Lobby

Kiedy na niebie zaczęły pojawiać się humanoidalne kształty, Harry przebywał w swoim gabinecie. Była mniej więcej piętnasta, a więc bliżej niż dalej końca pracy, której godziny tak czy siak sam sobie wyznaczał... I tego dnia tak naprawdę nie miał już zaplanowanego niczego ważnego. Ot, trochę dokumentów do przejrzenia i może nawet do podpisania, sama papierkowa robota, po której ukończeniu pewnie mógłby zająć się czymś ciekawszym... Na przykład czysto hobbistycznym przerabianiem mechanicznych nietoperzy na drony zwiadowcze, bez jakiegokolwiek celu... Lecz oczywiście nie spodziewał się, że z jakiegoś powodu utknie w Oscorp - i to wyjątkowo nie w wyniku natłoku pracy.
Widok robotów za szybą właściwie go nie zdziwił. Bardziej zaskoczył. W tym mieście działy się na co dzień takie rzeczy, że zmartwiłby go właśnie brak w tym miesiącu jakiejś inwazji czy innego masowego problemu... A kiedy już dotarło do niego, że maszyny nie planowały przebić się przez okna i najwyraźniej koncentrowały ataki wyłącznie na osobach znajdujących się na zewnątrz, Osborn poświęcił nawet chwilę na to, aby lepiej im się przyjrzeć. Część z nich mijała w powietrzu budynek, inne osiadały u jego podstawy i przemieszczały się, oddalały, na piechotę... Te ostatnie - z powodu różnicy poziomów - szybko znikały mu z oczu, ale latające przesuwały się na tyle blisko Oscorp Tower, że ze swojej pozycji przy szybie mógł wyróżnić sporo szczegółów.
Były wysokie - wyższe od człowieka. Opancerzone, lecz widział miejsca, w których powłoka musiała być cieńsza, aby mogły się w ogóle poruszać... I czyżby to starkowe reaktory świeciły się w ich klatkach piersiowych? To może być całkiem zabawne, gdy sytuacja zostanie już opanowana. O ile zostanie, choć jak do tej pory okoliczni bohaterowie nie zawodzili - czasami nawet oszczędzając Oscorp roboty przy usuwaniu mniej lub bardziej przypadkowo, lecz zazwyczaj bardzo dyskretnie wypuszczonych zagrożeń. W gruncie rzeczy Harry nie wątpił, że i tym razem prędzej czy później pozbędą się tych maszyn. A - sądząc po liczbie tych, które po niebie kierowały się gdzieś dalej - wraków zostanie po nich dość, aby kilka udało się po cichu zgarnąć i zbadać. Z tego wszystkiego prawie miał ochotę wybrać się na przelot i obejrzeć sytuację z bliska.
Na ochocie się jednak kończyło, bo doskonale wiedział, że w firmie był potrzebniejszy - między innymi dlatego, że z niej mógł wydawać rozkazy. Co prawda nie podobała mu się myśl o wpuszczaniu do budynku obcych, ale dolne poziomy - pomijając rzecz jasna piwnice - tak czy siak nie skrywały niczego cennego lub tajnego. Jeden z nich praktycznie w całości zajmowała stołówka... Tak, Wieża była ogromna i mogła pomieścić te osoby, którym uda się do niej dotrzeć, a także zapewnić im pomoc medyczną. Ochrona będzie po prostu musiała dopilnować, aby nikt nie zawędrował w mniej publiczne miejsca, ani nie spróbował niczego podejrzanego. W końcu za to jej płacił.
Tego właśnie dotyczyło więc pierwsze polecenie, które mężczyzna przekazał swojej asystentce - przy okazji dowiadując się od niej nieco więcej o sytuacji w kraju - tuż za nim podążył zaś nakaz skontaktowania się z MJ i z May Parker. Co prawda obie kobiety zdecydowanie nie były głupie i najprawdopodobniej wiedziały jak o siebie zadbać, w końcu miały w tym sporą praktykę, ale Harry mimo wszystko wolał upewnić się, że pozostaną w ukryciu... Bo - jak podpowiadała mu ta bardziej cyniczna część jego umysłu, ostatnio zresztą dominująca - Petera raczej przy żadnej z nich nie było, aby w razie czego je ochronić. Och, jak by się zdziwił, gdyby się mylił! Zgodnie z jego dalszą instrukcją, sekretarka powinna zadbać o to, aby - o ile tylko będzie to wystarczająco bezpieczne - ktoś z ochrony wybrał się do obu pań i dotrzymał im towarzystwa.
