Świt

- Szlag. - mruknął pod nosem gdy stracił kontakt z drugim robotem. To zdecydowanie nie szło zgodnie z jego planem. Jednakże fakt, że robot został w jakiś sposób dezaktywowany, najprawdopodobniej przez zniszczenie, świadczył o tym że jednak szczęście im sprzyjało. Ich winda w stanie nienaruszonym dotarła aż na sam szczyt. Czy mogło pójść im łatwiej? Drzwi się otworzyły, a ich oczom ukazał się ten obraz.

- Co do... - urwał nim zdążył dokończyć. Wystarczył jeden rzut okiem, żeby zrozumieć co się stało i kto jest za to odpowiedzialny. A skrzyżowanie spojrzeń z tym samurajem było wystarczające by zapomnieć języka w gębie nawet jak dla kogoś tak wygadanego jak Victor. Tak czy siak na oko wydawał się być wzrostu Dooma (oczywiście w zbroi), do tego te dwie katany. Jedną wycelował ostrzem w ich stronę, wszystkie mięśnie w ciele Dooma w ułamku sekundy się naprężyły. W końcu nie wiedział czego się spodziewać. Sam często podnosił w tym geście prawą dłoń a po chwili pocisk o ogromnej mocy wylatywał prosto w twarz oponenta. Toteż gotowy był do ewentualnego podniesienia pola ochronnego jeśli tylko tamten wykona jakiś kolejny podejrzany ruch.

Zakładnik,, którego Victor przetrzymywał z parteru ciągle tkwił w żelaznym uścisku, Victor trzymał zaciśniętą lewą dłoń na jego ramieniu uniemożliwiając wyrwanie się. Drugą zaś położył swobodnie na jego głowie. W tym samym momencie przez jego myśli przemknęły setki scenariuszy i pytań: *Jak się nazywasz? Czemu ich zabiłeś? Kim jesteś? Dla kogo pracujesz? Czego od nas chcesz?" etc. etc.

- Jego życie leży w Twoich rękach. - zaczął paradoksalnie donośnym głosem, w końcu życie tego zakładnika dosłownie leżało w jego dłoniach. - Jeśli nie chcesz, żeby przez Ciebie zginął opuść broń... - urwał, pauza, aby dać tamtemu czas na wykonanie polecenia. Sprawdzał go, na ile może sobie pozwolić, na ile tamtemu zależy na życiu jego zakładnika, ile warte jest jedno ludzkie życie?

Jeśli tamten opuści katanę Victor kontynuuje:
- Dobrze więc... - odłożył prawą dłoń z głowy zakładnika, tym samym dając do zrozumienia, że nie kłamie. - Dlaczego ich zabiłeś? - pytanie które mu się wydało najważniejsze. Fakt, że ktoś morduje strażników Świtu idealnie podczas ich akcji zamachowej wydało mu się zbyt dużym przypadkiem. Po prostu zbyt dużym. Nie spodziewał się, że uzyska jakąś konkretną odpowiedź, ale warto było spróbować, szczególnie że miał wciąż zakładnika.

Bez względu na to czy uzyska odpowiedź czy nie mówi stanowczym głosem:
- Przepuść nas, a nic mu nie zrobię. - wskazał głową na mężczyznę który miał niefart napatoczyć mu się na parterze. Czekał na rozwój sytuacji w gotowości.

Luke wprost nie mógł uwierzyć, że wszystko idzie, póki co, tak lekko. Owszem, spotkanie na dole należało do niebezpiecznych, jednakże dalsze manewry szły po ich myśli. Ale wszystko, co dobre, szybko się kończy. Znajomy z dawnych lat współpracy z X-Menami, Beast, na pewno miałby pasujący do tej sytuacji cytat jakiegoś myśliciela na podorędziu.

Gdy więc nagle wszystko zaczęło walić się jak domek z kart i ich sytuacja pogorszyła się w ciągu ułamku sekundy, Crusaderowi przychodziły do głowy własne cytaty, niekoniecznie jednak pasujące do wielkich myślicieli i nadające się do rozpowszechnienia. Niemieckie bluzgi, zduszone pod nosem musiały wystarczyć, by dać upust emocjom. Nie podobało się mu również to, że wzięli zakładnika. Nie miał jednak na tyle odwagi, by cokolwiek zasugerować swojemu kompanowi, bowiem teraz nie miał już wątpliwości, kim on był.

Tajemniczym towarzyszem Luke'a musiał być sam Victor von Doom, wódz Latverii, genialny wynalazca i czarownik. Wiele legend i opowieści krążyły o jego osobie, większość z nich mroziła krew w żyłach. Niewątpliwie był ostatnią osobą, której Luke chciałby zaufać, lecz wiele lat pracy nauczyło go jednego - jeżeli ma robotę do wykonania, to ona wchodzi na pierwszy plan, nawet, jeżeli po drodze będzie musiał sięgnąć po najbardziej plugawe środki.

Tak więc podczas jazdy windą Luke co chwila zerkał niepewnie na kompana, jak gdyby usiłując się przyzwyczaić do myśli, z kim przyszło mu współpracować. W głębi duszy przysiągł sobie jednak, że nie pozwoli, by cokolwiek stało się zakładnikowi. Śmierć osób trzecich była ostatnią z rzeczy, które potrzebował. Zwłaszcza, gdy przypominał sobie wzrok tamtego osieroconego dziecka z Times Square...

Tannenberg otrząsnął się dopiero wówczas, gdy winda zatrzymała się, a jej drzwi otworzyły się, by ukazać szalenie zaskakujący widok. Prawdziwą masakrę, w centrum której, niczym makabryczny artysta rozkoszujący się swoim widokiem stał kolosalny samuraj z dwoma ostrzami. Gdy skierował jedno z nich w stronę Luke'a i Dooma, Crusader mocniej zacisnął dłonie na swoich mieczach. Skierowane żądanie w ich stronę, wywołało u Luke'a nerwowy tik. Być może czekała ich walka.
- Nie jesteśmy Twoimi wrogami! - wypalił, nie ruszając się z miejsca. Bał się, że Doom mógłby skrzywdzić ich zakładnika i jeżeli mieli na to wpływ, to znacznie lepiej byłoby mieć tego kolosalnego samuraja za sojusznika, aniżeli za wroga. - Nikomu nie stanie się krzywda, jeżeli podzielimy się swoimi zamiarami! Rozlew krwi i walka to ostatnie, czego teraz potrzebujemy, więc na chwilę wyjaśnijmy sobie wszystko. - oznajmił spokojnym, wyuczonym tonem negocjatora, spuszczając miecze w dół, tym samym ukazując swoje pokojowe zamiary. Wiedział, że Doom ma swój plan, ale Crusader cały czas nie mógł się przezwyciężyć, by mu zaufać.

