Times Square

Goblin uniósł brew, chociaż pod maską tego nie było widać. Przechylił głowę, przyglądając się mężczyźnie przez chwilę. Ta postura, ten szaleńczy wyraz twarzy... No nie może być!
- No proszę! Na kogo wreszcze udało mi się natknąć - mruknął Zielony, po czym parsknął śmiechem, zakładając ręce na torsie. Jego śmiech był przerażający i okropnie drażniący ucho. - Sam Carnage, osoba, która jest jedną z najbardziej poszukiwanych przestępców w całym Nowym Jorku, oh... Wliczając w to oczywiście i samego MNIE - powiedział niezwykle skromnie. Mimo, iż potrafił się zachowywać w miarę normalnie, to wcale nie zamierzał się starać. Po co? Przecież i tak największą frajdę sprawiało mu bycie postrachem całego miasta, a nawet i stanu. Niezrównoważony psychicznie psychopata i socjopata, dla którego największą przyjemnością było sianie paniki, śmierci i unoszący się w powietrzu zapach krwi o poranku. Nic nie pobudzało lepiej zmysłów niż adrenalina.
Norman w jego wnętrzu był niespokojny i nieco... przerażony? Nie wiedział przecież co też ta dwójka złoczyńców mogłaby zrobić! A gdyby tak przypadkowo Carnage próbował zdemaskować Goblina przed całym światem? Może i jego alter ego by to nie przeszkadzało, ale światowemu biznesmenowi na pewno zniszczyłoby to reputację, a także i życie... Nie mówiąc już o tym, że i tak miał je już dosyć spaprane.
- Carnage! A co powiesz na to, żeby zabrać swoją pajęczą dupę na dół i zrobić mały rozgardiasz? - zaproponował wesoło Goblin i już miał się zaśmiać, gdy nagle na chwilę zamilkł. Przyjrzał się mężczyźnie uważnie, po czym obszedł go dookoła, jakby czegoś szukał.
- Powiedz mi - masz dupę czy odwłok?

Goblin przechylił głowę lekko w bok, zakładając ręce na torsie, przyjmując postawę niezainteresowanego z kamienną twarzą... No cóż, jego maska jednak mówiła co innego, więc nie potrafił być długo poważny. Dźgnął Kasady’ego w czoło palcem i roześmiał się.
- Hulk jest na mnie za słaby! – powiedział, chociaż sam nie wierzył we własne słowa. No cóż, czasami trzeba być zabawnym, prawda? A w przypadku Goblina bycie zabawnym było na pierwszym miejscu i ciągle przez niego praktykowane. Szkoda tylko, że większość osób nie rozumiało jego niebanalnego poczucia humoru, przez które można było boki zrywać. Osobiście uważał się naprawdę za fajnego faceta, w dodatku nieziemsko przystojnego…
Gdy Carnage zaczął mówić o rozgardiaszu, twarz Goblina wykrzywiła się w sadystycznym uśmiechu, który nawet przez mocno przylegającą maskę było widać. Był naprawdę obrzydliwy, kiedy to robił.
- W końcu mówisz do rzeczy – mruknął, po czym wskoczył z powrotem na Glider i wykonał mały pokaz akrobacji. Zielony bardzo lubił, gdy zwracano na niego uwagę i wcale nie interesowało go to, czy ta uwaga była w pozytywnym znaczeniu, czy też nie. Nie liczył się z czyimś zdaniem, gdyż sam interpretował wszystko na swój własny, niezwykle pokręcony sposób.
- No, no! Czerwień jest taka piękna, gdy się pomyśli o tym, co zaraz na dole będzie się działo – powiedział Zielony, komentując pokrycie ciała Kasady’ego symbiontem. Podobał mu się aż za bardzo, a myśl o tej niedalekiej przyszłości sprawiała, że Goblin zaczął czuć na plecach dreszcze rozkoszy. Już słyszał ten wrzask i widział przerażenie w oczach ich ofiar. Czasami nie zaszkodziło z kimś pracować, bo przecież czym jest życie bez przyjaciół?
