Sonoran Desert

Mogło to tak wyglądać dla osoby postronnej, że łowca sam chciał się pobić. Ślad jaki został po jego własnej pięści byłby widoczny, gdyby nie maska, którą nosił. Swoją dziwną pozycją chciał pewnie przestraszyć łowcę ukazując swoje pazury. Antharas już nie takie rzeczy widział i nie na takie polował. Ta zwierzyna jednak chciała z nim gadać, a to jest niespotykane. Musiał być bardzo słaby, albo bardzo pewny siebie, że z nim wygra. Może nawet miał sporo racji.
Antharas: Zatem po co przybyłeś? Na piknik pośrodku pustyni? - zadrwił z niego próbując prowokacji. Prawda jest taka, że w tym momencie może przegrać osoba, która jako pierwsza wykona ruch i opuści bezpieczną pozycję obronną.
Jack: E tam, pewnie jakieś stworzonko się odłączyło od stadka. Widzisz przecież, że wygląda na młodego, bo nie jest jakiś wielgachny ani obrośnięty twardszymi łuskami - dorzucił innym głosem.
Antharas: Mówiłem, żebyś się nie wtrącał kupo futra. Nie masz tu władzy, a poza tym skąd tyle wiesz co?
Jack: Jak tam sobie, chcesz ale jak wbije Ci pazury w dupsko to nie przychodź z płaczem do mnie. Znaczy nie przyjdziesz, bo ja sobie to ciało wezmę i sam się zabawię - spojrzał na smoka, wyszczerzając kły. Chwilowo Anth walczył o kontrolę nad sobą - No to jak Cię zwą jaszczurko? Mnie zwą Jack The Ripper, a tą fujarę z którą gadałeś przed chwilą Antharas - zaczął obchodzić go po okręgu, ciągnąc miecz za sobą. Miecz istotnie wzmacniał wpływy Rippera, a sytuacja w której może dojść do konfrontacji była... jeszcze bardziej stymulująca. Jednak w pewnym momencie zatrzymał się, podniósł miecz siłując się zapewne z własną ręką i ścisnął ostrze. Poleciało trochę krwi, jednak otrzeźwiał a skoro chwilę był w formie Rippera to ręka się momentalnie zagoiła.
Araghast: Dobra wróciłem chyba na stałe teraz - spojrzał kątem oka na swoją rękę. W sumie to był jeden z lepszych sposobów, aby go przegnać ale nie zawsze działał. Łowca miał czasem uchybienia w psychice i od czasu do czasu musiał kogoś zabić, żeby zaspokoić swoje żądze. W innym wypadku działo się to co działo. Smok musiał mieć pewnie niezłą zagwostkę co ma przed sobą, a raczej kogo. Łowca oczyścił swój umysł i był w luźnej pozycji obronnej obserwując ruchy smoka. Jeden błąd i może to się źle skończyć dla któregoś z nich. Mowa to oczywiście o Jack'u albo Antharasie, bo smok na pewno słaby nie był. Tutaj potrzebna by była szybkość i zwinność, a w tym Antharas przewyższał Rippera.

Bestia nie dała się tak łatwo zmanipulować i sprowokować, co świadczyło o jego inteligencji wykraczającej ponad przeciętnego Amerykanina konsumującego burgery. To już coś, w końcu nie każda jaszczurka gada, a ten wyglądał na inteligentniejszego niż jakiś tam gekon. W legendach może było to ziarnko prawdy, że one są inteligentne. Nad Antharasem pewnie nikt by nie zapłakał bo nie ma kto za nim płakać, raczej z jego śmierci cieszyłoby się wielu i urządzili mu na pogrzebie imprezkę. Może jego asystent byłby smutny bo w końcu skończyłyby się premie i zarząd przejąłby firmę.
Udawanie specjalisty było celowym zabiegiem Rippera, miało to na celu sprawdzenie reakcji smoka na informację. Jeśli się przestraszyłby to wtedy wiadomo, że łuski są miękkie, jeśli obstawał tak jak teraz znaczy, że nie łatwo pójdzie. No i w końcu Jack znał jego imię, którego Antharas jak sam się nie zapyta nie pozna. Imię jak z jakiejś książki fantasy i nawet pasujące.
O kosmosie i jakiś federacjach łowca mało wiedział, a właściwie tyle co nic. Stąpał raczej przy ziemi i pakował za kratki przestępców albo zwyczajnie ich zabijał. Zależy na co miał humor, bo czasem zostawiał przestępców samym sobie dając im możliwość, żeby sami wymierzali sobie sprawiedliwość. Oczywiście zwycięzcę potem zabijał najmniej boleśnie.
Antharas: Więc jak Cię zwą jaszczurko? O ile jakieś imiona wam... nadają w stadzie - zapytał stojąc. Mógł wyjść w sumie teraz na totalnego kretyna, bo przecież on mu to przed chwilą powiedział. Jednak nie wiedział tego, że wiedza Antha i wiedza jego alter ego to dwie różne rzeczy. Oj ile razy go bolał ten fakt, jednak teraz na szczęście Jack nie wyłaził już. Uspokoił się, a ostrze zaczerpnęło trochę krwi i też było spokojniejsze.
