Times Square

First topic message reminder :



Plac na Manhattanie w Nowym Jorku znajdujący się na skrzyżowaniu Broadwayu i alei Siódmej, rozciągający się od ulicy 42 do ulicy 47. W Stanach Zjednoczonych jest tym, czym Plac Czerwony w Moskwie, Pola Elizejskie w Paryżu czy plac Trafalgar w Londynie. Jest to jedna z ikon Nowego Jorku oraz centrum światowego handlu oraz mody, słynie z dużej ilości oświetlenia.
Nazywający się wcześniej Longacre Square, plac ten otrzymał swoją obecną nazwę po tym, gdy The New York Times przeniósł swoją siedzibę do nowo wybudowanego New York Times Building (obecnie nazywanego One Times Square). Powiększony obszar placu Times, zwany Theatre District, składa się z budynków pomiędzy aleją 6 i 8 oraz ulicą 40 i 53, uzupełniając zachodnią część handlową centrum Manhattanu.

Zacisnęła zęby, czując jednocześnie drobne draśnięcie na ramieniu i bolesne wbicie w obojczyk, ale uśmiechnęła się. Poruszała mocno nozdrzami, upajając się zapachem krwi - nieważne, że swojej własnej.

Uniesioną ręką, w której nie miała nic, a którą próbowała zasłonić się przed pazurami potwora, złapała swoją włócznię, chcąc przytrzymać ją, aby nie mógł jej więcej zranić jej własną bronią. I, oczywiście, postanowiła wykorzystać to również na swój plus - napierała całą siłą na potwora, mając nadzieję, że uda jej się uderzyć go łokciem ręki trzymającej włócznię w brodę, może uszkadzając mu przy tym żuchwę, jeśli ten takową ma. I może przy okazji odgryzie sobie język, przynajmniej nie będzie tyle gadał.

Wrzaski nie zniknęły, ale przestały docierać z takiego bliska jak wcześniej, dzięki czemu wiedziała, że nie ma już w swoim pobliżu cywilów, na których musi uważać - a to plus.

Nie drgnęła, czując owijające się wokół jej dłoni macki, chcące ją zmusić do puszczenia miecza, ale wiedziała, że zagrożenie może paść z innej strony, dlatego starała się złamać swoją włócznię, aby móc wyrwać się z tej przewagi potwora i móc zaatakować mieczem jego tors. Szybkie decyzje, szybkie działania.

Valkyrie zacisnęła szczękę, czując wbijające się w szyję pazury stwora. Kiedy poczuła, że jej włócznia wbija się coraz głębiej, to wiedziała już, w jaki sposób będzie musiała się od niej uwolnić. Kiedy włócznia się ułamała, w dość niefortunnym miejscu, Valkyrie uzyskała kolejną broń, którą chciała zadać cios w potwora, ale nie zdążyła, bo z hukiem do pomieszczenia coś wpadło i powaliło jej przeciwnika.

Valkyrie nie kłopotała się sprawdzeniem, co to było; szybko docisnęła włócznię tak, że przeszła na wylot i wyciągnęła ją ze swoich pleców z ostrym syknięciem. Kij od włóczni rzuciła w stronę potwora, na którego dopiero spojrzała, zbrojąc wolną rękę w pozostałość włóczni, która była w jej ciele.

Carnage gdyby miał język jak Venom, na pewno oblizałby się właśnie, podekscytowany wizją zbliżającego się posiłku. Lecz nie doszło do konsumpcji. Obiad nadal żył, a zamiast móc go przyrządzić, symbiont oberwał jakimś kawałem mięsa prosto w zębatą mordę. Wywinął klasycznego "kozła", z kretyńskim wyrazem twarzy, po czym przejechał grzbietem po ziemi, zatrzymując się pod ladą. Okazało się, że ten kawał mięsa to połamane małe dziecko...I że Goblin odleciał hihocząc wesoło...
Co za ciota...A zabawa dopiero się zaczyna. Nigdy nie ufaj pederastom w ciasnych mundurkach, dziadunio mawiał...
Powiedział do siebie w myślach Carnage, po czym zerwał się na równe nogi, a raczej wyciągnął do tyłu, wybił rękami w górę i wylądował na ladzie, siedząc sobie jak wściekły pies, szczerzący kły i toczący ślinę z pyska. macki na jego grzbiecie pochwyciły połamane, jeszcze żyjące dziecko i rzuciły nim w Walkirię. Następnie, za pomocą sieci, Carnage począł rzucać w nią wszystkim co popadnie, między innymi butami, pudłami, kawałkami gruzu i trupami. Parę ich się narobiło, w tym jeden, obdarty ze skóry przez Kasady'ego. Przez chwilę miał myśl...Kurtka szyta u Kasady'ego...Jakie to modne!
Kiedy skończyła mu się pobliska "amunicja", symbiont wystrzelił z łap po trzy długie kolce, prosto w Valkyrie, i zaraz potem skoczył do góry, przebijając strop z lichego materiału. Właściwy sufit mieścił się ciut wyżej. Pomiędzy obiema powierzchniami biegły przewody wentylacyjne, elektryczne, Rury od spryskiwaczy ppoż...i Carnage. Wcisnąwszy się między dyktę a beton, krążył niezauważenie, aby w najmniej odpowiednim momencie spaść na Brunhildę niczym Obcy, łapiąc ją za ręce mackami, szponami wbijając się w barki, a zębami w głowę, jednocześnie zwisając z góry za pomocą nóg, przyczepionych do tego nietypowego podłoża.

- Nie, nie brakuje mi domu. Zostawiłem go w dobrych rękach. - Pomyślał o swojej siostrze Shuri i obowiązkach jakie zrzucił na jej barki. Ciężko było samemu zarządzać całym królestwem ze Złotego Miasta i T'Challa wiedział o tym lepiej niż ktokolwiek inny. Jednak jego siostra jak na razie idealnie wypełniała swoje obowiązki, czasem zastanawiał się czy nie robi tego lepiej od niego. Na pewno lud Wakandy miał do niej inne uczucia niż wobec Pantery, ona była kochana, on szanowany.
Słysząc słowa Carol spojrzał na nią z uniesioną brwią. Założył tylko maskę Bast i poczuł jak moc bogini wypełnia jego ciało. Z pewnością nie wyprzedzi Carol, ale nie będzie też wlekł się w jakimś żółwim tempie. Poderwał się na równe nogi i zaczął biec po krawędzi budynku. Biegł trochę oddalony od Captain Marvel ale kiedy ta zatrzymywała się w dwie, trzy sekundy ją doganiał a wtedy ona znów odlatywała mu na kilkadziesiąt metrów. W pewnym momencie musiał przejść na drugą stronę dachów szerokiej ulicy, do czego wykorzystał pojedynczy kabel przechodzący z jednego dachu na drugi. Potem musiał przeskoczyć wiele mniejszych uliczek. Po chwili oboje znaleźli się na Times Square. Najpierw Danvers, potem T'Challa. Stali dokładnie na dachu budynku rozdzielającego dwie najsławniejsze ulice świata. Pantera podbiegł do neonu i szybko wspiął się na sam szczyt reklamy. Kiedy już tam dotarł usiadł na skraju i wydychał powietrze przez nos.

