Pustynia Ladakhu

First topic message reminder :



Dumna pustynia, część krainy Ladakhu, historycznego miejsca będącego niegdyś częścią Tybetu, który utracił swą niepodległość na rzecz Chin. Miejsce puste i bardzo rzadko uczęszczane.

Przestała odczuwać strach,tak jakby. Teraz jaszczur bardziej ją interesował, niż wzbudzał lęk, co objawiła upartym spojrzeniem wbitym w jego ogon. Sama miała zamiar zmniejszyć ten dystans, nie wiedziała jednak, co może zrobić. Wyręczył ją jednak jaszczur, przybliżając się na tyle, że czuła dotyk jego kolan na swoich. Po chwili poczuła ciężar na kolanach, gdy ten złożył na nich swój ogon. Patrzyła, to na ogon, to na niego, sięgając dłonią do łusek na kończynie. Przejechała po nich delikatnie, czubkiem palca bawiąc się jego końcówką. Podniosła głowę i spojrzała zielonymi oczami na twarz istoty siedzącej przednią.
- Dlaczego akurat tutaj?
Chciała wiedzieć, czemu siedzieli na środku pustyni, w żarzącym słońcu, piekącym niemiłosiernie, dlaczego w ogóle ją tu zabrał i czy miało to jakiś wyższy cel. W końcu się odezwała. Spokojnym, kobiecym głosem, pełnym raczej zaufania niż strachu.

Poddała się ciężarowi ogona, gładząc go delikatnie dłonią. Miała coś powiedzieć, zanim jednak otworzyła usta, usłyszała w głowie głos. Czyżby... telepata? Czytała o tym kiedyś. Miała odpowiedzieć, jednak chciała czegoś spróbować. Nie miała zamiaru wyrażać tego werbalnie.
S.H.I.E.L.D... Chcę coś robić dla ludzi, a do charytatywnych organizacji się nie nadaję. Zresztą... jak to intencje? Doskonale wiesz, że Ci nie zagrażam. Skoro był telepatą, idealnie mógł czytać jej myśli. Jak inaczej mógłby wiedzieć, że chce się dostać do S.H.I.E.L.D? Wsunęła drugą dłonią kosmyki włosów w spinkę, by nie wpadały jej do oczu, gdy wzrokiem lustrowała jaszczura.

Spojrzała, jak gad układa się na piasku, a następnie kładzie głowę na jej kolanach. No patrzcie go... Jaki śmiały. W sumie, co mu sią dziwić. Wysłuchała go, po czym chwilę się zastanowiła. Cóż. Co ona mogła zrobić dla jaszczura?Po plecach go podrapać co najwyżej. Pokręciła głową na głupotę tej myśli i sięgnęła dłońmi do szyi stwora, by zacząć delikatnie gładzić jego łuski, patrząc jednocześnie w dół z przechyloną głową.
- A co ja mogłabym dla Ciebie zrobić?
Uśmiechnęła się delikatnie, po czym wzięła głęboki wdech. Cóż, nie przywykła do siedzenia na pustyni z ogromnym Jaszczurem leżącym na jej kolanach. Niecodzienne dosyć. Palce dziewczyny delikatnie wodziły po łuskach na szyi gada, zaś kilka kosmyków wymsknęło się spod spinki i opadły wokół jej twarzy.

Krajobraz ponownie się zmienił, jakby błyskawicznie przemieszczali się z jednego miejsca na drugie. Moment temu byli przed zamkiem, a teraz łapy Rhosana zatapiały się w piasku. Ciepłe i suche powietrze dotarło do jego nozdrzy, a całe miejsce było niczym ogołocona z życia pustynia. Byli tu tylko we dwóch – on oraz Widmo, które ponownie go przeniosło.
Nodin wykonał jakiś dziwny gest. Tak bez powodu, a raczej z jakimś powodem, którego lis nie wyłapał, zaczął dźgać go pazurem w klatkę piersiową. Tak nachalnie, jakby szturchał go patykiem by sprawdzić czy żyje. Kojarzył mu się ten gest z czymś co widział raz czy dwa na filmie, że szturcha się by kogoś podrażnić w przyjacielski sposób. Może chodziło właśnie o to?
- Najwyraźniej – odpowiedział lekko uśmiechając się kącikiem pyska. To brzmiało trochę w stylu "Co Kerrija tak cię pod obcas wzięła?", przez co wydawało mu się to dosyć zabawne. Chociaż miał świadomość, że do pełnego ucywilizowania mu troszkę brakuje. Widmo przesunęło dłoń wyżej, a potem wymusiło na nim, by usiadł. Rhoshan posłusznie zniżył się i rozsiadł się dokładnie tak, jak wtedy podczas rozmowy z mistrzem, tyle że odległość początkowa była inna. Usiadł po turecku, a jego ogon zamiatał piasek za nim od czasu do czasu poruszając się, na lewo lub prawo.
