Stajnie i wybieg

Tym razem Jay przynajmniej zrozumiał, że był komplementowany - co sugerowało Joshowi, że chyba jednak nie musiał mówić rudzielcowi wszystkiego idealnie wprost, gdy chciał do niego dotrzeć. Najwidoczniej takie sugestie aniołek też łapał... Bardzo dobrze. Teraz tylko uzdrowiciel musiał dokładniej określić tę linię ogarniania i nauczyć się przeskakiwać na tę jej stronę, której akurat w danym momencie potrzebował. W porządku, nie takie rzeczy już robił. To była kwestia czasu.
- Słusznie - poparł tylko słowa swojej ptaszyny, bo choć wcześniej tak naprawdę nie zamierzał przydzielać Jay'owi tego przydomku na stałe, to teraz zmienił zdanie... I planował już tak o nim myśleć. Ptaszyna podobała mu się bardziej od Icarusa. Kojarzyła się z czymś miłym, a nie ze śmiercią... Bo tak, Josh znał akurat ten mit. Nawet on - pomimo usilnych starań - nie był w stanie uniknąć odbierania podstawowej edukacji i coś mu z niej w głowie zostało.
W pierwszej chwili Elixir zdążył pomyśleć, że dotarli już do końca tematu, że rudzielec zdecydował się po prostu nie reagować na jego prośbę... Ale nie, zaraz potem jednak się do niej ustosunkował, więc być może zwyczajnie potrzebował chwili, aby przemyśleć swoją odpowiedź. To Joshowi nie przeszkadzało. Na ogół nie należał do najbardziej cierpliwych osób, ale tu i teraz było mu wystarczająco dobrze, pomijając może niekomfortową temperaturę, aby do niczego mu się nie spieszyło.
Niestety odmowa spodobała mu się już mniej, co też - umyślnie - od razu po sobie okazał. Jego czoło lekko się zmarszczyło, kąciki ust opadły, w oczach pojawił się proszący wyraz... Wbrew pozorom taka mina działała na zadziwiająco wiele osób, a blondyn potrafił się nią posługiwać. Och, doskonale wiedział jak stawiać na swoim. Posiadał na to kilka różnych strategii. Musiał jedynie wybrać odpowiednią.
Wywołanie wyrzutów sumienia wydawało się być dobrym początkiem, dlatego Elixir pozwolił swoim ramionom trochę się obniżyć, a głowie pochylić. Spojrzenie skierował przed siebie, lecz kątem oka w dalszym ciągu mógł obserwować poczynania Jay'a, rejestrować jego ruchy... Śledzić jego reakcje. Mimo to nastolatek nie zamierzał zbyt długo utrzymywać takiego zachowania, gdyby nie przynosiło spodziewanych efektów. Słowne przekonywanie innych ludzi do swoich racji i tak szło mu zawsze lepiej.
Z tego wszystkiego Josh nie spodziewał się, że nagle usłyszy obok siebie gwizdanie - nie, nie do końca gwizdanie, bo nie brzmiało dokładnie ludzko, tylko raczej ptasio - i przy pierwszym dźwięku chłopak aż się lekko wzdrygnął. Jego wzrok natychmiast przeniósł się znów na bok, a na twarzy wykwitło mu zaskoczenie, które prędko przerodziło się w zdezorientowanie, kiedy już docierało do niego z czym miał do czynienia... Aż w końcu na jego usta powrócił uśmiech. Nie mogąc się opanować, blondyn zaśmiał się krótko, po czym pokręcił głową, wznawiając głaskanie konia.
- Ostrożnie, ptaszyno, bo z takim głosem i z takimi piórkami jeszcze skończysz kiedyś w złotej klatce. A o ile nie byłaby to moja złota klatka, to bym za tobą tęsknił - skomentował, kiedy tylko Jay przycichł, bo wcześniej nie chciał mu przerywać przed czasem. Właściwie taka wizja również podsunęła mu parę ciekawych pomysłów na później... A także jeszcze jedną, bardziej cenzuralną myśl, którą akurat mógł się już podzielić z aniołkiem.
- Z drugiej strony mając cię w klatce pewnie mógłbym ciągle słuchać prywatnych koncertów... A skoro o tym mowa, jesteś pewien, że nie możemy jednak czegoś wynegocjować? Usługa za usługę? Mogę odwdzięczyć się świetnymi masażami, z biokinezą i wszystkim. Najlepiej w twoim pokoju, żeby nie gorszyć Davida - zaoferował. No i proszę, zwinnie i gładko wrócił do tematu, na którym mu zależało, brawa dla niego. W głębi ducha Josh w nagrodę mentalnie poklepał samego siebie po ramieniu, ale spojrzenie skupiał na rudzielcu.

Prawdę mówiąc Josh prawie liczył na to, że jego kolega z drużyny w jakikolwiek sposób odniesie się do opcji przebywania w jego klatce - ale wyglądało na to, że Jay wolał pominąć ten fragment milczeniem. W gruncie rzecz tak było pewnie lepiej, bo przynajmniej blondyn nie musiał się z tej wizji tłumaczyć, lecz mimo to odczuwał pewien niedosyt. Z drugiej strony nikt mu już nie odbierze tego obrazu, więc chyba i tak wyszedł na plus...
Poza tym pomysł rudzielca na odzyskanie wolności faktycznie był zabawny i sprawił, że uśmiech uzdrowiciela od razu jeszcze trochę się poszerzył. Mimo to chłopak uniósł też jedną brew, celowo w żaden sposób nie tłumacząc tego gestu i pozwalając Jay'owi domyślać się co oznaczał. Chciał jedynie zasiać w nim ziarno niepewności, podroczyć się z nim tym razem nie słowami, lecz mimiką... Z każdą chwilą ta zabawa coraz bardziej mu się podobała.
Co prawda Elixira bardzo kusiło nawiązanie w jakiś sposób do tych dźwięków, które aniołek mógł z siebie wydawać - bo teraz ta kwestia szczerze go zainteresowała, szczególnie w stosunku do... Pewnych konkretnych okoliczności... Ale spytanie o takie odgłosy, nawet w formie podtekstu, zdawało mu się już być lekkim przegięciem. Tutaj na pewno leżała jedna z granic, przynajmniej w tej chwili. Nie z każdym można było przecież żartować czy flirtować równie otwarcie. Niektórzy tak łatwo się płoszyli... Albo gorszyli.
Rozmyślając w ten sposób, Josh w dalszym ciągu obserwował z góry swoją ptaszynę i mimo wszystko w dalszym ciągu jej słuchał. To właśnie dlatego nie odpowiedział od razu na pytanie Jay'a - choć ten zapewne mógł odnieść wrażenie, że po prostu się nad nim zastanawiał. Prawda była taka, że uzdrowiciel wcale nie musiał namyślać się nad tą kwestią i poświęcił ten czas na coś innego... Czyli na leniwe wodzenie wzrokiem głównie po ramionach, obojczykach i skrzydłach rudzielca. Ze swojej obecnej pozycji miał na nie świetny widok, więc nie mógł tego zmarnować.
Dopiero pytanie o Davida wyrwało go z tego transu i w końcu blondyn wzruszył luźno ramionami, jak gdyby nie miało to większego znaczenia. Wcześniej - co przyznawał przed sobą z najwyższą niechęcią - nie bardzo przemyślał ten tekst, więc teraz nie był pewien jak powinien się z niego wykręcić... Ale od zawsze świetnie sobie radził z improwizowaniem. O to się nie martwił.