T'Challa westchnął patrząc w dół. Wiedział, że co noc przychodzi tutaj mnóstwo osób, nie dziwił im się. Tylko tutaj nie byli samotni, pośród tego tłumu na pewno czuli się lepiej, byli anonimowi ale mieli grupę z którą mogli się utożsamiać. Mianowicie: tłum. Usiadł na rzeczonym neonie i popatrzył białymi oczami maski na stojącą obok Carol.
- Dobrze mi się z tobą rozmawiało panno Danvers. Dziękuję za to. - skinął głową w jej stronę. Dobrze, że w Avengers znalazły się osoby posiadające rzadką w tych czasach umiejętność refleksji.
- Mam nadzieję, że jeszcze kiedyś się zobaczymy. - Odwrócił się i zeskoczył z neonu znikając w cieniu.

[z/t]

Ancalagon był istotą o wiele starszą, o wiele bardziej doświadczoną i potężniejszą od liczącego sobie ledwie dwadzieścia pięć lat mutanta, który przeszło sekundę temu nie był świadomy swojego daru. Bo tak najpewniej postrzegają czas długowieczne byty, jak choćby obecny tu jaszczur. Świadomy maleńkości swojego rozmówcy zapewne bawił się przednio obserwując jego zdezorientowanie, zakłopotanie i rosnące poczucie znikomości. Na przestrzeni wieków rodziło się milion podobnych jemu ludzi, którzy byli jedynie gośćmi, korzystającymi ledwie z procenta możliwości jakie dawało im życie po to by opuścić ów świat bez pozostawienia wyraźnego śladu ich obecności. Kiedy spotyka się taki twór, pojedyncze indywiduum odgrywające znaczącą role w istnieniu wszystkiego co nas otacza, żywy organizm zdolny nadawać kształt nadchodzącej przyszłości, zapisujący karty historii swoimi czynami, można się jedynie poważnie zastanowić nad celem własnej egzystencji. Przytłaczająca to i niestety prawdziwa wizja życia przeciętnego człowieka. A czymże Frank różnił się od takiego. Indywidualność mężczyzny sprowadzająca się do posiadanych przezeń nadludzkich zdolności ostatecznie była równie pozorna, co przeświadczenie o indywidualności każdej istoty ludzkiej. Tacy jak on rodzą się i umierają, a to co dzieje się pomiędzy dla krokodyla z kosmosu jest mrugnięciem oka, albo jednym uderzeniem serca.
Wpatrując się beznamiętnie w ślipia gada, zupełnie jakby to one miały udzielić odpowiedzi na zadane przez niego pytanie, stał się świadkiem niepokojącej reakcji. Wyglądało to jakby Ancalagon po drugiej stronie ulicy dojrzał sklep ze skórzanymi torebkami. Oczywiście wredna pani rzeczywistość musiała być gorsza. Kolejna bombka energii pojawiła się na nieszczęsnej ulicy, a dinozaur w tym czasie pozwolił sobie wykonać na tyle gwałtowny ruch by zapewnić mutantowi tak sporą dawkę adrenaliny, że chyba nie wyzbędzie się jej z organizmu przez najbliższy tydzień. Łuskowaty najprawdopodobniej uratował mu życie, zamykając obu pod czerwonym kloszem mistycznej mocy. Coś wystrzeliło z niebieskiej kuli w ich kierunku, rozpraszając się wokoło i robiąc z uliczki plan zdjęciowy Dnia Niepodległości. Ciekawe czy za to wejście smoka był odpowiedzialny kolega jaszczura, czy może wspomniane "COŚ" co może chcieć ich zabić. Pewnie, że to drugie. Jasne, oczywiste, klarowne. Żeby to chociaż był jakiś puszysty misiaczek, ale nieee. Cokolwiek chce śmierci przybysza musi być od niego jeszcze większe, brzydsze i silniejsze. Bestia zaatakowała, odrywając kawałek tego bardziej rozmownego potwora i wkomponowując go w ścianę pobliskiego budynku. Szykuje się równa walka. Widmo, egzekutor, strażniczy byt kontra... No właśnie, co? Bo skoro teraz otrzymał jeszcze tytuł ozdoby architektonicznej nowojorskiego bloku to jak można określić tego tam giganta. A właściwie tego tu, stojącego naprzeciwko mutanta. Co biedny mógł zrobić w takiej sytuacji. W zasadzie nie zdążył nawet dobrze pomyśleć, a tu jak nie złapał go niemiłosierny ból głowy, jakby zaliczył bliskie spotkanie z kijem bejsbolowym. Na sekundę urwał mu się film, co akurat było dość powszechne w życiu Franka, w tej chwili jednak był trzeźwy, a po otwarciu oczu nie był już w jednym z tysiąca takich samych nowojorskich zaułków, a na samym środku Times Square. Pech chciał, że potwór też tam był. Wokół pełno ludzi, kwestią czasu była stosowna do owego zajścia reakcja. I tak pierwsi kierowcy zaczęli dusić hamulec, manewrując maszynami jak furiaci, co wcale nie było takie niezrozumiałe. Jeden z rajdowców o mało nie przestawił mężczyzny swym wehikułem. Na pomoc, ponownie, przybył mu Ancalagon, materializujący się znikąd, efektownie zatrzymując pojazd dzięki potędze mięśni. Teraz tylko załatwić tamtego stwora i wszyscy będą mogli wrócić do swoich spraw. Chmara przechodniów rozproszyła się w cztery strony miasta, przerażona starciem tytanów do jakiego lada chwila miało dojść. Frank się tylko rozejrzał - Aaaah, trzeba było zadzwonić po taksówkę - pomyślał w duchu. Znów miał siły by postrzegać sytuacje przez pryzmat głupich żartów. Migrena sobie poszła, w sposób wręcz magiczny opuszczając ciało. Wywołałoby to większe zaskoczenie dosłownie parę minut wcześniej, teraz już się przyzwyczaił. Przynajmniej wydawało mu się, że nic więcej nie jest go w stanie zadziwić. Rana krokodyla wyglądała poważnie, jasnym było, że mutant niewiele tam zawojuje, nawet jeśli uaktywni swe zdolności. A byłby to stosunkowo głupi ruch, z zegarkiem w ręku można odliczać czas przyjazdu pierwszych radiowozów, następne pewnie będą helikoptery, a co potem to już on sam nie jest w stanie powiedzieć. Może Mściciele. Niemniej, rozważając za i przeciw, miałby minimalne, marginalne, ociupinkę większe szanse przeżyć bezpośredni cios monstrum. I tak trzeba by potem szukać drugiej części ciała po przeciwnej stronie miasta, dlatego odpuścił sobie zgrywanie bohatera. To nie jego walka. Byłby na pewno uradowany gdyby czerwony rozwiązał problem, o ile to nie jest ledwie początek ich problemów. Podobnie jak gad obserwował adwersarza, w razie potencjalnego ataku spróbowałby odskoczyć w przeciwną, do wyprowadzonego przezeń, stronę, bądź zwyczajnie odbiec. Powinien w sumie uciec wraz z resztą cywili, ale jakby wtedy wypadł przed widmem.