Zgodził się podświadomie z tym co powiedział czarnołuski. Łowca chciał kontroli, tylko po to by osiągnąć swoje pobudki i walczyć z tą przestępczością czy czym tam chciał bez skrępowania, że zostanie ranny. Wiedział, że jeśli będzie poważnie zraniony, to Rhoshan musiałby interweniować, inaczej host umarłby a on wraz z nim. To się czarny kapelusz zdziwi, jak zostanie wyciągnięty i ujrzy pewne osoby, które niezbyt były zadowolone z tego co robił.
Czarnołuski dźgnął go ogonem pod żebra na co lis się skrzywił i odruchowo odgiął po samym dźgnięciu. Było to dosyć nieprzyjemne, nawet z tą grubością skóry, chociaż pewnie ona nie miała znaczenia w przypadku Widma.
Cóż perspektywa łowcy, który miałby zostać objechany od dołu do góry przez Akaryntha musiałaby być ciekawym widokiem. Stwierdzenie, że łowca był pyszną istotą, która pozjadała wszystkie rozumy było dosyć typowe. Ludzi tak się przecież zresztą określa. Jako istotki uważające się za najważniejsze w kosmosie. Wszakże pewne zasady nadal pozostawały niezmienne w przyrodzie. Rusz młode, a rodzice powstaną i zrobią porządek. Tak to w tym wypadku, by wyglądało jakby się zastanowić. Był bardzo wdzięczny swojemu przybranemu ojcu za taką postawę wobec niego. Poczuł się dosyć dziwnie w tym momencie. Jakby na moment znowu stał się dzieckiem i czuł ten podziw wobec rodzica, który czuje podświadomie każde młode. Został wybudzony z tego rozmyślania tym, że na jego szyi pojawił się szal z ogona Nodina. Dosyć ciężki szal, budzący niepokój jakoby miał być wykorzystany w złych celach.
Słowa, które usłyszał wprawiły go refleksję nad pewnymi rzeczami. Jedną z nich było to, czym tak naprawdę był szacunek? Na pewno nasunęła się pierwszy z warunków, że nie jest warunkowany strachem, a raczej nie powinien być. W tym wypadku musiał się przyzwyczaić do tego, że Nodina nie powinien się bać, a go szanować. Miał swoje powody, by nastraszyć wtedy Rhoshana, jednak tak naprawdę krzywdy mu nie zrobił. Dobrze wiedział, że strach przyćmiewa umysł i nie pozwala dostrzec pewnych rzeczy, które osobie myślącej trzeźwo przychodzą dosyć łatwo. Kiedy ogon opadł z niego, wtedy akurat trwał ten moment kiedy lis się uspokajał. Myśli porządkowały się (po raz pierwszy od jakiegoś czasu), a oddech zwalniał.
Opowieść Nodina dorzuciła kolejne elementy układanki, które od razu wskoczyły na swoje miejsca. Lis mimo tragedii jaką przeżył, to miał szczęśliwe dzieciństwo. Niczego mu nie brakowało, wychował go smok, miał okazję poznać wiele znaczących istot. Jeśli miał okazję spotkać wiele razy Nodina wcześniej, to jakie były ich relacje wtedy? Skoro wspomniał o darach dla mistrza, a potem o lisie oraz tym, że obserwował go to czy znaczy, że i jemu coś dał? Być może tym czymś było zaufanie, jednak wolał by to Widmo rozwiało jego wątpliwości co do relacji.
Pewna była jedna rzecz, że relacje pomiędzy Akarynthem, a Rhoshanem były jak ojciec i syn. To odnoszenie do pokoju po ciężkich treningach, w których lis nie poddawał się do samego końca było gestem typowym dla dobrego rodzica. Nie wiedział jak takie relacje w teorii wyglądają, ale to się zwyczajnie czuło, że tak powinno być.
W głosie Widma czuć było tą nutę troski. Ogólnie to utwierdziło go w przekonaniu, że odkąd są sami Widmo jakby zachowuje się mniej formalnie, bardziej luźno. Musiał się dobrze zastanowić nad sformułowaniem pytania, a zwłaszcza nad tym… które zadać pierwsze bo było ich wiele.
- Skoro widziałeś tamte sytuacje, kiedy byłem wynoszono z treningów to na pewno wiesz o mojej upartości. Powiedziałeś też, że miałem okazję spotkać imperialne osobistości. Wspomniałeś też, że wiele razy się spotkaliśmy. Jakie były relacje między nami? Tutaj też zadam drugie pytanie, jakie relacje miałem z pozostałymi ważnymi osobistościami i kim one są? – najpierw musiał wybadać grunt, żeby wiedzieć kto dla niego kim był. Takie rzeczy trzeba wiedzieć, by w razie czego znać owe osoby, a potem ewentualnie móc poprowadzić konwersację i czegoś się dowiedzieć o przeszłości.
