Durdle Door

Kolejny rok, kolejny rejs... Wycie morskiego wiatru było przerywanie jedynie przez szum fal i łoskot piorunów. Thor bił Mjolnirem w sklepienie nieba wyjątkowo mocno, kiedy załoga "Audigra" oraz trzech innych drakkarów przeprawiała się przez Morze Północne... Robili to co roku. Co roku stawiali żagle i wyruszali w niebezpieczną drogę, tylko po to aby się wzbogacić i wrócić do domu, zapewnić byt swoim rodzinom na kolejny rok. Rajdy na angielskie osady wryły się głęboko w życie Skandynawów. Ten rajd prowadził nie kto inny, jak Ragnar Frekiglotta. Słynny na północy jako łowca trolli i niezrównany wojownik, podróżnik i hulaka. Co roku najeżdżał te wybrzeża, przez co znał każdą rafę, każdą mieliznę i każdy skrawek terenu jaki skrywał się za plażami. Gdy wyszli z nadzwyczaj dzikiego sztormu, wśród załogi rozległy się głosy, jakoby bogowie zazdrościli Ragnarowi bogactwa...Że są na niego rozgniewani. Lecz jarl chłostał za takie bluźnierstwa co bardziej rozgadanych. Nic nie jest gorszego od rozłamu w drużynie.
Ragnar stał na dziobie swego drakkara, patrząc w poranną mgłę. Żagiel ledwo nabierał wiatru...Morze cichło. Spojrzał na słoneczną tarczę, która zastępowała mu kompas. Słońce było za bardzo zasłonięte przez chmury, aby urządzenie nawigacyjne opierające się na świetle słonecznym mogło rzucić cień. Musiał znaleźć je przez kwarcowy odłamek...W końcu zrezygnował. Mgła była po prostu zbyt gęsta.
- Wypuśćcie kruki.
Powiedział do swoich ludzi, którzy otworzyli dwie małe klatki, z których wyfrunęły ptaki. Jeśli wrócą, to znaczy że do lądu jeszcze daleko. Jeśli nie...
- Odin-Auga i Lagertha płyną za nami. Ten sztorm, bracie...Myślę że ludzie mogą mieć rację. Jesteśmy za chciwi. Loki może być zazdrosny o nas, śmiertelnych.
Powiedział Kanut, podchodząc do brata. Był ogromnym, umięśnionym facetem ubranym jedynie w skórzany kaftan i takowe spodnie. Na plecach przyczepione miał dwa duże topory. Jego twarz była blada i pocięta bliznami, dodającymi jego ostrym rysom kolorytu poza niemalże siwymi blond włosami, upiętymi w kucyk. Podobieństwa między braćmi było niewiele, dziw więc brał, iż obaj ci panowie pochodzili od tej samej matki, ku czemu zresztą zawsze były uzasadnione wątpliwości... Bo poza wyglądem różnili się diametralnie charakterem.
- A czego siewca kłamstw i pan nad chciwymi może nie mieć, co my, śmiertelni mamy? Nie przesadzaj. Za pierwszym razem bogowie też na nas byli rozgniewani. Jak się okazało później, poddali nas próbie wiatru i piorunów. Jesteśmy błogosławieni przez samego Thora, duży bracie.
Odparł Ragnar, ignorując sugestię brata. Nawiązał tez do ich pierwszej wyprawy, kiedy to podczas rejsu rozpętał się równie silny sztorm, który niemal zatopił ich drakkar. Wtedy to Thor miał być na nich rozgniewany...Tą teorię obalono, gdyż uznano, iż Thor chciał poddać ich łódź próbie. Jak widać na załączonym obrazku, łódź i jej załoga przetrwały nawałnicę. Poza delikatnym chlupotem wody obijającej się o drewniany kadłub, przerywanym coraz słabszym łopotaniem pokaźnego żagla, żywioły przestały dawać o sobie znać. Ludzie ziewali znudzeni, niektórzy zajadali się prowiantem a jeszcze inni odsypiali rejs. Ragnar oparł się o galion w postaci wyrzeźbionego w drewnie smoka, i czekał...Aż przylecą kruki, albo mewy...Jeśli przylecą te drugie, to znaczy że przypłynęli do Anglii. Jak przylecą kruki...Zboczyli z kursu.

Cisza była nie do zniesienia...Lecz Ragnara cieszyło to, że nie przerywał jej łopot skrzydeł kruka, czy ich krakanie. Z każdą chwilą wierzył, że ptaki znalazły ląd, dzięki czemu nie musiały wracać na statek. To napawało go optymizmem.
Ciszę przerwał...Huk. Jak eksplozja tysięcy wulkanów, rozdarł się przez nieboskłon, wstrząsając załogami trzech drakkarów. Kanut drgnął zaskoczony, rozglądając się, co również poczynił Ragnar.
-Grom?
-Nie...To coś innego.
Nie zdążył skończyć, a kątem oka zobaczył bliżej nieokreślony kształt w chmurach...Zbliżał się bardzo szybko do łodzi. I leciał bardzo nisko...
-Padnij!!
Krzyknął, po czym skulił się, trzymając mocno za burty. Zobaczył, jak jaszczurkopodobny kształt niemal pozbawił ich masztu, przelatując niczym piorun. Spowodowało przy tym spory podmuch, który zakiwał mocno łodzią. Załoga padła na drewniany pokład z łoskotem, a Ragnar nieśmiało się podniósł. Przez ten "przelot" mgła rozwiała się na tyle, by zobaczyć ląd... Po odwróceniu się, obaczył też galiony dwóch pozostałych drakkarów, Odin-Augi oraz Lagerthy. Wrócił wzrokiem w kierunku brzegu i...własnym oczom nie wierzył. Zresztą nikt, kto był na pokładzie Audigra, nie wierzył. Na plaży leżał...Smok. Słowa zaskoczenia, zdziwienia, a nawet strachu rozbrzmiewały pośród Wikingów, patrząc na ogromną bestię, która leżała na plaży.
-Na bogów...Saga o Sigurdzie i Fafnirze mówiła prawdę!
Zawołał Kanut, co Ragnar zignorował patrząc na sylwetkę ogromnego gada...Magiczny czy nie, krwawił. Więc coś go zraniło. I z pewnością nie był to człowiek.
Astrid, daj znak Lagercie i Odin-Audze. Podpływamy. Wiosła!
Zawołał. Astrid, żona Ragnara, kiwnęła tylko głową, po czy zadęła w swój róg. Wikingowie chwycili za wiosła, zamocowali we właściwych im miejscach i zaczęli rytmicznie wiosłować.
-Wyobraź sobie, co byśmy dostali za jego łuski, mój miły.