Prawdziwym i jedynym panem terytorium był tak naprawdę Frank, rodowity nowojorczyk, a nie jakieś warany z kosmosu. Nie palił się jednak by uświadamiać o tym któregoś z nich, w obawie przed utratą głowy, choć ten większy i brzydszy miał właściwie dokładnie takie zamiary. Dlaczego w ogóle przyczepił się mutanta? Prawidłowym pytaniem powinno być dlaczego ów mężczyzna zwyczajnie nie uciekł z epicentrum chaosu i zniszczenia póki jeszcze istniała taka sposobność. Koleś ma nie po kolei w głowie, ot cała zagadka.
- Przyda ci się wsparcie moralne. - nie skomentował ponownie zdrobnionego przez jaszczura imienia, skwitował je tylko morderczym spojrzeniem w jego kierunku.
Potwory stały naprzeciwko siebie, motywem przewodnim ich starcia były wrzaski rozbieganych cywili, szukających jakiegoś bezpiecznego schronienia. A PRZECIEŻ BYLI NA TIMES SQUARE. Poważnie, tak ciężko schować się wewnątrz któregoś z tysiąca ulokowanych tam sklepów, witryn, czegokolwiek co ma wnętrze, do którego prowadzą drzwi? Ludzie mają tendencje do wyolbrzymiania, a w panice zachowują się wręcz komicznie. Jeden z szaleńców porzuciwszy samochód przebiegł niedaleko bohaterów sytuacji.
- RATUJ SIĘ KTO MOŻE! KONIEC ŚWIATA! - facet na oko w wieku Franka, a świrował jakby zobaczył pojedynek Godzilli.
- GOŚCIU, wyluzuj. Ten tutaj ma wszystko pod kontrolą. - rzucił do wariata, wskazując kciukiem na Anacalagona - Co nie? - dodał, mówiąc ciszej sam do siebie, odwróciwszy się już w stronę krokodyla.
W czasie kiedy kończył swój wywód, który miał chyba pocieszyć przerażonego obywatela, monstrum zdecydowało się wykonać pierwszy ruch wywołując efektowny wybuch rozrzucający zostawione na pastwę losu pojazdy. Popisówa - skomentował w myślach, obserwując jak jedna z ładniejszych bryczek unosi się w przestworzach, trafiając ostatecznie z wielkim hukiem w bilbord, symbol amerykańskiego placu. Dusza Franka pękła, coś w środku niego umarło kiedy zobaczył jak ten cud motoryzacji uległ destrukcji tylko po to by kosmiczny stwór pokazał na co go stać. Cóż za bezsensowna strata. Zdenerwowało go to, już miał wygarnąć przerośniętemu szczurowi, że zadzierając z Nowym Jorkiem zadziera z nim, bądź też rzucić jakimś innym, równie tandetnym tekstem, ale w tym czasie zauważył jak na głowy idiotów miała zlecieć gigantyczna reklama. A dlaczego idiotów? No bo tam stali i sobie grzecznie czekali na śmierć. Przyzwyczajeni, że z opresji zawsze ktoś ich uratuje w sumie zbyt wiele się nie mylili. Widmo będąc przy okazji pełnoetatowym strażniczym bytem teleportował się i w ostatniej chwili uchronił ludzi przed zabójczo niskimi cenami. Murphy był pod wrażeniem. Czerwony wcale nie żartował z tymi tytułami. To teraz potwór, pamiątkowa fotka z dziennikarzami którzy się zaraz zlecą i mamy świetny artykuł do wieczornego wydania wiadomości. Krokodyl musiał wyperswadować ocalonym co powinni zrobić dalej, nie spieszyło im się bowiem zbytnio by stamtąd wiać. Szok to fajna rzecz. Można wszystko na niego zgonić. "Dlaczego nie uciekałeś gdy przed pewną śmiercią uratował cie wielki gad?" - "Byłem w szoku". "Dlaczego zostawiłeś swoje auto na środku ulicy?" - "Byłem w szoku". "Frank. Jesteś pijany. Dlaczego przyszedłeś do pracy pijany?" - "Byłem w szoku". To ostatnie nie miało póki co miejsca w życiu mężczyzny, przygotowywał się jednak na taką ewentualność, planując zastosować taką właśnie wymówkę.
Zła i niedobra bestia wybiła się w powietrze, imponujący był to widok. Z impetem przywalił w egzekutora, trzymającego jeszcze chwile temu bilbord, teraz już stanowiąc z nim jedność. Gdzie ta policja? Doprawdy, jestem oburzony - jaszczurka odpadła z gry, jeden-zero dla stowarzyszenia nieprzystojnych kreatur. Zaraz. Chwila, chwila. Nieprzystojna kreatura może być tylko jedna. Oby żaden gnojek nie nagrywał całej tej akcji, Murphy nie chce się potem znaleźć na YouTube. Jakby to wytłumaczył kolegom z pracy, szefowi, a co ważniejsze, mamie? No nic, chwila nieuwagi i spada ci na głowę kilkutonowy bydlak i tym samym zostawiasz brudną robotę facetowi, który znalazł się w nieodpowiednim miejscu o nieodpowiednim czasie. Sięgnął do wewnętrznej kieszeni kurtki, wyciągnął pustą dłoń i rzuciwszy w stronę przeciwnika zawadiackim spojrzeniem odparł:
- Skończyła mi się guma balonowa. - widząc jak potworowi nie spieszy się by go zgnieść ściągnął skórzaną kapotę i odrzucił na bok. Zaczął postękiwać, jakby coś sprawiało mu dyskomfort. W nienaturalny sposób rozrostowi ulegało ciało mutanta. Kości się wydłużały, mięśnie powiększały w oczach. Słychać było przy tym charakterystyczne, wzbudzające niesmak dźwięki, które towarzyszyły rosnącemu ciału. Palce u rąk przybrały kształt szponów, nadrywając zakończenia skóry. Niebieska podkoszulka na ramiączkach pozostała nienaruszona opinając się w tej chwili na napakowanym tułowiu, Frank będąc asem planowania z wyprzedzeniem zawsze ubierał większe podkoszulki. Z gołą klatę można wyjść na plaże, tu się dzieje poważna rzecz. W końcu, szczęka poczęła ulegać deformacji, uśmiech się nieco przedłużył, jakby ktoś nawpychał mu herbatników do ust wskroś, miast wzdłuż. Uzębienie także ulegało mutacji, łącząc się, rozdzielając i ostatecznie tworząc długie na parę centymetrów kły. Zaistniałby w domu strachów, bez wątpienia. Chcąc kupić sobie trochę czasu zanim Ancalagon łaskawie strzepnie z siebie te kupę lekkiego gruzu złapał w swe szpony pięknego, złotego Forda, zaparł się mocno nogami i uniósł go nad ziemią. Wyprowadził zamach posyłając maszynę w stronę nadchodzącego niszczyciela marzeń i dekoracji. POTRZEBUJESZ TAKSÓWKI?! - wrzasnął w myślach rzucając samochodem.