Antharas: Nie mów mi tylko, że wyskoczyłeś z tamtego portalu tak przypadkiem, bo ktoś Cię do niego wepchnął albo nacisnąłeś jakiś guzik przypadkiem - stał na luźnych nogach, jednak nie tracił czujności. Coś tu było nie tak, bo z dupy nie pojawiają się smoki pośrodku pustyni - Wiesz w ogóle gdzie jesteś?

Myślał, że tym wywyższeniem się że niby stado cywilizacyjnie zaszło dalej jakoś go obrazi? Niby mógł się wcześniej przedstawić, a Anth tego nie zanotował jako, że Jack był u sterów, a ta gnida raczej nie dzieliła się informacjami. Zastanawiał się jaki kaganiec by na tamtego lisa założyć? Może środki uspokajające? Nie, bo to jeszcze by otępiło samego łowcę... to może jakaś terapia? Nie, bo psycholog oszaleje.
Antharas: Ach tak... dobrze wiedzieć. Stadko zaszło na tyle daleko, że wysłało kogoś na absolutne zadupie, w dodatku w pojedynkę. A może jest ku temu jakiś plan większy? Whatever - pokręcił mieczem w powietrzu, wbił go w ziemię i oparł się o niego jak dżentelmen o laskę. Zawsze chciał zrobić przed przeciwnikiem taką pozę, chociaż nie było mu to dane, bo zwykle zaraz po tym się przeciwnik na niego rzucał, albo strzelał.
Następnie doczekał się odpowiedzi na swoje pytanie. W sumie po prostu wtedy strzelał z tamtą opcją, ale nie mógł się powstrzymać i parsknął śmiechem. Wizja tego, że smok dał się zrobić w balona i dał się wepchnąć w portal była przekomiczna. Prawie jak postać w kreskówce dla dzieci, która próbuje kogoś dorwać i sama wpada w tarapaty.
Antharas:Przepraszam, ale wizja wpychanego do portalu wielkoluda mnie rozbawiła. Wiesz to tak jakby ktoś wepchnął cię do portalu robiąc Cię w wała po całości - poprawił maskę - w każdym razie jesteś... na pustyni Sonoran. Gawędzisz sobie tu o ze mną, jednym z bardziej bezwzględnych jakby to nazwać... a mścicieli z ramienia sprawiedliwości, etc. etc. W skrócie poluje i zabijam to co złe. - troszkę z tym przesadził, bo w końcu był tylko poczciwym łowcą który czyści świat z plugastwa, jakim są przestępcy. No a Jack czyścił świat z rozpustnic i często niewinnych ludzi.

Antharas: Pewnie tak, chociaż mnie zdarza się urosnąć jak ten drugi jest u sterów tak z... 10 centymetrów - pokazał ręką ile mniej więcej to jest. Raz zdarzyło mu się słyszeć relację świadka, który go widział w postaci bestii. Na szczęście świadek go wtedy nie poznał ale zdołał wydobyć z niego informację, że w postaci Rippera, rośnie tak z 10 cm wzwyż i troszkę wszerz.
Smok rozglądał się po pustyni, która w sumie według łowcy też była jakimś w pewnym sensie urokliwym miejsce. Cicho, spokojnie, piasek, słońce... zatrudnię przy betoniarce... ekhem, znaczy się piasek, słońce, zwierzyna. Dało się tu przeżyć, chociażby wodę można brać z kaktusów, które ją magazynują. Trzeba wiedzieć tylko z których.
Antharas: A i owszem, to jest Ziemia. Swoją drogą jakim cudem się rozumiemy? No wiesz, ja jestem człowiekiem a ty jaszczurką i nie powinniśmy mieć teoretycznie wspólnego języka. - zaciekawiła go ta kwestia, jakim cudem gadają tak sobie i rozumieją się. W końcu stworzenie zapewne z kij wie jak daleka nie powinno znać ich języka.
Dalsze pytanie zbiło go troszkę z tropu, bo słowo egzekutor kojarzyło mu się z angielskim execution, czyli egzekucja, a dalej idąc z katem. W pewnym sensie można go było uznać za kata, ale nie do końca zarazem. To bardziej skomplikowana sprawa, bo nie zawsze dał radę wymierzyć sprawiedliwość. Czasem po prostu tych przestępców wykorzystywał.
Antharas: Jestem łowcą i tropię to co złe. Nie wiem czy w kategorii egzekutora myślimy o tym samym, bo mnie do głowy przychodzi tylko określenie egzekutora jako kata. Wiesz tej osoby, co ścina głowy. Chyba, że egzekutor w sensie egzekwowania czegoś, chociażby prawa to mniej więcej by się zgadzało. - przejechał palcem szybkim ruchem po swoim gardle na znak takiego ścięcia, kiedy mówił o kacie. W sumie Anth działał poza prawem i nie cackał się ze złoczyńcami. Nie obchodziły go ich prawa jako ludzi, zwyczajnie traktował ich jak zwierzęta.