Powiedziała Astrid, która będąc wyraźnie podekscytowaną całym zdarzeniem podeszła do męża, który przygotowywał się do zejścia na ląd. Zakładał właśnie kolczugę i szykował do zapięcia sobie pasa. Jedynie się uśmiechnął, słysząc sugestię małżonki.
- I co powiesz w kattegacie, że dobiliśmy ledwo żyjącego smoka? Popatrz na niego...ledwo stoi. Broczy krwią. Nie ma w tym żadnej chwały, Astrid. Sama o tym dobrze wiesz. To tak, jak zabić trolla przez wprowadzenie go na światło dnia. Poza tym, to może być znak od bogów...Zabijanie go byłoby nierozsądne.
Odparł, wsadzając sobie topór za  szeroki pas okalający jego brzuch. Zbliżali się już do brzegu. Na komendę Kanuta wszyscy chwycili za tarcze. Kotwice zostały zrzucone. Woda sięgała maksymalnie metra, więc każdy zeskakiwał z łodzi i brodził, z rękami wysoko w górze. Każdy z Wikingów był uzbrojony w tarczę oraz miecz bądź topór. Część miała same topory, jak Kanut. Inni mieli ze sobą łuki, jak Arne, młody chłopak który szedł u boku Ragnara. Załogi pozostałych drakkarów szły za nimi, aż ich skórzane buty spotkały się z mokrym piaskiem plaży.
-Na co czekamy? Zabijmy bydlę i po problemie! Ledwo żyw!
Zawołał Arne, napinając cięciwę swojego cisowego łuku. Arne był młodzieniaszkiem, choć jak na standardy średniowiecza, był dojrzałym mężczyzną w wieku dwudziestu dwóch wiosen. Lekka, futrzana kurtka mu wystarczyła, i tak nie walczył w pierwszej linii. Był łucznikiem i czołowym myśliwym...Oraz gorącą głową. Na jego sugestię przystał również Hakon, kapitan Lagerthy, który chciał już kazać swym wojom zaatakować.
-Nie! Jest ledwo żywy...Lecz bądźcie w pogotowiu. Jeśli nas zaatakuje, celujcie w podbrzusze i oczy.
Zawołał. Nie widział sensu w zabijaniu tego stworzenia. Nie przyniosłoby mu to chwały dobijanie ledwo stojącego na nogach smoka. Owszem, łatwiej tak uczynić aniżeli walczyć z w pełni sprawnym gadem...Ale nie chciał. Żadnej chwały. Żadnej satysfakcji. lecz jeśli zechce ich zabić, będą się bronić.
Stali w odległości około stu metrów od gada, rozproszeni. Trzystu Wikingów patrzyło na smoka z podziwem, oczom własnym nie wierząc... Ragnar również nie wierzył, co to może znaczyć. Miecz miał obnażony...Lecz nie chciał go skąpać we krwi. Nie teraz. Nie na tym smoku. Mimo to, łuki były napięte, a broń sieczna była trzymana bardzo pewnie przez Wikingów...
Wszechojcze...Co to może znaczyć? Czy to wróg mój i Twój? Czy może znak od Ciebie?

Gdy otworzył się prtal, Wikingowie cofnęli się o krok, widząc jak wychodzi z niego...jaszczur. W ludzkiej postaci. Demon? Może nieznany gatunek żmija... Normanowie zaczęli kląć pod nosem, były wokół tego również głosu podziwu i zachwytu nad magią, jaka im się objawiła. Ragnar natomiast stał...Widział że te stworzenia rozmawiają ze sobą... Że to bracia krwi, jak on i jego ludzie. W murze tarcz musisz polegać na woju obok siebie, a on na Tobie. Tu było podobnie. Lecz Arne musiał się wyrwać... Astrid od razu przywołała go do porządku, strzelając mu otwartą dłonią w potylicę i mierząc surowym spojrzeniem błękitnych oczu... To było spojrzenie które kazało mężczyźnie padać na kolana...Ragnar może i był wielkim jarlem, lecz w domowym zaciszu...Cóż. Role się odwracały.
-Nie przypominam sobie, abyś był moim jarlem, smarkaczu!
Syknęła jadowicie, co oznaczało jedno: Nie wyrywaj się przed szereg, bo na kopniakach do niego wrócisz. Młody łucznik w pokorze zwiesił głowę, lecz nie poluzował cięciwy swojej broni. Z czystej ostrożności, rzecz jasna.
- A kim Ty jesteś by Helheimrem nam grozić?!
Wyrwał się Kanut, chcąc iść naprzód, lecz zatrzymał się na tarczy Ragnara, która skutecznie zatrzymywała jego dalszy pochód. Swoją drogą, Hel technicznie im nie groził. Trafiali tam tylko niegodziwcy i samobójcy, a nie wojowie którzy polegli w bitwie.
-Stać! Ty też, Kanut!... Broni swego brata krwi...Też byś to zrobił na jego miejscu, bracie.
Krzyknął Ragnar, karcąc Kanuta spojrzeniem, by powoli odwrócić głowę ku...no właśnie, czemu? Jak żył nie widział czegoś podobnego. Słyszał o smokach, o morskich wężach, walczył z trollami i draugirami, lecz to...Nie było niczym, co mógł spotkać. Niczym, o czym kiedykolwiek słyszał. A przede wszystkim, te stwory mówiły! I to w ich języku!
-Żaden z nas nie zaatakuje, jeśli wy tego nie zrobicie...Ale czym jesteście? I skąd znasz nasz język?
Zapytał Ragnar, zaś Wikingowie nie ruszyli się do przodu. Kanut cofnął się po reprymendzie brata...Łuki były lekko opuszczone, lecz napięte, na wszelki wypadek. Lecz nie chcieli konfrontacji. Nie z czymś, czego nie znają i nie mają pojęcia czy w ogóle to stworzenie chce ich zguby. Broni przyjaciela...A to się ceni.

Na słowa jaszczura Kanut splunął, klnąc siarczyście pod nosem. Faktem było, iż Hel im niestraszny. Jeśli dane będzie im zginąć w walce, trafią do Valhalli...Zatem straszenie piekłem jest tu zdecydowanie nie na miejscu.
Hołotę...Ragnar uśmiechnął się paskudnie...Słyszał lepsze inwektywy od karłów zwanych saskimi królami. Jak się później okazywało, ta "hołota" rozbijała w pył ich armie i zostawiała zgliszcza z ich niezdobytych fortec...Poza tym, ledwo co zeszli na brzeg. To ich coroczny rytuał, dzięki któremu w ogóle żyją. I nie mają zamiaru wracać z niczym. Rozumiał postępowanie jaszczura. Widząc czary, jakie odprawia, nie wierzył swoim oczom. Słyszał o takich zjawiskach, lecz nie widział ich nigdy... On go leczył magią. Będzie o czym opowiadać w salach Odyna...