Adrenalina, którą przez cały ten czas musował w sobie organizm mutanta wreszcie się na coś przydała. Frank nie przechodził żadnego specjalistycznego szkolenia w zakresie sztuk walki. Brudne i nieszczególnie efektywne przeciw prawdziwym przeciwnikom techniki to jedyne co potrafił. Kiedy się więc przemieniał w umięśnionego brzydala stosował się sztuczek, które znał najlepiej. Wykorzystywał brutalną siłę. W jego metodach nie było finezji, czy sprytu, chodziło o to by wytrzymać cios i oddać trzydzieści razy mocniej. Sprawdzało się to doskonale przeciw zwykłym ludziom, przerażonym na sam widok rozpoczynającej się mutacji. Obecny tu potwór? Nawet nie spojrzał na niego z zażenowaniem, po prostu kontynuował destrukcyjny marsz po dachach samochodów. Rzut taksówką nie wzbudził większej reakcji, mężczyzna też nie był specjalnie zaskoczony. Monstrum co prawda zbijając mało imponujący dlań atak zatrzymało się na chwile, co można było odebrać jako przejaw zażenowania. Zębaty oddawał się w pełni gniewowi, dominującej w tej chwili emocji. Wierzył, że w tym konkretnym uczuciu znajduje się siła. Sam proces przemiany wywoływał skrajne i mieszane wrażenia. Ból temu towarzyszący na zmianę wprowadzał go w furie i ekscytacje. Lubił to robić, zmieniać się, wzbudzać przerażenie wśród innych swoim mrocznym obliczem. Nie czuł wstydu z bycia odmieńcem, wręcz przeciwnie, uważał się za lepszego od innych. Choć przypuszczać można, że i bez genu X zawartego w kwasie deoksyrybonukleinowym uznawałby się za istotę wyższą od szarych, nudnych i przeciętnych mieszkańców reszty planety. Żyłby wówczas w potwornym błędzie, wielu jest jednak podobnych jemu ignorantów na świecie.
Bestii nie było do śmiechu kiedy po nieudanym ataku taksówką przyszedł czas na udany atak ciężarówką. Murphy ryknął gniewnie widząc powalonego stwora. Sprawcą był naturalnie nasz czerwony, superprzyjazny, superbohater. Wymknął się niepostrzeżenie spod jeszcze sekundę wcześniej leżącego na nim bilbordu i pojazdu, stojąc aktualnie nieopodal Franka. Chyba był zły. Świecił się jak kula plazmowa, nie ma opcji - musiał być rozwścieczony. Mutant powinien się cieszyć, że jaszczurka stoi po jego stronie. Gad także nie stronił od gniewnych powiedzonek, szybko jednak poparł je czynami wzbudzając potężną energie wokół siebie, emanującą czerwonym światłem. Wszystkie auta w pobliżu uniosły się nad ziemią. Powiedzcie proszę, że ktoś to nagrywa. Potwór chcąc porwać się na tapicerkę zaliczył bliskie spotkanie z jednym, drugim, trzecim, dwudziestym wprawionym w ruch pojazdem. Iście piękne, widowiskowe, majestatyczne i niewyobrażalnie cudowne zjawisko. Pokaz siły obcych dawał się otoczeniu we znaki, niemniej warto było poświęcić kilka blaszaków by móc oglądać to spektakularne przedstawienie. Pogrzebany żywcem pod stosem złomu nie potrzebował zbyt wiele by się wydostać.
- BIS. - syknął Frank, oblizując, niemal jakby był to wyuczony odruch, zewnętrzną część kłów, pokrytym obrzydliwą mazią językiem.
Zasłonił ręką paskudne lico kiedy tamten rozrzucił dookoła śmieci. Napięcie rosło, bestia pogniewała się, sygnalizując ów fakt przeszywającym rykiem. Starcie nabierało dramaturgii, do pełni szczęścia brakowało tylko bębnów. Awatar zniszczenia ponownie przestawił się na tryb powolnego kroczenia, jakby był antagonistą jakiegoś horroru klasy B. W takim tempie członkowie Young Avengers zdążą podrosnąć i stać się pełnoprawnymi Mścicielami.
W głowie nowojorczyka pojawiła się sugestia. Głos w niej słyszalny był zbyt wyraźny, by jego źródłem mógł być Ancalagon. Faktycznie nim był, choć za sprawą kolejnej sztuczki, piętnastego asa w łuskowatym rękawie, który to pozwolił sobie teraz ujawnić. Tak jak wyczytał z umysłu Amerykanina kim był, tak teraz potrafił przenieść doń swoje słowa. Mutant przyjął rozkaz patrząc na adwersarza z żądzą krwi. Już pewnie wziąłby się za wybieranie kolejnej taksówki, gdyby nie roztaczająca się wokół niego dziwna aura i przeszywająca jego ciało kojąca energia. Po tym krótkim, standardowo dziwnym, magicznym czymś poczuł moc. Nie wzięła się z gniewu, od adrenaliny, czy przez osiągnięcie nirwany. Mistyczny pan jaszczur ją w nim wyzwolił. Potwór chyba jeszcze nie wiedział, w każdym bądź razie rzucił się na krokodyla stawiając go w trudnej sytuacji. Bronił się twardo przed napastnikiem - mało tego - złapał dziada za łapę i któryś już raz użył swych magicznych zdolności. Frank nie musiał się nawet zastanawiać co to było, brzydki szybko zdradził skutki rzuconego zaklęcia, klątwy, jakkolwiek by tego nie nazwać. Chciał powtórzyć ofensywę, zgniatając osłabione widmo. Murphy nie zamierzał przejść obok tego obojętnie. Zerwał się z niebywałą prędkością z miejsca, w którym dumnie stał i ruszył na potwora z zamiarem jak najbardziej odczuwalnego wpadnięcia w bok jego kosmatej mości, chcąc obalić go na ziemie, zachowując charakterystyczne dla niego barbarzyńskie usposobienie. Skracając dystans zamierzał także wgryźć się w ciało bestii, za cel obierając - przypuszczalne przez niego - miększe łapy, okolice karku, bądź w ostateczności korpus. Gdyby udało mu się powalić kolosa, dosiadłby go, jak to robili profesjonalni zawodnicy MMA w telewizji i zaczął okładać pysk łapami, przy tym próbując rozerwać szyje pazurami, bądź dotkliwie potraktować samą paszcze. Jeżeli jednak jakimś cudem pupil szatana uratowałby się przed amatorskim dosiadem mężczyzna szukałby alternatywy wśród któregoś z porzuconych  w pobliżu aut, starając się zdzielić nim maszkarę w łeb.

