Hearst Castle, San Simeon, Kalifornia

Rhoshan ujrzał, że krajobraz się wokół niego zmienił. Powietrze także było inne, a wszystko to na pewno za sprawą Widma. Nie był już w Angli, a jakimś bliżej nieokreślonym miejscu. Przed nim wznosiła się wielka budowla, popularnie zwana zamkiem. Takie zamki kiedyś były w Wielkiej Brytanii, jednak to nie był ten sam styl. Na pewno było to poza znajomym terenem. Dookoła niego byli ludzie w czarnych garniturach. Rhoshan nerwowo poruszył się i rozejrzał, nie miał pewności czy owi ludzie nie zaatakują go. Jednak… czy miałby z nimi jakiś problem? Na pewno nie, zresztą nawet jeśli by go masą próbowali przytłoczyć to pewnie dałby radę. Gorzej, że mieli przy sobie karabiny, które faktycznie mogłyby mu zaszkodzić trochę. Po chwili jednak odniósł wrażenie, że go ignorują. Widzieli go, ale rozchodzili się i nie reagowali na lisa. Czyżby byli przygotowani na to? Dłużej się rozejrzeć nie mógł, gdyż został złapany za krtań i podniesiony w górę. To był czarnołuski, na dodatek teraz był w bardziej humanoidalnej formie. Lis próbował złapać oddech, czy nawet wyrwać się bo w końcu było to bardzo niekomfortowe dla niego. Co więcej, przecież to była naturalna reakcja w takiej sytuacji. Oczywiście, że nadal lis się go bał. Widmo przydusiło go, a on złapał za rękę istoty i próbował wyrwać się z uścisku desperacko. Tutaj działał instynkt przetrwania i próbował ratować swoje życie. Czerwone ślepia błysnęły, a Rhoshan to widział. Ślepia, które napełniały jego serce strachem. Miał być posłuszny jego woli. Czy naprawdę byłby tak głupim lisem, by się sprzeciwić? Miał też uciszyć swoją gonitwę myśli. Trudno było to osiągnąć, ale jakoś próbował gdy nagle został rzucony w stronę schodów z ogromną siłą. Tak jakby nic nie ważył! Łupnął o schodach, po których się niezbyt boleśnie stoczył, gdyż większość amortyzowało jego nowe ciało. Nawet takie uderzenie nie bolało go, aż tak bardzo jak powinno kiedyś, jednak nie chciał kusić Widma. Ochroniarze widzieli tą sytuację, jednak nic sobie z tego nie zrobili, że przed nimi przeleciał lis. Jedynie zeszli z drogi. Widmo podeszło i kopnęło go w korpus. Nie cackało się z nim, a to już bolało, zwłaszcza że przekręcił się na drugą stronę i nim coś zdążył zrobić, wstać, podeprzeć się czy coś, to istota wgniotła go w ziemię. Dostał pewne instrukcje, do których się musi dostosować. Nie będzie o tym nigdy wspominał, obiecał sobie w myślach to oczywiście, ale przecież widmo siedziało mu w głowie, więc mogło to potraktować jak odpowiedź.
Lis musiał się teraz bardzo pilnować, był sam na sam z tą istotą, na dodatek czarnołuski nie pałał do niego sympatią. Wstał powoli i ostrożnie, jakby bojąc się że za chwilę nastąpi kolejny cios.
Rhoshana zastanowił owy spokój ochroniarzy. Czy u nich to jest normą? A może to Widmo coś zrobiło, przez co postrzegają ich w taki sposób? Jednak postanowił tego nie drążyć, a zwyczajnie czekał na dalszy rozkaz od Nodina. Chciał się jakoś zrehabilitować, więc postanowił nie zadawać zbędnych pytań i wykonywać rozkazy. Czekał cierpliwie na dalsze słowa Widma, być może jakieś wytłumaczenie albo wyjaśnienie co mają tu zrobić.

To co lis chciał zrobić było raczej kwestią instynktu, bo przecież każdy kto został przed chwilą uderzony albo skrzywdzony, będzie przyjmował jakąś podświadomą postawę obronną. Przecież to był ból, a lis przecież działał w dużej mierze instynktownie, więc ciało musiało tego spróbować. Podświadomie oczywiście, bo nad takimi ruchami się nie myśli. Nie myślimy o tym jak podnieść szklankę, tylko zwyczajnie to robimy instynktownie. Wiemy jak to zrobić i tyle. A to, ze mu się nie udało to inna kwestia, zwłaszcza że gad był od niego dużo szybszy. Jednak Rhoshan nie miał zamiaru najmniejszego się z nim bić. Zwyczajnie Widmo by go zmiażdżyło nawet nie rozgrzewając się, ani nie wybudzając ze snu. Był jak pyłek na wietrze, który w każdej chwili może być zdmuchnięty.
