Durdle Door

Z każdym krokiem kobieta tylko zastanawiała się czy jeszcze daleko do końca ich przygody. Cichy stukot jej obcasów roznosił się echem po wąskim pomieszczeniu, jakby dodatkowo chciał zagrać na ich nerwach.
Wiedźma słysząc żartobliwy ton towarzysza uniosła tylko lekko kąciki ust co informowałoby, że ta jest rozbawiona, gdyby tylko Fav mógł zobaczyć jej twarz. Przez chwilę nie mówiła nic, zupełnie gdyby chciała zastanowić się nad jego słowami, ewentualnie jakoś mu przygadać, jednak nie zdecydowała się ani na jedno ani na drugie. Po prostu pewien sympatyczny komentarz zostawiła dla siebie. A to, że jej opinia o jego osobie była jak najbardziej pozytywna podtrzymywał jej delikatny uśmiech. Potem pokiwała głową i dalej pruła naprzód jak gdyby nigdy nic.
- Mam nadzieję, że tym razem to my damy mu popalić. – Skomentowała krótko zaraz po tym jak ten zamilkł, dając mu znowu do zrozumienia, że dalej uważa ich za drużynę. Nieważne czy on był silniejszy od niej, czy miał większe doświadczenie. Jej zdaniem każda pomoc się przyda, każda umiejętność, nawet niedopracowana. Są grupą, więc będą się wspierać. Psychicznie jak i fizycznie, ot co.
Gdy tak rozmyślała o nich jak o jedności, coś nagle musnęło jej ramię. Niby nic, ale Scarlet drgnęła jak porażona prądem, jednak nie była na tyle przestraszona co wcześniej. Po prostu była skupiona, a ktoś nagle wytrącił ją z równowagi. Ciemnowłosa obróciła twarz w stronę swojego kolegi i gdy napotkała wzrokiem jego ogon uniosła jedną brew ku górze, a potem tylko w milczeniu obserwowała jak ten pokazuje jej jak obnosi się ze swoją mocą. Oczywiście wcześniej zatrzymała się, nie pozwalając mu tym samym na brutalniejsze potraktowanie jej. Przystanęła, spojrzała na nowo wybudowaną ścianę, która pamięta chyba stalinowskie czasy  i ponownie zawiesiła wzrok na swoim przyjacielu.  Wysłuchała jego słów w milczeniu, wyłapując co ciekawsze zagadnienia.  Wiedziała, że misja nie będzie zwykłym zadaniem do wykonania, po którym każdy z nich rozejdzie się w swoją stronę. Podczas takich zadań czy spotkań, osoby współpracujące ze sobą poznają siebie od podszewki. Poznają swoje dobre strony, zalety ale i wady i słabości. Do tego dochodzą umiejętności i ich kontrola, co nie zawsze jest łatwe.. Tym razem nadszedł czas na test, którego mam nadzieję Wanda nie obleje.
- Dobrze, zrozumiałam, Szefie. – Powiedziała i odeszła od niego parę kroków, by móc lepiej przyjrzeć się ścianie, którą ten niejako jej sprezentował. Celowo nie spytała o niebezpieczeństwo jakie kryje w sobie ów monument, wolała poczekać na to, aż Favnir sam ją o tym poinformuje, gdy ten poczuje taką potrzebę. Nigdy nie wiadomo kiedy nadejdzie taka chwila, a ta nie chciała naciskać, bo jeszcze źle by ją zrozumiał, czego chciała jak najbardziej uniknąć. Starczy jej wrogów, kolejnych jej nie trzeba. Absolutnie.
Dlatego też zaraz otoczywszy wzrokiem ścianę stanęła naprzeciwko niej i wzięła głęboki wdech by uspokoić się, wyciszyć i móc kontemplować obecną sytuację. Nogi twardo trzymały się podłożona, podczas gdy ona przebrała palcami raz czy dwa, starając się całkowicie rozluźnić. Zadanie nie było trudne, wolała jednak przygotować się odpowiednio, bo wiadomo, że im bardziej skupisz się na zadaniu tym ono zostanie perfekcyjnie wykonane.  Dlatego też obie dłonie Wiedźmy powędrowały ku górze, podczas gdy dwa palce – na czele ze wskazującym zostały skierowane w stronę muru. Przez chwilę kompletnie nic się nie działo – tylko spojrzenie Maximoff świdrowało ścianę, jakby chciało przejrzeć ją na wylot. Przez jej ciało przeszedł jeden mocny dreszcz poczynając od czubka głowy, a przechodząc aż do stóp. Kobieta nie powiedziała dosłownie nic, nawet nie mruknęła, kiedy to wokół jej dłoni pojawiła się szkarłatna poświata, która delikatnie oświetlała twarz Wandzi, która chciała jakby przekonać mur do zburzenia się. Pragnęła my delikatne cegły zaczęły powoli kruszeć, oddzielać się od siebie, tworzyć wyrwy, przez które ta mogłaby bez problemu zajrzeć. Uczucie, które nią zawładnęło było wyjątkowo silne, czuła jak jej moc ją wypełnia, jak nią kieruje, jak wciska się w szczeliny między budowlą.
