Times Square

Billy martwił się o to, że uderzeniem z dwóch stron nie wyrządzi robotom dostatecznej krzywdy i będzie musiał zająć je w inny sposób - a tu okazało się, że jego obawy były zupełnie bezpodstawne... Bo wręcz przeciwnie, jakoś przeciwnikom zaszkodził i to najwyraźniej poważnie. W normalnych okolicznościach by się z tego cieszył i w myślach sobie gratulował. Teraz jednak nie miał ani na to czasu, ani do tego głowy, gdyż wybuch zaskoczył go w wystarczającym stopniu, aby przez krótką chwilę nie przejmował się niczym innym.
W pierwszym odruchu nastolatek wygenerował przed siebie więcej energii, aby wzmocnić swoją barierę ochronną od strony eksplozji, równocześnie zaś odepchnął się w powietrzu w przeciwnym kierunku, chcąc zwiększyć swoją odległość od jej centrum... Co dodatkowo ułatwiło mu samo uderzenie powietrza, które przesunęło całą jego bańkę. Oba te działania weszły mu już w nawyk, więc nawet się nad nimi nie zastanawiał, co przełożyło się na prędkość wprowadzenia ich w życie. Przynajmniej do tego przydały mu się treningi. Jako że chłopak znajdował się niżej od robotów, to cofając się siłą rzeczy osunął się jeszcze o metr czy dwa, ale na tej wysokości nie robiło to wielkiej różnicy, bo tak czy siak pozostawał daleko ponad głowami wszystkich na placu.
Dopiero w następnym momencie do Kaplana dotarło jakie szkody te wszystkie odłamki mogły wyrządzić tam na dole. Jego spojrzenie natychmiast powędrowało pomiędzy sojusznikami i przez kilka sekund nastolatek pozostawał w bezruchu, karmiąc energią swoją tarczę i rozglądając się po okolicy. Choćby nawet chciał, to nie zdążyłby już nikogo osłonić, ale po prostu musiał się upewnić, że przypadkowo nie doprowadził do czyjejś krzywdy... Przynajmniej poważnej. W końcu początkowo liczył na to, że wyłapie takie resztki i opuści je w bezpieczne miejsce, więc to nie tak, że się ich nie spodziewał. Nie przewidział tylko aż tak gwałtownej reakcji na atak... A to już była jego wina.
Ale nie, teraz nie mógł sobie jeszcze pozwolić na czarne myśli. Potem się w nich zatopi, w to nie wątpił, lecz póki co potrzebował trzymać je na dystans i zachować zimną krew. Głębokie oddechy, analiza sytuacji, otóż to... Z góry chłopak był w stanie ocenić, że na placu pozostawali już tylko walczący, no i oczywiście Sentinele, a więc pierwszy punkt programu został zrealizowany. Sammy zresztą przed chwilą go o tym informowała. Cudownie, szkoda tylko, że nie zdążył dobrze zastanowić się nad następnym krokiem, bo jakoś tak ciągle zajmowało go coś innego - ale to nic, naprawi to, zaraz coś wymyśli.
Ogólny plan zdawał się być w końcu prosty. Niszczenie robotów po jednym zajmowało mnóstwo czasu, one zaś zaczynały się już chyba rozchodzić, dlatego musieli się pospieszyć, by im nie uciekły... W związku z czym najlepiej byłoby jak najprędzej zaatakować je masowo. Wzmocnione lodem budynki powinny przynajmniej częściowo ochronić znajdujące się w środku osoby - po tej stronie placu. Może Sammy mogła się też zająć tą drugą? Tak na wszelki wypadek, bo tam pewnie też skryli się ludzie. Przy okazji kupi im to krótką chwilę na ustalenie dalszych działań.
- Zrób to samo z budowlami po drugiej stronie, a potem zaczynamy. Um, koleżanko z telekinezą, możesz odprowadzić Sammy na miejsce i dopilnować, żeby wam obu nic się przez ten czas nie stało? A potem natychmiast przenieście się na któryś z dachów, najlepiej jak najwyżej - poinstruował, bo akurat ta część brzmiała logicznie i nie musiał zbyt długo się nad nią namyślać. W ten sposób Ava i ta druga nienazwana sojuszniczka mogły jeszcze skupić się na zajmowaniu maszyn, podczas gdy on sam... Och, czemu by nie?
- Ava, skoncentruj się na tych robotach, które próbują opuścić plac. Wszystko jedno jak, byle nam nie uciekły. Kiedy Sammy skończy, też będziesz musiała wycofać się gdzieś na bok - zwrócił się do dziewczyny, gdyż do tej blondynki mógłby tylko krzyknąć, a z tej odległości niekoniecznie by go zrozumiała... Jeżeli w ogóle zwróciłaby na niego uwagę. Trudno, musieli mieć nadzieję, że sama domyśli się czego najbardziej w tej chwili potrzebowali. Albo że któraś z dziewcząt jej to przekaże. Wydawała się skoczna, więc w razie czego później pewnie sama dostałaby się na dach...
