Jezioro

W nagłym natłoku informacji i opinii Billy nie był do końca pewien na co powinien reagować - i jak. Co gorsze, nie miał nawet czasu, aby porządnie się nad tym wszystkim zastanowić, a to nie podobało mu się jeszcze bardziej. Zdawał sobie sprawę z tego, że wykazywał tendencję do zbyt dogłębnego analizowania spraw, że pewnie z tym trochę przesadzał, ale nic nie mógł poradzić na to, że w ten sposób działał. Chciał po prostu móc się nad wszystkim na spokojnie zastanowić... Nawet jeżeli tak czy siak zamierzał potem zrobić coś ryzykownego. Nie żeby było tak tym razem.
Potwory przypominające zombie... Jeżeli Shadowcat twierdziła, że ktoś za pomocą magii kierował śnieżycą, to czemu nie miałby również ożywiać i kontrolować zwłok? Tę informację warto byłoby pewnie przekazać dalej, lecz Kaplan był przekonany, że nie tylko służby porządkowe, ale i przynajmniej część bohaterów musiała już wiedzieć o tym, co się tam działo. Nawet w telewizji pojawiały się wieści z Brooklynu, a ogromne, czarne chmury i bez tego zwracały na siebie uwagę. Skoro zaś za to wszystko odpowiedzialne mogły być czary, to najprawdopodobniej zaangażowana zostanie Scarlet Witch, a może i Doctor Strange i... I jakoś z tym sobie poradzą.
- Mściciele już raczej wiedzą - wspomniał więc tylko cicho, tak naprawdę nie oczekując już odpowiedzi i teraz coraz bardziej żałując, że nie brał udziału w tej akcji. Chętnie dołączyłby do swojej idolki, a po ostatnich spotkaniach miał nawet powody sądzić, że pozwoliłaby mu asystować... Choć może liczył na zbyt wiele? Była nastawiona przyjaźnie, pochwaliła go, ale czy to by wystarczyło?
Ważne jednak, że zarzucony przez chłopaka haczyk został łatwo pochwycony i Kitty prędko zainteresowała się tematem kopalni. Szkoda tylko, że Billy nie przemyślał wcześniej sprawy na tyle dobrze, aby wiedzieć jak ją przedstawić bez zdradzania braku doświadczenia drużyny... Spojrzenie nastolatka znów zsunęło się niżej, ale kiwnął głową, decydując się postawić na krótką i dość ogólną odpowiedź.
- Utracili kontakt z robotnikami pod ziemią, więc pomagamy do nich dotrzeć - skomentował ostrożnie. Nie wiedział co dokładnie dziewczyny zrobią na miejscu, jak dogadają się z pracownikami kopalni, ale ten ogólny zarys chyba mówił wystarczająco dużo, a grupę przedstawiał w dobrym świetle. Nie chciał psuć tego wrażenia szczegółami, a już zwłaszcza nie przypuszczeniami... Więc liczył na to, że uniknie dalszych pytań.
Prawdę mówiąc nastolatek po części spodziewał się następnych wypowiedzi X-Men. Pierwsze słowa Icemana dały mu jeszcze nadzieję, że może jednak będzie inaczej, lecz następne utwierdziły już Billy'ego w przekonaniu, że nie miał na co liczyć. Wszyscy dorośli zdawali się myśleć podobnie. Nie wolno narażać dzieci, bo brakuje im doświadczenia... Którego przecież nie nabędą, jeżeli nie będą brać udziału w misjach. Koło się zamyka. Szkoda tylko, że wielu z nich nie pamiętało o tym, że sami zaczynali w młodym wieku. X-Men przynajmniej ujęli to milej od Avengers, choć w gruncie rzeczy była to niewielka pociecha.