Antharas: Kim za to ty jesteś? Sadząc po postawie jaką przyjmowałeś to strzelam, że jakimś wojownikiem albo coś w ten deseń? - zapytał. W sumie spodziewał się, że jego strzał może być trafny. W międzyczasie machnął szybkim ruchem kataną i schował ją powoli do pochwy, która na końcu wydała charakterystyczny metalowy dźwięk. Rękę położył na rękojeści katany, ale bardziej po to żeby się oprzeć o nią niż ją wyciągać. Chociaż do wyciągnięcia był też gotów.
Antharas: Coś czuję, że się zgubiłeś i jesteś daleko od domu. Co planujesz teraz zrobić? Wiesz, że mnie spotkałeś to masz szczęście, bo mam trochę rozumu w głowie i staram się rozmawiać, jeśli istota która początkowo miała być zwierzyną wykazuje oznaki inteligencji. Inni natomiast mogą być nieprzychylni i zrobić z Ciebie ładną parę butów - coś w tym było, bo w końcu łowca na razie nie miał interesu ustrzelić inteligentnego smoka, którego może spróbować udomowić. Tak jak ludzkość oswoiła psy, tak on tego próbował teraz.

Emocje powoli z Antha uchodziły i chyba największa zasługa była w tym, że schował ten miecz. Nie tylko w geście, tego że bić się nie chce, ale głównie dlatego że Muramasa był poniekąd magiczny i dało się odczuwać żądzę krwi kiedy trzymało się go w rękach. Mimo wielu lat treningów nadal jest to dla łowcy odczuwalne.
Antharas: No nic, może angielski jest tak samo znany u was jak u nas - powiedział. Prawdopodobieństwo, że obca rasa mogła znać angielski było nikłe, ale możliwe. W końcu kosmos jest nieograniczony, a co za tym idzie taka możliwość prędzej czy później musiała się zdarzyć. Równie dobrze w kosmosie gdzieś tam może istnieć odpowiednik łowcy albo smoka, chociażby dlatego że rachunek prawdopodobieństwa wykazuje taką możliwość.
Zrozumiał też chyba jego wywód, bo pokiwał głową. No i sam się rozluźnił w momencie kiedy ostrze zostało schowane. W zanadrzu łowca miał całkiem sporo, przede wszystkim umiał jednocześnie walczyć muramasą i meledictum, w końcu i kusza i miecz były jednoręczne. Chociaż w starciu z łuskowym pancerzem pewnie kusza by się lepiej sprawdziła, lecz nie był pewien czy da radę utrzymać odległość do strzału.
Więc jest adeptem jakiejś gwardii królewskiej? Może to taki odpowiednik monarchii Brytyjskiej? W końcu Anglia miała swoją królową. Pare z nich Antharas nawet widział na paradach, bo przecież żył ponad 300 lat, więc władza się zmieniała.
Antharas: No to byś się odnalazł tam skąd pochodzę. W Brytanii akurat mamy królową i gwardię królewską także. Więc... nie jesteś jeszcze do końca wojownikiem, skoro jesteś adeptem, a skoro jesteś adeptem to pewnie nie przeszedłeś jeszcze inicjacji? Zazwyczaj u nas w kulturach wojownik musiał wcześniej przejść jakąś inicjację - skojarzyły mu się teksty na temat antropologii kultur oraz plemion, gdzie wojownik musiał spędzić tydzień o samej wodzie, a potem stanąć do tańców na festynie, aby uczcić wejście w wiek dorosły i jednoczesną zmianę stanu.
Antharas: Panie, kosmos jest wielki. Skąd mają wiedzieć, że akurat tutaj trafiłeś? - towarzysze, no tak w końcu ich musi być więcej. Więcej smoków, a jakby były tak potężne jak w opowieściach to nie byłoby za dobrze.
Być może propozycja Antharasa była zbyt śmiała, ale miał ku temu powody. Przede wszystkim jeśli ma go oswoić to metodą kijka albo marchewki. Wolał zacząć od samej marchewki, bo widać że smok sam się do walki nie palił.
Antharas: Jak tam chcesz... W jeepie mam sporo żarcia to mogę się podzielić. Jak chcesz możesz się za mną pokręcić na razie dopóki Cię nie znajdą. Powiedzmy, że zaintrygowałeś mnie i awansowałeś troszkę wyżej niż potencjalna głowa nad kominkiem - zaśmiał się ze swojego żartu i odwrócił się w stronę z której przyszedł. Nasłuchiwał uważnie ruchów smoka, czy nie wykonuje zbyt gwałtownych. W sumie gdzieś w pobliżu kapelusz zaczepił się o kaktus. Antharas podszedł do niego i go zdjął, a potem nałożył na głowę i skierował się do Jeepa. Podczas kiedy sięgał po ten kapelusz mógł mu się troszkę spod płaszcza wysunąć jego czerwony lisi ogon na krótki moment.