- Jeśli wrócimy, ja i moje plemię pomrzemy z głodu. Zapewniam Cię, dziwny jaszczurze, że nie przypłynęliśmy tu zabijać ledwo stojące smoki. Bronisz towarzysza broni, co jako wojownik rozumiem. Pójdziemy w swoją stronę, i nie będziemy wam wadzić.
Odparł Ragnar spokojnym głosem, lecz cały czas zerkał na swoich ludzi. Byli mieszanką wybuchową. Jedni byli wystraszeni, drudzy wściekli, słysząc bluźnierstwa, inni żądni chwały. Lecz nie ruszali na smoka. Wiedzieli, że jeśli by przetrwali to starcie, a Ragnar nadal byłby żyw, odrąbałby im za to głowy. Miał swój honor i nie dopuściłby się takiej taniej sztuczki dla wątpliwej chwały. Nagle, znów wyrwał się Arne...Lecz tym razem nie po to by gnębić gada.
-Jeźdźcy! Zwiadowcy!
Zawołał, po czym skierował swój łuk w kierunku przeciwnym do smoka i niebieskołuskiego, konkretniej na pagórki prowadzące w głąb lądu. Stamtąd dało się usłyszeć rżenie koni oraz zobaczyć sylwetki dwóch jeźdźców. Młody Norweg natychmiast posłał w ich kierunku strzałę, czemu zawtórowali inni, strzelając w tym samym kierunku. Łącznie około dwudziestu strzał pomknęło w tamtą stronę. Dało się usłyszeć krzyk mężczyzny i bolesne rżenie konia. Jednego na pewno dopadli. Lecz drugi z pewnością zbiegł. Paru Wikingów pobiegło w tamtym kierunku by zaraz stanąć, wołani przez swoich dowódców.
-Wiedzą że tu jesteśmy...Dobry strzał, Arne.
Powiedziała Astrid, poprawiając tarczę. Minęło kilka sekund, aż dało się usłyszeć odgłos rogu. Saskiego rogu. Spodziewali się ich...I czekali. Zaraz pewnie pojawi się ich fyrd.
- Sasi wiedzieli że tu przybędziemy i przyszli na powitanie...Albo zwabił ich smok. Zebrać się! Kanut, ty zajmujesz lewe skrzydło, Astrid prawe, Arne bierze łuczników na tył! Hakon i Olaf łączą się z naszymi szeregami.
Zawołał Ragnar, zakładając hełm który miał przywiązany do pasa. Odwrócił głowę do niebieskołuskiego, i rzekł:
-Jaszczurze... Osłonimy was. Sasi nie mają honoru jak my. Oni rannego dobijają. My nie.
Po tych słowach odszedł od smoka i dołączył do swojej kompanii. Kapitanowie pozostałych dwóch drakkarów podzielili szeregi w taki sposób, że łączyły się z kompaniami Ragnara. W ten sposób każdy miał pod sobą 75 ludzi. Wikingowie ustawili się naprzeciw pagórków będących wyjściem z plaży, po prawicy mając klifowy brzeg, zaś po lewicy plażę. Za nimi był smok oraz łucznicy.
- Zbierać się, mężowie i damy! Zwycięstwo albo Valhalla!
Zawołała Astrid, formując swoich ludzi, którzy na jej zawołanie powtórzyli ostatnie zdanie chórem. Były wśród nich również kobiety, zatem Astrid nie była wyjątkiem. Ragnar uderzył mieczem w obramowanie tarczy. To samo zrobili Wikingowie wokół niego. Zaczęli rytmicznie uderzać bronią o tarcze, jakby wprowadzali się w trans...Dało się wyczuć gorąco płonące w ich żyłach. Ogień który chce wybuchnąć pełną mocą w wirze walki. Saski róg zawył znów, tym razem głośniej. Łucznicy wzięli nowe strzały i nałożyli je na cięciwy. Niech no przyjdą...To zostaną należycie przywitani.

Po dłuższej chwili dało się zauważyć na wzgórzach sylwetki ludzi odzianych podobnie jak Wikingowie, w skórzane pancerze, kolczugi i hełmy. uzbrojeni byli również podobnie, wyłączając tarcze, które różniły się od wikińskich kształtem. Około pół tysiąca. Niedużo, jak na Sasów. Nie mieli też jazdy. Trzystu Wikingów dałoby sobie radę z nimi bez problemu. Za jednego z nich padało dziesięciu Sasów...Lecz oni nie natarli. Stali, jakby coś pokrzyżowało im plany...Jakby coś gorszego miało zaraz przybyć na pole bitwy.
-No chodźcie tu, saskie skurwysyny! Wasze łby złożę w ofierze moim bogom, bękarty wiszącego proroka!
Ryknął Kanut, z ogólną aprobatą swojej drużyny. Był to głośny ryk wściekłego berserkera, gotowego do walki. Sasi najwyraźniej nie byli wrażliwi na honor swoich matek, ani na perspektywę wylądowania na ołtarzu po dekapitacji. Zasłonili się natomiast tarczami, lecz...Nikt nie strzelał. Zamiast strzał, z nieba zaczęły zlatywać kłęby złotego dymu...Równie nagle znajomy łoskot skrzydeł rozbrzmiał nad nimi, czemu towarzyszył przelot ogromnego cienia.
- Na ziemię!
Zawołała Astrid, i przylgnęła do ziemi, zasłaniając się swoją tarczą. Po chwili wszyscy Wikingowie zrobili to samo...Przyleciał tu kolejny smok. Tym razem złoty... Co ciekawe, słyszeli co one do siebie mówią. I rozumieli ich słowa, co było jeszcze dziwniejsze. Bowiem skąd gad, który nie ma prostego języka może mówić? A może...Mówią to tylko w ich głowach? Złoty najwidoczniej chciał dobić czarnego, na co humanoidalny jaszczur nie miał zamiaru pozwolić. Sasi cofnęli się, najwidoczniej uciekając z pola bądź odsuwając się by obejrzeć "widowisko". Ragnar natomiast nie był, jak to zgrabnie Kanut ujął, saskim synem ladacznicy, by stać i się patrzeć jak wielka bestia atakuje kogoś mniejszego od siebie...pomijając już to, że jeśli przeżyją, opowieści o tym starciu przetrwają tysiąclecia. Kiedy tylko smok zionął w Midasa, Ragnar machnął rękami w górę, co oznaczało rozproszenie szyku.
- Arne!!
