spróbować ułożyć sobie w głowie szczegóły.
W porządku... Krok po kroku. Oczyszczenie placu - prawie załatwione. Kolejnym posunięciem powinno być zabezpieczenie budynków, a tym będzie się musiała zająć Sammy. Gruba warstwa lodu na ścianach może nie ochroni wnętrz przed robotami - choć Billy liczył na to, że jednak tak - ale powinna zatrzymać lub osłabić efekty tego, co on sam zamierzał zorganizować... O ile mu się uda. Powinno mu się udać, a rozsądek podpowiadał mu, że nie takie rzeczy już robił, więc nie musiał aż tak się przejmować, ale mimo to z trudem przychodziło mu uwierzenie w siebie. I w swoje zdolności. Albo raczej w swoją kontrolę nad nimi...
Z rozmyślań wyrwał nagle chłopaka niespodziewany ruch na dole, wychodzący poza schemat dotychczasowych działań tak maszyn, jak i ludzi. To znaczy, promienie trafiające w różne osoby nie były niczym dziwnym, ale to, że ktoś po takim ataku i zderzeniu z samochodem się podnosił - już tak. To właśnie dlatego nastolatek zwrócił spojrzenie na Avę, przy okazji upewniając się, że pomiędzy nią i ludźmi utrzymywała się bariera. W końcu dziewczyna umyślnie ściągała na siebie ogień i najwyraźniej mogła go przyjmować, więc priorytet automatycznie zyskało teraz zabezpieczenie kłębiących się za nią osób.
Gdy zwrócił się w tę stronę, w zasięgu wzroku Billy'ego znalazło się jednak coś jeszcze ciekawego, na co wcześniej nie zwrócił uwagi, zajęty przesuwaniem swojego pola siłowego i kleceniem jako takiego planu. Ta sama Azjatka, której niedawno wydał polecenia, a potem stracił ją z oczu, najwidoczniej też posiadała moce... Bo zwykły człowiek raczej nie dostałby się tak wysoko. Ani nie opadłby na ziemię tak miękko. To przynajmniej wyjaśniało jej zachowanie i potencjalnie mogło im pomóc, choć Kaplan wolałby najpierw dowiedzieć się czegoś więcej na temat jej możliwości. I Avy również. Póki co wyglądało na to, że będzie musiał uczyć się przez obserwację, tyle że na nią nie miał zbyt dużo czasu...
Chłopak naprawdę starał się dzielić uwagę pomiędzy poczynania dziewcząt - w tym także Sammy - by w razie czego udzielić im wsparcia, ale szczerze mówiąc o wiele bardziej ciągnęło go do osłaniania bezbronnych. Swego czasu S.H.I.E.L.D. starało się go z tego wyleczyć i rozumiał dlaczego. Cywile mieli większe szanse na przeżycie wtedy, gdy ich obrońcy byli w stanie za nich walczyć. To logiczne. Mimo to Kaplanowi ściskało się serce za każdym razem, gdy nie zdążył kogoś ochronić, a każda nowa fala zalewających go wyrzutów sumienia nie tylko obniżała jego pewność siebie, ale i sprawiała, że dosłownie ciężej mu było oddychać.
Z tego wszystkiego coś uderzającego o jego własne pole siłowe aż go zaskoczyło. Przyzwyczaił się do myśli, że roboty do niego nie celowały, bo w końcu osobiście nie wchodził im w drogę - to zaś zadziałało na niego jak kubeł zimnej wody. Po jego barierze natychmiast przebiegła zwiększona dawka elektryczności, wywołana nie przez jego wolę, lecz przez to nagłe ukłucie paniki... Ale kiedy tylko wzrok nastolatka natrafił na opadający przy nim telefon, od razu zrozumiał, że to nie był wcale atak. Komórka zdążyła opaść kawałek, nim pochwycił ją własnym polem siłowym, które następnie wylewitował na wysokość swojego pasa i wreszcie zlał z własnym.
Zanim jeszcze rzucił okiem na ekran urządzenia, Billy zerknął krótko w dół, starając się zorientować kto je ku niemu posłał. Domyślał się kto, nie był głupi, ale z drugiej strony nie mógł mieć przecież całkowitej pewności. Tyle osób posiadało w tych czasach jakieś nadludzkie zdolności, że wcale by go nie zdziwiło, gdyby na placu przebywało więcej mutantów, kosmitów i tak dalej. Choć jeżeli tak było, to nie obraziłby się, gdyby się ujawnili i pomogli.
Zaraz potem spojrzenie chłopaka padło już z powrotem na telefon w jego dłoni. Szybko odczytał zapisaną na nim wiadomość, a potem jeszcze raz, wolniej, dokładniej ją analizując. Pewnie dałoby się doprowadzić do takiej sytuacji... Nie był jeszcze pewien jak powinni to zrobić, ale przychodziło mu do głowy kilka różnych scenariuszy. Był tylko jeden problem - ten sam, z którym borykali się tak naprawdę od początku. I chyba przyszła pora, aby coś z nim zrobić.