Jeżeli zaś chodziło o Petera... To prawie miał ochotę zarządzić w stosunku do niego coś podobnego. Oczywiście wiedział, że jego przyjaciel odmówiłby przyjęcia pomocy, a to i tak zakładając, że w ogóle odebrałby telefon, ale Osborn odczuwałby dziką satysfakcję słuchając jego wymówek, naciskając i wyrażając swoje zmartwienie, by wywołać wyrzuty sumienia. Przyniosłoby mu to niesamowitą przyjemność. Sadystyczną. Masochistyczną? Właściwie przyjemność też była tu kiepskim określeniem... Wszystko jedno.
Ostatecznie Harry wstrzymał się ze zleceniem tego sekretarce - ale z pomysłu nie zrezygnował, a przynajmniej nie do końca. Zrealizował go w łagodniejszej i mniej czasochłonnej wersji, za to przynajmniej dającej mu pewność, że prędzej czy później jego słowa dotrą do Petera. W trakcie pobytu w mknącej na dół windzie skomponował do niego krótką wiadomość - gdzie jesteś, wyślę ochronę - a po jej wysłaniu schował telefon do kieszeni... I już po chwili wysiadł na wyższym z dwóch poziomów lobby.
Choć polecenia wydał niedawno, przestrzeń zdążyła się już wypełnić. Mężczyzna odnotował również z zadowoleniem, że w pobliżu kręciło się więcej ochroniarzy niż zwykle, a więc - zgodnie z jego życzeniem - najwyraźniej pilnowali tłumu. Bardzo dobrze. Pracownicy Oscorp kierowali ludzi w te miejsca, w których mogli poczekać na usunięcie robotów bez torowania drogi następnym uciekającym... Ale zamieszania tak czy siak nie dało się uniknąć. Panika zawsze sprawiała, że ludzie nie myśleli trzeźwo, a część z tych tutaj mogła być nawet ranna - lecz prawdę mówiąc Osborn nie zauważył jeszcze u nikogo poważnych obrażeń. Świetnie dla nich, ale coś mu podpowiadało, że ci naprawdę potrzebujący wsparcia medycznego po prostu nie byli w stanie dotrzeć do środka.
Przez krótką chwilę Harry obserwował to wszystko z góry, stojąc blisko szczytu schodów i zastanawiając się czy otrzyma jakikolwiek SMS zwrotny... Choć był niemalże pewien, że nie. Z tej pozycji miał za to świetny widok na wejście do budynku oraz na okna, za którymi wciąż od czasu do czasu podróżowały maszyny. Stały napływ ludzi z zewnątrz sugerował, że roboty atakowały gdzieś dalej, a przed Oscorp było wystarczająco czysto. W innym wypadku chyba aż tyle osób nie ryzykowałoby przybycia do Wieży.

Sekundy mijały, stopniowo przeradzały się w minuty, a Harry w dalszym ciągu tkwił w jednym i tym samym miejscu, spoglądając z góry ku wejściu do budynku, lecz tak naprawdę już go nie obserwując. Był świadomy tego, co działo się wokół niego, ale jego myśli krążyły wokół dostępnych możliwości... Mniej lub bardziej altruistycznych.
Wiedział na pewno, że w tej chwili nie mógł zrobić wiele więcej. Jak zadecydował już wcześniej, bardziej przydawał się w Oscorp, mogąc w razie czego wydawać polecenia swoim pracownikom, niż gdyby opuścił budynek w kostiumie... Szczególnie biorąc pod uwagę fakt, że w takim wypadku pewnie sam zostałby przez kogoś zaatakowany. No i tak czy siak nie chciał zwracać na siebie uwagi, gdy od dłuższego czasu świetnie mu szło ukrywanie się ze swoimi zdolnościami.