Nie nazywałbym go przyjacielem, Goblinie. To szaleniec… Taki jak ty! To nie może skończyć się dobrze!, odezwał się Norman, który mimo, iż próbował przejąć kontrolę nad ciałem, to naprawdę marnie mu szło. Grunt, że chciał w jakiś sposób uniknąć współpracy z Kasady’m.
- Norman, przestań pieprzyć i zachowywać się jak nudziarz… - warknął Goblin, po czym na chwilę urwał, jakby się nad czymś zastanawiając. – Chociaż nie… Ty jesteś nudziarzem!  Nie rozmawiam z takimi – dodał i szturchnął Carnage rozbawiony. To miało być zaproszenie do tańca ze śmiercią tam na dole. To uczyniwszy dodał gazu w gliderze i pofrunął na dół, prosto na tłum niczego nieświadomych ludzi.
-NIESPODZIANKA, FRAJERZY! – poleciał pierwszy granat z gazem pieprzowym.

Pierwszy granat, jaki rzucił Goblin w tłum ludzi wywołał czyste zamieszanie i panikę. Ludzie zaczęli uciekać, aby tylko znaleźć się poza zasięgiem działania piekącego i drażniącego oczy gazu pieprzowego. Był niezwykle silny, a ludzie, którzy zostali nim porażeni zaczęli się po prostu dusić.  Goblin roześmiał się wesoło i cisnął kolejny granat w wijący się tłum. Tym razem była to bomba, która przy kontakcie z jakimkolwiek ciałem stałym wybuchała, dotkliwie raniąc wszystkich dookoła. Na chodniku pojawiły się pierwsze czerwone plamy krwi, które zdaniem Goblina bardzo pasowały jako dekoracja. Rozejrzał się dookoła, aż napotkał kogoś interesującego. Był to młody policjant, który mierzył w tej chwili w stronę Zielonego z pistoletu. Wyglądał na przerażonego, jednak był na tyle odważny, żeby nie uciekać i stawić czoła z psychopatą.
- W końcu ktoś, kto nie ucieka, jak stado żałosnych kurczaków!– krzyknął radośnie Goblin i podleciał w stronę mężczyzny. Przerażony stróż prawa wystrzelił kilka razy w kryminalistę, jednak ten przyjmował na siebie ciosy bez problemu. Naboje z brzękiem odbijały się od metalowego, zielonego pancerza, ani trochę nie raniąc delikwenta. Goblin ze spokojem poczekał, aż mężczyźnie skończą się wszystkie naboje i dopiero wtedy z niesamowitą szybkością znalazł się tuż przy nim i chwycił go za przód niebieskiej koszuli. Przechylił głowę w bok, spoglądając przerażonemu w oczy i zaśmiał się szaleńczo.
- Sprawdźmy, czy potrafisz latać – powiedział socjopata i wzbił się w powietrze, ponad dachy najwyższych, pobliskich budowli. Ofiara krzyczała i błagała, aby ten go oszczędził, podając za argumenty to, iż ma rodzinę: żonę i dwójkę dzieci, na go Goblin radośnie odrzekł: „A ja mam syna, zwie się Harry”. Wtedy puścił człowieka, a ten z niebywałym wrzaskiem zaczął spadać na dół. Kontakt z twardym brukiem sprawił, że zginął na miejscu, przy okazji zabijając uciekającego przechodnia, upadając na niego. Chodnik znów zabarwiła czerwona plama, która z każdą sekundą rozrastała się.
Upadek funkcjonariusza sprawił iż ludzie zaczęli jeszcze bardziej panikować, krzyczeć i biegać w każdą stronę, wpadając na siebie.
Goblin zeskoczył z glidera, po czym wszedł do sklepu, w którym Carnage chciał zerwać ze sprzedawcy skórę.
- Jak będziesz zdzierać z niego skórę, to zadbaj też o to, aby krew zabarwiła te ohydne ściany, bo aktualnie są strasznie nudne – powiedział Zielony i usiadł na pufie, biorąc do ręki drogą parę czarnego, skórzanego obuwia. Uniósł brew, po czym zdjął swój fioletowy but i przymierzył ten czarny. Uśmiechnął się i spojrzał na przerażonego sprzedawcę. – To prawdziwa skóra, czy ekologiczna?