Tannenberg zmierzył mężczyznę długim spojrzeniem. Atmosfera zgęstniała, czas uciekał i być może niepotrzebnie tracili go teraz na tę rozmowę. Każda chwila, którą tracą na rozmowę z tym wojownikiem, kimkolwiek by on nie był, mogła utrudnić ich zadanie. Obok siebie miał Victora von Dooma, co do poczytalności którego Crusader miał pewne wątpliwości, z drugiej strony samuraja rodem wyciągniętego z filmów akcji klasy B, który swoją postawą również jedynie potwierdzał, że jeżeli będzie trzeba, to po prostu zacznie rozróbę.
- Wypuść go, nie mamy czasu - oznajmił Doomowi, po czym spojrzał na wojownika. Wiedział, że z osobnikiem takim jak Victor nie ma sensu przemawiać do wyższych wartości moralnych czy etycznych, bo najprawdopodobniej takowe dla niego nawet nie istnieją. Pragmatyczny argument w tej sytuacji wydawał się dużo bardziej na miejscu - A jeżeli nasze działania to akt terroryzmu, to Twoje nazwać możemy dziełem rzeźnika. Tylko czy naprawdę to cokolwiek zmienia? Wyglądasz mi na człowieka czynu i domyślam się, że nie jesteś tutaj bez powodu. Odejdźmy w swoją stronę, nie widzę powodów, dla których mielibyśmy wchodzić sobie wzajemnie w drogę - powiedział ostrożnie. Nie wykonywał żadnych gwałtownych ruchów, nie wyrywał też zakładnika z rąk swojego towarzysza. Liczył jedynie na to, że Doom zrozumie powagę sytuacji i istotę czasu, który im ucieka i wypuści niewinnego człowieka, a ich tajemniczy rywal doceni ten gest i odejdzie w swoją stronę. Nie oznaczało to bynajmniej, że Luke zaufał samurajowi, o nie. Był cały czas gotowy na odparowanie nagłego ataku lub unik, jeżeli tylko wróg wykona jakiś agresywny ruch.

Victor stał w miejscu czekając na reakcję strażnika, który... nie postąpił racjonalnie. Spośród dostępnych scenariuszy, ten, choć uwzględniany, zdecydowanie nie był faworytem Dooma. Tak czy siak sytuacja przedstawiała się jasno niczym ich cel. Victor w milczeniu zaciśniętą na ramieniu zakładnika ręką ruszył stosunkowo delikatnie w bok i w tył, zwalniając uchwyt. Wiązało się to z wypuszczeniem zakładnika, oczywiście takim, żeby go czasem przypadkiem nie zabić.

- Faktycznie zmarnowaliśmy dość czasu. - rzucił do swojego towarzysza tej wyprawy, następnie wolną już prawą dłonią wycelował w przeciwnika i... nie strzelił! Po prostu szedł przed siebie z wyciągniętą rękawicą. Samuraj nie był rozmowny, nie chciał też im nic powiedzieć o swoich zamiarach, ale jednego można było być pewnym: zabił im kilku strażników. To ułatwiło im zadanie, tak więc Victor powstrzymał się przed natychmiastową anihilacją potencjalnego zagrożenia.

Szedł prosto przed siebie, w głowie przewijały mu się obrazy, fotografie, plany budynku. Wiedział dokąd zmierza, najpierw do końca tego korytarza. Następnie gdzieś w okolicy wzroku powinni trafić na jakąś oznakę zarządu. Którędy dalej, byli już prawdopodobnie na odpowiednim piętrze, jak ciężko może być dalej?

Tak czy siak rękawica wyciągnięta niemalże pod kątem prostym, celował w tułów samuraja - najłatwiej będzie ewentualnie trafić. Chociaż miał szczerą nadzieję, że się dogadali a wtedy można będzie przejść dalej i ewentualnie wykończyć go w drodze powrotnej jeśli będzie czas i miejsce. Lepiej nie zostawiać świadków. Jeśli tamten wykona choćby najmniejszy ruch co do którego Victor będzie miał wątpliwości to nie waha się ani ułamka sekundy - odpala pocisk. Nie przyszli tu na pogaduszki tylko zabijać. Jeden w tą czy w tamtą nie zrobi różnicy.

Przemierzali korytarze by wreszcie stanąć przed wielkimi drzwiami, za którymi to... spotkali ich cel numer dwa: Norgrima. Szczęście czy pech? Właściwie trudno było orzec co Victor myślał o tej sytuacji, ale jednego można było być pewnym: był gotowy. Rozejrzał się szybko po okolicy zapamiętując cała scenerię, każde krzesło które stało nie tak jak powinno lub było przewrócone, każdy stolik, a nawet takie rzeczy jak wzorek na kafelkach. Jednym słowem: uwzględniał wszystko. Ich przeciwnicy stali naprzeciwko, urządzenia wbudowane w zbroję Dooma z dużą dokładnością oceniały dzielący ich dystans. Doom nim jeszcze wilk zniknął im z oczu opracował plan.

- Zajmij się strażnikiem a wilka zostaw mi. Trzymaj się blisko a jeśli Norgrim wkroczy do akcji to się przegrupujemy w środku. - rzucił szybko w stronę swojego towarzysza, tak by pozostała trójka go nie usłyszała. To tyle w kwestii wyjaśnień planu, jak zwykle nie mieli czasu. W międzyczasie Doom już włączał swoje skanery na podczerwień wykrywające między innymi źródła ciepła. Był przekonany, że w ten sposób zlokalizuje wilka, w końcu to maszyna. Stosunkowo duża, przegrzewająca się maszyna. W połączeniu z komputerem pokładowym oraz swoim ponadprzeciętnym intelektem starał się zlokalizować jak najszybciej cel.

Już wcześniej w głowie przypomniał sobie wszystkie informacje jakie posiadał o tym wilku, niewidzialność nieco go zaskoczyła. Znał jego rozmiary i już obliczał prawdopodobną trasę jego przemieszczania się. Jeśli go zauważy bez wahania odpala w jego stronę znany już i niezawodny wybuchowy pocisk mocy z prawej rękawicy. Jeśli natomiast nie będzie go wstanie zlokalizować przy pomocy skanerów podczerwieni to trzyma się blisko Luke'a i dokładnie bada otoczenie. Trzeba przyznać że zawalony przeróżnymi przedmiotami taras nie stanowił doskonałego placu do skradania się. Łatwo można było cokolwiek trącić i tym samym zdradzić swoją pozycję. Dodatkowo, jeśli wilk miałby wbudowany jakiś specjalny system chłodzący bądź maskujący go, to przesłaniając jakiś przedmiot, który takowego nie posiadał (stół, krzesło, ściana, Norgrim, cokolwiek) również zdradziłby swoją pozycję. Ale zaraz...

