Dzielnica Gion Kobu

Cholera jasna no, co to za żuranie no. Nie dość, że są brzydcy, że nawet tamtego golema by przestraszyli, to jeszcze na tyle obrzydliwi, że żurają tu na mnie. Teraz naprawdę mnie wkurzyli, zabije ich bez słowa, nawet zasrańce nie poczują. Gorzej, jeśli mi zapaćkają szatę, tego im już nie daruję zupełnie. A teraz, czas to kończyć, bo nie ma sensu tego dalej ciągnąć z tymi obrzydliwcami, czas ich skasować na dobre. Kiedy tylko te potwory żurnęły na mnie, od razu, na pełnej szybkości przemieściłem się pod nimi, by dopaść tych bezmózgich idiotów i zakończyć tą farsę, której częścią jestem już od ładnych paru chwili i czego już mam dość. Nie mam czasu na takie płotki, trzeba się zająć prawdziwym zagrożeniem, a nie takimi pionkami.
Kiedy już przemieściłem się pod rzygami, od razu dopadłem do potworaślów. Jednemu chciałem po prostu uciąć ten obmierzły i obrzydliwy łeb, zaś drugiemu przypierdolić z całej siły w łepetynę, co powinno go jej pozbawić, w końcu to nie golem, więc mój cios bez problemu pozbawić go głowy.

Dobra, dwójka kolejnych leszczyków padła, nic nie znaczące stworki, które nawet nie umieją mówić. Gdybym tylko posiadał większą moc, to wybiłby ich wszystkich za jednym razem. No ale cóż, jak się nie ma co się lubi, to się lubi co się ma, i w tym momencie muszę to zaakceptować. Dobije tych maruderów i wybiorę się na dół, wtedy zajmę się resztą tych oszołomów. Chociaż tam na dole mogę spotkać więcej takich golemów jak wcześniej. To będzie prawdziwe wyzwanie, pokonać ich będzie nie lada wyzwaniem, to będzie interesujące. Kiedy tylko brzydale ruszyły w stronę klatki schodowej, na pełnej szybkości ruszyłem za nimi, biorąc zamach kataną, by jednym cięciem obciąć im głowy. Nie miałem zamiaru się z nimi bawić tym razem, byłem już zmęczony walką z takimi płotkami, które nic nie znaczą, nawet nie są uważani pewno za sługi, tylko za zwykłych śmieci, od brudnej roboty przeciw zwykłym ludziom. Widać nie przewidzieli, że mogę tu wpaść.

