Bar 13

First topic message reminder :


Bar 13 jest miejscem znanym i lubianym, będącym dla wielu ucieczką od problemów i trudów dnia codziennego. Oferuje obszerny parkiet, wygodne loże, muzykę serwowaną przez - nierzadko sławnych - DJ-ów... Na dachu zaś - w spokojniejszej atmosferze - napić się można piwa lub zamówić coś z grilla.

- Nie ma takiej potrzeby, mam swoje plany - odpowiedział smokowi.
Na "może" Widma Eldar pokiwał głową. Jego los jest w jego własnych rękach. Elethar prychnął, słysząc dalszą wypowiedź Nodina.
- Zaufać instynktom? Dobrze wiesz, że co stanie jeśli zacznę dopuszczać instynkty do swego umysłu. Jestem eldarem Nodinie, u podstawy mojego istnienia jest czysty hedonizm, chęć zaspokajania najbardziej perwersyjnych pragnień. Tu nie ma Osnowy, tu nie ma bogów chaosu... Jest za to przemożna pokusa, by pokonać wszystkie bariery, które broniły mnie przed Wielkim Wrogiem, a które zdają się już niepotrzebne. To kusi, nawołuje, abym pokazał swoją prawdziwą twarz, to kim są naprawdę eldarzy. Mój umysł jest już zakażony, lecz nauczono mnie powstrzymywać tę infekcję. Dziesięciolecia... setki lat ćwiczeń umysłu, dyscypliny. Nie zaprzepaszczę swojego dziedzictwa, bo daje mi ono wolność, jakiej bym nie zaznał ulegając swojej mrocznej naturze... prawdziwej naturze. Instynkty są potężną bronią, to prawda. Są też jednak luksusem, na który mnie nie stać. Były jedną z sił, które doprowadziły nas do upadku. Moja rasa, w swej mądrości zrozumiała, że nie igra się z ogniem, którego nie jest się w stanie opanować. Liczy się tylko dyscyplina, silny umysł, wiedza i doświadczenie. - Widmo mogło wyczuć, że te słowa wypowiedziane psionicznie niosły ze sobą wielką gorycz, ale jeszcze większą determinację.
- Mówiliście, że już od pewnego czasu przebywacie na orbicie planety. Chcę się spotkać z waszym dowódcą i prosić go o udostępnienie mi zapisków na temat planety oraz tej galaktyki i makrokosmosu. Wszystkich jakie będzie mi w stanie przekazać.

Shiron uważnie obserwował rozmówców. Elethar mu odmówił, więc wiadome było, że ich drogi prędzej się rozejdą. Jaszczurowi byłoby na rękę mieć towarzysza, ale nie zamierzał, ani uganiać się za kimś, ani przekonywać do tego. Ktoś, kiedyś musi się znaleźć. Shir nie odzywał się przez większość czasu. Rozmyślał nad tym polowaniem. W jego umyśle powstawało mnóstwo sytuacji, gdy mógł zostać zaatakowany. Słowa Nodina uspokoiły go trochę. Zaraz jednak pojawiły się inne pytania w umyśle rycerza.
W tym czasie Elethar wyraźnie skupił się na aspektach, które dotyczyły jego. Wprawdzie Shiron wsłuchiwał się w ich słowa, ale tylko niewielka część mogła mu się przydać. Smok wbił spojrzenie w łuski gada, stojącego przed nimi.
- Dlaczego on goni właśnie nas? Z tego, co ja zrozumiałem, mieliśmy być tylko jego obiadem. Gdybym ja szukał ofiary, to nie polowałbym na jeden, konkretny cel, tylko w takiej sytuacji szukał czegoś, lub kogoś, innego. Wątpię, aby jego przysmakiem były obce rasy. Czego on chce od nas? - zapytał po chwili.

Eldar roześmiał się. Mimo, że on sam wydawał się być oschły, jego głos brzmiał bardzo dźwięcznie, wręcz nieludzko. Jednak nie odezwał się. To była jego reakcja na pierwsze słowa widma. Bowiem co zmieniało to, że powiedział mu kilka rzeczy, które z łatwością mógłby z niego wydusić, gdyby chciał? A ta jego groźba (?), oświadczenie (?), była zwykłym truizmem.
- Jeśli takie jest wasze prawo. Nie mogę niczego żądać - odrzekł, gdy usłyszał odmowę. - Więc Los zgotował każdemu z nas inne ścieżki. Masz moją wdzięczność Widmo. - Lekko skinął mu głową. Zwrócił się teraz do Shirona:
- W Tobie płynie ogień Khaine'a, boga wojny. Nigdy nie zawracaj z obranej ścieżki.
Odwrócił się, i znowu objął najbliższą okolicę wzrokiem. Gdzieś będzie musiał się ukryć przez pewien czas. Notował w pamięci obiecujące miejsca.

