Opuszczona rezydencja rodziny Hell

Teren który kilkanaście lat temu zamieszkiwała bogata i szanowana rodzina Hell, znajdował się tu wspaniały ogród oraz wspaniały duży dom w stylu wiktoriańskim jednak po śmierci właścicieli oraz braku jakiegokolwiek spadkobiercy i chętnego kupca teren ten się zmienił i nie jest tak imponujący jak kiedyś. Ogrody z pięknych porośniętych wielobarwnymi kwiatami zmienił w mały dziki gaj, Piękny równy zielony trawnik zarósł chwastami zaś dom zarósł bluszczem w niektórych miejscach nawet widać drobne pęknięcia na ścianach jest najlepszym przykładem jak czas szybko przemija i wszystko zmienia.

Cristopher przez dłuższy czas krążył po okolicy szukając swojego starego domu nie liczył na to, że zostanie tutaj rozpoznany w końcu nie dość, że kilkanaście lat go nie było w Londynie to dodatkowo uznano go za zmarłego może powinien odwiedzić rodzinny grób jednak myśl o tym, że zobaczy swój nagrobek zniechęciła go. Po poszukiwaniach w końcu znalazł opuszczony dom w którym niegdyś mieszkał podszedł do bramy pchnął ją, jednak brama się nie ruszyła zaczął się z nią szarpać, a efekt był ten sam stary smar oraz rdza nie chciały ustąpić, a on nie zamierza się teraz poddać szczególnie gdy część oszczędności przeznaczył na tą podróż. Rozejrzał się czy nikt się nie zbliża następnie wspiął na ogrodzenie przeskakując na drugą stronę. Cristopher po tym jak już znalazł się po drugiej stronie ogrodzenia otrzepał się z ziemi następnie swe kroki skierował ku drzwiom wejściowym gdy już przy nich się znalazł chwycił za klamkę jednak drzwi się nie otworzył tak jak się tego spodziewał spojrzał ponownie w kierunku ulicy czy nikt nie idzie i wyjął multitool z kieszeni następnie zaczął majstrować przy drzwiach w celu ich otworzenia.

Makeshift rozejrzał się gwałtownie zastanawiając, o co tu może chodzić. Czyżby stary dom był nawiedzony? Jednak w duchy jakoś nie wierzył na początku starał sobie wyjaśnić wszystko logicznie, czyli zamek otworzył jednak zrobił coś źle lub ze starości pękła sprężynka w zamku przez co zapadka blokująca drzwi, by nie otworzyły się od wiatru po prostu wpadła do środka, a drzwi się otworzyły jednak to było mało prawdopodobne prędzej uwierzy w kosmitów lub coś takiego. Otworzył drzwi do końca i zajrzał do środka, czy nikogo nie ma następnie wszedł do środka, złożył multitool sięgnął do rękawicy i miał już ją włączyć, jednak stwierdził, że nic mu nie grozi ponieważ głos w jego głowie nie wydawał się wrogo nastawiony, więc czemu miał on być, zresztą nie chciał też być potraktowany jako intruz lub włamywacz w razie czego.

Makeshift coraz bardziej czół się niczym bohater nisko budżetowego horroru, opuszczony dom do którego wchodzi młoda osoba i słyszy głosy oraz przedmioty które same się poruszają. Chłopak odruchowo włączył światło, by lepiej widzieć, co się tutaj dzieje w końcu gra cieni mogła spowodować, że coś zauważy, a tak naprawdę to będzie jakiś płaszcz dodatkowo gdyby musiał uciekać będzie widział, co ma pod nogami.
- Kim jesteś i skąd wiesz że to mój dom?
Krzyknął z ciekawości oraz oczekując, że tym razem głos nie pojawi się w jego głowie jednak się odezwie i będzie mógł go zlokalizować. Szukanie w ciemno mogło być ryzykowne nie wiedząc gdzie znajduje się "Intruz" ponieważ mógł go zaskoczyć w każdej chwili.