Do nich zbliżyły się dwie istoty. Jedną z nich był mężczyzna wyglądający na jakiegoś biznesmana, może nawet właściciela tej posiadłości. Zresztą dużo takich było na Ziemi, którzy lubili trwonić pieniądze na wielkie pałace i posiadłości. Na dodatek zwracał się do Widma, jakby ten był jego „dobrym kolegą”. To nie do pomyślenia przecież! Od tak zwykły człowiek sobie na to pozwalał… Jednak Rhoshan przypomniał sobie, że Widmo czyta mu w myślach, więc uciął temat.
Kolejna istota, która się pojawiła był anthro wąż, którzy przypełzł wraz z mężczyzną. Zlustrował ich spojrzeniem, jakby badał nowych gości. Czyżby densorini mieli już jakieś wtyki na Ziemi? Wąż był mniej więcej wzrostu Nodina, a jego ciało także było solidnie zbudowane. Praktycznie kolejna osoba, z którą lis nie chciałby walczyć. Domyślał się, że to może być ktoś dużo silniejszy niż lisek. Inna sprawa, że jeszcze nie znał hierarchii, nie wiedział kto kim jest więc tym bardziej wolał odpuścić sobie konfrontacje. Wyglądało na to, że wąż znał Nodina, a co więcej pokłonił się mu. Po chwili Widmo wyjaśniło, że owa istota jest jego sługą. Kimś kogo obdarzył zaufaniem oraz mocą. Proste do wykombinowania, że to był sojusznik.
Rhoshan obserwował poczynania człowieka oraz węża, wsłuchując się w rozmowę. Czym był Świt? Czy to jakieś tajemnicze miejsce? Wyglądało z pierwszego opisu, że jest miejscem całkowicie opanowanym przez ludzi, gdzie wszystko co ich nie słucha jest zabijane. Brzmi trochę jak ekstremistyczna wersja natury ludzkiej, która jest wojownicza i nieznosi wszystkiego co inne.
Pytanie pojawiło się w głowie dosyć szybko, acz nieświadomie. O jakie artefakty dokładnie chodziło? Co więcej nasunęło się kolejne pytanie: Kim był „starożytny”? Co dokładnie mieli przetrwać? Jednak na odpowiedzi na pewno kiedyś przyjdzie czas. Jeśli Widmo uzna to za stosowne podzieli się pewnie z lisem swoją wiedzą na ten temat. Wyglądali na nieco rozluźnionych podczas rozmowy z Nodinem. Człowiek wydawał się taki beztroski, pozbawiony strachu… chyba że cholernie dobrze go ukrywał, ewentualnie wyrobił sobie taką markę, że nie miał czego się obawiać. Nie nawinął się pod pazur ani nic, jednak o to wolał nie pytać bo przecież sam by zaraz oberwał.
Reakcja Widma go zdziwiła, już w pierwszej chwili myślał, że znowu oberwie za coś, jednak to nie nastąpiło. Nie miał w oczach agresji, ani niczego, a jedynie zaproponował wyciągnięcie człowieka z Rhoshana. Kwestia tego co lis powinien z nim zrobić? Oczywiście z chęcią najpierw obiłby łowcę za te wszystkie upokorzenia oraz łańcuchy mentalne, jednak… postanowił tego nie zrobić. Łowca prędzej czy później doigra się i ktoś inny wymierzy mu karę. Lis chciał w tym momencie być tym lepszym i nie zniżać się do prostych ludzkich pragnień, jakim była chęć odegrania się.
- Myślę, że najlepszym rozwiązaniem będzie odesłanie go do rezydencji. Niech wraca do swoich skoro nie jest nam potrzebny.
Coś dziwnego było w całej sytuacji. Nie to, żeby Rhoshanowi się to nie podobało, wręcz przeciwnie czuł się bardziej komfortowo z powodu „spokojności” Widma. Zniknęła ta nienawiść, co nawet było na rękę mu.
- Tak, to będzie dobre rozwiązanie – Widmo pewnie znało obietnicę, którą Rhoshan dał młodej lamparcicy, więc mógł wywnioskować co będzie odpowiednią karą dla łowcy i co może być dla niego zagrożeniem. Chociaż w głębi duszy czuł, że Młoda nie posunie się do tego by owego człowieka zabić. Przecież raz, że nie wyglądała na taką, a dwa… przecież on może być potem użyteczny. Jako pionek chociażby czy inna figura. Rhoshan nie za bardzo lubił ludzi ze względu na ich bardzo hermetyczne środowisko, jednak postanowił stać się mniej mściwym wobec nich. Zresztą co to za frajda okładać słabego przeciwnika? No chyba, że okaże brak szacunku wobec Akaryntha… Chwileczkę… właśnie dostrzegł pewną zależność. Za każdym razem kiedy okazał jakiś brak szacunku, głupotę, czy coś to obrywał od Widma.
Pozostawił myśli za sobą i czekał na rozwój wypadków. Był gotów rozdzielić się z łowcą i to nie ulegało wątpliwości. Człowiek tak naprawdę nie był mu potrzebny do życia, a host był sam w sobie czymś co wiązało jego ciało z padołem ziemskim. To będzie przecięcie ostatniego łańcucha, który łączy go z życiem na Ziemi. Stanął luźno i zaufał czarnołuskiemu.