Starała się jak mogła, była maksymalnie skupiona na swojej magii, mimo, że z boku mogło wyglądać to zupełnie inaczej. Jej ruchy pełne gracji i lekkości, do tego poważne spojrzenie mogły utwierdzać w przekonaniu, że szatynka ma pełną władzę nad swoimi umiejętnościami – nie zawsze tak było i jest.
Ta męczyła się jeszcze chwilę, mając nadzieję, że uda się jej wykonać zadanie, po czym spojrzy na swojego mentora z zapytaniem w oczach.

Na twarzy szatynki można było dojrzeć tryumfujący uśmiech, kiedy to ściana wzięta na jej cel zaczęła pod wpływem nacisku jej mocy kruszyć się, opadać, słowem - niszczeć. Kobieta jednak nie przewidziała, że jej moc ma aż tak wielki zasięg – nie sądziła, że podłoże zacznie pękać, a wszystko wokół zawiruje. Światło raz raziło ją w oczy, by zaraz też zgasnąć, co tylko podwajało uczucie paniki, które powoli i sukcesywnie w niej rosło. Gdy odwróciła się by spojrzeć  na swego mentora, a tego nie było, otworzyła szerzej oczy i będąc w szoku rozejrzała się raz jeszcze po korytarzu, w którym się znajdowała. Elementy pomieszczenia poczęły się rozwarstwiać, pękały, co nie napawało Mścicielki dodatkowym optymizmem. Już i tak czuła się skołowana, nie widząc nigdzie swojego nowego przyjaciela. Nie miała jednak czasu na głębsze zastanowienie się nad jego zniknięciem, bo zaraz też do jej uszu dobiegł nieprzyjemny pisk. Pisk składający się z krzyku kilkuset osób, osób męczących się, być może mordowanych? Wanda zacisnęła dłonie na uszach, by nie słyszeć przerażającego skowytu, jednak to na niewiele się zdało, bo przed sobą ujrzała istotę paskudną, karykaturę wręcz człowieka z gębą tak obrzydliwą, że na samą myśl walki z nim Maximoff zemdliło. Nie czekając na powitanie ze strony potwora zebrała się w sobie i rzuciła do ucieczki, byle by jak najdalej uciec od bestii, a jednocześnie mieć czas na obmyślenie jakiegoś planu. Było to trudne zważywszy na fakt, że istota goniąca ją była nader szybka i zwinna, a ona spanikowana myślała tylko gdzie by tu się schować, ewentualnie jak szybko go rozwalić. Myśli mutantki zlewały się jedna z drugą, do czasu gdy ktoś nagle nie złapał ją mocno za ramię, co dodatkowo przestraszyło Wiedźmę. Jedyne na co się zdobyła to krótki krzyk, który zaraz zamienił się w niejakie skamlenie, bo twarz kobiety została wciśnięta w coś miękkiego i przyjemnego. Pierwszą reakcją Scarlet była natychmiastowa obrona przed obcym osobnikiem, acz zdała sobie sprawę z tego, że bestia chcąca poderżnąć jej gardło raczej nie przytuli jej do siebie i nie będzie trzymać w ramionach uspokajająco dopóki nie stwierdzi, że ta już może normalnie oddychać, prawda? Dlatego po krótkiej chwili gdy stwierdziła, że nic złego się jej nie stanie to podniosła wzrok – jej spojrzenie napotkało istotę podobną do wilka, o ciemnym futrze, z oczami przenikliwymi, acz nie bezczelnie. To trochę uspokoiło Wandę, co można było już zaobserwować, nie tylko po wyrazie jej twarzy, ale i po biciu serca, które wróciło do swego zwykłego rytmu. Zaraz też nowo przybyły ją puścił i poszedł rozprawić się z bestią, która jak widać strasznie chciała poznać Scarlet, która korzystając z okazji, gdy została sama złapała się za pierś i spoglądała w kierunku korytarza, z którego dobiegały krzyki potwora, zaraz jego pisk i cisza. Nie ominęły ją żadne ‘wybuchy’ i inne smaczki z tej wyprawy, dlatego też zadowolenie na jej twarzy było widziane już z daleka.
Zaraz też jej wybawiciel powrócił niemalże, że w świetle chwały – co za tym szło, jasność powróciła, sprzęty pracowały tak jak zazwyczaj, a i kobieta miała okazję przyjrzeć się samcowi z bliska. Wysłuchawszy go kiwnęła głową i oparłwszy się o ścianę westchnęła głośno i ciężko, jakby ciesząc się, że potwora już nie ma. Przynajmniej tego. Jej wzrok ponownie padł na pysku samca, który nie wyglądał na takiego, który chciałby ją zabić, dlatego też dawszy sobie chwilę odezwała się.