Antharas: No proszę, ja za to byłem uczniem pewnego zakapturzonego typka 312 lat temu około, a moją pierwszą misją na inicjacje było w ciągu tygodnia upolować 30 wilków. Wiesz takie podobne do psa mniej więcej tej wielkości - pokazał rozmiar wilka przeciętnego - z zestawem pazurów i ostrych kłów. Wszystko mając tylko do dyspozycji nóż. Oczywiście inicjacje miałem jak byłem dojrzały na tyle, by to przetrwać.
W głowie łowcy powrócił obraz zakapturzonego mentora, który go nieziemsko wkurzał swoim gadaniem, ale jednak koniec końców zawdzięczał mu wszystko. Swoje życie jak i wyszkolenie, które otrzymał. No i dzięki niemu poznał swoją naturę oraz dowiedział się, że siedzi w nim Jack The Ripper.
Antharas: Z grubsza tak. Według bajek i wierzeń to macie jakąś tam magiczną moc, tak jak potraficie wypatrzeć klejnoty i inne cenne rzeczy z odległości paru kilometrów. Ile w tym prawdy nie wiem, ale może coś w tym jest skoro mówisz, że znajdą Cię za pomocą magii lub technologii.
Brzmiało to nawet sensownie, chociaż odbiegało od większości schematów wytyczonych przez filmy, książki oraz podania ludowe ludzi. Smoki raczej nie były w nich rasą zaawansowaną technologicznie, a zazwyczaj były postrzegane jako coś złego. Jednak teraz w tym momencie łowca gadał sobie z jednym jak ze zwykłym przechodniem pośrodku pustyni.
W końcu smok ruszył za nim, Antharas jeszcze chwilę grzebał w kieszeniach szukając kluczyków do Jeepa. Znalazł je po paru chwilach, a potem usłyszał pytanie czym jest Jeep. No cóż, nic dziwnego w końcu smok pewnie niewiele wiedział o ludziach, inaczej już dawno by się z tej pustyni zmył.
Antharas: Jeep to taki pojazd, poruszający się po różnych trudnych terenach, jak chociażby piaszczysta pustynia. Nazywamy to samochodem terenowym - wyjaśnił ten termin, bo w końcu w pewnym sensie mógł się czuć ambasadorem Ziemi. No tak, pierwszy kontakt ludzkości z tą cywilizacją właśnie tutaj się odbywał. A raczej tak sądził łowca.
Po jakimś czasie zapewne dotarli do umalowanego na pustynne moro Jeepa. Anth podszedł do bagażnika, zerkając wcześniej pod samochód czy jakiś wąż się tam nie czai, bo w końcu stworzenia pustyni szukały wszędzie cienia. Buty łowcy na szczęście były twarde i ukąszenie w nogi raczej mu nic nie zrobi. Jednak wolał nie mieć przykrych niespodzianek. Zerknął i jedyne co widział to zwiniętego w kłębek grzechotnika w okolicy maski samochodu. Dobra był bezpieczny, więc otworzył bagażnik i opuścił klapę, na której usiadł. Wyciągnął się po lodówkę turystyczną i sięgnął do jej środka. Wewnątrz było sporo wędlin oraz schłodzonego chleba. Były też zimne napoje, nie za bardzo wiedział co zaproponować.
Antharas: Wybierz sobie co chcesz w sumie - powiedział stawiając lodówkę na klapie. Sam wyciągnął nóż i rozciął paczkę z chlebem. Następnie sięgnął po torebkę z krojoną wędliną i wziął sobie 2 plasterki, a potem odłożył torebkę do lodówki - Um... tylko uważaj na to w zielonym pudełku. To masło i tym się smaruje chleb - wskazał na paczkę z chlebem - w smaku masło samo w sobie jest jak tłuszcz zmieszany z mlekiem - przełknął kawałek chleba i szynki. W międzyczasie zdjął kapelusz i rzucił go w głąb bagażnika. To samo uczynił z płaszczem bo mimo wszystko powoli robiło mu się gorąco. Zdjął też rękawiczki, przez co ukazały się oczom smoka palce, które były zakończone szponami.
Antharas: Psia krew znowu - spojrzał na palce. W sumie nawet krótki wybryk Jack'a skutkował czymś takim. No nic, potem się to spiłuje, tak jak zęby. W każdym razie siedział teraz na ogonie i widząc, że w sumie nie jest tu jedynym cudakiem po prostu go złapał i rozłożył na klapie. Ogon zaczął się poruszać w naturalny sposób zamiatając wnętrze Jeepa.