Umysł Billy'ego działał teraz na wysokich obrotach. Nastolatek starał się szybko ustalić co dalej, w międzyczasie zaś przesunął się mniej więcej na środek placu, oczywiście wciąż wysoko w powietrzu, po czym zaczął obracać się wokół własnej osi, wyszukując wzrokiem te Sentinele, które kierowały się ku sąsiednim ulicom. Łapał je w pole siłowe i szarpał w przeciwną stronę, najlepiej tak, aby uderzyły w inne maszyny, po czym zostawiał je w spokoju, chcąc jedynie zająć je czymś na chwilę. Byle Sammy zdążyła z mrożeniem ścian.
- Ktoś poza mną jest w stanie wywoływać ataki obszarowe? Na tyle silne, żeby zadziałać na więcej robotów naraz? - spytał, choć po części domyślał się odpowiedzi. W końcu nie oczekiwał czegoś takiego od Avy, no i zgadywał, że ta wojowniczka również skupiała się na fizycznej walce. Telekineza wchodziła w grę, chociaż nie przyglądał się poczynaniom Azjatki na tyle, aby być w stanie ocenić poziom jej mocy. Podobnie było z Sammy. Samo zamrożenie ulicy wiele by tu nie dało, bo maszyny pewnie by im uciekły w górę, ale jeżeli przy okazji potrafiła na przykład generować zamieć... To w dużej mierze pokrywałoby się już z pomysłem Kaplana. A telekineza pomogłaby im strącać te roboty, które mimo wszystko byłyby bliskie oddalenia się.
Wszystko to w teorii brzmiało aż za dobrze i wrodzony pesymizm Billy'ego podsuwał mu już milion scenariuszy, w których coś szło nie tak, ale chłopak uparcie starał się je od siebie odrzucać. Martwienie się na zapas niczego nie zmieniało, wiedział o tym, powtarzał to sobie w myślach, byle tylko nie popaść w panikę, która zjadała go od środka od pierwszej chwili, gdy pojawiły się Sentinele... Och, gdyby jeszcze tak łatwo potrafił uwierzyć w to, że akcja przebiegnie zgodnie z planem. Łatwiej powiedzieć, niż zrobić.

W trakcie tego pojedynczego cofania robotów, Billy od czasu do czasu poświęcał krótką chwilę na sprawdzenie sytuacji, w jakiej znajdowały się wszystkie jego towarzyszki. Jego spojrzenie najczęściej koncentrowało się jednak na Sammy oraz, jak już wiedział, na Kalii, bo to w końcu one zajmowały się teraz najważniejszym, a na pewno najpilniejszym zadaniem. Chłopak wolał mieć pewność, że nic im się nie stanie... I chciał też od razu się zorientować, gdy skończą, aby nie stracić ani odrobiny czasu.
Mimo to Kaplan powstrzymywał się przed ingerowaniem, zarówno przy tej dwójce, jak i przy Avie czy ostatniej sojuszniczce. Sprowadzanie maszyn z powrotem na plac i tak było wystarczająco męczące - nie tyle pod względem wykorzystywanej do tego siły i energii, co samej żmudności tej czynności. Prawdę mówiąc zdawała się po prostu nie mieć końca. Co szarpnął jakiegoś robota do tyłu, to już musiał złapać kolejnego i zrobić z nim to samo - a wolał nawet nie myśleć o tym, ile w ogóle mu uciekało, kiedy skupiał się na pozostałych... Dobrze, że nie działał sam, ale nawet w trójkę nie powstrzymywali wszystkich przeciwników. Z góry widział to doskonale i w duchu powtarzał sobie, aby się tym jeszcze nie przejmować. Potem je wyłapią. Najistotniejsze było to, aby najpierw zaatakować większość, a później będą mogli w spokoju zająć się niedobitkami... Tak. Cierpliwości.
Główny problem polegał obecnie chyba na tym, że ani Sammy, ani Kalia nie zgłosiły zdolności, które pomogłyby im w masowym niszczeniu Sentineli. W najgorszym wypadku dziewczyny powinny być przynajmniej w stanie zadbać o własne bezpieczeństwo, a to już coś, ale Billy liczył na to, że może uda im się przygotować jakiś wspólny atak... Trudno. W jego głowie tak czy siak zaczynał kształtować się pomysł, a jeżeli ktokolwiek będzie w stanie jakoś go wspomóc, to tym lepiej - ale w ostateczności może jakoś się bez tego obejdzie.
Nastolatek odczekał aż do momentu, gdy Sammy skończyła zamrażać ściany po drugiej stronie placu, a kiedy tylko upewnił się, że Kalia zabrała ją na dach lub w inne bezpieczne miejsce - choć prawdę mówiąc nie wyobrażał sobie teraz lepszej kryjówki - zerknął jeszcze na wszelki wypadek na Avę. Ostatnia wojowniczka gdzieś zniknęła mu z oczu, ale przynajmniej nie widział jej na otwartym terenie, a to mu tak naprawdę w pełni wystarczało. Ważne, że nie będzie narażona na nieprzyjemności, które zamierzał zgotować robotom.