- Wanda.  Dziękuję za prawdopodobne uratowanie mi życia. – Przesunęła dłonią po czole i zaraz dodała.
- To stało się tak nagle. Cholera, nie byłam przygotowana na coś takiego… Był ze mną mój znajomy… Musimy go znaleźć. Zanim … – Szatynka przełknęła ostatnie zdanie wiedząc doskonale, że Favnira już nie ma co szukać. Coś ukłuło ją w serce, a oczy zaszkliły się – mimo, że nie znała go zbyt długo, to żal zrobiło się jej łuskowatego, którego zdążyła już polubić. Dlatego też zamilkła i odwróciła wzrok.

Szatynka będąc już niemal całkowicie uspokojona mrugała tylko powiekami szybko, by przywrócić sobie czytelny obraz całej sytuacji. Była bezpieczna, przynajmniej na razie. W otoczeniu kilku ścian i wilka, który chyba brał ją za wariatkę. Gdy usłyszała, że nikogo z nią nie było, Scarlet złapała się za głowę zmarszczywszy brwi zastanowiła się głęboko nad jego słowami. Czy to znaczy, że Favnira, łuskowatego kompana sobie tylko wymyśliła? Czy to znowu jej wyobraźnia płata niezbyt zabawne figle? To byłoby nie w porządku, bo od jej ostatnich ataków sporo już minęło. Gdyby naukowcy z SHIELDU wykryli, że kobieta ma wznowione ataki i problemy z psychiką nie byłoby za ciekawie. Dlatego też zaraz zmyła z twarzy wyraz szoku i odetchnęła cicho.
- Przepraszam, to pewnie przez ten szok. W końcu nie co dzień mam okazję uciekać przed krwiożerczą bestią. – Powiedziała starając się wyglądać na nie przejętą całą akcją, która trochę krwi jej napsuła. Wolała jednak nie dopytywać o jej przyjaciela, którego istnienia była pewna! Machnęła jednak na to ręką i wyprostowała się będąc gotowa do dalszej wędrówki.
Wypowiedź Zaterry sprawiła, że kącik ust Wiedźmy nieco się uniósł zwiastując lekki uśmiech, a co za tym idzie jej samopoczucie uległo zmianie. Poza tym pan Z. wydawał się na tyle ciekawą osobą, że szkoda by było rozstawać się teraz, w takich okolicznościach, podczas gdy zostało jej jeszcze odnalezienie kilku osób. Zaraz też pomknęła za nim i położyła dłoń na jego ramieniu – chociaż to się pewnie nie udało, bo wilk był niezwykle rosły, więc zmieniła zdanie i chwyciła go delikatnie pod łokieć, tak by nie uznał, że ta chce go zaatakować.
- Wybacz, że Cię nękam, ale zostałam tu wprowadzona bez jakichkolwiek wskazówek, gdzie mogę znaleźć swoich ludzi. Tak więc, czy mógłbyś mi jeszcze potowarzyszyć? – Spytała, sugerując mu niejako odpowiedź na ‘tak’. Miała nadzieję, że samiec jej jeszcze pomoże, wskażę drogę, czy po prostu pójdzie z nią. Jeżeli oczywiście wcześniej nie miał takich planów.
Jednocześnie starając się nie spoglądać w stronę tej wyższej technologii, którą obsługiwał.

Szatynka delikatnie odsunęła rękę, widząc jak jej dotyk zadziałał na samca. Nie chciała go wystraszyć ani zdenerwować, toteż na jej twarzy zaraz pojawił się wyraz konsternacji.
Oczywiście informacja o braku zagrożenia  wywołała w niej poczucie ulgi, aczkolwiek nie do końca. To nie mogło skończyć się tak szybko – czyżby potwór został już pokonany? Marszcząc brwi wysłuchała jego dalszej wypowiedzi, jednocześnie gryząc się z myślami. Dla niej nie był to problem w poznawaniu kogoś innego, z obcej planety. Wiedziała jednak, że ludzie mogą reagować różnie – jest jednak na to sposób. Kilka ostrych słów, złowrogie spojrzenie  jednego czy drugiego agenta można poustawiać. Jednak nie zawsze to działa. Nie w przypadku gdy osobą sprawującą niejaką władzę jest kobieta. Wtedy można liczyć na śmiechy i niewybredne żarty.
Kim jednak byłaby Wanda gdyby nie byłaby sobą? Na odpowiedź wilka wzruszyła lekko ramionami i wyminęła go, bo jak mniemam właśnie z tamtej strony mają nadchodzić utraceni agenci.
- Nie interesuje mnie to w jaki sposób na Ciebie zareagują. Powinni być Ci wdzięczni, że w ogóle żyją. Jeżeli jeszcze o tym nie wiedzą, to ja ich chętnie poinformuję. – Powiedziała twardo, kierując do niego słowa. Była po jego stronie, nie miała żadnych uprzedzeń. I wolałaby aby ludzie ocaleni również ich nie mieli, bo to tylko skomplikowałoby sprawę.