University of Houston

Ciężko było zwracać uwagę dosłownie na wszystko, co działo się na polu walki - szczególnie teraz, gdy przeciwnik się rozdwoił, a do akcji dołączył jeszcze ten najwyraźniej wszechpotężny i czasami im pomagający osobnik. Mimo to Josh robił co mógł, bo przecież - samemu nie walcząc - miał największe szanse na trzymanie ręki na pulsie. Ktoś musiał się tym zajmować, obserwować sytuację, przetwarzać informacje i decydować co dalej, podczas gdy pozostali skupiali się na działaniu. Wyglądało jednak na to, że nie każdy z jego dotychczasowych wyborów był dobry...
Onuris szybko i pozytywnie, przynajmniej w sensie czysto fizycznym, zareagował na ten zabieg z bioenergią - to zaś stanowiło na początek jedną z podstawowych kwestii, pierwszą z dwóch opcji, które miały zapewnić Elixirowi przetrwanie następnych sekund. Wsparcie smoka oznaczało, że być może Noriko nie będzie musiała zawracać i skupi się tylko i włącznie na ratowaniu samej siebie... Na to chłopak liczył. W końcu nie chciałby, aby przyjaciółka ponownie wpakowała się prosto przed niebezpieczeństwo, żeby mu pomóc, gdy zamiast niej mógł to zrobić ktoś znacznie odporniejszy na obrażenia.
- Dopinguję? - zdążył zareagować na słowa białego, starając się uczynić swój telepatyczny głos jak najbardziej niewinnym... Choć oczywiście jego działaniom daleko było do dopingowania, o czym sam doskonale wiedział i zarazem zdawał sobie sprawę z tego, że smok również musiał być tego najzupełniej świadomy. Nastolatek nie miał zresztą czasu na dokładne tłumaczenie swoich poczynań, bo w końcu znajdował się teraz w dość nieciekawej sytuacji.
Joshowi tylko kątem oka udało się wychwycić to, że Surge umknęła przed wymierzonym w nią atakiem - ale prawdę mówiąc jego umysł i tak ledwo zarejestrował tę informację. Za wcześnie było na uczucie ulgi, kiedy wciąż w każdej chwili szczęście mogło ich opuścić... O ile w ogóle leżało teraz po ich stronie, w stosunku do czego chłopak był nastawiony trochę sceptycznie. Mimo to... Nawet najmniejszy sukces miał znaczenie, szczególnie wówczas, gdy odsuwał w czasie śmiertelne zagrożenie.
W przypadku Elixira natomiast wspomniany "sukces" był całkiem spory i pokryty białymi łuskami. Co prawda nastolatek przygotował się na konieczność uskakiwania przed ciosem, lecz prędkość demona - szczególnie połączona ze zużyciem krótkiej chwili na wydanie poleceń pozostałym - sprawiła, że unik raczej nie dałby mu wiele... Bo blondyn praktycznie nie zdążyłby go wykonać. Może nie oberwałby od razu śmiertelnie i byłby w stanie się wyleczyć - a może nie. Dobrze, że nie musiał tego sprawdzać... Jeszcze nie teraz.
Gdyby nie to, że w dalszym ciągu wpływał na reakcje swojego ciała, aby utrzymywać je w stanie najlepiej nadającym się na pole walki, serce zabiłoby mu pewnie szybciej, a oddech na moment się wstrzymał. Jako że tego chłopak sobie oszczędził, to jedynie - nie do końca świadomie - zacisnął mocniej szczęki, śledząc wzrokiem przeciwnika. Zaczął odchylać się do tyłu i równocześnie na bok, ale z góry był w stanie ocenić, że nie zdąży zejść z linii ataku... Który jednak został w porę zablokowany. W następnej chwili Onuris zgarnął już Elixira za siebie i taki rozwój wydarzeń w pełni mutantowi odpowiadał, nawet jeżeli po drodze miał do czynienia z wielkimi i potencjalnie zabójczymi pazurami. To znaczy... Oczywiście, że chciałby móc zrobić coś więcej, a nie tylko przez większość starcia kryć się za innymi - ale rozumiał, że to nie pora na niego i jego zdolności. Nie musiało mu się to podobać, ale to akceptował.
Znajdując się za smokiem oraz przeciwnikiem, Josh miał trochę ograniczony widok na resztę pola walki, więc nie był w stanie stwierdzić wszystkiego tego, co działo się w tym czasie z pozostałymi osobami. Na szczęście przynajmniej Noriko prędko do niego dołączyła - a to oznaczało, że chociaż o nią nie musiał się teraz martwić. Laura, Amelia i Jay nie znajdowali się w bezpośrednim zagrożeniu, więc liczył na to, że z nimi również wszystko będzie w porządku, ale nie chciał ryzykować wychylenia się zza Onurisa w chwili, gdy obie części czarnego znajdowały się jeszcze niepokojąco blisko. Lepiej nie kusić losu i demonicznych kosmitów. Nawet on to wiedział.
Ograniczenie wizji nie oznaczało jednak od razu, że blondyn nie odbierał otoczenia pozostałymi zmysłami... I w tym wypadku wyjątkowo przydatny okazał się słuch. Nie miał pojęcia co takiego spotkało czarnego, ale jego krzyki wyraźnie sugerowały, że nie było to nic przyjemnego. W pierwszej chwili Josh aż sam się przez nie lekko wzdrygnął, choć powodowało nim w głównej mierze zaskoczenie. Nie współczuł przeciwnikowi, nie tym razem, nie takiemu - a jego cierpienie oznaczało, że byli coraz bliżej końca walki, nawet jeżeli zbliżali się ku niemu małymi kroczkami. Co z tego, że sprawcą katuszy wroga zdawał się być ten najnowszy chyba - sojusznik, a nie na przykład ktoś z drużyny? Nieistotny szczegół.
Mutantowi łatwiej było obserwować poczynania Onurisa, który z łatwością odstraszył tę drugą część czarnego, zmusił ją do wycofania się... I, jak się okazało, do zmiany strategii. Tego również Elixir nie widział ze wszystkimi szczegółami, ale dojrzał utworzenie się kuli, oderwanie z niej małego kawałka - i w tym momencie przez głowę przeszła mu myśl, że demon naprawdę zamierzał przed nimi uciec. W takim razie najpewniej planował odwrócić ich uwagę, zająć ich czymś, podczas gdy sam kierował się ku wolności...
- Surge, prąd na wodną ścianę i przy niej, nie daj mu uciec. Icarus, jeżeli zwieje, śledź go z góry. Onuris, możesz jakoś wygiąć tę barierę, żeby go zablokowała, doprowadziła do niego elektryczność, cokolwiek? - przykazał drogą telepatyczną, jednakże zrobił to w chwili, gdy pozostawiona na polu walki reszta ciała przeciwnika przystąpiła już do kolejnego ataku... Którego skutki początkowo nie do końca do Josha dotarły. On sam został całkowicie osłonięty, szybki rzut oka na Noriko potwierdził, że ona również... Widoczny w powietrzu Jay także nie oberwał, a to już coś. Oboje mogli skupić się na jego poleceniach i Elixir liczył, że tak właśnie zrobią, ale gdyby się ociągali - zamierzał bezzwłocznie ich telepatycznie ponaglić.
Skoro jednak ta kwestia została załatwiona, blondyn skupił się na ocenianiu reszty szkód. Nawet bez kontaktu fizycznego wyczuwał, że z Onurisem wszystko było w porządku, a każda taka informacja nastawiała go coraz bardziej pozytywnie... Aż do momentu, gdy poświęcił się badaniu dwóch istot przebywających dalej. Pierwsza z nich nie odniosła poważnych obrażeń, lecz druga została już nieźle podziurawiona... I gdyby Josh nie wykrywał w niej czynnika regeneracyjnego - co przy okazji wyjaśniło mu, że chodziło o Laurę - to powiedziałby, że rany były śmiertelne. Zdolności X-23 powinny przynajmniej utrzymać ją przy życiu, ale nie zmieniało to faktu, że musiała zostać jak najszybciej uwolniona. Elixir najchętniej wspomógłby jej leczenie, ale i tak nie mógł się tym zająć w sytuacji, gdy w ciele dziewczyny wciąż znajdowały się odpowiedzialne za jego pokrzywdzenie obiekty.
Czyli najpierw... Co powinni zrobić z tymi wszystkimi kolcami? Elektryczność działała do tej pory świetnie, ale obecnie odpadała. Amelia została zablokowana, więc nie mogła wycelować ze swojej broni, Onuris też był teraz trochę zajęty... Być może Laura mogła się oswobodzić sama - wykorzystując pazury u nóg? Zakładając, że te konstrukcje od razu nie odrosną albo nie wystrzelą kolejne. To właśnie z powodu tej ostatniej opcji Josh jeszcze zbytnio się nie wychylał.
- X-23, spróbuj pazurami u stóp, najpierw u siebie, potem u Amelii, na koniec u Onurisa. Odpuść, jeżeli będą za szybko się odtwarzać. Amelia, telekineza, nie pozwól się przebić. Jeżeli zostaniesz uwolniona, chwytaj za broń, strzelaj do kuli i kolców, szczególnie tych od Onurisa. Surge, nie wychodź zza niego. Jeśli wszyscy stracą kontakt z przeciwnikiem, raź go prądem, ale daj nam znać kiedy - wymienił, mając nadzieję, że towarzystwo domyśli się szczegółów i na własną rękę rozwinie sobie jego skróty myślowe. Chłopak zdawał sobie sprawę z tego, że Laura będzie pewnie musiała wygiąć się tak, aby uciąć kolce jak najbliżej swoich rąk, a następnie wyszarpać przez nie przedramiona... I nie czuł się najlepiej zakładając, że nie będzie to nawet najgorsze, co sobie robiła, ale taka była prawda. Byle jej się udało.
