Łazienka Prefektów

First topic message reminder :


Dostępna dla prefektów, prefektów naczelnych oraz kapitanów drużyn i chroniona hasłem. Znajduje się na piątym piętrze.

Była z siebie bardzo zadowolona, gdy zauważyła jak i ona zadziałała na chłopaka. Kto powiedział, że tylko ona ma prawo do zabawy? Znając Wandzię to pewnie nie koniec jej małych psot względem Chrisa – ta dopiero co się rozkręca. Jego wcześniejsze pytanie, czy raczej stwierdzenie zbyła ruchem dłoni – i tak widział ją całkowicie nago więc wolała po prostu skryć to i owo gdy jeszcze miała możliwość, dla zasady. Teraz gdy i ona dopinała koszulę, pozostawiając oczywiście kilka guzików rozpiętych, odwróciła się do niego przodem i zmierzyła go wzrokiem od stóp do głów żałując jednak trochę, że ten się już ubrał.
- Och, no nie rób takiej miny. Będzie fajnie. – Podeszła do niego i chwyciła go za dłoń, by zaraz pociągnąć za sobą. Odetchnęła głęboko, podczas gdy jej oczy napawały się widokiem świeżo co wyrobionego lodowiska, a stopy zetknęły się z lodem. W pierwszej chwili odruchowo ścisnęła mocniej rękę kolegi, by starać się utrzymać równowagę co nie było zbyt trudne. Przejechała jeden metr, drugi, trzeci, całkiem zgranie jej to szło, do czasu gdy nie posłała uśmiechu Powellowi. Chyba za bardzo się na niego zagapiła bo zaraz to nogi się jej poplątały, a ta, ups, prawie się wygrzmociła na parkiecie.

- No nie wiem. - skrzywił się kiedy wciągnęła go na taflę lodu. Wielokrotnie oglądał mugolskiego hokeja na lodzie. Szczególnie na Igrzyskach Olimpijskich i zawsze podobało mu się jak sportowcy szybko ślizgali się na białej tafli jakby urodzili się z łyżwami zamiast stóp. Niestety to było proste tylko w telewizji. Gdy jego buty, które zdążył założyć, dotknęły lodu nagle rozjechały się i tylko nagłe ściśnięcie, którym obdarzyła go Wanda utrzymało go na nogach. Ten uścisk był przyjemny, mocny ale jednocześnie delikatny. Uśmiechnął się do niej, kiedy ona zaczepiła go swoim uśmiechem.
Cały czas starał się nadążyć za Wandą, ale nie szło mu to wybitnie. Dziewczyna radziła sobie lepiej i wielokrotnie upadłby, gdyby nie jej obecność. Motywowała go, aby nie pokazać się ze złej strony. Wszystko się zmieniła, kiedy to właśnie ona prawie się wywróciła. Ścisnął mocno jej rękę i złapał drugą za jej łokieć i przytrzymał.

Panienka Maximoff dzielnie przemierzała metr za metrem starając się utrzymać na tafli lodu z gracją, co by jej towarzysz nie pomyślał sobie, że ta jest kompletną łamagą – co niestety było prawdą, jednak ta walczyła zawzięcie by pokazać, że jest inaczej. Szło jej nieźle, tutaj raz zakręciła biodrem, tam nawet ledwo musnęła podeszwą o lód i płynęła dalej niczym tancereczka ciągnąc za sobą biednego Chrisa, na którego mimo wszystko starała się uważać. To ona poprosiła go o ponowne wyczarowanie lodowiska, więc i ona musiała zwracać na niego uwagę.
Wszystko szło niezwykle gładko i sprawnie do momentu, gdy Wandzia  o mało co nie wylądowała twarzą na płaszczyźnie. O mało co, bo tuż obok niej był kolega z klasy, który to wspaniałomyślnie przytrzymał dziewczynę, tym samym uniemożliwiając jej spotkanie z lodem i prawdopodobne rozbicie głowy. Oddech Krukonki zamarł na kilka sekund, a ciemne oczy wpatrywały się w chłopaka gdy ten ofiarował jej swoje ramię. Przez chwilę poczuła się niezwykle dziwnie i nieswojo, co zaraz odmalowało się na jej twarzy. Zaraz się jednak zreflektowała – zamrugała  i wykrzywiła usta w lekkim uśmiechu.
- Powell, jesteś moim bohaterem! Jak ja Ci się teraz odwdzięczę, o mój wspaniały! – Scarlet zapiała niemalże z zachwytu nad chłopakiem i jego odważnym zachowaniu, może z lekką przesadą, ale cóż, miała to być istna parodia tych wszystkich blond panienek rzucających się w ramiona tym i owym. By nie wypaść z roli, dziewczyna zaraz przytuliła swego wybawcę i parsknęła śmiechem. Spojrzała na niego i trzymając go za dłoń okrążyła jego całą postać, by znów wylądować przed nim.
- Hmmm, potańczyłabym! – Powiedziała i chwyciła się za podbródek jakby zastanawiała się nad pewną istotną kwestią.