- Słyszałem, że dla swoich byłem dobrą istotą, a wrogów gnębiłem po całości. Wiesz może, czy ktoś poza mistrzem mógł być blisko mnie? Jakiś przyjaciel czy ktoś taki? – dopytał.
- Jaki dokładnie byłem i jak byłem postrzegany zanim znalazłem się tutaj? – słyszał co nieco o tym jak był postrzegany chociażby od Kerriji, jednak to mogło być trochę zaburzone tym młodzieńczym szacunkiem do starszego, dlatego tym razem chciał usłyszeć wersję od osoby starszej.
- Moi rodzice zginęli, ale chciałbym poznać co robili i jak zginęli? – w końcu to dosyć istotny kawałek jego przeszłości, więc chciał dowiedzieć się jak stracił rodzicieli. Jako rodzica obecnie tak naprawdę mógł określić Akaryntha, ale chciał zwyczajnie wiedzieć co się stało z jego biologicznymi rodzicami.
- Nie wiem czy mogę, ale chciałbym zadać pytanie odnośnie tego ostatniego zadania. Jeśli mogę, to chciałbym się zapytać co tutaj miałem zrobić i dlaczego zawiodłem? – wiedział, że to jest delikatny temat dla Widma, jednak wyjawienie małego szczegółu może zażegnać ten problem, kiedy zacząłby się zastanawiać jak trafił do Antharasa. Tutaj rodziło się nawet pytanie, dlaczego akurat do tego człowieka, a nie innego?

W stwierdzenie o braku samokontroli nie za bardzo go zdziwiło. Praktycznie się na to zgodził bez sprzeciwu, bo ta cecha akurat wynikała z tej wrodzonej upartości lisa, która kazała mu zawsze wstawać i nie poddawać się. Uśmiechnął się pod nosem, bo wyobraził sobie tą sytuację. Wielki smok, niósł małego czerwonego lisa, który przedobrzył w swojej gorliwości. Jak rodzic kładący swoją pociechę.
- Mistrz ma może rodzinę? – zapytał, gdyż był ciekaw tego czy Akarynth ma jeszcze jakiś bliskich. Jakiegoś syna (oprócz niego) czy córkę. Chociaż zrozumie też, jeśli Widmo odmówi opowiadania o tym. W końcu to może być coś czego mistrz by sobie nie życzył, aby ktoś o tym opowiadał.
Na historyjkę o urwisku zaśmiał się, bo ten obraz także pojawił mu się w wyobrażeniach. Oto on, wielki Rhoshan pajacujący nad urwiskiem, któremu to pewnie poślizgnęła się łapa i zleciał niczym głaz w dół, by ostatecznie zostać uratowanym przez Nodina.
- Musiałem być przeładowany energią albo cholernie młody i głupi… pewnie jedno i drugie – zaśmiał się ponownie. Wygląda też na to, że w Widmie widział swojego idola, ikonę do której próbował się zbliżyć. W sumie też to było logiczne dlaczego go szanował, nawet przypomniało mu się jak Shinsen opisywał Widmo, kiedy to rozmawiał z człowiekiem. Uczył przywódców, prowadził ich, a na dodatek wybił armię, która chciała nacierać na stolicę.
Obruszyłby się na stwierdzenie, że jest dzieciakiem, gdyby nie to że z perspektywy długowiecznych istot 334 lata to nic, a doliczając jakiś tam wiek wcześniejszy zanim wyciągnięto z ciała duszę to mogło wyjść pewnie i tak poniżej 1000. Zresztą dzieciak to stan umysłu, a nie fizyczny, a biorąc pod uwagę to co się stało, to jego mentalność na nowo musiała się rozwinąć, a zwyczaje od nowa wyuczone.
- Groul – powtórzył imię smoka. Skoro był czempionem, to pewnie był w cholerę silny, a to znaczy że byłby to godny rywal, by próbować cały czas sobie podwyższać poprzeczkę. Nie wychodziło mu to, ale jednak na pewno próbował dalej i nie poddawał się. Zresztą praca zespołowa takich dwóch osobników mogła przynosić całkiem dobre efekty. Co do egzekutora to miał nieco mieszane uczucia, ale skoro Widmo mówi, że przeżycie należy to pozytwów, to lis nie będzie się kłócił z tym. Pewnie jakoś fatalnie jeszcze na niego wpadł, pewnie nie patrzył, gadał z kimś albo zagapił się czy zrobił coś innego co było nieodpowiedzialne i głupie. Rhoshan to Rhoshan, był zwyczajnie pełen energii.
