Korytarze

Zanim jeszcze wyszli z salonu Cable otrzymał wiadomość tekstową od Domino. Wyczuł lekką wibrację w swojej kieszeni i powoli wyciągnął telefon, odczytał smsa. Potem z lekkim trudem zaczął odpisywać, natura obdarzyła go zbyt dużymi palcami na tak małe przyciski, które wydawały mu się nieco niepraktyczne. Był ciekaw jakie koszmary XXI wieku poza stosowaniem dotykowego interfejsu przyjdzie mu jeszcze poznać na własnej skórze. "Nie śpieszyło ci się, jestem w budynku." Wyślij, dostarczono, super. Nathaniel schował cholerstwo z powrotem do kieszeni i śladem pozostałych opuścił salon. Kiedy udali się do podziemi cieszył się, że wcześniej wysłał smsa. Podejrzewał, że metalowe ściany korytarzy mogły uniemożliwić komunikację za pomocą fal radiowych. Magnus zadał mu pytanie.
- Myślę, że konstrukcja na pewno przetrzyma konwencjonalne bombardowanie. Trudno mi ocenić czy warstwa zbrojenia jest na tyle gruba, by zatrzymać pocisk rakietowy przystosowany do niszczenia bunkrów od środka, albo temperaturę i promieniowanie wytworzone przy wybuchu jądrowym. Ale wygląda solidnie. -
Odpowiedział w pierwszym momencie odnosząc pytanie do swojego życia zawodowego, a chociaż był również prawnikiem, to jednak przede wszystkim żołnierzem. Popatrzył jeszcze w sufit, starając się swoim cybernetycznym okiem dokładnie określić stop metalu z jakiego wykonane było pancerne poszycie ścian.
- A jeśli chodzi o profesora? Są bardzo spokojni, zmęczeni. Jakby ukrycie, w podświadomości nie wierzyli, że uda im się odszukać swoich przyjaciół całych i zdrowych. Białowłosa wydaje się być silną kobietą, ale... Jest kobietą, troszczy się o wszystkich wokoło tak jak nakazuje jej kobieca natura, zamiast wziąć wszystkich za mordy i podjąć konkretne działania. Brak im zdecydowanego przywódcy i to widać na pierwszy rzut oka. Poza tym nam nie ufają, ale są zdesperowani. Myślę, że przyjmą naszą pomoc, ale współpraca może mieć trudny przebieg. Swoją drogą, Neena poinformowała mnie, że dotarła pod instytut, nie wiem gdzie była i co robiła przez kilka ostatnich godzin, ale jakoś udało jej się nas odnaleźć. -
Wyobrażał sobie jak Domino zapewne za chwilę zostanie pozbawiona broni palnej, podobnie jak wcześniej miało to miejsce z jego osobą.

[z/t]

Szczęśliwe podczas lądowania obeszło się bez niszczenia podłogi, a choć jej stan był Ricowi tak naprawdę kompletnie obojętny, to jednak wygodniej i przyjemniej było mu zakończyć tę podróż na stałym i prostym podłożu, aniżeli na nieregularnej stercie gruzu. Niezależnie od warunków, Star tak czy siak jakoś by sobie poradził, ale dla Rahne taki upadek - z wysokości przecież ładnych kilkudziesięciu metrów - mógłby już nie być bezpieczny... Więc dobrze się stało, że mechanizmy tuby były w dalszym ciągu sprawne.
Po znalezieniu się na najniższym piętrze, mutant od razu odsunął się spod wylotu rury, aby podążające za nim osoby przypadkiem się z nim nie zderzyły. Nawet nie oglądał się na swoich towarzyszy, bo i tak wiedział, że zaraz do niego dołączą, w końcu słyszał ich tuż za sobą... A w tym momencie najważniejsze było szybkie namierzenie intruza - w związku z czym mężczyzna natychmiast zaczął go wypatrywać.
Korytarz pusty, więc przynajmniej nie będą zmuszeni od razu i bez zorientowania się w sytuacji podejmować walki; w porządku. Ze strony Danger Roomu nie dobiegały ich żadne krzyki, więc uczniowie przynajmniej chwilowo powinni być jeszcze bezpieczni... Coraz lepiej. Jeżeli wróg dotarł na dół przed nimi, ale usunął się z przejścia, to najprawdopodobniej skierował się w stronę Sali Narad lub Cerebro, bo na tym poziomie tak naprawdę nie miałby większego wyboru. Jakie były szanse na to, że mierzyli się z telepatą, który w dodatku wiedział czego szukać? Niewielkie, ale Rictor i tak wolał nie podejmować takiego ryzyka. Ich troje, dwa miejsca do sprawdzenia... Ale najpierw - winda.
Najbezpieczniej - dla nich - byłoby po prostu wysadzić prowadzące do niej drzwi. Jeżeli stała na tym poziomie, to zaskoczyliby i może nawet od razu skrzywdzili intruza, a jeśli nie... To trudno, przynajmniej zerknęliby do szybu i zorientowali się o tym, w którą stronę poruszała się winda. Mimo to... Rahne wspomniała o zakładniku. O uczennicy, która mogłaby w takim wypadku oberwać. Niestety coś takiego zmieniało stan rzeczy.
Chcąc, nie chcąc, Latynos zbliżył się do windy, zatrzymując się jednak z boku, a nie z przodu, aby w razie czego nie wystawiać się na bezpośredni atak. Plan był prosty: najpierw spróbować z przyciskiem, a jeżeli drzwi się nie otworzą, to będzie można spokojnie je wysadzić i sprawdzić położenie windy. Dopiero teraz Rictor zerknął krótko na Stara i Wolfsbane, po czym wykonał pierwszy punkt programu.