Smok patrzył uważnie na Widmo. Nie odpowiedziało mu na pytanie, aczkolwiek wina stała także po stronie Shirona. Źle zapytał i być może dlatego taką, a nie inną odpowiedź otrzymał. Rycerz spoglądał dalej na widmo.
- Zdaję sobie z tego doskonale sprawę. Moim błędem było pytanie. Nie jest to jednak już ważne. Dziękuję Ci, Nodinie. Czy wszystko w porządku? - W jego głosie dało się wyczuć nutę troski i zmartwienia.
Shiron przesunął wzrokiem po Eletharze. Uśmiechnął się do niego ciepło.
- Niech Boski ma Cię w opiece. - odparł cicho i zaraz znów skupił się na widmie. Zastanawiał się nad kolejnym krokiem. Miał trochę dość szumu. Chciał odpocząć, a najlepszą sposobnością będzie odpoczynek z dala od niezwykłych stworzeń. Nawet rozwrzeszczani ludzie nie będą już przeszkadzać.

Grupa dzieci rozeszła się po ulicach Nowego Jorku i zaczęła oblepiać okolicę takimi plakatami:


u dołu każdego z nich był adres tymczasowej siedziby M.I.L..

Dzieciaki chętnie rozklejały plakaty za sprawą solidnej jak na dwunastolatka dopłaty.
Gdzieniegdzie niektóre dzieci rozdawały ulotki z którym można było dowiedzieć prawie wszystko o zakresie prowadzonych badań, informowały również o możliwości otrzymania drobnego upominku. Działania międzynarodowego instytutu ludzkiego dawały szanse biedniejszym i nieposiadającym dobrego ubezpieczenia Nowojorczykom.

- Nie bądź śmieszny. Nie porównuj mnie i tego którego nazywasz Reliktem, bo nie dość, że jesteśmy z innych ras, to pewnie też z innych światów. Ponieważ owszem, ja rozmawiałbym z kimś, kto czegoś by ode mnie potrzebował. Nawet gdybym nie miał zamiaru tej prośby spełnić. - Eldarzy tak robili. Nawet jeśli nie było szans na spełnienie prośby przedstawiciela innej rasy, to zawsze można byłoby nim zmanipulować, być może przeciągnąć na swoją stronę, czy też pozyskać z niego informacje. Możliwości było naprawdę wiele. Widmo wyraziło się wcześniej jasno "Wojskowy, nie spotka się z Tobą tak po prostu - bo Ty tego potrzebujesz." Co oznacza, że to on sobie wybiera z kim chce porozmawiać, a prośba jednostki z zewnątrz była dla niego niczym. Inna rasa, inna kultura, inne rozumowanie. Trudno. Dla Elethara zupełnie nieistotne było, to co od niego oczekiwałby, czy też nie Relikt. Gdyby doszło do rozmowy, to może w fazie negocjacji doszłoby do porozumienia, na danych warunkach. Jednak trzeba pamiętać, że kosmita miał własne cele i gdyby one nie porywały się z celami Reliktu, żadnego porozumienia by nie było. No ale cóż...
Prawie milenium, tak? Eldar żył już ponad pół milenium, liczone w swoim świecie. To też nie było mało.
Eldar także zobaczył dzieciaki rozlepiające plakaty. Obserwował je chwilę, po czym rzekł:
- Jeśli nasze cele będą wspólne, to owszem pomogę mu. Jeśli nie, to mam wiele alternatyw. Choć nie sądzisz, że może go zaciekawić skąd tutaj się wziąłem? Według praw mojego świata, nigdy nie powinienem się tu znaleźć.