Nie wiedział co z tego będzie. Od pewnego czasu podejrzewał, że jego zdolności mogły mieć podłoże psioniczne, bo telekineza, teleportacja czy nawet leczenie i przeobrażanie przedmiotów wpisywały się w ten typ... I może dałoby się też pod niego podpiąć generowanie energii... Ale jak do tej pory nie wykazywał niczego zakrawającego na telepatię. Jeżeli miał rację, to powinien być do tego zdolny. Jeśli nie, to trzeba będzie myśleć dalej.
Na początek chłopak skupił się na komórce, wyobrażając sobie swój pokój, biurko, ją na blacie - bo naprawdę nie chciał przejmować się tym, że mu zaraz spadnie i się uszkodzi, a nie posiadał kieszeni, żeby ją schować. Nie miał też pojęcia gdzie dokładnie powinien ją zwrócić, więc teleportowanie jej do domu wydało mu się najprostszym rozwiązaniem. Potem przyzwie ją z powrotem. Kiedy tylko telefon zniknął w błysku błękitnego światła, Kaplan przystąpił do działania.
Przede wszystkim z bólem serca przerwał utrzymywanie tarczy energetycznej przy ludności. Nie podobało mu się to i to bardzo, ale wiedział, że na chwilę musiał skupić się na czymś innym... I w związku z tym spieszył się jak tylko mógł, by jak najszybciej wznowić swoją opiekę nad cywilami. Od razu skoncentrował się na Sammy i jej nowej koleżance, a także - po sekundzie wahania - na tej Azjatce, próbując sobie wyobrazić jak by to było złapać z nimi teraz kontakt... A także umożliwić go im wszystkim pomiędzy sobą.
- Połączenie mentalne, połączenie mentalne, połączeniementalnepołączeniementalne... - powtarzał sobie cicho dla ułatwienia, marszcząc przy tym czoło, a kiedy otaczająca jego ciało energia rozpaliła się jeszcze jaśniej, dodatkowo tworząc wokół jego dłoni istne wiry błękitu i bieli, mające średnicę spokojnie ponad metra... Wówczas chłopak wiedział już, że coś się stało. Może nawet to, co zamierzał.
- Mam szczerą nadzieję, że mnie słyszycie - skupił się na tej myśli, aby wyróżnić ją na tle pozostałych i popchnąć ją ku dziewczynom... A przynajmniej tak to sobie wizualizował, bo nie był pewien jak inaczej sprawdzić skuteczność swojego pomysłu. Oby wszystko poszło dobrze, bo chyba nie mieli czasu na szukanie innego sposobu komunikacji. Tuż po tych telepatycznych słowach Kaplan wrócił do manipulowania polem siłowym, jak wcześniej utrzymując je przede wszystkim wzdłuż budynków, zakrywając nim jak najwięcej osób tylko mógł.
- Kiedy tylko wszyscy schowają się w środku, chcę, żeby Sammy pokryła ściany po tej stronie placu jak najgrubszą warstwą lodu. Potem go usuniemy, ale w trakcie walki będzie stanowił dodatkową warstwę ochronną. Do tego czasu możemy spróbować tak pokierować robotami, żeby trafiały same w siebie albo... - w tym momencie Billy się zawahał. Co jeszcze mogliby zrobić, żeby opóźnić lub zniszczyć przeciwników? Przychodziło mu do głowy mnóstwo planów, ale żaden nie był w pełni dopracowany i... Szczerze mówiąc opierały się w głównej mierze na tym, czy on sam dałby radę zorganizować to czy tamto. Może teleportowałby gdzieś te maszyny? Na przykład, och, powiedzmy... Do zamku Doctora Dooma... Choć pewnie wywołałoby to jakiś międzynarodowy incydent, więc lepiej nie. Albo gdyby tak spróbować je jakoś odmienić? Działało na ubrania, więc czemu nie miałoby na ten metal?
Co zrobiłaby w takiej sytuacji Kate? Nie, złe pytanie, na jej miejscu ciężko mu się było postawić, bo po prostu dużo lepiej od niego sobie radziła z tym całym dowodzeniem drużyną. Vic pokonałby maszyny magnetyzmem - albo może nawet byłby w stanie przejąć nad nimi kontrolę. Teddy miałby pewnie dość siły, żeby walczyć z robotami i nie potrzebowałby lepszego planu. Tommy uznałby to za najpiękniejszy dzień swojego życia i z radością zabrałby się za wysadzanie wszystkich syntetyków w okolicy... Przy okazji sprawiając, że Billy poważnie martwiłby się o jego stan psychiczny. Cassie... Och. Och.