Jak na takiego staruszka Antharas trzymał się całkiem nieźle. Może to dzięki temu, że był przeklęty i mógł dożyć tych 2000 lat? W sumie o tym wiedział, ale nie wiedział kto go zaczarował, chociaż raczej nie szukałby zemsty na tej osobie bo pewnie i tak już nie żyje. Chyba, że na sobie też umieścił coś co dawało mu długowieczność to wtedy inna bajka. Pomimo 334 na karku Antharas czuł się na te 34 lata i w sumie tak wyglądał mniej więcej. Postarzały go tylko troszkę blizny na twarzy, które się nie do końca zagoiły po inicjacji. Taka tam jego pamiątka po wilkach oraz jednocześnie znak, że czas dla niego stoi. Te blizny się nie goją, tak jak nie upływa czas dla istot długowiecznych. W pewnym sensie to też było jego przekleństwo, żyć tak długo ale jednocześnie błogosławieństwo, bo mógł upolować tylu przestępców ilu tylko chciał. Definitywnie nie był tylko zwykłym człowiekiem ze względów i fizycznych i względów w pewnym sensie mentalnych. Nie każdy ma w głowie świra, który nie ma oporów w masowym mordzie ludzi, chociaż zdarzają się i tacy.
Antharas: No z mojego to był kawał sukinkota, dawał mi ostro popalić na treningach ale się opłaciło, bo dzisiaj jestem tym czym jestem. Powiedzmy, że dał mi troszkę dobry start w przyszłości, ale po samej inicjacji nasze drogi się rozeszły. Pewnie znalazł sobie jakiegoś nowego ucznia lub zwyczajnie umarł, bo przecież człowiek nie żyje sobie więcej niż 300 lat. Znaczy też nie sądzę, żeby on do końca był człowiekiem, bo człowiek się nie teleportuje albo nie porusza z prędkością niedostrzegalną dla oka.
Zaczął się w sumie zastanawiać kim dokładnie mógł być zakapturzony. W końcu nigdy mu się nie przedstawił w żaden sposób, nie wiadomo skąd pochodził, uczniów innych Antharas nie widział, po prostu istny człowiek zagadka. Raz nawet poszedł jeszcze raz do tego samego baru z wisiorkiem i barman powiedział, że tej osoby nie zna. No cóż, może ma po prostu klauzulę poufności.
Smok raczej nie uraził Antharasa tym, że mógł uznać wilki za żadne wyzwanie. W końcu łowca w tym momencie myślał dokładnie to samo, że to było nic w porównaniu z tym z czym mierzył się do tej pory. System treningowy też mieli niczego sobie, nawet podobny do tego w wojsku. Najlepszych snajperów wysyłało się na szkolenia w tym kierunku, a szturmowcy uczyli się swoich rzeczy. Sensownie i bez potrzeby wciskania rzeczy, w których się było słabym.
Zastanowił go jeszcze jeden problem. Skoro tamten jest smokiem, a smoki są gadopodobne to w jaki sposób reagują na gwałtowne obniżenie temperatury? Zasypiają i hibernują się czy może są na to odporne? Na razie jednak nie zada tego pytania bo może okazać się zbyt inwazyjne i troszkę zepsuć relację. Nie był człowiekiem głupim i wolał nie wsadzać głowy w paszczę lwa bardziej niż to teraz robi.
Aha, czyli oprócz dobrego wzroku wyczuwały jeszcze magię? No tej części w bajkach nie było, bo smoki zazwyczaj były na nią odporne i się nią nie posługiwały, ale chociaż się potwierdziło z tymi klejnotami. No i miał coś jak szósty zmysł, przez co mógł dostrzegać coś czego inni nie dostrzegą. Jack miał instynkt, Antharas zdrowy rozsądek, a Shinsen swój zmysł i pewnie też instynkt. No cóż nieźle się dobrali. Z magami łowca nie miał do czynienia, ale słyszał o nich, głównie z opowieści oraz przekoloryzowanych mitów, ale skoro smok mówił że można spotkać jakiegoś jaszczura mocniejszego niż jakikolwiek mag to znaczy, że magowie też istnieją.
Początkowo smok też obejrzał samochód od każdej strony, wcześniej nawet jak zobaczył auto można było dostrzec to zdziwienie, ale łowca się tym raczej nie przejął. W końcu wziął pod uwagę to, że gad jest z innego świata i pewnie coś takiego jak samochód u nich nie istnieje, lub była to era kamienia łupanego. Zbyt dużo technologii w sobie jeep nie ma, raczej prosta budowa samochodu i mała ilość elektroniki, przez co całkiem nieźle znoszą uderzenie EMP. Smok poczęstował się szynką, która była niepokrojona. Antharas niestety nie brał z domu tego co upolował, bo przecież w podróży by się to zepsuło. Cały czas takie rzeczy musiały być chłodzone, żeby były zdatne do użytku. Nie miał jednak wyboru i musiał zrobić zakupy kupując żywność z fabryki, która jemu też niezbyt smakowała. Przyzwyczaił się po prostu do jedzenia tego co upoluje, gad w końcu pochłonął swoją szynkę, a łowca także skończył jeść i przyglądał się teraz pazurom, które mu wyrosły. Nie za bardzo je lubił, bo zbyt wyróżniały go z tłumu i nadawały mu nienaturalnego wyglądu.
