Bar 13

First topic message reminder :


Bar 13 jest miejscem znanym i lubianym, będącym dla wielu ucieczką od problemów i trudów dnia codziennego. Oferuje obszerny parkiet, wygodne loże, muzykę serwowaną przez - nierzadko sławnych - DJ-ów... Na dachu zaś - w spokojniejszej atmosferze - napić się można piwa lub zamówić coś z grilla.

Boże pobłogosław filar! Domino nie wylądowała na podłodze, ale również nie obyło się bez szkody dla niej. Wyszło pół na pół, ale z pewnością miała więcej powodów do zadowolenia, niż Wisnius.
- Mówiłeś, że jesteś w tym mieście od paru godzin - kobieta wstała z krzesła, bo i tak nie było sensu siedzieć przy stole, którego już nie było. Szykowało się na niezłą jatkę, szczególnie, że pijany jegomość nie był tak do końca pijany, a na pewno tak po prostu bezbronny. Domino nie doceniła nachalnego gościa.
- Chłopie lepiej wiej - mruknęła kobieta, mierząc wzrokiem broń niedoszłego gościa. To nie ona była tu celem, dlatego nie widziała powodu, żeby mieszać się do walki. No chyba tylko dla samej jatki, ale tego wolała stanowczo uniknąć. Czekała na rozwój wydarzeń, możliwe, że Wisnius potrafił walczyć na tyle dobrze, że zapowiadało się niezłe widowisko.

Jony nie do końca wiedział, dlaczego mężczyzna wyskoczył z bronią.
- Uspokój się! - po czym widząc, że Domino boi się o niego, mówi - Nie martw się, nic mi nie będzie. Gdy Wisnius zauważył broń i troszkę się przestraszył, jegomość ruszył na niego, a Grenlandczyk nie wiedział co robić. W pierwszy odruchu próbował wytrącić broń z ręki pijaka. Użył do tego swojej mocy, tworząc sztylet i kierując go w stronę broni. Chłopak jednocześnie próbował przewrócić napastnika, robiąc z kałuży piwa, lodowisko. Miał nadzieję, że biegnący facet, pośliźnie się na lodzie. Chłopak strasznie się bał i nie do końca był pewny czy dobrze zrobił, że tu przyjechał. Takie powitanie to ja dziękuję!

Domino wystawiła swojemu rozmówcy 2- za obronę. Kałuża była nawet pomysłowa, ale sztylet z lodu? To już ona użyłaby krzesła, albo stołu. Głupi kufel piwa był o wiele lepszą bronią, niż lodowy sztylet. Mógł mu nawet zrobić buciki lodowe, ale kobieta zakładała po prostu, że mężczyzna nigdy nie musiał toczyć tak poważnych walk. Polowanie na zwierzynę, to nie walka z przeciwnikiem, który potrafi celnie strzelać, a do tego obić porządnie gębę.
Domino posłała Wisnius'owi pytające spojrzenie. Mieli go gonić? Pewnie już go nie było, skoro akcja była tak misternie zaplanowana. Właściwie to nie była jej sprawa i nie powinna się mieszać. Chociaż gdyby teraz ruszyli za nim, mogłoby się im poszczęścić. Kobieta odskoczyła, kiedy jakaś para w panice chciała uciec z baru i stratować ją. Domino zahaczyła nogą o krzesło, potykając się o nie, ale dzięki swojej zwinności wylądowała twardo na podłodze, a nie na tyłku. W całym tym zgiełku mignęła jej przed oczami pałka pod jednym ze stolików. Ta sama, którą o mały włos nie zostało spuszczone Wisnius'owi manto.
- Mam wspomnieć, że to było ukartowane? - kobieta zachowała spokój, podchodząc szybko do stolika, aby wyciągnąć zgubę napastnika. Najwyraźniej takie rozróby nie robiły na niej większego wrażenia. Podała pałkę Wisnius'owi, nic przy tym nie mówiąc. To nie była jej sprawa. Miała co innego na głowie.