Victor doznał olśnienia. Podejrzewał, że najbardziej prawdopodobnym celem ataku tego wilka będzie właśnie jego towarzysz. I to z wielu powodów, między innymi nie miał on żadnego systemu umożliwiającego mu wykrycie wilka. Kiepsko też stał w kwestii obronnej, a przynajmniej kiepsko wypadał na tle metalowej zbroi Dooma wyposażonej dodatkowo w generatory pola siłowego i wiele innych bajerów. Ale czemu mieliby czekać na błąd AI wilka? Przecież wystarczy być tylko krok do przodu... Zaatakować wcześniej. Jeśli Doom do tej pory nie zlokalizował wilka (a wszystko trwało dosłownie chwilę, jako geniusz taktyczny i strategiczny przegląda wymyślone scenariusze niemal natychmiast i wybiera najlepszy) to celuje rękawicą w miejsce w którym z największym prawdopodobieństwem znajduje się wilk (oczywiście w granicach rozsądku i nie rozrywania na kawałki sojusznika). Po co? Otóż nie po to żeby go trafić na ślepo za pierwszym razem, ale zabieg ten poza efektowną eksplozją dostarczy kilku pożądanych efektów. Po pierwsze możliwe że odłamki podłoża odbiją się od niewidzialnego wroga zdradzając niezawodnie jego pozycję. Do tego po tym ataku temperatura powietrza ulegnie znacznemu wzrostowi, podczas gdy ich niewidzialny kolega robot będzie wystawioną jak na dłoni plamą zimna. Tak czy siak Victor już bezbłędnie powinien zlokalizować cel i poprawić tym razem dokładnie ze swojego wybuchowego pocisku mocy. Jeśli chyba to znowu.

Wspomnieć należy że pośród całej tej przemyślanej akcji Victor nie traci czujności. Wątpliwe żeby wilk na tyle szybko zdążył skrócić dzielący ich dystans, ale szarżujący strażnik mógł stanowić problem. To znaczy Luke powinien się nim zająć i w dużej mierze Victor polega na nim, ale obserwuje również Norgrima. Jeśliby coś kombinował to Victor zgodnie z planem wycofuje się do wnętrza budynku oczywiście używając pola siłowego bądź pocisków mocy jeśli zajdzie taka potrzeba.

Do tego starcia musiało dojść, prędzej czy później. Luke ścisnął miecze w dłoni mocniej, uważnie rozglądając się po otoczeniu. Najważniejszy cel, Norgrim, najwidoczniej na razie nie był zainteresowany walką, zamiast tego wolał wykorzystać swoich podwładnych. Wilk zniknął nagle, powodując u Luke'a szczególnie niemiłe uczucie zagrożenia, zaś strażnik ruszył przed siebie w dzikiej szarży. Crusader z pewną ulgą zanotował słowa towarzysza, który dokonał podziału obowiązków, lecz nie było czasu na odpowiedź. Wróg zaraz go dopadnie, więc Tannenberg jak najszybciej starał się przypomnieć sobie swoje spotkanie ze strażnikiem na dole. Spora zręczność i niesamowita siła, ale bardzo metodyczne, machinalne ataki. Europejski styl walki, dosyć zaskakujący zważywszy na to, jaką stylizację posiadał pancerz wojowników. Może to był zamierzony efekt - niech wróg spodziewa się precyzyjności i lekkości orientalnej szermierki, a zamiast tego dostanie siłę i agresywność rodem z Europy.

Wróg wykonał już swój pierwszy błąd - szarżował. Niemal każda lekcja szermierki zaczynała się od prostego "nie wykonuj ruchów pochopnie", "stopniowo zmniejszaj dystans do rywala", "czekaj na otwarcie, nie wymuszaj starcia". To dawało Tannenbergowi drobną przewagę. Oczywiście nadal nie lekceważył wroga, wiedział, do czego jest zdolny. Niemniej postanowił znów zastosować fortel, z którego skorzystał na dole - uderzeniem telekinetycznym "podciąć" nogi rywala, wymuszając potknięcie lub chociaż wypadnięcie z rytmu. Jeżeli się to uda, Tannenberg atakuje zajadle, licząc na zranienie wroga. Jeżeli nie, cały czas czeka na szarżującego wroga, by następnie zręcznym unikiem odskoczyć, wypuszczając jeden z mieczy z dłoni i za pomocą telekinezy wbić go w plecy rywala. Drugi jednak pozostaje w dłoni, na wypadek, gdyby coś poszło nie tak i konieczne było parowanie ciosów... albo obrona przed niewidzialnym wrogiem, który czekał na błąd Dooma i Crusadera.

Radość Crusadera z udanego uderzenia trwała krótko. Ogarnęła go euforia, jak gdyby chciał zakrzyknąć "a jednak Bóg krwawi!", jednakże wiedział, że nie może nawet na moment zaprzestać obrony i uśpić czujności. Wiedział, że nie ma sensu blokować uderzeń wroga - jest on obdarzony niesamowitą siłą i nawet, jeżeli Luke'owi uda się sparować cios, odbić go w inną stronę, to będzie to największy możliwy sukces. Gdyby jednak zwarli się w uścisku i zaczęli siłować na ostrza, losy Tannenberga byłyby policzone.

Gdy więc rywal zaatakował, Luke zanurkował pod ciosem, robiąc krok w bok. Starał się tak wymanewrować, by móc jednocześnie rzucić okiem na Norgrima. Cały czas obawiał się, że gdy odwróci się do niego plecami, to ten wykorzysta sytuację by zadać ukradkowy cios w plecy. Luke więc starał się w taki sposób wykonać unik, by poprawić nieco swoją pozycję. Jeżeli byłaby ku temu sposobność, podczas nurkującego uniku, stara się ciąć wroga po nogach. Nie było sensu wyprowadzać żadnych skomplikowanych uderzeń w sytuacji, w której w defensywie czekał na błąd rywala i postanowił wykorzystywać każdą nadarzającą się sytuację, by zaatakować nawet niespecjalnie wrażliwe punkty, jak właśnie nogi.