- Możemy zaczynać. Sammy, gdyby lód się wykruszył i coś niedobrego działo się z budynkami, w miarę możliwości pokrywaj je dodatkową powłoką. Kalia na pewno zadba o twoje bezpieczeństwo i może w razie czego przetransportuje cię tam, gdzie będzie potrzeba... Ale w takim wypadku trzymajcie się wysoko - zwrócił się do towarzyszek, chcąc zwrócić na siebie ich uwagę i uprzedzić o tym, by były w stanie gotowości. Przy okazji dopiero teraz chłopak zdał sobie sprawę z tego, że już wcześniej mogli zabrać Sammy na dachy, żeby zamrażała ściany z góry, bez martwienia się o to, że trafi w nią jakiś promień... Ale za późno na przejmowanie się takimi niedopatrzeniami. Następnym razem może wpadnie na to prędzej. Albo nawet nie będzie musiał, bo będzie z nimi ktoś lepiej radzący sobie z podejmowaniem decyzji i wydawaniem rozkazów.
Kaplan odczekał na odpowiedzi, jeżeli jakieś nastąpiły, ostatni raz powiódł wzrokiem pomiędzy dziewczynami, po czym wreszcie przystąpił do realizowania tej głównej ofensywnej części swojego planu. Na początek zaczął gromadzić więcej energii, nie formując z niej jednak niczego konkretnego, tylko pozwalając jej wokół siebie swobodnie krążyć, zbierać się, budować. W tym czasie wyobrażał już sobie efekt, który chciał wywołać na dole. Skupiał się na kilku najważniejszych cechach i elementach, które po prostu musiały wystąpić - a równocześnie układał sobie w głowie odpowiednią formułkę.
Potrzebował... Wiru. Na tyle dużego, aby sięgnął niemalże do ścian budynków, ale w miarę możliwości się z nimi nie zetknął, aby nie uszkodzić ich bezpośrednio, tylko w najgorszym wypadku ruchem powietrza. Jeżeli tylko było to możliwe, czyli jeśli roboty trzymały się bliżej centrum placu, to nie rozciągał swojego energetycznego tworu aż tak daleko. Wystarczyło, aby pierwsze smugi błękitu i bieli zatoczyły koła po zewnętrznej stronie maszyn, na różnych wysokościach, ale góra dwa, trzy metry nad ziemią... Na początek przynajmniej. Potem natomiast musiały zacząć się zagęszczać i rozpędzać, naciskając jednocześnie z góry i z boku, sprowadzając roboty do środka wiru, ale i sprawiając, by nie mogły poderwać się do lotu - albo chociaż wzlecieć zbyt wysoko. Najważniejsze wydawało się chłopakowi to, aby uniemożliwić im ucieczkę poza plac.
Billy wciąż zwiększał prędkość krążącej energii, ponownie wykorzystując ją nie tyle  do rażenia przeciwników elektrycznością, ale do uderzania w nich niczym fizycznymi ciosami - przy akompaniamencie sztucznie wytwarzanego wiatru. Miał nadzieję, że przynajmniej kilka z nich wybuchnie, być może wysadzając wraz ze sobą pobliskie maszyny, ale wszelkie inne uszkodzenia też byłyby miłe. Gdyby zaś udało mu się zerwać lub chociaż przebić ich powłoki ochronne, to być może ich wnętrza byłyby już bardziej podatne na wyładowania towarzyszące jego wirowi. Przy okazji na zjawisko załapały się pewnie również inne obiekty z placu, w tym na przykład porzucone samochody, ale tym lepiej. Mogły zostać wykorzystane jako większe czy mniejsze pociski.
Otoczony rozległą teraz aurą nastolatek zadbał o to, aby przesunąć się w powietrzu w taki sposób, aby nie znajdować się bezpośrednio ponad swoim tworem. Brał pod uwagę to, że roboty tak czy siak mogą być w stanie się wznieść, a w takim wypadku gotów był przeciągnąć wir wyżej, czyniąc z niego coś na kształt niebieskiego, błyskającego piorunami, kontrolowanego tornada. W końcu trąby powietrzne potrafiły wyrządzić ogromne szkody, więc czemu ta jego nie miałaby pogruchotać Sentineli?
Wokół Billy'ego coraz wyraźniej widoczne stawały się wzory i kształty, które prawie na pewno nie mogły być przypadkowymi ułożeniami smug błękitnego światła. Wyglądały na zbyt skomplikowane, szczegółowe, niczym konkretne znaki... A jednak nie cyfry czy litery, tylko bardziej niecodzienne symbole. Przechodziły one płynnie między różnymi stanami, krążąc dookoła niego, splatając się w łańcuchy - te zaś wspólnie tworzyły jeszcze większą całość, poruszając się na planie wieloramiennej gwiazdy, a dalej następnej - oraz okręgów i nachodzących na siebie fal. Wszystko to w dodatku nie występowało na jednej płaszczyźnie, ale na różnych.
Ramiona chłopaka rozłożone były na boki, dłonie skierowane wnętrzem ku górze, głowa zaś odchylona lekko do tyłu, nawet jeżeli wyłapywał jeszcze spojrzeniem to, co działo się na placu. Jego oczy w całości zakrywała energia, a zarówno włosy, jak i peleryna trzepotały zgodnie z silnymi podmuchami powietrza, generowanymi przez uderzenia jego rozchodzącej się we wszystkich kierunkach mocy. Nie było to tak naprawdę przyjemne uczucie, bo zimny i ostry wiatr dawał uczucie dyskomfortu... Ale Kaplan starał się skupiać tylko i wyłącznie na wirze, wizualizując sobie zachodzące w nim z konieczności zmiany i powtarzając w myślach to jedno słowo, aby się nie rozkojarzyć.