Antharas: Ehh czasami jak Jack jest u steru tak mi się dzieje i muszę bawić się pilnikiem, żeby to zetrzeć. Wiesz ludzie z grubsza wyglądają troszkę inaczej i przede wszystkim nie mają pazurów - powiedział zakładając ponownie rękawiczki i sięgając do lodówki po butelkę wody, z której się potem napił. Chłodna woda mineralna dobrze robi w takich warunkach, chociaż gad nie odczuwał dyskomfortu chyba - Swoją drogą to prawda, że umiecie zionąć ogniem?

W pewnym sensie Antharas miał szacunek do swojego mistrza, ale z drugiej strony też miał ochotę przywalić mu ze dwa, góra dziesięć razy za ujawnienie mrocznej natury łowcy oraz grzebanie w psychice. Jednak sam się na to pisał i nie mógł mieć do niego o to pretensji. W końcu nie zmuszał go do bycia łowcą, a dał mu luźną propozycję. Kto wie, może Jack The Ripper wcześniej by się uwolnił i młody nie miałby nad nim żadnej kontroli? Może stałby się TYM rzeźnikiem z Londynu? Poniekąd nim też był, bo alter ego utożsamiło się w pewnym okresie z tamtym mordercą. Zapewne gdyby się spotkali zaczęłaby się walka o to, kto jest lepszym w swoim fachu, a te zawody mogłyby się źle skończyć dla ludności cywilnej, która byłaby w zasięgu.
Cóż, wsparcia gadziny nie było widać i chyba faktycznie zajmie im sporo przeszukanie terenu aby go znaleźć. Gdzie tam terenu... kosmosu! Przecież mógł teoretycznie być poza galaktyką Drogi Mlecznej kiedy się przenosił. Na dobrą sprawę z perspektywy łowcy to byłaby walka 1 na 1 jeśli by chciał się z nim faktycznie bić, ale nie widział potrzeby. Gdyby to było szkodliwe stworzenie już dawno walka by się wywiązała. Poniekąd był w pewien sposób zdany na łowcę, bo przecież trafił na zupełnie nieznane miejsce, do którego zapewne nie był przystosowany. Łowca zareagował tak a nie inaczej, ludzie inni natomiast mogą zadziałać inaczej. Paniką, strachem... lub zaczną mu robić zdjęcia i chwalić kostium.
Antharas: Cóż, mnie nauczono że hartowane zmysły oraz stal potrafią zdziałać czasem cuda w pozbywaniu się problemów świata - przeciągnął się leniwie, aż chrupnęło mu w kręgosłupie.
Jack i Antharas dzielili ciało, jednak nie dzielili umysłu. Dla łowcy część Jack'a była niedostępna i niezbadana, chociaż istnieją teorie, że to może być ta sama psychika.
Antharas: Z grubsza to tak, jakoś po tym jak ostrze wbiło się we mnie Jack się obudził i zaczął szaleć. Dalszej części co się stało nie pamiętam, jego by wypadało o to zapytać. Wiem tylko, że wracając do miasta byłem wymazany w krwi i to na pewno nie zwierzęcej. Powiedzmy, że Jack to takie coś co siedzi we mnie i wyłazi od czasu do czasu kiedy poluzuje się za bardzo smycz
Na smycz zamknięty Jack zareagował i zaczął się buntować, ale tym razem został stłamszony przez spokój i zimną naturę Antharasa.
Ogień, lód, powietrze, kwas, energia... No to poniekąd bajki też miały w sobie ziarnko prawdy, ale skądś musiały się one wziąć. Gdzieś musiała być inspiracja! A co jeśli jego przodkowie byli już na Ziemi i z tego się to wzięło? Tak, taka opcja jest prawdopodobna na 90%.
Łowca spojrzał w niebo i chwilę się zamyślił. Rozmyślał o tym co dalej czynić, bo przecież nie zostawi go tutaj pośrodku pustyni, którą czasem odwiedzają normalni turyści i wędrowcy. To mogłoby się niekorzystnie skończyć, a do miasta tym bardziej go nie zabierze, bo przecież stanie się to samo na dodatek na katastroficzną skalę. Co tu robić co tu robić... wtem spojrzał na skrzydła. Hmmm, a gdyby tak... Zbyt szalone, chyba nie doleci... a może jednak?
Antharas: Jakoś się nie zapowiada, żeby twoi kumple się zjawili. Proponuje się jak najszybciej zmyć z pustyni bo raz ktoś może tu przyjechać z turystów odwiedzających te miejsca, dwa miejscowi mogą się tez pojawić, a na Ciebie mogą zareagować w inny sposób niż ja. Hmmm... dałbyś radę na nich wzlecieć trzymając kogoś i utrzymać ten lot na... około 140 tysięcy kilometrów?- wskazał głową na skrzydła.