Chłopak był zadowolony, że napastnik uciekł. Nie do końca umiał posługiwac się swoją mocą i to mu przeszkadzało. Postanowił więc ćwiczyć ją, aż uda mu się sprawnie nią posługiwać. Wziął pałkę i podziękował Domino, po czym zdecydował się wyjść.
- Dobra, tu się żegnamy. Po czym podałe rękę Domino i zapłacił kelnerowi. Następnie wsadził pałkę do kieszeni i wyszedł.

No cóż, wyglądało na to, że sprawa została w pewien sposób zamieciona pod dywan. Wisnius najwyraźniej postanowił sam zająć się tą całą sprawą, chociaż Domino była ciekawa w jaki sposób chciał to zrobić. Nie miał pieniędzy, domu, znajomych u których mógł się zatrzymać, ani kontaktów. No cóż... Mimo wszystko niepostrzeżenie podrzuciła mężczyźnie pluskwę, zanim wyszedł z baru. W razie czego mogłaby go znaleźć i w wolnej chwili i pomóc w rozwiązaniu sprawy. Czuła, że Wisnius nie poradzi sobie sam. Ponad to Domino czuła się wplatana w tą sprawę. Rozejrzała się uważnie po pomieszczeniu i szybko wyszła z baru.

[zt]

I kolejny dzień biegnący według tego samego schematu - szlajanie się rano po mieście, potem udawanie, że się coś robi, później znowu szlajanie po mieście, trochę czasu w parku, znowu szlajanie i powrót do domu. Szlajanie Judy rozumiała jako chodzenie bez sensu po ulicach albo siedzenie bez sensu w jakimś barze. Dzisiaj padło na 13. Ciekawe kto się wysilił przy wymyślaniu nazwy. Ale co za różnica. Najważniejsze, że można było usiąść spokojnie w kącie, zamówić coś genialną metodą wyliczanki i popijając sobie drinka gapić ukradkiem na ludzi. Wbrew pozorom, obserwacja ludzi była całkiem ciekawa. Pomijając już takie czysto psychologiczne zainteresowania, to można było włączyć swoje dodatkowe zmysły i badać uczucia oraz relacje. O, na przykład para przy tamtym stoliku. Judith wyraźnie czuła gdzieś z tyłu czaszki pulsującą w tej dwójce energię emocji, widziała ledwo uchwytne aury uczuć i cienką nić łączącą... męża z żoną. Na sto procent. Spokojnie odróżniała już narzeczonych, zakochanych, małżeństwa, rodzeństwa, umiała nawet na ogół określić czas jaki razem są oraz co wcześniej robili. Mogła czytać z nich jak z otwartej księgi. Ten ma na przykład kochankę, a żona kocha go szczerze i teraz troskliwie wyciera mu plamę z koszuli. W głębi siebie chichocze z mężowej skłonności do brudzenia ubrań, ale nie zrobi tego głośno, bo boi się, że go rozgniewa. Ciągła gra. Właśnie dlatego Judy nie nadawała się nigdy do związków - czasem trzeba było po prostu grać. A ona tego zwyczajnie nie znosiła. Bo tak i już.
Dziabnęła widelcem w mięso, nie zastanawiając się, co to właściwie jest. Nigdy nie przejawiała zainteresowania kuchnią, wystarczało jej, że umiała zrobić herbatę i jajecznicę. Żywiła się poza domem. Przynajmniej umiała odróżnić mięso ryby, ssaka i ptaka. A co za różnica, czy to kaczka czy kurczak, czy świnia czy owca.
Westchnęła, zastanawiając się jak nisko upadła, że musi siedzieć w jakimś durnym barze i myśleć o tak beznadziejnych, idiotycznych rzeczach. Przydałoby się namieszać. Albo zrobić cokolwiek, byleby wyrwać się z tej nudy.