Podczas gdy rozdawał zadania, Josh zdecydował się też samemu przystąpić do akcji. Nie wiedział czy cokolwiek osiągnie, ale uznał, że warto spróbować. Wszystko było lepsze od bezczynności. Zdarzało mu się już wykorzystywać moce na organicznych obiektach, o których nic mu nie było wiadomo - w tym w sposób pseudo-ofensywny, bo na przykład po to, aby zablokować rozrost jakiejś substancji - ale w tym wypadku nie miał nawet pewności, że przeciwnik był organiczny... Na pewno na to nie wyglądał, ale pozory mogły mylić.
Rozsyłając telepatyczne komunikaty, Elixir sięgnął więc tuż przy Onurisie ku najbliższemu kawałkowi demona, starając się w dalszym ciągu przynajmniej częściowo pozostawać w ukryciu, aby w razie czego móc się wycofać. Ułożył dłoń na kolcu, ale nie zacisnął na nim palców. Gdyby nie to, że wolał zachowywać stałą czujność, najchętniej zamknąłby oczy, aby skupić się na badaniu tej materii, która... Na swój sposób reagowała na jego dotyk. Nie przypominała niczego ludzkiego, ale miał w nią wgląd - czyli była organiczna. A skoro tak, to powinien być w stanie na nią wpłynąć.
Po kolei... Praktycznie w każdym organizmie zachodziły reakcje, które dało się śledzić. Czasem były skomplikowane, innym razem proste, ale to od nich zależało życie. Josh starał się na nich skupić, wykryć wzorce, jak najlepiej zrozumieć ich działanie - nauczyć się jak najwięcej na temat poprawnego funkcjonowania tego ciała. To była podstawa. Znając zdrową wersję mógł natomiast spróbować jej zaszkodzić, zacząć przynajmniej blokować reakcje biochemiczne, a może nawet je zmieniać, przekształcać je w taki sposób, aby szkodziły organizmowi przeciwnika, zamiast go wspomagać. Obrócenie przeciwko niemu jego własnego ciała... Tak, to właśnie starał się teraz zrobić. Nie działał jedynie na obszarze, z którym miał kontakt, ale na całości, na wszystkich kolcach i kuli, szukając wszelkich możliwości wyrządzenia im krzywdy. Najpierw testował nowe reakcje - z podmienionymi elementami - na malutką skalę, a jeżeli miały negatywny wpływ, natychmiast rozsyłał je dalej. Wątpił, aby miał znaleźć jakieś organy wewnętrzne, ale gdyby do tego doszło, skupiłby się na wywołaniu w nich jak najpoważniejszych problemów. Odciąłby im dostęp do potrzebnych składników, zastopował je, pokrył szkodliwymi zmianami - cokolwiek. Jeżeli zaś demon składał się wyłącznie z jednego rodzaju tkanki... To tym lepiej, bo nauka szła szybciej. Jeśli w trakcie badania organizmu wroga Elixir wykrył, że istota ta nie lubiła ciepła lub zimna i umyślnie utrzymywała temperaturę swojego ciała na konkretnym poziomie, aby nie wystawiać się na niesprzyjające warunki - to odpowiednio zacząłby ją zwiększać lub zmniejszać, aby właśnie je wywołać. Uważał przy tym, aby przypadkowo nie zaszkodzić swoim sojusznikom. Kontrolował sytuację i nie podgrzewał czy ochładzał kolców bezpośrednio przy nich. Każda słabość mogła zostać wykorzystana. Najchętniej doprowadziłby do rozkładu organizmu wroga, ale nie był wybredny. Przy okazji chłopak liczył też na to, że jeżeli czarny zechce ponownie zmienić kształt albo wystrzelić kolejne kolce, to będzie go w stanie przed tym powstrzymać.
Choć Josh skupiał się przede wszystkim na próbach zniszczenia tkanek demona, to jednak brał pod uwagę zmiany w sytuacji na polu walki i gotów był cofnąć rękę, gdyby wymagały tego okoliczności. Jeżeli ktoś dałby mu znak, aby przerwał kontakt - uczyniłby to natychmiast, lecz sam również miał na to oko. Wolałby nie oberwać elektrycznością albo czymś podobnym. Skoro zaś o tym mowa... Ich sojusznik - student wcześniej zablokował mknący po wodzie prąd. Być może mógłby to zrobić także i tym razem, aby uchronić ich samych przed oberwaniem? Jeżeli dziewczynom i Onurisowi nie uda się uwolnić, Noriko mogłaby tak czy siak zaatakować, a nieznajomy by ich ochronił. Tylko... Czy w tym wypadku byłby skłonny im pomóc? Elixir natychmiast posłał cały ten tok myślowy do pozostałych.

Josh zaczynał się już przyzwyczajać do tego, że świat uparcie nie chciał dostosowywać się do jego pomysłów. Niemalże za każdym razem te klecone naprędce plany wydawały mu się dość dobre - przynajmniej jak na te okoliczności oraz na to, na co mogli sobie pozwolić - i zawsze coś w nich nie grało... Teraz już wyjątkowo wyraźnie, choć koniec końców mogło chyba pójść dużo gorzej.
Choć chłopak skupiał się na swoim zadaniu, to jednak starał się trzymać rękę na pulsie i przynajmniej częściowo nadzorować sytuację, w jakiej znajdowali się wszyscy pozostali. O Noriko nie musiał się martwić, bo miał ją tuż obok i w ukryciu, ale reszta... Szczególnie niepokoiło go położenie Laury i Amelii, a zerkanie w ich stronę prędko utwierdziło go w przekonaniu, że dziewczyny mogły mieć kłopoty. Co prawda X-23 zaczęła się uwalniać, ale druga z uwięzionych była jedynie w stanie grać na czas - i czekać na pomoc innego członka drużyny. Z drugiej strony... Zawsze to jakiś postęp. Kto wie, być może telekineza Amelii powstrzymywała kolce przed przebiciem się przez jej kombinezon? Elixir mógł tylko gdybać.
W tej chwili jednak blondyn nie bardzo miał czas na takie zastanawianie się nad różnymi możliwościami - nie nad takimi, które nie dotyczyły bezpośrednio starcia oraz ich dalszych posunięć - gdyż jego obecne działania również wymagały od niego najwyższej formy koncentracji. Owszem, w przeszłości zdarzało mu się już wykorzystywać jego zdolności do rzeczy niezwiązanych z leczeniem, ale nigdy do tak... Niszczycielskich. Prawdę mówiąc chłopak nie był nawet do końca pewien jak się z tym czuł, ale w tym momencie starał się po prostu o tym nie myśleć. Nie uważał, aby zabijał tę istotę - szczególnie, że jej fragment i tak uciekł od reszty ciała, a to właśnie on wykazywał cechy myślenia oraz, cóż, życia - i nie sądził nawet, aby sprawiał jej ból... Ale bez wątpienia ją krzywdził. To było dla niego dziwne i nowe. Nietypowe. Może później będzie miał jakieś wyrzuty sumienia, a może nie - teraz robił to, co musiał, aby chronić siebie i innych, nie tylko grupę, ale i każdego, komu to stworzenie mogłoby jeszcze zaszkodzić. Tej wersji zamierzał się trzymać, gdyby ktoś go o to spytał.
Josh z niejakim zaintrygowaniem przyglądał się więc efektom pracy swojej mutacji. Większość z nich nie tyle widział, co wyczuwał, ale niektóre mógł zauważyć gołym okiem - a konkretnie rozpadanie się części kolców, tych położonych najbliżej niego. Niestety ich zniknięcie oznaczało, że nastolatek utracił niezbędny kontakt fizyczny i przez to nie mógł już dłużej wpływać na cały organizm - czy też na co, co jeszcze z niego zostało pod metalową skorupą - ale wydawało mu się, że przez ten czas zdążył wyrządzić wystarczająco duże szkody, aby miało to znaczenie.
- Tego nikt mnie nigdy nie uczył - odparł w myślach na słowa Onurisa, równocześnie cofając rękę i znów przesuwając się za smoka, aby tam dołączyć do Surge. Żałował, że nie był w stanie od razu pomóc X-23 i Amelii, ale jednocześnie zdawał sobie sprawę z tego, że nie mógł zrobić dla nich nic więcej. Wiedział, że reszta ciała przeciwnika z każdą chwilą stawała się coraz mniej podatna na jego manipulacje - nieorganiczna - przez co w tym momencie wychylanie się mogłoby mu tylko zaszkodzić, a innym niczego by nie przyniosło.
Znów schowany za Onurisem, blondyn ponownie częściowo ograniczył sobie widok na pole walki, ale poczynania Noriko i Jay'a mógł akurat śledzić wzrokiem... I bardzo nie podobało mu się to, co widział. Ta część planu zdawała się być niemalże pewna - Josh liczył na to, że przynajmniej ona wypali, jeżeli nawet wszystko inne okaże się być nietrafione - a tu niespodzianka, ktoś w nią zaingerował... I tym razem doświadczenie podpowiadało już mutantowi kto to był. W innych okoliczościach Elixir zapewne posłałby ich bezimiennemu sojusznikowi pewne wyrzutów spojrzenie, ale teraz nie miał go na linii wzroku, więc siłą rzeczy musiał sobie odpuścić. Doskonale dosłyszał za to jego wyjaśnienie - i nie miał bladego pojęcia do czego niby potrzebowali tej istoty. Chyba że... Do wyciągnięcia reszty dusz, które pożarła? Tylko to przychodziło mu teraz do głowy.