Dla Carol dzisiejszy dzień miał być jednym ze spokojniejszych. Tych, jakie nie będą wymagały interwencji kobiety przez to, co działo się w ostatnim czasie. Wszystko, co dotychczas miało miejsce w Nowym Jorku znacznie przekroczyło granice wyobraźni jasnowłosej, po czym ta stwierdziła, że pewnie niejedno ją zdziwi i powinna się na to przygotować.
Zarazem zastanawiała się, co mogłaby zrobić, wykorzystując dzień, który nie zapowiadał się jakoś szczególnie. Ot, w tym momencie mogłaby zrobić cokolwiek, na co miała ochotę. Jedyną rzeczą, jaka przychodziła jej na myśl, to obserwacja metropolii z góry. Poleciała więc w stronę Manhattanu, w międzyczasie rejestrując swoim ciekawskim spojrzeniem to, co dzieje się na nowojorskich ulicach.
Danvers zatrzymała się przy jednej, lecz jakże rzucającej swoimi jaskrawymi barwami, reklamie, spoglądając na Times Square ze stoickim spokojem. Tak, jakby było to codziennością u kobiety, co poniekąd można uznać za prawdę. W końcu... Kto nie korzystałby z takiego przywileju, jakim było latanie?
Komunikator zabrzmiał w uchu kobiety, która - chcąc się skupić na informacji od centrali - utkwiła spojrzenie w bliżej nieokreślonym punkcie.
Carol zmarszczyła delikatnie brwi, zastanawiając się, co tutaj właściwie Thor robi? Zazwyczaj o jego obecności SHIELD już wiedziało przed wszystkimi, a teraz tak nagle ni stąd, ni zowąd, pojawia się w Nowym Jorku, walcząc z jakimś potworem. Już chciała coś odpowiedzieć, że może zajrzeć i sprawdzić, co dzieje się w okolicach parku, lecz ogrom  przerażonych i uciekających z jednego sklepu osób, zdążyło zwrócić na siebie uwagę Danvers.
- To może poczekać... - mruknęła do siebie i poleciała w dół, chcąc jak najszybciej się dowiedzieć, jaki jest powód paniki ludzi.
Plama krwi, która pod dwoma ciałami oznaczała wokół siebie terytorium oraz ogólny chaos w tej części placu sprawił, że przez krótki moment, Miss Marvel próbowała ogarnąć to wszystko. Nie minęło jednak dużo czasu, nim zdążyła się zreflektować i pomknęła do sklepu, a raczej pomieszczenia, który jeszcze przed kilkoma chwilami był porządnym sklepem. Wybita szyba wystawowa oraz zakładnicy skrępowani pajęczyną...
- I nici z wolnego dnia. - powiedziała do samej siebie, obserwując to wszystko bacznie, żeby - w razie czego - zareagować natychmiastowo na jakikolwiek ruch.
Niewiele myśląc, Carol wzięła się za próby uwolnienia skrępowanych ludzi, coby nie przeszkadzali, a także mogli uciec w znacznie bezpieczniejsze miejsce.
Rzuciła jeszcze coś do dwóch, całkiem spokojnych w porównaniu z resztą, osób, jednak nie było to czymś wyraźnym. Prędzej miało być jakimś zaleceniem, by nie dopuścić, żeby ta dwójka, która zaczęła to wszystko, nie posunęła się w tym momencie za daleko.

Gdy Carnage dostał z pięści od blondynki, której jeszcze przed chwilą się pytał o jego stylówę, Zielony Goblin wybuchnął głośnym, szaleńczym śmiechem i gdyby nie maska, z pewnością oplułby kogoś stojącego w pobliżu. Dla Zielonego było to niezwykle zabawne, że taka typowa, stereotypowa blondynka pokazała jednak, że ma o ironio – jaja! W dodatku Carnage dostał tak pięknie z pięści, że Greenowi ze wzruszenia zakręciła się łza w oku, a gdyby miał serce, to z pewnością by mu współczuł. Chyba. Problem był jednak w tym, że Green Goblin nie miał serca, a jedynie głupie i w dodatku mega nudne alter ego w postaci Normana Osborna.