Coraz więcej pytań nasuwało się chłopakowi jednak nadal nie miał żadnych odpowiedzi. Drugi osobnik musiał być telepatą skoro czytał w jego myślach oraz komunikował się za pomocą myśli może to jakiś mutant, który postanowił tu zamieszkać? Jedną rzecz udało mu się w pewnym stopniu wyjaśnić jednak chłopaka zastanawiało, o co chodzi z tym, że przybył tu w pewnym celu może podświadomie Cristopher czegoś tu szuka jednak on sam o tym nie wie. Rozmyślając postanowił rozpocząć poszukiwania od kuchni następnie każdy pokój po kolei dokładnie przeszukując każdy kąt każdą szafkę gdy skończył przeszukiwać dół ruszył na górę i ponownie każdy pokój dokładnie zaczął dokładnie przeszukiwać.
- kim ty do cholery jesteś?
Powiedział ponownie ponieważ już go zżerała ciekawość kto tu jest i przy okazji siedzi w jego głowie.

Makeshift posłuchał rady nieznajomego i całkowicie nie zwracając na niego uwagę oglądał zaniedbany dom w którym niegdyś mieszkał chciało by się rzecz że aż wręcz tyle ma związanych wspomnień z tym miejscem jednak tych wspomnień nie było za wiele, znudzony już oglądaniem starych kątów postanowił wyjść na świeżę powietrze przewietrzyć się więc zszedł na dół i tylnym wyjściem do miejsca gdzie niegdyś był ogród a teraz jest zamiast niego dziki zarośnięty gaj.

Stary, zarośnięty dom, opuszczony już dawno temu i bezskutecznie wystawiony na sprzedaż idealnie nadawał się spotkania biznesowe. Raczej mało prawdopodobne, by ktoś ów budynku pilnował, a nawet jeśli to wystarczy skłamać, że jest się zainteresowany kupnem rezydencji. Rook będzie musiał podziękować pracodawcy, że wybrał tak dogodne miejsce. Do przyjścia straceńców pozostała jeszcze chwila, ale mężczyzna nie ryzykował. Nie wszyscy przychodzą o czasie, niektórzy jak on sam wolą przyjść szybciej. Wszedł więc ostrożnie od tyłu, uprzednio sprawdzając, czy aby na podjeździe nie czai się już jakiś samochód. Będąc w środku, zrzucił okulary i zawiesił je na koszulce, a następnie zaczął się przygotowywać. Nie chciał przywitać gości z pustymi rękoma, toteż poszukał kilka krzeseł w lepszym stanie, a także coś na kształt stołu.

W oczekiwaniu na pracowników zleceniodawcy Rook jeszcze raz przemyślał swój plan. Zrobił to zapewne nie pierwszy i nie ostatni raz, ale jeśli chce się być czegoś pewnym, to należy główkować, tworzyć różne scenariusze wypadków, aby na bieżąco wiedzieć, co zrobić, a także niejako przewidywać to, co może się zdarzyć. Nie wszystko da się zaplanować, tak by uniknąć błędów, zwłaszcza gdy ma się do czynienia z ludźmi. Ich, a zwłaszcza ich zachowania nigdy nie można brać za pewnik, nieważne czy to dopiero co poznana osoba, czy przyjaciel od najmłodszych lat. Nigdy, ale to nigdy nie można zakładać, że postąpią tak, jak myślisz, bo przyjdzie taki moment, że raz się na tym solidnie „przejedziesz".
Nie musiał długo czekać, by zaliczyć pierwszy błąd. Mężczyźni, którzy właśnie przyjechali na spotkanie byli solidnie uzbrojeni i opancerzeni, a tego raczej nie zakładał. Bardziej liczył, że przyjdą po cywilnemu. To jednak nie problem. Poprawił nieco ubranie i ruszył w stronę drzwi, by uprzedzić gości.
- Spokojnie, schowajcie te pukawki - poprosił, a raczej grzecznie zalecił, gdy otworzył wejście na oścież. Sam na moment uniósł także dłonie, by pokazać, że nie mają się czego bać. - To biznesowe spotkanie, nie wyprawka na wojnę. - Mówił spokojnie, bez stresu czy strachu przed tak uzbrojoną grupą. Nie mógł sobie na to pozwolić. Miał wyglądać na niezwyciężonego, kogoś tak wyluzowanego, a przy tym pewnego siebie, aby pomyśleli, że rozmawiają z kimś naprawdę ważnym. - Broń złóżcie po prawej gdzieś w rogu by nie przeszkadzała i siadajcie przy stole - rzucił przez ramie wchodząc na powrót do środka. Sam nie usiadł, jedynie na stojąco oparł się o oparcie krzesła i czekał, aż pozostali się rozgoszczą. Miał skrytą nadzieję, że posłuchają jego polecenia i pozbawią się wszelakiej broni.