Jego rodzice byli oficerami i zginęli w obronie miasta przed rebeliantami. Na dodatek na jego oczach to się stało. To były dobre lisy, gdyż broniły swoich bliskich oraz całej reszty. Po kimś na pewno ten upór ma, więc na pewno nie poddali się tak łatwo.
Zadanie na pozór wydawało się proste. Wytropić i zabić, czyli coś w czym był dobry, ale oczywiście pojawiły się pewne komplikacje w postaci zbyt potężnego wroga, z którym Rhoshan nie miał najmniejszych szans. Koniec końców to egzekutorzy przyszli posprzątać po lisie oraz po tamtym przeciwniku.
- Jednak dlaczego wyciągnęli moją duszę, a nie zabili od razu? Czyżby chcieli mnie użyć jako karty przetargowej? – zapytał, bo tak naprawdę zastanawiało go to, czemu tak potężny przeciwnik kłopotał się wyciąganiem duszy lisa.
Przyszła pora na parę pytań z kwestii samego funkcjonowania densorinu. Na razie dość sporo się dowiedział o samym sobie, jednak musiał jeszcze znać trochę faktów odnośnie społeczności w jakiej będzie funkcjonował.
- Młody mi kiedyś zwrócił uwagę na to, że nie powinienem nosić ubrań. Jednak mistrz ma zbroję. Na jakiej to zasadzie działa? – zapytał i nie miał tu na myśli, tego w jaki sposób zakłada się zbroję. Miał pewne przypuszczenia, że to kwestia rozpoznawalności, ale przecież mógł się mylić.
- Jak działa społeczeństwo densorinu oraz jakie zachowania i wzorce traktujemy jako niewłaściwe? – warto dowiedzieć się co wolno, a co nie.
- No i co ważniejsze, jakie panują tam zwyczaje? – może dzięki temu da radę reagować w inny sposób, niż te wyuczony na Ziemi? Przecież ta społeczność na pewno inaczej funkcjonuje i ma inne zwyczaje.
- Poprosiłbym też o opowiedzenie historii i takich najważniejszych, kluczowych dla naszej rasy rzeczy - poprosił bardzo grzecznie i zamienił się w słuch. W końcu dobrze znać swoją historię.

Czyli lis był jego jedyną rodziną. Nic dziwnego, że dbał o niego, a tym bardziej nie dziwne będzie jeśli to lisowi będzie zależeć, aby rodzicowi nic się nie stało. Mieli pewien punkt wspólny, tak jak lisa tak i rodzina mistrza została zabita. Nawet w takich samych okolicznościach, bo obaj widzieli ich śmierć, jednak różnica była zasadnicza – mistrz wtedy już posiadał siłę, by ich obronić. Rhoshan kiedy zabijali jego bliskich był ledwie dzieciakiem. Mistrz stracił syna, córkę oraz partnerkę, a złoczyńcy, którzy podeszli go podstępem oraz uciekli się do takiego podłego czynu jak mordowanie bliskich na oczach głowy rodziny, byli na tyle pyszni by spróbować go podejść drugi raz. Mistrz zadał im naprawdę niewypowiedzianą katuszę, którą Rhoshan uważał za słuszną zresztą. W takim wypadku nie ma opcji, by nie dokonała się zemsta. Oko za oko.. ząb za ząb.
Teraz rozumiał co czeka tą istotę, która porwała Shinsena jeśli wpadnie w łapy Akaryntha. Co więcej już współczuł łowcy, który na pewno zazna odpowiedniej kary za to co uczynił lisowi. Pomińmy to, że jeśli zgotuje mu taki sam los jak tamtym mordercom, a wszakże łowca przecież w pewien sposób robił krzywdę rodzinie smoka, to chyba lanie od lisa czy lamparcicy nie będzie konieczne.
- Podobną? Kogo jeśli można zapytać? – zaciekawił się Rhoshan, bo kto przecież mógł być tak samo lekkomyślny, by próbować dziwnych sztuczek na klifie? Lis zastanowił się chwilę, jak to mogło wyglądać z perspektywy rekruta, który jeszcze nadal mógł być dzieciakiem przecież. Oczywiście, że musiało to sprawić sporo frajdy oraz radości, a rówieśnicy pewnie potem zasypywali go pytaniami w stylu „jak było?”, „znacie się z Lordem Nodinem?” i wiele innych. Wiadomo też, że w myślach gościła wdzięczność za tamten ratunek.
Nieco przygasił jego ambicje, jednak zawsze można próbować skrócić dystans. Nie zawsze da się go wyeliminować, ale zawsze można skrócić na tyle ile się da. Każdemu potrzebny był jakiś napęd, albo cel do którego by dążył. Rywalizacja, a raczej jej próba w tym wypadku miała tylko korzystny wpływ.