Skupiony na swoim zadaniu, Billy tak naprawdę nie bardzo mógł w tej chwili obserwować wszystko to, co działo się w okolicy. Poświęcił tylko moment, aby odnaleźć wzrokiem dziewczyny i upewnić się, że każda z nich jakoś sobie radziła - Sammy i Kalia na dachu, a Ava za samochodami - ale potem po prostu nie był w stanie ich pilnować, a już na pewno nie im pomagać. Wolał nie ryzykować odkształcania wiru w ich pobliżu, bo bał się, że w takim wypadku całość by się zaburzyła i rozpadła, a w ten sposób wyrządziłby większą szkodę nie tylko koleżankom, ale i wszystkim oraz wszystkiemu na placu... Nie, zdecydowanie nie powinien nikogo tak narażać.
Pozostawało mu więc tylko liczyć na to, że jakoś to będzie. Problem polegał na tym, że wcześniej nie wybiegał z planowaniem aż tak bardzo do przodu. Wpadł mu do głowy pomysł jak zniszczyć wiele robotów naraz i na jego realizacji się wtedy skoncentrował, ale nie zastanowił się nad tym, co trzeba będzie zrobić później... A teraz, nawet przy podzielnej uwadze, nie mógł sobie pozwolić na jednoczesne kontrolowanie wiru - tak naprawdę obróconego już w tornado - i szukanie dalszych rozwiązań. Gdyby się rozkojarzył, mógłby utracić kontrolę. Przy zwykłej barierze czy wiązkach elektryczności nie miałoby to aż takiego znaczenia, ale przy obracaniu całymi masami energii i powietrza... Nie, po prostu nie. Nie chciał nawet o tym myśleć.
Przynajmniej jego plan zdawał się działać. Tu i teraz było... W porządku. Przyszłością mógł zawsze martwić się później, a teraźniejszość malowała się w zaskakująco pozytywnych barwach. Udawało mu się utrzymać w trąbie większość albo może nawet każdego z robotów, a w dodatku niektóre rzeczywiście obrywały... I wybuchały... Miejscami rozrywając wir, co powodowało większe zniszczenia w okolicy... Och, kogo on chciał w ogóle oszukać, tak czy siak już w tej chwili się tym wszystkim przejmował. Miał tylko nadzieję, że Sammy zajmie się osłanianiem budynków, choć on sam również zamierzał jej w tym trochę dopomóc. Na tyle mógł sobie pozwolić.
Mając już maszyny złapane w środku, chłopak postarał się nieco zwęzić trąbę powietrzną, aby odsunąć ją od ścian. Robił to powoli i ostrożnie, łagodnie wyginając i zacieśniając smugi energii, aby nie przedobrzyć i nie pozwolić żadnemu Sentinelowi uciec... Wiedział, że czas odgrywał tutaj wielką rolę, ale z drugiej strony jeszcze lepiej zdawał sobie sprawę z tego, że wyrzucony z wiru i rozpędzony robot po trafieniu w mur mógłby go przebić i skrzywdzić ludzi znajdujących się w środku. Wolał już pozwolić, aby lód i ściany niszczały równomiernie, lecz w mniejszym stopniu trochę dłużej, niż by doszło do takiego uderzenia.
Wywoływany przez tornado chłód aż tak Kaplanowi nie przeszkadzał, po części ze względu na to, że miał na sobie zakrywający prawie całe ciało, a do tego wykonany z dobrego materiału kostium, ale i dlatego, że już wcześniej latał na sporej wysokości i z niemałą prędkością, więc przyzwyczaił się do niższej temperatury. Nie była dla niego przyjemna - wolał miłe ciepło - ale w ostateczności znośna. Wiatr irytował go trochę bardziej, ale z nim również mógł żyć, zresztą z podobnych powodów. Denerwował go głównie na twarzy, szczególnie przez to, że wpychał mu włosy do oczu, a nastolatek nie miał nawet jak ich odgarniać, gdyż obie jego ręce były obecnie zajęte.
Mogąc sobie na to pozwolić, chłopak na wszelki wypadek odsunął się jeszcze trochę bardziej od trąby, nieświadomie ciągnąc za sobą całą tę skomplikowaną plątaninę błękitnych znaków. Miał nadzieję, że w ten sposób ograniczy odczuwane przez siebie efekty przebywania w pobliżu wiru... A stracenie go z oczu mu przecież nie groziło, bo był na to zdecydowanie zbyt wielki. Jasność tworzącej go energii sprawiała, że Billy z trudem obserwował to, co działo się w jego wnętrzu, ale po liczbie wybuchów zgadywał, że przynajmniej część robotów musiała ulec zniszczeniu lub przynajmniej uszkodzeniu... I wydawało mu się, że momentami wyłapywał wzrokiem oderwane fragmenty maszyn. Choć być może były to jedynie elementy otoczenia, które tornado przy okazji wciągnęło? Nie wiedział na pewno.