Druga opcja - w budynku znajdowało się sporo sprzętu, a potencjalnie nawet i stworzeń, które w odpowiednich rękach, pod ścisłą kontrolą, prawdopodobnie mogłyby pomóc stawić czoła tym robotom. Tyle że to również pociągnęłoby za sobą poważne konsekwencje, których Osborn wolałby uniknąć... I może chciałby myśleć, że był lepszym człowiekiem i podjąć takie ryzyko, ale w rzeczywistości nie mógł sobie na to pozwolić. Firma ucierpieć nie mogła.
Mimo to... Wzięcie udziału w akcji nie tylko uratowałoby życia, ale i byłoby świetnym zagraniem piarowym. W końcu Oscorp bywało postrzegane bardzo różnie, nie zawsze pozytywnie. Dobra reklama każdemu się przydawała. Och, na pewno zapunktują już za samo otworzenie budynku, ale gdyby mogli wyciągnąć z tego coś jeszcze - tylko, no właśnie, jak?
Wspomnienie gdzieś niedaleko znajomego imienia - a raczej pseudonimu - szybko i skutecznie wyrwało Harry'ego z zamyślenia i sprawiło, że gwałtownie obrócił głowę w kierunku źródła tego głosu. Jego spojrzenie padło na mijającego go właśnie mężczyznę, przepychającego się przez tłum i chyba prowadzącego przy sobie kogoś jeszcze, kogo widok jednak Osbornowi zasłaniał. To nie było zresztą istotne. Ważne, że osobnik ten mówił coś o Spider-Manie... W innym kostiumie. Który uratował go przed tymi robotami.
Jedna z brwi Harry'ego uniosła się lekko. Kwestia stroju nigdy nie była całkiem pewna. Z jednej strony pająków ganiało po Nowym Jorku mnóstwo, z drugiej - wzory i barwy się przecież zmieniały. Nawet on sam posiadał bardziej dyskretną wersję kombinezonu. Ciekawe jednak, że ten konkretny Spider-Man - Peter czy nie -  działał tak blisko Oscorp Tower. Oczywiście mógł to być czysty przypadek, ale jeżeli nie... Wystarczy powiedzieć, że mężczyzna odnotował to sobie w pamięci. Tak na wszelki wypadek.
Sygnał oraz wibracje komórki stanowiły dla niego spore zaskoczenie. W pierwszej chwili myślał już nawet, że otrzymał jednak odpowiedź na dopiero co wysłaną wiadomość - ale prędko dotarło do niego, że to nie była melodia zwiastująca SMS, lecz przychodzące połączenie... A takiej reakcji się nie spodziewał, bo w końcu zakładał, że Peter był gdzieś w kostiumie - czyli bez telefonu albo chociaż bez możliwości z niego skorzystania.
Szybkie spojrzenie na ekran świeżo wydobytego z kieszeni urządzenia wyjaśniło przynajmniej tę jedną kwestię, tożsamość dzwoniącego, a mimo to Osborn zmarszczył czoło. Zamiast Petera oczekiwał kogoś z pracy, chcącego na przykład dowiedzieć się co dalej, w ostateczności może MJ, ale Flash... Być może Flash chciał się po prostu upewnić, że nic mu się nie stało. To miało sens. Tak, zapewne o to chodziło.
Nie zwlekając więc zbyt długo, Harry odebrał połączenie, zaczynając od krótkiego cześć - a następnie już pozwalając przyjacielowi mówić. To mu odpowiadało. Nie musiał o nic pytać, a tak czy siak otrzymał wyjaśnienia... W trakcie których jego spojrzenie znów powędrowało ku wejściu, tym razem skupiając się na twarzach osób wciąż jeszcze pozostających na dole. Co prawda Flash nie powiedział gdzie dokładnie w lobby przebywał, ale przeczesanie go wzrokiem sektorami wydawało się najlogiczniejszym pomysłem. To znaczy, pomijając dopytanie. Od którego pewnie powinien był zacząć.