Widmo nieco mu przemówiło do rozumu, bo faktycznie powinien trochę bardziej na siebie uważać. Przecież swoimi problemami, mógłby narazić Akaryntha na niebezpieczeństwo. Smok na pewno ruszyłby mu z odsieczą, gdyby został pojmany. Białołuski na pewno nie pozwoliłby na ponowną stratę rodziny. Lis mógł być nadal młody i niedoświadczony, jednak to go nie usprawiedliwiało. On o tym wiedział, dlatego postanowił sobie bardziej się pilnować.
Wyjaśnienie na temat ubrań było proste i logiczne. Czasami ochrona oraz podkreślenie funkcji jaką się pełni w tej wielkiej maszynie jaką jest społeczeństwo. Wiadomo, że w niektórych wypadkach uniform jest potrzebny, jak chociażby wtedy kiedy kieszenie są potrzebne. Chwila… on zachwycać Kerriją? No dobra, może trochę… bardzo… No była miękka i strasznie sympatyczna, milutka… Wychodzi z tego coś dziwnego i zdawał sobie sprawę, że coraz bardziej się pogrąża, a przecież Widmo czyta mu w myślach, ale przecież nie będzie grzebać w tych najbardziej pozytywnych emocjach? Prawda??? Wróćmy do ubioru, wiadomo że niektóre istoty będą się wyróżniać i nie potrzebują jakiegoś podkreślania. Sam Nodin był taką istotą, która będzie rozpoznawalna mimo wszystko.
Densorini są rasą bardzo pokojową oraz dążą do stworzenia swojej utopii. Zostali tak ukształtowani przez wojnę i wygląda na to, że starają się jej unikać. Praktyczne przeciwieństwo rasy ludzkiej, która do wojen tylko dąży. Liczy się dla ludu lisa przede wszystkim honor oraz szacunek. O ten porządek mają dbać wszyscy, on jak i każdy pod nim. Idealny system hierarchiczny, gdzie istoty nie są uciśnione przez wyższe szczeble. Wszystkie pozytywne cechy były u nich na porządku dziennym, a te zasady wpoiło im Widmo. Bardzo dobre zasady zresztą. Na dodatek w przeciwieństwie do ludzi, Densorini nadal żyją w zgodzie z naturą.
Czyli należało podporządkować się tym wyżej, a święta rozumie się instynktownie oraz za pomocą honoru? Brzmi to nawet sensownie. Jedna religia na całą planetę zapobiegała podziałom tak jak dzieje się to na Ziemi, gdzie fanatycy religijni walczą z „niewiernymi”. Densorini wyznają tego jednego, jedynego boga, który wszystko stworzył. Rolą widm jest natomiast pilnowanie równowagi.
W kwestii historii miał mu pomóc ojciec, jednak teraz przyszło mu coś do głowy. Pytanie, które go zaczęło nurtować.
- Skoro jesteśmy istotami pokoju to dlaczego przybyliśmy tutaj? Kim był ten człowiek, który wyglądał jakby Cię dobrze znał? Czy coś złego dzieje się na tej planecie? – zapytał, bo to go zastanawiało. Przecież nie będą ściągać widma tylko po to, by zająć się jednym Rhoshanem. Coś grubszego mogło się tutaj kroić. Jego Akarynth, Shinsen, Kerrija, Nodin i nie wykluczone, że o wiele więcej istot aktualnie przebywało na Ziemi. Tylko w jakim celu? Jedyne odpowiedzi jakie mu się nasuwały to albo coś związanego z ich światem, albo wspólny wróg, którego trzeba zlikwidować.

Czyli jest jeszcze kilku tak samo nierozważnych osobników jak on? Może to jakaś cecha bycia lisim densorinem? Na Ziemi był taki przesąd, że lisy to są perfidne, przebiegłe a zarazem ciekawskie stworzenia. No cóż, jak na razie z tego stereotypu pasowała tylko ciekawość. Chciałby spotkać tego osobnika, który był tak samo odważny… albo nierozważny jak on. To może być ciekawe spotkanie.
Nawet nie było sensu załamywać rąk nad samym sobą, ze względu na takie dziwne zachowanie. Zmieszanie, nie umiejętność powiedzenia co z sobą zrobić w tej sprawie. Zresztą i tak zdawał sobie sprawę, że ona pewnie i tak wie o co chodzi. Swoją drogą on nawet nie brał tej opcji pod uwagę, że ona może być słaba. Nie po tym co widział i z jaką łatwością dała radę go utrzymać kiedy szli wtedy do łazienki. Z perspektywy biologicznej to nawet też by miało sens, bo w końcu takie małe istotki mogą być bardziej groźne niż słoń. Spójrzmy na chociażby taką ziemską żabę żyjącą gdzieś w Ameryce Południowej, której jad jest tak silny, że może zabić dorosłego człowieka. Pamiętał też o jakiej to zdolności mówiła Kerrija. Magia była czymś co sprawiało, że rozmiar ciała nie ma znaczenia. Była czymś mistycznym i czymś trudnym do uchwycenia przez ludzkie umysły, jednak Densorini ogarnęli sprawę magii oraz jej działania. Inna sprawa, że z nią raczej nie będzie chciał walczyć z paru powodów, bardziej osobistych bo przecież traktuje ją jak swoją. Lubiła się drażnić, zwłaszcza to było widoczne w jej zachowaniu, ale jemu to jakoś nie przeszkadzało specjalnie. Kwestia była tego, że części zachowań wtedy nie rozumiał.