Kaplan zdecydował się odczekać jeszcze chwilę, w trakcie której ostrożnie pilnował ruchu swojej mocy, starając się ograniczać zniszczenia w okolicy, ale nie kosztem stabilności wiru. Nie miał pojęcia co z nim zrobić, bo nie sądził, aby był w stanie go spowolnić czy całkowicie zatrzymać. Może mógłby od razu po jego wypuszczeniu wykorzystać całą tę energię do wytworzenia bariery, żeby kręcące się obiekty i wiatr porozbijały się właśnie o nią... Ale nie wydawało mu się, aby po tym wszystkim potrafił ją jeszcze utrzymać. Może, lecz może stanowiło chyba zbyt wielkie ryzyko, gdy w budynkach przebywało tyle osób. To zostawiało mu tylko jedną inną opcję - lub przynajmniej inne nie przychodziły mu do głowy. Tyle że ona też nie brzmiała zbyt bezpiecznie.
- Możecie chcieć teraz uważać. Albo się odsunąć. Albo schować - odezwał się do swoich towarzyszek, licząc na to, że wciąż mogły go usłyszeć. Nie miał pojęcia jak długo będzie się utrzymywało to telepatyczne połączenie, a obawiał się, że mogło zostać zerwane w chwili, gdy zaczął intensywnie skupiać się na czymś innym. Już od pewnego czasu nie słyszał żadnej z dziewcząt, więc takie wyjaśnienie wydawało mu się nawet sensowne.
Na wszelki wypadek nastolatek dał im kilka sekund na reakcję, ale niezależnie od tego, czy jakąkolwiek otrzymał, zaraz potem westchnął już głośno i ciężko dla uspokojenia, po czym zabrał się do pracy. Pomagało, że nie musiał tak naprawdę martwić się o utrzymywanie robotów w powietrzu. Nie dość, że same to robiły, to jeszcze wpływał na nie - i na wszystkie inne przedmioty - już sam ruch powietrza, więc Billy nie musiał się przejmować ich połączonym ciężarem. Koncentrował się na kierowaniu energii, na naciskaniu od zewnątrz, by przeciwnicy nie mogli uciec... I wreszcie zaczął zmuszać swoją moc, aby przesunęła się w górę. Stopniowo i ostrożnie oderwał wir od podłoża, stabilizując go jak tylko mógł najlepiej. Nie zwracał uwagi na nic innego, co działo się w jego otoczeniu. Serce biło mu jak oszalałe, bał się, że odseparowanie trąby od ziemi ją rozerwie, dlatego szczególnie skupiał się na jej podstawie, w razie konieczności zaciskając sploty błękitnych smug... Ale wciąż zwiększał wysokość, aby przenieść cały wir ponad dachy budynków. Jeżeli musiał, na tym poziomie również manipulował jego kształtem, byle nie wypuścić go spod swojej kontroli i nie stracić zebranych robotów.
Wówczas pozostawało mu już tylko jakoś się ich pozbyć. Co... Brzmiało łatwo, a w rzeczywistości go przerażało. Wiedział gdzie je zabrać, obiektywnie oceniał, że odległość nie była aż tak duża, szczególnie przebywana w powietrzu, gdyż wydawało mu się, że mógł to być nieco ponad kilometr, a na pewno poniżej dwóch, ale - obciążony trąbą - tak czy siak będzie potrzebował paru minut, aby dostać się na miejsce... Czyli nad rzekę Hudson, na północny zachód od placu, bo tak powinna biec najkrótsza droga.
Sam Kaplan trzymał się na bok od wiru, aby przypadkiem nie wejść mu w drogę i przemieszczał się wraz z nim. Szukał równowagi pomiędzy prędkością i ostrożnością, takiego złotego środka, by nie opóźniać momentu zrzucenia maszyn, ale i nie ryzykować ich uwolnieniem. Dopiero po dotarciu wystarczająco daleko nad wodę, chłopak zamierzał powoli obniżyć tornado, odsunąć się - zarówno wyżej, jak i dalej - i wówczas spróbować stopniowo wstrzymać ruch energii, jednocześnie naciskając z góry, aby pogrzebać to wszystko w rzece. Może nikt się nie obrazi za śmiecenie. Był nawet skłonny pomóc to potem wydobyć.

Przemieszczając się powoli nad budynkami w stronę rzeki, Billy niczym mantrę powtarzał sobie w głowie na zmianę i w różnych kombinacjach kilka krótkich formułek - proszę, nie wyrwij się, wytrzymaj do wody, jeszcze tylko kawałek... I parę podobnych. Kontrolowanie trąby powietrznej zajmowało w zasadzie wszystkie jego myśli, a w tym czasie serce waliło mu jak szalone, dokładając się do nieprzyjemnego uścisku w klatce piersiowej, wręcz uniemożliwiającego mu swobodne oddychanie. Prawdę mówiąc chłopak ledwo tłumił swoją panikę, która tak czy siak rosła z każdą sekundą, utrudniając mu nie tyle panowanie nad wirem, co nad sobą samym...