Zachowanie wszystkich ośmiu mężczyzn świadczyło o tym, iż ich szef wywiązał się z obietnicy. Nic a nic nie wiedzieli, byli zdezorientowani i niepewni, choć starali się tego nie pokazywać. Dodatkowo posłuchali Rooka i całkowicie pozbyli się broni. Należało jednak uwzględnić fakt, iż część z nich, jak nie wszyscy, nadal była w posiadaniu uzbrojenia. Najprostszy środek bojowy w postaci noża wystarczyłby, aby sytuacja przybrała nieoczekiwany obrót. Najemnik był wyposażony w ukrytą broń więc co najwyżej skończyłoby się na szybkiej strzelaninie i kilku rzuconych w niego ostrzach. Z komputerowym mózgiem mężczyzny może nawet wyszedłby z tego bez większych strat, ale nie o to mu chodziło. Pozbyć się ich i tak musi, a przynajmniej to obiecał zleceniodawcy, ale jak na razie mogli mu się przydać. Byliby jego pionkami, którzy odwalą całą robotę, a później, jak to zwykle z pionkami bywa, „poświęcą” się dla sprawy.
- Tak, mieliście dostarczyć walizkę - zaczął, przeliczając wzrokiem zawartość walizki czy aby na pewno się zgadza. Teraz miał przejść do bardziej niebezpiecznej części. - I siebie - dodał. Starał się mówić spokojnie i bez pośpiechu, choć wiedział, że samym spokojem może nie zdołać zapanować nad zgromadzonymi. Usiadł jednym pośladkiem na stole i odwrócił walizkę z plikiem pieniędzy w stronę mężczyzn, by mogli zobaczyć, co takiego ze sobą przynieśli i tym samym może w niewielkim stopniu zaufali Octavianowi. - Będę z wami szczery. - Odczekał chwilę, by stworzyć pewną dramaturgię. - Tyle jesteście warci. - Szybkim ruchem obejrzał wszystkie zdziwione twarze. - Konkretnie, tyle jest warte wasze życie, a przynajmniej na tyle ceni was wasz pracodawca - doprecyzował. - Całe sto kawałków, dzieląc przez osiem... dwanaście i pół za każdego. - Już nie wspominał, że to, tylko połowa z całej obiecanej sumy i że drugą część otrzyma po zakończeniu zlecenia.
- Jak się pewnie domyślacie wasz szef was wystawił i zlecił mi bym was zabił, ale spokojnie. Nie mam zamiaru tego robić. Brzydzę się takimi rozwiązaniami. - Wyciągnął, bardzo ostrożnie zresztą i powoli swojego zabezpieczonego Browninga HP, wyją z niego magazynek i położył na stole przed walizką. To także miało wzbudzić w nich coś na kształt zaufania, a także, chociażby częściowo poświadczyć za wypowiedziane słowa. - I teraz macie dwa wyjścia. - Nie miał zamiaru czekać, stwarzać zebranym okazję do głębszych przemyśleń i zastanowień czy jakiejkolwiek akcji. - Możecie wyjść stąd jak gdyby nigdy nic i zrobić z TYM coś na własną rękę albo zostać i pomóc mi w zemście na waszym szefie, który mnie, prawdę mówiąc, także raz oszukał. - Łgał jak z nut. Nie pierwszy raz wymyślał bajeczki i wiedział, że najprostsze rozwiązania zawsze są najlepsze, mimo iż oklepane. Im więcej kombinowania, szczegółów i wszelakich ozdobników, tym więcej rzeczy trzeba mieć na uwadze i bardziej się pilnować, by przypadkiem później nie powiedzieć czegoś, co mogłoby się nie pokrywać czy nawet zaprzeczać całej zmyślonej historii. Cała ósemka wie tylko tyle, że Rook był w podobnej sytuacji co oni, z tym że na niego szef nie wydał wyroku śmierci.
- A i jeszcze jedno, cokolwiek wybierzecie, radzę wam się zanadto nie pokazywać, już nie wspominając o pojawieniu się w firmie. Ja w najgorszym wypadku jakoś się wyjaśnię i zmyję, ale wy... Póki szef nie będzie pewny, że nie żyjecie to będzie wynajmował co kolejnych ludzi, by się was pozbyli. Tak na marginesie ja jestem drugim takim człowiekiem. Pierwszy mnie ubiegł, ale postarałem się by odmówił. - Kłamał dalej. - Ale spokojnie, żyje i za kilka dni wyjdzie ze szpitala cały i zdrowy.
Teraz wszystko zależy od zebranych. Octavian brał pod uwagę także trzecie rozwiązanie - strzelaninę, toteż uważnie obserwował, co się dzieje i co może się wydarzyć, by w odpowiednim momencie zaradzić wszystkiemu jedną długą serią z automatycznego Glocka 18.