Cały ten tok myślowy sprawił, że Kaplan nie odpowiedział od razu, a jedynie wzruszył lekko ramionami, gdy Kitty odniosła się do tematu jego zdolności. Pod tym względem mogli typować do woli, a zapewne wcale nie przybliżyłoby to ich do właściwego rozwiązania. Nie to, że chłopak nie był ciekawy innych możliwości... Po prostu trochę stracił zapał. Potrzebował chwili, żeby go odzyskać, a przez ten czas Shadowcat i Iceman przedyskutowali kwestię... Lockheeda, czyli - jak podejrzewał Billy - smoczego towarzysza kobiety. Strzelał, sugerując się zdjęciami i nagraniami, które miał okazję zobaczyć, ale i tak wolał się nie wtrącać. Odczekał do momentu, gdy Kitty zamilkła, aby wrócić do interesującego go tematu.
- Byliśmy szkoleni. Może jedynie przez parę miesięcy, ale za to przez Tarczę. Od tego czasu nasza sytuacja się zmieniła i już z nią nie współpracujemy, bo... Powiedzmy, że mieliśmy różne wizje naszej przyszłości. Braliśmy udział w kilku akcjach, rozmawialiśmy z Mścicielami i zaakceptowali naszą działalność - no dobrze, może nikt nie powiedział im tego ostatniego wprost, ale skoro jak do tej pory żaden bohater nie kazał im jeszcze przestać, to chyba mogli już uznać, że dostali zielone światło, prawda?
- Dlatego z wami też chcemy nawiązać dobre stosunki. Najpewniej będziemy mieć okazję walczyć razem, więc lepiej, żebyśmy się już znali i mogli sobie pomagać. A jeżeli uważacie, że trening, który odebraliśmy jest niewystarczający, to chętnie odbędziemy kolejny pod waszym okiem. Na pewno w obu drużynach znalazłyby się osoby o podobnych zdolnościach czy stylach - dokończył, teraz znów spoglądając na swoich rozmówców. W napięciu oczekiwał na ich reakcję, ze stresu aż serce biło mu szybciej, lecz starał się zachowywać powagę i profesjonalizm, a także przynajmniej pozorny spokój.

Billy ponownie jedynie wzruszył ramionami, choć tym razem w reakcji na kontynuowanie tematu problemów w kopalni. Sam doszedł wcześniej do tych samych wniosków, przekazał je reszcie drużyny, ale nie chciał ciągnąć z X-Men wątku, w którym teoretycznie mógłby zdradzić coś... Niepotrzebnego. Wolał już milczeć, niż coś przypadkowo palnąć - albo gorzej, być zmuszonym do odpowiedzi na niewygodne pytanie.
Właściwie z podobnego powodu nastolatek ograniczył się tylko do powolnego pokiwania głową, gdy Shadowcat wspomniała o tym, że agenci pewnie nie wchodzili im w drogę. O tym również nie chciał rozmawiać, szczególnie zważywszy na fakt, że wciąż oczekiwał jakiejś poważniejszej reakcji Tarczy na ich odejście. Czas mijał, a agencja zdawała się nie być nimi już dłużej zainteresowana, co było... Dziwne, nawet bardzo. Przecież w nich zainwestowali, więc czemu tak łatwo pogodzili się z niepowodzeniem? A może Mściciele jakoś się za nimi wstawili i załatwili im spokój? Jeżeli nawet, to Kaplan podejrzewał, że musiała to zrobić Scarlet Witch. Inni zachowywali do nich o wiele większy dystans...
Chłopak zerknął niepewnie na Icemana, gdy ten znów rzucił tekstem niezwiązanym z ich dyskusją, czyli najwyraźniej skierowanym do kogoś, kto pozostał na polu walki. W związku z tym patrzył na niego w dalszym ciągu, kiedy mężczyzna zwrócił się już bezpośrednio do niego... I na jego słowa również pokiwał głową, bo nie bardzo wiedział co innego mógłby uczynić czy powiedzieć. Prawdę mówiąc chciał zasugerować tej dwójce, aby w jego imieniu przedyskutowała sprawę z resztą grupy albo umożliwiła mu spotkanie z ich szefową, ale nie był pewien czy nie nadużywałby w ten sposób ich uprzejmości. Na szczęście Shadowcat sama podjęła właśnie ten temat, oszczędzając mu dalszego wahania.