Zignorował zupełnie głupią minę Wandy i następujący po niej uśmiech. Nie drażnił się już z nią, więc nie miał żadnych myśli wywołujących na jego twarzy podobne grymasy. Podniósł ją na nogi i uśmiechnął się kiedy go przytuliła.
- Dobre wychowanie zawsze w cenie. - stwierdził krótko i usiadł na lodowej powierzchni, która jeszcze kilka minut temu była basenem. Wanda tymczasem robiła kółka wokół niego. Chris wodził za nią wzrokiem. Zawsze chciał umieć jeździć na łyżwach, ale nigdy nie potrafił zmusić się do ćwiczeń. Bolesne upadki i chłód odrzucały go od tego zajęcia. Gracja i lekkość jaką od czasu do czasu w swoich ruchach zawierała Wanda, chociaż na butach jeździło się kiepsko, napawała go zazdrością. No cóż, ona umie jeździć na łyżwach, a on jest kapitanem drużyny w Quidditcha i najlepszym ścigającym w Hogwarcie. Dziewczyna wyhamowała i usiadła przed nim opowiadając o tańczeniu.
- Ja nie chcę i nie umiem, więc to zorganizujesz sobie sama. - pokazał jej język. Niech teraz ona popisze się umiejętnościami.

Gdy usiadła na tafli lodu pierwsze co poczuła to chłód w okolicach tylnej części ciała, co nie było zbyt przyjemne. Zaraz jednak przyzwyczaiła się do ów uczucia i westchnęła słysząc jego odpowiedź. No tak, faceci. Faceci i taniec. Chyba te dwa słowa nie mają możliwości racji buty łącznie, a szkoda, bo okazuje się, że w większości przypadków to faceci są lepszymi tancerzami od dziewczyn. A może chodziło o gotowanie? Dziewczyna zamilkła na moment i wbiła wzrok na podłoże, zastanawiając się co tutaj zrobić z tym - zaraz jednak wyciągnęła różdżkę. Na jego wystający język nie zwróciła nawet uwagi - no, może zerknęła na moment, ale nijak to skomentowała. Machnęła raz różdżką, nawet nie wypowiadając zaklęcia [jak szaleć to szaleć, Maximoff jest jedną z lepszych uczennic, ha!], a wokół rozbrzmiała muzyka. Niewiadomo skąd, niewiadomo gdzie, co i jak, ale pierwsze takty rozpłynęły się po pomieszczeniu. Dziewczyna widząc minę chłopaka i ogólne ‘zainteresowanie’ wzruszyła tylko ramionami i podźwignęła się na nogi, chowając powrotem różdżkę w bezpieczne miejsce. Piosenka, która leciała znała już od kilku dobrych lat, z racji tego, że nie było tajemnicą, że i Wandzia ma znajomych wśród jugoli – była tolerancyjna i dla niej nie był przeszkodą fakt, że ktoś pochodził z innej rodziny niż ona. Muzyka mugolska miała to do siebie, że była żywiołowa i energiczna, dlatego ta tak się w niej kochała.
Zrzuciła z siebie tylko szatę, którą dopiero co założyła i zostawszy w samej koszuli obróciła się lekko i zamknęła oczy powoli wczuwając się w rytm. Wpierw jeden ruch biodrem, zaraz potem kolejny i tak na przemian. Do tego delikatne podrygiwanie w takt, kręcenie się i inne ‘dziwne’ ruchy, które powszechnie są uznawane za taniec. Krukonka czuła się wolna od wszelkich problemów, dlatego tak chętnie poddawała się pierwszym nutkom. Raz czy dwa zerknęła na kolegę i zachęciła go dłonią, do dołączenia do niej, jeżeli ten jednak się nie zgodził to dalej tańczyła, coraz bardziej angażując w to resztę partii ciała.