Przystań

Tutaj cumuję łodzie, którymi pierwszoroczniacy przewożeni są przez jezioro.

Wychodząc z pracowni zaklęć, w której właśnie zakończyły się zajęcia z grupą pierwszorocznych Puchonów i Krukonów, nikt zdał się nie zauważyć przechodzącego między nogami uczniów zwierzęcia. A nagłe zniknięcie pana profesora? Cóż, najwyraźniej żaden z uczniów nie był na tyle bystry, by połączyć te dwa fakty. Tony'emu to odpowiadało – mógł niezatrzymywany przez upierdliwych młodziaków swobodnie poruszać się po całym zamku. A jeśli ktoś zwrócił uwagę na chodzącego bezpańsko kota? W szkole takiej jak Hogwart widok ten nie był aż tak niecodzienny, te mury z pewnością widziały dużo większe dziwactwa. Schodząc kilka pięter w dół i zaliczając przy okazji nagłe zmiany kierunku dzięki kapryśnym schodom, czarodziej dotarł wreszcie na odpowiedni poziom. Nie sposób było usłyszeć delikatnych kroków kocich łap – zwierzę przemknęło bezszelestnie przez całą długość korytarza prowadzącego do skraju przystani, po czym jak gdyby nigdy nic usiadło obok nauczycielki eliksirów. Nie był to zwykły dachowiec, o nie! Samiec odznaczał się pięknym, miękkim w dotyku gęstym futerkiem, które w zależności od światła wyglądało na brązowe lub czarne – zupełnie jakby nie mogło się zdecydować, jaki właściwie ma kolor. Para złotych ślepiów błyszczała w półmroku.
Gdy Felicia w żaden sposób nie zareagowała na jego obecność, kot wygiął się w ciasny łuk z wyraźnym mruknięciem wydobywającym się gdzieś z samego dna trzewi, trącając łbem łokieć kobiety. Fakt, że domagał się zainteresowania był aż nadto wyraźny.

Zwierzę zamruczało krótko, zadowolone z pieszczot. Czarodziej nic nie mógł na to poradzić – odkąd nauczył się zmiany formy, odkrył, że miał wiele wspólnego z zacnymi przedstawicielami kociego imperium. Przykład? Lubił, gdy mierzwiło mu się futerko. I parę innych rzeczy.
Właściwie powinien się spodziewać, iż nauczycielka eliksirów wywinie mu jakiś numer. Od kiedy się poznali, jeszcze za czasów nauki, lubili sobie nawzajem robić drobne złośliwości i żarty. Tony może i nie był dumny z tej niezwykle wyrafinowanej formy zalotów, ale dała ona podstawy do zadziwiająco dobrze funkcjonującej mimo swojej ułomności więzi. Felicia dziwnym trafem zawsze znajdowała się gdzieś w pobliżu, gdy jego nowym dziewczynom ktoś wrzucał ropuchy do kielichów z sokiem, on przypadkiem podpalał szaty jej adoratorom. Wszystko było jak trzeba.
Kontakt z lodowatą wodą zdecydowanie nie zaliczał się do najprzyjemniejszych doznań – czarodziej odruchowo znów przyjął ludzką postać, wierzgając krótko i przełamując głową powierzchnię.
- Cholera jasna! - zaklął, szczękając zębami. Podpłynął do brzegu i opierając przedramiona na kamiennym występie, dźwignął się do góry, wdrapując z powrotem na przystań. Mokra szata w kolorze ciemnej, krwistej czerwieni ciążyła i kleiła się do ciała. Podnosząc się na nogi, mężczyzna wypluł nieco wody, po czym sięgnął do kieszeni, w której trzymał różdżkę.
- Jesteś złą kobietą – stwierdził, choć nie było w jego głosie ani grama złości mimo tego, co się właśnie stało. Już otwierał usta, by wypowiedzieć zaklęcie, które wysuszyłoby przemoczone ubranie w mgnieniu oka, gdy wpadł mu do głowy inny pomysł. Kąt ust Tony'ego uniósł się w złośliwym uśmieszku, nie ostrzegając w porę o niecnych zamiarach czarodzieja. Zanim panna Hardy mogła zareagować, przyciągnął ją do siebie, zamykając w niezwykle mokrym uścisku.
Ciąg dalszy końskich zalotów? Cóż, niektóre rzeczy się po prostu nie zmieniały.