- Będę wdzięczny - przytaknął kobiecie, czując się przy tym może odrobinę niezręcznie, ale i tak lepiej niż jeszcze przed chwilą. Po wszystkim będzie musiał zdać Kate relację z tego wszystkiego, co miało tutaj miejsce... A może powinien po prostu rozesłać wiadomości do całej grupy? Przynajmniej miałby pewność, że nowości dotarły do każdego - no, do każdego, kto posiadał komórkę. Tak, podobał mu się ten pomysł. Mogliby też założyć wspólną rozmowę, coś w rodzaju chatu... A właśnie, miał nadzieję, że nikt nie próbował dobijać się na jego telefon, gdyż ten spoczywał w tej chwili w jego pokoju - odesłany do niego razem z ubraniami tuż po tym, jak nastolatek przebrał się w kostium.
Najwyraźniej jednak na tym Kitty nie skończyła - i kobieta znów uderzyła w ten typowo dorosły ton i styl wypowiedzi. Jak każdy nastolatek, Billy był na niego trochę uczulony, choć i tak wykazywał na niego o wiele większą tolerancję od większości swoich rówieśników. Może to dlatego, że w ogóle nauczył się dużo znosić... Ale na tej myśli zdecydowanie nie chciał się teraz skupiać.
- Wydaje mi się, że to ostatnie mamy już opanowane. Większym problemem dla niektórych członków drużyny jest taka obrona przed zwykłymi bandytami, by nie wylądowali po niej w szpitalu... - skomentował, przewracając oczami na wspomnienie poczynań Tommy'ego. Socjopata w grupie bohaterów wymagał tyle opieki... Dobrze, że od tej pory zajmowanie się nim leżało już w zakresie obowiązków Kate. Jej przynajmniej jako tako słuchał. Z drugiej strony, napastnika z parku okaleczył właśnie pod jej okiem, więc może to jednak nie był najlepszy pomysł... Dwóch uzdrowicieli najwidoczniej stanowiło jednak optymalną liczbę. Jeden skoncentruje się na towarzyszach, a drugi na przeciwnikach. Tak, teraz to miało sens.
- Większość z nas posiada silne moce i wciąż pracujemy nad przystosowaniem jednego z nas do życia w społeczeństwie - dorzucił, aby wyjaśnić, że sprawa nie była aż tak poważna, jak mogłaby się wydawać. Zresztą... Avengers wystawiali na swoich misjach Hulka, więc Young Avengers chyba mieli prawo zatrzymać Speeda. Zniszczenia były w najgorszym wypadku porównywalne, a Tommy nawet pozwalał sobie czasem przemówić do rozsądku. Chyba wygrywał w tym zestawieniu.
- Tak czy siak, podtrzymuję to, co mówiłem. Wcale nie uważamy, że potrafimy już wszystko, chcemy być coraz lepsi, więc chętnie odbędziemy szkolenie z X-Men... Lub pod ich okiem - powtórzył, rozkładając przy tym ręce na boki, choć nisko i dość blisko własnego ciała. Jego spojrzenie znów przesunęło się pomiędzy obojgiem dorosłych, gdy oczekiwał na ich reakcję... Bo domyślał się, że ostateczną odpowiedź również musieli ustalić ze swoją szefową.

Zarówno Shadowcat, jak i Iceman jednocześnie otrzymali od Emmy telepatyczną wiadomość o bardzo niepokojącej treści.
"Cable i Domino, mutanci, którzy chcieli ukraść Blackbirda i podjąć się ataku na twórców Sentineli przebywają obecnie w zamku Doctora Dooma w Latverii... Ale wcale nie są naszym największym problemem. Ktoś wysadził w powietrze Houston. Sądząc po odebranych przeze mnie obrazach, z miasta nie zostało nic. Zginęli nieomal wszyscy mieszkańcy. Na miejscu przebywa X-23 oraz troje naszych uczniów pod jej opieką: Surge, Elixir i Icarus. Zostali ochronieni przed eksplozją, ale straciliśmy jednego Blackbirda."