Dla Akiry to miał być jeden wielki i zarazem spokojny dzień. Po prostu, zająć się samodzielnym udoskonalaniem własnych umiejętności, a potem pisanie programów. Chciała dzisiaj zabrać się za tworzenie nowej gry, ciesząc się przy okazji, że pomysł w jej głowie już zaczął się kreować. Pozostawało oczywiście znalezienie osoby, która o wiele lepiej znała się na grafice niż ona sama. Może wysłać ogłoszenie do internetu lub spytać się znajomych? To jest myśl!
Poprawiła torbę na ramieniu, pozwalając sobie na lekki uśmiech. A po czym ujrzała widok w postaci spadającego billboardu. Zamrugała oczami i lekko otworzyła usta, patrząc skołowana na to. Zamarła w miejscu, nawet nie myśląc, by spróbować tam podbiec i użyć "magii" by jakimś cudem to powstrzymać. Albo zwiewać. Po prostu leciało to... A ona jak idiotka wlepiała w to swoje ślepia.
- C-co... - wymamrotała... - Nie!
W końcu udało się otrząsnąć jej z tego stanu, ale czy nie było za późno? Najwyraźniej nie, bo pechowcy znajdujący się tam na ziemi stali się nagle szczęśliwcami, którym ocalono życie. Ze swojego miejsca nie za bardzo widziała, co się tam stało. Zacisnęła zęby i chwyciła mocniej torbę, zastanawiając się, co właściwie dalej. Miała ochotę uciekać. Tutaj, gdzie znajdowała się, jeszcze nie miała przyjemności doświadczyć efektów walki, jaka się aktualnie toczyła. To była jeszcze bezpieczna strefa... Ale ludzie już zaczęli przebiegać koło niej. Panika. Lęk. Nie trzeba było się domyślać tych uczuć.
No, ale, najwyraźniej jasnowłosa dziewczyna dostała olśnienia... Nie, zwyczajna ciekawość. Zastanawiało ją, co sprawiło, że oni wszyscy przeżyli. Ta... Więc, genialnym zagraniem z jej strony było udanie się tam.
Gdy zaś dotarła na miejsce...
- Eee... - i znów skołowanie. - Dobra, to nie był najlepszy pomysł - mruknęła w ten sposób komentując swoje zachowanie i pozwolenie na uniesienie się ciekawością. Dlaczego taka reakcja? Dojrzała nietypową istotę. Jaszczur? Krokodyl? Smok? Salamandra? Była prawie pewna, że to nie jest cudowny jednorożec spełniający życzenia. Chyba, że taki typowo zmutowany.
Mimo to, zamiast zwiać, zbliżyła się. Gdyby coś miało polecieć w jej stronę, zamierzała uniknąć, lub spowolnić tego ruch za pomocą silnych podmuchów wiatru. I pewnie gdyby nie to jedno uczucie (ciekawość), jej odwagi w tym momencie kompletnie nie byłoby widać. No bo, co by ją obchodził los jakieś obcej istoty, nie będącej nawet człowiekiem?
- Nieźle ktoś cię urządził - odezwała się kpiącym tonem głosu, gdy zbliżyła się wystarczająco blisko, by móc sprawdzić, czy żyje czy już zmarł. - Żałosne - miła nie była specjalnie, jednak jaszczur mógł poczuć wokół siebie powiew powietrza, sprawiający jednocześnie, że rany tamtego się zamknęły. - Wyglądasz tak żałośnie, że aż tyle ci pomogę - dodała jeszcze z nutką niechęci w głosie.

Spokojny dzień, spokojny przynajmniej do pewnego momentu. Ichiro siedział sobie obecnie w domku popijając piwko i oglądając mecz Premier League. Uwielbiał ligę angielską, zdecydowanie było ona jego ulubioną, tam niemal każdy mecz trzyma człowieka w napięciu do końca i nie możesz usiedzieć w fotelu. Nie inaczej było teraz, Manchester United i Liverpool rozrywały wspaniały mecz, nic tylko podziwiać tą walkę do samego końca, niemal jak pojedynek w UFC, tylko lepszy. Właśnie się zaczynał doliczony czas, wynik 2-2, ostatnie minuty, panowie zapierdzielają aż miło, aż zgniotłem puszkę z piwem, przez co większość wypłynęła mi na podłogę. Nie zauważył jednak tego, oglądał pełen ekscytacji, a wtedy... Zadzwonił mu komunikator Thunderbolts... Wkurzył się, walnął tylko puszką o ścianę i szybko podszedł by go odebrać, jednocześnie oglądając mecz. Centrala przekazała, że jeśli jest w Nowym Jorku, to ma natychmiast udać się na Times Square, gdyż jest tam jakaś rozróba i biegają potwory. Wtedy dopiero spoważniał, chociaż z niemałą irytacją, bo jego seans został przerwany. Wiedział jednak, że musi się tam udać, więc szybko przebrał się w swój strój, bardzo podobny do ninja, tylko bez maski na twarzy, zabrał ze sobą swój ekwipunek, a więc shurikeny i kunai'e(ich ilość w KP), małe tanto, swoją katanę zamocowaną w kaburze na plecach, oraz drugi miecz - Kusanagi, także w specjalnej kaburze na plecach(Nie mam go w KP, ale Loki i Herr mogę potwierdzić, że zdobyłem, bo u pierwszego kończyłem misję, a u drugiego wykonałem ją prawie w całości, do miecza posiadam też trzy kryształy: jeden wytwarzający potężną kulę ognia, drugi potężny piorun mogący zabić dziesiątki ludzi na raz, oraz kamień leczący niemal każdą ranę. Każdego mogę użyć tylko raz na jakiś czas, a więc zazwyczaj raz na walkę). Dopiero z pełnym osprzętem i komunikatorem udał się na wskazane miejsce...