*Za mną...?* - przemknęło Victorowi przez głowę gdy usłyszał charakterystyczny dźwięk piły mechanicznej. Po chwili jego przypuszczenia już się ziściły a owa niebezpieczna broń zatopiła się w jego pancerzu. Doom był przez to podwójnie zaskoczony: nie dość, że wilk zaatakował jego zamiast Luke'a to jeszcze udało mu się z łatwością przebić przez tę niesamowitą zbroję. Po chwili wilk wylądował a gdy tylko Victor wreszcie go namierzył od razu skierował swoją prawą rękawicę w jego stronę i wystrzelił swój wybuchowy pocisk. Z takiej odległości wilk miał bardzo mało czasu na reakcję, jednak jeśliby mu się jakimś cudem udało to Doom ciągle miał drugą rękę wolną. Tak więc profilaktycznie skierował ją w miejsce, w którym powinien się znaleźć wilk po uniku i kolejny pocisk pomknął w tamtą stronę. Nawet jeśli żaden bezpośrednio by nie trafił, co wydawało się nieprawdopodobne, to z takiej odległości nawet fala uderzeniowa czy lecące odłamki powinny skutecznie dezaktywować tę podstępną kupę stali. Nikt sobie nie pogrywa z Victorem von Doomem, a już na pewno nie jakieś podrzędne roboty.

Kątem oka Doom jednak obserwował otoczenie, zawsze analiza otoczenia była kluczowym aspektem we wszelkiego rodzaju potyczkach: czy to tych małych, czy całych wojnach. Przede wszystkim: Norgrim, stał w miejscu niewzruszony? Dalej Luke i strażnik, tych pozostawił samych sobie, ale uważał czy czasem jego partner nie potrzebuje pomocy. Jeśliby się okazało, że wilk już leży sobie rozłożony na części to Victor kieruje się właśnie w stronę tej dwójki, by jak najszybciej wyeliminować strażnika i później zająć się ich celem numer dwa, zastępcą Sundownera, Norgrimem.

Krok w bok, miecz pewnie ściskany w garści, mięśnie napięte do granic możliwości, przygotowane do zadania ukradkowego ataku...


BUUUM!

Huk ogłuszył go natychmiast, w oczach zaświeciły dwa wielkie reflektory, a ziemię nagle ktoś podwinął spod nóg Crusadera. Zanim Luke zdążył zorientować się w tym, co się stało, ciężkie cielsko strażnika już spadało na jego wyprostowany miecz.

Zginę! mignęła mu rozpaczliwa myśl. Wybuch zapewne był jedną z pułapek, którą ktoś uaktywnił i Doom już nie żyje, a Luke'a zaraz dobije szarżujący na niego wróg! Oto jednak, gdy strażnik nabił się na jego ostrze, które przebiło gruby pancerz i sięgnęło głęboko w trzewia rywala, błysk tryumfu rozjaśnił oszołomiony wybuchem umysł mutanta. Czyli jednak udało się! Szczęście w nieszczęściu... aż do momentu, w którym wylądował na ziemi. Podłoga przywitała go z całą swoją surowością, twardością i bólem pleców, które nie były przygotowane na taki obrót spraw. Ułamek sekundy potem, dosłownie tuż obok upadł martwy strażnik. Padł na twarz, miecz Tannenberga pozostał w jego ciele i jedynie samo ostrze wystawało mu z pleców. Dla Crusadera oznaczało to tylko jedno - stracił miecz! A Norgrim zapewne nie będzie czekał na oklaski. Luke szybko stanął na nogi, chwytając oburącz miecz, gotów sparować każde uderzenie, które mogłoby na niego spaść. Szybko rozejrzał się wkoło, szukając zagrożenia. Nadal czuł potworny ból pleców, żar wybuchu na twarzy, a jego druga broń, zaufany, choć niezbyt standardowy miecz który otrzymał w prezencie w młodości, leżał tuż obok. Tannenberg musiałby jednak najpierw odwrócić ciało na plecy, by go wyciągnąć, a na to chyba nie było czasu. Luke nie prowokował na razie walki z Norgrimem, wolał przez chwilę stać w defensywnej pozie, by odeprzeć ewentualne ataki i poczekać, aż oszołamiający efekt wybuchu trochę złagodnieje.

Doom z pewną dozą zdziwienia zauważył, że walcząca para znalazła się nagle tak blisko wilka. Jednakże pocisk był już w locie, nie można go było w żaden sposób zatrzymać. I o ile Victor wiedział co go za chwilę czeka po eksplozji z takiej odległości o tyle pozostała trójka mogła się jedynie domyślać. O dziwo jednak wilk odskoczył w porę, trzeba mu było przyznać że miał dobrze zaprogramowaną analizę sytuacji i refleks. Po chwili jednak nastąpiła eksplozja i Doom przerwał te rozmyślania by trochę polatać i to dosłownie. Na szczęście jego zbroja przystosowana była i do tych celów, także po odrzucie spokojnie wymanewrował się w powietrzu i lekko, na tyle na ile lekko można lądować w takiej zbroi, wylądował.

Dalej rozejrzał się dookoła, gdzie jest wilk, który o dziwo już się nie chowa. *Czyżbym uszkodził mu jednak jakieś systemy maskujące?* - przemknęło mu w pierwszej chwili przez głowę. Później na jego towarzysza, który stał obok pokonanego strażnika, który w plecach miał jeden z mieczy Luke'a. Tak czy siak Victor najwidoczniej w swoim niszczącym lecz nieco opieszałym arsenale nie miał nic co mogłoby dosięgnąć wilka, poza... no właśnie. Teraz wilk i Luke powinni znajdować się dalej od siebie, wcześniej Doom nie chciał tego aktywować, bo wiedział że jest gdzieś blisko. Może nie aż tak blisko jak się okazało, ale w okolicy. Teraz jednak mógł sobie pozwolić. Po raz kolejny wniósł się w powietrze i zaszarżował na wilka (jeśli go widzi oczywiście). W locie oddaje kolejny strzał nie dając wilkowi szans, na np. zaatakowanie Luke'a. Zmuszając natomiast go do uskoku, a wtedy, jeśli Doom odpowiednio zmniejszy dystans aktywuje potężne wyładowanie elektryczne, które to powinno już uśpić wilka. a przynajmniej taki był plan. Miał nadzieję, że Luke znajduje się wystarczająco daleko.