Podróż. Eldar był przyzwyczajony do podróży i poszukiwań. Dlatego chłoną intensywne doznania związane z jej przebiegiem. Było w tym coś nowego. Eldar był przyzwyczajony, że widział więcej niż inni, wiedział więc czym są wielobarwne żyły, które mijali. Jednakże przedstawienie świata w ten sposób było bardzo interesujące. No i wreszcie widział ludzi. Co prawda przez ułamki sekund, ale jego wzrok i tak rejestrował te spotkania. Jakaś para starszych osób szła ulicą, dzieciaki bawiące się na zapleczu sklepu. Zobaczył przez okno jednego z domów chłopaka z dziewczyną, którzy przyjmowali na łóżku coraz bardziej horyzontalną pozycję. Ich energia zaczynała dopasowywać się pulsować jednym rytmem...
W swoim świecie nigdy nie był na powierzchni "Świętej Terry", jak ludzie nazywali tam Ziemię. Jednakże miał przed oczyma legiony Kosmicznych Marines... zmutowaną armię klonów, fanatycznie czczących Imperatora Ludzkości. Przez pryzmat tych nieszczęsnych stworzeń wyobrażał sobie jak musi wyglądać planeta człowieka. Tutaj było jednak inaczej. Na całe szczęście.
Elethar postawił stopy na dachu budynku.
Wtedy zdjął hełm i ogarnął wzrokiem cały krajobraz. Mogło dziwić, że do podbrudka, a także boków twarzy aż po uszy, miał przytwierdzone jakieś dziwne urządzenie. Dodatkowo rozciągało się ono na jego lewy policzek i oko, na którym było zamontowane coś w stylu wizjera. Czyżby nie miał lewego oka, a to urządzenie pozwalało mu widzieć obojgiem oczu? A może wręcz przeciwnie, jest to jakiś receptor wzmacniający możliwości jego wzroku...
Okazało się też, że kita, która wydawała się być przymocowana do hełmu, była jego własnymi włosami. Twarz miał lekko zmarszczoną, nie z powodu wieku, bo wyglądał młodo, ale właśnie tego urządzenia, które w jakiś sposób naruszało, w nieznacznym stopniu, strukturę jego twarzy.
- Nie interesują mnie rozgrywki między wami, a waszym bratem. Chcę wiedzieć, czy jest możliwość, że będzie polował konkretnie na mnie, czy też na niego. - Wskazał podbródkiem na Shirona.
- Moje możliwości są tu bardzo ograniczone. Minął miesiące, może i lata, zanim zorientuję się w sytuacji i opanuję wszystkie... efekty uboczne. Ludzie nie powinni stanowić problemu, ale jeżeli on ma zamiar ruszyć na łowy, w których my bylibyśmy zwierzyną, to byłoby problematyczne. Mam wiedzę technologiczną z mojego świata. Czy jednak w tym byłaby użyteczna? Kolejna problematyczna kwestia. Tu pojawia się druga sprawa. Ziemia, czy inną nazwę którą usłyszałem Midgard. Muszę poznać ten świat. Bo jeżeli moje technologie tu zadziałają, będę mógł się obronić.

Shiron obserwował wszystko co się wokół niego działo. Jego wyostrzony wzrok pozwalał mu dostrzegać to co mijał. Nie było to jednak zbyt dla niego interesujące. Ot, stada ludzi, z którymi miał już kontakt.
Jego oczy spoczęły na Nodinie i Eldarze. Jego dłoń przesunęła się delikatnie po łuskach widma. Były zupełnie inne od jego. Czasami chciał mieć większą moc. Wiedział, że jest sposób, aby stać się silniejszym, ale niestety, obecnie nie miał jak po to sięgnąć. Chyba, że był inny sposób, o którym nie wiedział.
Wzrok smoka przesunął się na Eldara. Długo tam jednak nie zabawiły, ponieważ już wylądowali na dachu. Shiron zeskoczył zaraz z Nodina. Trzeba było przyznać, że widok, jakim widmo ich uraczyło był dość niezwykły.
Jaszczur wbił wzrok w Elethara wysłuchując go uważnie. Zdjął w tym czasie hełm ukazując swoją twarz w pełni.
- Zawsze możemy trzymać się razem. Mogę dać Ci schronienie i pożywienie. Uważam, że w dwójkę zawsze raźniej, tym bardziej, w obcym świecie. - powiedział do niego. Następnie przesunął wzrok na Nodina.
- Dołączam się do pytania. Grozi nam jakieś niebezpieczeństwo? Nie jest miło stawać się zwierzyną... - skierował się teraz do widma.