Najpierw miał w planie udanie się na dach jakiegoś budynku w pobliżu rozróby(jeśli nie będzie wyboru, to nawet wysokiego, Ichiro ma mocno wyczulone zmysły, więc powinien dojrzeć), aby ocenić sytuację i to, czy będą potrzebne posiłki. Jeśli tak, to wtedy skontaktuje się z bazą, by przysłała mu stosowne do sytuacji posiłki(nie znam dokładnej siły potwora, więc po oględzinach sam uznaj, jakie mogą być potrzebne), jeśli jednak baza uzna, że za długo to potrwa, to niech poprosi wojsko, bądź inną organizację o przysłanie wsparcia. Dopiero potem wkroczy do akcji. Jego zamiarem było wejście z hukiem(o ile budynek nie jest drapaczem chmur, bo wtedy nawet Ichiro mógłby poczuć lądowanie xD) i pojawić się jakieś 40 metrów za kolczastym potworem i robiąc w ziemi mały krater oraz wywołując niemały huk, patrząc też w ich stronę, jednak bez jakiejś złości, gniewu, a raczej lekko zapijaczoną mordą. Miał pojawić się na drodze, wolnym od ludzi kawałku. Spokojnie zauważył wcześniej całą zgraję dziwnych stworów, więc postanowił zachować dystans i nie mieszać się od razu w walkę. Jeśli przykuje ich uwagę, wtedy przygotuje się do ewentualnej walki, nie łapiąc jednak jeszcze za broń, ale będąc gotowym, aby jednym, szybkim ruchem dobyć miecz Kusanagi gotów zarówno by nim atakować, lub się bronić, gdyż miecz był niezniszczalny i ciął niemalże wszystko. Pytanie tylko, jak to wszystko się rozwinie...

Ups... Akira nawet się nie spostrzegła, że jej słowa mogły urazić nieznajomego, nawet jeśli sama nie miała osobiście nic takiego na myśli... Może i miała? Nie widziała już różnicy pomiędzy byciem miłą, a wredną. To wszystko przychodziło jej naturalnie, co niekiedy już ją samą dręczyło... I tak, niedługo najdzie ją sumienie, wypominające, jaka była niedobra dla niego.
Jednakże na początku nastąpiło skołowanie. Pierwsze, faktem, że jej moc nagle przestała się jej słuchać, rozwiewając się przy jaszczurze. Nieprzyjemne i zarazem niecodzienne zjawisko dla Akiry, co sprawiło, że skrzywiła się nieco, ale nie skomentowała tego. No co? Niecodziennie napotykała się na coś takiego. A na dodatek jego pytanie...
- Hę? Co do tego ma lustro? - odezwała się, zastanawiając się jednocześnie nad sensem tego pytania. I przez to dopiero po kilkunastu sekundach od odejścia tamtego dotarło do niej całość. A ten... Nie, skąd to wiedział? - dobra, teraz ją lekko zaskoczył, ale zarazem wzbudził zaciekawienie wymieszane z niepokojem. - I nie podoba mi się to określenie - miała wrażenie, że to miało ją jakoś obrazić.
Wtedy również rozejrzała się wokół, by tutejsza sceneria do niej dotarła, jak również, że... Właściwie, gdyby tamtego bardziej wkurzyła, mógłby zabić ją bez żadnych przeszkód. Ups... Jak zwykle nie umiem się pohamować - pomyślała ponuro, skupiając oczy na samym jaszczurze. Faceci i ich męska duma... W teorii powinna odpuścić i pozostawić go samego sobie, pomimo tego, że widziała, jaki musiał odczuwać ból przez tą ranę. Przygryzła dolną wargę... I ruszyła za czerwonołuskim, z niepokojem spoglądając na scenę niedaleko. Mogła tylko się łudzić, że nie nią się ktoś nagle zainteresuje. I ten potwór... Jeśli będzie chciał podejść bliżej, zacznie po prostu używać mocy, by go odrzucić... Albo przynajmniej spowolnić. Za pomocą podmuchów wiatru. Jednak póki co, skupiła się na zdenerwowanym osobniku.
- Sorka, jeśli cię wkurzyłam bardzo - odezwała się, a raczej burknęła. Nie przyzwyczaiła się do takich słów, więc tym bardziej było jej trudno zmusić siebie, by to wypowiedziała, ale wątpiła, by nieznajomy to docenił. Nikt nigdy tego nie robił, a sama wiedziała, że przez własne zachowanie nie znajdzie sobie przyjaciół. - Ale daj przynajmniej sobie pomóc, nawet jeśli niewiele umiem. Proszę - ostatnie słowo było wręcz dla niej męczarnią, ale Akira wypowiedziała to jednak. No i, nawet jeśli nie była miła dla osób, których nie znała, to jednakże cechowało ją coś jeszcze. Upartość, która sprawiła, że poszła za nim.
Poprawiła torbę i wtedy ujrzała jakiegoś dzieciaka. Jasnowłosa uniosła lekko brwi... No tak, ciekawość. To samo, co sprawiło, że tutaj się pojawiła.
- Młody, zabieraj się stamtąd! - krzyknęła do niego, nie przejmując się tym, że mogła ponownie przez to kogoś wkurzyć. Weszło to już w jej rutynę. - Tutaj nie jest bezpiecznie - nie wiedziała, czego chciał od młodego nieznajomy, ale czy miał dobre, czy złe zamiary... Lepiej, by tutaj nie był.
- No daj sobie pomóc - marudziłaby jeszcze, jeśli wcześniej nie uzyskałaby twierdzącej odpowiedzi. Gorzej będzie, jeśli zdecyduje się ją zaatakować - starałaby się wtedy wybronić za pomocą umiejętności... Albo poświęci ukochany laptop.