Podczas swojej szarży Doom został powstrzymany dosłownie w połowie. Miał nadzieję, że Luke w tym czasie nie próżnuje. On sam już w tym momencie przeszedł do realizacji planu awaryjnego, który odbywał się daleko, daleko stąd w jego zamku w Latverii. Tak czy siak Victor nie mógł pozwolić by został ot tak ranny i nawet nie podziękować swojemu oprawcy. Co więc zamierzył w stosunku do wilka postanowił spełnić wobec Norgima. A więc jak tylko tamten zaatakował Victor w ramach obrony uaktywnia swoje porażenie prądem. Potężne wyładowanie rozbiegło się z całej zbroi Dooma we wszystkich kierunkach na niewielką odległość, ale w zamierzeniu wystarczającą, żeby sięgnąć Norgrima. Po tej akcji Doom odskakuje w tył, aby zyskać na czasie.

W tym samym czasie kolejne dwa roboty czekające w kapsułach teleportacyjnych już dostały co powinny. A więc pojawiły się obok Dooma, każdy wyposażony w inne gadżety Dooma, których miał mnóstwo na różne okazje. Po pierwsze: jeden miał strzykawkę z jakąś dziwną, błękitną, niemalże przezroczystą substancją, którą od razu zaaplikował w zranione miejsce swojego twórcy. Można było usłyszeć cichy syk który wydziera się z ust władcy Latverii, lecz już po chwili gołym okiem widać było że substancja zaczęła działać. Krwawienie ustawało, a rana zaczynała się zasklepiać.
*Na szczęście nie zostały trafione żadne organy* - przemknęło mu przez głowę i uświadomił sobie, że może warto by zacząć pracować również nad tą dziedziną wiedzy... Ale mniejsza o to na razie.
Drugi z robotów wyrzucił trzymane w garści 3 kulki, niewielkich rozmiarów. Metal odbił się cichym echem od podłoża i zniknął obecnym z oczu roztaczając się na wszystkie strony. Co to było? Sfery sonarowe: małe, lecz zmyślne urządzenia które emitują niewykrywalne dla człowieka ultradźwięki. Te zaś odbijane od wszystkiego w okolicy wracają z powrotem dając dokładny obraz otoczenia, transmitowany na żywo do ekranów zamontowanych w zbroi Dooma. Po co to? Żeby zlokalizować raz na zawsze tego wilczka. Co prawda urządzenia te były obarczone pewnym błędem, jednakże zastosowanie aż trzech powinno dać jasny obraz tego, gdzie się ukrywa nasz nieśmiały kolega z piłą.

Natychmiast po zaaplikowaniu pierwszej pomocy i rozrzuceniu kulek oba roboty sięgają po karabiny laserowe i otwierają ogień zaporowy w kierunku Norgrima. Dzięki temu Victor będzie miał czas pobawić się ze zlokalizowanym wilkiem, a Luke... Luke zrobić co tam zamierza. A więc ostrzał Norgrima i pociski wybuchowe (kolejne, ostrożnie z dala od swoich) w kierunku wilka. W końcu któryś go trafi, Doom wykorzystuje obie rękawice i zdolność lotu do swobodnego poruszania się i zasypywania wilka pociskami.

Niech to szlag! Norgrim najwidoczniej nie był zainteresowany honorowym pojedynkiem i zamiast zaatakować Crusadera, skupił się na Doomie! To nie było najlepsze rozwiązanie, Tannenberg postanowił więc działać. Na początek chciał odzyskać swój miecz z ciała martwego strażnika. Przyjrzał się też broni pokonanego rywala. Jeżeli tylko byłoby to możliwe i broń nie ważyłaby nie wiadomo ile, Luke unosi ją w górę za pomocą telekinezy i miota w kierunku jednego z wrogów - Norgrima lub Wilka, którykolwiek z nich będzie łatwiejszym celem i tak, by ewentualnie nie zranić Dooma. Trzymał się z dala od swojego sojusznika, bowiem znając jego upodobania do wybuchów i eksplozji, próba zwarcia się z którymś z przeciwników może zakończyć się przypieczeniem Tannenberga. Jeżeli jeszcze inne części pancerza zostały odłączone od zbroi pokonanego wroga, Luke używa również ich, by takimi telekinetycznymi pociskami rozproszyć uwagę rywali.

Wszystko szło zgodnie z planem, aż do czasu kolejnego natarcia Norgrima. Victor realizował zamierzone cele, lecz przeciwnik wydawał się znudzony patrzeniem i czekaniem... Następnie skończyło się to bardzo szybko i bardzo niedobrze dla Dooma: oba roboty unieszkodliwione i on sam znowu poważnie ranny. Odruchowo aktywował swoje pole ochronne, aby chociaż przez chwilę być bezpiecznym od śmiercionośnych ataków Norgrima. W tym samym czasie kolejne przygotowane roboty zostały przyzwane: tym razem nie były to jednak Servo-Guardy lecz Invincible Robots. Do tego jeden z nich trzymał kolejną strzykawkę, tym razem jednak z inną zawartością. Był to środek służący do znieczulenia miejscowego.

Jeden z robotów od razu zaaplikował substancję swojemu władcy wstrzykując ją w miejsce powyżej zranionego kolana. Victor poczuł tylko lekkie mrowienie a po chwili błogą ulgę. Następnie ten sam robot wyciągnął ostrze które tkwiło w kolanie Victora i wyposażony w ten oręż stanął między Doomem a Norgrimem. Drugi z robotów wyposażony w karabin laserowy tego samego typu co jego poprzednicy stał nieco z tyłu za robotem z mieczem. Obaj gotowi do obrony swojego właściciela czekali aż ten dezaktywuje pole siłowe które odgradzało ich trójkę od Norgrima. Victor w tym czasie wyzwolony od niepożądanych doznań związanych z poharatanym kolanem już obmyślał kolejne kroki. Nie miał zamiaru się jeszcze wycofywać. Pierwsze co zrobił to usztywnił mechanizm zbroi osłaniający zranione kolano. Miało to zapobiec niepotrzebnemu i szkodliwemu przesuwaniu się bezwładnej w chwili obecnej koniczyny. Nie stanowiło to jednak dla Victora większego problemu - w końcu kopnięcia to i tak nie jego specjalność. Jego specjalnością natomiast jest technologia: to dzięki niej mógł teraz wznieść się w powietrze nawet z bezwładną, usztywnioną przez zbroję nogą. Nie miał zamiaru walczyć chciał się tylko odsunąć od zagrożenia i przegrupować z Lukiem (Luke'iem?).