Billy pokiwał twierdząco głową na pytanie odnośnie wieku pozostałych członków drużyny. Nie był pewien szczegółów, ale wydawało mu się, że najstarsza osoba w Young Avengers powinna mieć w tej chwili osiemnaście czy góra dziewiętnaście lat, nie licząc może dziewcząt z Asgardu, zaś najmłodsza... To dobre pytanie. Chyba nikt nie schodził poniżej czternastu? Na wszelki wypadek muszą to potem ustalić, żeby nie było żadnych niespodzianek. Niektórzy prawdopodobnie i tak będą chcieli wykorzystywać przeciwko nim ich wiek, więc powinni się na to jak najlepiej przygotować.
Pomimo tych rozmyślań, chłopak słuchał jednak dalej, wciąż uważnie i w milczeniu, choć z odrobinę mieszanymi uczuciami. Tak naprawdę był pouczany o czymś, co i tak już w większości doskonale wiedział i rozumiał... Szczególnie tę część ze szpanowaniem. W szkole przekonywał się o tym aż za dobrze - i zbyt boleśnie. Dobrze, że przynajmniej przez ostatnich parę miesięcy miał spokój, lecz teraz pewnie będzie musiał tam wrócić... Rodzice mu nie odpuszczą.
Spojrzenie nastolatka powędrowało za tym szturchnięciem, a kąciki jego ust nawet się lekko uniosły, choć tylko na moment. Kaplan w żaden widoczny sposób nie zareagował z kolei na wspomnienie szermierki, lecz odnotował sobie tę informację na później. Takie lekcje brzmiały na coś, co pewnie spodobałoby się Kate, więc czemu nie miałby jej o nich donieść? Tak... Niezobowiązująco?
Zaraz potem jednak uwaga dorosłych znów przeniosła się na niego, a Iceman nawiązał do Tommy'ego - choć oczywiście nie znał jeszcze jego imienia. Słowa mężczyzny sprawiły, że Billy po raz kolejny pokiwał głową, być może trochę swobodniej, nawet jeżeli ponownie uciekł spojrzeniem na bok. W tym wypadku nie była to już kwestia zawstydzenia czy speszenia, tylko po prostu braku przyzwyczajenia do utrzymywania dłuższego kontaktu wzrokowego z - bądź co bądź - obcymi rozmówcami.
- Łatwo go poznać. Mojego wzrostu, sylwetki, twarzy, tylko z jasnymi włosami i oczami. Ale nie jesteśmy spokrewnieni - wyjaśnił, wzruszając przy tym lekko ramionami, po czym zerknął na Shadowcat, gdy ta zabrała głos. Nie oczekiwał konkretnych odpowiedzi na już. Sama obietnica rozważenia jego propozycji znaczyła dla niego wiele i równocześnie była czymś, o czym powinien prędko poinformować resztę drużyny, a przynajmniej Kate. Czyli... Chyba wyglądało na to, że jego plany znów będą musiały ulec zmianie. Najwyraźniej czekała go kolejna wycieczka do apartamentu Bishopów.
Kiedy Billy'emu zdawało się już, że wszystko naprawdę zmierzało ku lepszemu, wyraz twarzy Kitty uległ nagłej zmianie, a krótkie spojrzenie na jej towarzysza uświadomiło Kaplana, że kobieta nie była w tym odosobniona. Coś się stało? W... Houston? Nastolatek zdawał sobie sprawę z tego, że miasto znajdowało się pod atakiem, ale przez własne problemy z Tarczą nie był na bieżąco z wiadomościami, więc jego wiedza była mocno ograniczona. Chłopak automatycznie zmarszczył czoło, szybko przerzucając wzrok pomiędzy dorosłymi i starając się zorientować w sytuacji. Z ich wypowiedzi nie wynikało nic dobrego, a przez słowa Kitty Billy miał złe przeczucie, że już domyślał się do czego doszło, ale... Ale może to tylko jego wrodzony pesymizm...?