Szkoda tylko, że resztek czarnego nawet nikt nie śledził - bo Icarus za późno zabrał się za próby atakowania, gdy mógł zwyczajnie polecieć za przeciwnikiem, aby w razie czego wskazać im jego nowe położenie. Josh zacisnął mocniej szczękę, powstrzymując się przed skomentowaniem tej sytuacji na głos - co i tak usłyszeliby pewnie głównie Noriko i Onuris - po czym przypomniał sobie, że na przykład taka Amelia równie dobrze mogła właśnie czytać mu w myślach, więc jego milczenie nie miało większego znaczenia.
Tak czy siak, grunt, że Jay został sprowadzony do parteru, a chociaż przy okazji zniknął Elixirowi z oczu, to uzdrowiciel mimo wszystko był w stanie wyczuć, że nie stało mu się nic poważnego. Dobrze, bo w innym wypadku nastolatek czułby się zobowiązany, aby jednak opuścić swoją kryjówkę i wspomóc regenerację towarzysza... Jasne, zdawał sobie sprawę z tego, jak była szybka, ale skoro mógł ją jeszcze przyspieszyć, to czemu nie miałby tego zrobić - szczególnie przy wyjątkowo niebezpiecznych obrażeniach?
Choć Josh nie był zadowolony z rozwoju wydarzeń - z trochę innych powodów od Onurisa i bezimiennego, ale jednak - to i tak zdecydowanie nie podobało mu się podejście tego ostatniego. To znaczy... Sam miał ochotę powiedzieć niektórym do słuchu, ale to co innego, bo w końcu był częścią tej drużyny. Krytyka z zewnątrz już mu nie pasowała, nawet jeżeli po części pokrywała się z tym, o czym myślał. Z drugiej strony przynajmniej tym razem nie wyjdzie na tego złego za zwrócenie uwagi na niemiłe fakty... Ciekawa odmiana.
Kiedy Amelia wspomniała coś o jakiejś nadciągającej pomocy, a bezimienny od razu - negatywnie - to skomentował, Elixir przede wszystkim zainteresował się rodzajem tego wsparcia. Dziewczyna mówiła wcześniej, że należała do jakiejś organizacji, więc... To pewnie ona wchodziła teraz w grę? Szkoda, że nadciągała akurat teraz, gdy tak naprawdę sytuację mieli już coraz bardziej pod kontrolą i chyba nie potrzebowali niczyjej asysty - ale mogli się tego spodziewać.
Blondyn nie zastanawiał się nad tym długo, gdyż jego uwagę prędko odciągnął ruch ze strony Onurisa, odpowiadający za zniszczenie pobliskich kolców. Chłopak rzucił okiem ku Noriko, jak gdyby chciał wyczytać z jej twarzy jakąś reakcję, lecz zaraz potem wychylił się już nieco zza smoka, aby obserwować jego dalsze posunięcia. Chciał zobaczyć co stanie się z resztą ciała czarnego. Tylko przez krótką chwilę Josh przyglądał się pękaniu kuli, z której wnętrza dobywało się światło... Chłopak chyba podświadomie czuł do czego to wszystko zmierza, gdyż zaraz potem powrócił na swoje poprzednie miejsce, aby całkowicie uniknąć odłamków. Szczerze powiedziawszy spodziewał się trochę większego wybuchu, ale tak naprawdę wolał to, co wydarzyło się w rzeczywistości.
Elixir nie zdążył nawet sprawdzić na własne oczy jak miały się teraz Laura i Amelia, gdy jego uwagę przykuło już coś większego... I miał nadzieję, że było to po prostu wsparcie, o którym wcześniej słyszał, a nie kolejni przeciwnicy. W tym stanie nie powinni podejmować następnej walki, nie bez uprzedniego doprowadzenia do porządku przede wszystkim X-23 oraz Icarusa... Maszyny nie zaatakowały ich od razu, a to chyba dobrze wróżyło, lecz mimo to chłopak pozostawał nastawiony podejrzliwie i sceptycznie. Jego spojrzenie przesunęło się pomiędzy nimi, ale niestety jego wiedza na temat tego typu jednostek była raczej wybrakowana, nawet pod względem tych ziemskich, do których te egzemplarze przecież niekoniecznie należały... Prawie na pewno nie.
- Twoi koledzy, Amelia? - odezwał się przez połączenie telepatyczne nim jeszcze ze strony przybyłych padł ten pierwszy komunikat... Który z kolei sprawił, że Josh znów spojrzał krótko ku Surge, nim przeniósł wzrok na Onurisa. Z jego punktu widzenia te okręty - a raczej znajdujące się na ich pokładach osoby - były jeszcze neutralne, podczas gdy smok dał się poznać jako sprzymierzeniec... Więc nic dziwnego, że to właśnie Onurisa chłopak chętniej by posłuchał i wsparł. Mimo to jednak musiał też brać pod uwagę dobro drużyny jako ogółu, a wpakowanie się teraz w kolejne starcie zapewne nie skończyłoby się miło... Nie wspominając już o możliwych konsekwencjach.
To po części dlatego Elixir niemalże odetchnął z ulgą, gdy smok przykazał im się po prostu odsunąć. Nie potrzebował dalszej zachęty - kiwnął tylko głową, po czym ujął Noriko za nadgarstek, rzecz jasna przez rękawicę, aby mieć pewność, że oboje wycofają się w tym samym kierunku. Pewnie, że nie podobało mu się to, iż nie mogli działać - ale przecież musieli mierzyć siły na zamiary i przede wszystkim uważać na to, aby nie sprowadzić niczego złego na Instytut.
- X-23, uwolnij Icarusa z tej lampy. Macie teraz chwilę na regenerację, skorzystajcie z niej. Pomogę, jeżeli będziecie tego potrzebowali. Amelia, cały czas utrzymuj między nami połączenie. Możesz sprawdzić czy tamci są w stanie nas usłyszeć? Onuris, przydałyby się jakieś wyjaśnienia albo wskazówki. I co robimy z tamtym czarnym? - nadał drogą telepatyczną jeszcze w trakcie odsuwania się od smoka. Przemieszczał się w stronę reszty towarzystwa, aby w razie czego wesprzeć czynniki regenerujące poszkodowanych - głównie Laury, która oberwała o wiele poważniej od Jay'a. Po własnej drużynie nie spodziewał się zbyt gwałtownych reakcji, bo domyślał się, że każdy będzie brał pod uwagę szkołę, już teraz mającą dość wrogów... Ale nie był pewien tego, co zamierzała zrobić Amelia. To po części z tego powodu chciał znaleźć się również niedaleko niej.
W tym momencie słowa bezimiennego wywołały w Elixirze tylko lekką irytację. Można powiedzieć, że w pewnym sensie zdążył przywyknąć do jego krytycznego nastawienia i w jakimś stopniu puszczał je mimo uszu. Najpierw został przez niego - zbiorczo - obrażony, potem ta część o nim została jednak odwołana... Ale nawet jakoś specjalnie go to nie obchodziło, nie w chwili, gdy mieli coś ważniejszego na głowie.
- Propozycja: zamiast się wzajemnie oskarżać, spróbujmy ogarnąć sytuację bez rozlewu krwi i narażania naszych? - zasugerował wciąż w myślach, bo choć bezimienny odzywał się na głos, to najwyraźniej reagował na ich telepatyczne rozmowy. Josh liczył też na to, że Noriko, Laura i Jay zrozumieją, iż odnosił się do konieczności chronienia Instytutu. W końcu musieli mieć jakieś priorytety.
Jeżeli ktokolwiek zgłosił chęć uzyskania jego pomocy, Elixir gotów był podejść i zabrać się za leczenie. W przypadku ludzi oraz wszelkich ras o podobnej do nich lub wręcz takiej samej fizjologii nie potrzebował tak naprawdę żadnych dodatkowych informacji - jak miało to miejsce w przypadku Onurisa - więc mógł działać szybko i sprawnie, praktycznie bez zastanowienia. Niezależnie od tej kwestii natomiast po odejściu na bok blondyn tak czy siak puścił rękę Surge, aby nie blokować ani jej, ani swoich ruchów.

Chociaż Josh nie zareagował na głos - ani przy użyciu telepatycznego połączenia - na słowa Noriko, to jednak w głębi ducha wręcz nie mógł się z nią nie zgodzić. Oczywiście, że nie podobała mu się cała ta sytuacja, chyba każde z nich sądziło pod tym względem to samo, jednakże w gruncie rzeczy niewiele byli teraz w stanie na to poradzić... Nie bez zrozumienia wszystkich okoliczności - i już na pewno nie w chwili, gdy tak łatwo mogli narobić Instytutowi kolejnych wrogów. Chłopakowi aż ciężko było uwierzyć w to, że zachowywał się odpowiedzialnie. Zastanawiał się nawet czy później ktokolwiek w szkole przyjmie to bez przymrużenia oka... Ale jego myśli prędko porzuciły ten tor na rzecz istotniejszych kwestii.
Pierwszą informację od Amelii nastolatek po prostu przyjął do wiadomości i w żaden sposób jej nie skomentował. Tak naprawdę i tak nie mógł stwierdzić czy dziewczyna miała rację, ale chyba tyle musiało mu wystarczyć... Nikt nowy nie odpowiadał zresztą na ich telepatyczne dyskusje, więc wszystko wskazywało na to, że rzeczywiście martwił się na zapas. Pewnie przesadzał, ale nie był w stanie nic poradzić na to, że nie ufał do końca mocom psychicznym. Równie dobrze ktoś mógłby ich teraz podsłuchiwać, a oni nawet nie zdawaliby sobie z tego sprawy.