Glock co prawda nie był potrzebny, bo gwałtowna reakcja ochroniarzy została opanowana przez ich przywódcę, ale Rookowi naprawdę niewiele brakowało, by sięgnął po broń. Co jak co ale nie będzie za wiele ryzykował, a już tym bardziej nie swoim własnym życiem.
Czyli jednak mają przy sobie jeszcze jakąś broń - pomyślał, przyglądając się ostrzu żłobiącemu w starym meblu. Przez moment rozmyślał i kalkulował nad możliwościami jego użycia przeciwko niemu. Położenie lidera, fakt, iż trzyma nóż w ręku, więc nie musi marnować kolejnych sekund na sięganie po niego, obycie i przeszkolenie, jakie nabył w obsłudze broni białej, a także posiadanie zgranej ekipy równie dobrze wyćwiczonej co on sam, nie świadczył zbyt dobrze. Wystarczy, aby odpowiedni rzucił nożem, już nie wspominając, iż jego ekipa może ruszyć do ataku, by mu pomóc, a Rook nie wyjdzie z tego cało.
Uśmiechnął się i lekko zaśmiał na wspomnieniu o multipli. Udawał rozbawionego, bo to zazwyczaj najlepiej działa. Nawet jeśli coś cię nie śmieszy to warto pokusić się, chociażby o pokazanie ząbków. Odbiorcy przeważnie odbierają to pozytywnie, bo myślą, że równy z ciebie gość lub coś w tym stylu, a nie jakiś sztywniak, który siedzi z ponurą bądź obojętną miną. Takich sztywnych z założenia ma się bardziej na uwadze, pokłada się w nich mniej zaufania itp. Bierze się to po prostu z ich ciszy - jesteś cicho, to myślisz, a jak myślisz to od razu rodzą się pytania o czym. Co ciekawe w szemranym towarzystwie, gdzie nikt nikomu nie ufa, najczęściej podświadomie momentalnie zakładamy, iż każda myśl drugiej osoby jest skierowana przeciwko nam. Stąd wniosek, że lepiej jest się chociażby uśmiechnąć i nawet jeśli nie zdobędziemy tym wielkiego zaufania to przynajmniej chwilowo zmniejszymy czyjąś czujność.
- Wasz szef nie jest do końca moim szefem - zaczął swobodnie, kierując się głównie do tego, który chciał wiedzieć co dokładnie się stało między Rookiem a jego pracodawcą. - Jakby to powiedzieć... Najmuje mnie co pewien czas z większymi przerwami do co poważniejszych i nieprzepisowych działań więc osobiście nie mam go za kogoś... No czy ja wiem. Ważnego? Nie jest nawet wielkim zagrożeniem. Odwalam za niego czarną robotę, tak by zawsze nikt o niczym się nie dowiedział, więc jeśli przyjdzie co do czego wystarczy, że opublikuję kilka zrealizowanych na jego koszt zleceń a będzie musiał się pożegnać z dotychczasowym życiem w luksusie i przyzwyczaić do więziennej celi bądź do ukrywania się do końca życia. - W tym momencie przerwał, by uwiecznić wszystko szerokim uśmiechem. - Tego jednak nie mogę zrobić gdyż straciłbym zaufanie u innych zleceniodawców więc muszę działać trochę inaczej. A jeśli chcesz dokładnie wiedzieć co takiego się stało to sprawa jest banalnie prosta. Okantował mnie kilka razy, nie płacił, a nawet jak już mu się zebrało to suma, jaką dostawałem była daleka od wcześnie obiecanej.
Takie wyjaśnienie powinno wystarczyć. Tak przynajmniej myślał. Powód, jaki podał może nie spodobać się zanadto tym bardziej honorowym ale jakby nie patrzeć nawet i oni nie chcieliby chyba by ktoś płacił im mniej niż mieli ustalone.
- Lynn - przedstawił się po nazwisku, czego przeważnie unikał ale skoro i tak ma ich wszystkich odesłać do piachu to, co mu szkodzi. Tak czy owak, na jego temat nic nie znajdą, przy większym szczęściu, gdyby podał im pseudonim może natrafiliby na jakieś szczątki informacji, ale tak? Powodzenia. - Gość ma kilka nazwisk, wszystkich nie znam ale owszem, najpewniej i tak się już zmył bo dostał ode mnie solidny plik gotówki by sam sobie przyłożył i tym samym trafił na oiom. Przechodząc do planu. - Z wolna zamknął walizkę i przeniósł ją pod stół, w okolicę swych nóg tak by była w zasięgu. Nigdy nie wiadomo co może się zdążyć. Uzyskał możliwość do przedstawienia swojej „oferty” ale nigdzie nie jest napisane, że nie jest to po prostu zwykły blef, jakaś gra na czas czy wybicie Rooka z czujności. Lider także mógł udawać i grać, a jego atak może przyjść w najmniej oczekiwanej chwili. Dlatego też dobrze jest mieć przy sobie, prócz broni rzecz jasna, coś ciężkiego i twardego jak walizka, która odpowiednio użyta, zadziała jako prowizoryczna tarcza bądź też kamizelka ochronna, a także idealnie nada się do wybicia kilku zębów czy złamania żeber.
- Prócz pozbycia się was, dostałem także zlecenie na uprowadzenie pewnej osoby. Chodzi o córkę Pana McDougal, Sarę. Ma ona być kartą przetargową, która zmusi McDougal do podpisania kontraktu z waszym szefem, a nie z Van Halisha Industries. Jak już zdążyłem się zorientować jest to niebywale ważny klient, którego za nic nie chce stracić, stąd też posuwa się do porwania. - Przerwał, by wyłożyć na stół wszystkie zebrane zdjęcia, w tym i to otrzymane w chińskiej restauracji, na którym utrwalony i na czerwono zaznaczony został cel. - Sprawa jest banalnie prosta. Ja skłamię, że się was pozbyłem i leżycie gdzieś na dnie morza. Wy natomiast porwiecie dziewczynę przede mną, tak po prostu dla okupu. Ma dzianego ojca więc to sprawa na porządku dziennym. A jako że zależy na niej także szefowi to i on, i jej ojciec będą chcieli wam zapłacić. Uzbieracie tyle forsy, że starczy wam do końca życia. Później po prostu macie zniknąć, nie obchodzi mnie czy wyjedziecie w Himalaje, czy tropiki, macie po prostu wyparować jakbyście wcale nie istnieli. Tym sposobem oskubiecie szefa, za co ja będę wam wdzięczny.