- Ava, nie masz lęku wysokości, prawda? Nie przeszkadzałoby ci, czy ja wiem, zyskanie trochę wzrostu? Na chwilę? - spytał wciąż tą samą drogą, ale szybciej i jakby pewniejszym siebie tonem. Nie wiedział nawet czy uda mu się ją powiększyć, ale jeżeli tak... Była przecież odporna na te lasery. Albo przynajmniej odporniejsza. W dużej formie - jak Cassie - stałaby się pewnie jeszcze bardziej wytrzymała, a i siła powinna jej proporcjonalnie wzrosnąć, prawda?

Niełatwo było tak po prostu nie myśleć o ofiarach - szczególnie w chwili, gdy miało się poczucie, że się za nie odpowiadało. Tak właśnie wyglądało to teraz dla Billy'ego, który przecież z własnej inicjatywy zdecydował się zdjąć na moment barierę, aby skupić się na innym zadaniu. Nawet ta krótka chwila skończyła się źle, a on przecież z góry domyślał się, że tak będzie... I szczerze tego nie chciał, ale zwyczajnie nie posiadał innego wyjścia. Musieli jakoś uzyskać możliwość komunikowania się ze sobą i ustalania wspólnych działań. Inaczej w najlepszym wypadku by sobie nie pomagali, a w najgorszym - przeszkadzali sobie wzajemnie. On z kolei potrzebował się skoncentrować, aby jego zdolności działały i nie mógł dzielić uwagi między nawiązywanie połączenia i kontrolowanie energii tworzącej osłonę. Mniej więcej półroczna tresura pod okiem S.H.I.E.L.D. przekonywała go, że czasem nie dało się uratować każdego i że trzeba było myśleć o najlepszym interesie większości osób. Nastolatek wciąż nie mógł się zmusić do tego, aby posłuchać tego głosu. Nigdy tego nie potrafił.
Kaplan tylko jednym okiem nadzorował ataki, które dziewczyny wyprowadzały przeciwko maszynom. Ciskanie samochodami czy drobniejszymi obiektami, lodowe ściany... Rejestrował to wszystko, ale się nie mieszał. Miał swoje zajęcie i był zdeterminowany, aby dobrze je wykonywać, szczególnie po tym, co dopiero się wydarzyło. W dodatku wiedział, że jeżeli tylko Ava zgodzi się na jego pomysł, to za chwilę znów będzie musiał na moment, może na kilkanaście sekund, wyłączyć swoje pole siłowe i ta myśl bolała go niemalże w fizyczny sposób, dusząc go wyrzutami sumienia, zaciskając się stalową obręczą wokół jego klatki piersiowej. Nie był dobry w podejmowaniu takich decyzji. Jego umysł i serce podsuwały mu zupełnie inne listy priorytetów.
Sammy i Azjatka - której imię pewnie dobrze by było poznać - milczały, co trochę Billy'ego zaniepokoiło, napędzając jego paranoję sugestią, że być może jednak nie udało mu się do nich dotrzeć, ale przynajmniej Ava zareagowała na jego słowa... I rzeczywiście wyraziła swoją zgodę. Z jednej strony przyniosło to chłopakowi ulgę, gdyż ten plan naprawdę mógł przynieść im wszystkim ogromne korzyści, lecz z drugiej obawiał się takiej właśnie odpowiedzi. Czyli znowu czekało go zdematerializowanie bariery... Kaplan aż wziął głęboki oddech, starając się w ten sposób uspokoić i przywołać do porządku.
- Daj mi chwilę - zwrócił się telepatycznie do dziewczyny, jeszcze podtrzymując barierę, lecz układając już sobie w głowie odpowiednią formułkę. Chciał mieć wszystko gotowe, aby od razu po zdjęciu osłony zabrać się za powiększanie Avy, a potem - czy by to zadziałało czy nie - natychmiast wrócić do generowania pola siłowego. W ten sposób zamierzał zmarnować jak najmniej czasu. Tłumaczył sobie w myślach, że to najlepsze rozwiązanie z dostępnych, nawet jeżeli tak czy siak nie było idealne.
Zanim jednak nastolatek zdążył przystąpić do akcji, jego uwagę zwróciło coś innego - coś, czego się w tym momencie nie spodziewał. W powietrzu dosłownie tylko mignęła mu kolejna osoba, którą początkowo wychwycił kątem oka, przez co odruchowo obrócił głowę twarzą w jej stronę... I prześledził ją wzrokiem, podczas gdy wylądowała na plecach jednego z robotów, rozcięła go, a następnie z gracją odskoczyła na ziemię. Na kilka sekund Billy niemalże się zawiesił, przypatrując się działaniom jasnowłosej kobiety. Był praktycznie pewien, że z kimś lub z czymś mu się kojarzyła, że gdzieś ją już widział, ale nie mógł sobie przypomnieć jej tożsamości... O ile w ogóle słyszał kiedyś jej miano. Może nie? Często oglądał w sieci zdjęcia czy nagrania z osobami z mocami, nie tylko ze znanymi bohaterami, więc część z nich nie była podpisywana pseudonimami czy imionami. Tak, to mogło być to.