- O co chodzi z Houston? Co tam się stało? - zwrócił się do Icemana, nie chcąc przeszkadzać Shadowcat, gdy ta skupiła się na swoim telefonie. Trochę - a nawet trochę bardzo - obawiał się odpowiedzi na swoje pytanie, zaś w klatce piersiowej czuł już ten charakterystyczny, nieprzyjemny uścisk, który zawsze towarzyszył mu w takich chwilach... Ale prędzej czy później i tak się przecież dowie, prawda? A tak naprawdę niepewność była chyba gorsza od złych wieści i stresowała go jeszcze bardziej od nich.
Kaplan nawet nie zdawał sobie z tego sprawy, lecz zmiana jego nastawienia zauważalnie odbijała się na jego postawie. Choć ręce już wcześniej miał luźno skrzyżowane na klatce piersiowej, to teraz przycisnął je mocniej do ciała, tak samo zresztą, jak i same palce. Ramiona, które chwilę temu rozluźnił, znów wskazywały na napięcie. W pewnym momencie chłopak przygryzł nawet lekko dolną wargę.

Odpowiedź Emmy usłyszała jedynie Kitty, telepatyczny przekaz dotarł zaś po uływie około dziesięciu sekund, a może nawet trochę szybciej.
"Możecie go tutaj zabrać. Zdaje się być czysty, a poza tym mam wrażenie, że i tak potrafiłby was później znaleźć. Na wszelki wypadek go pilnujcie."

To doprawdy zadziwiające jak szybko potrafiła się zmieniać sytuacja i panujący nastrój. W jednej chwili trwała jeszcze dość przyjemna dyskusja o Young Avengers, a Billy odpowiadał na pytania dotyczące Tommy'ego - między innymi wyjaśniając Icemanowi, że jego wyblakła kopia charakteryzowała się przede wszystkim super szybkością - a moment później... Działo się już coś takiego.
Po słowach Kitty chłopak naprawdę spodziewał się najgorszego, ale stwierdzenie, że Houston "już nie ma" i tak zbiło go z tropu i na kilka, czy może raczej kilkanaście sekund odebrało mu mowę. Jego oczy rozszerzyły się, usta mimowolnie lekko się rozchyliły, a spojrzenie przesunęło się z mężczyzny na kobietę, jak gdyby czekał na dodatkowe informacje, jakieś wyjaśnienie takiego stanu rzeczy... Cokolwiek.
Wszystko wskazywało jednak na to, że X-Men albo w ogóle nie posiadali żadnego wytłumaczenia albo tylko nie chcieli się nim z nim podzielić... I Kaplan obstawiał tę pierwszą opcję. O tym świadczyły ich reakcje, niedowierzanie równe jego własnemu... Tak, to musiało być to, więc nie miał do nich pretensji. Mógł poczekać na więcej danych - i chyba po prostu nie posiadał innego wyjścia.
Nawet kiedy pierwszy szok już przeminął, a Billy opuścił wzrok na ziemię, słowa tak czy siak za nic nie chciały opuścić jego ust, przez co nastolatek tylko pokręcił przecząco głową. Nie, akurat tam nie było żadnego członka Young Avengers. Chyba w ogóle nie znał nikogo z Houston... I miał nadzieję, że nie zginął tam żaden z bohaterów. Dziwnie mu było z tego rodzaju myślami, bo przecież każde życie posiadało taką samą wartość, ale... Ale po prostu ciężko byłoby mu przywyknąć do nagłej nieobecności kogoś, do kogo przywykł... Na kim się praktycznie wychowywał.