To już był rzeczywisty koniec odrażających kreatur, nic nie wskazywało na to, żeby miały pojawić się jeszcze w większej ilości, ani z jednej strony korytarza, którą pokrywała warstwa gruzu i wapiennego pyły, ani z drugiej, kończącej się klatką schodową. Chwilowo Ichiro mógł odetchnąć, zetrzeć z ostrzy mieczy ciepłą krew i przygotować je do kolejnych starć z kultystami ognia. Klatka schodowa podobnie jak większość budynku, nie wyglądała zbyt stabilnie, stopnie prowadzące wyżej urywają się przy półpiętrze, więc nie było mowy o podróży na górę bez przemiany w leciutką mgiełkę. Zresztą co można wyżej znaleźć? Kolejny korytarz prowadzący do mniejszych pomieszczeń pełnych jeszcze brzydszych kreatur? W przypadku stopni prowadzących w dół, to były w miarę kompletne, wyszczerbione krawędzie, pordzewiała poręcz, ale nie powinny zawalić się pod ciężarem ciała Ichiro. Nie prowadziły też do żadnego korytarza, bo na dole znajdywały się tylko jedne drzwi, uchylone na tyle szeroko, że można było spojrzeć przez szparę w drzwiach, żeby zobaczyć co dokładnie się za nimi kryło. Po drugiej stronie znajdywała się obszerna sala, gdzie z rud metali wytapiano wytrzymałe stopy, przynajmniej przed katastrofą ów sala pełniła taką funkcję, a teraz tylko sami Bogowie wiedzą, co kult ognia wyprawiał z potężnymi piecami. Wszędzie, gdzie nie spojrzeć widniały wymalowane symbole ognia, stanowiły główny motyw dekoracyjny, proste graficzne znaki wykonane przy użyciu czerwonego spreju, poniekąd przypominające swoim kształtem odwróconą literę Y z niewielką kreseczką przy lewej stronie. Wszystko zostało przystosowane na potrzeby kultu, to co nie potrzebne zostało wyniesione, a pozostała część rozbudowana przy użyciu prostych narzędzi znalezionych wśród ruin miasta. Pośrodku sali znajdywała się olbrzymia forma, obrys ludzkiej sylwetki, do której z rozgrzanych pieców spływały strumienie roztopionej masy surowców, a nad nią, wisiał jarzący się obiekt. Nie sposób było porównać go do czegokolwiek, co istnieje na tym świecie, wydobywała się z niego przedziwna energia, którą nawet z tej odległości półbóg mógł poczuć, żar żywego ognia. Sala nie była opustoszała, wszędzie stali szaleni uczniowie Kagutsuchi'ego, przynajmniej nie wydawali się aż tak zdeformowani jak wcześniej napotkane stwory, ale byli już naznaczeni czerwonymi bliznami, wtajemniczeni w mroczne obrzędy martwego boga. Nagle do sali wszedł przygarbiony starzec odziany w czarne, ceremonialne szaty, a za nim istota, która miała jeszcze więcej wspólnego z żywiołem ognia od samego golema, pokonanego jeszcze w Kioto. Żywiołak będący czystym uosobieniem tej destrukcyjnej siły, okryty elementami czarnej, samurajskiej zbroi. Czy był to kolejny odmieniony sługa kultu, który przyjął błogosławieństwo swego Pana, czy pochodzący z innego wymiaru demon? O tym jeszcze Ichiro się nie dowie.
- Wprowadźcie ją. - Powiedział kapłan do niższych rangą wyznawców, którzy pośpiesznie sprowadzili do niego związaną młodą dziewczynę. Czystej urody Japonka, po której było wyraźnie widać, że wiele już wycierpiała z rąk porywaczy, poparzona, posiniaczona, aż dziw, że miała w sobie jeszcze siłę, by wciąż się opierać kultystom, na widok kapłana jedynie splunęła śliną i powiedziała.
- Nigdy nie powiem wam, gdzie znajduje się kamień, nigdy! Głupcy, nawet nie wiecie z jaką siłą igracie! I was nie ominie gniew Kagutsuchi'ego. - Kapłan ognia nie reagował zbyt emocjonalnie na słowa Kapłanki Księżyca, jedynie do niej podszedł, wyciągną obsydianowy sztylet i obnażył jej ponętne, kobiece ciało z wierzchnich szat, odsłaniając też liczne rany po torturach. Z lubieżnym uśmiechem starzec dotknął jędrnej piersi, po czym koniec ostrza przesuną w dół jej ciała.
- Już wiem co chciałem, blizna na łonie zdradziła twoje intymne sekreciki moja droga. - Jednym pchnięciem wsuną ostry sztylet między wargi jej kobiecych narządów, po czym przeciągną go w górę, rozpruwając podbrzusze księżycowej kapłanki. Na kamienną posadzkę pociekła w obfitych ilościach krew oraz wnętrzności, wśród których starzec znalazł niewielki, oszlifowany klejnot o zupełnie białej, srebrzystej barwie.

Hmmm, zbyt dużo ludzi tutaj, muszę uważać i działać ostrożnie, jeśli nie chce dać się złapać. Najlepiej, jakbym pozbył się niepotrzebnych za jednym, szybkim razem. Prawdziwym przeciwnikiem będzie ten człowiek z ognia, a i ten kapłan wygląda podejrzanie. Niby zgarbiony i mały, ale nie można oceniać po pozorach, nie od parady jest kapłanem, więc musi coś umieć i coś czuję, że będzie mi dane się o tym przekonać. A może znów by wykorzystać kamień błyskawicy ? To może się okazać strzał w dziesiątkę, tylko jak go kontrolować ? Po chwili wyjąłem z kieszeni kamień, który wcześniej rozwalił golema, by tym razem rozwalić nim cały tłum "rozjeb ich i koniec". Wtedy kamień powinien wysłać potężną falę błyskawic, które zabiją tych wszystkich oszołomów, chociaż przypuszczam, że akurat na kapłanka i tego drugiego, całego z ognia, to ten atak specjalnie nie podziała. Golem zapewne był tylko zabawkę w ich rękach, które miała zasiać strach i panikę wśród wyznawców Izanagiego.