Zawołał, pokazując dłonią cel dla łuczników. Złotego smoka... 75 strzał niemal natychmiast wystrzeliło w kierunku Vergila, lecąc w jego grzbiet, miejsce gdzie skrzydła łączą się z korpusem, oraz... stopy. Konkretniej w ścięgna, które u człowieka nazywa się "Ścięgnem Achillesa". Strzelali z nadzieją że chociaż połaskoczą smoka i go zdezorientują. Nie wiedzieli bowiem, czy strzała z cisowego łuku, która zdolna jest przebić kolczugę czy łuskową zbroję jak kostkę masła, przebije smoczą łuskę. Nie poprzestali na tej salwie. Strzelali cały czas, nieprzerwanie rażąc w ścięgna oraz newralgiczne punkty, tak jak poluje się na tury, niedźwiedzie i...trolle. Oczywiście, w tym przypadku tur zieje ogniem, ma łuski, ogon, skrzydła i jest wielki jak trzy łodzie. W tym samym czasie horda Ragnara biegła w luźnym szyku, około pięciu metrów odstępu między każdym wojem. Ponad dwustu ludzi biegło, w międzyczasie rzucając oszczepami w ogon gada. Chcieli dostać się pod brzuch bestii, gdzie wolni od jej ogona oraz ognistego(w ich mniemaniu) oddechu, będą mogli razić słabiej opancerzone podbrzusze mieczami oraz toporami. Jeżeli dobiegną, gdyż z pewnością paru z nich zginie, leżeli gadzina zechce ich odpędzić ogonem...Jeżeli w ogóle zda sobie sprawę, że oni strzelają do niej z łuków. Wikingom natomiast nie zależało specjalnie na przeżyciu...Aczkolwiek przydałoby się, aby ktoś opowiedział historię o tym. Gdyż ta historia z pewnością nadaje się na legendę wszech czasów...

Gdy promień energii uderzył w Wikingów, wielu poległo na miejscu. Jeszcze więcej zostało odrzuconych siłą wybuchu. Pozostali po prostu zatrzymali się, zakrywając tarczami...Przeliczyli się. Zginął tez stary Olaf...
-Astrid! Kanut! Arne! Cofać się!!
Zawołał Ragnar, mimo że dzwoniło mu w uszach...Ludzie byli oszołomieni. To nie zwiastowało nic dobrego...Zostało ich około dwustu dwudziestu zdolnych do walki...Z trzystu. A mieli naprzeciw siebie smoka oraz tysiąc Sasów.
Szybko ujrzał w kłębach dymu swojego brata, który próbował wstać, kołysząc się jak pijany...Zobaczył też Astrid, nawołującą wojów do przegrupowania się. Ragnar pobiegł po Kanuta, robiąc to samo co żona. Kiedy powrócił mu słuch i przegrupował swoich wojowników, usłyszeli róg oraz głośny, chóralny ryk saskich gardeł...Ruszyli. Cała siła saskiej armii ruszyła do szarży w dwóch regimentach. Jeden, głównie złożony z łuczników i konnych runął w kierunku złotego smoka...Łucznicy próbowali razić go w oczy, konni zaś celowali oszczepami w ścięgna. Czy ci idioci myślą, że im się uda?...Bohaterscy chrześcijanie...To dopiero żart. Ale przynajmniej odwrócą sobą uwagę od Ragnara.
Druga połowa saskiego hufca ruszyła na Wikingów. Byli to głównie tarczownicy oraz topornicy. Pierwsi byli uzbrojeni w miecze lub włócznie, drudzy w długie dwuręczne topory.
-Lindveggr!
Ryknął Ragnar, a jego wojowie jak porażeni czarem stanęli w dwóch ciasnych szeregach. Stali tak, że ramię jednego zasłaniało ramię towarzysza. Tarcze z przodu uformowały mur, nakładając się na siebie jak łuski gada. Drugi szereg postawił tarcze nad głowami wojów z pierwszej linii. Garstka strzał wbiła się w te tarcze bez większego efektu, i natychmiast odpowiedziano salwą niedobitków z oddziału Arnego. Kilku Sasów padło bez życia na piach, trafieni strzałami, lecz nadal pół tysiąca saskich wojów nacierało w kierunku wikińskiego muru tarcz. Kanut wraz z kilkoma berserkerami stał z tyłu, Astrid oraz Hakon kolejno po prawicy i lewicy Ragnara który stał w centrum muru.
-Zwycięstwo albo Valhalla, bracia!!
Zawołała Astrid, patrząc jak Sasi zbliżają się z każdą sekundą. Wikingowie odparli głośnym krzykiem. Brzmieli jak bestie, oczekujące krwawej jatki. Niektórzy uśmiechnięci, inni wściekli, czekali aż saska fala zderzy się z ich murem...Smok raczej zechce pogonić napastników, co da małemu (patrząc przez pryzmat smoków) jaszczurowi okazję na atak...Wikingowie raczej poradzą sobie ze swoimi przeciwnikami.

Błogie nicnierobienie w głównej siedzibie Avengersów zostało brutalnie przerwane przez nagłe spotkanie z szefem. Zdziwiona kobieta nie wiedziała czego się spodziewać. Być może do uszu Nicka doszły informacje o ostatniej, niezbyt przemyślanej akcji z kawiarni, do której doszło zaledwie kilka dni temu? Jeżeli tak, to Wanda prawdopodobnie mogła pożegnać się z zaszczytnym tytułem Mścicielki, a powoli powinna rozglądać się za nowym zajęciem. Dlatego też z przysłowiową duszą na ramieniu skierowała się do gabinetu przełożonego, by za chwilę dowiedzieć się, że nie – że chodziło kompletnie o coś innego, coś nowego, coś z czym ta jeszcze nie miała zbytnio do czynienia.
Samodzielna misja. Przeznaczona tylko dla jej osoby. Odkąd przyjęli ją do Avengersów ta faktycznie, była oddelegowana do pojedynczych zadań – nigdy jednak sama. Zawsze towarzyszył jej jeden z członków drużyny. Być może Fury stwierdził, że tej można  już zaufać? Wiedźma żałowała tylko, że jej ukochany brat nie dostał przyzwolenie na lot wraz z nią, co trochę Scarlet ukłuło. Ruszyć się bez brata? Na dodatek sama? Jak sobie poradzi? Czy podoła nowej sytuacji? Czas okaże.
Nie dostała zbyt wielu wskazówek, o wszystkim tak naprawdę dowie się na miejscu. Tyle jej powiedziano.
Spakowawszy się i po pożegnaniu ze znjomymi, w towarzystwie innych, obcych jej tak naprawdę agentów S.H.I.E.L.D.U wyruszyła w nieznane jej terytoria. Podróż minęła jej wyjątkowo szybko – być może to za sprawą niejakiej zadumy, która nią wstrząsnęła. Nie zauważyła nawet gdy jeden z agentów dolewał jej mocnej kawy, gdy ta odkładała pusty kubek termiczny na swoje miejsce. Tym sposobem wlała w siebie aż trzy takie porcje.