- Nie ma takiej potrzeby, mam swoje plany - odpowiedział smokowi.
Na "może" Widma Eldar pokiwał głową. Jego los jest w jego własnych rękach. Elethar prychnął, słysząc dalszą wypowiedź Nodina.
- Zaufać instynktom? Dobrze wiesz, że co stanie jeśli zacznę dopuszczać instynkty do swego umysłu. Jestem eldarem Nodinie, u podstawy mojego istnienia jest czysty hedonizm, chęć zaspokajania najbardziej perwersyjnych pragnień. Tu nie ma Osnowy, tu nie ma bogów chaosu... Jest za to przemożna pokusa, by pokonać wszystkie bariery, które broniły mnie przed Wielkim Wrogiem, a które zdają się już niepotrzebne. To kusi, nawołuje, abym pokazał swoją prawdziwą twarz, to kim są naprawdę eldarzy. Mój umysł jest już zakażony, lecz nauczono mnie powstrzymywać tę infekcję. Dziesięciolecia... setki lat ćwiczeń umysłu, dyscypliny. Nie zaprzepaszczę swojego dziedzictwa, bo daje mi ono wolność, jakiej bym nie zaznał ulegając swojej mrocznej naturze... prawdziwej naturze. Instynkty są potężną bronią, to prawda. Są też jednak luksusem, na który mnie nie stać. Były jedną z sił, które doprowadziły nas do upadku. Moja rasa, w swej mądrości zrozumiała, że nie igra się z ogniem, którego nie jest się w stanie opanować. Liczy się tylko dyscyplina, silny umysł, wiedza i doświadczenie. - Widmo mogło wyczuć, że te słowa wypowiedziane psionicznie niosły ze sobą wielką gorycz, ale jeszcze większą determinację.
- Mówiliście, że już od pewnego czasu przebywacie na orbicie planety. Chcę się spotkać z waszym dowódcą i prosić go o udostępnienie mi zapisków na temat planety oraz tej galaktyki i makrokosmosu. Wszystkich jakie będzie mi w stanie przekazać.

Shiron uważnie obserwował rozmówców. Elethar mu odmówił, więc wiadome było, że ich drogi prędzej się rozejdą. Jaszczurowi byłoby na rękę mieć towarzysza, ale nie zamierzał, ani uganiać się za kimś, ani przekonywać do tego. Ktoś, kiedyś musi się znaleźć. Shir nie odzywał się przez większość czasu. Rozmyślał nad tym polowaniem. W jego umyśle powstawało mnóstwo sytuacji, gdy mógł zostać zaatakowany. Słowa Nodina uspokoiły go trochę. Zaraz jednak pojawiły się inne pytania w umyśle rycerza.
W tym czasie Elethar wyraźnie skupił się na aspektach, które dotyczyły jego. Wprawdzie Shiron wsłuchiwał się w ich słowa, ale tylko niewielka część mogła mu się przydać. Smok wbił spojrzenie w łuski gada, stojącego przed nimi.
- Dlaczego on goni właśnie nas? Z tego, co ja zrozumiałem, mieliśmy być tylko jego obiadem. Gdybym ja szukał ofiary, to nie polowałbym na jeden, konkretny cel, tylko w takiej sytuacji szukał czegoś, lub kogoś, innego. Wątpię, aby jego przysmakiem były obce rasy. Czego on chce od nas? - zapytał po chwili.

Eldar roześmiał się. Mimo, że on sam wydawał się być oschły, jego głos brzmiał bardzo dźwięcznie, wręcz nieludzko. Jednak nie odezwał się. To była jego reakcja na pierwsze słowa widma. Bowiem co zmieniało to, że powiedział mu kilka rzeczy, które z łatwością mógłby z niego wydusić, gdyby chciał? A ta jego groźba (?), oświadczenie (?), była zwykłym truizmem.
- Jeśli takie jest wasze prawo. Nie mogę niczego żądać - odrzekł, gdy usłyszał odmowę. - Więc Los zgotował każdemu z nas inne ścieżki. Masz moją wdzięczność Widmo. - Lekko skinął mu głową. Zwrócił się teraz do Shirona:
- W Tobie płynie ogień Khaine'a, boga wojny. Nigdy nie zawracaj z obranej ścieżki.
Odwrócił się, i znowu objął najbliższą okolicę wzrokiem. Gdzieś będzie musiał się ukryć przez pewien czas. Notował w pamięci obiecujące miejsca.