Tak, nie da się ukryć, że sala była ciut za bardzo tłoczna, żeby móc się swobodnie poruszać, a tym bardziej walczyć, gdy przeciwnicy w chwili ataku mogą przeprowadzić po prostu zmasowane starcie, otaczając ze wszystkich stron intruza. Połowa kultystów miała przydzielone określone zadania, nadzorowali prace pieców, zapewniali nie przerwaną dostawę paliwa oraz rudy, stali w niełatwych do osiągnięcia miejscach, na rusztowaniach, pilnując, żeby żadna, trzymało się kupy. Cztery olbrzymie piece pamiętały lepsze czasy, teraz były jedynie monumentalną kpiną swej utraconej świetności, wymagały nieustannego czuwania oraz szybkiej interwencji, w razie wycieku przetopionej zawartości. Jeżeli chodzi o całą resztę, to była za bardzo zajęta wznoszeniem własnych modlitw do Ognistego Pana, żeby uchronił Japonię przed niszczycielskim zimnem. Usytuowali się w większej gromadce przed formą, aż tu nagle, zupełnie znikąd trafiła ich błyskawica, która z hukiem porozrzucała okaleczone ciała gdzie popadnie, kilka wpadło do formy, gdzie uległy natychmiastowemu spaleniu, część poleciała do góry, żeby następnie wylądować na swoich żywy współkultystach, pracujących przy piecach. Szał, zdezorientowanie, z licznych ust padały jeszcze liczniejsze pytania, aż w końcu dostrzeżono Ichiro. Zgodnie ze swoim planem pozbył się większej części mniej istotnym oponentów, na parterze pozostali już Kapłan, ognisty żywiołak, oraz dwuosobowa obstawa pomagierów, którzy wprowadzili wcześniej dziewczynę. Po żywiołaku ciężko było powiedzieć, jakie stany emocjonalne odczuwał, bo nie miał twarzy, której mimika mogłaby je wyrazić, za to kapłan, wydawał się tym wszystkim podejrzanie ucieszony. Właśnie Ichi wyrżną połowę stada ślepo wiernych owieczek, którymi przewodził jak pasterz, a ten zamiast grzmieć w gniewie, chichotał.
- No, no, no, masz kamień burz i zdążyłeś go uaktywnić. Wprawdzie wysłałem po niego zupełnie kogoś innego, jednak mimo wszystko dziękuje za jego przyniesienie, oszczędziłeś nam sporo kłopotów, ale nie licz z tego powodu na żadną nagrodę. - Powiedział co miał do powiedzenia, po czym spoważniał i stanowczym, chłodnym tonem powiedział do żywiołaka.
- Zabić. - Po otrzymaniu polecenia ognisty stwór wyciągną czarną katanę, którą otaczały płomienie i ruszył do ataku.

Hmmm, a ten co ? Aż tak się pali do roboty piesek kapłana ? Chyba nie mam wyboru i będę musiał walczyć z nimi, choć nie uśmiecha mi się walka dwóch na jednego, w dodatku jeden cały z ognia, zaś drugi to jakiś garbaty i zboczony psychol, co nie wróży dobrze, dla dalszego rozwoju wypadków. Muszę być bardzo ostrożny, by nie dać się zabić. Nawet ja, mimo moje wzmocnionej wytrzymałości i szybszej regeneracji mogę zginąć. Kiedy ogniste stworzenie ruszyło na mnie, ja tylko czekałem na niego i kiedy już miałem mnie uderzyć kataną, przemieniłem się we mgłę i przeleciał przeze mnie, ja zaś wróciłem do pierwotnej postaci i z całą siłą rzuciłem w stronę garbatego kapłana 4 shurikeny i wyskoczyłem w górę, by znaleźć się za ogromną formą płynnego, gorącego metalu. Kiedy już za nią byłem, wytężyłem całe siły i uderzyłem w tył głowy, dzięki czemu forma powinna rozlać to wszystko po ziemi, ja zaś zmieniłem dolną część ciała, by utrzymać się w powietrzu i być poza zasięgiem tego gówna, a w razie czego całkowicie zmienię się we mgłę.