Shiron nie był zbytnio zadowolony z odpowiedzi Nodina. Rozumiał, że gad miał prawo nie chcieć, aby ktoś wpychał się w jego sprawy. Zostały jednak myśli o stanie jaszczura, ponieważ rycerz czuł się częściowo winny, że widmo zostało ranne.
Uwagę smoka chwilowo przykuły dzieci. Obserwował je przez krótki moment. Zaraz jednak je olał. Takich akcji było pełno. Przebadaj wzrok, serce i tysiące innych bzdur, które jemu się nie mogły przydać. W końcu gdyby poszedł do lekarza, to zaraz chcieliby przeprowadzić miliony badań. W końcu mało kto ma łuski i 40-stopniową gorączkę, która ani myśli spaść.
Smok wsłuchał się w słowa Elethara. Ten wyraźnie chciał porozmawiać z ich "dowódcą". Spojrzał teraz na niego słysząc jego słowa. Nic się nie odzywał. Miał ochotę, ale nie była to już jego bajka. Dlatego też wbił spojrzenie w dzieci na ulicy. Trzeba będzie się zbierać.

Shiron odwrócił się zaraz. Poruszył się niespokojnie spoglądając w tamtym kierunku. Czuł inny zapach. Kolejne dziwne stworzenie? Rycerz uważnie obserwował nieznajomego. Gdy ten zbliżył się nieco, Shiron skinął głową i posłał mu słaby uśmiech.
- Witaj. Pozwól, że się przedstawię. Jestem Shiron, Smoczy Rycerz. - powiedział obserwując Dura. Jego wzrok przesuwał się po nim. Czyżby wszystkie jaszczury chodziły tutaj na siłownie? To zaczynało się robić śmieszne. Jak tak dalej pójdzie, to Shiron nabawi się kompleksów. Nawet jego smocza forma nie posiadała takiej muskulatury.
Shiron obserwował go dalej. Jego oczy bardzo powoli przesuwały się po jego ciele. W oczach rycerza widać było zastanowienie. Przybył ot tak, sam. Rycerz by tak nie postąpił, ale to w końcu inna rasa i nie mógł siebie porównywać do niego. Tylko, że coś mu tu nie pasowało. Gad oddychał wolniej, nie poruszał się prawie. Tylko patrzył. Miał pytania, to prawda. Wzięły się one jednak z czystej ciekawości, a nie potrzeby. Dlatego milczał. Nie uważał, że powinien zrobić coś innego.

Tak więc oto on, Relikt. Mimo, że nie miał pojęcia o czym on gada, widział zachowanie Nodina. Widział też postawę obcego. To musiał być on. Dla człowieka mogło być to takie oczywiste, no ale on nie był człowiekiem. Eldar powstrzymał się od niepochlebnych myśli na jego temat. Jak wszechwiedzący Relikt, nie wie, że Elethar go nie rozumie? Dobrze wiedział, że te istoty są wstanie czytać w jego umyśle jak w księdze. Zdecydowanie nie chciał sobie robić wrogów. Tak więc tak samo jak jego twarz była nieprzenikniona, tak też w umyśle nie pojawiło się nic. Elethar siknął przed nim głową i wysłał mu lekki sygnał psioniczny, w celu dania mu do zrozumienia, że chce nawiązać połączenie.

Zdumiewające. Eldar dawno już nie słyszał swojej mowy. Jak już wspomniałem, mowa była dla nich pewnego rodzaju reliktem. Rzadko już z niej korzystali, skłaniając ku mowie ciała. No i jeszcze to, że odmawiał nawiązania kontaktu telepatycznego. Eldar rozszerzył oczy w zdziwieniu, jednak niemal natychmiast odzyskał rezon.
- Elethar Ultew, Światotstatek Altansar - rzekł.
- Siły, których nie jestem w stanie pojąć, wyrzuciły mnie z mojego świata do tego. Podobnego, a jednak innego. Twoi żołnierze uratowali mi życie. Twoja wiedza pomogłaby mi lepiej zrozumieć ten świat i to jest właśnie sprawa, dla której chciałem z tobą porozmawiać. Proszę o udostępnienie mi materiałów dotyczących tego wszechświata. Moją zapłatą, może być moja wiedza, oraz służba w twojej sprawie. Jednakże jeśli miałbym ci pomóc, muszę znać twoje cele. Bo może się okazać, że będą one całkowicie rozbieżne z moimi. W takim przypadku nie będę mógł ci pomóc.

