Górny Manhattan

Z tak wysoka widok był zaiste przepiękny. To oraz duże piersi były chyba jedynymi dobrymi elementami kuriozalnej sytuacji w jakiej znalazła się Mia Faust, naukowiec hydry, osoba która w żadnym wypadku nie ubrałaby się w coś tak.... czerwonego i przylegającego do ciała. Nie oglądała za wiele telewizji ostatnimi czasy, a myśli zaprzątała równaniami i wynikami prac laboratoryjnych, nie zaś wiedzą o superbohaterach, lecz twarz którą zobaczyła w lustrze zdecydowanie widywała wcześniej w towarzystwie innych członków bandy superbohaterów. Pamiętała również, że miała ona kilka specjalnych umiejętności, ale póki co udało jej się jedynie odkryć lewitację - i to niechcący.

Zmarszczyła brwi i zamyśliła się. Jak to się mogło stać, do cholery? Wczoraj prowadziła sekcję na jakichś dostarczonych, średnio-niezbyt ważnych ludziach którzy podobno mieli skłonności do posiadania różnych dziwnych mocy, dzisiaj BOOM! księżniczka cyganów! Karma? Raczej nie, przecież gdyby tak było to za każdą rozciętą ropuchę i małpę zamieniałaby się ciałami z gorylem albo traszką. Bez sensu. Ważniejszą kwestią było jednak, czy to tylko jej problem? komu zależałoby na takim mieszaniu osobowości i ciał? O żadnym podobnym projekcie w Hydrze nie słyszała, trzeba było więc założyć że to nikt od nich. I gdzie znajdowało się jej piękne, bladolice ciało oraz co za zboczeniec aktualnie w nim siedział?

- Hm. - mruknęła Mia, po czym wstała i otrzepała gołe nogi, bardziej z przyzwyczajenia niż z konieczności, bo to nie tak że to SPODNIE czy jakaś inna, normalna część garderoby. Podczas poprawiania kombinezonu, ściskającego niemiłosiernie nie-jej wielkie piersi by wydawały się jeszcze większe, zawiał mocniejszy wiatr, dzięki któremu po raz setny chyba panna Faust zaplątała się w długą i niezwykle nieporęczną pelerynę. Jedną niezręczną szamotaninę z materiałem i wiatrem później, zeskoczyła z dachu budynku by powoli i z gracją opaść na chodnik. - Trzeba znaleźć budkę telefoniczną...

Ludzie patrzyli na nią jakby zobaczyli ducha albo gwiazdkę porno która urwała się z planu zdjęciowego. Niefajne uczucie. Jakby tego było mało, największy wróg uwięzionej w nie swoim ciele Mii - wiatr - po raz kolejny przypuścił atak, tym razem perfidnie unosząc pelerynę i opuszczając ją wprost na twarz, kompletnie ją oślepiając.
- No ku#%$! - krzyknęła, zrywając szkarłatny dywan i ciskając go w bliżej nieokreślonym kierunku. Ku jej zdziwieniu, spowodowało to wybicie szyb we wszystkich sklepach w promieniu 100 metrów. Jeśli ludzie byli zaskoczeni (lekko mówiąc) to co dopiero Faust? Spojrzała to na witryny, to na swoje ręce, w końcu na bezczelny kawałek materiału który śmiał z nią zadrzeć, wzruszyła ramionami i jak gdyby nigdy nic podeszła do budki telefonicznej. Wrzucając drobne szczęśliwie znalezione przy automacie (cygan zawsze znajdzie gruz i miedziaki) wybrała numer swojego telefonu i czekała.