Smok patrzył uważnie na Widmo. Nie odpowiedziało mu na pytanie, aczkolwiek wina stała także po stronie Shirona. Źle zapytał i być może dlatego taką, a nie inną odpowiedź otrzymał. Rycerz spoglądał dalej na widmo.
- Zdaję sobie z tego doskonale sprawę. Moim błędem było pytanie. Nie jest to jednak już ważne. Dziękuję Ci, Nodinie. Czy wszystko w porządku? - W jego głosie dało się wyczuć nutę troski i zmartwienia.
Shiron przesunął wzrokiem po Eletharze. Uśmiechnął się do niego ciepło.
- Niech Boski ma Cię w opiece. - odparł cicho i zaraz znów skupił się na widmie. Zastanawiał się nad kolejnym krokiem. Miał trochę dość szumu. Chciał odpocząć, a najlepszą sposobnością będzie odpoczynek z dala od niezwykłych stworzeń. Nawet rozwrzeszczani ludzie nie będą już przeszkadzać.

Grupa dzieci rozeszła się po ulicach Nowego Jorku i zaczęła oblepiać okolicę takimi plakatami:


u dołu każdego z nich był adres tymczasowej siedziby M.I.L..

Dzieciaki chętnie rozklejały plakaty za sprawą solidnej jak na dwunastolatka dopłaty.
Gdzieniegdzie niektóre dzieci rozdawały ulotki z którym można było dowiedzieć prawie wszystko o zakresie prowadzonych badań, informowały również o możliwości otrzymania drobnego upominku. Działania międzynarodowego instytutu ludzkiego dawały szanse biedniejszym i nieposiadającym dobrego ubezpieczenia Nowojorczykom.

- Nie bądź śmieszny. Nie porównuj mnie i tego którego nazywasz Reliktem, bo nie dość, że jesteśmy z innych ras, to pewnie też z innych światów. Ponieważ owszem, ja rozmawiałbym z kimś, kto czegoś by ode mnie potrzebował. Nawet gdybym nie miał zamiaru tej prośby spełnić. - Eldarzy tak robili. Nawet jeśli nie było szans na spełnienie prośby przedstawiciela innej rasy, to zawsze można byłoby nim zmanipulować, być może przeciągnąć na swoją stronę, czy też pozyskać z niego informacje. Możliwości było naprawdę wiele. Widmo wyraziło się wcześniej jasno "Wojskowy, nie spotka się z Tobą tak po prostu - bo Ty tego potrzebujesz." Co oznacza, że to on sobie wybiera z kim chce porozmawiać, a prośba jednostki z zewnątrz była dla niego niczym. Inna rasa, inna kultura, inne rozumowanie. Trudno. Dla Elethara zupełnie nieistotne było, to co od niego oczekiwałby, czy też nie Relikt. Gdyby doszło do rozmowy, to może w fazie negocjacji doszłoby do porozumienia, na danych warunkach. Jednak trzeba pamiętać, że kosmita miał własne cele i gdyby one nie porywały się z celami Reliktu, żadnego porozumienia by nie było. No ale cóż...
Prawie milenium, tak? Eldar żył już ponad pół milenium, liczone w swoim świecie. To też nie było mało.
Eldar także zobaczył dzieciaki rozlepiające plakaty. Obserwował je chwilę, po czym rzekł:
- Jeśli nasze cele będą wspólne, to owszem pomogę mu. Jeśli nie, to mam wiele alternatyw. Choć nie sądzisz, że może go zaciekawić skąd tutaj się wziąłem? Według praw mojego świata, nigdy nie powinienem się tu znaleźć.