- Gdzie... Albo nieważne, już cię widzę. Jestem na wyższym poziomie, całkiem na prawo, zaraz za barierką. Zobaczysz mnie, jeżeli uniesiesz głowę - poinstruował, opierając się jednym przedramieniem oraz drugim łokciem o wyżej wymienioną i lekko się wychylając, aby być lepiej widocznym. Co prawda pewnie nie musiał tego robić, bo w końcu większość osób w okolicy pozostawała w ruchu, a on jako jeden z nielicznych stał w miejscu - a do tego nikt go nie zasłaniał - ale nigdy nie zaszkodziło się upewnić.
Po głowie krążyły mu już nowe plany, wcześniejsze zamiary zostały zaś chwilowo odepchnięte na dalszy plan. Mógł zabrać Flasha do swojego gabinetu, ale nie był pewien czy będzie to dla niego komfortowe - czy nie wolałby pozostać bliżej ludzi. W takim wypadku udaliby się zapewne tak czy siak na górę, ale po prostu do części restauracyjnej... To nie brzmiało źle. A Harry chciał być tutaj widziany - nie tylko dlatego, że interesowało go co działo się na niższych piętrach.

Harry nie zdążył nawet odpowiedzieć, nim jego rozmówca zakończył połączenie i pomachał do niego z dołu - na co on sam zareagował odchylając od twarzy dłoń z komórką, aby w ograniczonym zakresie odtworzyć ten gest. Początkowo zamierzał po prostu śledzić Flasha wzrokiem aż do momentu spotkania, bo schodzenie do niego nie miało najmniejszego sensu, gdy tak czy siak powinni zaraz skierować się do windy... Lecz jego plany pokrzyżował kolejny sygnał z telefonu, tym razem już esemesowy.
Zdziwienie mężczyzny wzrosło, a wraz z nim w górę podjechała jedna z jego brwi, kiedy otworzył wiadomość i potwierdził swoje przypuszczenia odnośnie jej nadawcy. Ciekawe. Czyli jednak Peter najprawdopodobniej mógł rozmawiać, skoro znalazł nawet czas na pisanie... Szkoda, że teraz to Harry nie miał już wolnej chwili, aby do niego zadzwonić. Może później. Tak czy siak stracił chyba perspektywę drażnienia go w trakcie akcji, a to odbierało mu przyjemność z całej tej... Z braku lepszego słowa, zabawy. Albo raczej farsy.
Mimo to - Chinatown... Osborn natychmiast odnotował sobie w pamięci, aby po fakcie przejrzeć dostępne zdjęcia, nagrania i tekstowe doniesienia o aktywności bohaterów z Nowego Jorku z okresu dzisiejszych walk z robotami. Prawdę mówiąc nie sądził, aby Peter miał teraz głowę do tego, aby podać mu fałszywe położenie, więc zakładał, że informacje o Spider-Manie posiadały będą właśnie Chinatown w tle - ale coś kazało mu się jednak upewnić. Być może chciał po prostu sprawdzić czy Peter - jak zwykle - będzie tłumaczyć zbieżność lokacji koniecznością robienia zdjęć. A może w większym stopniu nurtowało go to, czy przyjaciel chociaż pod tym względem był z nim szczery...
Odpisał krótko, powtarzając za odebraną wiadomością jak zawsze i jednocześnie niesamowicie żałując, że tekst nie oddawał sarkazmu nawet w połowie tak dobrze, jak robiły to wyraz twarzy czy ton głosu. Na szczęście sens tak czy siak powinien dotrzeć... Bo w końcu znali się nie od dziś, a Peter był inteligentnym pajączkiem, nawet jeżeli pod pewnymi względami strasznie niedomyślnym. I zdecydowanie zbyt łatwowiernym.