Nad tym również blondyn nie miał jednak czasu się zastanawiać, bo kolejna wypowiedź telepatki sprawiła już, że zmarszczył czoło i rzucił na nią okiem. Między innymi właśnie to nie podobało mu się w tego rodzaju zdolnościach. Ich użytkownicy zbyt często pozwalali sobie na za wiele - jak na przykład teraz. Rozmawianie za pomocą psychicznej więzi to jedno, ale czytanie czyichś osobistych myśli i rozważań było po prostu irytujące... Elixir zaś cenił sobie własną prywatność - przynajmniej pod względem kwestii, które naprawdę chciał zachować dla siebie - i chętnie od razu dałby dziewczynie znać co dokładnie sądził o jej postępowaniu, gdyby ich położenie nie było obecnie aż tak nieprzyjemne.
Amelia miała chyba szczęście, że uwagę Josha odciągnęła od niej odpowiedź Onurisa na jego pytanie... Choć z drugiej strony być może i tak poznała opinię nastolatka, skoro najwyraźniej tak po prostu siedziała mu w głowie. Uzdrowiciel nie zamierzał się teraz nad tym zastanawiać, bo tylko niepotrzebnie by się irytował. Jego wzrok przemknął więc od dziewczyny ku smokowi, który właśnie - w uproszczeniu - wymigał się od opowiadania o swoich domniemanych przewinieniach.
Być może faktycznie zaważył brak czasu albo nawet zwykła niechęć do dzielenia się czymś osobistym. W zaistniałych okolicznościach Elixir jak najbardziej potrafiłby to zrozumieć. Tyle że... Z drugiej strony Onuris faktycznie mógł mieć coś na sumieniu - i być może dlatego zdecydował się im o niczym nie mówić. Co by mu to dało? Nie wymagał od nich wsparcia, sam również nie sprawiał wrażenia, jak gdyby szykował się do walki, więc w takim wypadku raczej nie chodziłoby o chęć zachowania sojuszników. Poza tym przecież im pomagał, występował w obronie ludzi, a to również świadczyło na jego korzyść. Jasne, mógł to robić na przykład z powodu wyrzutów sumienia, ale zupełnie nic na to nie wskazywało.
Jaka by nie była prawda, nastolatka i tak bardziej obchodziło teraz to, że nie otrzymali praktycznie niczego, na czym mogliby bazować i z czego wyciągać wnioski. Wiedzieli tylko tyle, że najwyraźniej smok zrobił coś, co nie spodobało się kolegom Amelii - albo przynajmniej oni tak sądzili... Choć skoro Onuris jeszcze się nie bronił, to najprawdopodobniej racja leżała po ich stronie - lub smok uznał, że rozmawianie z nimi nie miało żadnego sensu. Tak czy siak, wszystko to oznaczało dla drużyny działanie w ciemno... I chociaż osobiście Josh chciałby jak najszybciej spróbować wstawić się za smokiem, to jednak spokoju nie dawała mu wizja możliwych konsekwencji - wyciąganych nie tylko względem niego samego, lecz grupy oraz całej szkoły.
Ich bezimienny sojusznik najwidoczniej nie zamierzał im pomagać, jak wynikało z krótkiej wymiany zdań pomiędzy nim i Laurą. Elixir nawet się temu nie dziwił. Spodziewał się, że znowu zostawi im kombinowanie - pewnie po to, żeby mogli się wykazać, czy jak to wcześniej ujął... Albo z innego powodu, który w tej chwili mało chłopaka obchodził. Interesowało go przede wszystkim to, że z listy dostępnych dla nich możliwości zniknął właśnie jeden punkt.
Mimo że myśli mutanta pomknęły już w innym kierunku, gdy na prędko szukał najlepszego wyjścia z tej skomplikowanej sytuacji, to jednak jego spojrzenie odruchowo podążyło za ruchami bezimiennego... A może już Bezimiennego, skoro z braku lepszego miana uzdrowiciel praktycznie go tak ochrzcił? Nieważne. Grunt, że Josh w milczeniu i zaintrygowaniu obserwował to, jak chłopak zbliżył się do Amelii i zaczął coś majstrować przy jej ramieniu... A dokładniej przy jakimś przyczepionym do niego urządzeniu, którego przeznaczenia Elixir mógł się głównie domyślać.
Blondyn ledwo zarejestrował fakt, że Bezimienny wspomniał jakiegoś egzekutora - co raczej nie zwiastowało niczego dobrego, bo na ogół egzekucje lubiły kończyć się śmiercią przynajmniej jednej osoby - a tu już reakcja Onurisa odwróciła jego uwagę od ich człowieka - zagadki... Albo i nie człowieka, bo ta kwestia wciąż jeszcze również pozostawała tajemnicą. Tak czy siak, uzdrowiciel szybko przeniósł wzrok na zmieniającego ułożenie swojego ciała smoka, po czym ponownie powrócił spojrzeniem ku Bezimiennemu... I znów zerknął na Onurisa. Domyślał się, że dla nich ten egzekutor pewnie znaczył coś więcej, ale wątpił, aby którykolwiek z nich zamierzał to teraz wytłumaczyć, więc nawet nie próbował pytać. Najprawdopodobniej zostałby zbyty albo całkiem zignorowany.
Dopiero w tym momencie Josh zorientował się, że coś zmieniło się na niebie... No tak, pojazdy kolegów Amelii wyraźnie się przesunęły, choć nastolatek nie był pewien po co to zrobiły. Nie od razu połączył to też z działaniami Bezimiennego, bo choć je widział, to jednak jego zainteresowanie pochłaniała wówczas kwestia egzekutora... Lecz po kilku sekundach dotarło do niego co mniej więcej musiało zajść. Oczywiście nie zmieniało to faktu, że dalej nie rozumiał dlaczego, ale o to tym bardziej nie było sensu pytać.
Podczas gdy Elixir oceniał sytuację z myśliwcami, Amelia została odciągnięta bliżej nich i mutant opuścił wzrok akurat na czas, aby zobaczyć, jak Bezimienny szarpnięciem posłał ją do przodu. Może i wcześniej telepatka go zirytowała, ale instynkt był silniejszy i blondyn mimo wszystko zrobił krok w jej stronę, aby w razie czego pomóc jej odzyskać równowagę... I nie zaliczyć upadku na ziemię. Jeżeli odniósł wrażenie, że Amelia powinna z tym sobie poradzić sama, to nie wkraczał, w innym wypadku zaś - gdyby miała się przewrócić - spróbował na czas ją podeprzeć. Byle się o to na niego nie zezłościła, bo naprawdę nie chciało mu się teraz bawić w wojnę płci...
Czy doszło między nimi do kontaktu, czy też nie, zaraz później zaczęły się już problemy ze światłem i Josh w pierwszej kolejności zareagował na nie ponownym przesunięciem się bliżej pozostałych członków drużyny. Ciemności praktycznie nigdy nie oznaczały niczego dobrego. Nauczyły go tego setki filmów, gier i komiksów, więc uważał, że wiedział na ten temat całkiem sporo, wielkie dzięki. Nie mając chyba nic do stracenia, a chcąc przetestować pewną teorię, uzdrowiciel skupił w dłoniach swoją bioenergię, w praktyce po prostu pokrywając własną skórę białą łuną... Również migającą, więc chłopak praktycznie natychmiast ją odwołał.
Tym razem Josh nawet nie spojrzał na Bezimiennego, gdy ten znów się odezwał. Słowo Ankylon nic mu nie mówiło. Być może stanowiło czyjeś imię albo funkcję, może nawet odnosiło się do tego całego egzekutora - najprawdopodobniej - ale samo w sobie nie zainteresowało Elixira. Większą uwagę nastolatek poświęcił opcjom, które bardzo pomocnie podrzucił im Bezimienny... I aż parsknął przez nie ponuro. No tak, przecież śmierć zawsze była taką świetną możliwością. Sam nie rozumiał dlaczego te dwie pierwsze jakoś bardziej do niego przemawiały.
Walka z istotą, która zaniepokoiła Onurisa oraz - może? - z kolegami Amelii należałaby pewnie do tych ciężkich, a w dodatku mogłaby zaszkodzić Instytutowi, więc mutant nie chciał jej nawet rozważać. Jasne, w każdej chwili byli też w stanie odejść, w końcu jak do tej pory nikt im niczym nie groził, ani nie próbował ich zatrzymać... A w dodatku ta opcja przynajmniej nie naraziłaby na nic szkoły. Z drugiej strony sam Elixir czułby się z nią źle i podejrzewał, że pozostali również. Nie był pewien czy ich relację z Onurisem określały słowa "dług wdzięczności", bo w końcu pomagali sobie wzajemnie, ale... No właśnie, zostawienie go na pastwę losu po wspólnej akcji wcale się Joshowi nie uśmiechało. Ani w ogóle wycofywanie się, skoro już o tym mowa. Wyglądało na to, że zostawała im tylko jedna możliwość.
- Więc spróbujemy rozmawiać - przesłał wszystkim przez telepatyczne połączenie, licząc na to, że nikt z drużyny nie będzie miał innych zamiarów. Wciąż był w szoku, że jak do tej pory jako tako się go słuchali i tylko czekał na chwilę, gdy ta zgodność wreszcie się skończy... Bo przecież nie mogło być zbyt pięknie, prawda?
Podjęcie decyzji to jedno, lecz ustalenie dokładniejszego planu działania stanowiło już zupełnie inną historię... A kolejne wydarzenia coraz to bardziej utrudniały zebranie myśli. Do problemów ze światłem dołączył czyjś głos - nieprzyjemny, na swój sposób zimny, pewnie mogący wręcz wywołać dreszcze, przynajmniej u kogoś, kto nie kontrolował świadomie reakcji swojego organizmu. Josh nie był pewien skąd dochodził, nie mógł jednoznacznie wskazać jego źródła, choć powoli i uważnie się za nim rozglądał. Zaczynał mieć złe przeczucie, że domyślał się już z czym wiązały się te narastające ciemności... I niekoniecznie chodziło tylko o osłonę.