Z tego wszystkiego Kaplan podniósł głowę dopiero w momencie, gdy Shadowcat odezwała się ponownie... I od razu zmarszczył lekko czoło. Zdawało mu się, że kobieta schowała komórkę na tyle wcześnie, że raczej nie zdążyła odebrać przez nią wiadomości w jego sprawie... O ile w ogóle łapała tutaj wystarczająco dobry zasięg. Czyli... Telepatia? Najprostsze wyjaśnienie, które zresztą sam również rozważał pod kątem komunikacji we własnej drużynie. Tyle że w tej chwili to chyba i tak nie miało znaczenia.
- Trudno powiedzieć. Jak najwięcej informacji... Najlepiej dotyczących konkretnego miejsca. Potrafię teleportować się w ciemno, ale to zwykle nie kończy się najlepiej. W Wieży Mścicieli wylądowałem na przykład w jakimś ważnym laboratorium i naprawdę nie byli tym zachwyceni... - to powiedziawszy, chłopak wzruszył lekko ramionami. Jego głos wciąż nie brzmiał do końca naturalnie po wieściach na temat Houston i dość łatwo dało się wyłapać tę różnicę. Tak jak wcześniej był po prostu poważny, tak teraz wyraźnie przygaszony.
Billy od zawsze posiadał spore skłonności do popadania w czarne myśli. Zdawał sobie z tego sprawę, ale zazwyczaj nie miał siły, aby z tym walczyć... Bo o wiele prościej było się temu poddać. Gdyby nie to, w tej chwili zapewne wewnętrznie skakałby z radości i nie mógłby się doczekać wizyty w bazie X-Men, ale niestety jego entuzjazm został w dużej mierze zduszony. Iskierka wciąż gdzieś się tam w nim tliła i potrzebowała czasu - oraz sprzyjających okoliczności - aby znów się rozpalić... Ale póki co nastolatek zmuszał się do dalszego działania i starał się zapanować nad rosnącą niechęcią. Wiedział jak to zrobić. Logicznie rzecz biorąc, wiedział. Współpraca z X-Men, zadbanie o Young Avengers - musiał o tym myśleć, przypominać sobie, że będzie warto, nawet jeżeli w tym momencie tego nie czuł. W końcu apatia odejdzie.
- I... Potrzebuję też dużo miejsca. Kiedy się teleportuję, zwykle pojawieniu się w nowej lokacji towarzyszy uderzenie energii. Chyba oczyszcza dla mnie przestrzeń... Czy coś takiego... Więc mógłbym coś przypadkowo zniszczyć - dorzucił, nie pozwalając sobie samemu zapadać się głębiej w tych ruchomych piaskach. Będzie dobrze. Wszystko się ułoży. Jeżeli będzie to sobie powtarzał wystarczająco długo, to w końcu naprawdę w to uwierzy.

Tym razem Billy nawet nie spojrzał na Icemana, gdy ten wspomniał, że ich teleportacja musiała pozostać niezauważona przez postronnych. Sam doskonale o tym wiedział, rozumiał konieczność utrzymywania tajemnicy... Nawet jeżeli jego zdolności nie były ani trochę dyskretne i bardzo mu to utrudniały. Czasem zastanawiał się czy byłby w stanie coś na to poradzić. W końcu udało mu się już zapanować nad niektórymi aspektami, w tym między innymi nad gwałtownymi upadkami z wysokości, które początkowo towarzyszyły mu podczas przeskakiwania z miejsca na miejsce... Ale kontrola nad tą energią wydawała mu się być czymś znacznie trudniejszym. Możliwe, że w przyszłości mógłby przynajmniej trochę ograniczyć ten blask...
Teraz jednak i tak nie była to najlepsza pora na ćwiczenie oraz eksperymentowanie. Może później, gdy będzie sam... W tej chwili zaś powinien skupić się na otrzymywanych instrukcjach. Wcześnie zdążył się zorientować, że w tym duecie pierwsze skrzypce grała Shadowcat, która wyjaśniała więcej ważnych spraw, a jej towarzysz na ogół zdawał się do niej dostosowywać... Dlatego to właśnie na Kitty się skoncentrował.