Ech, średnio mi się ta akcja udała. W dodatku przez tego ognistego chujka zrobiło mi się dość gorąco. Zmiana w gaz, przy jego temperaturze i tak bliskim kontakcie nie była dobrym pomysłem, ale chyba i tak najlepszym, na jaki mogłem wpaść. Będę musiał się jednak dużo bardziej postarać, by ich pokonać cholera jasna. Ten żywiołak się wspina po rusztowaniu, więc mogę je rozwalić, może coś to da, a wtedy spróbuje wylecieć na zewnątrz i rozwalić dach. To chyba najlepsze, co mogę zrobić, by ich pokonać. Jednak jeśli dach się zawali, to kamień może się rozwalić. Ale nie ma innego wyjścia, muszę działać. Kiedy ognisty typek wspinał się po rusztowaniu, ja nie mogłem próżnować. Nie tylko on jest jednak moim przeciwnikiem, bo mam też na głowie tego karła. Muszę walczyć z jednym i jednocześnie uważać na drugiego. Ciężka sprawa, nie powiem.
W tym momencie uderzyłem potężnie w rusztowanie, w jego najczulszy punkt, by poszło całe. Sam zaś znów unosiłem się na powietrzu spoglądając na karła, by nie dać się zaskoczyć. Wtedy próbowałem wylecieć na powietrze, na dach i z całej siły potężnie w niego uderzyć i spróbować go rozwalić, by uległ zawaleniu. Przed tym już byłoby trudno im się obronić, jednak najpierw muszę wylecieć, a czy mi na to pozwolą, to się okaże.

Hmmm, widzę, że to uderzenie w dach niewiele dało. Ten, kto projektował ten budynek ubezpieczył się na naprawdę wiele. Myślałem, że z moją siłą uda się to rozwalić, ale nawet ja nie jestem na tyle silny, by rozwalić dach. Szkoda, ale przynajmniej ten cały ognisty gostek zniknął. Ciekawe co z tym karłem, czy cokolwiek mu się stało. Powinno, ale cholera wie go tam. Muszę się w każdym razie mieć na baczności, by nie dać się zaskoczyć mu w razie czego, ale nie mogę też tylko się bronić, muszę spróbować jeszcze coś zrobić. Po chwili postanowiłem zlecieć na dół i poszukać tego karła i nim się zająć. Mam tylko nadzieję, że nie będzie sprawiał większych problemów, ale po tym co zobaczyłem, jak się obronił przed kunaiami, to mam małe wątpliwości. Wydaje się nie groźny, ale to jakiś mag albo coś w tym stylu, więc cholera wie, jakimi sztuczkami dysponuje. Może nawet jest w stanie mnie pokonać ? Zobaczymy.

Przyłączyć się lub zginąć ? Chyba logiczne, że nie wybieram żadnej z opcji, bo obie są do bani. Wolę tu pozamiatać i odejść jako zwycięzca. Nie po to przebywałem taki kawał drogi tutaj, by umrzeć lub dołączyć do bandy patałachów. Zabije ich wszystkich i odejdę w glorii chwały, przynajmniej takie jest plan haha. Ale teraz czas działać. Najpierw pozbędę się tych "chorowitych" leszczów, a później zacznę walkę na poważnie, czyli walkę z tym kapłanem. Nie znałem jego umiejętności, jednak wiedziałem, że kamień da mu jakąś moc. Po chwili ruszyłem na resztki jego pomagierów. Jednych załatwiłem pojedynczymi cięciami w okolicach karku, innych kunaiami i shurikenami rzucanymi wprost na ich głowy. Kiedy już wszyscy padli martwi, w końcu zwróciłem się bezpośrednio do samego kapłana, gdyż miałem do niego jedno prostu, lecz bardzo ciekawiące mnie pytanie:
- Zanim zaczniemy walkę kapłanie powiedz mi, czemu tak nienawidzicie Izanagiego, który stał przecież najwyżej wśród bogów, a czcicie Kagutsuchiego ?