*Przeklęty Norgrim, jak tak dalej pójdzie nie będę mógł kontynuować zadania. Trzeba go szybko wyeliminować i później namierzyć Sundownera.* - kalkulował chłodno sytuację. Wiedział co trzeba zrobić, specjalnie ściągnął tu wyszkolone do tego typu zadań roboty. Teraz tylko spokojnie realizować plan. Dezaktywował pole siłowe i sam zgodnie z planem odleciał w kierunku Luke'a. Dokładnie w tym momencie, a nawet nieco wcześniej roboty już ruszyły na Norgrima. Jeden z mieczem odpowiednio skierował się do walki bezpośredniej, drugi zataczając łuk starał się wyjść na czystą pozycję do oddania strzału. Warto nadmienić że te roboty są stworzone do celów walki i eksterminacji. Do tego potrafią ze sobą współpracować i to na o wiele wyższym poziomie niż chociażby ludzie - bo czyż ludzie potrafią sobie czytać w myślach? Co to oznacza? Każda ich akcja, każdy ruch są skoordynowane w niewyobrażalnym stopniu. Nawet pocisk laserowy wystrzelony przez jednego, może być tak wycelowany, że drugi nie widząc go będzie w stanie go uniknąć. Bezbłędne kalkulacje mikroprocesorów w połączeniu z ich zdolnościami bojowymi i możliwością natychmiastowej wymiany informacji czyniły z nich doskonałych zabójców, którym na prawdę niewielu zdołało się oprzeć.

A więc jeden robot z mieczem przechodzi do bezpośredniego starcia. Już w międzyczasie został uaktualniony na styl walki i zachowania Norgrima. Stara się przewidzieć najbardziej prawdopodobne zachowania, nawet na kilka kroków wprzód i odpowiednio reagować. Właściwie jego głównym celem jest zajęcie Norgrima na jak najdłuższy okres czasu by drugi robot mógł go bez przeszkód ostrzelać. Nie znaczy to jednak, że tylko ma zamiar parować ciosy, co może nie do końca by mu się udało. W myśl zasady że najlepszą obroną jest atak wyprowadza najpierw zwyczajne cięcie z lewej strony (tutaj ujawnia się kolejna przewaga robotów nad większością ludzi, zaprogramowane na każdą sytuację, nie ma dla nich znaczenia dłoń która dzierży oręż - zawsze tak samo silni i skuteczni). Następnie stara się ciągle znajdować w zwarciu, by nie dać Norgrimowi szans na wyprowadzenie jakiegoś potężnego uderzenia z zamachu czy czegokolwiek takiego - po prostu wyprzedza te powolne ataki. Stara się nie wykonywać ryzykownych pchnięć i w odpowiednim momencie odskakuje do tyłu ze skoordynowanym ostrzałem drugiego robota.

Victor skupiony na obmyślaniu kolejnych strategii w tej nieciekawej sytuacji na chwilę zapomniał o swoim towarzyszu, którego imienia nie pamiętał? Prawdopodobnie się sobie nie przedstawili – tak było widocznie lepiej dla obu stron. Tak czy siak o jego obecności przypomniał Doomowi odgłos włączanej piły za plecami. Przez ułamek sekundy przemknęła mu przez umysł wizja kolejnego zranienia przez wilka, jak jeszcze niedawno. Wydarzyło się jednak coś o wiele gorszego, gdy Victor się wznosił i odwrócił wzrok w tamtą stronę zobaczył akurat Luke’a, który dosłownie rozbryzgiwał się po najbliższej okolicy, tryskająca krew zalewała płytki i jeszcze wzniesioną osłonę Dooma.

Victor pomimo swojego usposobienia i przeszłości ze zdziwieniem patrzył na rozgrywającą się scenę. W końcu stracił swojego jedynego sojusznika na tej wyprawie. Jedna niespodzianka goniła  drugą, gdyż kolejny wysłany robot został rozerwany na kawałki, a chwilę później Norgrim swoim ostrzem odbijał wystrzeliwane w niego pociski laserowe.

*Niemożliwe!* - stwierdził w myślach, podczas gdy uświadamiał sobie, że jego opcje powoli się kończyły. Ledwo unoszący się w powietrzu z poważnie zranionym kolanem i innymi pomniejszymi ranami – sytuacja zdawała się przeradzać w tę „beznadziejną”. A gdy ostatni robot również podzielił los swoich poprzedników należało pozbyć się złudzeń. Lewitujący Doom rozważał wszystkie pozostałe mu opcje i już wiedział że pozostała mu jedynie ucieczka.
Przez chwilę spojrzenia Victora i Norgrima się skrzyżowały, a następnie padły pierwsze i wywołujące piorunujące wrażenie słowa tego drugiego: „Uciekaj, póki jeszcze możesz. Victorze von Doom.”.

*Jak to możliwe? Skąd zna moją tożsamość? Czy to przez roboty…?* - właściwie to ta umiejętność przyzywania tutaj tych wyszkolonych robotów mogła wzbudzać podejrzenia i jeśli ktoś słyszał o Victorze von Doomie, władcy Latverii mógł powiązać te fakty i podejrzewać z kim ma do czynienia. Tak, to całkiem logiczne. Po chwili przeciwnicy zrobili krok do przodu, a Victor wiedział, że nie zostało mu wiele czasu.

- To jeszcze nie koniec! – krzyknął w ich stronę, nim zdążyli doprowadzić tę sprawę do końca. Wykorzystał zamontowane w swojej zbroi urządzenie namiarowo-teleportacyjne i podobnie jak roboty wcześniej przenoszone były do niego, tak teraz on przeniósł się do zapasowej kabiny teleportacyjnej w swoim zamku. Nie można powiedzieć że był zaskoczony wynikiem ich poczynań, szturmowanie we dwójkę takiej fortecy jaką była siedziba Świtu z pewnością nie należało do spacerków. Z drugiej strony zastanawiał się co działo się z tajemniczym „Drakonem”, czy był tam razem z nimi wykonując jakąś swoją część roboty? A może ich zostawił? No i ten dziwny samuraj wyżynający strażników Świtu niczym świnie, w dodatku bez trudu! Pozostawało jeszcze wiele pytań i Victor wiedział, że nie może odpuścić. Znali jego tożsamość – trzeba będzie tu wrócić z armią, nim oni przyjdą po niego.