W końcu Kaplan otrząsnął się z zamyślenia i to dosłownie, bo aż pokręcił przy tym szybko głową, jak gdyby miało mu to pomóc ją oczyścić. Nadszedł czas na jego ruch. Wiedział co musiał zrobić i jak chciał, aby to wyglądało - na tym się skupił. Pamiętał jak wyglądały przemiany Cassie, jak stopniowo zwiększała swoje rozmiary, zaczynając od tego pierwszego razu, gdy uczyniła to nierozmyślnie i on sam pomagał jej się uspokoić... Miał tylko nadzieję, że Ava zareaguje lepiej. W końcu ją ostrzegł, prawda? Choć odnosił wrażenie, że zrozumiała go trochę inaczej, niż zamierzał... Ale trudno, wkrótce wszystko stanie się jasne.
- Chcę, żeby urosła, chcę, żeby urosła, chcę, żebyurosłachcężebyurosła... - powtarzał, zgodnie ze swoim postanowieniem dopiero w ostatniej chwili usuwając barierę chroniącą ludzi przy budynkach. Spojrzenie wbijał teraz w Avę, nie chcąc jeszcze widzieć efektów jej braku. Będzie się nimi martwił i obwiniał za chwilę, ale póki co musiał zachować pełną koncentrację, żeby - z braku lepszego słowa - zaklęcie zadziałało jak najlepiej. O ile w ogóle mogło. Badanie w praktyce granic swoich zdolności nie było wcale zabawne i w tym momencie Billy niesamowicie żałował, że za czasów S.H.I.E.L.D. nikt go do tego tak naprawdę nie zachęcał. Agenci zdawali się być usatysfakcjonowani ćwiczeniem z nim tego, co już zademonstrował, czyli przede wszystkim telekinezy i teleportacji. Po fakcie zaczynał się zastanawiać czy nie była to z ich strony forma kontroli...
Nastolatek zamierzał powiększyć Avę właśnie tak, jak robiła to Cassie, czyli dodając jej przynajmniej kilka metrów wzrostu. Energia wokół jego rąk wirowała i falowała, układała się to w przypadkowe, to w bardzo specyficzne wzory, sypała we wszystkie strony iskrami... Bledsza poświata rozchodziła się zaś jeszcze dalej. Błękitna aura na chwilę otoczyła również dziewczynę, dając w ten sposób znać, że to na nią działała... Ale niezależnie od tego, jakie dało to ostatecznie efekty, Kaplan jak najszybciej wrócił do wytwarzania bariery wzdłuż budynków, a raczej tłoczących się przy nich ludzi. Mogliby się pospieszyć z wchodzeniem do środka... Naprawdę byli coraz bliżej realizacji planu i Billy ledwo mógł się tego doczekać.
- Sammy, jeżeli tylko uda ci się dotrzeć na miejsce, dołącz do ludzi za barierą. Wpuszczę cię tam - zwrócił się też do koleżanki, choć w dalszym ciągu nie był pewien czy go w ogóle słyszała... Skoro wcześniej zareagowała jedynie Ava. Miał nadzieję, że jego słowa docierały do wszystkich zainteresowanych, ale chyba nie mógł tego teraz w żaden sposób sprawdzić. Billy gotów był wytworzyć dla Sammy niewielką dziurę w polu siłowym, lecz czekał z tym do ostatniej chwili, aby ta przerwa istniała jak najkrócej. Kto wie, być może dziewczyna mogłaby już zacząć pracować nad lodową osłoną, tyle że przy jego barierze przed budynkami, a nie przy ich ścianach? Z drugiej strony nastolatek nie był pewien jak wiele by im to dało, więc może jednak lepiej, aby oszczędzała siły na realizację głównego planu...

Bezpośrednio w umysłach walczących rozległ się bez ostrzeżenia kobiecy głos, spokojny i opanowany, tonem wskazujący na to, że osoba ta doskonale wiedziała o czym mówiła - i oczekiwała pełnej współpracy.
"Te roboty to Sentinele. Najłatwiej uszkodzić je atakami fizycznymi, gdyż na energetyczne czy bazujące na wysokiej temperaturze są już odporniejsze. Ich słabymi punktami są stawy, zniszczenie głowy może je wyłączyć, zaś zakłócenie pracy repulsora na klatce piersiowej - doprowadzić do jego wybuchu. Avengers wysyłają właśnie do ich centrum dowodzenia grupę, która postara się je unieszkodliwić. Dopóki im się to nie uda, gramy na zwłokę."

Sytuacja wyglądała... Lepiej. Trochę. To znaczy, robotów ubywało w bardzo wolnym tempie i to jedynie tutaj, a przecież nie wiadomo było jak się sprawy miały w innych miejscach, ale przynajmniej Billy zaczynał wreszcie czuć, że robili jakieś postępy i chyba nawet względnie kontrolowali wydarzenia toczące się na placu. Jak na grupę działającą razem po raz pierwszy w życiu - i praktycznie się nieznającą - nie mogli na nic narzekać.