- W zasadzie tu jest jeden chaczyk - zaczął od końca, czyli od kwestii pieniężnej, którą poruszył jeden mundurowiec siedzący obok lidera. - Wszystko, co zdołacie wyzyskać z okupu, jest wasze. Musicie jednak wiedzieć, że nie ma żadnej zaliczki. To - skinął na walizkę pod stołem. - jest przeznaczone na wszelkie wydatki związane z akcją, plus muszę wam wyrobić fałszywe tożsamości, co tanie nie jest, a jest koniecznością skoro macie zniknąć. - Lynn rzecz jasna kłamał. Owszem, pewną część pieniędzy z walizki wyłoży na przygotowania do porwania, ale nie będzie stwarzać nowych dokumentów. Martwi ich nie potrzebują. Sprawę z zaliczką starał się rozegrać w miarę pokojowo. Nie miał zamiaru od razu dawać im pieniędzy, bo nie miał pewności czy z nimi nie uciekną. Poza tym, jaki ma sens dzielenia się pieniędzmi z trupami?
- Racja - zgodził się z liderem. Dziewczyna miała ochronę, której w domu było od groma. Jedynie w terenie istniała szansa na udane zakończenie akcji. To było bezdyskusyjne. Rook miał jednak nieco inny, bezpieczniejszy i cichszy plan niż rozróby na uniwersytecie z wykorzystaniem broni. - Wolałbym jednak, by wszystko przebiegło bez jakiejkolwiek strzelaniny. - W tym momencie na ułamek sekundy spojrzał na umundurowanego siedzącego naprzeciwko lidera. - Załatwimy wszystko po cichu, tak by dziewczyna niczego nie podejrzewała. - Pochylił się, by sięgnąć po jedno ze zrobionych przez siebie zdjęć. Widniał na nim samochód i towarzysząca mu obstawa w garniturach. - Podstawimy się za nich tak, by wszystko wyglądało, jak normalny powrót do domu. Oczywiście zawczasu przygotujemy samochód, tak by nie mogła się z niego wydostać lub dać sygnał prawdziwym ochroniarzom. Trzeba jednak zgrać się w czasie i podstawić naszą ekipę w czasie kiedy ta prawdziwa będzie w drodze do uniwersytetu. Zrobimy na ulicy małe zamieszanie, jakiś wypadek czy coś, tak by wszystko wyglądało realistycznie i zatrzymamy ich na wystarczająco długo, by wszystko się udało. Jeśli będą problemy i czasu będzie zbyt mało, to ktoś włączy alarm bezpieczeństwa na uniwersytecie, a nasi podstawieni będą udawać tych prawdziwych i zgarną dziewczynę, tłumacząc się, że to dla jej bezpieczeństwa i normalna procedura w takich wypadkach. Trzymać będziemy ją tutaj tylko trzeba jeszcze jakoś przygotować pomieszczenie dla niej, ale to już najmniejszy problem. - Oto cały plan. Niezbyt skomplikowany, więc powinni bez problemu go wykonać. Powinni. Nidy jednak nie wiadomo co pójdzie nie tak, kto spartaczy robotę albo zacznie działać na własną rękę. Tak czy owak, nadeszła chwila ich wyboru. Nie mają nic do stracenia, zyskać mogą wiele a skoro i tak wyjdą stąd „martwi” to nad czym się zastanawiać? Szef chce się ich pozbyć, a Lynn daje im szansę rewanżu z dodatkowym zarobkiem i gwarancją późniejszego bezpieczeństwa.