Choć Eldar nie także nie zdradzał emocji, to jego umysł analizował to co właśnie usłyszał. Bezpieczeństwo światów. Wojna trwająca już tysiąc lat... Cóż, Elethar nie był zainteresowany działalnością filantropijną, jednak tutaj dostawał zapłatę, całkiem sowitą. Być możne dzięki niej uda mu się wrócić. No i jeszcze pozostawała ta druga strona konfliktu. Kto wie kim jest ten Kolraav i jaką wiedzę posiada. Być może to właśnie on jest bliżej prawdy. W tym konkretnym momencie propozycja Dur-Shurrikuna jest akceptowalna.
- A więc dobrze. Dołączę do ciebie, nie jako najemnik, a jako poplecznik twojej sprawy. Jednak wiedź jedno: Jeśli odkryję sposób powrotu do swoich, uczynię to bez wahania. Mam swoją wojnę do stoczenia. Mój lud potrzebuje każdego żywego, czy też martwego eldara.

Shiron obserwował ich oboje. Rozmawiali z sobą w języku, którego nie znał. Jaszczur uważnie badał spojrzeniem Dura. Gad zachowywał się dość oryginalnie. Nawet Lovis tak nie podchodził do swoich żołnierzy, a dowódcą był bardzo dobrym. W każdym razie tak uważali Ci, którzy walczyli u jego boku. Niektórzy czasami twierdzili, że Orobas był lepszy. Tylko, że ciężko porównywać jednego, do drugiego. Orobas był jednym z silniejszych, aczkolwiek Lovis także miał swoje zwycięstwa.
Shiron odsunął myśli o swojej przeszłości. Tęsknił za nią, bo były to czasy, gdy uczył się o swojej rasie. Teraz, pewnie wszystko było już zniszczone. W przeciwieństwie do Elethara wiedział jak wrócić. Problem był, że był zdecydowanie za słaby na starcie z wrogiem. Ten bez większego problemu by go pokonał. Nie mógł wrócić. Jeżeli był ostatnim rycerzem, nie mógł. Mógł prosić o pomoc Dura. Mógł wybrać się na samobójczą misję i ruszyć w kierunku wieży Maxosa. Wiedział co mógł tam znaleźć. Wiedział też, że mogłoby to mu pomóc. Mógł też trafić na Maxosa, który by go przepędził raz dwa.
Jaszczur przesunął znowu spojrzeniem po Durze. Gdy tylko nastanie chwilka odezwie się.
- Wojna jest okrutna. Nie tylko zabija ciało, ale wyniszcza umysł. Jestem od jakiegoś czasu w Midgardzie. Jeśli chcesz, odpowiedz proszę, na moje pytanie. Nie walczysz na Ziemi, ale jesteś tutaj. Z kim walczysz? - zapytał w swoim ojczystym narzeczu. Zastanawiał się czy to nie jego stary wróg, ale z drugiej strony, pierwsze co by zrobił, to atak na Midgard i sianie tutaj zniszczenia. W końcu co on innego potrafił...

Kącik ust eldara uniósł się w lekkim uśmiechu. Rasowy dowódca. Już chce zrobić z niego swojego chłopca na posyłki. Tyle, że Elethar nie uznawał innej hierarchii poza tej w swoim świecie. Tym razem sytuacji była jednak bardzo korzystna... ten nadajnik... Może uda mu się go wykorzystać do swoich celów. Relikt miał swój plan, jednak musi mieć na uwadze, że Elethar, też miał swoje plany i kilkukrotnie inteligentniejszy od człowieka.
- Żadnych pytań. - Włożył swój hełm.

Agent Coulson siedział w loży otoczony agentami pod przykrywką. Czytał właśnie raport o pewnej osobie, która naprawdę zachodziła SHIELD za skórę. Czyli przy okazji jemu samemu też. Westchnął i pomasował skronie, a następnie splótł dłonie i oparł na nich brodę, wpatrując się w wejście.

Dziewczyna miała przybyć lada chwila i miał ocenić, co z nią zrobić. Po robocie z agentem Brownem ta wydawała się mało znacząca, ale góra każe, Coulson musi. Zmrużył oczy i upił łyk wody.