Wysiadła z samolotu i wzrokiem ogarnęła tylko nad wyraz urocze miejsce – teraz tylko sponiewierane przez kręcących się wokół mężczyzn, oczojebne szerokie taśmy informujące o niebezpieczeństwie i masę różnorakiego sprzętu. Czując pod stopami twardą nawierzchnię rozluźniła się nieco i poprawiła niedbałym ruchem dłoni włosy wzmagane przez wiatr.  Na spotkanie wyszedł jej jeden z żołnierzy, który zaraz to zbliżywszy się otaksował ją spojrzeniem – dodam tylko, że kobieta ubrana była w swój roboczy strój. Ta skinęła wpierw głową tym samym potwierdzając jego kwestię, po czym przeniosła wzrok na jaskinię, która znajdowała się za nim. Wanda zmarszczyła  brwi co znaczyło, że słucha z uwagą jej nowego towarzysza. To co ten mówił wcale jej się nie podobało, a tylko wzmagało uczucie niepewności i lęku przed nieznanym. Z drugiej jednak strony kobieta nie powinna obawiać się niczego, dlatego też zaraz ruszyła za mężczyzną, by przyjrzeć się tej sprawie z bliska. Nie zwracała uwagi na komandosów pałętających się pod nogami, bo wiedziała doskonale, że są tutaj po to by w razie czego służyć jej pomocą. Gdy znalazła się już wystarczająco blisko wejścia zaciekawiona zerknęła w głąb  - nic jednak ciekawego nie zobaczyła, bo cóż, było zbyt ciemno na dojrzenie czegokolwiek.  Po tym jak żołnierz zamilkł ta zamyśliła się na moment – sytuacja była bądź co bądź poważna, a ta dalej czuła nieprzyjemną presję ustawioną na jej osobę.
- Cóż, postaram się zrobić co w mojej mocy, by Wam pomóc. Mam jednak nadzieję, że wysłannikom nic nie jest. Chociaż biorąc pod uwagę, że nie macie z nimi kontaktu od x czasu nie byłabym tego taka pewna. – Powiedziała powoli, przenosząc zaraz spojrzenie na faceta stojącego obok niej. Coś w jej spojrzeniu mówiło, że kobieta nie jest przekonana co do tej misji – tak jak zaznaczyłam wcześniej, w środku gotowało się w niej, czuła się odpowiedzialna w jakiś sposób za ludzi przebywających w skarpie, dlatego też jedno nieodpowiednie słowo, a ta wybuchnie. Teraz zachowywała względnie spokój, do czasu gdy coś faktycznie nie będzie chciało wciągnąć ją do środka. Przestąpiła z nogi na nogę i wyprostowała się, podczas gdy w jej dłoni zmaterializowała się latarka. Nie wyczarowała jej, skądże – po prostu pewnie miała ją gdzieś w zasięgu ręki. Bawiła się nią moment, obracała ją w te i we wte po czym włączyła ją i skierowała strumień światła do wnętrza jaskini, chcąc dokładnie zobaczyć co się znajduje w środku. Przez jej ciało przeszedł jeden z mniej przyjemnych dreszczy, nie przerywając jednak oględzin.
- No dobrze. Czego ode mnie oczekujecie? Konkretnie? – Spytała ponownie po krótkiej chwili milczenia. Chciała wiedzieć dokładnie jakie jest jej zadanie. Krok po kroku co powinna robić, na co zwracać uwagę. W końcu to jej pierwsza samodzielna misja.

Kobieta wysłuchawszy tylko krótkiego wyjaśnienia dotyczącego jej udziału w misji westchnęła tylko i potrząsnęła burzą ciemnych włosów starając się przyswoić wszystkie informacje kojarzące się z jej zadaniem. Zacisnęła usta tworząc tym samym cienką linię, zdając sobie sprawę z tego, że tak naprawdę traktowana jest jako ostatnia deska ratunku. Faktycznie sytuacja była kiepska, skoro zgłosili się do niej – do jednej z najbardziej nieobliczalnych kobiet na świecie. Stosunkowo od niedawna Wanda starała się żyć w zgodzie z innymi, co przychodziło jej nadzwyczaj łatwo – jak widać nie była przeżarta złem na wskroś o co posądzała ją reszta. Teraz tylko spojrzała smętnie w głąb jaskini i nie zauważyła nawet kiedy – weszła do środka, jednocześnie czując wilgoć w powietrzu jak i na skórze. Zgrzytnęła zębami bo praktycznie nic nie widziała – postanowiła jednak skorzystać z latarki, w którą się zaopatrzyła. Włączyła ją i nakierowała strumień światła przed siebie, jak i na ściany jaskini co by wiedzieć co tutaj się ciekawego tudzież nie znajduje. Stąpała ostrożnie, wszak było dosyć ślisko a ta nie miała ochoty wywinąć orła, zwłaszcza, że na razie była tutaj sama.
Szła spokojnie, starając się zapanować nad głośnym łoskotem jej serca – albo wydawało się jej tylko, że jej serducho bije tak głośno – było cicho, ta słyszała tylko to i swój przyspieszony oddech. Nie miała ochoty iść dalej, było tu nieprzyjemnie, nie wiedziała gdzie dokładnie jest – co jej się nie podobało. Była tutaj sama, bez brata, bez przyjaciół, nie miał więc kto jej wesprzeć, i ta nie miała do kogo otworzyć gęby. Chociaż to ostatnie właśnie się zmieniło, bo ta zaraz usłyszała głos w swojej głowie, co nie wróżyło nic dobrego. Kobieta przystanęła i wsłuchała się dobre rady nieznajomego po czym zmarszczyła brwi, próbując kogoś tego wyprzeć ze swego umysłu. Ostatnim razem wejście w jej łepetynę nie wyszło nikomu na dobre, więc może i tym razem się uda.
Wiedźm napięła wszystkie mięśnie i zagryzła dolną wargę, starając się zwracać uwagę na każdy szmer, ciche stąpanie czy inne, co poinformowałoby ją, że nie znajduje się tutaj sama. Nic takiego się nie wydarzyło, dlatego też dopiero później, po krótkiej walce samej ze sobą się odezwała.
-Kim jesteś? Nie jesteś człowiekiem, człowiek nie potrafiłby wejść do mego umysłu. Więc jeżeli masz trochę oleju w głowie, to wyjdź i się pokaż. – Powiedziała do siebie, a zarazem do tajemniczego osobnika, kierując się dalej na przód. Nie chciała przyznać sama przed sobą, ale bała się trochę, nie czuła się pewnie i to ją gubiło. Nie posłuchała jednak rad obcego – miała w końcu zadanie do wykonania i jako jeden z Mścicieli wykona je mimo wszystko.