Chłopak przerwał swoje starania dopiero w momencie, gdy nagle zaczął wyczuwać bicie serca Onurisa. To wystarczyło, aby od razu z zaskoczeniem przeniósł na niego swój wzrok, marszcząc przy tym czoło i w głębi ducha zastanawiając się dlaczego nagle został dopuszczony... Lecz nie pytając o nic, aby nie rozproszyć skupienia smoka. W końcu to on był teraz celem, podczas gdy wszyscy inni mogli się chyba czuć stosunkowo bezpiecznie.
Rzecz jasna Elixir nie rozumiał wiele z dialogu toczącego się właśnie pomiędzy tymi istotami, ale dotarły do niego przede wszystkim dwie kwestie. Po pierwsze, Onuris w dalszym ciągu niczemu nie zaprzeczał... Po drugie zaś był oskarżany o swoją przeszłość - z tym zaś Josh spotykał się aż za często. Miał z tego zakresu osobiste doświadczenia i takie podejście tym bardziej utwierdzało go w przekonaniu, że powinni stanąć murem za Onurisem, gdyż podświadomie stawiał się na jego miejscu. Nie musiał znać szczegółów, by się utożsamiać, a od zawsze miał pewne problemy z obiektywnością.
Jako że uzdrowiciel teraz już stale utrzymywał spojrzenie na smoku, dojrzał również to krótkie pojawienie się przeciwnika - i zmrużył oczy, próbując wypatrzeć go ponownie. Był pewien, że wzrok go nie mylił, bo w końcu Onuris również zareagował, obrócił się... I w końcu wypowiedział się na temat tych wszystkich oskarżeń. Nie działał z własnej woli? Ktoś nim sterował? Być może miało to jakiś związek z tą dziwną energią, skazą, którą zabrał mu Bezimienny? Albo po prostu Josh doszukiwał się powiązań tam, gdzie tak naprawdę wcale ich nie było. To też mu się zdarzało.
Wreszcie wróg zmaterializował się na dobre - i od tego momentu sprawy potoczyły się już bardzo szybko. Nastolatek nie miał nawet czasu, aby porządnie przyjrzeć się temu nowemu stworzeniu, choć wyłapał przynajmniej kilka najbardziej rzucających się w oczy cech, takich jak kolor łusek czy podobieństwa tego... Egzekutora z Onurisem. Sama walka również miała niezłe tempo, ale Elixir i tak nie śledził jej dokładnie. Teraz czuł już co działo się z organizmem białego, więc nie musiał obserwować jego poczynań.
- Amelia, co z twoimi? Nie wtrącają się w to? Będą skłonni z nami dyskutować? Czego możemy się spodziewać? - zwrócił się do dziewczyny tuż po rozpoczęciu się starcia, nie chcąc tracić cennego czasu na bezsensowne gapienie się na walczących. Po cichu liczył też na to, że Amelia nie tylko odpowie na jego pytania, ale i dorzuci co będzie mogła od siebie, a może nawet podejmie już próbę nawiązania jakiegoś dialogu ze swoimi kolegami. Skoro dbała o Onurisa, to chyba leżało to w jej interesie.
Josh starał się nie myśleć o tym, jakie obrażenia wyczuł w pewnym momencie ze strony smoka. Po wcześniejszych oględzinach zdawał sobie sprawę zarówno z tego, jak trudno było go zranić, jak i z faktu, że jego energia sama potrafiła naprawiać ciało... Pierwsze dowodziło więc jak groźny był przeciwnik, drugie zaś dawało nadzieję, że Onuris jakoś sobie poradzi, przynajmniej przez jakiś czas. Dobrze, że wcześniej udało się go doprowadzić do chyba pełnej sprawności... Albo do stanu jej bliskiego.
Jako że walka - lub chociaż jej pierwsza część - trwała tak krótko, Elixir ledwo co zdążył przekazać Amelii wszystkie swoje pytania, gdy wielkie jaszczury znów podjęły dialog. Wspomniany przez Onurisa czarny ogień nic chłopakowi nie mówił, lecz temu Ankylonowi najwyraźniej tak... Tyle że widocznie go nie przekonywał. Blondyn prędko przesunął pomiędzy nimi oboma wzrokiem, a że wcale nie był bliższy posiadania dopracowanego planu, to zdecydował się zrobić to, co wychodziło mu chyba najlepiej - czyli improwizować. Okazja do przemówienia mogła się już nie powtórzyć.
- Hej! Wiem, pewnie nie leży ci, żebyśmy się wtrącali, ale skoro wydajesz czy wykonujesz wyroki, to oznacza jakiś sąd... A przed chwilą Onuris narażał własne życie, żeby chronić miejscową ludność i nas, więc chyba zasługuje przynajmniej na to, by zostać wysłuchanym? Czego by kiedyś nie zrobił, teraz uratował całą masę ludzi w tamtym budynku i może zrobić coś takiego ponownie... O ile będzie żył i działał - nie do końca krzyknął, może pomijając to pierwsze słowo, ale jednak podniósł głos, aby zwrócić na siebie uwagę egzekutora, a przy odrobinie szczęścia również tych na górze. Nie wiedział czy to dobry pomysł. Równie dobrze ta istota mogła kierować się zupełnie innymi wartościami i zasadami... Mogła go zignorować albo, w najgorszym wypadku, nawet uznać, że przeszkadzających należało uciszyć... Ale warto było spróbować.
Mutant umyślnie nie próbował odnosić się do tego, że smok mógł być niewinny - że być może ktoś lub coś innego odpowiadało za jego czyny. Skoro przeciwnik nie chciał w to uwierzyć, to lepiej było postawić na inne podejście, przynajmniej na początek. Jeżeli to również nie pomoże, to... To wtedy Josh będzie się martwił co dalej.
Skupiony na obu jaszczurach, uzdrowiciel poświęcał tylko bardzo małą uwagę swoim towarzyszom, nie wspominając już nawet o Bezimiennym czy pojazdach na niebie. Gdyby stało się coś istotnego, to najprawdopodobniej by się tym zainteresował, ale mimo wszystko obecnie za cel postawił sobie próbę przemówienia do rozsądku Ankylonowi. Miał nadzieję, że Amelia zajmie się swoimi znajomymi, a reszta... Sam do końca nie wiedział. Na pewno jakieś wsparcie byłoby miłe.
Przez cały ten czas chłopak trzymał się też blisko grupy, o ile oczywiście ktoś się od niej z jakiegoś powodu nie odłączył. Co prawda w tej chwili chyba nic im nie groziło, więc mogli pozostawać skupieni razem, ale gdyby stan ten miał ulec zmianie... To zapewne powinni się rozproszyć, aby w razie czego z gry nie wyłączył ich jeden atak. Elixir brał to pod uwagę, choć wciąż jeszcze liczył na to, że mimo wszystko uda im się sprowadzić sytuację do rozmowy. Żadne z nich nie okazywało agresji, więc kto wie?
Nastolatkowi przyszła do głowy jeszcze jedna kwestia, w tym momencie chyba najmniej istotna - a jednak jej wyjaśnienie w minimalnym stopniu ułatwiłoby im życie... Albo chociaż jemu samemu, bo mógłby przestać określać w myślach Bezimiennego tym właśnie mianem.
- Jak mamy cię w ogóle nazywać? - zwrócił się więc do niego, z rozmysłem nie pytając wprost o jego prawdziwe imię, tylko o jakiekolwiek miano, które by mu pasowało. Wcale by go nie zdziwiło, gdyby sojusznik nie chciał podać tego pierwszego, a Josh nie zamierzał tracić czasu na powtarzanie pytania z minimalnymi zmianami... Nawet jeżeli wrócił do telepatii, aby przyspieszyć sprawę.

Po ostatnich tekstach i zachowaniu Amelii - nawet jeżeli Bezimienny ją upomniał, w dodatku ostro i dla odmiany telepatycznie - Josh nie miał już nawet ochoty, aby na nią reagować. Zdawał sobie sprawę z tego, że mogą jej jeszcze potrzebować, bo w końcu musieli dogadywać się wystarczająco dobrze, by móc na siebie wzajemnie liczyć... I sam mimo wszystko był gotów w razie czego jej pomagać... Ale bardzo nie podobało mu się jej podejście. Irytowała go, denerwowała - a w tych okolicznościach nie mógł sobie na to pozwolić, więc własnymi mocami niechętnie wpływał na samego siebie, aby zachować spokój. Nie lubił być traktowany z wyższością i lekceważeniem - jak chyba każdy - a Amelia zdawała się uważać za lepszą od ich drużyny... Tak, bo przed chwilą wcale nie musieli jej wspierać.
Blondyn starał się jednak jak najszybciej zapomnieć o postawie dziewczyny, aby się nią niepotrzebnie nie rozpraszać. Mieli przecież teraz ważniejsze rzeczy na głowie, pilniejsze, z obroną Onurisa na czele... A kto wie czym będą zmuszeni zająć się potem? Z pewnością nie wyglądało na to, aby czekało ich tutaj znudzenie.
Zyskanie uwagi Ankylona stanowiło mały sukces, lecz w tym momencie Elixir nawet nie pomyślał o tym, że powinien sobie chyba pogratulować - przede wszystkim dlatego, że było na to o wiele za wcześnie, co podświadomie wyczuwał. Nie mniej jednak Egzekutor mógł go przecież zupełnie zignorować albo po prostu nie dosłyszeć jego słów, gdyby znów przystąpił do walki... Więc i tak mieli szczęście. Byle tylko udało im się wykorzystać tę szansę.
