Neuschwanstein - Sala Tronowa

Już z daleka usłyszał subtelne dźwięki muzyki klasycznej mieszające się z gwarem tłumionych głosów – na swój sposób pasowało to do pretensjonalności miejsca, w którym się znalazł. Stark nigdy nie miał nic przeciwko luksusom, ale gdy zobaczył wnętrze zamku Neuschwanstein, poczuł się, jakby przekroczył próg muzeum otwartego tylko dla VIPów. Właściwie dlaczego zgodził się przyjechać do tego miejsca...? Musiało to mieć związek z porannym uderzeniem kaca oraz odległym poczuciem pustki, zadrą która podstępnie pojawiła się gdzieś w najciemniejszym zakątku jego serca około miesiąca wcześniej, kiedy doszli z Pepper do wniosku, że powinni wrócić do bycia przyjaciółmi. W pewnym momencie po prostu przestało być tak, jak powinno, nie chciał już o tym myśleć. Wszystko odbyło się z całkowitym porozumieniem zainteresowanych, nie mieli do siebie pretensji, a mimo to Tony obudził się pewnego dnia i leżąc w zbyt dużym łóżku zdał sobie sprawę, że brakuje mu pewnej stałej, punktu zaczepienia. Osoby, przy której mógłby każdego rana otwierać oczy, która stałaby się jego bezpieczną przystanią.
Mężczyzna wydał z siebie cichy dźwięk niezadowolenia dochodzący gdzieś z głębi gardła – albo robił się stary, albo sentymentalny, nie był pewien co gorsze. Nie spodziewał się zbyt wiele po tym balu, ale mógł spróbować dobrze się bawić w ciężkiej, wydumanej atmosferze i narobić trochę szumu. Po pierwsze, spóźnił się na oficjalne rozpoczęcie. Po drugie... Jasne spodnie i marynarka oraz czerwony t-shirt z logo ACDC, które miał na sobie, zdecydowanie wyróżniały go na tle reszty gości. Zupełnie jakby ktoś wpuścił wielobarwną, krzykliwą papugę pośród stado zaskoczonych wróbli. Marszcząc nieco brwi przez ułamek sekundy kontemplował strategiczny odwrót, ale szybko porzucił pomysł. Tony Stark podejmował nawet najbardziej durne wyzwania i nigdy się nie wycofywał – a przynajmniej lubił tak myśleć – nawet jeśli wyzwanie stanowiło przeżycie „imprezy” w towarzystwie wbitych w garnitury i fraki zahukanych elegancików oraz ich żeńskich odpowiedników. Z pewnym zadowoleniem szybko znalazł w tłumie kilka wyjątków od reguły, może właśnie tam powinien zacząć?
Najbliższe wolne miejsce obok ładnej rudowłosej kobiety umyślnie ominął – za bardzo przypominała pannę Potts, a nie miał ochoty na sesję deja-vu. Na chwilę byłaby zamiennikiem, który w żaden sposób nie dałby rady choć dotknąć oryginału. Zignorował kilka bezczelnie powłóczystych spojrzeń posyłanych mu ze strony obu płci, po czym z czarującym uśmiechem usiadł obok prześlicznej blondynki, po swojej lewej wciąż mając puste krzesło. Roztaczała wokół siebie specyficzny rodzaj aury wyższości – taki, jak ludzie którzy doskonale znają swoją wartość i nie godzą się na półśrodki. Ludzie pokroju Anthony'ego Starka. Iron Man miał już na końcu języka inteligentne zdanie, które powinno wspaniale rozpocząć rozmowę, gdy jeden z trybików w jego mózgu zaskoczył uruchamiając lawinę myśli i mgliste wspomnienie dobroczynnego balu.
- Czy my się nie znamy? - spytał, nim zdążył zastanowić się nad tym, co mówi. Lekko przygryzł dolną wargę w odruchu poirytowania. Właśnie wypowiedział najbardziej oklepany tekst na podryw, jaki istniał.