Według informacji dostarczonych przez Rahne, szanse na zastanie intruza w windzie były już w tym momencie bardzo małe, lecz mimo wszystko powinni pewnie całkowicie wyeliminować tę opcję przed ruszeniem dalej. Rictor tak naprawdę nie sądził, aby wróg wpadł na to, aby ich w ten sposób oszukać - wychodząc na moment, żeby rozsiać swój zapach, a następnie znów chowając się w środku i czekając aż pobiegną sprawdzać poszczególne sale - nie mniej jednak było to możliwe i dlatego wymagało sprawdzenia. Mutant wolałby sobie potem nie wypominać takiego błędu... Ani tym bardziej nie słuchać komentarzy ze strony innych zainteresowanych.
Drzwi otworzyły się od razu, czyli winda rzeczywiście zaparkowała na tym poziomie; ta krótka dyskusja przeprowadzona jeszcze na górze musiała pochłonąć zbyt wiele czasu i przez nią nie zdążyli dotrzeć na dół jako pierwsi... Trudno, za późno, stało się, już nieważne. Latynos odczekał kilka dłużących się mu sekund, aby upewnić się, że z wnętrza nie padnie żaden atak - albo nie wyskoczy z niego sama przeciwniczka - a w dłoniach praktycznie czuł zbierającą się energię, w każdej chwili gotową do uwolnienia... Lecz wreszcie zerknięcie do środka dowiodło, iż jego podejrzenia były słuszne i intruz przeniósł się w inne miejsce. Z tego względu mężczyzna minimalnie się rozluźnił, jednocześnie dla pewności jeszcze raz przeczesując windę wzrokiem... Ale, o ile wróg nie potrafił stać się niewidzialny, to zdążył się zmyć... I chyba nie pozostawił po sobie żadnych wskazówek czy śladów, a jedynie świadka.
No właśnie, świadek. Uczennica już teraz wyglądała na nieźle roztrzęsioną i nic dziwnego, jeżeli nie zdążyła się jeszcze przyzwyczaić do takich akcji, więc Ric nawet nie próbował się do niej zbliżać czy odzywać. Przeciwnie, wykonał krok w tył, a potem kolejny - w stronę pomieszczenia z Cerebro, gestem przywołując do siebie Stara. Dla większości młodzieży byli tutaj zupełnie obcy, a nieznajomi mężczyźni raczej nie uspokoiliby zbyt łatwo przestraszonej nastolatki. Rahne miała o wiele większe szanse na wyciągnięcie z niej jakikolwiek informacji, dlatego rzucił jej wymowne spojrzenie, jasno sugerujące, że ustępuje jej pola.
- Sprawdzimy Cerebro, jeżeli jej tam nie ma, to zaraz wrócimy, a jeśli jest... To pewnie sama usłyszysz - poinformował kobietę, kierując się już korytarzem ku sali i wzruszając lekko ramionami. Po drodze zerknął krótko na Stara. Prawdę mówiąc liczył na tę ostatnią opcję i doskonale wiedział, że Shatty również...

[z/t ze Starem]