Choć sama natura chłopaka sprawiała, że daleko mu było do optymizmu, to musiał przyznać, iż te drobne sukcesy pozytywnie wpływały na jego pewność siebie. Nie chciał jeszcze zbyt głęboko się nad tym zastanawiać, aby niczego przypadkiem nie zapeszyć, ale tak naprawdę podniósł go na duchu już sam fakt, że tym razem usunięcie przez niego bariery w celu wykonania innej inkantacji nie przełożyło się na wzrost liczby ofiar. Nie spodziewał się, że ktoś bez zapowiedzi przejmie od niego na moment pałeczkę i szczerze mówiąc nawet nie przyjrzał się dobrze temu, co się stało, skupiony na postaci Avy i swoim życzeniu, ale nie zmieniało to faktu, że wiedział. A to... To rodziło nowe perspektywy... Skoro nie musiał być jedynym tworzącym tarcze.
Kaplan zdawał sobie również sprawę z tego, że Sammy dotarła na wyznaczone miejsce i chwilowo była bezpieczna - a do tego zapewne gotowa do wykonania powierzonego jej zadania. Nastolatek zerknął ku niej tylko raz, aby zapamiętać gdzie dokładnie się znajdowała, ale poza tym nie poświęcał jej więcej uwagi. Nie dość, że nic jej nie groziło, to jeszcze raczej potrafiła o siebie zadbać... I mogła działać z ukrycia, gdyż - w przeciwieństwie do Avy - jej moce nie wymagały przecież, aby zbliżała się do robotów, czy chociaż do nich wychylała. Chyba nie będzie się niepotrzebnie narażała.
Ich najnowsza sojuszniczka też zdawała się nie potrzebować pomocy. Billy nie był żadnym ekspertem, ale potrafił ocenić przynajmniej to, że najprawdopodobniej nie improwizowała, tylko naprawdę znała się na walce, a ten jej miecz, jak chłopak zaobserwował, bez problemu przechodził przez ciała robotów... W związku z czym nastolatek tylko od czasu do czasu rzucał okiem na jej poczynania. Przez głowę przeszła mu myśl, że być może powinien spróbować podpiąć ją pod ich połączenie mentalne, ale nie wiedział czy mógł to zrobić bez zrywania poprzedniego i utworzenia nowego, a nawet jeżeli... To wymagałoby to przecież ponownego zdjęcia na moment pola siłowego. Z tym musiał się ograniczać.
Przez krótką chwilę Kaplan skupiał się właśnie na utrzymywanej przez siebie barierze, pozwalając działać przede wszystkim tej wojowniczce oraz Avie. W tym momencie nie był już nawet zdziwiony tym, że jego pomysł zadziałał, choć prawdę mówiąc - wzorem Cassie - liczył na wywołanie nieco większych wymiarów... Ale może tak było lepiej? Gdyby coś poszło nie tak i dziewczyna została na przykład przewrócona, budynki ucierpiałyby o wiele bardziej przy kilkudziesięciu niż przy kilku metrach wzrostu. Teraz przy odrobinie szczęścia mogłaby się tylko oprzeć o ich ściany, a większa i cięższa niemalże na pewno by je uszkodziła.
Na wszelki wypadek jednak Billy tak czy siak śledził ją kątem oka, aby w razie czego zdążyć na czas zareagować. Zdarzało mu się już lewitować wyrośniętą Cassie, więc miał nadzieję, że udałoby mu się podtrzymać też pozbawioną równowagi Avę... A choć same okoliczne budynki nie były teraz aż tak ważne, to przebywający w nich oraz przy nich ludzie owszem, dlatego nastolatek wolał dmuchać na zimne. To zaś podsuwało mu jeszcze jedną myśl... Powinien jak najszybciej uprzedzić tę Azjatkę, by była gotowa stawiać kolejne tarcze. Sammy również mogła z tym pomóc, nawet jeżeli jej lodowe osłony wytrzymywały krócej.
- Nie bądźcie zaskoczone, jeżeli będę musiał znowu zdjąć na moment pole siłowe. W takim wypadku wy odpowiadacie za chronienie ludzi przy wejściach - odezwał się przez telepatyczną więź, z rozpędu nie zaznaczając nawet do kogo się zwracał. Dziewczyny mogły się tego same domyślać, bo w końcu Ava miała już swoje zajęcie i tak czy siak bardziej nadawała się do ofensywy niż defensywy, więc w tym wypadku odpadała.