- Norman, co sądzisz o jej ruchach? – spytał Goblin, uśmiechając się szeroko, rozbawiony. Gdyby mógł, to śmiałby się do upadłego, aż rozbolałby go brzuch. Jego humor nie zmienił się nawet na chwilę, gdy kobieta wyciągnęła niewiadomo skąd długi miecz. Zagwizdał tylko z aprobatą. I wtedy coś się stało… Goblin dostał kartonami po butach, a jego usta uformowały się na kształt litery „o”, jakby stało się coś, co nie do końca wiedział jak skomentować. Nic jednak mu te kartony nie zrobiły i jedyne, co, to tylko podsyciły jego dobry humor i przy okazji chęć mordu dla zabawy. Rozejrzał się powoli, zakładając ręce na torsie.
- Kto to zrobił? – spytał, po czym zacmokał, jakby nawoływał jakiegoś szczeniaka do nogi. – Wiesz, nie wiem jakich seriali się naoglądałeś, jeżeli myślisz, że zginę w kartonach jak Hanka Mostowiak – powiedział na tyle głośno, że nawet ludzie na zewnątrz mogli go usłyszeć. Swojego czasu Zielony dużo siedział przed komputerem, przeglądając przeróżne strony, a także oglądając filmiki na YouTube… Nie mógł też zaprzeczyć, że czasami wchodził na portale plotkarskie, coby się mógł trochę pośmiać. Oczywiście wszystko robił bez zgody Normana Osborna, no bo bez przesady – nikt mu nic nie zabroni. Może robić wszystko, co tylko chce.
Adrenalina narastała w nim z każdą sekundą i jeszcze chwila, aż wybuchnie i wtedy znów coś się stało. Pojawiła się kolejna superbohaterka… Kolejna BLONDYNKA. Goblin przyglądał się jej próbom uwolnienia ludzi, które spełzły jednak na niczym i wtedy klasnął wesoło w dłonie.
-Hej, Blondie! Zakład fryzjerski jest tam! – powiedział, wskazując przypadkowy kierunek. Nie dał jej jednak odpowiedzieć, gdyż nacisnął guzik, który miał pod swoją rękawicą, a glider niemalże natychmiast pojawił się obok niego, rozbijając przy tym szybę sklepu. Goblin wskoczył na maszynę i uniósł się, po czym z szaleńczym śmiechem rzucił się w kierunku Ms Marvel.
- Karnisz! Bierz jedną blondi, a ja drugą! – krzyknął, a pierwsze działa z glidera wystrzeliły prosto w kierunku kobiety. Luke został całkowicie zignorowany, ale gdyby wyszedł z ukrycia, to Goblin na pewno odpłaciłby mu za te cholerne kartony. Co do tego nie było nawet najmniejszej wątpliwości.


***
Aby uniknąć nieporozumień, to kolejka idzie tak: Goblin, Carnage, Valkyrie, Carol oraz Luke.

Pomimo usilnych prób zniszczenia symbiotycznej pajęczyny, nie udawało się osiągnąć tego celu kobiecie, co mimowolnie sprawiło, że przeklęła pod nosem dosyć soczyście. Owe przekleństwo nie było jednak na tyle głośne, by wszyscy zebrani ją usłyszeli. Być może udało się to dwóm osobom, które na dodatek zaczęły jeszcze bardziej panikować i wierzgać się, a to - wbrew pozorom - nie ułatwiało Carol czegokolwiek. Taka niemożność w jakimś stopniu godziła w ego kobiety, choć nieraz zasługiwała na utemperowanie. Niemniej, nie miała w tym momencie zamiaru sobie tego odpuszczać i jeszcze przez dłuższy moment męczyła się ze zniszczeniem tkanki Carnage'a.