O tak, Jack potrafił zrobić całkiem niezły raban, kiedy ciało które uważał za swoje było w niebezpieczeństwie. Potrafił urządzić istną krwawą łaźnie i wybić całą siedzibę mafii co do nogi. Oczywiście potem ładnie ich wieszając obdartych ze skóry, mniej więcej tak jak wiesza się pranie - na sznurku i za nogi.
Smok znowu na moment odpłynął w swoich rozmyślaniach, a potem cicho westchnął mniej więcej jak osoba, która wpadła w spore kłopoty. Znaczy tak to wyglądało z perspektywy łowcy, bo być mogło inaczej. Przynajmniej rozumiał dlaczego warto się stąd zmyć, chociażby dlatego że raz smoka dorwą, łowcę też pewnie i będzie dym z tego.
Odległość jaką podał chyba wprawiła smoka w niezbyt... przyjazny nastrój jakby zapowiadał się hardy trening do zerwania mięśni. No a potem rozłożył skrzydła, które były duże jednym słowem. Na pewno większe niż pewnego nietoperza, którego rozpiętość sięga 17 metrów. Jedne takie skrzydła nietoperka Antharas miał nad kominkiem, bo ładnie pasowały nad głową jelenia z bujnym porożem.
W sumie łowcy byłoby szkoda zatyrać smoka jak jakieś zwierze na polu, więc ta możliwość odpada. Pokiwał jednak głową, że zrozumiał przekaz. No a potem nadeszła wiadomość o rytuale, który by potrwał dosyć długo pewnie. Niby wtedy smok byłby odsłonięty i miałby łowca okazję skrócić go o głowę. Ale po co? Przecież jak go skróci teraz o głowę to nie dość, że więcej gadzin się może zlecieć chcąc pomścić towarzysza, a poza tym przepadnie okazja na zgarnięcie jakiegoś kompana albo znajomego z innej galaktyki. Taką okazję tylko idiota taki jak Jack by przepuścił, jednak teraz nie był u steru. Na szczęście.
Antharas: Hmmm to wiesz co? Możesz się przygotować do tego, a ja bym w tym czasie odstawił Jeepa do miasta, w końcu jest pożyczony a jak zostawię go pośrodku pustyni to będę musiał go im odkupić. Znaczy wiesz jest też opcja, żebym spróbował Cię jakoś przeszmuglować na lotnisko, bo tam stoi mój prywatny samolot którym tu przyleciałem. Nie jest duży, ale pewnie się zmieścisz a lot pierwsza klasa. - zasugerował, gdyż coś czuł w kościach, że podczas lotu może być A) niekomfortowo B) cholernie zimno C) można mieć na wysokim pułapie problem z oddychaniem.

Antharas: Rozumiem aluzję i faktycznie Londyńskie lotnisko jest w miarę dobrze strzeżone. Chociaż... a nie ważne.
Raczej nie chciał go tym obrazić bo w sumie szmugluje się nie tylko towar, ale też ludzi chociaż ich się bardziej przerzuca. Przekradanie z gadem mogłoby być łatwe, gdyby był mniejszy i gdyby nie miał skrzydeł. To wtedy po prostu ubrałoby się go w jakiś płaszcz i voila mamy szarego mieszkańca Londynu w sztormiaku. Łapówka na lotnisku też nie za bardzo wchodziła w grę bo ostatnio już dał jedną, a nie należy nadużywać zaufania sojuszników z lotnisk. Na pewno byli też na świecie inni łowcy i na pewno była też organizacja zajmująca się łapaniem nienormalnych rzeczy. Musiała być skoro istniały smoki i magia, a rząd pewnie to zwyczajnie ukrywał. Ale w końcu każda prawda wychodzi na jaw, więc ludzie i tak i tak będą się musieli z tą wiedzą zmierzyć.
Antharas: Tylko nie rozrabiaj za bardzo - powiedział, zamykając bagażnik i siadając na fotelu kierowcy. Silnik zarżał i na chwilę uchyliło się okienko - będę za jakieś 50 minut pewnie - a potem jak się okazało samochód mimo swojej brzydoty był bardzo zwrotny. Pojechał do przodu, wykonał ostry zakręt i pojechał w kierunku miasta kurząc za sobą. Łowca trochę żałował, że jedzie teraz i nie zobaczy całego hokus pokus od początku, chociaż miał wrażenie że może jeszcze kiedyś to zobaczyć. W każdym razie pędził teraz niczym rajdowiec w stronę miasta. Opłaciły się lekcje z brytyjskiego defence driving i z opanowaniem takiego samochodu nie miał problemu. W końcu dojechał do miasta, a potem do wypożyczalni z której pożyczył auto. Zaparkował go na miejscu i sięgnął po płaszcz i kapelusz, które potem nałożył. Wysiadł i wyciągnął jeszcze resztę rzeczy, które były jego. Cała trasa zajęła mu tak z 10 minut, bo daleko nie pojechał zanim się zatrzymał. Podszedł do niego arab, który mu samochód wynajął. Rozliczył się z nim, wcisnął mu pieniądze za benzynę, bo w końcu przed oddaniem trzeba go zatankować a na to nie miał czasu. Oddał kluczyki, a dowód był w schowku. Następnie zaczął biec w stronę pustyni. Lodówka na szczęście z zapasem była wliczona w koszta wynajmu auta. Czas go gonił, a sam biegł dosyć szybko po pustyni, od czasu do czasu biegnąc po łuku aby ominąć pełzające węże czy inne stworzenia potencjalnie groźne.