- Wiesz jak to jest... Dla niego to liczy się tylko nauka i takie tam. Jeszcze zobaczy, że się odprężasz, a to mu zniszczy światopogląd - wyjaśnił zupełnie naturalnym, może lekko znudzonym tonem. To powiedziawszy, przesunął też wreszcie spojrzenie z powrotem na twarz Jay'a... Po czym uśmiechnął się do niego czarująco, odrobinę figlarnie, w ten charakterystyczny sposób, który zdawał się mówić łamacz serc i w pełni tego świadomy. To zwykle skutecznie odciągało uwagę ludzi od niewygodnych dla Josha tematów. Co prawda do tej pory testował tę strategię głównie na dziewczynach, ale głęboko wierzył w swój urok osobisty.
- A jeżeli chodzi o koncerty... Co w tym złego, że chcę, byś czasami występował tylko dla mnie? Poczułbym się wtedy wyjątkowy. Znaleźlibyśmy sobie jakieś ustronne, prywatne miejsce, żeby nikt nam nie przeszkadzał... Może nad jeziorem, jest tam kilka takich zakątków, wiesz? - zakątków dla par, ale tego Elixir już nie dodał. Stawiał wszystko na to, że Jay nie zorientuje się o czym mówił i prawdę mówiąc uważał, że szanse na to były wystarczająco spore, aby nie czuł się źle podejmując ryzyko. Aniołek zdawał się nie być wcale zainteresowany sprawami sercowymi... To znaczy, aktualnymi sprawami sercowymi, bo przeszłymi aż za bardzo. Niedomyślność też pomagała.
Mając dość zwykłego siedzenia na koniu i poddawania się jego woli, Josh zdecydował się w końcu spróbować wyznaczyć swojemu wierzchowcowi kierunek. Nie zrobił tego ani gwałtownie, ani tym bardziej mocno, bo sam również nie czuł się jeszcze w siodle zbyt pewnie, ale mimo to stopniowo ściągnął wodze z prawej strony, a klacz posłusznie skręciła. Nastolatek przyglądał się temu z zachwytem i zadowoleniem, dumny ze swoich postępów.

Pomijając wzruszenie ramionami, Josh zdecydował się nie kontynuować już tematu Davida - i to z paru powodów, do których zaliczał się między innymi ten, że obecnie po prostu wolał dyskutować o Jay'u lub o sobie samym. Współlokatora mógł w końcu obgadywać zawsze, a zaczepiać aniołka już niekoniecznie. W dodatku... Prawdę mówiąc blondyn świetnie zdawał sobie sprawę z tego, że przesadzał przy opisywaniu Davida. Robił to umyślnie, lecz nie ze złośliwości, nie ze złymi intencjami, tylko w zwykłych żartach. Przerysowywanie leżało w jego naturze i tyle, nic nie był w stanie na to poradzić.
Z przyjemnością za to chłopak przywitał informację, że rudzielec tak prędko się złamał i zgodził się na prywatny koncert. Sprawiło to, że przymilny uśmiech Elixira jeszcze bardziej się poszerzył. Z całej jego postawy oraz z mimiki jego twarzy promieniowało zadowolenie. Już miał coś odpowiedzieć, zasugerować, najchętniej od razu ustalić pasujący im termin spotkania - gdy Jay odezwał się ponownie, tym razem znowu podrzucając mu wskazówki odnośnie jazdy konnej.
- Jasne - przytaknął na nie, równocześnie kiwając głową, lecz jeszcze nie spróbował wprowadzić ich w życie. Dobrze mu się jeździło, zaczynał czuć się trochę pewniej... Choć chyba nie na tyle, aby przyspieszyć. Do tego mogą przejść następnym razem... Na co pewnie również powinni się umówić, ale o tym Josh zamierzał wspomnieć później, pod koniec lekcji albo w ogóle zanim się rozstaną.
Skoro zaś już o tym mowa, to szczerze powiedziawszy chłopak czuł się aż lekko zaskoczony tym, jak bardzo nie miał ochoty kończyć ich spotkania. Nie chodziło jedynie o konie, choć ich obecność - i oczywiście siedzenie na grzbiecie jednego z nich - faktycznie bardzo pomagała. Przede wszystkim jednak Jay stanowił niezwykle łatwe towarzystwo... Czego pewnie Elixir nie powinien mówić na głos, bo mogłoby to zostać niewłaściwie odebrane. Taka jednak była prawda, że zarówno rozmawianie, jak i milczenie z aniołkiem przychodziło bez problemu i wydawało się zwyczajnie... Komfortowe. Nawet upał nie był w stanie tego zepsuć.
- Więc... Pasuje ci ten pomysł z jeziorem? - spytał, ponownie zerkając w dół na rudzielca, lecz jeszcze zanim ten mu odpowiedział, Josh kontynuował już temat z dalszymi wyjaśnieniami. Wynikało to chyba głównie z głębokiej potrzeby przekonania Jay'a przed usłyszeniem odmowy czy nawet wątpliwości i wahania... I może, tylko może, blondyn chciał również zobaczyć oraz poczuć jego reakcję na te szczegóły.
- Jakoś na dniach, najlepiej wieczorem, jestem pewien, że spodobałby ci się taki nastrój. Wiesz, ostatnie promienie słońca odbijające się na wodzie, kolorowe niebo i tak dalej. Bardzo... Artystyczne. I tylko my dwaj, więc nikt nie będzie nam przeszkadzał - opowiedział, świadomie wymieniając dość sugestywne kwestie, ale uważając, aby nie przesadzić z czymś zbyt jednoznacznym. W końcu chciał aniołka skusić, a nie przestraszyć.
Uzdrowiciel nigdy nie uważał samego siebie za romantyka. Prawdę mówiąc było mu do tego daleko i w dodatku sporo osób pewnie chętnie by to potwierdziło... Ale z drugiej strony mniej więcej wiedział co mogłoby się spodobać komuś wrażliwemu, a przynajmniej tak sądził. Miał okazję, aby przećwiczyć to na paru dziewczynach, w tym na Laurie - i prawdopodobnie powinien czuć się źle, że w ten sposób o tym teraz myślał, ale trudno - więc uważał, że do Jay'a także dotrze. Muzycy i inni artyści musieli lecieć na takie rzeczy, prawda? Mieli to praktycznie wpisane w charakter swojego zajęcia.
Dopiero w tym momencie Josh zorientował się, że przypadkowo skierował klacz akurat w stronę rzucanego przez drzewa cienia. Kiedy znaleźli się w jego zasięgu, chłopak aż westchnął z zadowoleniem. Różnica nie była ogromna, ale w tych okolicznościach nawet odrobina upragnionego chłodu przynosiła ulgę i wytchnienie.

Joshowi odrobinę przeszkadzał fakt, że Jay na niego nie patrzył. Gdyby ktoś go o to spytał i jakoś przekonał do udzielenia odpowiedzi, to pewnie wyjaśniłby, że wynikało to po prostu z tego, że pod kątem trudniej było mu obserwować reakcje rudzielca... Ale szczerze mówiąc stanowiło to tylko oficjalny powód, prawdziwy, lecz nie najistotniejszy. Blondyn chciał, aby ptaszyna na niego spoglądała, poświęcała mu uwagę... Bo tak. Tego wymagał.