No cóż, nikt nie zauważył wejścia Ichiro, co w sumie mu odpowiadało, mógł z daleka ocenić, jak poważna jest sytuacja. Przyjrzał się dobrze każdemu jej uczestnikowi, począwszy od wielkiego, czerwonego jaszczura, po dwójkę bijących się ze sobą potworów. Nie podobało się to Ichirowi, ta bestia z kolczastym pancerzem wydawała się twardą sztukę, więc walka z nią na pewno nie będzie należeć do najprzyjemniejszych. Na razie jednak Japończyk dał ją kontynuować potworom. Nagle jego uwagę przykuł jakiś dzieciak, który kręcił się tam i kręcił całą akcję telefonem. Wyraźnie nie zdawał sobie sprawy z powagi sytuacji, jak to dzieciaki zresztą, myślą pewnie, że to wszystko zabawa, bo oglądały to w kreskówkach...
Ichiro nie miał wyboru, musiał je stamtąd zabrać, i to jak najprędzej, gdyż w jego stronę właśnie ruszył się czerwony gad. Nie czekając na to, co będzie dalej, wystrzelił z miejsca jak z rakiety, używając do tego całej siły w nogach. Miał pojawić się przy chłopaku i wziąć na ręce, po czym odskoczyć w jakieś bezpieczne miejsce, gdzie zostawiłby go, a później momentalnie wrócił na pole bitwy. Na razie nie chciał wdawać się w walkę z potworem, miał zamiar udać się ostrożnym krokiem w stronę czerwonego gada i zadać mu kilka pytań:
- Jestem Ichiro. Nie wiem, czy zdajecie sobie sprawę z tego, jak duży burdel robić w jednym z najbardziej ruchliwych miejsc świata, ale zapewniam Was, że wszystkie agencje rządowe już o tym wiedzą. Pewnie pojawią się tu za jakiś czas, więc lepiej mi powiedzcie, co się tu, do cholery, dzieje? Czym są te dwa stwory? Bo Ty zapewne smokiem, podobnym trochę do tych, co widziałem. Nie chce walczyć, przynajmniej na razie, ale jeśli nie zatrzymamy tego kolczastego psa, to może się zrobić nieciekawie nie tylko dla Was, rozumiecie? Tak, Ichiro się trochę rozgadał, ale w końcu nie orientował się w sytuacji. W każdej chwili był gotów dobyć miecza Kusanagi, aby wybronić się przed ewentualnym atakiem smoka. Był też gotów zmienić się w dowolny gaz, jeśli będzie musiał uniknąć ataku. W każdym razie na tę chwilę jego zadaniem było zaczerpnięcie jak największej ilości informacji...

Jeszcze chwile temu Frankowi przez myśl nie przeszłoby, że jest w stanie choćby zadrapać potwora niszczącego piękne Times Square. Co tam z ludźmi, którzy to w większości przypadków byli zagrożeni z własnej, nieprzymuszonej woli. Piękne samochody, bilbordy, nawet budki z hot-dogami tworzyły razem klimat tego magicznego miejsca. Teraz stało się ono pobojowiskiem, areną dla istot o nieprzeciętnej aparycji. Czas powoli przyzwyczajać się do takiego właśnie stanu rzeczy. Za niedługo podobne zajścia będzie się nazywać poniedziałkiem, o ile ktoś już tak tego nie postrzega. Poziom zagrożenia wynikający z walki bestii musiał zostać uznany przez te wszystkie organizacje "strzegące" pokoju za niski, może nawet nieistniejący. Piekielny pies mierzący sobie cztery metry i ważący Bóg wie ile? Pheh, niech lokalna policja się tym zajmie. Nie ma co angażować Iron-Mana, Thora, czy nawet Spider-Mana. Monstrum o takich gabarytach, mające za cel jedynie chaos ku uciesze chorych ambicji nie jest niebezpieczeństwem dla mieszkańców Nowego Jorku.
Mutant tak chwile temu, jak i w sumie teraz miał problem. Problem z bestią, która chce jego śmierci. Problem z ujawnieniem swojej tożsamości całemu miastu. Problem z zadaniem faktycznych obrażeń adwersarzowi, które mogłyby wreszcie unieszkodliwić parszywca, miast go coraz bardziej rozjuszać. Udało mu się co prawda odrzucić bydle na parę metrów, choć nie na tyle by zrobiło to na kimkolwiek wrażenie. Na pewno Ancalagon był rozczarowany. Karaluch kosmosu skontrował atak, posyłając mężczyznę w ruch i wkomponowując w samochód. O dziwo, wielka łapa śmierci nie pozbawiła go życia. Klątwa krokodyla uczyniła z niej maluczką grabę wstydu. Ciosowi towarzyszyły nieprzyjemności, czy były one jednak większe od tych, następujących przy przemianie - Murphy mógłby się kłócić. Jeszcze trochę I GO ZABIJE - ponownie uniósł się w myślach wyraźnie skonsternowany sytuacją. Miał zdaje się dokończyć te walkę za czerwonego, a idzie mu to bardziej ślamazarnie niż tamtemu. W dodatku niecny gagatek szykował się do kolejnego destrukcyjnego natarcia. Jego paszczę wypełniła niebieska energia. Zapewne magiczny kłak wypluje prosto we Franka. Zębacz podejrzewał, że gdy ten kumuluje w pysku magiczną moc to być może właśnie teraz stał się bardziej podatny na obrażenia. Mógł się mylić. I to bardzo. Potwór każdą próbę ataku równie dobrze może zbić gilem z nosa. Spróbować nie zaszkodzi. Wbił więc swoje obrzydliwe łapska w maskę samochodu, o który przed chwilą się rozbił i wykonał silny zamach, wyrzucając pojazd w stronę oponenta. Był sceptycznie nastawiony co do tego oryginalnego pomysłu, dlatego też zachował pełną gotowość by w razie nieskuteczności ów ofensywy przejść do defensywy i wykonać unik.

Od kiedy Otto zaczął współpracę z SHIELD przyzwyczaił się do ludzi. W końcu przez pewien czas żył tylko w jaskini, wychodził nocą by coś ukraść i tyle. Spotkanie z Coulsonem zmieniło jego życie. Po pierwsze, mógł zdjąć to cholerstwo ze swoich pleców. Po drugie, czuł się spełniony kiedy pomagał rozwijać się Tarczy pod względem technologicznym. Wiadomo, Stark i Banner nie mieli tyle czasu co on, więc chętnie ich wyręczał jako geniusz. Warto nadmienić, że oficjalnie nie należał do organizacji, ale pracował dla nich namiętnie.
Dzisiejszy dzień miał być taki jak każdy inny od pewnego czasu. Popracuje w laboratorium, wróci, popracuje w domu i zaśnie. Nie bardzo miał z kim spędzać wolnego czasu, jego umiejętności interpersonalne nie rozwinęły się jeszcze na tyle żeby skutecznie nawiązywać znajomości poza pracą, więc wolny czas spędzał...również nad pracą. Wracał do apartamentu kiedy usłyszał, że niewątpliwie coś się dzieje. Podbiegł kilka przecznic by sprawdzić co to. Tym sposobem wylądował na Times Square, gdzie jego oczom ukazał się dosyć ciekawy widok. Smok, potwór, kolejny potwór, jacyś ludzie o ponadprzeciętnych umiejętnościach, chłopak z wyraźnie powiększonymi źrenicami. Na swoje szczęście, zawsze gdy gdzieś wychodził zakładał macki. Już nie musiał, nie były do niego przymocowane, ale bezpieczniej się z nimi czuł. Teraz niewątpliwie się przydadzą.
Otto uznał, że zamiast pakować się od razu do walki, poczeka i rozegra to trochę inaczej. W końcu nawet nie wiedział kto jest zły, kogo ma bić. Zanim kogoś uderzy, poczeka. Poobserwuje walczących, ale jeśli ktoś rzuci się na niego, bez zastanowienia będzie się bronił i odda. Póki co jednak wyglądał jak wszyscy inni cywile, może był mniej przerażony. Rozglądał się uważnie. W razie gdyby ktoś z niewinnych ludzi potrzebował pomocy, Otto nie zawaha się użyć swoich macek. Może trzeba będzie kogoś wyciągnąć spod pojazdu lub z jego wnętrza. Może coś będzie na kogoś spadało lub leciało w jego kierunku. Wtedy Otto uaktywni swoje macki by tego kogoś uratować. To na tę chwilę był dla niego priorytet.