Carol już dawno przestała ogarniać chaos, jaki zapanował wokoło niej. Wolała skupić się na tym, co robiła w tym momencie, niźli rozproszyć poprzez wrzaski i jazgoty co poniektórych osób. Niestety, wiedziała dobrze, że to jest nieuniknione i będzie musiała znosić te spojrzenia pełne przerażenia czy też jakieś pomruki.
Przerwała tę próbę uwolnienia zakładników i rozejrzała się po zniszczonym sklepie. Głównie spojrzenie skupiła na złoczyńcach. Goblina, który wydawał się być niesamowicie rozbawiony tym wszystkim i Kasady'ego zajętego przez jasnowłosą wojowniczkę. Przyglądała się jej przez krótką chwilę z niemałym uznaniem. No cóż, jakoś niespecjalnie była zdziwiona. Tym bardziej, że już niejedno miała szansę zobaczyć.
Usłyszawszy słowa Gnomka, rzuciła mu pełne politowania spojrzenie, unosząc się niewiele nad ziemią. Doprawdy, mógł sobie zaoszczędzić tak niszowych żarcików, na które odpowiedziała cichym westchnięciem. Tylko że w momencie, gdy Green Goblin przywołał swój glider, odnalazła Luke'a, jak najprędzej, a następnie do niego podleciała.
- Uwolnij ich z tej pajęczyny i postaraj się wydostać z tego sklepu. - rzuciła w jego stronę, wskazując na uwięzionych ludzi i czym prędzej wyleciała ze sklepu z jakąś niewyjaśnioną pewnością, że i za jasnowłosą poleci alter ego Osborna.
- Sądzę, że moja fryzura jest wystarczająco perfekcyjna. - zatrzymała się na trzech czwartych wysokości budynku, jakby oczekiwała, że Goblin dogoni kobietę, co było po części jej planem - Nie wiedziałam, że elfy tak spędzają wakacje nim zaczną pakować prezenty! - dodała, pochłaniając energię, po czym jej wiązki skierowała w stronę wariata, aby zniszczyć wystrzelone przez niego działa i - co również miało miejsce w jej planie - sprawić, by stracił równowagę i spadł ze swojego glidera.
Na zewnątrz, w powietrzu mogła znacznie więcej zrobić i przy tym nie zapewnić porządnej krzywdy skrępowanym ludziom ze sklepu.

Zielony Goblin był uważany za jednego z najbardziej psychicznych kryminalistów dwudziestego pierwszego wieku, który bez skrupułów mógł pozbawić setek ludzi życia tylko po to, aby się dobrze bawić. Tym razem nie było inaczej, jednak jego największym celem była blondwłosa kobieta, która w przeciwieństwie do niego potrafiła latać bez pomocy. W głowie Goblina już szykował się nowy plan na nową zbroję, która umożliwiłaby mu podróż w przestworzach bez pomocy glidera.
- Norman? Wbudujemy w buty rakiety? – spytał, uśmiechając się szeroko i złośliwie. Nawet w środku walki miał czas, aby dokuczać swojemu alter ego.
Nie, nie wbudujemy, odpowiedział Norman, okropnie poirytowany faktem, że Zielony nawet przez chwilę nie pomyślał o tym, że jeśli zostanie zdemaskowany przez kogokolwiek to reputacja Normana legnie w gruzach, a wraz z nim jego ukochana firma.
- Oh, Norman. Nie pierdol. Sam sobie wbuduję – fuknął Gobiln, po czym odepchnął Normana znów w głąb zakamarków swojego umysłu, aby ten nie przeszkadzał mu w pracy, czyli krótko mówiąc – niszczeniu wszystkiego co żywe lub martwe.
Nagle jedno z pocisków wystrzelonych z rąk Ms Marvel trafiło w jego ramię, co świadczyło o tym, że zbyt mocno się rozkojarzył. Jednak pancerz, jaki miał na sobie skutecznie zminimalizował uderzenie, co skończyło się tylko lekkim zarysowaniem i opaleniem zielonej zbroi.  Nie zrobiło to jednak ani trochę wrażenia na Goblinie, gdyż nie raz dostawał mocniej po mordzie i jakoś zawsze wychodził z tego cało. Dajmy na to moment, kiedy nadział się na własny glider. To były czasy, których nigdy nie zapomni, mimo iż naprawdę dużo miał tych zaników pamięci.