Na szczęście wciąż mógł wyłapywać reakcje organizmu Jay'a, lecz tutaj też spotkała go pewna niespodzianka. Otóż chłopak zachowywał spokój, jego serce biło regularnie i pewnie, nic nie wskazywało na zmianę nastroju... Co mogło oznaczać, że także i tym razem aniołek nie zorientował się w dwuznacznościach Elixira. A może je wyłapał, ale zignorował? Albo... Nie zrobiły na nim wrażenia? Niestety czerpanie informacji z pracy czyjegoś ciała było dość nieprecyzyjną sztuką.
Trochę niechętnie Josh musiał się więc skupić tylko i wyłącznie na słowach przyjaciela. Czuł się przez to niesprawiedliwie ograniczony, ale na drodze wyjątku zdecydował się to Jay'owi wybaczyć. W końcu najprawdopodobniej rudzielec nie robił tego specjalnie. Jego wypowiedzi bardzo tu zresztą pomagały, bo wyglądało na to, że nie zamierzał protestować na sugestie uzdrowiciela... Że chyba nawet mu się spodobały? Tym bardziej blondyn miał powody do dumy. Strzelił ze swoimi opisami w dziesiątkę. I... Kiedy jego spojrzenie znów powędrowało na moment w dół, Elixir tylko w połowie świadomie ocenił, że ogółem też trafił na dziesiątkę.
Mimo to nastolatek nie ustosunkował się od razu do wątpliwości kolegi z drużyny względem jeziora. Chciał to zrobić, kusiło go, bo dobrze wiedział co powinien powiedzieć, ale mimo wszystko wolał chwilę poczekać. W końcu nie zamierzał wychodzić na desperata, to by do niego nie pasowało. Był zainteresowany, owszem, ale w granicach rozsądku. Nie mógł pozwolić, żeby ktoś pomyślał sobie inaczej. Właściwy image to podstawa.
Z tego względu Josh pozwolił rówieśnikowi zmienić na moment temat i przy okazji posłał mu nieprzychylne spojrzenie, gdy ten ośmielił się wytknąć mu wcześniejsze niepowodzenie. W zerknięciu tym nie było jednak żadnego ognia, bo blondyn nie poczuł się szczerze dotknięty - zgrywał się i tyle. Zresztą... Nawet gdyby te słowa go uraziły, to śmiech aniołka bardzo skutecznie złagodziłby cios. Był przyjemny dla ucha, może naturalnie, a może ze względu na mutację Jay'a... To ostatnie nie miało dla uzdrowiciela znaczenia.
- Podoba mi się. Chyba nawet bardziej, niż sądziłem, że będzie. Może to zasługa towarzystwa - odparł na pytanie ptaszyny, oczywiście nie mogąc się powstrzymać przed załączeniem drobnego komplementu. Przecież nie byłby sobą, gdyby trochę nie poczarował.
Choć Elixir tak naprawdę nie odpowiedział czy zamierzał spróbować się zatrzymać, to jednak szybko stało się jasne, że planował posłuchać Jay'a. Zgodnie z jego wskazówkami przesunął się trochę w siodle, po czym powoli, lecz pewnie pociągnął wodze ku sobie, równomiernie po obu stronach. Przez ten jego brak pospiechu klacz z opóźnieniem zrozumiała o co chodziło, lecz kiedy tylko to do niej dotarło, posłuchała polecenia i posłusznie stanęła w miejscu. Wówczas Josh od razu poluźnił wodze, aby mogła opuścić głowę... A następnie rzucił aniołkowi triumfujące spojrzenie.
- Znam takie miejsca nad jeziorem, których nikt nigdy nie odwiedza. Zaprowadzę cię tam i będziemy sami, zobaczysz. W najgorszym wypadku będziemy mogli obserwować innych z daleka, ale my się dobrze ukryjemy - dodał wreszcie to, co miał ochotę wyjaśnić już wcześniej. Dłonie oparł przed sobą, nie puszczając jednak wodzy, tak na wszelki wypadek. W cieniu aż łatwiej mu się oddychało, co być może dało się poznać po powolnych, głębokich ruchach jego klatki piersiowej. Wzrok wciąż utrzymywał na aniołku.
Josh czuł się teraz trochę tak, jak gdyby badał teren. Stąpał ostrożnie, aby w razie czego móc się wycofać, ale jednak uparcie stawiał kolejne kroki - zaganiał sobie ofiarę, lecz starał się zbytnio jej nie przestraszyć, aby nie uciekła. Co zaczęło się jako zwykłe drażnienie, teraz przerodziło się w... Sam nie był pewien w co. Po prostu w którymś momencie chłopak uznał, że tak naprawdę chętnie by spróbował - bo co miał do stracenia?

Przez cały ten czas Josh w dalszym ciągu utrzymywał spojrzenie na Jay'u, a dokładniej na jego obliczu, praktycznie nie spuszczając z niego wzroku... Może tylko czasami i to zawsze naprawdę jedynie na moment, głównie po to, aby móc zerknąć na klacz, którą dosiadał. Choć ani na chwilę nie wypuszczał z dłoni wodzy, to jednak prawą ręką delikatnie głaskał zwierzę  po szyi, nie tylko dla przyjemności konia, ale i własnej. Ta sierść była w końcu taka miła w dotyku... A do tego cieplutka, bo nagrzana od słońca.
Spojrzenie blondyna powoli przesunęło się po sylwetce aniołka, gdy ten zajął już miejsce przy drzewie. Uzdrowiciel musiał przyznać, że - czysto wizualnie rzecz biorąc - jego rówieśnikowi pasowała taka pozycja. Dodawała mu nutkę nonszalancji... A Elixir nie tylko bardzo ją sobie cenił, ale i, jak niedawno odkrył, strasznie na nią leciał. Nie bez powodu po przybyciu do Instytutu pomknął prosto do Kellera jak ćma do zaświeconej żarówki... I ostatecznie nawet z podobnym efektem. Oczywiście tamten przypadek różnił się od obecnego, bo wtedy pociągało go coś innego i przede wszystkim w zupełnie inny sposób... No i podczas gdy Julian naprawdę był lekceważącym cały świat dupkiem, to Jay tylko przez krótką chwilę sprawiał wrażenie tej cudownej i niezwykle atrakcyjnej niedbałości. Szczerze mówiąc ta druga opcja chyba bardziej się Joshowi podobała. Trochę spadał mu poziom masochizmu w organizmie.
Zajęty podziwianiem i kontemplowaniem rudzielca, uzdrowiciel prawie przegapił okazję do zareagowania na jego żartobliwy przytyk. Na szczęście na czas dotarł do niego sens słów kolegi z drużyny i zdążył najpierw unieść na nie brew, a następnie bezwstydnie wyszczerzyć ząbki. Nie odpowiedział mu na głos. Wiedział, że nie musiał, bo jego wyraz twarzy mówił teraz sam za siebie i chociaż Jay był tak bardzo, bardzo niedomyślny, to akurat to powinien zrozumieć aż za dobrze. Oczywiście Josh mimo wszystko nie był podglądaczem w tym niepokojącym znaczeniu tego określenia, ale skoro aniołek chciał się z nim droczyć, to zamierzał mu to umożliwić i trochę się z nim pobawić. Lubił tę grę.