- Musisz mi wybaczyć, ale tym razem nie posłucham Ciebie, mój drogi. Jestem na misji, nie zrezygnuję z czegoś, co mi powierzono. Poza tym, dalej nie wiem z kim rozmawiam. – Prychnęła na zakończenie i wywróciła oczami, w głębi jednak zastanawiając się kto też postanowił ją przestrzec przed tym miejscem. Fakt, było tu niebezpiecznie, agenci dalej nie dawali znaku życia, więc na pewno kryje się tutaj coś… dziwnego. Coś co napawało kobietę niepokojem.
Potem zamilkła znowu by poczekać na ewentualną odpowiedź.

Kobieta nie była pewna czy osobnik, który odezwał się w jej głowie był przyjaźnie nastawiony do jej osoby czy też nie. Pozornie kojący ton głosu mógł być tylko zmyłką – wszakże mówi się, że dziewczęta uwielbiają gdy kochanek zniża swój baryton do szeptu – wtedy żadna się nie oprze, a i niewinne kłamstewka brzmią jak prawda. Wiedźma szła dalej nieustraszona, ignorując jednocześnie paskudne uczucie odnoszące się do tego, że jest obserwowana. Uczucie to z kroku na rok rosło w siłę, aż do momentu gdy ta nie odwróciła się na moment by nie spojrzeć za siebie, czy przypadkiem ktoś jej nie śledzi. Wanda czuła się tak jakby powoli wpadała w paranoję. Może to wszystko jej się śniło? Może nie było żadnego obcego głosu w jej głowie? A może był i zaraz się odezwie znowu? By odgonić od siebie wszystkie dziwne myśli zamachała dłonią uspokajająco przed twarzą.
Zaraz też trafiła na tajemnicze pomieszczenie, do którego to wkrótce weszła – co za szczęście, że zabrała ze sobą latarkę, taki mały przedmiot, a taki przydatny. Dlatego też skierowała najpierw snop światła na komputer, a potem na resztę sprzętu, który stał tylko głucho. Szatynka rozejrzała się jeszcze po pomieszczenia doszukując się jakichkolwiek śladów walki, czy ucieczki, jednak po krótkich oględzinach nic takiego nie znalazła. Pokręciła głową i przesunęła wzrokiem po ścianach, potem znowu po aparaturze, by obejrzeć się zaraz po tym jak usłyszała cichy stukot odbijających się kroków. Serce podskoczyło jej do gardła, a ciśnienie skoczyło go granic możliwości. Odwróciła się jednak siląc się na spokój, mimo, że bała się odrobinę postaci, która skradała się za nią i, z którą prawdopodobnie rozmawiała. Natychmiast oświetliła łuskowatego i zaczerpnęła powietrza dziwiąc się widokiem, który był osobliwy i niecodzienny. O ile dobrze kojarzy to ów osobnika nie znała. Ba, widziała go po raz pierwszy. Stąd też jej zdziwienie odmalowane na cudnej twarzy. Nie cofnęła się jednak, tylko ogarnęła wzrokiem całą postać nowo przybyłego, skrupulatnie przesuwając spojrzeniem począwszy od sporych stóp zakończonych pazurami jak u drapieżnika, poprzez łuski, nadzwyczaj oryginalne spodnie, a kończąc na mądrych oczach, które nie wydawało jej się by należały do osoby, która ma niecne zamiary. Gdyby było inaczej to ten pewnie zaciskałby już potężne łapska na jej drobnej szyi, a nie teraz rzucał radami niczym magik asami z rękawa.
Kobieta zmrużyła tylko oczy i wpierw nie powiedziała kompletnie nic zastanawiając się dalej czy to wszystko jest prawdziwe. Nie dała po sobie poznać, że jest zbita z tropu, dlatego też przyjęła poważny wyraz twarzy zaraz po tym jak się nieco ogarnęła i skierowała snop światła niżej co by nie razić Favnira. Skinęła łepetyną tym samym wprawiając w ruch ciemne loki na znak, że przyjęła do wiadomości  z kim ma do czynienia. Gdy ten wtrącił coś o atakowaniu go, ta tylko uniosła jedną dłoń ku górze, dając mu tym samym do zrozumienia, że ma pokojowe nastawienie i na razie ani myśli o walce – póki oczywiście nie będzie to konieczne. Zerkała na niego trochę zbyt często – pewnie dlatego, że widzi kogoś takiego jak on po raz pierwszy, poza tym jak to kobieta, była niezwykle ciekawska, dlatego też jej błękitne patrzałki raz po razie lądowały na mordce nowo powitanego. Słysząc jednak kolejne słowa wypływającego z jego ust pewny siebie uśmiech Scarlet Witch topniał i topniał zupełnie jak malinowe lody w sierpniowym słońcu. Wszystkie informacje przyjęła w ciszy, mimo, że w środku dziewczyny się gotowało. Dziwny dreszcz przeszedł jej po karku, gdy uświadomiła sobie, że została tutaj zamknięta, a aby się wydostać musi się podporządkować ów Jaszczurowi, na którego chyba powinna uważać. Przynajmniej na razie kiedy jeszcze nie wie w jaki sposób ten działa.
Skrzywiła się niemiłosiernie, ponieważ to co się tutaj działo kompletnie się jej nie podobało. O ile dobrze wiedziała, nie było mowy o tym, że to ona się miała kogoś słuchać, dlatego też mina Wandy nie była zbyt przyjemna w odbiorze, a informacja o demonie wcale jej humoru nie poprawiła. Minęła chwila zanim ta się odezwała.
- Rozumiem. I widzę, że jesteś o wiele lepiej zaznajomiony z obecną sytuacją niż ja i agent, z którym rozmawiałam wcześniej. – Pauza, by spojrzeć na osobnika po czym kontynuowała, jednocześnie spoglądając w bok, by spróbować dojrzeć coś więcej niż tylko sprzęt komputerowy.
- Nie widzę żadnych przeciwwskazań. Jeżeli to ma pomóc to się zgadzam, aczkolwiek… – Urwała znów, mieląc w myślach zdania, które chciała wypowiedzieć, które jednak mogły być źle odebrane przez pana F. Dlatego też nie dokończyła, czując się podle na przystąpienie na jego propozycję. Nie chodziło jej o jego pomoc, za tym była jak najbardziej za. Bardziej chodziło jej o wypełnianie rozkazów kogoś, kogo tak naprawdę nie znała. Nie powiedziała i nie powie tego na głos, przynajmniej do momentu kiedy się porządnie nie zdenerwuje. Teraz była powiedzmy, że przyjaźnie nastawiona. Ba, nawet zdobyła się na zachęcający i szczery uśmiech, który mógł w tej chwili wyglądać trochę przerażająco zważając na fakt, że w pomieszczeniu nie było zbyt jasno.