Kaplan nie zdążył nawet porządnie przemyśleć swojego następnego ruchu, gdy ponad hałasami walki dosłyszał dźwięk pracujących silników odrzutowych... I to w dodatku dobiegający go z góry. Chłopak aż się wzdrygnął, po czym natychmiast poderwał głowę, szukając wzrokiem źródła tych odgłosów. Czuł się praktycznie tak, jak gdyby jego własna elektryczność przebiegła teraz po jego ciele, wpędzając je w stan gotowości... A jednak prędko przekonał się, że niepotrzebnie aż tak bardzo się zestresował. To znaczy, powody ku temu jak najbardziej posiadał, lecz nie musiał martwić się o samego siebie, nawet jeżeli teoretycznie stanowił najbliższy cel, bo unoszący się w powietrzu. Świeża dawka robotów wydawała się nie być zainteresowana Times Square. Z jednej strony świadczyło to na ich korzyść, bo i bez nich mieli przecież sporo na głowie, z drugiej... Gdzieś musiały w końcu wylądować. Niedługo kogoś zaatakują, być może kogoś, przy kim nie znajdzie się na czas żaden bohater...
Billy był świadomy tego, że nie on jeden zauważył maszyny i wiedział też, że Ava również zareagowała na ich obecność, ale wolał nie zostawiać wszystkiego na jej głowie. Nie odrywając wzroku od nowych przeciwników, chłopak pozwolił swojej głównej barierze stopniowo zaniknąć, tym samym pokazując dziewczynom, że to już ich pora na działanie. To było chyba lepsze od nagłego usunięcia całego pola siłowego, bo przynajmniej dawało im czas na zorientowanie się w sytuacji i przygotowanie się do wkroczenia.
Kaplan jednak nie czekał na reakcję koleżanek i wciąż nie spoglądał w dół. Zamiast tego od razu wylewitował się wyżej, równocześnie ponownie wzmacniając tarczę, którą generował wokół samego siebie, do tej pory mocno osłabioną, gdyż nie wydawała mu się pilnie potrzebna. Na tym nie poprzestał. Błękitna aura znów zawirowała i rozpaliła się intensywniej wokół jego dłoni, trzaskając wyładowaniami elektrycznymi i czymś jeszcze, tym czymś, czego jak do tej pory do końca nie zidentyfikował, a co mogło być energią psioniczną lub... Jakąś inną. Chłopak skierował ręce z otwartymi dłońmi w stronę przelatujących górą robotów, posyłając w ich kierunku dwie szerokie wiązki takiego połączenia, koncentrując się przede wszystkim na tym, aby zahaczyć jak najwięcej, a najlepiej wszystkie z nich. Nie musiały nawet zostać uszkodzone czy zniszczone, po prostu miały się zatrzymać i zwrócić na niego uwagę.
Jeszcze w trakcie tego ataku Billy usłyszał w swej głowie głos, który z kimś mu się kojarzył, ale w tej chwili nie mógł go do nikogo przypasować. Być może później, gdy nie będzie się już skupiał na tych maszynach... Sentinelach, jak się właśnie dowiedział. Dobrze było otrzymać więcej informacji na temat ich słabych i mocnych stron, a już szczególnie tych wybuchowych skłonności, których w tym miejscu powinni raczej unikać, lecz nastolatka najbardziej zainteresowała informacja o działaniach Mścicieli. Przynajmniej wyglądało na to, że nie będą musieli niszczyć wszystkich robotów... Ale jak długo mogła potrwać taka wyprawa? Już sama podróż - w zależności od odległości - potrafiłaby pewnie chwilę zająć, chyba że bohaterowie zainwestowali ostatnio we własnego teleportera. Gdyby nie miał tyle na głowie, Kaplan chętnie by do nich skoczył i ich podrzucił. Nawet teraz tak czy siak kusiła go ta opcja... I perspektywa wkręcenia się w tę misję. Mimo to wiedział, że tutaj spoczywały już na nim inne obowiązki, których nie zamierzał opuszczać. Każdy musiał odegrać własną rolę.
- Wszyscy słyszeli? - spytał na wszelki wypadek przez połączenie mentalne, bo w końcu nie wiedział na pewno, że ten przekaz nie dotarł tylko i wyłącznie do niego. Byłoby to dziwne, ale... Ale może jednak nie aż tak, bo Billy naprawdę odnosił wrażenie, że rozmawiał już wcześniej z właścicielką tego głosu. Tylko gdzie i kiedy miał ku temu... Och. Och. Teraz poczuł się naprawdę głupio. Odpowiedź chyba nie mogłaby być bardziej oczywista i Kaplan zamierzał utrzymywać, że wcale nie potrzebował czasu, aby do niej dojść.

Billy w napięciu obserwował z dołu efekty swoich działań, przez cały ten czas mentalnie trzymając za nie kciuki. Kiedy tylko wyemitowana przez niego energia trafiła w roboty, chłopak aż zmrużył lekko oczy, starając się jak najlepiej dostrzec ile to dało... I prędko przekonał się, że mniej więcej tyle, ile oczekiwał. Nie spodziewał się, że uszkodzi którąś z maszyn, bo w końcu już wcześniej zorientował się, że jego elektryczność nie stanowiła dla nich zagrożenia, ale najważniejsze było to, że - zgodnie z jego planem - przeciwnicy się zatrzymali i zwrócili na niego uwagę. Teraz mógł się zacząć tym ostatnim martwić.