Felicia Hardy wciąż zastanawiała się dlaczego właściwie przyszła na ten bal. Była ubrana w piękną, długą, bardzo obcisłą czarną suknię, która podkreślała jej nieprzeciętne wdzięki. Blond włosy upięła w wysoki kok, z którego gdzieniegdzie wypadały pojedyncze kosmyki. Oczywiście zamek, w którym się znalazła sprawił, że poczuła się jak prawdziwa księżniczka. Jednak, czy miała prawo tak się czuć? Wiele kobiet, równie pięknych jak ona, już znalazło partnerów na resztę wieczoru. A ona siedziała przy stole, spoglądając na różne pyszności, które zostały przepięknie podane. Od dłuższego czasu nie spuszczała wzroku z kremowego ciasta, stojącego tuż przed nią. Przypomniała sobie, że nie zjadła dzisiaj ani śniadania, ani obiadu. Zmarszczyła brwi z poirytowaniem, po czym wzięła jeden kawałek, zapominając o tym, że powinna przestrzegać diety. Później będzie się tym przejmować, nie mogła się oprzeć.
Gdy ktoś usiadł obok niej uniosła brew, z początku nie będąc w ogóle zainteresowana, miała przecież swoje ciastko. Jednak gdy mężczyzna odezwał się do niej, przewróciła oczami i zaszczyciła go spojrzeniem. Jej twarz wyraziła nagłe zaskoczenie, gdy poznała osobę, która się do niej przysiadła.
- Stark? – uniosła brew. – Nie wierzę, że światowy playboy znalazł się na takiej imprezie. – powiedziała z nieukrywaną kpiną w głosie, po czym roześmiała się, nie zważając na to, że może w ten sposób obniżyć jego ego, już i tak mocno nadszarpnięte. – Niezły tekst na podryw, długo to ćwiczyłeś przed lustrem?

Postępując zgodnie z informacjami podanymi przez mężczyznę z hologramu, Sif dotarła aż do Austrii. Była pod wielkim wrażeniem ów państwa i jego krajobrazów, do których nie umywały się oczywiście noworojskie wieżowce oraz zatłoczone ulice. Ośnieżone szczyty przywodziły jej na myśl dom, uśmiechnęła się więc lekko pod nosem, przypominając sobie Asgard. Powietrze było tutaj znacznie czystsze niż w Ameryce, dlatego kobieta dziwiła się, że to właśnie tam znajduje się większe skupisko mieszkańców. Nie była to jednak jedyna rzecz, jakiej nie rozumiała odnośnie Ziemian, więc złożyła to na karb ich dziwactw i nie drążyła tematu.
Tak samo duże wrażenie zrobiły na niej wnętrza pałacu, gdy weszła do środka oddając płaszcz stojącemu przy wejściu mężczyźnie. Rozejrzała się po złotych zdobieniach, które nie umywały się może do tych w pałacu Odyna, ale i tak były piękne. Pomieszczenia różniły się malunkami na ścianach, w Asgardzie raczej ich nie robiono, za to Midgardczycy ewidentnie je sobie upodobali. Wielkie okna za dnia przepuszczały na pewno ogromne ilości promieni słonecznych, ocieplając wnętrze, ale teraz zamiast nich górowały rozłożyste żyrandole i świece. Nie było zatem problemu, by dostrzec twarze zebranych na balu ludzi. Sif udało się nawet wyłowić w tłumie kilka, które znała, między innymi Tony’ego Starka, z którym współpracuje Thor. Nie sądziła, by ten mężczyzna miał wiele do zaoferowania w rozmowie, poza słowotokiem na swój temat, dlatego też wyminęła stolik przy którym siedział wraz z jasnowłosą kobietą i ruszyła przed siebie, by stanąć nieco dalej. Złapała do ręki wysoki kieliszek z szampanem i napiła się, nie pamiętając wcale efektów wczorajszej ,,degustacji trunków wszelakich’’ z Odinsonem i Warriors Three. Może to zasługa aspiryny...