Najwidoczniej chłopaczyna nie wiedziała o co tak dokładnie toczy się stawka, zadał sobie tyle trudu, żeby tutaj się dostać, wmieszał się w sprawy, o których przeciętni ludzie nie mieli najmniejszego pojęcia i wciąż nic nie kojarzył? Mimo tego co wcześniej widział i słyszał? Niewiedza młodzieńca akurat kapłanowi nie przeszkadzała, zachichotał drwiącym tonem, po czym zajął się wyjaśnianiem wojownikowi prawdy kryjącej się za falą przemocy, do której dopuścił się kult.
- Chłopcze, a kto ci powiedział, że darzymy nienawiścią boskiego demiurga, który wraz ze swoją małżonką przyczynili się do stworzenia znanego nam świata? My nienawidzimy tego, czym świat się stał. Spójrz na nasz niegdyś piękny i potężny kraj, na Japońskie wyspy, zobaczy czym się stały, jak szybko cała chwała uszła za sprawą tajemniczego zlodowacenia. Przed katastrofą nie uchroniła nas technologia, współczesne osiągnięcia cywilizacji, nic nie mogło zapobiec zmianom, które przyczyniły się do upadku naszego wielkiego narodu. Zwróciliśmy się do Kagutsuchiego w chwili największej potrzeby, gdy pozostali bogowie milczeli na nasze modlitwy. Nie kierowała nami żądza władzy czy zemsta, tylko chęć przetrwania. Świat się zmienia, również w pozostałych regionach planety dochodzi do rozmaitych anomalii, a ludzkość, pozostawiona sama sobie, nie przetrwa jeśli nie dopasuje się do tych zmian. - Złupienie trzech świątyń, zabicie wyznawców nieobecnych bogów. To wszystko stanowiły konieczne punkty w planie odrodzenia martwego Kagutsuchiego, którego ciało wciąż trwało na Ziemi. Kultystów tak naprawdę napędzały desperacja oraz strach przed nieuchronną zagładą. Świat się zmieniał i to nie na lepsze, w chaosie zdarzeń nie mogli liczyć na pomoc Izanagiego, za to pozostałości jego syna dostarczały zmarzniętym Japończykom siłę, żeby przeciwstawić się okrutnemu losowi, który z nich zadrwił, zamieniając kraj Kwitnącej Wiśni w drugą Alaskę. Lód zwalczali ogniem, tego nie można już wyjaśnić w jeszcze prostszy sposób. Tumany kurzu oraz pyłu opadły, odsłaniając ciała świeżo zarżniętych kultystów, monolog Kapłana dobiegł końca i tym samym rozpoczęła się walka. Korzystając z mocy miecza, pomarszczony karzełek podłużnym machnięciem ostrza wytworzył fale zabójczego gorąca, która rozeszła się przed nim, mknąc prosto na Ichiro.

Sytuacja zrobiła się lepsza. Załatwiłem większość z tych leszczów niszcząc rusztowania, a także żywiołaka się pozbyłem. Został teraz tylko ten karłowaty kapłan, który może się okazać nie lada wyzwaniem. Nawet umie użyć mocy kamienia i posłać dzięki mieczowi we mnie falę ognia. Wiedziałem, że z nim nie pójdzie tak łatwo. To on manipulował żywiołakiem, może nie jakąś magią, a po prostu sprytem i tym samym celem. No ale nic, to nic nie zmienia. I tak muszę go pokonać i tak. Czas ruszyć z kopyta i pokazać temu dziadowi, kto tutaj rozdaje karty, bo chyba myśli, że on.
Fala mknęła w moją stronę, a ja zaś zrobiłem szybki odskok w bok(w moje prawo), po czym z kopyta i na pełnej szybkości wyskoczyłem w jego stronę, w biegu, a może po prostu zwykłym tylko mocnym odbiciu zrobiłem obrót, do lewej strony, po czym rzuciłem w jego stronę dwa shurikeny, a sam zszedłem niżej na nogi, by zadać cięcie od dołu w poprzek kapłana, kiedy już do niego doskoczę.