Wkrótce potem jednak zainteresowanie aniołka przeniosło się już niżej, a mianowicie na urządzenie, które Josh rano przepiął sobie na cywilne ubranie. Właściwie nie był do końca pewien dlaczego, ani po co to zrobił, ale chyba po prostu uznał, że na wszelki wypadek wolał mieć je przy sobie... A może po prostu w ogóle się nad tym nie zastanawiał, zrobił to automatycznie, a teraz dorabiał sobie do tego filozofię? Tak, pewnie tak. Uśmiech blondyna szybko przygasł, gdy również i jego wzrok padł na ISACa. Znowu poważniejszy temat... A tak bardzo chciał tego uniknąć. Do czego to doszło, że już nawet nie można było w spokoju poflirtować?
- W zasadzie nie. To znaczy, nie używam, ale mógłbym, bo działa. Poukrywałem wszystkie informacje, więc widzę całkiem normalnie - to powiedziawszy, chłopak lekko wzruszył ramionami. Wyświetlanie danych niewątpliwie było przydatne, tego w żadnym razie nie kwestionował, ale i tak dziwnie się z tym czuł. Nieswojo, nienaturalnie... Z czasem prawdopodobnie by się przyzwyczaił, ale póki co zwyczajnie nie widział takiej potrzeby. W szkole i tak ISAC nie był mu do niczego pilnie potrzebny, więc mógł czekać sobie na lepsze czasy. Albo właśnie na te gorsze, zależnie od punktu widzenia.
Po udzieleniu rudzielcowi odpowiedzi i zaspokojeniu jego ciekawości Josh nie miał jednak zamiaru grzecznie czekać na dalsze odpytywanie, a przynajmniej nie z zakresu tego typu spraw. Przychodziło mu do głowy kilka o wiele lepszych, a już na pewno przyjemniejszych tematów i w ogóle zajęć, na których mogliby się zamiast tego razem skupić. Wbrew pozorom nie myślał nawet o niczym zbyt niecenzuralnym czy oburzającym, co w jego przypadku stanowiło chyba mały postęp. W końcu obiecał sobie, że będzie się starał.
- Więc... Jak mogę ci się za to wszystko odwdzięczyć, co? Za naukę, mam na myśli. Za tę lekcję i za przyszłe. Już chyba wspominałem o masażach? Bo podtrzymuję propozycję. Gwarantuję, że ci się spodobają, moje dłonie czynią prawdziwe cuda - zareklamował się, licząc na to, że uda mu się odwrócić uwagę Jay'a od ISACa. Poza tym... Przecież nie kłamał. Nikt jeszcze nigdy nie narzekał na jego masaże, wręcz przeciwnie, więc czuł się w pełni usprawiedliwiony w tych przechwałkach. Do tego praktycznie wiedział, że obaj z pewnością będą zadowoleni z takiej sesji... Czy paru. Tak, najchętniej paru. Pomijając już nawet ułatwienie, jakim była biokineza, Josh posiadał teraz nie do końca tajną broń, czyli świadomość, że podstawa skrzydeł rudzielca stanowiła coś na kształt strefy erogennej. Zamierzał tę wiedzę wykorzystywać.

Początkowo wszystko wskazywało na to, że plan udał się połowicznie - bo z jednej strony Jay rzeczywiście skupił się na temacie masażu, zapominając o ISACu... Ale z drugiej chyba wcale nie miał zamiaru zgodzić się na taką wymianę. Josh oczywiście zdawał sobie sprawę z tego, że rudzielec działał tylko i wyłącznie z dobroci serca, bo był czysty i niewinny i w ogóle pewnie stanowił najmilszą i najbardziej bezinteresowną istotę ludzką, jaką Elixirowi zdarzyło się na tym świecie spotkać - co zresztą myślał o nim tylko odrobinkę złośliwie, zgoła nieszkodliwie, praktycznie pieszczotliwie - ale bez przesady... Przecież chyba mógł zaakceptować to, że blondyn chciał zrobić dla niego coś miłego, prawda? A właściwie to nawet dla nich obu. Same korzyści.
W związku z tym nastolatek już był gotowy do protestowania, właśnie zaczynał otwierać usta, aby spróbować jakoś swojego aniołka przekonać... Kiedy spotkała go miła niespodzianka i Jay sam kontynuował wypowiedź, w ten sposób bardzo skutecznie uciszając uzdrowiciela. W porządku, takiego rozwoju wydarzeń mimo wszystko się nie spodziewał. Sądził, że czeka go dłuższa przeprawa... Ale nie zamierzał narzekać, nic z tych rzeczy, wprost przeciwnie. Zadowolenie na jego twarzy było ewidentne, a uśmiech, choć tym razem o wiele subtelniejszy i bardziej czarujący niż rozbawiony, powrócił na jego usta.
Spojrzenie blondyna znowu powędrowało po sylwetce ptaszyny z góry na dół i z powrotem. Przez materiał koszulki niestety nie widział tego, co zadziwiająco chętnie by obejrzał, ale biokineza i tak informowała go o pracy mięśni Jay'a... I na tej podstawie spokojnie mógł sobie wszystko wyobrazić. Na moment wzrok chłopaka spoczął na wysokości żeber, gdzie - jak doskonale wiedział - pod skórą znajdowały się dodatkowe mięśnie, te odpowiadające za poruszanie skrzydłami. Wszystkie były w tak dobrym stanie... Tak wspaniale rozwinięte... I Josh zastanawiał się czy wynikało to z mutacji rówieśnika czy może jednak z intensywnych ćwiczeń. Pewnie powinien zostawić sobie takie rozważania na bardziej dogodną chwilę, ale jakoś nie mógł się przed nimi powstrzymać.
Na szczęście jego uśmiech i w ogóle cała postawa powinny teraz mówić same za siebie, więc chyba nie musiał odpowiadać, że tak, koniecznie chciał się odwdzięczyć masażem, najlepiej wkrótce. To kupiło mu trochę czasu na rozmyślania i pozwoliło mu wrócić na Ziemię dopiero wtedy, gdy Jay zadał mu wreszcie pytanie... A właściwie dwa, tyle że odnoszące się do tego samego. Z tego względu Elixir zerknął na swoją klacz, marszcząc lekko czoło i w głębi ducha debatując z samym sobą nad tym, co bardziej mu odpowiadało. Miał wrażenie, że jeździł dość krótko, ale z drugiej strony rudzielec miał rację, temperatura coraz bardziej mu doskwierała, a nie mogli cały czas pozostawać w cieniu... Chyba że po prostu przejdą na trochę do lasu. Tak, to zmieniłoby postać rzeczy.
- W porządku - rzucił więc lekkim tonem, choć tak naprawdę nie do końca odpowiadało to na pytania aniołka i mogłoby zostać zinterpretowane dwojako. Uzdrowiciel jednak tak czy siak nie dał Jay'owi czasu na jakąkolwiek reakcję. Szybko, choć uważając, aby nie kopnąć konia, przełożył nogę ponad grzbietem zwierzęcia i siodłem, aby usiąść na nim bokiem, przodem do kolegi z drużyny... Równocześnie wysuwając też drugą stopę ze strzemienia, aby od razu umożliwić sobie pełną swobodę ruchu.