Dlaczego się tu zjawiła? Bo czemu by nie. Poznawanie rozmaitości ziemskich kultur wpisywało się w jej potencjalne zajęcia na tejże planecie, więc skorzystała z okazji i udała się do Europy. Miała tylko nadzieję, że nie umrze tu z nudów, bo zapowiadała się raczej sztywna atmosfera. Nie to, co uczty w Asgardzie… Na ten wieczór bogini wybrała skromną, acz przykuwającą uwagę swoim kolorem suknię. Włosy miała wysoko upięte tak, że kilka kosmyków luźno zwisało jej przy twarzy. Szpilki, którymi scaliła fryzurę, były jednocześnie bronią, którą zawsze wolała na wszelki wypadek posiadać. Nie sądziła, że uda się jej przemycić miecz, więc pozwoliła sobie jeszcze na drobny sztylet przy kostce. Nikt nawet nie wpadł na to, by ją przeszukać (to też było dziwne jak na znajome jej standardy), zatem czuła się o wiele spokojniej. Skierowała wzrok na orkiestrę i skupiła swą uwagę na granej przez nich muzyce, nieco przymykając oczy.

Sięgnął po drugą lampkę półsłodkiego wina z tacy od krążącego po sali kelnera, a mieli je naprawdę wyborne. Lubił delektować się smakiem trunków, mimo, że nijak wpływają one na jego stan. A przy okazji był to dobry sposób na zajęcie się na chwilę obecną. Steve rozejrzał się. Ludzie powoli zaczęli wypełniać wnętrze sali. Wśród pięknie wystrojonych dam i elegancko wyszykowanych mężczyzn próbował doszukać się jakiejkolwiek znajomej twarzy. Liczył, że przynajmniej natrafi kogoś z showbiznesu, w który tak opornie się zagłębia. Co prawda obiło mu się o uszy, że może spotkać jakiegoś znajomego z grona Avengersów czy innych, którzy narażali swoje życie w obronie ludzkości, i których Rogers bardzo szanował, ale po dłuższym zastanowieniu doszedł do wniosku, że tacy ludzie jednak nie mają problemów sercowych. Zerknął w stronę stolików i o mało nie zakrztusił się winem. Przed oczami przemknęła mu postać w t-shircie z logo AC/DC. Cóż..jednak się mylił. Stark już jak gdyby nigdy nic rozmawiał z jakąś nieznaną Rogersowi kobietą. Nie chciał się mu zbytnio wrzucać w oczy, miał dosyć tych ciągłych zaczepek o swoje życie uczuciowe, więc postanowił się usunąć z tych regionów.
Westchnął cicho. Zwykły t-shirt.. Już nawet nie wiedział czy zazdrościć Tony'emu swobody ruchów czy opłakiwać jego nieumiejętność dobioru ubioru na odpowiednie okazje. Chociaż on sam czuł się w tym smokingu jak jakaś cyrkowa małpa. Czarna mucha zawiązana pod szyją była niemiłosiernie niewygodna, choć ogólnie strój sprawował się bez zarzutu. Jednak Rogers nie był do nich przyzwyczajony. Preferował zwykłą koszulę, proste spodnie i skórzaną kurtkę, więcej mu do szczęścia nie potrzeba.
Jego nogi poniosły go w pobliże pięknie zdobionych ścian. Był naprawdę pod wrażeniem wystroju, nie, bogactwem! zamku. Na studiach zamki Ludwika nie umknęły jego uwadze, jednak nigdy by nie przypuszczał, że kiedyś będzie w jakimś w celach 'rozrywkowych'. Popijając wino cieszył oczy walką świętego Jerzego ze Smokiem. Totalnie zagłębiając się w analizowanie dzieła zapomniał już w jakim celu tu przyszedł.