Część z grupy wyglądała na nieco zawiedzioną kiedy okazało się, że pieniądze w walizce nie są w formie zaliczki, a inwestycji w akcję i jej powodzenie. Oczywiście ci inteligentniejsi pewnie wyłapaliby, że czasami trzeba coś stracić aby zyskać ale do takich należało 2 może 3, którzy nie wyglądali na zbytnio poruszonych. Może byli świadomi, że są w stanie rozbić tę skarbonkę i zyskać o wiele więcej niż wyciągając pojedyncze dolary. Jak na razie kłamstwo nie wzbudzało podejrzeń. Nawet całkiem sensownym wydawało się, że jednak za nowe tożsamości trzeba będzie zapłacić.
Na drugą część, która oznaczała brak strzelaniny już większa część, bo praktycznie wszyscy poza liderem wyglądali na lekko zasmuconych tym faktem. Jakby wcześniejsze ich zachowanie mogło być tylko pozorami to teraz wiadomo już było, że to po prostu przykłady stereotypowych najemników albo jacyś weterani Iraku, którym nadal w głowie siedzi wojenka. Jedno z dwojga. Chociaż po chwili słysząc plan troszkę się rozluźnili. Może jakieś wspomnienia z okopów czy czegoś wywołane skradaniem się?
- Nie powiem, że plan nie brzmi ciekawie. Statystycznie rzecz ujmując im coś jest prostsze tym mniejsza szansa, że coś pójdzie nie tak – po chwili lider spojrzał na jednego ze swoich podwładnych – Mamy jeszcze te granaty odłamkowe żeby zrobić jakieś pułapki na wypadek gdyby po dziewczynę przyszła ekipa ratunkowa? – zapytał, a koleś wyciągnął z kieszeni smartphone’a i coś zaczął w nim klikać. Najpewniej sprawdzał inwentaryzacje, bo po chwili pokręcił przecząco głową – No to trzeba będzie to załatwić po afgańsku – dorzucić gość od multipli wyciągając z kieszeni przezroczystą żyłkę nawiniętą na szpulę. Najpewniej planowali rozstawić jakieś sidła na terenie posesji albo innego rodzaje pułapki.
- Dobra panie Lynn, my tu gadu gadu a dziewczynka nam się dokształca i może wylecieć na jakąś wymianę czy coś. Teraz kwestia zatuszowania tego, że stąd nie powinniśmy wyjść więc wychodzi na to, że najlepszym wyjściem do rozpoczęcia akcji będzie zostać tutaj – zasugerował lider. W końcu całą akcję szlag by trafił gdyby nagle taki typ, który nie powinien żyć nagle chodził sobie pośród żywych. Taki był rzecz jasna ich punkt widzenia, bo w końcu nie znali dokładnego planu najemnika. Zaczęli stopniowo wstawać od stołu i rozchodzić się po domu. Część z nich wyszła na zewnątrz, zapewne montować sidła a część po prostu przeszukiwała stare mieszkanie w poszukiwaniu czegokolwiek przydatnego do przetrzymywania zakładnika. Oczywiście w domu znalazłby się pewnie jakiś nieprzeżarty przez mole i pleśń materac sprężynowy oraz łóżko polowe, a dobrym miejscem okazała się piwnica w rezydencji. Problemem tylko był brak prądu i jakiegokolwiek oświetlenia całego domostwa więc trzeba było sobie poradzić albo za pomocą świec albo poszukać jakiegoś akumulatora czy agregatu, który mógłby zasilić całe to miejsce.
//Jeśli chcesz coś jeszcze z nimi ustalić to możesz tutaj jeszcze pisać, jeśli nie to możesz wrócić na uniwerek i przejdziemy do właściwej akcji. W poście określ również w jaki sposób się przygotowujesz.[/color]