Nie chciał, a wręcz nie mógł nawet myśleć o tym, jakie efekty przyniosło poderwanie tornada z placu. W końcu z góry wiedział, że podejmował ogromne ryzyko, ale coś zrobić musiał, bo zwlekanie na pewno by im w żaden sposób nie pomogło. Przeciwnie, prędzej czy później tornado by mu się wymknęło i najprawdopodobniej wyrządziło większe szkody od tych, do których doszło w trakcie ratowania przez niego sytuacji. Nastolatek starał się tym jakoś pocieszać, lecz szczerze powiedziawszy ze średnimi - kiepskimi - skutkami, gdyż mniejsze zło wciąż było przecież złem. Pozostawało mu chyba tylko mieć nadzieję, że nikt nie został ranny, a straty ograniczyły się jedynie do dóbr materialnych. Oby dziewczyny się wszystkim zajęły do jego powrotu. Potem im pomoże.
Widok zbliżającej się tafli wody cieszył Kaplana tak, jak malująca się w oddali oaza na pustyni, rzecz jasna z tą pozytywną różnicą, że on nie musiał się akurat martwić o fatamorganę. Jego niepokój zmieszał się z pełnym napięcia oczekiwaniem, a zmniejszająca się odległość w pewnym sensie sprawiła chyba nawet, że radził sobie lepiej, bo choć rosło w nim zmęczenie, to nadzieja również. Jeszcze tylko trochę... I wreszcie z ulgą powitał znalezienie się nad rzeką, nad którą wysunął się tak daleko, jak tylko mógł sobie na to pozwolić bez ryzykowania, że fatyga weźmie górę nad jego umysłem.
Chłopak zaczął ostrożnie opuszczać tornado, nie przejmując się traconymi resztkami, które tutaj nie mogły zrobić nikomu i niczemu krzywdy, lecz wzdrygnął się gwałtownie w momencie, gdy trąba zetknęła się z wodą i pociągnęła ją w górę. Tego się nie spodziewał, szczególnie że starał się naciskać na swój twór w taki sposób, aby wszystko skierować w dół, pod powierzchnię... Dobrze, że w tym miejscu przynajmniej elektryczny element w jego mocy nie powinien wyrządzić żadnych szkód... Chyba że tym robotom, które nie zostały jeszcze roztrzaskane. Wilgoć powinna z tym pomóc, nawet jeżeli wcześniej zdawały się być odporne na ataki prądem.
Nie mając innego wyboru, nastolatek włożył więcej energii w spychanie swojego bagażu do rzeki. Nawet nie próbował sprawdzać czy jeszcze jakieś maszyny funkcjonowały. Chciał się ich po prostu pozbyć, zatopić je wraz ze wszystkim tym, co przy okazji zgarnął z placu. Nie było to łatwe i Billy czuł się trochę tak, jak gdyby przeszedł właśnie przez intensywną sesję ćwiczeń, tyle że z mózgiem, a nie mięśniami w roli głównej... Ale najważniejsze wydawało mu się to, że pomimo jego zmęczenia i wzburzonych fal, roboty wreszcie zniknęły w odmętach Hudson. Przynajmniej ta ich dawka.
Przez krótką chwilę nastolatek po prostu wisiał w powietrzu, oddychając ciężko i pozwalając większości swojej aury stopniowo zaniknąć. Jeden za drugim zdematerializowały się symbole i kształty, które do tej pory wokół niego wirowały, lecz otaczający go blask pozostał na miejscu, odpowiadając za utrzymywanie go na niebie. Kaplan nie był pewien ile upłynęło czasu, może niecała minuta, choć on sam odnosił wrażenie, że znacznie dłużej... Lecz w końcu chłopak rozejrzał się powoli, szukając znaków szczególnych, które pomogłyby mu zapamiętać gdzie dokładnie zrzucił cały ten ładunek. Nie zdziwiłby się, gdyby później trzeba go było wyłowić. Lepiej tak nie śmiecić.
Wiedział, że musiał odpocząć. Może niekoniecznie kompletnie przestać korzystać ze swoich zdolności, ale przynajmniej na jakiś czas ograniczyć to do niezbędnego minimum... Przecież nie wybaczyłby sobie, gdyby komuś teraz nie pomógł, więc po prostu będzie zmuszony robić to na mniejszą skalę. Mógł pójść na taki kompromis z samym sobą, a raczej z własnym głosem rozsądku. Najpierw jednak powinien wrócić do swoich towarzyszek i sprawdzić jak miała sytuacja na Times Square. Potem... Potem skontaktuje się z resztą drużyny.
Z tą myślą Billy ruszył w kierunku, z którego dopiero co przybył. Bez balastu pod postacią trąby powietrznej mógł się poruszać szybciej, lecz i tak nie przesadzał z prędkością. Mimo wszystko latanie - prawdziwe latanie, a nie tylko lewitowanie w jednym miejscu - było dla niego czymś nowym, a w obecnych okolicznościach nie potrzebował wiele, aby stracić koncentrację i spaść. Pewnie w razie czego zdążyłby się zatrzymać, ale po co miał kusić los? W związku z tym jego podróż potrwała parę minut. W sumie nie było go może z dziesięć albo trochę mniej, więc mógł jedynie zgadywać co zmieniło się przez ten czas na placu...