[zt]

Zaśmiała się cicho z uwagi Groula. Widać  wilk był lubiany nie mniej przez innych jak przez nią. W jakiś dziwny sposób ją to cieszyło, choć nawet na myśl jej nie przyszło, ze mogło by być inaczej. Oznaczało to tylko tyle, że przez ten krótki czas zdążyła dość silnie przywiązać się do wilka, co wcale nie było dla niej jakoś szczególnie dziwne. Niestety, dla niej, szybko się przywiązywała emocjonalnie.
Amelia nie przejmowała się Maro, właściwie tak otwarcie podeszła do Księcia  poniekąd dlatego, żeby jego przyboczny zobaczył, że nie stanowi dla jego pana zagrożenia, a wręcz przeciwnie. Oczywiście wyłapała ruch ręki złotołuskiego i w duchu uśmiechnęła się do siebie. Jej ruch miał dwa powody. Po pierwsze nie chciała by szarołuski robił problemy z tego, ze zachowuje się tak a nie inaczej czyli po prostu bardzo swobodnie, względem jego pana. Po drugie Maro musiał jej w pełni ufać na każdym polu jeśli mieli wspólnie wypełnić tak ważną misję. Potrafiła szybko dostosować się do sytuacji, ale nie miała najmniejszego zamiaru się zmieniać.
-Tak?  A jak jeśli można spytać?
Uśmiechnęła się do Księcia, gdy ten zaczął bawić się kosmykami jej włosów.
- Całkiem nieźle umiem sobie radzić sama. Odciążyć kark zmniejszając różnice wysokości, ale szkoda mi na to energii. Ale pomoc zawsze mile widziana
Mówiąc to obróciła się lekko i spojrzała na Maro z uśmiechem.
Ich rozmowę przerwały szybkie i dość głośne kroki zbliżające się ku nim. Amelia obróciła się w stronę źródła dźwięku i nie potrafiła powstrzymać śmiechu.
-Idzie wilczy arsenał
Skomentowała ze śmiechem. Wilk był obładowany, może funkcjonalnie, ale wciąż, bronią. Od stup do głów- istny arsenał.
-Więcej tego nie miałeś?
Spytała z szerokim uśmiechem,gdy wilk znalazł się już przy nich. Może i trochę przesadzała, Nat był uzbrojony całkowicie prawidłowo i funkcjonalnie. Nic nie krępowało jego ruchów, a całe ciało był dobrze osłonione, komunikacja zapewniona, broń pod ręką, nie za dużo i nie za mało. Żołnierz doskonały. Ona po prostu lubiła dokuczać, tym których darzyła sympatią.Wyciągnęła rękę i delikatnie podrapała wilka za uszkiem. Ot tak. Bo miała na to akurat ochotę.
W statku siadła koło wilka i uważnie wysłuchała informacji na temat broni, którą jej podał. Pistolet nie różnił się niczym właściwie od znanej jej broni, przynajmniej w zakresie użytkowania. Pierwsze co zrobiła to dokładne sprawdzenie broni. Mogło to z zewnątrz wyglądać nieco komicznie. Na początku szczegółowo obejrzała pistolet, przyglądając się jego budowie, wmontowanym zabezpieczeniom, długości lufy, profilowi rączki, oceniając przy tym materiał z jakiej został wykonany. Później przez chwilę ważyła broń w dłoni, najpierw prawej później lewej, by po chwili sprawdzać jak broń leży w jej dłoni. Chwyciła pistolet i wycelowała przed siebie trzymając go w prawej ręce, a asekurując prawą, a późnej na odwrót.Na koniec schowała pistolet w dogodnym miejscu, czyli w okolicy biodra, tylko po to by w mgnieniu oka wyciągnąć go stamtąd i znów wycelować przed siebie. Jeśli ktoś by ją w tym momencie obserwował, zauważył by tylko, że w jednej chwili siedzi sobie z bronią ukrytą pod kurtką, by już w następnej trzymać ją przed sobą jakby chciała strzelić. Oczywiście strzelenie podczas tego sprawdzania nie wchodziło w grę. Amelia wiedziała co robi, jak trzymać broń i jak się z nią obchodzić. Bez jej intencji pistolet na pewno nie wystrzeli. Co też dobry obserwator znający się na strzelaniu mógł zauważyć.
Po niedługiej podróży, a przynajmniej dużo krótszej niż się spodziewała, wylądowali na jakiejś wyspie. Amelia ciekawie się rozejrzała  najpierw po okolicy, jakby w ogóle nie zauważyła osobników na niej się znajdujących, a dopiero później podchodząc  bliżej przyjrzała się każdemu po kolei. Nie znała żadnego z nich, ale coś jej mówiło, że z niektórymi polubi się mniej niż z pozostałymi.  Nie wiedzieć czemu lamparcica jakoś nieszczególnie przypadła jej do gustu, kiwnęła jej tylko głową na przywitanie. Może to zwyczajna damska rywalizacja? Kto to tam wie...Przerośnięty Lis wywoływał w niej dość dziwne uczucie którego nie potrafiła jak na razie zinterpretować , a ze nie miała teraz na to czasu, to  zostawiła sobie rozmyślania na później, obdarzając go jedynie ciepłym uśmiechem. Szerzej uśmiechnęła się za to do białego wilka,który zwyczajnie skojarzył się jej z nią samą pod wilczą postacią. Jej uwagę na dłużej przyciągnęli wąż i ryba, oczywiście wielcy. Byli i inni, ale jakoś  nie zwrócili jej uwagi na dłużej i obdarzyła ich swoim firmowym serdecznym uśmiechem.
Kompania szybko podzieliła się na kilka mniejszych grup, z których każda zajęła się czym innym.
Gdy wszyscy się rozeszli Amelia została i poczekała aż uformują się pełne grupy. Początkowo chciała podejść do Księcia bo widziała przed nim mapę i już nawet ruszyła w jego stronę, ale po chwili doszła do wniosku, ze nie będzie się nieproszona wtrącać w dowództwo. Jakby nie było tu była żołnierzem. Zrobiła więc wręcz teatralny zwrot w tył , zatrzymując się w pół kroku, zamaszystym ruchem krzyżując nogi i obracając się  w ten sposób, ze stanęła tyłem do namiotu, a przodem do “ kółka plotkarskiego" rozkrzyżowując przy tym nogi, Zrobiła krok w przód i jak stała tak usiadła.
-Dobra panowie… teraz któryś miły powie mi kto tu jest kto.
Zakomunikowała z uśmiechem. Chciała już działać, ale najpierw musiała się dowiedzieć kim są ci wszyscy tutaj, kto ma jaką pozycję, przed kim chylić głowę i wiać, a do kogo może podejść i głaskać do woli bez obawy utraty ręki. W skrócie- najpierw informacje, potem działanie. A jakoś nie specjalnie chciało jej się ryzykować,  że ktoś na nią zacznie warczeć, gdy podejdzie spytać “ a ty to kto?”