- Zatem, Nieznajomy! Masz może jakiś plan jak się mamy stąd wydostać? – Spytała swobodnie, wracając wzrokiem na jego postać, tylko po to by zaraz go wyminąć i podejść do jednego z pracujących urządzeń, by skrupulatnie mu się przyjrzeć i sprawdzić do czego on służy.
Starała się udawać, że w ogóle orientuje się w czymś takim jak technologia. Żałowała w tej chwili, że nie słuchała paplaniny Starka.

Gdy przyjemny ton barytony doszedł do jej uszu ta tylko podniosła jasne spojrzenie znad niedziałającej aparatury i zmarszczyła delikatnie brwi samej już nie wiedząc jak odpowiedzieć na jego pytanie. Dotychczas byłą wręcz zmuszana do współpracy z kimkolwiek, wszystko zazwyczaj odbywało się bez jej ingerencji – dopiero podejście do tego typu spraw zmieniło się po dojściu do Mścicieli, z którymi dobrze się jej pracowało. Luźna atmosfera, możliwość doboru partnera względem posiadanych umiejętności i charakteru, a do tego niekończące się żarty dotyczące porozwieszanej po całym Stark Tower bielizny Tony’ego. Zamiast tego odetchnęła głębiej i gdy ten znalazł się tuż za nią, co wyczuła momentalnie – temperatura jej ciała niewiele podskoczyła, Wanda odwróciła głowę tak by spojrzeć na jej nowego towarzysza w sprawie do wyjaśnienia.
- Nie lubię presji, dlatego. – Mruknęła, obdarzając go jednym z dłuższych spojrzeń, podczas gdy ta przetwarzała już kolejne wypowiedzi skierowane bezpośrednio w jej stronę. Informację o schwytaniu i zabiciu potwora przyjęła z niemalże stoickim spokojem. Kłamałaby gdyby powiedziała, że mordowanie jest jej obce – biorąc pod uwagę jej przeszłość byłą zmuszana do tego wielokrotnie, nie zawsze mając jednoznaczny wybór. Teraz kobietę i jej rozterki mogły zdradzić jedynie oczy, przyciemnione i zmrużone. Usta rozciągały się w uprzejmym uśmiechu, aczkolwiek cała jej postawa się zmieniła. Wanda od zawsze była zdecydowaną dziewczyną, wiedziała czego chciała i dostosowywała się do sytuacji. Tutaj było tak samo. Machnęła dłonią w jego kierunku, zupełnie jakby chciała się przywitać i po prostu dla formalności się przedstawiła.
- Maximoff Wanda. I jeżeli to miało być zaproszenie do wspólnej walki, to oczywistym jest, że w to wchodzę. Czy tego chcę czy nie. – Rzekła z lekkością i oparła się biodrem o blat stołu, na którym znajdowała się maszyneria. Zlustrowała jego postać ponownie odważnie, chcąc mu pokazać, że mimo pokojowego nastawienia to nie boi się go, aczkolwiek darzy go szacunkiem. Imię też miał ładne, tak samo jak oczy, które wpatrywały się w nią intensywnie, co tylko zaowocowało delikatnym ukłuciem w okolicach żołądka. Zignorowała to uczucie i kiwnęła głową wysłuchując dalszych pytań dotyczących jej zacnej osoby.
Wstrzymała oddech i zamyśliła się poważnie nad tym jak to w superlatywach opowiedzieć o swoich umiejętnościach. W sumie nigdy nie była dobra w przechwalaniu się, dlatego też zaraz otworzyła buzię i jak gdyby nigdy nic powiedziała.
- Jestem wiedźmą. Mój zakres mocy nie jest mi dokładnie znany, jednakże kilka sztuczek znam. Głównie opieram się na manipulacji prawdopodobieństwem. – Na koniec swojego krótkiego monologu wzruszyła tylko ramionami i przekrzywiła głowę na bok, zastanawiając się czy te dane mu wystarczą.
Poza tym była ciekawa jaką mocą dysponuje jej nowy kolega, dlatego też zaraz jej spojrzenie stało się pytające. Uniosła jedną brew ku górze, by w milczeniu oczekiwać na odpowiedź Favnira.

Wiedźma stała spokojnie naprzeciwko łuskowatego i tylko z niecierpliwością czekała, aż ten odpowie na jej pytanie. Jej uwadze nie umknęły jego skrzydła, które teraz złożone prezentowały się ładnie, wymuskane, które mogłyby być powodem do dumy. Przez chwilę obserwowała je z zamyśleniem wypisanym na twarzy, jednak gdy Favnir się odezwał natychmiast zwróciła wzrok ku niemu. Uniosła ponownie jedną brew do góry, zastanawiając się dokładnie o co mogło mu chodzić. Czysta magia.. Cholera, znalazła się w jaskini pewnie z jednym z najpotężniejszych magów na świecie, podczas gdy ona ledwo umiała opanować swoje moce. Będzie wstyd jak przyjdzie jej walczyć u jego boku – przez buzię Wandy przeszedł skurcz kiedy ta rozmyślała nad swoją beznadziejnością, zaraz jednak by wyprostować się i zmienić nastawienie na ciut lepsze. W końcu nie każdy ma szansę trafić do Avengers, więc jak widać i ona okazała się istotą wyjątkową na swój sposób.
Mimo wszystko jednak gdy poświata otoczyła jej towarzysza, a ten bez przeszkód zamknął portale do piekła, Wanda otworzyła szerzej oczy i tylko w milczeniu obserwowała postać samca, dla którego chyba coś takiego nie było wielkim problemem. Można było powiedzieć, że była pod wrażeniem nie tylko jego umiejętności ale to, że ten zachowywał zimną krew i nie pokazywał, że czuje się lepszy od innych. Zmieniła pozycję zaraz, gdy ten zaczął opowiadać o ich potencjalnym wrogu, na co Scarlet zareagowała tylko zmarszczeniem nosa – przeciwnik był niezwykle silny, i fakt – nie znała go, słyszała o nim po raz pierwszy, z czego nie byłą zbyt zadowolona. W końcu nikt nie lubi czuć się jak głupek, podczas gdy wszyscy wokół o czymś trąbią, a Ty nawet nie wiesz o co chodzi.  Skinęła poważnie głową i podeszła do niego, by zajrzeć w głąb korytarza, teraz tak oświetlonym, by i ona mogła dojrzeć co się tam znajduje. Nic ciekawego, oględnie mówiąc. Korytarz jak korytarz, z tą wzmianką, że ten napawał ją lekką paniką i strachem, którego właśnie nie powinna okazywać. Przełknęła ślinę i odwróciła się do Favnira, by móc spojrzeć w jego uspokajające oczy.  