- Łap mnie - dodał w tym momencie i to było z jego strony całe ostrzeżenie, bo w następnej chwili zsunął się już z wierzchowca, odpychając się od niego z wystarczającą siłą, aby zeskoczyć w ramiona rudzielca... A przynajmniej tak to sobie zaplanował, stawiając na to, że zwiększona siła fizyczna Jay'a pozwoli mu go utrzymać. Niestety Elixir prędko przekonał się, że bardzo się przeliczył... A dokładniej wówczas, gdy wraz z aniołkiem poleciał dalej, z ułożenia pionowego - przez ukośne - prosto do poziomego. Po drodze wyraz jego twarzy zmienił się z zadowolonego z siebie w zaskoczony, po czym... Wrócił do poprzedniego trybu.
Czy on właśnie pomyślał niestety? Sam nie był pewien dlaczego, bo ta pozycja natychmiast przypadła mu do gustu. W trakcie upadku zdążył luźno objąć rówieśnika ramionami wokół szyi, jedną dłoń umieszczając za jego głową, przez co ta nie uderzyła o trawę. W zamian za to Josh poczuł, że prawdopodobnie zdarł sobie lekko wierzchnią stronę ręki, lecz jego mutacja od razu zabrała się za naprawianie tej drobnej szkody. Żaden problem, tylko trochę zapiekło, bywało gorzej... A prawdę mówiąc blondyn i tak skupiał się na innych informacjach, których dostarczały mu właśnie połączenia nerwowe.
Leżał na Jay'u. Przylegał do niego ściśle, ciało do ciała, pomijając niedogodność pod postacią bariery ubrań... W czym bardzo pomagała mu zawsze usłużna grawitacja. Głowę miał lekko uniesioną, dzięki czemu mógł spoglądać na aniołka z góry. Przy okazji dawało mu to świetny widok na skrzydła pod spodem i podsuwało mu parę ciekawych wizji - z nimi w roli głównej. Między palcami czuł włosy rudzielca, miękkie i miłe w dotyku. Przez kontakt fizyczny czerpał do woli z jego organizmu, teraz wyłapując już wszystkie, nawet najdrobniejsze zmiany... I świadomie się za nimi rozglądając.
- Cześć - powiedział tylko przesadnie niewinnym tonem, dalej zerkając na Jay'a i uśmiechając się do niego słodko. W ogóle nie okazywał skruchy i póki co nie zamierzał przepraszać, że tak to się dla nich skończyło... Bo przecież wcale tego nie żałował. Liczył na to, że w najgorszym wypadku aniołek poczuje się rozbawiony, a w najlepszym... No, w końcu znajdowali się w bardzo dwuznacznej pozycji, więc w najlepszym wypadku mogliby to od razu jakoś wykorzystać. Josh by nie protestował, ale z drugiej strony wiedział, że po Jay'u raczej nie mógł tego oczekiwać, więc sam niczego nie próbował.

Josh niemalże roześmiał się na głos, gdy Jay odpowiedział mu dokładnie tym słowem, którego sam również dopiero co użył. Naprawdę ledwo się przed tym powstrzymał, ale jego dobry humor i tak bardzo łatwo było poznać. Uśmiech trochę mu się poszerzył, oczy aż błyszczały od pełnych rozbawienia iskierek... W żadnym razie nie ukrywał tego, że podobała mu się cała ta ich sytuacja. Ani odrobinę nie krępowała go ich pozycja i szczerze mówiąc nie miałby nic przeciwko temu, aby ktoś ich tak zobaczył. W Instytucie nauczył się nie przejmować plotkami, tylko obracać je na własną korzyść.
Niestety rudzielec najwyraźniej widział to nieco inaczej, skoro tak prędko chciał się go z siebie pozbyć. Szkoda, nawet bardzo, ale powiedzmy, że w pewnym sensie uzdrowiciel potrafił go zrozumieć. W końcu Jay był jednym z tych porządnych. Nie sprawiał problemów wychowawczych... A przynajmniej nie takich jak Elixir. Dani pewnie żałowała, że skończyła użerając się z tym Joshem, kiedy z drugim prawdopodobnie poszłoby jej o wiele łatwiej.
Nie zmieniało to faktu, że blondyn i tak nie zamierzał od razu odpuścić. Co prawda nie planował zbyt długo męczyć aniołka, bo mimo wszystko nie chciał go zdenerwować albo - tym bardziej - urazić, ale czemu nie miałby jeszcze przez krótką chwilę się z nim podrażnić? W końcu Jay sam mu to umożliwiał. Nie odpychał go, prawda?
W związku z tym nastolatek w pierwszej kolejności zareagował na sugestię podniesienia się pełną namysłu miną, jak gdyby w głębi ducha debatował właśnie nad tym, czy rzeczywiście powinien posłuchać ptaszyny i wstać. Jego spojrzenie powoli przesunęło się po twarzy Jay'a, powieki opadły mniej więcej do połowy, a głowa odchyliła się lekko najpierw na lewo, a potem jednak na prawo. Pod koniec tej czynności uzdrowiciel zaczął wycofywać ręce spod głowy aniołka, by już po chwili ułożyć je na jego klatce piersiowej, dzięki temu unosząc się jeszcze trochę wyżej, bo teraz opierając się na łokciach.
- Odrobina szaleństwa to nic złego, nie? - spytał dość cichym tonem, po czym sięgnął ku jednemu z płomiennych kosmyków włosów rówieśnika, aby ostrożnie ująć go w palce, a następnie założyć mu go za ucho. Z jednej strony nie było to niby nic wielkiego, ale Elixir z doświadczenia wiedział, że sporo osób odbierało takie gesty jako bardzo intymne. No, przynajmniej dziewczyny...
Nie chcąc dłużej kusić i tak zaskakująco łaskawego losu, zaraz potem blondyn przesunął już ciężar ciała z łokci na dłonie i w ten sposób w końcu podniósł się do pozycji siedzącej. Przez krótką chwilę kusiło go na moment w niej pozostać, bo przecież takie ułożenie również było całkiem ciekawe, ale ostatecznie zadecydował, że mimo wszystko pewnie powinien odpuścić rudzielcowi. Chyba dostarczył mu już dość wrażeń na jeden dzień.
Z tą myślą uzdrowiciel wreszcie zsunął się z Jay'a na bok i wspiął się na równe nogi, kątem oka obserwując przyjaciela, gdy robił to samo. Elixir przyłapał się również na tym, że odruchowo powiódł wzrokiem po trawie, szukając wśród zieleni piórek, które mogłyby wypaść podczas ich zabawy... Ale z bólem serca zmuszony był stwierdzić, że najwyraźniej żadne z nich się nie poluzowało. Szkoda. Na szczęście jego egzemplarz wciąż trzymał mu się we włosach.