Wyjaśnienie Bezimiennego po części pokrywało się z osobistymi przemyśleniami uzdrowiciela. Wiedział, że musieli być bardzo ostrożni, aby niczego przypadkiem nie zepsuć... I choć sam nie był mistrzem w temperowaniu języka oraz planowaniu swoich poczynań, to i tak odnosił wrażenie, że stanowił ich najlepszą opcję. Jay siedział cicho i trzymał się na uboczu, a Laura i Nori były chyba jeszcze bardziej bezpośrednie od samego Josha... Znów w pewnym stopniu niewiadomą pozostawała Amelia, lecz chłopak zaczynał sądzić, że ona również mogła mieć problemy z ubieraniem myśli w słowa.
Elixir kiwnął więc głową na znak, iż przyjął i zrozumiał instrukcje Bezimiennego, przez cały ten czas zaś ani na moment nie spuszczał Egzekutora z oczu. Przesuwał wzrokiem po jego sylwetce, nie wpatrywał się tylko w jeden punkt, ale uważnie przyglądał się wszystkiemu, co mogłoby świadczyć o jakiejkolwiek zmianie w nastawieniu smoka. Słuchał ich - i to było w tej chwili najważniejsze... Lecz Josh obstawiał, że nie mieli dużo czasu na dyskusję.
Noriko przejęła pałeczkę w rozmowie, a Elixir nawet nie próbował jej przerywać, wychodząc po prostu z założenia, że relacja kilku świadków najprawdopodobniej będzie lepsza od słów zaledwie jednej osoby... I w innych okolicznościach nastolatek pewnie poczułby się wręcz rozbawiony tym, w jaki sposób jego własna reakcja pokrywała się z tą, którą okazał Ankylon, lecz teraz nie było mu wcale do śmiechu. Co prawda nie posiadał pazurów, aby je wysunąć, lecz sam drgnął wyraźnie, spinając na moment mięśnie, gdy Surge wspomniała o tym braku sądu. Jego zachowanie wynikało nie z urazy czy czegokolwiek podobnego, lecz z chęci właściwego poprowadzenia tej dyskusji... A aż za dobrze zdawał sobie sprawę z faktu, że nie wiedzieli czy doszło do rozprawy. Co więcej, sam Josh zdecydowanie skłaniał się ku wersji, że faktycznie się ona odbyła, z udziałem Onurisa lub bez, a wyrok już zapadł... I obecnie pozostawało tylko wymierzenie kary. Tyle przynajmniej wynosił z obecności Egzekutora.
Kolejny komentarz Bezimiennego - który znów zaliczył siebie do tego samego typu co Onuris i Ankylon - znów częściowo potwierdził przypuszczenia Elixira. Może nie do końca rozjaśnił sytuację, bo wciąż parę kwestii stało pod znakiem zapytania, lecz czas uciekał, a Ankylon pewnie nie miał ochoty czekać na to, aż się zastanowią... A nawet jeżeli byłby skłonny to uczynić, to i tak lepiej byłoby nie sprawdzać jego cierpliwości. Uzdrowiciel miał ochotę wkroczyć, aby ratować sytuację - lecz nie zdążył, gdyż głos zabrała Amelia. Prawdę mówiąc chłopak trochę się tego obawiał.
Początek relacji dziewczyny brzmiał dobrze, współgrał z ich wcześniejszymi wypowiedziami... Lecz jej kolejne słowa prędko zepsuły ten efekt. W momencie, gdy Amelia wspominała o czynach, do których Onuris został zmuszony, Elixir zrezygnował już z utrzymywania wszelkich pozorów. Jedną rękę umieścił jak do skrzyżowania ramion na klatce piersiowej, drugą zaś prawie pod kątem prostym do pierwszej - i po części zakrył twarz dłonią, z opuszkami palców usytuowanymi na czole. Nastolatek westchnął przy tym głęboko, wyczekując już kolejnej dawki krytyki ze strony Bezimiennego - która szybko nadeszła. Zaczynał się robić przewidywalny, ale przynajmniej oszczędzał Joshowi ściągania niechęci na siebie.
Spokojny ton instrukcji chyba tylko podsycał irytację Elixira, nawet jeżeli ten w głównej mierze nad nią panował. Mimo to jednak mutant myślał trzeźwo - i od razu odrzucił od siebie zaserwowany przez Bezimiennego obraz myśliwców. Nie zamierzał odstępować od opcji rozmowy, nie chciał nawet rozważać niczego innego... I miał ku temu dobre powody. Byle tylko pozostali z czymś nie wyskoczyli.
- Nie będziemy walczyć. Nie planujemy tego, nie przygotowujemy się, nie myślimy o tym - przesłał natychmiast wszystkim członkom drużyny, równocześnie opuszczając luźno ręce. Podejrzewał, że przynajmniej część z nich mogła to uznać za zły pomysł... I rozumiał dlaczego, jak najbardziej. Jeżeli im się nie uda i zostaną zaatakowani, będą mieli jeszcze większe problemy z obroną. Mimo to... Onuris był telepatą, więc być może Ankylon również. W takim wypadku mógł wyczytać ich intencje, a co by mu to powiedziało, gdyby jednocześnie starali się z nim dogadać i rozważali już przebieg starcia? No właśnie. Chyba warto było podjąć ryzyko.
- Ja mówię. Jeśli mi nie wyjdzie, wtedy będziemy się martwić co dalej. Nie odzywajcie się, jeżeli nie będziecie najzupełniej pewni, że nas czymś nie pogrążycie - rządził się, a w dodatku najprawdopodobniej nie zabrzmiał zbyt miło i przyjemnie, ale nie wynikało to ze złośliwości czy chęci wywyższenia się... Nic z tych rzeczy. Jak do tej pory szkodzili sobie wzajemnie, gdy próbowali sobie pomóc. To należało wyeliminować. Każda ich pomyłka mogła oznaczać przegraną w tej dyskusji... A o błędy wcale nie było trudno.
Przez cały ten czas uzdrowiciel ani odrobinę nie zmienił swojego położenia, nie ruszył się nawet na krok. Nie zamierzał się ani cofać, ani zbliżać do smoków, bo nie wiedział jak zostałoby to przez nie odebrane... Szczególnie przez Ankylona. Co prawda już wcześniej założył, że Egzekutor był telepatą i mógł sprawdzić ich nastawienie, ale nie oznaczało to przecież automatycznie, że nieustannie siedział w głowach wszystkich istot w okolicy. Było to możliwe, ale po co mieliby to teraz sprawdzać?
- Znam kobietę, która potrafi wpływać na rzeczywistość. Może zrobić praktycznie co zechce. Kiedyś należała do grupy próbującej przejąć władzę nad ludzkością, odsunąć ją w cień, może i zniewolić... I to był jej wybór, że tam dołączyła, choć skłoniły ją do tego okoliczności i to, w jaki sposób była przez ludzi traktowana. Walczyła nawet przeciwko X-Men, czyli naszym... Opiekunom. Tyle że w pewnym momencie nawróciła się, zmieniła front, dołączyła do bohaterów i od tego czasu zrobiła wiele dobrego. Znam też inną kobietę, ta może kontrolować pogodę na ogromną skalę, wliczając w to panowanie nad niszczycielskimi kataklizmami. Od najmłodszych lat była złodziejką. Kradła, żeby przetrwać i świetnie jej to szło... Ale ona również w pewnym momencie przemyślała swoje życie i zmieniła swoje postępowanie. Teraz należy do X-Men, jest naszą dyrektorką i mnóstwo ludzi - nie tylko mutantów - zawdzięcza jej swoje życia. Nasza druga dyrektorka, jedna z najpotężniejszych telepatek wśród naszego rodzaju, była częścią stowarzyszenia utrzymującego władzę przez politykę i biznes. Oni też nie mieli z X-Men po drodze, ale odeszła od nich i zajmuje się opiekowaniem uzdolnioną młodzieżą. Zapewnia bezpieczeństwo osobom, które - gdyby żyły w społeczeństwie - mogłyby zginąć za sam fakt bycia innymi. Znam także mężczyznę, który pod wpływem złości i poczucia zagrożenia przemienia się w niemalże niepowstrzymanego potwora, silnego, szybkiego i wytrzymałego. Polowano na niego, a on nie potrafił się kontrolować i siał zniszczenie. Obecnie całą tę agresję skupia na tych, którzy próbują skrzywdzić niewinnych, a walczy u boku największych ziemskich bohaterów - miał do powiedzenia sporo, więc przemawiał szybko, choć nie na tyle, aby jego słowa stały się niezrozumiałe. Co prawda podejrzewał, że w razie czego Ankylon i tak doczytałby resztę z jego myśli, ale nie chciał zbyt wiele na to stawiać. Na tym jednak nie skończył, gdyż przedstawił dopiero przykłady, które powinny świadczyć na korzyść jego następnych słów. Chłopak nabrał powietrza w płuca, aby odetchnąć, po czym kontynuował.
- Mógłbym tak wymieniać dalej. Jeżeli chcesz, sprawdź to w mojej pamięci. Znam mnóstwo osób, które mają coś na sumieniu, ale gdyby zostały wtedy za to ukarane, gdyby je zabito albo zamknięto w więzieniu, być może później zabrakłoby kogoś, kto zamiast nich uratowałby cywilnych albo ochronił Ziemię. Gdybyście już wcześniej zdążyli wykonać wyrok na Onurisie i nie byłoby go tutaj, kiedy przybyliśmy, to pewnie nawet nie dotarlibyśmy do budynku na czas, bo to jego wodna bariera zwróciła w ogóle naszą uwagę... A on nie był wtedy w stanie walczyć, czyli raczej sam nie uratowałby tamtych ludzi. Więc tak, jest potężny, czyli też niebezpieczny, ale to tylko oznacza, że tym skuteczniej może czynić dobro... Jeżeli dostanie na to szansę - w tym momencie Josh znów zrobił króciutką pauzę na pełniejszy oddech, lecz wcale nie skończył. Przez ten monolog czuł się trochę nieswojo, ale miał nadzieję, że uda mu się wypowiedzieć wszystko, co zamierzał... Że nikt mu w tym nie przeszkodzi.