Całe spotkanie przebiegło praktycznie gładko. Wszyscy zgodzili się wziąć udział w akcji, nikt nie wzbudził jakiegoś podejrzanego wrażenia, a nawet od razu zaczęli pewne przygotowania. Co prawda Rook nie rozumiał, po co tworzyli pułapki na ekipę ratunkową, skoro wszystko ma odbyć się po cichu, więc jakby nie było, nikt by ich nie śledził, już nie wspominając o zdradzeniu miejsca przetrzymywania dziewczyny. Nie poruszał jednak tej kwestii na głos. Stwierdził, że lepiej będzie, jeśli zostawi ich tu z jakąś pracę, czymś, czym mogliby zająć ręce i myśli by zanadto się nie nudzili i nie wymyślali czegoś głupiego, jak chociażby zwiady. Po prawdzie mają lidera, który z pewnością odpowiednio się nimi zajmie i nie pozwoli na solowe wybiegi, ale trudno czuć się pewnym mając do czynienia z jakimiś zapalonymi wojakami, którzy z miejsca proponowali strzelaninę na uniwersytecie.
- Mam jeszcze sprawę do was. - Wskazał na człowieka od zaopatrzenia i lidera. - Musimy być w kontakcie - dodał szybko, wyciągając jednocześnie komórkę, by spisać numer któregoś z najemników. - Poza tym, macie jakiś zagłuszacz? Nie chce mi się wierzyć, by dziewczyna miała przy sobie nadajnik namierzający czy coś podobnego, ale na wszelki wypadek lepiej być przygotowanym. - Tutaj spojrzał na mężczyznę ze smartphone’em by sprawdził, czy mają coś takiego na stanie. - Następnie, kwestia komunikacji. Macie radia, krótkofalówki, prawda? Jeśli nie to pewnie uda mi się jakieś załatwić. Przy okazji czy czegoś konkretnego potrzebujecie? Fundusz mamy ograniczony, ale może uda się coś skombinować za półdarmo. A i kluczyki do furgonetki. - Samochód nie będzie im potrzebny a Rook musi jakoś dostarczyć najemnikom kilka rzeczy potrzebnych do akcji. - Obiecuję, że oddam w stanie nienaruszonym.