- Więc... Powinniśmy teraz coś zrobić? Poza zdjęciem całej tej uprzęży i siodła. Czyścimy ją albo coś innego? - zapytał, dochodząc do wniosku, że zmiana tematu powinna ucieszyć aniołka. Równocześnie wrócił w końcu spojrzeniem ku klaczy, która zdążyła odejść od nich na kilka kroków, ale poza tym wydawała się być bardzo spokojna, jak gdyby całe to przedstawienie zbytnio jej nie wzruszyło. Korzystając z luźnych wodzy, pochylała głowę aż do samej ziemi i skubała trawę... A Josha aż naszły wyrzuty sumienia na myśl, że tak naprawdę przed chwilą mógł ją nieźle przestraszyć. Dobrze, że tak się nie stało, ale na obliczu chłopaka mimo wszystko na moment zawitało lekkie zmieszanie.

Po pożegnaniu się z Kitty, Sam szybkim krokiem opuścił teren ogrodów, kierując się w stronę głównego budynku szkoły. Wiedział w którym pokoju mieszkał jego brat i - domyślając się, że o tej godzinie najprawdopodobniej nie odbywały się już zajęcia - to tam zamierzał rozpocząć poszukiwania. Gdyby zaś nie zastał Jay'a w jego sypialni, planował po prostu do niego zadzwonić... Czym niestety zepsułby trochę niespodziankę, ale przynajmniej oszczędziłby sobie krążenia po Instytucie i wypytywania miejscowych o wskazówki.
Jego plany prędko się jednak zmieniły, gdyż po wyjściu poza zasięg gęstej roślinności w oddali oczom mężczyzny ukazał się rozległy wybieg dla koni oraz stajnie... A także dwie osoby, w tym jedna z charakterystycznymi, czerwonymi skrzydłami. To ułatwiało mu sprawę. Cannonball bez namysłu skręcił w tę stronę, jeszcze bardziej przyspieszając kroku, aby jak najszybciej dotrzeć do Jay'a.
Mężczyzna nie spodziewał się za to widoku, który ujrzał jeszcze po drodze. Towarzysz jego brata - którego tożsamości również już się domyślał, bo w końcu w szkole nie przebywało aż tak wielu mutantów z błyszczącą, złotą skórą - zeskoczył na niego z konia i razem upadli na ziemię... I choć pod tym kątem i z tej odległości Sam nie był w stanie stwierdzić co robili, ani o czym rozmawiali, to potrafił ocenić przynajmniej to, że leżeli tak dość długo... A na pewno dłużej, niż było wymagane, aby dojść do siebie i się podnieść.
Obrazek ten sprawił, że blondyn w zaskoczeniu i przede wszystkim zdezorientowaniu jednak trochę zwolnił kroku, nawet jeżeli i tak w dalszym ciągu poruszał się dość szybko. Wolał dać Jay'owi trochę czasu, aby zastać go już stojącego i... Po prostu przygotowanego. Mimo to szczerze cieszył się, że brat najwyraźniej spędzał czas ze znajomymi i chyba jakoś się bawił. To by oznaczało, że czuł się lepiej.
Z coraz mniejszej odległości Sam obserwował dalsze poczynania nastolatków, lecz naprawdę blisko nich znalazł się dopiero w momencie, gdy Jay zajmował się już stojącym w pobliżu zwierzęciem i tylko rozmawiał ze swoim ludzkim towarzyszem. Coś o lekcji...? Sądząc po okolicznościach, pewnie chodziło o jazdę konną.
- Przeszkadzam w czymś czy znajdziesz dla mnie chwilę? - odezwał się wreszcie, aby zwrócić na siebie uwagę brata. Podchodził do niego od tyłu, dlatego aż do ostatniej chwili liczył na element zaskoczenia... Bo w końcu od początku chciał mu zrobić niespodziankę. Uśmiechał się lekko, oczekując reakcji na swoje przybycie.

Nie mogąc się powstrzymać, Josh uśmiechnął się trochę szerzej na informację, że rudzielec zamierzał zająć się dla niego dźwiganiem ciężarów... Nawet jeżeli towarzyszyło temu zastrzeżenie, że następnym razem nie będzie już tak pięknie. Ktoś inny na miejscu uzdrowiciela być może by się obruszył, że sam by sobie z tym poradził, ale o dziwo Josh szczerze nie czuł takiej potrzeby - chyba po prostu z tego wyrósł. Po cichu podejrzewał też, że w tym konkretnym przypadku jego ugodowość mogła po części wynikać z faktu, iż Jay miał na sobie bezrękawnik, co oznaczało odsłonięte ramiona... I napinające się mięśnie. Wolał popatrzeć.
- Jasne - odparł od razu na słowa aniołka, bo prawdę mówiąc w tym momencie zgodziłby się z nim prawie pod każdym względem. Już czuł, że nie będzie się mógł doczekać następnej lekcji... Ale najpierw i tak chciał jeszcze zorganizować ich spotkanie nad jeziorem. W końcu kto wie cóż takiego wydarzy się w jego trakcie?
Mimo to Elixir rozumiał, że skoro jazda się zakończyła, to najpewniej wkrótce będą się musieli rozejść. Osobiście nie miał na to ochoty, ale po języku ciała Jay'a domyślał się, że on tego oczekiwał... Być może nawet podświadomie. Chciał zostać sam czy po prostu spodziewał się, że blondyn się oddali? Tego już nie wiedział. Szanse układały się mniej więcej pięćdziesiąt na pięćdziesiąt, więc wolał nie obstawiać żadnej z tych opcji.
Skoro jednak mieli się rozstać, to Josh odczuwał ogromną i niepohamowaną chęć pożegnania się w sposób, który pozostawiłby po sobie odpowiednie wrażenie... Gdzie przez odpowiednie rozumiał rzecz jasna duże. Przez głowę przeszła mu nawet myśl, by ucałować rudzielca w policzek i obwieścić, że to w ramach podziękowania... I prawdę mówiąc nastolatek byłby skłonny to zrobić, ale kiedy ponownie skierował wzrok ku Jay'owi, kawałek za nim ujrzał intruza.
Zgoda, intruz to trochę za mocno powiedziane, bo Elixir wiedział kto się do nich zbliżał. Cannonball, jako dawny członek New Mutants i X-Men, miał wszelkie prawo przebywać na terenie Instytutu... Ale tu i teraz wydawał się Joshowi zbędny. Wcinał się w jego chwile sam na sam z Jay'em i w tym sensie rzeczywiście był dla niego intruzem. Choć uzdrowiciel nie krępował się widownią i bez oporu okazywał uczucia w towarzystwie, to jednak pojmował gdzie dla większości ludzi leżały granice działań akceptowanych społecznie. Nie zamierzał zawstydzać aniołka przy jego rodzinie... A przynajmniej nie w ten sposób.
Jego spojrzenie powróciło na twarz rudzielca i, wiedziony nagłym impulsem, którego sam do końca nie rozumiał, złoty znów się do niego zbliżył i to na tyle, aby poważnie naruszyć jego przestrzeń osobistą. Siłą rzeczy nie stał jednak przed nim, lecz u jego boku. W zasięgu wzroku miał też starszego Guthrie i kiedy ten przemówił, Elixir równocześnie sięgnął ku jednemu ze skrzydeł Jay'a, zaczynając delikatnie wyjmować z niego źdźbła trawy. Pocałunek to może i nie był, ale gest i tak wydawał mu się wystarczająco intymny, aby przesłać pewną wiadomość bez bycia zbyt dosadnym.