Wszystko wskazywało na to, że X-Men obrali metodę ukrywania się na widoku - przynajmniej biorąc pod uwagę to, jak nazywała się ich baza. Billy nie był pewien czy robili słusznie, ale nie zamierzał tego oceniać, bo brakowało mu do tego zarówno wiedzy, jak i doświadczenia... A sposób najwyraźniej działał, więc tym bardziej nie planował go komentować. Jego uwagę przyciągnęło zresztą coś innego. Słyszał o tej szkole, oczywiście, że tak... I wiedział, że tam naprawdę uczęszczali uczniowie. Utalentowana młodzież... Czyli mutanci. Jak on, prawdopodobnie. Jego rówieśnicy, którzy - jak podejrzewał - trafili pod opiekę X-Men, podczas gdy jego zgarnęła Tarcza. Chłopak miał w związku z tym bardzo mieszane uczucia, ale ponad wszystkie wątpliwości wybijało się z nich chyba ukłucie zazdrości.
Pogrążony w myślach i planowaniu, Kaplan nawet nie zorientował się, że kilka razy pokiwał głową - najpierw na znak, że owszem, słyszał już o Instytucie, a potem jeszcze w trakcie wymieniania możliwych lokacji do lądowania. Wyraz jego twarzy - poważny, ze zmarszczonym czołem i skierowanymi w dół kącikami ust - świadczył o głębokim skupieniu i zastanowieniu. Nie był pewien która opcja była lepsza, jezioro czy sala konferencyjna, choć chyba oba te miejsca powinny być stosunkowo łatwe do osiągnięcia... I bezpieczne. Chyba. Może.
Z tego wszystkiego Billy zareagował na głos dopiero na uwagę o przymusowej kąpieli. Najpierw jednak nastolatek uśmiechnął się lekko, głównie dlatego, że podejrzewał, iż tego oczekiwała od niego Kitty. Skoro próbowała rozluźnić atmosferę albo podnieść go na duchu - albo najprawdopodobniej jedno i drugie równocześnie - to czuł się wręcz zobowiązany, aby jej to umożliwić.
- Zwykle i tak pojawiam się w powietrzu. Zdążyłbym przenieść nas na brzeg... Chyba że w końcu spełniłby się jeden z moich czarnych scenariuszy i wylądowalibyśmy przy samym dnie - wspomniał. Już jakiś czas temu przestał się przejmować tą wizją, ale w dalszym ciągu o niej pamiętał. Co prawda potrafił pływać i to całkiem nieźle, ale przy dużej głębokości niczego by to nie zmieniło... A pewnie pod wodą nie mógłby użyć swoich zdolności, aby się wydostać. Właśnie to niepokoiło go najbardziej.
Chłopak zdecydował się nie tracić już czasu na dalsze dyskusje. Zdążył dojść do wniosku, że sala konferencyjna bardziej nadawała się do ich celów, bo nie dość, że pewnie była bliżej, to jeszcze nie stwarzała zagrożenia, że ktoś ich zobaczy... Albo że elektryczność dosięgnie tafli wody. Teraz wystarczyło już tylko przejść od myśli do działań i Billy nabrał powietrza w płuca, aby odetchnąć głęboko, mentalnie przygotowując się do akcji. Nie mógł tak naprawdę wyobrazić sobie żadnego konkretnego obrazu, ale starał się skupiać na samej idei bazy X-Men.
- Do Instytutu Xaviera, doInstytutuXavieradoInstytutu... - powtarzał, a jego energia prędko zbudziła się do życia, najpierw wypełniając błękitnym blaskiem jego oczy, otaczając światłem dłonie... A następnie rozprzestrzeniając się dalej, aby objąć swoim zasięgiem również Shadowcat i Icemana. Już po paru sekundach nad jeziorem pozostał po nich już tylko charakterystyczny zapach ozonu.

Z/t za wszystkich i zacznę w nowym miejscu.