W sumie to dotarł na sam koniec ceremonii, kiedy nastąpił moment z płomyczkami wpadającymi w ciało smoka. Chwilę stał kontemplując to co się przed jego oczyma dzieje. Piękny niebieski płomień, który nagle zniknął i na ciele smoka były przez chwilę widoczne jakby wszystkie żyły. Po chwili efekt zanikł, a łowca gdyby nie miał maski to smok pewnie dostrzegłby że zbiera szczękę z piasku.
Antharas: No to wróciłem - powiedział poprawiając kapelusz, a potem pasek z przytwierdzoną kataną. Przyszło mu do głowy, że o czymś zapomniał, otóż jak mają lecieć to pewnie będzie zimno, a miał na sobie w miarę przewiewne ubrania do podróży po pustyni. Otarł przepocone czoło po biegu, ale wpadł na pewien pomysł.
Antharas (w głowie): Jack bądź tak dobry i jak wzlecimy daj mi trochę futra.
Jack (w głowie): Chyba nie lałeś, że Ci teraz pomogę...? Czekaj... będziemy fruwać? Jak ptak? Jak kanarek?
Antharas (w głowie): Tak i zapewne też chciałbyś to poczuć, dlatego potrzebna mi twoja współpraca ten jeden raz. Nie wypuszczę Cię całkowicie, ale dam Ci obserwować. Zgoda?
Jack (w głowie): Dobra, ale dorzuć to, że jak wrócimy mogę zarżnąć sobie parę dziwek... a żebyś nie narzekał to zarżnę te pracujące do mafii.
Antharas pokiwał głową, chyba sam do siebie bo przez moment mógł się wydawać zamyślony albo pogrążony w jakiejś wielkiej zadumie. W końcu spojrzał na smoka.
Antharas: Too gotowy?

Co nie znaczy, że łowca się tym nie zmęczył. Fakt twardy był i na rozgrzewkę biegało się rano po 6 kilometrów, ale taka odległość w takiej temperaturze też męczyła. Zwłaszcza jak dochodzi czynnik jakim jest bieg po nierównym terenie.
Antharas: Z temperaturą mogą być mniejsze, bo chyba dam radę zapuścić trochę futra na tą okazję. Gorzej właśnie z oddychaniem, ale tutaj chyba jakoś da się to obejść. Możesz zawsze lecieć trochę nad lustrem wody, bo tam radar też nie powinien wykrywać jednostek latających, z drugiej strony może to być dla Ciebie niekomfortowe i może Cię to za bardzo osłabić. Przeboleję leć normalnie, tylko tak, żebym mógł oddech łapać.
Łowca zbierał myśli na temat ich położenia geograficznego, czyli wyliczał w którym kierunku powinni lecieć, żeby trafić do Londynu. Wziął pod uwagę to jak biegł oraz skąd leciał samolot, którym dostał się do Ameryki. W końcu udało mu się wyznaczyć kierunek i wskazał go. Wiele razy podróżował sam i znał sposób wyznaczania drogi do Londynu. W końcu 300 lat praktyki czegoś uczy i to chyba będzie niezły rollercoaster jak to mówią Amerykanie. Zwłaszcza jak go puści i będzie łapał w razie czego, no a w głowie miał małpi gaj bo oczywiście Jack nie umiał usiedzieć na dupie z podniecenia, że będzie latał.
Antharas: Jak długo to może potrwać? - zapytał oczywiście o długość lotu - oraz jak mam Ci sygnalizować w którą stronę lecieć? Mam się lekko szarpnąć w prawo jeśli masz lecieć w prawo na przykład?
Warto było takie rzeczy ustalić na wypadek zboczenia z kursu. Na szczęście łowca miał też GPS w komórce więc w razie czego jakoś się odnajdą i znajdą właściwy kierunek. Jednakże nie ufał w pełni maszynom, które mogą się w końcu popsuć albo źle działać. Co gorsza mógł trafić w miejsce gdzie nie ma internetu i co wtedy? Na wszelki wypadek wyciągnął komórkę i sprawdził czy ma łącze. O dziwo na tym zadupiu nadal był przekazywany drogą radiową więc był. Wklepał w mapie ich lokalizację i Londyn. Z grubsza według tego co tam było to pokazał dobry kierunek, więc mógł być spokojny o to że nie zabłądzą.