- I to właśnie byłby dla mnie znak, że powinienem się zbierać - oznajmił, a choć odnosił się do słów Sama i w ogóle do jego przybycia, to nie odrywał wzroku od twarzy anioła. Zaczynał odnosić wrażenie, że przesadzał z tą zabawą i ganił się za to w duchu, ale teraz trudno mu już było przestać... To jak z rzuceniem śnieżką na zbocze - mała kulka śniegu toczy się, rośnie i potem ciężko ją zatrzymać.
W kieszeni spodni chłopak wyczuł wibracje, ale jeszcze je zignorował, gdyż jego opuszki natrafiły na luźne piórko, które pod ich dotykiem praktycznie samo wysunęło się z szeregu. Przecież nie mógł tak tego zostawić, prawda? Nic dziwnego więc, że wyjął zdobycz i od razu zaczął okręcać ją w palcach wokół własnej osi.
- Porozmawiamy później. I pamiętaj, że jesteśmy umówieni - dodał, w końcu odsuwając się o krok i równocześnie wolną ręką wyjmując komórkę. Nim zaczął się oddalać, posłał jeszcze Cannonballowi czarujący uśmiech, jeden ze swoich piękniejszych. Szczerze powiedziawszy czuł niedosyt i miał ochotę zrobić coś więcej, ale nie potrafił określić co. Chyba po prostu musiał z tym jakoś żyć.

Z/t.

Obserwując poczynania obu chłopców - choć właściwie głównie jednego - Sam bardzo szybko poczuł się nieswojo... Jak gdyby w czymś przeszkadzał, nawet jeżeli Jay zapewnił go, że tak nie było. Znał dobrze swojego brata, a przynajmniej do tej pory tak sądził, dlatego nie uważał, aby ten z jakiegoś powodu nie mówił szczerze... A mimo to w całej tej wymianie interakcji było coś dziwnego i nietypowego. Blondyn odnosił wręcz wrażenie, że zostało mu rzucone jakieś milczące wyzwanie, tylko nie rozumiał jakie dokładnie i przede wszystkim dlaczego.
Te spojrzenia, czyszczenie piórek - i zbieranie ich? Czy dobrze widział we włosach złotoskórego charakterystyczną czerwień? - oraz to, jak spokojnie i swobodnie Jay przyjmował takie zachowania... A do tego jeszcze bycie "umówionymi" na coś bliżej nieokreślonego... Sam naprawdę nie lubił wyciągać z niczego pochopnych wniosków, ale w tym wypadku nawet on zauważał tutaj pewne dwuznaczności.
Czy powinien o to zapytać? A może jednak byłoby lepiej, gdyby udawał, że nic takiego nie rzuciło mu się w oczy? Choć Jay nie był już tak naprawdę dzieckiem, to Sam i tak czuł się za niego odpowiedzialny, ale z drugiej strony na jego miejscu pewnie tylko by się skrępował tego rodzaju rozmową. No i... Po tym wszystkim, co się stało, temat życia uczuciowego wciąż wydawał mu się bardzo delikatny.
O wiele łatwiej było zostawić sobie ten dylemat na później i póki co skupić się na rozmowie - zaczynając od pytania, które brat mu zadał. Być może w trakcie dyskusji jego wątpliwości same się rozwieją, może Jay z własnej inicjatywy wspomni o czymś, co wyjaśni mu tę sytuację... Bo Cannonball wciąż brał pod uwagę opcję, że mógł po prostu źle odczytywać coś zupełnie niewinnego. Najpewniej tak właśnie było. Niepotrzebnie się martwił.
- A co, nie mogę już przylecieć tak po prostu, żeby cię odwiedzić? - odparł, uśmiechając się do brata w sposób, który zakrawał na zaczepny. Mimo to nie zamierzał odmawiać mu prawdziwej odpowiedzi, której - jak podejrzewał - chłopak i tak pewnie się spodziewał. W końcu łatwo było połączyć ze sobą fakty.
- Chciałem osobiście pogratulować ci awansu. A potem upewnić się, że wszystko jest w porządku. I na koniec prawdopodobnie zorganizować ci jakieś kazanie na temat niebezpiecznych akcji, ale na to ostatnie nie mam szczególnej ochoty, więc możemy po prostu komisyjnie odhaczyć ten punkt z listy? - choć zakończył tę wypowiedź żartobliwą sugestią, to ton jego głosu spoważniał, a i uśmiech trochę przygasł. Wszystko to dość jasno pokazywało, że niepokoił się o brata bardziej, niż wskazywałyby na to jego słowa.

Uśmiech Sama drgnął lekko na wspomnienie jego pracy, jak gdyby miał zniknąć albo przynajmniej się skurczyć, ale mężczyzna w ostatniej chwili utrzymał go na twarzy. Jego rodzina - jak zawsze zresztą - okazała się pod tym względem bardzo wyrozumiała i mutant dobrze wiedział, że tak naprawdę nikt nie narzekałby mu na te jego nieobecności, może poza najmłodszym rodzeństwem... Ale on sam i tak miał wyrzuty sumienia. Robił co mógł, a rozdwoić się jeszcze nie potrafił, lecz mimo to zastanawiał się czy byłby w stanie starać się bardziej.
Blondyn zdawał sobie jednak sprawę z tego, że brat nie robił mu wymówek, a zaczynanie teraz tego tematu tak naprawdę nigdzie by ich nie zaprowadziło. Wolał poczekać i spróbować chociaż trochę zwiększyć częstotliwość swoich wizyt, żeby czynami, a nie słowami okazać swoje zaangażowanie. Może jeżeli zwiększą współpracę z Instytutem...
Wyjaśnienia Jay'a szybko wyrwały Sama z rozmyślań i pomogły mu się skupić na rozmowie. Już wcześniej - a w szczególności po dyskusji z Kitty - zakładał, że chłopak nieświadomie wpakował się w tak poważne kłopoty, ale dobrze było to usłyszeć również z jego własnych ust. Tylko ten ostatni fragment, że nie robił już "takich rzeczy"... To nawiązanie skierowało ich może jeszcze nie na cienki lód, ale przynajmniej o krok w jego stronę. Sam do tej pory nie był pewien jak powinien o tym z bratem rozmawiać i  być może to wahanie na sekundę czy dwie odbiło się na jego twarzy.
Kolejne informacje częściowo pokrywały się już z tym, co mężczyzna usłyszał od Shadowcat, nawet jeżeli Jay dostarczył mu jeszcze paru szczegółów. W pierwszej kolejności blondyn podsumował je kiwnięciem głową, jednocześnie luźno opierając dłonie na biodrach. Co prawda osobiście uważał, że wcielanie uczniów do takiej drużyny powinno najpierw zostać uzgodnione z ich rodzinami czy opiekunami... Ale to nie zależało już od Jay'a, więc nie zamierzał mu o tym wspominać. Skoro był zadowolony, to nie chciał mu tego psuć.
- Może to i lepiej? Skoro dopiero co wróciliście z tamtego wypadu do Houston, a uformowaliście się niewiele wcześniej, to powinniście mieć czas, żeby lepiej się zorganizować, zgrać się jako drużyna... I odpocząć. Na przykład umówić się na jakieś spotkanie towarzyskie? - zauważył, ale szczerze powiedziawszy sam od razu zrozumiał, że wyraził się dość niefortunnie... Niezręcznie. Za mało subtelnie, aby zabrzmiało to niewinnie i nieświadomie, ale też nie na tyle konkretnie, aby spytać wprost i swobodnie. Z drugiej strony... Jako starszy brat chyba miał prawo trochę powpychać nos w nie swoje sprawy. W końcu nie wyciągał z Jay'a żadnych detali, a w dodatku chłopak w każdej chwili mógł się wykręcić z udzielania mu odpowiedzi - i w takim wypadku Sam na pewno by na niego nie naciskał.