Ogromny, nowoczesny budynek tylko przysłaniał Wandzie cudowny widok jaki się za nim znajdował. Teraz jedyne co widziała prócz ściany niedawno co wybudowanej szkoły to boisko do piłki nożnej, na którym obecnie przebywała jedenasta młodych chłopców, którzy trenowali widocznie do najbliższego meczu międzystanowego. Delikatny wiatr przeczesywał długie i ciemne włosy kobiety, które okropnym trafem wpadły jej do oczu i buzi, czego skutkiem był tylko gwałtowny kaszel i kilka przekleństw, które wyrwały się jej z ust. Po krótkim ogarnięciu się zerknęła najpierw ku dzieciakom rozciągającym się na murawie, po czym po raz kolejny tego dnia  spojrzała ze zmarszczonym nosem na nie swoje dłonie i tylko westchnęła.
- Co się dzieje… – Szepnęła dziwiąc się tembru swojego głosu, który był jej tak obcy – słyszała go po raz pierwszy, więc była w lekkim szoku. Jej brwi zmarszczone, wzrok skupiony na obcych paznokciach ze zdartym lakierem do paznokci, a w głowie piętrzyły się jej myśli, co, jak, gdzie i po co. Przez chwilę myślała, że to może jakiś ponury żart, że może jeden z telepatów wbił jej się do umysłu i i zrobił jej kisiel z mózgu. Może jednak to był sen?  Sama Scarlet nie wiedziała co to dokładnie było i jak do tego doszło, więc wstała i ruszyła dróżką prowadzącą do wyjścia na dziedziniec. Szła szybko, miarowo i jak nie ona – nie mogła przyzwyczaić się do nowego ciała, dlatego też jej chód nie należał do najbardziej naturalnych. Widząc jednak, że jest nie na swoim terenie rozejrzała się dookoła starając się wyłapać gdzieś jakiś charakterystyczny punkt. Gdy takiego nie znalazła przystanęła i tupnęła z bezsilności.
- Gdzie ja do cholery jestem?! – Fuknęła głośno – jeden z dzieciaków przechodzących akurat obok niej spojrzał na nią przestraszony i pobiegł w przeciwnym kierunku. Czy wyglądała tak tragicznie? W odbiciu wystawy sklepowej zauważyła niczym szczególnym nie wyróżniającą się dziewczynę ubraną w zwykłe dżinsy z przetarciami na kolanach i udach, czarne trampki i koszulę w kratę, w której czuła się wyjątkowo dobrze. Jakieś zdziwienie musiało się odmalować na twarzy Wandy – nie Wandy gdy ta po zadaniu tak banalnego zdawałoby się pytania ta dosłownie przed oczami ujrzała pomniejszoną mapkę po swojej prawej stronie z dokładnym adresem napisanym półprzeźroczystą czcionką, tak doskonale widoczną, co tylko pogłębiło zdumienie Wiedźmy. Do tego pojawiło się kilka innych parametrów, których Scarlet kompletnie nie rozumiała i nie umiała odczytać, więc nimi się zbytnio nie przejęła.
Wiedziała jednak, że działo się z nią coś dziwnego, że nie przypadkiem znalazła się w takim miejscu a nie innym, a że to była szkoła, to może osoba, za którą się podaje ma jakieś dziwne zapędy? Huh, to by było nazbyt dziwne. Dziewczyna skrzywiła się niemiłosiernie, bo literki przeszkadzały jej w normalnym widzeniu dlatego zaklęła jeszcze raz, a program w jej łepku wskazał jej tylko dodatkowo klub nocny, który znajduje się niecałe dwadzieścia kilometrów od niej. Ta lokalizacja jednak niezbyt ją interesowała dlatego też wzruszyła ramionami łapiąc już powoli o co chyba chodzi w tym całym…czymś… Przynajmniej częściowo.
Zaraz po tym jak wpadła na ów świetny pomysł poczuła jak coś dużego wibruje jej w kieszeni. Wibracje delikatnie łechtały jej przynajmniej jedną z części jej uda, co było niewiarygodnie przyjemne, aczkolwiek co należało przerwać – bo jeszcze by nam Wanda doszła przed szkołą, a to nie było by zbyt mile widziane. Chociaż… Kobieta szybko odegnała tą kuszącą myśl i wyjęła sprzęt ze spodni, by zaraz to spojrzeć na ogromny podświetlony wyświetlacz, na którym pokazał się jej nieznany numer. Przesunęła szybko kciukiem po ekranie i przystawiła aparat do ucha.
- Słucham? Kto mówi? Czy ktoś może mi wytłumaczyć co się dzieje? – Krzyknęła podenerwowana do słuchawki, mając nadzieję, że ktoś kto odezwie się po drugiej stronie będzie na tyle miły, że wytłumaczy jej co się dzieje.