Lis odruchowo zerknął w bok kiedy jego łokieć został pociągnięty, a ręka ściągnięta w dół. Oczywiście wcześniej zanotował spojrzenie zielonego, które nie emanowało aprobatą. A więc ten gest też się różnił… no nic człowiek, a raczej lis uczy się na błędach. Zresztą o co chodziło wyjaśniła Kerrija. Z jednej strony był to inny gest, jednak z drugiej miał pewną cechę wspólną z tym ziemskim. Nie każdy ten gest musiał zaakceptować, dlatego chociażby był zwyczaj że osoba wyżej pierwsza wystawiała rękę lub zwyczajnie osoba starsza.
- Jeszcze nie zdążyłem poznać na nowo wszystkich naszych zwyczajów, tak więc wybacz – powiedział do zwiadowcy i podziękował skinieniem głowy Kerriji, że nieco rozjaśniła mu sytuacji. Wrócił wzrokiem po chwili do swojego rozmówcy, który wspomniał o taryfie ulgowej – Taryfa ulgowa? Nie oczekuję tego. Chcę wrócić do bycia tym kim byłem – więzi rodzinne mogą pomóc w wielu sytuacjach, ale nie można cały czas na nich polegać. Trzeba rozwinąć samemu skrzydła by być silnym, dlatego Rhoshan nie chciał w każdej sprawie na kimś innym. Musiał być też samodzielny i dać sobie samemu radę kiedy sytuacja będzie tego wymagała. Nie chodziło o to, że chce być w pełni indywidualny, ale że chce mieć też trochę własnej siły by dodać potem tą siłę do jedności jaką była drużyna. Był dumny z tego, że Akarynth jest jego ojcem, ale jak to dzieci mają on chce osiągnąć też coś samemu by ojciec mógł być z niego dumny.
Wysłuchał opisu tego z czym mają się mierzyć. Byli to ludzie wyposażeni i przygotowani do zabijania istot nadnaturalnych. Na samo sformułowanie, że są to ludzie których tak bardzo nie trawił i którym będzie można przetrzepać skórę zrobiło mu się jakoś tak ciepło na sercu. Jednak to nie były byle jakie płotki. Złapali Auriela… kim on tak właściwie był? Chciał Rhoshan zapytać, ale Kerrija uprzedziła jego pytanie. Jak widać ludzie porwali się na densorińską rodzinę królewską, a to nie wróżyło im dobrego losu. Prawdopodobnie w ramach kary kilkanaście głów potoczy się po posadzce.
Zresztą właśnie zwiadowca wypunktował lepsze pytanie. Dlaczego Auriel tutaj był? Przecież następca do tronu nie powinien udawać się w miejsca, gdzie prowadzone są jakiekolwiek niebezpieczne operacje! Co więcej wilk miał też rację co do kary jaka spotka ich jeśli zawiodą. Tak, trzeba będzie być bardzo ostrożnym by czegoś nie zepsuć. To było być albo nie być dla lisa oraz reszty załogi tak naprawdę. Honor stał tutaj na szali, a oni jako elita nie powinni dopuścić do niepowodzenia misji.
Lis z zaciekawieniem obserwował co wilk robi. Wyglądało jakby operował na jakiejś klawiaturze. Po chwili zielony błysk przeniósł ich w jakieś miejsce.
Dotarli na wyspę, która była w pobliżu ogromnej budowli na pewno budowanej przez człowieka. Z daleka wyglądało to jak coś pokroju przepchanego bajerami Stark Tower. Zresztą Rhoshan kiedy był jeszcze w ciele Antharasa parę razy widział w telewizji tego nadętego miliardera. Nie zdziwiłby się, gdyby osoba z podobnym ego budowała to miejsce. Zapewne jakoś drużyna była ukrywana, by wróg się nie zorientował że przyszli z odsieczą. Chwilę później pojawili się pierwsi goście na ten bal jakim będzie odbicie zakładników. Kiedy na miejsce przybył biały wilk o złotych ślepiach Rhoshan przywitał się z nim ukłonem. Nie kłaniał się w pas, a raczej takim skinięciem głowy na powitanie. Oczywiście jeśli ktoś podszedł i witał się to Rhoshan również to robił, a poza tym to zwyczajnie zaoferował swoją pomoc w rozbiciu obozowiska kiedy tamci zaczęli to robić.
Po kilkunastu minutach przybyli kolejni goście. Smoki, wilk oraz… człowiek? Kiedy to zobaczył od razu poczuł nieco niechęci. W końcu to człowiek lisa więził, więc dlaczego ma ich niby lubić? Powoli zapadał zmrok, a lis próbował się uspokoić. Musiał odgonić złe myśli, w końcu po co człowiek na akcji przeciw ludziom? Przecież swojej rasy nie powinna wydać chyba? Tak czy siak, będzie na nią uważał bo coś mu tu nie gra. O ile wytłumaczenie w wypadku tamtego bogacza dał radę przyjąć do wiadomości, o tyle kooperacji z człowiekiem nie za bardzo. Chwilę odetchnął i skierował wzrok na obozowisko, które podzieliło się na 3 grupy. Przed akcją jeszcze trochę czasu miał, więc można parę osób poznać. W końcu trzeba wiedzieć z kim się pracuje. Pierwsza grupa wyglądała jakby prowadziła naradę taktyczną. Tam Rhoshan raczej się mało przyda, a oni i tak przedstawią to grupie. Druga grupa obserwowała hotel. Jako, że do grupy numer 3 dosiadła się kobieta, która z niewiadomych powodów na początku obdarzyła lisa uśmiechem (który zignorował i zwyczajnie kiwnął głową na przywitanie jak pozostałym, którzy się witali) wybrał opcje numer dwa. Podszedł do nich i przykucnął sobie także obserwując hotel przez kilka chwil.
- Wygląda na to, że szykuje się niezła rozróba. Nie sądzicie, że wielkość tego miejsca jest pomnikiem nadętego ludzkiego ego? – zapytał nieco żartem, by rozluźnić atmosferę – Szykuje się ciężka przeprawa nie sądzicie? W końcu do dyspozycji mamy całkiem spore siły – ruchem głowy wskazał na grupę 1 i 3 – Mam tylko nadzieję, że nic się naszemu nie stało – powiedział i na moment odszedł. Zdecydował się zaryzykować i podejść do grupy numer 3, kiedy już usłyszał odpowiedzi od grupy numer 2. Oczywiście zanim odszedł rzucił „idę się poznać z resztą. Może ktoś jeszcze mnie z przeszłości kojarzy”. Kiedy podszedł do grupy plotkującej przywitał się i przysiadł. Chciał nieco poznać każdego, dlatego też wsłuchiwał się w rozmowy. Na człowieka raczej patrzył tak niechętnie, jak na coś… gorszego.