Harry nie czekał już na żadną odpowiedź, tylko zablokował telefon i schował go z powrotem do kieszeni. Akurat zdążył to zrobić i podnieść wzrok, by ujrzeć nadciągającego Flasha. Nawet w tych okolicznościach - a brał tu pod uwagę zarówno swoje czarne i nieco okrutne myśli, jak i całą tę mechaniczną inwazję - na jego widok z bliska nie mógł powstrzymać uśmiechu, który jednak uniósł głównie jeden kącik jego ust. Bez śladu oporu odwzajemnił uścisk na powitanie, zaś kiedy jego towarzysz przemówił, sam zmuszony był płynnie ustąpić krok na bok, aby uniknąć kontaktu z rozpychającym się akurat w tym miejscu tłumem. Właściwie uczynił to zupełnie bezmyślnie... Chyba dostosował się już do ruchu fali ludzi. I prawdę mówiąc trochę dziwiło go to, że nikt go nawet nie zaczepiał.
- Coś w tym stylu. Im jestem zdrowszy, tym dłużej członkowie zarządu będą się musieli ze mną męczyć, więc mam całkiem niezłą motywację - odparł najpierw... I przynajmniej to ostatnie było szczerą prawdą, choć wzburzone nastroje z początków jego panowania w Oscorp tak czy siak w większości przycichły. Nie każdy za nim przepadał i to z wzajemnością, to jasne, lecz nie zanosiło się na żadne coup d'état i tyle mu obecnie wystarczało. Jak długo sprawował kontrolę, praktycznie niepodzielną władzę - czy to z powodów prawnych czy psychologicznych... Mogli sobie myśleć co tylko zechcieli.
Oczywiście za jego stan nie odpowiadały dieta czy żadne fitnessy, ale tego wspominać już nie musiał - i nie zamierzał. Och, regularnie ćwiczył, pewnie, lecz bardziej dla utrzymania czy pozyskania umiejętności niż dla kondycji... Gdyż o tę ostatnią dbało przecież serum. Całkiem wygodna sprawa, jeżeli by go ktoś pytał o zdanie, przynajmniej po przeminięciu wszystkich początkowych niedogodności. Tak... Co prawda Formuła przynosiła poważne skutki uboczne, ale Osborn był pewien, że i tak znaleźliby się na nią liczni chętni. Odrobina szaleństwa? Kto by się nią przejmował.
- Myślę, że ktoś by bardzo chciał, żebyśmy obwiniali Starka - skomentował krótko kolejną poruszoną kwestię, w tym samym momencie rzucając okiem w stronę widoku za jednym z okien. Mówiąc swobodniej, bez tak licznego towarzystwa, zapewne dodałby od siebie coś więcej, lecz w tych okolicznościach nie chciał kontynuować tematu, a już na pewno nie w tym miejscu. Mimo to... Gdyby to on zamierzał wypuścić na cały kraj armię robotów, też upodobniłby je do dzieł kogoś innego, aby początkowo zrzucić na tego kogoś podejrzenia albo przynajmniej wymusić jakieś podążanie za protokołami, jeżeli nie prawdziwe przeświadczenie o winie. W końcu sprawa by się pewnie wyjaśniła, ale zdobyta na wstępie przewaga potrafiła czasem zadecydować o wyniku konfliktu.
Kiedy rozmowa przeniosła się na Petera, a następnie na Mary Jane, w pierwszej chwili Harry nie widział w tym niczego dziwnego, bo przecież niepokój był w takiej sytuacji czymś naturalnym... Ale zdanie zmienił pod sam koniec wypowiedzi Flasha. Zabrzmiało to prawie tak, jak gdyby to on o czymś pod tym względem wiedział, zasugerował jakieś kłopoty i umyślnie się wycofał... Ale być może Osborn dokonywał na niego własnej projekcji. On sam by tak postąpił, by zasiać ziarno niepewności. Flash działał inaczej. Bardziej otwarcie. Prawdopodobnie tylko zażartował, a Harry niepotrzebnie doszukiwał się w jego słowach czegoś więcej.
- Z kwestii sercowych mi się nie spowiadają, ale do MJ wysłałem na wszelki wypadek ochronę. Peter oczywiście odmówił, żadna niespodzianka, więc na drodze wyjątku mu odpuściłem. Wspomniał, że jest w Chinatown, a tam tak czy siak pewnie ciężko by się było teraz dostać - skomentował, a jeżeli zrobił to z minimalnym opóźnieniem, wynikającym z tej krótkiej chwili wahania... To tak naprawdę miał ku temu zupełnie niegroźne i logiczne powody. Może i przyjaźnił się z obojgiem zainteresowanych, ale mimo wszystko kiedyś był z MJ. Wtrącanie się w ich związek, bycie w niego wtajemniczanym, wyszłoby przez to co najmniej niezręcznie... Nie wspominając już o innych problemach.