Kaplan wylądował na początek na dachu jednego z tych wyższych budynków, aby z góry przyjrzeć się sytuacji jeszcze przed dołączeniem do pozostałych. Jego aura cofnęła się na tyle, że teraz skupiała się tylko przy jego dłoniach i oczach, a on sam powolutku zbierał siły. Nie wiedział co jeszcze będzie mógł tutaj zrobić, jak pomóc, ale pamiętał o konieczności zmniejszenia Avy do jej naturalnych rozmiarów - więc przynajmniej do tego potrzebne mu zaraz będą jego moce. Reszta zależała tak naprawdę od tego, co dziewczyny zdążyły osiągnąć pod jego nieobecność... I jakie były zniszczenia, bo wcześniej nie przyjrzał im się dokładnie.

Ze swojej obecnej wysokości Billy doskonale widział okolicę - i to akurat w takim stopniu dokładności i wyraźności, który pozwalał mu jeszcze nie utożsamiać się zbyt głęboko z poległymi. Wiedział, że tam byli. Doskonale zdawał sobie z tego sprawę, a uścisk w jego klatce piersiowej nie ustępował ani na chwilę, a mimo to... Z daleka nie mógł dojrzeć ich twarzy, w wielu przypadkach w ogóle nie rozróżniał żadnych szczegółów, nawet płci, dzięki czemu łatwiej mu było nie myśleć o nich jeszcze jako o bezpowrotnie straconych jednostkach, członkach czyichś rodzin, przyjaciołach. Na to przyjdzie czas później. Po walkach będzie mógł poddać się emocjom. Teraz... Musiał je trzymać na wodzy, przynajmniej na tyle, na ile potrafił, bo w przeciwnym wypadku... Nie byłby w stanie działać. W porządku. Po kolei. Co powinien teraz zrobić?
Powoli nabierając powietrza w płuca, a następnie również bez pospiechu je z nich wypuszczając, chłopak skupił się na próbach uspokojenia swojego oddechu - oraz na ustalaniu nowego planu. Pamiętał o Avie, ale czy na pewno powinien od razu ją pomniejszyć? W tej formie była skuteczniejsza, tyle że nie miał pewności, że w którymś momencie nie stracą się z oczu, a bez niego utknie w powiększonej postaci na... Możliwe, że na długo. Dopóki nie znalazłby chwili, aby ją ponownie odszukać i jej pomóc. Chyba lepiej było zająć się tym natychmiast. Jedna decyzja podjęta, brawa dla niego - co dalej?
Kate. Kate albo Teddy albo ktokolwiek inny z drużyny... Tak, powinien się z nimi skontaktować, upewnić się, że wszystko z nimi dobrze, może rozdzielić tę grupkę na dole na dwie, żeby w ten sposób mogli pokryć większy teren... W końcu przed chwilą i tak nie współpracowali ze sobą ściśle, więc raczej sobie z tym poradzą. Niech tylko Sammy skończy łatanie budynku, a w tym czasie on zrealizuje ten drugi punkt programu i... Och. No właśnie. Skoro już o tym mowa, to pewnie powinien też zwrócić telefon Kalii.
- Chcę mieć tu obie komórki, chcę mieć tu obie komórki, chcęmiećtuobiekomórki... - zaczął cicho powtarzać, równocześnie wizualizując sobie wspomniane urządzenia, to należące do dziewczyny oraz własne. Wcześniej jedno po drugim odesłał je do swojego pokoju, więc chciał je przywołać z tego samego miejsca. Nie wiedział nawet czy coś to znaczyło, czy może jego moce zadziałałyby tak czy siak, ale osobiście uważał, że taka konsekwentność nie mogła zaszkodzić.
Aura nastolatka na moment rozbłysła jaśniej i odrobinę się rozszerzyła, lecz pozostała przy jego dłoniach i oczach, zamiast opleść całe jego ciało. Widać teleportowanie do siebie czegoś drobnego było mniejszym problemem od przenoszenia gdzieś samego siebie - albo różnica wynikała z czegoś innego, trudno powiedzieć, skoro nigdy nie badał swoich mocy. Grunt, że już po kilku sekundach inkantacji przed Kaplanem pojawiły się dwie świetliste sfery, biało-błękitne, a gdy ich blask zaczął zanikać, w ich centrach ukazały się lewitujące telefony. Chłopak wsunął pod nie dłonie na czas, aby komórki delikatnie na nie opadły. W lewej trzymał tę obcą, a w prawej własną, którą od razu odblokował... I zastał na niej nową wiadomość. W dodatku od Tommy'ego.
Marszcząc czoło, nastolatek natychmiast ją otworzył, a jej treść sprawiła, że od razu odechciało mu się planowania i odpoczywania. Co prawda jego wyblakła kopia potrafiła czasem dramatyzować i przesadzać, a teraz najwyraźniej miała czas, aby wysłać do niego prośbę o pomoc... Ale to był Tommy, nadanie wiadomości zajmowało mu sekundę. Zgoda, może trochę więcej, ale tylko dlatego, że inaczej telefon by nie wyrobił. Więc... Tak czy siak mógł się znajdować w poważnych kłopotach.