No i jednak się nie udało. Kiedy myślałem, że już go mam, bo oberwał kunai'ami i cięciem kataną, to już byłem pewny zwycięstwa, ale zawiodłem się strasznie. Gościu okazał się nie takim ułomkiem, czego co prawda się spodziewałem, ale nie, że będzie aż tak odporny. W dodatku przyjął teraz formę podobną do mnie w formie sublimacji, jednak są w niej niedoskonałości. Jego górna część nie może się przemienić, co jest jednak logiczne, bo jakoś musi trzymać miecz, a w dodatku jest dość widoczny przez oczy. Na tę chwilę miecz nie zda się na wiele, więc muszę wymyślić jakiś podstęp, który odwróci jego uwagę i pozwoli mi użyć kamienia. Wygląda na to, że jest już gotów do następnego użycia, więc muszę tylko coś wymyślić.
Nie miałem jednak zbyt wiele czasu, gdyż w moją stronę poleciała kolejna fala gorąca. Nie była ona zagrożeniem, więc szybko odskoczyłem w bok, po czym stanąłem wyprostowany i zacząłem zmieniać dolną część ciała we mgłę i odleciałem wysoko mówiąc:
- Hmmm, widzę, że nasze możliwości są podobne, więc będzie ciekawie. Ale skończmy tą zabawę i zacznijmy na poważnie. Moja kolej. Po chwili zrobiłem szybki, podwójny obrót w prawo, wyciągając przy tym dwa shurikeny i wyrzucając w jego stronę, zaś zaraz po tym także katanę. To miało przykuć jego uwagę. Shurikeny dolecą pierwsze i to na nich ma skupić swoją uwagę przy uniku, zaraz za nimi jednak będzie leciała katana, która jednak doleci zaraz po kunai'ach. Ja po rzuceniu kataną szybko zamieniam się we mgłę i pojawiam się na dole, na ziemi już w pełnej postaci. Wyciągam kamień i kieruję go w stronę kapłana, po czym wystrzelam w jego stronę potężną błyskawicę. Liczę się z tym, że jeśli nie trafię, to dach może się zawalić i spaść na mnie, więc w każdej chwili jestem gotów znów zmienić się w mgłę.

Sytuacja nie poprawiła się zbyt wiele, ale jednak na moją korzyść. Rozwiałem go i przez to upuścił swój miecz. Dzięki temu teraz to ja mogłem po niego ruszyć i nim walczyć. Jednak czy zdążę przed nim ? Wydaje mi się, że tak, gdyż to teraz ja jestem na ziemi i to ja jestem już w formie stałej, a szybkość i warunki walki są na tę chwilę po mojej stronie, więc nic, tylko korzystać z niej i wygrać tą walkę, bo na dłuższą metę cholera wie, czy już wszystko pokazał. Kiedy tylko miecz upadł, odbiłem się z całej siły od ziemi i na pełnej szybkości ruszyłem po miecz, który opuścił kapłan, a przynajmniej to, czym teraz był, bo na pewno nie człowiekiem. Miałem nadzieję, że pierwszy dotrę do miecza i to dzięki niemu uda mi się wygrać tą walkę i w końcu zakończyć tą farsę, którą odprawiali tutaj te oszołomy. Zastanawia mnie tylko, czy aby na pewno pokonanie tego oszołoma będzie oznaczało zakończenie walki ? To się zobaczy.

Sytuacja robiła się trochę nieciekawa. Kapłan w formie "ducha" okazał się dużo silniejszym przeciwnikiem niż mogłem przypuszczać. Przewidział moje zamiary i szybko zareagował, by w formie mgły mnie dopaść i zmaterializować rękę na mojej. Można powiedzieć, że z jednej strony byłem w szachu, z drugiej zaś jednak miałem wspaniałą okazję do kontrataku. Zamieniając swoją rękę we mgłę uwolnię się z uścisku, a szybkim atakiem pięścią spróbuję go znokautować, zanim z powrotem zmieni się w gaz. Tak, teraz chyba nic więcej nie mogę zrobić, przynajmniej dopóki kamień się znów nie naładuje.
Po chwili zrobiłem tak, jak chciałem. Zmieniłem najpierw dolną część ciała we mgłę, by móc latać. Wtedy moja złapana ręka zmieniła się znów we mgłę, by uwolnić się z uścisku i może nawet trochę zaskoczyć przeciwnika, zaś drugą ręką wymierzyłem potężne uderzenie na głowę kapłana, a wzmocnione zamachem, może mu wręcz urwać łeb. Nie wiedziałem, czy to wszystko się uda tak, jak planuje, gdyż przeciwnik nie był byle kim. Otrzymał władzę od samego boga, więc musiałem mieć się ciągle na baczności.