- Słuchaj, przenieśmy się gdzieś wyżej, tam powinno być nieco spokojniej. Żaden robot nie wpadnie już chyba na to, żeby spróbować się tu dostać, a nawet gdyby... To nasza obecność tak czy siak niczego wtedy nie zmieni - zasugerował następnie, jednocześnie odchylając głowę na bok, w ten sposób subtelnie wskazując najbliższą windę. Znowu trochę minął się z prawdą, bo on akurat mógłby nawet osobiście pomóc w przypadku pojawienia się którejś z maszyn, ale o tym starał się nie myśleć. Sumienia i tak nie miał czystego, a jakże masochistyczne dokładanie sobie do listy kolejnych przewinień mogło poczekać do wieczora... Albo do najbliższego momentu, gdy znajdzie się sam. Tradycje wypadało kultywować.

Harry jedynie uśmiechnął się na taką sugestię poradzenia sobie z ewentualnymi protestami w zarządzie. W przypadku niektórych osób wizja nie była wcale niemiła, lecz niestety na ogół mniej lub bardziej subtelne manipulacje czy zastraszanie sprawdzały się lepiej od otwartych gróźb czy faktycznej przemocy. No i nikt nie mógł cię za nie skarżyć, o ile nie przekroczyłeś granicy. W innym wypadku Osborn o wiele szybciej i łatwiej podporządkowałby sobie swoich podwładnych... Ale zmuszony był pójść okrężną drogą.
Tak czy siak przyjemność sprawiła mu jednak myśl, że ktoś jeszcze z własnej i nieprzymuszonej woli stał po jego stronie. Zapewne zmieniłoby się to, gdyby Flash dowiedział się o wszystkim tym, czego sam Harry powinien wciąż nie pamiętać - ale przecież nie zamierzał mu o tym opowiadać. Tylko Peter mógłby coś zdradzić, a akurat on na pewno by tego nie zrobił. Nie dość, że gdyby chciał, to wygadałby się już dawno temu... To jeszcze jego własna tajna tożsamość w pewnym sensie od tego zależała. Och, oczywiście on również nie zdawał sobie sprawy z tego, że Harry wiedział o wszystkim, ale raczej nie chciałby ryzykować, że wspomnienie Goblina pociągnie za sobą coś więcej.
Za każdym razem, kiedy Osborn o tym myślał, jakiś cichy, wewnętrzny głos w jego głowie - dla odmiany chyba jeden z tych normalnych, a nie będący pozostałością po serum; od pewnego czasu łatwiej mu było je rozróżniać, zaś te ostatnie stopniowo wymierały - starał się z nim kłócić, że Peter po prostu nie chciał go wydać... Ale nawet jeżeli, to było to z jego strony po prostu głupie posunięcie. Być może wywołane spóźnionymi wyrzutami sumienia? Naiwną wiarą w to, że sprawy się ułożą? Chęcią przekonania samego siebie o tym, że był jednak dobrym przyjacielem? Chociaż na tym korzystał, Harry nie mógł powstrzymać irytacji i urazy, którymi napełniały go takie przypuszczenia.
Teraz nie mógł sobie na nie pozwolić. Co prawda pewnie dałby radę wyjaśnić nagłą drażliwość sytuacją z robotami, ale w miejscu publicznym wolał trzymać nerwy na wodzy. Szczęśliwie Flash odciągał jego myśli ku innym tematom, więc łatwiej mu było nie poddawać się impulsom. Kontrola przede wszystkim. Na jego miejscu ojciec potrafiłby ją przecież zachować. Emocje nie wzięłyby nad nim góry. Nie mógł być gorszy.