Trzeba przyznać, że Sam nie obserwował poczynań brata zbyt uważnie, choć przez większość czasu wodził za nimi wzrokiem i tylko momentami przenosił spojrzenie na twarz chłopaka. Wiedział co Jay robił, osobiście również to potrafił, więc w gruncie rzeczy po prostu wykorzystywał to wszystko jako coś, na czym mógł bez większego zaangażowania zawiesić oczy.
Kiedy nastolatek zarządził, by ruszyli z miejsca, blondyn o nic nie spytał, ani tym bardziej w żaden sposób tego nie skomentował. Dla niego było oczywiste, że po skończonej jeździe ekwipunek należało kulturalnie odnieść tam, skąd się go wzięło, a choć to nie Jay siedział przed chwilą na grzbiecie konia... To Sama i tak ani trochę nie dziwiło to, że jego brat zajmował się dla kogoś sprzętem. Na jego miejscu pewnie też by tego nie odmówił.
Krocząc u boku brata, Cannonball słuchał jego wyjaśnień, równocześnie starając się na bieżąco przywoływać z odmętów pamięci informacje na temat osób, o których właśnie była mowa. O niektórych z nich wiedział więcej niż o innych... I to nie tylko ze względu na opowieści Jay'a. Miał też inne źródła, w tym nawet okazjonalnie Dani.
W związku z powyższym Sam nie potrzebował żadnego dodatkowego wytłumaczenia, aby wiedzieć jak powinien zareagować na wspomnienie imienia Helliona. Od razu posłał bratu uśmiech, który zdawał się mówić, że łączył się z nim w bólu, współczuł, ale zarazem starał się dodać mu otuchy. Czasami trzeba było współpracować z osobami, z którymi się nie dogadywało i nie chciało się mieć nic wspólnego... O tym wiedział dobrze. W większości takich przypadków nie pozostawało nic innego, jak tylko zacisnąć zęby i skupić się na idei wyższego dobra... Ale jednak po cichu Cannonball liczył na to, że ta drużyna będzie w stanie znaleźć wspólny język. To w końcu były jeszcze praktycznie dzieci. Z biegiem czasu wiele powinno się dla nich zmienić.
Po dotarciu do stajni, blondyn wszedł za bratem do środka i na moment oparł się barkiem o pobliską ścianę, w dalszym ciągu obserwując działania Jay'a i słuchając jego słów. Tutaj, pod zadaszeniem, było mu trochę chłodniej, ale tak naprawdę dzięki specyficznemu kombinezonowi mężczyźnie nie sprawiało to aż takiej różnicy. Wykorzystany w stroju materiał pomagał mu w znoszeniu nieprzyjemnych temperatur.
- Kitty i Laurie, ale nie ta wasza, tylko taka ruda i z niebieską skórą, planują zorganizować przyjęcie nad basenem. Zaprosiły nawet Bobby'ego i mnie. Może wtedy twoja drużyna będzie w wystarczająco dobrym nastroju, żeby spędzić razem czas bez uszczerbków na zdrowiu? Chociaż... - w tym momencie Sam wyraźnie się zawahał, a jego spojrzenie znów podryfowało ku twarzy Jay'a. Mimo to dzielnie kontynuował.
- Prawdę mówiąc i tak miałem na myśli coś innego. Umówiłeś się gdzieś z kolegą...? - spytał, decydując się wreszcie postawić sprawę jasno. Dzięki temu już chyba w żaden sposób nie mogli się nie zrozumieć... No, chyba że brat odpowie mu po prostu "tak", a nie poda szczegółów, o które to właśnie Samowi chodziło.

Choć Sam nie kontynuował już tematu przyjęcia nad basenem, to odnotował w pamięci, aby koniecznie zachęcić Bobby'ego do przybycia w tym czasie do Instytutu... Oraz by na miejscu mieć oko na to, w jaki sposób będzie się do siebie wzajemnie odnosić nowa drużyna Jay'a. Z tego co brat opowiadał, ten czy inny mógł spróbować kogoś w tej wodzie utopić, a takie zachowanie pewnie zepsułoby reszcie zabawę... I zaogniłoby konflikt.
Nie zmieniając pozycji, ze swojego miejsca Cannonball obserwował nastolatka, teraz mogąc już spoglądać na jego twarz, skoro Jay skończył odkładać ekwipunek. To nagłe milczenie po jego pytaniu było... Delikatnie mówiąc, zastanawiające. Z drugiej strony mogło wynikać z różnych czynników - nie tylko z tego, że brat się zawstydził. Może naprawdę nie wiedział w czym rzecz? Sam wciąż starał się niczego z góry nie przesądzać.
Stawało się to jednak coraz trudniejsze, szczególnie od chwili, gdy Jay ponownie otworzył usta i w końcu zaczął tłumaczyć sytuację... Prywatny koncert? Odwdzięczanie się? Kopnięty szczeniak? W miarę słuchania tej relacji brwi Sama wędrowały coraz wyżej, nim nagle mężczyzna się opanował, naprawił to i na koniec uciekł spojrzeniem na bok. Co prawda po jego ustach w dalszym ciągu błąkał się delikatny uśmiech, kiedy starał się ułożyć sobie to wszystko w głowie, więc jego zdezorientowanie nie było aż tak bardzo widoczne... Ale teraz tym bardziej nie wiedział co powinien myśleć.
Zmiana tematu - a raczej przerzucenie piłeczki na drugą stronę - wcale nie poprawiło sytuacji. Zabrzmiało blondynowi trochę tak, jak gdyby brat... Może nie tyle oskarżał go o to samo, co chciał mu zwrócić uwagę, że przyganiał kocioł garnkowi? Choć oczywiście Sam od początku nie miał nic złego na myśli i był praktycznie pewien, że w przypadku Jay'a sprawy wyglądały podobnie.
- Otworzył mi drzwiczki, żebym mógł trochę rozprostować skrzydła. Dobrze mnie wytresował i wie, że na pewno do niego wrócę... Ale proszę, nie porównuj mnie przez to teraz do gołębia pocztowego - Sam przewrócił oczami na własne słowa. Przynajmniej tej funkcji nie musiał nigdy pełnić... Prędzej służył Berto jako transport, ale prawdę mówiąc te czasy również mieli już daleko za sobą. Póki co natomiast blondyn ponownie zerknął na Jay'a, uśmiechając się do niego odrobinę szerzej.
- To... Mówisz, że twój planuje zamknąć cię w złotej klatce, tak? - drążył temat, choć być może nie powinien. Odrobina niewinnej ciekawości chyba jeszcze nikomu jednak nie zaszkodziła, a zawstydzanie młodszego rodzeństwa również należało do obowiązków starszych braci. Sam i tak wykazywał się przy tym ogromną łaskawością, bo rzadko kiedy naprawdę męczył swoją gromadkę... Nawet wtedy, gdy był w pobliżu.