//Myślałem, że jeszcze coś podziałamy z tymi przygotowaniami, ale skoro aż tak chcesz to skracać i przechodzić do głównych działań to ok. Postaram się jak najdokładniej opisać później te działania przygotowawcze.

/Sorry nie zauważyłem, że odpisałeś
Żołnierze nie mieli żadnego zakłócacza ale zaopatrzeniowiec stwierdził, że coś da się zrobić w tej kwestii. Dał Rookowi listę części, które będa mu potrzebne. Lista na pozór dosyć normalna, bo część rzeczy to po prostu jakieś części od komputera i radia, które można kupić za naprawdę śmieszne pieniądze w sklepie. Prawie takie samo podejście jak konstruowanie bomby z tego co można znaleźć w supermakecie na dziale "chemia". Najpewniej był to też taki drużynowy spec od sprzętu i elektroniki. Za to jeśli chodzi o rozmowy to lider po prostu podał namiary określonej częstotliwości radiowej, której oni używają od czasu do czasu. Ufał bardziej starym rozwiązaniom niż telefonom komórkowym. Krótkofalówki miał akurat każdy z nich jakby przyjrzeć się ich kamizelkom. Przypiete były na wysokości klatki piersiowej zależnie jak komu było wygodniej. Zazwyczaj po lewej stronie, gdyż większość była praworęczna. Jednak skoro Rookowi były potrzebne kluczyki do wykonania planu to owszem kierowca niechętnie, ale oddał mu klucze do fury. Rzecz jasna doszły przy tym komentarze "nie zarysuj" i inne tego typu sformułowania, których używa mężczyzna zakochany w swoim aucie.