- A co powiesz na co? – krzyknął, po czym roześmiał się głośno i zamiast lecieć prosto na Carol, ruszył znów w dół, prosto na tłum przerażonych ludzi. Z jego glidera wystrzeliły działa, które poleciały prosto na nich. Jeśli nikt ich nie powstrzyma, a było ich dwa, to ludzie, począwszy od niemowląt, kończąc na starcach, rozlecą się na krwawe kawałki. Działa były bardzo szybkie. Co gorsza, Goblin na tym nie skończył. Rzucił w kierunku Danvers granat, który już w powietrzu wybuchł, tworząc oślepiające światło. Oślepiło wszystkich oprócz Goblina, gdyż w jego maskę były wbudowane przyciemniane gogle. Sprawa robiła się beznadziejna.

Miss Marvel nie wykluczała możliwości dodatkowych zniszczeń podczas starć z co poniektórymi przestępcami. Ba, była wręcz pewna, że zawsze zaistnieją jakieś konsekwencje jej czynów, co niespecjalnie dziwiło blondynkę. Coś za coś, prawda? Na szczęście, nie było zleceń, żeby ona miała to wszystko uporządkować. Nowy Jork jednak miał budżet, by powoli wszystko odbudowywać, więc mogłoby się zdawać, że nikt nie zwraca na to szczególnej uwagi.
Efekt, jaki udało jej się osiągnąć, nie zadowolił jej dostatecznie. To oczywiste, że nie spodziewała się, by na każdym kroku wszystko jej się udawało. Aż taka optymistka z niej nie była i bądź co bądź, miała świadomość, że nie wszystko będzie szło po jej myśli. Dokładnie jak w tym przypadku.
Niemniej, nie zniechęciło to Carol do dalszego działania i prób strącenia Green Goblina z glidera, choć na ten moment zrezygnowała z kolejnych dawek pochłoniętej energii - gromadziła ją, by spożytkować później, co mimowolnie wzmacniało (zapewne w duchu najbardziej) kobietę. Tylko że zwłoka z atakiem na psychopatę została szybko przerwana.
Danvers czym prędzej, pozostawiając lekkie zdziwienie za sobą, zaczęła podążać za zielonym stworem. Nie na tyle, aby go dogonić, jednak mieć przez ten lot (czy też wyścig, jakkolwiek nazwać) widok na to, co on wyprawia. Gdy kolejne działa zaczęły zmierzać w kierunku obywateli Nowego Jorku, Carol - która nie była pewna tego, jak jej wyjdzie to, co teraz robi - rzuciła kolejną wiązką, ażeby je unicestwić.
Po dłuższej obserwacji lotu alter ego Osborna, Miss Marvel postanowiła niewielką kulą zgromadzonej energii, co prawda wielkością przypominającą piłkę tenisową, uderzyć w glider. Gdyby udało się zniszczyć chociaż jedno jego skrzydło, byłaby możliwość strącenia Goblina i uniemożliwienia mu ruchu w powietrzu. Jeśli jednak i to się nie powiedzie według jej myśli, wtedy będzie musiała siłą ściągnąć Elfa.
Za jedną kulą już miała lecieć druga. Akurat w momencie, kiedy psychopata  wyrzucił granat. Wtedy jasnowłosa nieco zastopowała w locie i błysk, który po chwili nastąpił sprawił, że czym prędzej osłoniła twarz wolną ręką. Jakby w nadziei, iż możliwe odłamki nie ugodzą jej twarzy. Co do energii - nie zdążyła zobaczyć, w którą stronę ją "rzuciła", choć wcześniej cały czas dłoń skierowana była w Gnomka.
- Cholera jasna! - rzuciła głośno, na moment odwracając się. Owe światło było dosyć rażące. Oby tylko mogła szybko powrócić do wcześniejszych czynności i nie napotkać znacznie więcej szkód, niż dotychczas zostały wyrządzone.