Pokój przez gotowość do wojny oraz anihilowania przeciwnika. Całkiem niezła wizja, chociaż u Densorinów to jakoś działało i najwyraźniej był spokój. Ludzie natomiast mieli trochę inaczej. Miłowali się w wojnie, zabijaniu innych dla swoich niskich celów takich jak pieniądze czy prestiż. Właśnie… ciekawie jak wygląda kwestia waluty na Densorinie?
- Pokój przez potęgę – wzruszył ramionami. Faktycznie wtedy źle to zinterpretował, chociaż z opisu tak troszkę mogło to wyglądać na taką utopię, mającą siły zbrojne by się obronić w razie czego – Przecież chyba nie najeżdżamy innych światów dla surowców czy dla zniewolenia ludności? – jakoś nie widział ich w roli armii ruszającej na podbój światów, chociaż pewnie byliby w stanie tego dokonać.
- Garcia zajmuje się podobnymi rzeczami co host, tyle że Antharas nie zajmuje się historią, a poluje i robi to... co robią ludzie – zdawał sobie sprawę z czego łowca ma pieniądze, chociaż jego hobby za bardzo Rhoshanowi nie przypadło do gustu. Zwłaszcza po zobaczeniu tamtego lisa… Może i jego by się dało w jakiś sposób wykorzystać do ich celów?
- Więc celem na tej planecie jest jedynie zabrać kapsułę, wydostać z niej istotę, a potem odlecieć? Przy okazji także pozbywając się podczas tego wszystkiego tych istot, które będą chciały przeszkodzić powodzeniu całej operacji– bardziej jednak zwrócił uwagę na to, że owa istota więcej niż milion lat. W końcu milion śpi, a nie powiedziane ile wcześniej miała lat zanim zasnęła. Przy okazji to całkiem nieźle im się trafiło, że jednocześnie też Rhoshana znaleźli. Może się tutaj jeszcze przydać, skoro kiedyś tu był to pewnie jakoś sobie radził na tej planecie. Chociaż wątpił, że jego zdolności mogą się w tym przydać w obecnym stanie. Jednak chciał pomóc, chociażby w najprostszej (według niego) rzeczy jaką było tropienie czy noszenie ciężkich rzeczy. W jakiś tam sposób się przydać ogólnie lub nawet walczyć z przeciwnikiem, odwracać uwagę czy coś.
Wysoka temperatura pustyni mogła być nieco uciążliwa dla istoty pokrytej futrem, zwłaszcza takiej dużej jak Rhoshan, jednak czewień odbijała nieco promieni słonecznych, jak każda jaskrawa barwa zresztą. Zaczął poruszać ogonem, by wprawić w ruch powietrze i się „wachlować”.

Niewola… zapewne tego brakowało ludzkiej rasie, by mogli docenić wartość pokoju. Nigdy tego w pełni nie doznali i może dlatego cały czas prowadzili wojny. Zdarzały się oczywiście przypadki, kiedy to ludzie było okupantami dla własnej rasy, jak chociażby za czasów tych wojen światowych. Nie sądził w każdym razie, że sam w sobie jest jakąś wielką potęgą. Na pewno znalazłoby się parunastu, którzy by mu pokazali miejsce w szeregu. Nie zmienia to jednak tego, że Rhoshan lubił walkę, ale tylko kiedy była to równa walka. Swoją drogą ciekawe czy ludzie, gdyby zostali przez coś zniewoleni w pełni, to czy mogliby osiągnąć to samo? Bardzo ciekaw był, czy ich charakter jako gatunku pozwoliłby im wyzbyć się wszelkich wewnętrznych podziałów i stanąć jak jeden mąż przeciwko zagrożeniu.
Istotnie Ziemia w swojej przeciętności była na swój sposób wyjątkowa. Mówi się, że najciemniej jest pod latarnią i taki przeciętny świat tak naprawdę byłby całkiem niezłym miejsce by ukryć wartościowe artefakty czy relikty. Wróg się tutaj znajdował i celem było zlikwidowanie go oraz wyrwanie tajemnic, jakie ta planeta skrywa. Aż dziw, że ze wszystkich światów wybrano akurat ten.