Shiron nie był zbytnio zadowolony z odpowiedzi Nodina. Rozumiał, że gad miał prawo nie chcieć, aby ktoś wpychał się w jego sprawy. Zostały jednak myśli o stanie jaszczura, ponieważ rycerz czuł się częściowo winny, że widmo zostało ranne.
Uwagę smoka chwilowo przykuły dzieci. Obserwował je przez krótki moment. Zaraz jednak je olał. Takich akcji było pełno. Przebadaj wzrok, serce i tysiące innych bzdur, które jemu się nie mogły przydać. W końcu gdyby poszedł do lekarza, to zaraz chcieliby przeprowadzić miliony badań. W końcu mało kto ma łuski i 40-stopniową gorączkę, która ani myśli spaść.
Smok wsłuchał się w słowa Elethara. Ten wyraźnie chciał porozmawiać z ich "dowódcą". Spojrzał teraz na niego słysząc jego słowa. Nic się nie odzywał. Miał ochotę, ale nie była to już jego bajka. Dlatego też wbił spojrzenie w dzieci na ulicy. Trzeba będzie się zbierać.

Shiron odwrócił się zaraz. Poruszył się niespokojnie spoglądając w tamtym kierunku. Czuł inny zapach. Kolejne dziwne stworzenie? Rycerz uważnie obserwował nieznajomego. Gdy ten zbliżył się nieco, Shiron skinął głową i posłał mu słaby uśmiech.
- Witaj. Pozwól, że się przedstawię. Jestem Shiron, Smoczy Rycerz. - powiedział obserwując Dura. Jego wzrok przesuwał się po nim. Czyżby wszystkie jaszczury chodziły tutaj na siłownie? To zaczynało się robić śmieszne. Jak tak dalej pójdzie, to Shiron nabawi się kompleksów. Nawet jego smocza forma nie posiadała takiej muskulatury.
Shiron obserwował go dalej. Jego oczy bardzo powoli przesuwały się po jego ciele. W oczach rycerza widać było zastanowienie. Przybył ot tak, sam. Rycerz by tak nie postąpił, ale to w końcu inna rasa i nie mógł siebie porównywać do niego. Tylko, że coś mu tu nie pasowało. Gad oddychał wolniej, nie poruszał się prawie. Tylko patrzył. Miał pytania, to prawda. Wzięły się one jednak z czystej ciekawości, a nie potrzeby. Dlatego milczał. Nie uważał, że powinien zrobić coś innego.

Tak więc oto on, Relikt. Mimo, że nie miał pojęcia o czym on gada, widział zachowanie Nodina. Widział też postawę obcego. To musiał być on. Dla człowieka mogło być to takie oczywiste, no ale on nie był człowiekiem. Eldar powstrzymał się od niepochlebnych myśli na jego temat. Jak wszechwiedzący Relikt, nie wie, że Elethar go nie rozumie? Dobrze wiedział, że te istoty są wstanie czytać w jego umyśle jak w księdze. Zdecydowanie nie chciał sobie robić wrogów. Tak więc tak samo jak jego twarz była nieprzenikniona, tak też w umyśle nie pojawiło się nic. Elethar siknął przed nim głową i wysłał mu lekki sygnał psioniczny, w celu dania mu do zrozumienia, że chce nawiązać połączenie.

Zdumiewające. Eldar dawno już nie słyszał swojej mowy. Jak już wspomniałem, mowa była dla nich pewnego rodzaju reliktem. Rzadko już z niej korzystali, skłaniając ku mowie ciała. No i jeszcze to, że odmawiał nawiązania kontaktu telepatycznego. Eldar rozszerzył oczy w zdziwieniu, jednak niemal natychmiast odzyskał rezon.
- Elethar Ultew, Światotstatek Altansar - rzekł.
- Siły, których nie jestem w stanie pojąć, wyrzuciły mnie z mojego świata do tego. Podobnego, a jednak innego. Twoi żołnierze uratowali mi życie. Twoja wiedza pomogłaby mi lepiej zrozumieć ten świat i to jest właśnie sprawa, dla której chciałem z tobą porozmawiać. Proszę o udostępnienie mi materiałów dotyczących tego wszechświata. Moją zapłatą, może być moja wiedza, oraz służba w twojej sprawie. Jednakże jeśli miałbym ci pomóc, muszę znać twoje cele. Bo może się okazać, że będą one całkowicie rozbieżne z moimi. W takim przypadku nie będę mógł ci pomóc.