Dobry boże-co ja tu robię?- pomyślała Pepper, nerwowo rozglądając się na boki. Ubrana była w długą, szafirową sukienkę, która pięknie podkreślała ognisto rude włosy, które dziś postanowiła rozpuścić. Tony tak lubił mnie w tej sukience… pomyślała i szybko zganiła się za to Pepper! Jego już nie ma. I nie będzie. Na pewno nie w takim miejscu... Przechadzała się powoli, zmierzając zająć miejsce w jakimś kącie i nie rzucać się w oczy. Dobry wybór-skomentowała w myśli wybór utworów. Jako znawczyni muzyki klasycznej potrafiła docenić wyjątkowe dźwięki. Delikatna, subtelna muzyka gryzła się według Pepper z przepychem tego miejsca. Wystrój trochę ją peszył, choć pracując z Starkiem nic co kipi bogactwem nie powinno być jej obce. Zaczepiła kelnera biorąc od niego kieliszek szampana i w głębi duszy czuła, że na jednym się nie skończy. Przemierzając salę w poszukiwaniu odpowiedniego, cichego miejsca czuła na sobie spojrzenia mężczyzn, jednak nie zwracała na nich uwagi. Mijała właśnie jakąś pogrążoną w rozmowie parę blondynkę i bruneta zaraz, zaraz…te plecy wydają mi się dziwnie znajome…nie nie to niemożliwe… Jednak ‘’Pan Niemożliwy’’ odwrócił się, aby sięgnąć po kieliszek i Pepper nie miała już wątpliwości: Tony? Tutaj? . Tylko ja mogę mieć takiego pecha…-przemknęła niezauważona przez dawnego kochanka, zajmując miejsce w kąciku. Gratulacje Pepper!- pomyślała przechylając kieliszek do dna! Jak zwykle wygląda doskonale- nawet w zwykłej koszulce… chociaż, wolałam go w koszulach…tak nonszalancko rozpiętych…- postawiła głośno pusty kieliszek i wzrokiem zaczęła szukać kelnera aby sięgnąć po następny trunek.

Ghost przybył tutaj, co tu robił sam nie wiedział, po prostu poczuł się znudzony. Ciągle robił jakieś drobne, ale wysoko płatne zlecenia, więc przyda się chwila urlopu. Przybył na bal nie zauważony przez nikogoo. Wyglądał normalnie, dzięki charakteryzacji. Mężczyzna pod 30 z bujnymi brązowymi włosami, starannie uczesanymi, oczy koloru brązowego, twarz ani piękna ani brzydka od normalna.
Biały elegancki garnitur , zarysowywał atletyczną sylwetkę mężczyzny.
Wszedł na salę, zaczął dostrzegać różne piękne rzeczy. Znalazły uznanie w jego oczach tak samo jak muzyka, ale oprócz tego nic nie znaczyły.
Zatrzymał się, goście na sali zaczęły się łączyć w pary, a Ghost był sam.
Po chwili szukania ,, godnej kandydatki" w oczy rzuciła mu się, rudowłosa kobieta, wyglądało że była sama.
Najemnik ruszył w kierunku stolika , który zajmowała Pepper i się przy nim zatrzymał.
- Przepraszam można się dosiąść? - zwrócił się do rudowłosej kobiety uprzejmym tonem.