- Spotkaliśmy się parę razy. Zawsze w oficjalnych okolicznościach - przyznał w kwestii Starka, lecz jego ton sugerował, że nie uważał tego za nic prawdziwie istotnego. Oscorp i Stark Industries nie były do końca rywalami i szczerze mówiąc na ogół nie miały powodów współpracować, bo zajmowały się nieco innymi sprawami, jednakże bogaci Nowego Jorku co jakiś czas trafiali w te same miejsca... Zarówno biznesowo, jak i towarzysko, choć w gruncie rzeczy obie te opcje oznaczały u podstaw jedno i to samo.
Żeby jednak nie było zbyt pięknie, dyskusja musiała powrócić do tematu ich wspólnych znajomych, Osborn zaś nieustannie dbał o to, aby nic w jego wyrazie twarzy albo w tonie jego głosu nie zdradziło, że wiedział zbyt wiele. Och, jak wielką miał ochotę wpleść w swe wypowiedzi nutkę sarkazmu... Lecz nie, oczywiście, że tego nie zrobił. Musiał brzmieć najzupełniej szczerze - na najlepszego przyjaciela, który miał już po prostu doświadczenie w męczeniu się z momentami niezbyt rozsądnymi zachowaniami MJ czy Petera.
- Obstawiam, że robi zdjęcia Spider-Mana. Jak gdyby w ogóle potrzebował tamtej pracy - stwierdził więc, a towarzyszyło temu przewrócenie oczami, którego nawet nie musiał udawać. Peter od zawsze miał te swoje głupie opory przed przyjmowaniem pomocy w jakiejkolwiek formie. Harry dosłownie nie zauważyłby różnicy, gdyby go utrzymywał, a jeżeli udałoby mu się go po prostu zatrudnić w Oscorp... To obaj by na tym skorzystali. Choć Osborn trochę bardziej i to nie tylko dlatego, że zyskałby kogoś zdolnego dla firmy. Przy okazji mógłby również bezkarnie obserwować i kontrolować poczynania Petera - a kto wie, być może nawet zacząć mu fundować jakąś drobną paranoję? Należała mu się.
Gdy Flash zgodził się na przeniesienie w dogodniejsze miejsce, Harry kiwnął głową, od razu ruszając ku wskazanej wcześniej windzie. Nie było to wcale takie łatwe, bo głośny tłum jakoś nie miał ochoty się przed nimi rozstępować, dlatego przejście nawet takiego krótkiego dystansu chwilę potrwało... Nie wspominając już o tym, że musieli też poczekać na swoją kolej. Osborn nie odzywał się tak naprawdę aż do momentu, gdy wreszcie wsiedli do windy, w dodatku nie sami - a kłębiący się przy nich ludzie, również chcący dostać się na spokojniejsze piętra, nie ułatwiali kontynuowania rozmowy.
Oznaczało to, że Harry miał chwilę na małe sam na sam ze swoimi myślami. Nie był pewien czy powinien pozwalać Flashowi pić. Wiedział, że nie powinien pozwalać na to sobie. Być może mógłby zwyczajnie zadbać o to, aby faktycznie skończyło się na jednej szklance, a wtedy wszystko powinno być w porządku... To znaczy, w przypadku Flasha, bo on sam nie zamierzał ryzykować nawet z małą ilością alkoholu. Pamiętał do czego to zawsze prowadziło. Pod wpływem jeszcze by się z czymś zdradził... A już sama tego wizja wystarczała, aby odczuwał nagły ciężar paniki w klatce piersiowej. Nie, to nie wchodziło w grę.
- Byle tylko szybko opanowali sytuację. W mediach podają, że tak samo jest w całym kraju, we wszystkich wielkich miastach - zauważył po drodze na górę, chwilowo wracając do poważniejszego tematu... I zarazem wygodniejszego, gdy inni ludzie mogli ich dosłyszeć. Sprawy prywatne poczekają i może nawet ta przerwa pozwoli Harry'emu pewniej wziąć się w garść. Och, z zewnątrz sprawiał wrażenie, jak gdyby całkowicie się kontrolował - ale stan w środku nie do końca temu odpowiadał.

Z/t, po Twoim wyjściu zacznę w następnym temacie.