Chłopak na wszelki wypadek rozszerzył swoją prywatną barierę, równocześnie wzmacniając ją przez wpakowanie w nią większej dawki energii, skoro chwilowo tak czy siak nie wykorzystywał jej w żadnym innym celu. Mógł sobie na to pozwolić, przynajmniej do czasu, aż nie ustali jakiegoś lepszego planu działania. Podczas gdy Sentinele wyrównywały swoje pozycje, Kaplan usłyszał jeszcze w swojej głowie kolejny żeński głos, odpowiadający na jego niedawny komunikat. Skoro jedna osoba zareagowała, to najprawdopodobniej pozostałe również otrzymały tamtą telepatyczną informację, a to... To go uspokoiło. Trochę. Na tyle, na ile było to w tym momencie możliwe.
Problem polegał na tym, że ten głos nie brzmiał na zbyt szczęśliwy i z tego względu nastolatek na sekundę czy dwie skierował swoje spojrzenie w dół, aby ocenić rozwój wydarzeń. Wiedział, że nie powinien zbyt długo zwlekać, ale chciał się przynajmniej upewnić, że pozostali jako tako sobie radzili. Oczywiście najłatwiej było mu stwierdzić co się działo z Avą, ale tak naprawdę ledwo to zarejestrował, bo zdawał już sobie sprawę z tego, że dziewczynę ciężko było zranić. Zainteresował go jedynie fakt, że starała się wyeliminować resztę znajdujących się na placu robotów i to mu wystarczyło. Zauważył też, że maszyny atakowały tarczę ich nowej - najnowszej - koleżanki, ale miał nadzieję, że Azjatka wytrwa na tyle długo, by Ava zdążyła się ich pozbyć... Błyski odbijanej energii sprowadziły wzrok Billy'ego ku blondynce, która blokowała mieczem kierowane ku ludziom ataki. Wydawało mu się to mało praktyczne, ale przynajmniej dawało jakieś efekty. Z tego wszystkiego brakowało mu tylko Sammy, której w tym zamieszaniu nie zdążył nawet namierzyć. Chłopak był jedynie w stanie ocenić, że nie robiła niczego widocznego gołym okiem, ale nie chciał się tym jeszcze martwić. Może zbierała siły.
Upewniwszy się, że jego pomoc nie była bardzo pilnie potrzebna tam na dole, Kaplan znów zwrócił spojrzenie ku tym latającym Sentinelom. Co mógł im zrobić, skoro energia tak słabo na nie działała? To w końcu na niej bazowała jego jedyna stricte bojowa zdolność - i tak naprawdę pozostałe również, choć w trochę mniej bezpośredni sposób. Tyle że... Może byłby w stanie wykorzystać coś defensywnego czy zwyczajnie użytkowego, aby jednak wyrządzić im jakąś krzywdę? Na forach internetowych i stronach poświęconych bohaterom dość się naczytał na temat tego, w jaki sposób sprytnie pożytkowali swoje moce. Chyba potrafiłby teraz pójść w ich ślady. Teoretycznie posiadał kilka pomysłów...
Tyle że najpierw musiał się obronić, bo podczas gdy on przyglądał się temu, co się pod nim działo i próbował ustalić swój następny krok, maszyny zdążyły do niego wymierzyć. Być może dałby radę uniknąć ich ataków, ale nie wiedział jak daleko one sięgały. Gdyby dotarły aż do placu i zrobiły tam komuś krzywdę... Ciężko byłoby mu coś takiego przełknąć, więc po prostu nie mógł w ten sposób zaryzykować. Wolał już spróbować zablokować ataki, bo w końcu wcześniej wychodziło mu to całkiem nieźle. Jego bariery przynajmniej pod tym względem się sprawdzały, a ta była w dodatku mniejsza i przez to wytrzymalsza. Nawet przy siedmiu skoncentrowanych na niej wiązkach powinna przetrwać.
Z drugiej strony nie oznaczało to, że nastolatek powinien kusić los i po prostu przyjmować na siebie ataki. Tutaj nikt nie mógł mu pomóc. Wszyscy inni działali na dole, a liczenie na to, że niespodziewanie przybędzie ktoś nowy, latający i do tego wystarczająco silny, żeby wyeliminować te roboty... Powinno pewnie pozostać w strefie marzeń. Innymi słowy, póki co był chyba zdany na siebie. Ale w porządku, to jeszcze nie koniec świata. Prawdopodobnie. Z drugiej strony mógł to być koniec świata dla niego, jeżeli jednak mu się coś nie uda.