Na wszelki wypadek chłopak przywołał z pamięci informacje na temat innych osób, które pasowały do tego schematu. Wolverine, o którego przeszłości nie wiedział aż tak wiele, ale zdawał sobie sprawę z tego, że nie była przyjemna, tylko raczej pełna krwi... W tym jego własnej. Black Widow czy Hawkeye z Avengers, oboje nawróceni na stronę aniołów. Rogue, o której Elixir również słyszał, że niegdyś była praktycznie terrorystką... Gambit, bardzo zdolny złodziej... I tak dalej. Blondyn niechętnie zasugerował nawet własną przeszłość. Co prawda w szeregach Reavers spędził dosłownie jeden dzień, lecz dołączył do nich z własnej głupoty - żeby trzymać się tak zwanego przyjaciela. Była to chyba najdurniejsza rzecz, jaką zrobił w życiu. Zadawanie się z Julianem zajmowało drugie miejsce.
- Miejcie go na oku. Nadzorujcie jego poczynania, monitorujcie je. Jeżeli spróbuje wam zniknąć, to będzie znak, że słuszność leżała po waszej stronie... Ale jeśli w dalszym ciągu będzie działał dla dobra bezbronnych, to chyba dowiedzie, że jego intencje są czyste? - zasugerował w końcu i dopiero w tym momencie oderwał wzrok od Ankylona, aby spojrzeć na Bezimiennego. Zakładał, że Egzekutor musiał mieć jakiś sposób na namierzanie Onurisa, skoro go tutaj dopadł, ale jeżeli nie... To pozostawała jeszcze jedna kwestia.
- Bo możecie go jakoś śledzić, prawda? Jeżeli jeszcze nie, to na pewno znajdzie się na to jakaś metoda - zwrócił się do Bezimiennego. Liczył nie tylko na odpowiedź pokroju "tak" lub "nie", ale i w razie czego na ofertę pomocy... Przynajmniej pod tym względem. Przecież ich istota - zagadka robiła tak wiele, że z pewnością coś takiego nie byłoby dla niej nawet wielkim wyczynem.
Poza tym wszystkim Joshowi przychodziła do głowy jeszcze jedna opcja, lecz nie był pewien jak powinien do niej podejść... I czy w ogóle mógł ją komukolwiek zaprezentować. Jeżeli Ankylon był telepatą, to mógłby przecież wejść do głowy Onurisa i osobiście przekonać się co smok zamierzał, prawda? Być może ten musiałby mu na to pozwolić, no i chyba istniały metody na zastąpienie swoich prawdziwych myśli kłamstwami... Ale zawsze była to jakaś dodatkowa możliwość. Z powodu tych wątpliwości Elixir zachowywał ją póki co dla siebie, licząc na to, że wybronią Onurisa w inny sposób.

W trakcie swojej przemowy i tuż po niej Josh w napięciu obserwował poczynania Ankylona. Nie zwracał przez to uwagi na to, co robili wszyscy pozostali, ale w tej chwili chyba i tak nic im tutaj bezpośrednio nie zagrażało... A poza tym praktycznie każde z nich potrafiłoby przez chwilę o siebie zadbać, więc chłopak się tym nie przejmował. Dzięki temu przynajmniej oszczędził sobie kolejnej dawki złości na Amelię - bo nie zorientował się, że dziewczyna trzymała rękę na broni i najwyraźniej za nic wzięła sobie informację, by nawet nie myśleć o walce.
Jego wzrok oraz zainteresowanie skupiały się więc na szarym smoku, a także po części na Onurisie. Chłopak nie rozumiał do końca tego, co się teraz między nimi działo, nie potrafiłby z pełną pewnością siebie opisać tej sytuacji, a przynajmniej nie bez opierania się o przypuszczenia i domysły... Ale widział, że jego słowa - a może i myśli oraz wspomnienia? - musiały przynosić jakiś efekt. Gdyby nie kontrola, którą utrzymywał nad swoim organizmem, zapewne serce zabiłoby mu szybciej na znak stresu podczas oczekiwania na ostateczną decyzję Egzekutora.
Zbliżenie się, kolejny cios - lecz od początku wolniejszy od poprzednich ataków... I na czas zatrzymany. Na ten widok Elixir prawie odetchnął z ulgą, lecz w porę się opanował, nie chcąc niczego zapeszyć, bo w końcu sprawa wcale nie była jeszcze przesądzona. Z drugiej strony... Być może gest ten nie oznaczał od razu, że udało im się wybronić Onurisa, ale zawsze był to krok we właściwą stronę, prawda? Niepewność stanowiła okropne uczucie.
Wyczekując dalszego rozwoju wydarzeń, uzdrowiciel drgnął niemalże w tym samym momencie, gdy ręka Ankylona znów została wprawiona w ruch - i prędko spotkała się z ciałem białego. Nastolatek nie był nawet pewien czy zareagował tylko z powodu własnego zaskoczenia czy też odruchowo dostosował się do samego Onurisa... Ale to chyba nie miało znaczenia. Czoło mutanta zmarszczyło się, oczy lekko zmrużyły, kiedy przyglądał się działaniom Egzekutora i starał się je zrozumieć. Nie podobał mu się ten cały proces wydobywania ze smoka światła. Przypominał mu trochę to, co wcześniej robił czarny... A wtedy nie skończyło się to za dobrze. Josh w dalszym ciągu nie zadecydował czy jasność reprezentowała jedynie energię życiową czy też coś więcej, coś na kształt duszy, lecz jedno i drugie brzmiało źle. Czy była to forma kary? Wyroku? Jeżeli tak... To jak bardzo poważnego? Bo po tym wszystkim chyba nie chodziło wciąż o śmierć?
Uwaga Elixira przeniosła się już praktycznie w całości na Onurisa, a kiedy ten w końcu został puszczony i upadł na kolana, mutant miał ochotę natychmiast ruszyć mu z pomocą. Powstrzymywała go przed tym jedynie świadomość, że - teoretycznie rzecz biorąc - Ankylon mógłby nie być zachwycony jego wkroczeniem do akcji. Nie wiedział przecież co dokładnie siedziało w głowie szarego, więc mimo wszystko wolał poczekać na jakikolwiek znak, że wolno mu było działać... A już teraz zdawał sobie sprawę z tego, że będzie miał co robić. Dobrze, że wcześniej otrzymał od Onurisa informacje na temat budowy jego ciała.
Póki co jednak Egzekutor obrócił się, a jego ruch sprawił, że spojrzenie Josha szybko na niego przeskoczyło i odszukało oczy smoka. Nastolatek sam zorientował się, że na moment lekko usztywnił ramiona, ale szybko pozbył się tego efektu, choć w dalszym ciągu stał wyprostowany i na pozór spokojny. O tym świadczyły reakcje jego ciała, lecz nie psychika... Zdradzająca najpewniej przede wszystkim to, że chciał już przejść do tego, co robił najlepiej, czyli do leczenia. Najpierw Onuris, a potem... Potem każdy inny, kogo spotkają, a kto będzie tego potrzebował. W końcu to właśnie po to Elixir chciał tutaj w ogóle przylecieć.
Śmiertelność jako pokuta nie brzmiała aż tak źle, choć trochę mało szczegółowo - ale Josh nie zdążył zapytać o żadne konkrety, gdyż zaraz po wygłoszeniu swoich słów Ankylon tak po prostu zniknął mu z oczu. Nastolatek zamrugał szybko i odchylił głowę lekko na bok, lecz prawdę mówiąc na jego twarzy nawet nie odbiło się zdziwienie. Zdążył przywyknąć do takich niespodzianek. Chłopak powoli nabrał powietrza w płuca, a następnie odetchnął głęboko. Wyglądało na to, że przynajmniej jedno zagrożenie zostało odpędzone...
Ta myśl przypomniała uzdrowicielowi o demonicznej istocie, która wcześniej uciekła z pola walki. Wzrok chłopaka przesunął się po części okolicy, ale w gruncie rzeczy nie liczył naprawdę na to, że gdzieś ją dostrzeże. Ten jej fragment był na to o wiele za mały, a nawet jeżeli potrafiłby szybko wzrosnąć, to pewnie wolałby się przed nimi ukryć... Więc raczej nie skorzystałby z tej opcji. Szkoda, że Elixir nie potrafił go wyczuć.
Podczas gdy mutant się rozglądał, powoli obracając głowę, wypatrując bez większej nadziei czarnego i na wszelki wypadek upewniając się, że w pobliżu brakowało innych niebezpieczeństw - wówczas Bezimienny dorzucił coś jeszcze na temat kary Onurisa. Odebranie mocy... Wciąż było lepsze od utraty życia, choć sam Elixir wiedział, że bez swoich zdolności czułby się już paskudnie, nawet jeżeli początkowo wcale ich nie chciał. Teraz... Chyba nie chciałby bez nich funkcjonować. Co dokładnie składało się jednak na moce smoka? Już sam z siebie musiał być silny i wytrzymały, jego ciało zdawało się potężne... Więc zapewne chodziło o manipulowanie jego energią?