Skye nigdy nie była w tym miejscu. Szczerze mówiąc, jeżeli gdziekolwiek już wychodziła ze swoimi znajomymi to raczej do Hard Rock Cafe, niż do miejsca w stylu James'a Bonda. Uczucie strachu mieszało się z uczuciem ciekawości i chęci poznania pewnych tajemnic. Oczywiście nie wiedziała czy ze spotkania wyjdzie cała, aczkolwiek miejsce publiczne samo w sobie było jak najbardziej obiecujące. Do baru została wprowadzona przez dwóch mężczyzn, którzy grzecznie acz dosadnie 'zaprosili' ją do samochodu. Nie wiedziała za bardzo z kim będzie miała do czynienia, ale stwierdziła, że zawsze może grać na zwłokę by móc nakreślić plan ucieczki. Jak narazie nie widziała innej opcji.
W końcu zaprowadzili ją do loży gdzie siedział niepozorny mężczyzna, na pewno po 40. Pił wodę. Skye miała nieco obrażoną i poważną minę, ale szczerze mówiąc ten jego spokój rozstrajał ją nerwowo. Mimo wszystko stwierdziła, że zachowa zimną krew.
Dla osób patrzących z boku wyglądało to tak jakby ojciec mafiozo kazał sprowadzić swoją córkę, która nabroiła i należy się jej reprymenda.
- witam.. - wymamrotała, bo zaczynało być jej głupio, że facet tak się gapi. Gdy dwóch agentów się oddaliło, Skye klapnęła na kanapę na przeciwko mężczyzny i zaczęła się rozglądać po pomieszczeniu.

Agent Coulson na początku nie odezwał się, ba!, nawet nie dał jakiegokolwiek znaku, że w ogóle dziewczynę zauważył, chociaż zwrócił na nią uwagę i przyglądał się jej właśnie. Dziewczyna nie wyglądała na taką, jak się spodziewał. W sumie nie do końca wiedział, kogo się spodziewać; czy kogoś w stylu Ellen Ripley lub może Zoe Washburne, ale na pewno nie... cóż, dziewczyny, którą miał przed sobą.

Ale doskonale wiedział, jak pozory mogą mylić; mylenie pozorami agentka Romanowa miała opanowane do perfekcji. Nie sądził, żeby ta dziewczyna miała to opanowane do tego samego poziomu, czy nawet w ogóle opanowane, ale cóż.

- Witam - powiedział w końcu, opuszczając dłonie na blat i krzyżując na nim ręce. - Wykryliśmy, że ktoś niepowołany dostał się do serwerów naszej instytucji - oznajmił prosto z mostu, patrząc na nią z uniesioną brwią. - Chciałabyś nam powiedzieć, w jaki sposób się dostałaś tak daleko i po co?

Skye natomiast troszkę się rozluźniła. Może z powodu tego wewnętrznego spokoju, który był prezentowany przez mężczyznę siedzącego na przeciwko dziewczyny. Ona również spodziewała się czegoś innego - jakiejś sali tortur? Zapalona lampka skierowana na twarz? Serum prawdy? Koło tortur? Dyby?! Skye wiele słyszała o wynalazkach S.H.I.E.L.D. i o metodach jakie stosowali, by wydobyć z delikwenta prawdę. Nie wiedziała czy to jest jakaś ściema, powiedziana tylko po to by zastraszyć, jak straszy się dzieci 'baba jagą'.. ale jak to mówią - przezorny, zawsze ubezpieczony.
Tymczasem siedziała w całkiem, całkiem barze, ze skórzanymi kanapami i zastanawiała się czy nawet czegoś sobie nie zamówić.
Rozpostarła rękę na oparciu kanapy dając upust swojej nonszalancji - bo co miała do stracenia i powiedziała:
- mógłby Pan się chociaż przedstawić, skoro tak się Pan natrudził, żeby mnie tu zaciągnąć prawie siłą - odparła chcąc oddalić moment odpowiedzi na pytanie, aczkolwiek wiedziała, że nic jej nie uratuje. Skoro trafili do niej to znaczy, że mieli stu procentową pewność dotyczącą włamania na serwer S.H.I.E.L.D. dokonaną przez Skye. I szczerze mówiąc troszkę się zdenerwowała, gdy sobie przypomniała tą całą akcję, więc zaraz dodała:
- po to by świat się w końcu dowiedział co przed nimi ukrywacie - odparła z zaskakującą pewnością siebie, jak na okoliczności w których się znalazła. Mężczyzna mógł się domyśleć, że Skye jest bardzo upartą, a przede wszystkim bardzo odważną bestią.