Miłość, jedna z niewielu stanów emocjonalnych, której złożoności nie sposób ująć w ramach krótkiej definicji, sporządzi jej konkretny opisać, jedynie można wykonać myślowy obrys, wyznaczyć obszar, w którym bardziej lub mniej powiązane cechy, pojęcia, kumulują się w jedną wyogólnioną masę. Mieszanka subiektywnych doznań, obiektywnych obserwacji, gdyby miłość przyjęłaby formę soczystego jabłka, jego smak nie dla każdego podniebienia byłby równie słodki, czasem raziłby językowe brodawki cierpkością swego niedojrzałego miąższu. Może tym właśnie był owoc zerwany dłonią Biblijnej Ewy, z drzewa poznania dobra i zła, miłością, miłość z całą swoją grzeszną urodą, pasjonująca a zarazem deprawująca, budząca to co w sercu najszlachetniejsze, ale również zdolna do poruszenia tego co spoczywa na jego ciemnym dnie, emocje wielce niepożądane w partnerskim związku. Bliskość, namiętność, zaangażowanie, tęsknotę, zazdrość, niepokój, cała gama barw na palecie życia, wystarczy tylko sięgnąć po pędzel i stać się artystą własnego przeznaczenia, autorem własnego szczęścia. Może nie było tego widać po rozweselonych twarzach bawiących się gości, ale każdy z nich zdążył poznać czym jest gorycz samotności, pod maskami fałszywej radości ukrywają własne przykre dramaty, emocjonalny balans ciążący na duszy, nieudane związki, życiowe dramaty, żałobna rozpacz. Mnogość cierpienia dotkliwie poruszała zmysły tajemniczych bliźniąt, którzy wkroczyli do Sali odziani w olśniewająco białe stroje, niczym para aniołów zesłanych przez samego stwórcy stanęli ponad zebranymi na wyższej kondygnacji bocznej nawy, kryjąc się za niebieskimi kolumnami i w milczeniu obserwując jak goście sobie radzą. Jako postacie wyświetlone przez hologram, trudno było opisać ich z wyglądu, niewyraźne obrazy utkane wiązkami barwnego światła nie były zbyt ostry, a cały przekaz wiadomości trwał zbyt krotko, aby lepiej się im przyjrzeć, jednak teraz pokazali swe oblicza. Margaret i John Holz byli niezwykle do siebie podobni jak przystało na bliźniaków, te same pary błękitnych oczu badawczo ilustrowały otoczenie, jednak przez późno barokowe peruki z licznymi puklami oraz lokami jakie nosili, trudno powiedzieć czy mieli blond włosy czy czarne. Królewska para białych figur szachowych, taki mniej więcej motyw tematyczny wybrali dla swoich epokowych strojów, które miejscami posiadały czarne akcenty, różnego rodzaju dodatki dla stworzenia zrównoważonej kompozycji opierającej się głównie na kontrastach. Któż to wie, podawali się za osoby reprezentujące interesy nowopowstałej firmy, ale nie jest powiedziane czy nie są przypadkiem twórcami jakiejś większej intrygi. Przebywając w ich towarzystwie aż chłodny dreszcz przeszywa na wskroś, czy rzeczywiście chodzi im o uszczęśliwienie samotnych serc? Gdy w Sali pojawili się wszyscy, którzy potwierdziły swoje przybycie, służba zamknęła drzwi wejściowe co było dość złowróżbnym znakiem, na chwile muzyka, rozmowy i szepty ucichły, a oczy zebranych skupiły się na bliźniętach, którzy wyłonili się ze swej kryjówki za filarami. Jako pierwszy przemówił John.
- Panie, Panowie, drodzy klienci Fairy Tale.Inc, jest to dla nas ogromny zaszczyt móc powitać was w równie bajecznym miejscu co Nowi Łabędzi Kamień.
- Cieszymy się z waszego bezpiecznego przybycia i w imieniu naszych pracodawców, pragniemy wam życzyć udanego wieczoru.
- Śmiało korzystajcie z oferowanych dobrodziejstw zamku, który pozostanie do waszej wyłącznej dyspozycji przez następne dwa dni.
- Nie lękajcie się, otwórzcie swe serca dla innych, odrzucie wszelki sceptycyzm i znów uwierzcie w cuda.
- Niech czas spędzony tutaj umożliwi wam napisanie szczęśliwego zakończenia do waszej samotnej historii,.
- Odnajdźcie swoją królewnę, lub księcia i rozpocznijcie razem zupełnie nową powieść życia.
- Oraz nie zapominajcie, gdy będziecie szukać miłości, rozejrzyjcie się uważniej, może komuś uda się jeszcze odnaleźć i rozwikłać jedną z wielu tajemnic Neuschwanstein.
- A teraz wracajmy do zabawy. – Oznajmiła na końcu Margaret, po czym wraz z bratem znowu zaszyli się w odległych zakamarkach Sali Tronowej, muzycy powrócili do grania na swoich instrumentach, a służba dopilnowała aby teraz wszystkie pomieszczenia w zamku zostały udostępnione gościom.