- Hej, taka sugestia na przyszłość... Dawajcie znać, gdy będziecie pilnie potrzebować pomocy. Wolę wiedzieć, że w razie czego to usłyszę, niż się o to martwić i rozglądać po okolicy, a zgaduję, że wy pewnie też - zwrócił się do dziewcząt. Koniec końców właśnie na tym polegała praca zespołowa, a Kaplan przez parę miesięcy miał ją wbijaną do głowy przez Tarczę, więc teraz chętnie przeniósłby tego rodzaju nawyki na pozostałych. Nie mógł się jeszcze wypowiadać w kwestii Azjatki, bo jej obecność na placu była przypadkowa, ale Ava została chyba sprowadzona właśnie po to, aby wcielić ją do drużyny, prawda?
Po swoim wcześniejszym ataku Billy wciąż miał ręce wyciągnięte przed siebie i lekko uniesione, bo skierowane ku robotom. W międzyczasie zdążyły ugiąć się lekko w łokciach, lecz teraz znów je wyprostował, a następnie rozsunął na boki. Aura tak czy siak nieustannie wokół nich wirowała, ale w tym momencie przyspieszyła, a i oczy chłopaka rozbłysły jaśniej, gdy koncentrował się na wykonaniu swojego nowego pomysłu. Całe wnętrze jego kulistej tarczy wypełniał pulsujący raz mocniej, a raz słabiej błękitny blask...
Chłopak potrafił dokładnie sobie wyobrazić co chciał osiągnąć. Może i ataki energetyczne nie robiły Sentinelom krzywdy, ale nie oznaczało to, że maszyny były kompletnie odporne na energię samą w sobie... Że ją ignorowały. W końcu o tym również już się przekonał, bo był w stanie je nią odepchnąć. Kaplan postarał się więc wytworzyć dwa pionowe, proste i sztywne pola siłowe na lewo i na prawo od robotów. Nie nadawał im określonego kształtu, nie musiały być regularne, wystarczyło tylko, aby pojawiły się po obu stronach grupy przeciwników... A następnie prędko ku sobie ruszyły, zgarniając ich po drodze. Choć nie musiał, nastolatek szybko przyciągnął przy tym do siebie dłonie, kończąc ten gest klaśnięciem - symbolizującym to, w jaki sposób obie bariery powinny się ze sobą gwałtownie spotkać. Aura wokół jego rąk rozlegle przy tym zafalowała.
Billy liczył na to, że roboty znów okażą się nie być zbyt inteligentne. Że nie zareagują na samo zamanifestowanie się jego mocy, że nie spróbują na czas się usunąć... I że wystarczająco długo nie będą potrafiły ocenić sytuacji, by pola siłowe zdążyły je na siebie zepchnąć i przynajmniej uszkodzić, a może nawet zmiażdżyć. Było to sporo założeń, ale na podstawie dotychczasowych obserwacji odnosił wrażenie, że wcale nie prosił o zbyt wiele. Poza tym... Nawet gdyby nie udało mu się w ten sposób zniszczyć maszyn, to może przynajmniej przerwałby ich atak i mógłby spróbować jeszcze innego podejścia.
Gdyby faktycznie dał radę zrobić im dość krzywdy, aby jakieś ich części - lub nawet całe roboty - zaczęły spadać, Kaplan czym prędzej złapałby je kolejnym, tym razem poziomym i lekko wygiętym na środku w dół polem siłowym, rzecz jasna najpierw tak czy siak usuwając te dwa ofensywne, gdyż one spełniłyby już swoje zadanie. Takie zbędne elementy prędko opuściłby na dowolny płaski dach w pobliżu, byle tylko nie mogły zlecieć na dół i kogoś zranić. Chłopak nawet nie próbował zrobić tego ostrożnie, bo w końcu wszystkie te części mogły się już porozbijać. Nikomu raczej na nich nie zależało.
Jeżeli zaś rzeczywiście Sentinele na moment zostały zmuszone do zaprzestania ostrzału, Billy wykorzystał tę chwilę i znów zwrócił ręce w ich kierunku. Nie zamierzał atakować ponownie strumieniami energii, tylko drobnymi jej pociskami - przypominającymi bardziej miniaturowe pola siłowe, zaostrzone i cienkie, za to, dzięki swoim małym wymiarom, zbite i twarde. Z daleka trudno mu było dobrze celować, szczególnie czymś o wielkości i wymiarach może jego dłoni, ale starał się jak mógł i w razie czego na bieżąco modyfikował tor lotu tych pocisków. Miał nadzieję, że przynajmniej część z nich trafi w głowy, stawy czy repulsory na klatkach piersiowych robotów. Nie liczył zresztą tylko i wyłącznie na to, że wbiją się w metal. Ich nieco większa szerokość mogła pozwolić na to, by coś przecięły... Na przykład pozbawiły jakąś maszynę połączenia między ręką i tułowiem. To też by było miłe.