- Zrozumiałam. Bądźmy dobrej myśli. – Powiedziała zaraz cicho i ruszyła przodem, co by najgorszą część wyprawy mieć za sobą. Szła ostrożnie, nasłuchując czegokolwiek co mogło się jej wydać dziwne czy niepokojące. Czuła jak jej serce bije szybko, jak krew buzuje w żyłach, a ona sama wstrzymuje oddech. Przez chwilę czuła się źle z tym wszystkim, chciała zawrócić i uciec, jednak powstrzymała ją myśl dotyczące jej udziału w tak ważnej dla wszystkich misji. Nie może zawieść osób, które polegały na niej jako na Mścicielce, dlatego wzięła się w garść, odetchnęła głęboko, a kącik jej ust drgnął lekko, mimo, że oświetlona twarz pozostałą poważna.
- Niech Aldir nie myśli, że z nami pójdzie mu łatwo jak z innymi. Strach był, jest i będzie ogromną przeszkodą w pokonywaniu problemów, zwłaszcza u ludzi, jednak sądzę, że damy radę. – Wiedźma odwróciła głowę tak, żeby zerknąć na samca po czym zaraz odwróciła wzrok.
- Bo w sumie kto jak nie my. – Dodała zaraz ciszej, tłumiąc w sobie dziwne uczucie, które rozlewało się w jej ciele. Szła jednak dalej, będąc w razie potrzeby przygotowana na odparcie ewentualnego ataku. Wszystkie trybiki w jej głowie pracowały na podwójnym tempie, toteż Scarlet wydawała się w tej chwili naprawdę skupiona.
- Powiedz mi… Dlaczego zdecydowałeś się nam pomóc? Masz w tym jakiś cel? – Spytała, chcąc dowiedzieć się czegoś więcej o jej nowym znajomym.

Gdy samiec skierował w jej stronę jeden z żartów, które padły z jego pyska ta tylko zamrugała i instynktownie odwróciła wzrok, starając się już nie wpatrywać w niego nazbyt intensywnie, ponieważ faktycznie… Nie zdawała sobie sprawy, że to robi dopóki ten nie zwrócił jej uwagi, co ją trochę ugodziło. Teraz starannie unikała zbyt długich spojrzeń kierowanych w Favnira.
Wanda wolała pójść pierwsza, nie dlatego, że jak głupia wyrywała się do wybijania demonów. Po prostu chciała przemóc swój strach przed nieznanym, który towarzyszył jej za każdym razem gdy ta robiła kolejny i kolejny krok. Tym samym jeżeli skierowała się jako tarcza, dała sobie znak, że potrafi się dostosować do sytuacji, niezależnie od tego jaka ekstremalna ona będzie. Była z siebie dumna, że potrafiła się zdobyć na taki gest. Zawsze mogła wypchnąć samca przed siebie i nakazać mu iść i ją przy tym osłaniać. Kiedyś może by tak zrobiła, bez mrugnięcia okiem. Odkąd jednak stała się jednym z Avengersów jej nastawienie powoli się zmieniało. Z zimnej i bezczelnej kobiety stawała się wyrozumiałą istotą, która w imię sprawiedliwości chce walczyć o dobro. Wiadomo, nic nie dzieje się od razu dlatego też droga do sukcesu jest usłana bardziej minami niż różami, dlatego z nią bywało różnie.
Cała sytuacja, w której się znalazła jednak była dla niej nowa i Mścicielka nie do końca potrafiła się w niej odnaleźć dlatego też łapała ją niepewność, którą Jaszczur wyjątkowo dobrze wyczuł. Być może dlatego chwycił ją za ramiona starając się tym samym uspokoić jej skołatane nerwy i serce? Szatynka kompletnie nie spodziewała się tak przyjemnego gestu z jego strony, dlatego zaraz zatrzymała się w pół kroku i otworzyła usta by coś powiedzieć. Jedyne co wymknęło się spomiędzy jej warg to ciche westchnięcie. Przymknęła powieki i powoli wchłaniała tą czystą energię jaką jej przesyłał. Przynajmniej według niej tak to wyglądało. Jakby kojące słowa mogły na nią wpłynąć… I faktycznie tak było. Serce Wiedźmy przystopowało, zaczęło bić miarowym i silnym rytmem, a sama kobieta rozluźniła się. Było jej wyjątkowo przyjemnie i gdyby mogła to poprosiłaby go o nie odrywanie dłoni od jej ciała – jednak wiadomo, była na misji, więc za dobrze też nie mogła mieć, co tylko stwierdziła ze smutkiem.
Na jej twarz wpłynął lekki uśmiech, a gdy stwierdziła, że już faktycznie jest okej wyswobodziła się z jego lekkiego uścisku i odwróciła się ponownie w jego stronę, podczas gdy cień padał tylko na połowę jej buzi podkreślając tym samym charakterystyczne rysy Mścicielki. Położyła dłoń na jego ramieniu, jej dotyk był nadzwyczaj subtelny jak na kobietę, która ugania się za przestępcami. Uśmiech, delikatny niżeli drapieżny dalej się utrzymywał na jej licu co świadczyło o dobrym, o wiele lepszym samopoczuciu niż wcześniej. I o większej wierze w ich umiejętności. Szatynka za wszelką cenę nie podda się, niezależnie od tego jak sytuacja będzie wyglądać. Tego nauczył ją ojciec, że odchodzić również należy dumnie, będąc przeświadczonym o swoich racjach i ideałach, o które się walczy.
Była jednak pełna nadziei, wiedziała, że będzie dobrze. Zaraz to zabrała dłoń i wysłuchała jego wypowiedzi uważnie. Kiwnęła głową powoli i zaraz też odwróciła się by kontynuować przechadzkę po jaskini w poszukiwaniu śmiercionośnych wrażeń.
- W takim wypadku jestem naprawdę wdzięczna, że znalazłam się u boku kogoś takiego jak Ty. Mam nadzieję, że po całej tej szalonej akcji będę mogła się jakoś zrehabilitować w Twoich oczach. – Powiedziała, już nie odwracając wzroku na jego postać tylko marszcząc czoło i przedzierając się przez wąskie pomieszczenie. Jej instynkt zachowawczy działał na najwyższych obrotach, toteż gdyby coś/ktoś ta bez problemu się broni.
Całe szczęście, że Favnir przy niej był. Pomógł uspokoić jej rozszarpane nerwy, w razie czego służył swym ramieniem i gdyby coś poszło nie tak, to da znać jej grupie, że coś poszło nie tak.
Po dłuższym marszu kobieta miała ochotę westchnąć i tylko spytać czy Daleko jeszcze?. Powstrzymała się jednak i przesunęła dłonią po ścianie skarpy.
- Masz sposób na hm, zwalczenie zagrożenia? – Spytała po krótkiej chwili milczenia.