Widmo podeszło bliżej, a podczas tego Rhoshan cały czas obserwował jego poczynania z ciekawością co zamierza zrobić. Wiedział, że na pewno go nie skrzywdzi, więc została tylko opcja że nadszedł czas na wyjęcie Antharasa z niego. Czas najwyższy pozbyć się go z ciała Rhoshana, a raczej rozdzielić ciało Rhoshana i ciało łowcy. Lis dał się popchnął i położyć tym sposobem, cały czas patrząc na Widmo, które przysiadło obok.
Miał się odprężyć, wyciszyć oraz zamknąć oczy. Pierwsze i drugie było ciężkie z racji ciekawości lisa, a trzecie wykonał. Nie mógł dostrzec tego co się dzieje, bo przecież miał zamknięte oczy, jednak mógł słyszeć ruchy, dźwięk przecinanego powietrza przez ciało jaszczura. Jego oddech, czy ugniatany przez jego ciało piasek. Lis starał się powoli wyciszać i uspokajać. Coś wpełzło na ciało lisa i zaczęło go opatulać. Było to ciepłe, przyjemne oraz… jakby wężowate i śliskie. Jakby był mumifikowany śliskimi bandażami. Było to dziwne uczucie, jednak nie sprawiało mu dyskomfortu więc nie musiał się obawiać. Opatulały go bardzo dokładnie, jakby był poczwarką, która niebawem się przemieni. Wszystko cichło, umysł stawał się spokojny jak woda w stojącym jeziorze. Emocje zniknęły, tak jakby teraz stał się czystą kartką. Nie mógł odczuwać ciekawości która chwilę temu gościła w jego umyśle.
Po chwili energia wpełzła w niego i sparaliżowała go. Być może dlatego stracił czucie tamtego ciepła oraz śliskości, ponieważ jego nerwy mogły zostać odcięte. Nie znał na to odpowiedzi, jednak mogło to także być celowe. Może to ciepło miało go uspokoić? Oczywiście się udało bo nadal był bardzo spokojny, nie czuł dyskomfortu, ani negatywnych emocji. Tak jakby zostało mu podane bardzo mocne znieczulenie, przez które stał się obojętny.
Jaszczur zaczął na nim kreślić pazurami jakieś znaki. Na początku Widmo ukłuło go w klatkę piersiową, jednak teraz nie było to nieprzyjemne tak jak wtedy. Był to delikatny ruch, a po nim nastąpiło właściwe naznaczanie ciała. Znaki były nieznane, a zaraz potem w głowie słyszał głosy, szepty. Na pewno nie wariował, a może to był jakiś trans, w który został wprowadzony? Wiele pytań pozostało bez odpowiedzi, jednak nie martwiło go to jakoś. Był spokojny, a po chwili nastąpiła cisza. Milczenie, które przedłużało się przez kilka godzin, może nawet dni, tak naprawdę nie wiadomo, gdyż stracił rachubę czasu. Rhoshan wybudził się by obok zobaczyć łowcę, który był całkowicie nagi. Jednocześnie wtedy obudził się sam Antharas, którego nieźle słoneczko przypiekło. Spojrzeli po sobie, a łowca nerwowo się poruszył, gdyż ten widok go zdziwił i to nie na żarty. Widział swoje alter ego, które właśnie leżało 5 metrów od niego. Lis przeszedł do siadu tureckiego, a łowca odsunął się nerwowo. Był nagi, piekła go skóra, a na dodatek nie pamiętał co się działo. Był skołowany i niczym zaszczute zwierzę gotowy do ucieczki. Kątem oka dostrzegł czarnołuskiego gada, który siedział nieopodal. Przez myśl łowcy przeszło czy to, aby nie jest sen albo jakiś koszmar, jednak przypomniał sobie co się działo ostatnio kiedy miał świadomość. Jack rozmawiał z Shinsenem, a potem stało się coś i film mu się urwał na długi czas.
- Kim jesteście, czemu jesteśmy na środku pustyni oraz… a nie ważne – chciał zadać pytanie czemu jest nagi, a Jack jest przed nim, ale się powstrzymał. Przecież to chyba było niemożliwe, żeby się rozdzielili prawda?
Rhoshan tylko się wyszczerzył złowieszczo – Witaj mój BYŁY hoście – bardzo wyartykułował tamto słowo – Jak się czujesz teraz nie mając nade mną żadnej przewagi w postaci łańcuchów? Hmm? – wstał i miał ochotę go oskórować za tamtego lisa, jednak nie… czas zemsty jeszcze nie nadszedł, a przecież nie może zabierać tej przyjemności paru osobom – Nie jestem Jack’iem jak to kiedyś zostałem przez Twoją podświadomość nazwany, a imię me Rhoshan.