Billy przygryzł lekko dolną wargę, po czym - w sposób podobny do wcześniej - odesłał swoją komórkę z powrotem do pokoju. Skoro i tak miał już wybrane następne zajęcie, to nie chciał przeszkadzać reszcie drużyny. Jeszcze by im tym zaszkodził, jeżeli byli w środku walki... Nie, lepiej o tym nawet nie myśleć. Chłopak aż pokręcił krótko głową, jak gdyby chciał pozbyć się z niej tej wizji, po czym wykonał dwa kroki przed siebie, aby przekroczyć granicę dachu. Nawet zdając sobie sprawę z tego, że przecież mógł latać i nic mu się nie stanie, tak czy siak nie potrafił zwalczyć nieprzyjemnego uczucia w brzuchu... Lecz zapanował nad nim już po paru sekundach, gdy gładko osuwał się do poziomu ulicy, znów otoczony subtelną, błękitną aurą.
Jego pierwszy przystanek wypadał przy Kalii i Sammy, kiedy ta ostatnia zdążyła już wykonać swoje zadanie. Kaplan zatrzymał się w powietrzu na podobnej do nich wysokości, ale wyraźnie bliżej pierwszej z dziewcząt, do której od razu wysunął lewą rękę, oferując jej telefon. To była ta prostsza i szybsza do załatwienia sprawa, dlatego od niej właśnie zaczął.
- Wybacz przetrzymanie, wolałem nie rzucać go na wyczucie tak mniej więcej w stronę tłumu - zwrócił się do rówieśniczki, choć nie sądził, aby miało to teraz ogromne znaczenie. Z wpojonej mu przez rodziców grzeczności wolał się wytłumaczyć, ale... To przecież nie tak, że w środku akcji używałaby komórki, prawda? Najwyraźniej korzystała z telekinezy lub czegoś jej pokrewnego, a to wymagało skupienia, a nie sprawdzania telefonu. Chyba niczego istotnego przez tę chwilę nie przegapiła.
- Zaraz pomniejszę Avę, a potem lecę do Speeda, bo mnie wzywał. Ogarnijcie tu sytuację do końca. I... Zadecydujcie co zrobić z tymi w budynkach. Pewnie mogłybyście rozbić lód przy samych drzwiach, aby w razie czego mogli wyjść, ale w takim wypadku przekonajcie ich, żeby dla własnego bezpieczeństwa jeszcze zostali w środku - to mówiąc, Billy skierował już wzrok na Sammy, bo tak naprawdę tylko ona należała tutaj do jego drużyny... Nawet jeżeli od niedawna. Na jednej misji już była, więc jakieś doświadczenie posiadała, to najważniejsze.
Tuż po wydaniu tych sugestii oraz wysłuchaniu na nie odpowiedzi, nastolatek obrócił głowę w kierunku, w którym wcześniej widział Avę. Kiedy tylko ją dojrzał, od razu ku niej wyruszył, a że wciąż znajdował się ponad ziemią, to zatrzymał się na takiej wysokości, by mogli patrzeć sobie prosto w oczy bez podnoszenia czy opuszczania wzroku. To ona interesowała go teraz najbardziej, więc jeżeli nawet towarzyszył jej jakiś chłopak, Kaplan nie zwrócił na niego większej uwagi, może tylko ku niemu zerknął.
- Sammy wie co i jak, wszystko wyjaśni. Zmniejszę cię, bo nie mam pojęcia kiedy przydarzy się ku temu kolejna okazja - poinformował szybko dziewczynę, po czym rozsunął ręce na boki, wnętrzem dłoni skierowane ku górze. Nieświadomie odrobinę się też od niej odsunął, lecz nie była to nawet odległość metra, prędzej pół. Otaczający go blask rozjaśnił się jeszcze zanim rozpoczął inkantację, jak gdyby odpowiadał już na jego myśli, wyobrażenia, intencje... Co zapewne było zresztą prawdą.
- Wróć do poprzedniej formy, wróć do poprzedniej formy, wróćdopoprzedniejformy... - powtarzał i nie potrwało długo, nim Avę znów otoczyło jego błękitne światło, które następnie zaczęło się kurczyć, lekko wirować... A po osiągnięciu o połowę mniejszego rozmiaru rozprysło się na boki, odsuwając się od dziewczyny licznymi wstęgami energii, by ostatecznie zaniknąć na dobre, pozostawiając po sobie jedynie powoli gasnące w powietrzu iskierki.
- Więc... Do zobaczenia później? - rzucił jeszcze, po czym spojrzał ku pozostałym dwóm dziewczynom, pomachał im krótko... I znów zwiększył swoją wysokość, lecz jedynie o jakieś dwa metry. Nie był pewien którą szkołę dokładnie Tommy miał na myśli w swojej wiadomości, choć trochę się tego domyślał... Ale i tak zamierzał teleportować się do niego, a nie w konkretne miejsce. W ten sposób przynajmniej miał pewność, że trafi. Na takim dystansie powinien.
- Chcę dostać się do Tommy'ego, chcę dostać się do Tommy'ego, chcędostaćsiędoTommy'ego... - aura Kaplana znów rozpaliła się intensywniej, jaśniej, wyraźniej, tym razem rozciągając się już na ponad metr od jego ciała, a dalej stopniowo blednąc. Niezmiennie towarzyszący manifestacjom jego mocy zapach ozonu również stał się lepiej wyczuwalny... Lecz już po kilku sekundach światło jakby się w sobie zapadło, a następnie rozlało się na wszystkie strony i stopniowo zaniknęło.

Z/t.