Times Square miewało się lepiej. Obecnie stało się centrum nieopisanych dziwactw, dziwadeł i wszystkiego innego co dziwne, zlepionego w wielką, chaotycznie uformowaną kulę dziwności. Czy więc faktycznie zachowanie nowojorczyków było aż tak nieodpowiednie? Chwile temu ich głowy zaprzątały przyziemne sprawy. Praca, szkoła, niektórzy po prostu wyszli na miasto by nacieszyć się jego urokiem w słoneczny poranek. Nikt nie planował walki o życie na dzień dobry, stąd też w momencie gdy świat wokół tych biednych ludzi zaczął się walić ruszyli w przerażeniu by jak najbardziej oddalić się od miejsca zagrożenia. Frank był w tej samej sytuacji co tamci. Nie znalazł się tu z własnej woli, nie rozumiał i właściwe wciąż nie rozumie o co w tym wszystkim chodzi. Kieruje się najprostszymi instynktami, żądzą przetrwania i determinacją. W tej chwili jego zmysły zaćmione są właśnie tymi czynnikami. Dlaczego w ogóle zaangażował się w konflikt, który zdaje się całkowicie go przerastać. Teraz jedyne co mu chodziło po głowie to czym walnąć w łeb potwora, żeby załatwić dziada na amen. Z pewnością będzie wymagał odpowiedzi kiedy tylko cały ten kurz opadnie. Każdy cywil będzie chciał wyjaśnień. Mutant może być jednym z niewielu szczęśliwców, którzy otrzymają ten przywilej usłyszeć co tak naprawdę było powodem zjawienia się potwora i czemu w ogóle sam Ancalagon przedostał się tu czerwoną bańką mydlaną. Bez wątpienia historia krokodyla będzie ciekawa. Z pewnością przebije opowieści jakich do tej pory musiał wysłuchiwać w pracy. No, może jego przygody miłosne nie są aż tak ciekawe, a przynajmniej aż tak ubarwione jak te opowiadane przez współpracowników Franka.
Mężczyzna nie był sam w całym tym szaleństwie. Za jaszczurem pętała się jakaś dziewczyna. Czemu nie, w końcu wyglądał całkiem sympatycznie, z bliska to już w ogóle idealny partner do pogaduszek. Może miała bardziej nie po kolegi w głowie niż zębaty? Albo też ma jakiegoś asa w rękawie, tyle tylko, że nigdy wcześniej nie próbowała zgrywać superbohatera i nie za bardzo wie jak ma do tego podejść, tak więc zdecydowała się zapytać czerwonego o, choćby, pozwolenie? Kimkolwiek była ta wariatka nie była zmartwieniem mutanta, a to już duży plus. Niech sobie męczy gadzinę, okaże się na ile starczy mu cierpliwości. Towarzystwo swoją obecnością wzbogaciła jeszcze jedna osoba. Koleś. Azjata. Z całkiem fikuśnym wyposażeniem, warto wspomnieć. Zanim skierował się w stronę jaszczura by biedaka pomęczyć, ruszył na chłopca, który z całkiem nie tak dalekiej odległości obserwował całe zajście, mało tego - nagrywał wszystko telefonem. Murphy prychnął pogardliwie widząc smarkacza. Gdzie w takich chwilach są rodzice? Dzieciak musi mieć na imię Kevin, bez dwóch zdań. Jest to jednak bardzo poważny i irytujący problem. Wystarczy przejść się do centrum handlowego, pospacerować po nim paręnaście minut i można podsłuchać jak przerażone matki robią wyrzuty ochroniarzom, bo idą na zakupy z synem, czy córką i nie wiedzą, że jest to młode, nienauczone, ciekawe i roztrzepane jak diabeł tasmański.
Azjata chyba był z tych dobrych. Rzucił się na amatorskiego reżysera kina akcji pewnie z intencją zabrania go z, przecież bezpiecznej, okolicy. Chłopak zrobił unik, nie byle jaki zresztą. Umknął dorosłemu facetowi z niezgorszym refleksem. Oczy małolata zrobiły się czarne. Prezentował się trochę upiornie z tymże nowym wizerunkiem. Frank miał w tej chwili nieco większy problem, brzydala plującego promieniami z pyska. Tyle miło, że go nie trafił. Nawet rozproszył się przez obecność małego. Coś wisiało w powietrzu, a tenże tutaj, teraz to bardziej Damien niźli Kevin, zapewne za niedługo ujawni rąbka tajemnicy odnośnie swej osoby. Wokół nie było słychać nic poza wrzaskami biednych, bezbronnych i uciśnionych ofiar gadziego sporu. Dźwięki te wwiercały się w głowę zębacza. Narastał w nim gniew, napędzany ich cierpieniem. Cierpieniem zupełnie obcych mu ludzi. Zawsze był pewien, że jest ponad to. Alfa i omega wśród maluczkich. Kiedy jednak przyszło co do czego, kiedy walka zdawała się dłużyć w nieskończoność, a straty wśród ludności cywilnej powiększały się, negatywne emocje kipiały w brzydalu. Do tego swoje dodawały krzyki i bezowocne wołanie o pomoc pozbawionych nadnaturalnych zdolności kobiet i mężczyzn. Parę minut temu byli idiotami, teraz potrzebowali ratunku. Od niego mogli oczekiwać wsparcia tylko w jednej formie. Wpatrywał się w bestie jakby chciał samym wzrokiem wypalić w niej dziurę na wylot. Zaczął dyszeć niczym zwierze. Moc przekazana mu przez Ancalagona musiała starczyć by wreszcie skończyć z półśrodkami. Bez większego namysłu rzucił się do najbliższego samochodu, który gabarytami znacznie przerastał przeciętną taksówkę i szarpnął nim do góry. Musiał się odrobinę bardziej nagimnastykować, ale ostatecznie wyprowadził zamach godny mistrza bejsbolu. Na tym się nie skończyło. Przestało go obchodzić czy jeden pojazd wystarczy. Ledwie cisnął jednym, a już podbiegł do następnego, tym razem lżejszego i ponowił działanie. W okolicy roiło się od opuszczonych aut. Posyłając drugi wykonał sus w stronę jeszcze kolejnego, powtarzając czynność. Zamierzał tak robić do skutku, zasypać wroga, aż w końcu ugrzęźnie pod stertą złomu, albo chociaż złamie paznokieć.