Jednocześnie usatysfakcjonowany i zniechęcony skanem terenu, Josh ponownie przeniósł spojrzenie na Onurisa, przy którym był już Bezimienny, a następnie sam ruszył w ich kierunku. Nawet nie próbował wnikać w to, co działo się pomiędzy nimi, choć z ciekawości prześledził tę wymianę wzrokiem... A zatrzymawszy się przy smoku, rozpalił w dłoni swoją bioenergię i ostrożnie oparł ją na ramieniu białego. W trakcie kontaktu fizycznego łatwiej było mu ocenić szkody, a znajomość organizmu Onurisa wyraźnie przy tym pomagała. Mutant skupił się na początek na składaniu żeber, równocześnie sprawdzając też to, czy jakieś ich odłamki nie wymagały usunięcia. Nie byłoby dobrze, gdyby miały uszkodzić organy wewnętrzne, więc nastolatek wolał się ich po prostu pozbyć, rozpuścić je, a ubytki zastąpić świeżą tkanką.
Następna w kolejce była rana na przedramieniu, głęboka, lecz przynajmniej prosta do naprawienia, a ta na klatce piersiowej zostawała na sam koniec. Przez cały ten czas Elixir milczał, koncentrował się na swoim zadaniu, a jeżeli ktoś inny przemawiał - to jedynie tej osoby słuchał. Osobiście uważał, że dość się już nagadał, przynajmniej na jakiś czas... Lecz oczywiście nie mogło być za pięknie, bo jego uwagę prędko zwrócił szum wydobywający się z jego komunikatora - i nie tylko. Uzdrowiciel uniósł wolną rękę, aby odruchowo przysłonić urządzenie przy uchu, licząc na to, że wyłapie jakieś słowa. Mimo to nie przestawał leczyć, dzieląc uwagę pomiędzy te dwie czynności, chcąc jak najszybciej doprowadzić smoka do jak najlepszego stanu.
Czoło blondyna zmarszczyło się, gdy spośród zakłóceń zaczęły wyłaniać się pierwsze strzępki informacji... Bardzo niepokojących informacji. Wzrok skierowany miał w dół, wbity w ziemię, więc nie widział reakcji pozostałych, choć pewnie wyczuwałby ją w przypadku Onurisa, z którym utrzymywał kontakt. Wspomniane literki i cyfry, chyba jakiś kod, nic mu nie mówiły, ale konieczność opuszczenia miasta i ładunek strategiczny już tak - tyle że Blackbirda zostawili kawałek stąd i powrót do niego trochę by potrwał... Nie wspominając już o tym, że odrzutowiec nie pomieściłby ich wszystkich, wliczając w to smoka i ludzi z uniwersytetu... I nie tylko stamtąd. Co innego wchodziło w grę? Ile mieli w ogóle czasu?
Elixir już miał się odezwać, aby zarządzić... Sam nie wiedział do końca co, na pewno dołączenie do osób w budynku, może znalezienie zejścia pod ziemię? Tyle że nagły błysk odpowiedział na jego wcześniejsze pytanie odnośnie pozostałego do eksplozji czasu. W pierwszym odruchu nastolatek chciał spojrzeć w jego kierunku, ale rozsądek prędko wkroczył do akcji i do tego nie dopuścił. Taki blask nie zrobiłby dobrze jego oczom. Z drugiej strony... W tym momencie to już chyba nie miało żadnego znaczenia, bo może i leczył się niesamowicie szybko, ale jeszcze nie potrafił się poskładać po rozerwaniu na kawałki czy wyparowaniu.
Już znajdując się pod wytworzoną przez Bezimiennego złocistą barierą, z jej wnętrza obserwując z lekko rozchylonymi ustami - o dziwo bezpiecznie - bezgraniczną biel po drugiej stronie, Josh poczuł się tak naprawdę... Przede wszystkim zaskoczony. Nie tylko tym, co się właśnie wokół niego stało - choć chłodna logika podpowiadała mu, że najprawdopodobniej był w szoku - ale... Własnymi myślami i zachowaniem. Nie pamiętał, żeby w ciągu tych kilku sekund doświadczył strachu. Sądził, że jego ukłucie musiało się pojawić, ale nie mógł go sobie przypomnieć... Wiedział natomiast, że nawiedziło go silne zrezygnowanie. Ot, spotykało go coś, przed czym dosłownie nie mógł się obronić, nie mógł nic poradzić - nie pozostawało mu więc nic innego, jak tylko zaakceptowanie tego faktu i... I może jeszcze ponure pomyślenie o tym, że taka śmierć była bardzo, ale to bardzo niesprawiedliwa. Z drugiej strony... Od dawna świetnie zdawał sobie sprawę z tego, że X-Men na ogół nie umierali ze starości. Chyba mógł się cieszyć chociaż z faktu, że w pewnym sensie zdążył dołączyć do drużyny, nawet jeśli nie do głównego składu. Ciekawiło go też czy jego rodzice w ogóle się o tym wszystkim dowiedzą. Instytut pewnie mimo wszystko dałby im znać...?
Dopiero uczucie gorąca przy uchu wyrwało chłopaka z tego stanu zawieszenia oraz autorefleksji i sprawiło, że bez namysłu sięgnął do rozgrzanego komunikatora, który po prostu wyjął i pozostawił na otwartej dłoni, przez krótką chwilę mu się przyglądając. Z opóźnieniem dotarło do niego, że w dalszym ciągu utrzymał drugą rękę na ramieniu Onurisa, wciąż rozpaloną... I zorientował się, że przez cały ten czas kierował do jego organizmu swoją energię biomolekularną, kontynuując leczenie. Zaciskając luźno pięść wokół komunikatora, mutant cofnął też w końcu tę drugą dłoń i opuścił obie ręce luźno wzdłuż ciała.
Kiedy tylko bariera zniknęła, Josh powiódł wzrokiem w kierunku, z którego przed chwilą nadciągnęła fala. Nogi automatycznie poniosły go do przodu, gdzie zrównał się z Bezimiennym, a może nawet wysunął się nieco przed niego. W tym momencie nagle naszła go myśl, że coś było bardzo nie tak - kompletnie bezsensowna, bo przecież widział na własne oczy, że praktycznie wszystko było nie tak. Kilka sekund zajęło mu zorientowanie się skąd wynikało to okropne wrażenie. Przywykł do tego, że wyczuwał wokół siebie mnóstwo istot, przepływ energii życiowej, a teraz... Teraz już tylko pojedyncze jednostki.
Elixir sam nie rozumiał jakim cudem w obliczu tego nieszczęścia zachowywał taki spokój, ani dlaczego w dalszym ciągu zmuszał swoje ciało do normalnego funkcjonowania... Choć jedno mogło się łączyć z drugim. Chyba i pod tym względem powinien zrzucić winę na szok, lecz miał wrażenie, że ten już ustępował, a pozostawało jedynie uczucie pustki - i wciąż tej strasznej niesprawiedliwości. Przybył tutaj, bo chciał pomóc leczyć rannych... A teraz nie było już chyba kogo. Bardzo się przydał, nie ma co...
I pewnie zmiotło im Blackbirda. W porównaniu z innymi, ten problem zdawał się teraz nic nie znaczyć, a jednak Josh na moment się go pochwycił, używając go niczym kotwicy, by nie dać się zmieść falom niechęci, zrezygnowania, bezużyteczności i załamania. X-Men nie będą zadowoleni. Ta maszyna musiała kosztować majątek... No i jak bez niej wrócą po wszystkim do Instytutu?
Chłopak drgnął wyraźnie, gdy jego uszu dobiegł kolejny komunikat, tym razem wygłaszany przez głośnik. Jego spojrzenie nie od razu oderwało się od całego tego obrazu zniszczenia, lecz wspomnienie potrzeby pomocy - medycznej - sprawiło już, że obrócił się znów przodem do reszty członków grupy. Nie patrzył na ich oblicza, bo nie był pewien co na nich zobaczy... I trochę się tego obawiał - tak naprawdę każdej możliwości. Szoku, strachu, obojętności, przybicia... Nie wiedział co byłoby gorsze, a w dodatku nie miał pojęcia jak sam wyglądał. Wydawało mu się, że neutralnie, ale w rzeczywistości w jego oczach widniało jeszcze niezrozumienie.
- Z tej strony pomoc medyczna. Jakieś pomysły jak najszybciej możemy dostać się do tych, którzy się właśnie zgłaszali? Możesz się z nimi skontaktować, może załatwić nam transport? Na piechotę to pewnie trochę daleko - zwrócił się na początek do Amelii, kierując twarz w jej stronę. W razie czego brał też pod uwagę drugą opcję. Bezimienny robił już przecież nie takie sztuczki, więc być może mógłby ich podrzucić na miejsce, teleportacją albo inaczej.
- Trzeba też zabrać ludzi z tego budynku. Lepiej nie zostawiać ich tutaj samych, a przy rannych mogą się przydać nawet jako przynieś, podaj, pozamiataj. X-23, Icarus, możecie ich wyprowadzić? - zasugerował następnie. Liczył na to, że cywile pójdą z nimi po dobroci, bo w końcu jeszcze przed chwilą za nich walczyli, ale... Dopuszczał do siebie możliwość, że będą potrzebowali drobnej motywacji. Laura z kolei bywała całkiem niezłą motywacją. Już w milczeniu obserwował jak dziewczyna rusza w stronę budowli i jak Jay podąża za nią, nadzorując sytuację z powietrza.
Prawdę mówiąc Josh sam się sobie trochę dziwił, że potrafił w tej sytuacji wydawać chyba całkiem logiczne polecenia... Czy może raczej sugestie. Nie chciał nawet myśleć o tym, jak odbierali to inni, szczególnie w połączeniu z jego ogólną reputacją. Jakaś część niego miała nawet ochotę wyjaśnić, że to wcale nie było tak, że nie przejmował się tym, co zaszło, że tego nie rozumiał albo to lekceważył... Tylko po prostu łatwiej mu było funkcjonować, gdy trzymał się wizji, iż zaraz jeszcze komuś pomoże - a w tym celu musiał działać dalej. Z drugiej strony przy takim ujęciu sprawy chyba i tak wychodził na egoistę.