Łowca przyglądał się temu i będąc w pozycji do ucieczki… tylko gdzie uciekać? Nawet nie ma czym się bronić przed taką górą mięśni, a otwarta przestrzeń nie służy dobrze takim walkom. Trawił to co lis powiedział i… chyba bardziej go zastanawiało co zaszło kiedy on spał. Oczekiwał jakiejś odpowiedzi, odzewu, że może lis mu wyjaśni ale kwestia tego, że Rhoshan sam nie łapał o co chodzi. Wie tylko, że się rozdzielili.
- Więc Ty siedziałeś we mnie? Nie sądziłem, że jesteś taki duży. Z wewnątrz wydawałeś się mniejszy – odpowiedział i kątem oka zerkał na Widmo, które w sumie kojarzył z opowieści Shinsena. Gad bez skrzydeł, czarny, masywny, ma łuski, a na dodatek wygląda dostojnie. Tak, temu zwyczajnie żaden myślący człowiek nie będzie podskakiwał. W tej sytuacji tak naprawdę miał świadomość, że i tak lepiej nikomu się nie narażać. Miał tylko w głowie jedną myśl… „Co ja tutaj robię? Przecież na terenie Angli nie ma takich pustyni, więc to musi być gdzieś na wschodzie albo w Ameryce. No i czemu ten czerwony jest taki wielki i czemu tak dziwnie się uśmiecha? Przecież na logikę idąc to Rhoshan, bo tak się nazwał powinien mieć wobec niego jakieś niecne zamiary… chyba że ma. Trzeba pozostać zatem ostrożnym. Słońce paliło człowieka coraz bardziej – Macie może jakieś okrycie wierzchnie na zbyciu albo chociażby coś z czego mogę zrobić osłonę przed słońcem?

Rhoshan miał tak naprawdę ochotę, by rozszarpać łowcę, sprawić mu niewypowiedziane męki, jednak nie zrobił tego z jakiegoś powodu. Pechowo obudzili się w tym samym momencie, no cóż zbieg okoliczności, chociaż gdyby nie prażące słońce to człowiek by spał jeszcze dłużej. Lis nawet nie oczekiwał, że Widmo się dołączy, w końcu przecież nie miał chyba interesu w pomaganiu dokonania osobistej vendetty, ale kto go tam wie. Obaj zauważyli, że niebo zachmurzyło się. Łowca nie spodziewał się tego, a tym bardziej wykluczał logiczność tego zdarzenia. Przecież na niebie chwilę temu nie było żadnej chmurki! Okolica została pokryta cieniem, a sprawca był bardzo łatwy do wywnioskowania. Niemal jednocześnie spojrzeli w kierunku Widma, kiedy to przemówiło. No cóż… łowca odniósł wrażenie, że jego chwile właśnie zostały policzone. Jeśli nie zginie od lisa to zginie od „białołuskiego”. Znalazł się między młotem, a kowadłem, chociaż nigdy nie prosił się o to by Rhoshan znalazł się w jego ciele. Fatum nadal nad nim ciążyło, mimo że zostali rozdzieleni.
Lis natomiast odpowiedział na to – Jeśli zabiłbym go tu i teraz to nie dochowałbym obietnicy złożonej niebieskiej, a jednocześnie postąpiłbym egoistycznie zatrzymując zemstę tylko dla siebie. Zresztą zatłuc go tu na miejscu to żadna frajda, chociaż z chęcią bym go oskórował. A co gdyby…? – wpadła mu do głowy myśl, a łowca ustawił się w pozycji obronnej. Koniec końców tanio skóry nie sprzeda i albo będzie walczył, albo uciekał. Prędzej to drugie… Prawda była też taka, że Rhoshan starał się zawsze dotrzymywać słowa, zresztą wtedy lamparcicy obiecał, że da jej 5 minut z łowcą. Inna sprawa, że ojciec mógłby też chcieć się odegrać za krzywdy swojego dziecka, a zabranie mu tej opcji byłoby okazaniem braku szacunku za to co dla niego zrobił. Łowca jeszcze trochę pożyje na tym ziemskim padole. Niech cierpi długotrwale a nie przez krótką chwilę.
- Wiem! Oprawca stanie się oprawiany, a łańcuchy które niegdyś mi narzuciłeś staną się Twoimi łańcuchami. Stracisz swój tytuł szlachecki, majątek oraz wszystko co masz w ramach kary za to co mnie uczyniłeś– w głowie zapytał „czyż to nie byłaby lepsza kara dla człowieka, który żył wygodnie i na poziomie oraz czy to nie będzie adekwatne do przewinienia idąc zasadą oko za oko?”.
Łowca tylko zacisnął zęby, bo wiedział że jest tu na przegranej pozycji. Może się stawiać, ale koniec końców bez sprzętu to starcie dla niego jest nie do wygrania.